O jeden krok za daleko

Ada jest matką dorastającej córki, zmagającą się z alkoholizmem i wypadkiem, który zdruzgotał jej karierę amazonki i prywatne życie. Egzystująca w enklawie blokowiska na odludziu, nie potrafi uzdrowić swoich relacji z matką i córką.

Robert jest „mężczyzną z przeszłością”, skrywającym bolesną tajemnicę, próbującym odkupić winy, którymi sam siebie obarczył. Usiłuje dźwignąć do dawnej świetności podupadającą stadninę.

Niegdyś oboje kochali konie… Dlaczego to się zmieniło i jak do tego doszło?

"W chwili, w której uświadamiasz sobie, że będzie bolało już zawsze, przestajesz bać się śmierci."

Już przy "Jesiennym motylu" zauważyłam u autorki niebywałą umiejętność przeniesienia na karty powieści otaczającego ją świata. Nie inaczej jest i tym razem. Realizm to główna cecha tej książki. Ta historia jest doskonałym przykładem na to, iż jedna chwila może zmienić wszystko. Życie bowiem jest nieprzewidywalne i nigdy nie wiemy, co dla nas szykuje los. Jednak nic nie dzieje się bez przyczyny.

Ada to postać wzbudzająca skrajne emocje. Z jednej strony wszystko w czytelniku krzyczy, by kobietą potrząsnąć, przypomnieć jej, że ma dla kogo żyć i walczyć. Z drugiej doskonale ją rozumiałam, choć nie pochwalałam jej zachowania i decyzji, by się poddać i odrzucić tych, którym na niej zależy.

"Staczała się, ześlizgiwała po nabitej drzazgami codzienności, nie mogąc zidentyfikować momentu, w którym się poddała, w którym powiedziała sobie, że to już koniec, że nie ma już nic."

Postać tajemniczego Roberta zaintrygowała mnie, a i fabuła zyskała na atrakcyjności. Wydarzenia z jego przeszłości odkrywane są przed nami stopniowo, co tylko podsyca ciekawość, aby jak najszybciej poznać całość.

"Przeczytał ogłoszenie o stajni na sprzedaż i wiedział, że musi uratować to miejsce, musi uratować tego konia, który tkwił tam skazany na ciężarówkę rzeźnika. Że musi uratować siebie."

Sielska okładka książki może wskazywać na miłą opowiastkę (choć na występujący motyw koni pasuje), lecz pod tą otoczką skrywa się wiele trudnych tematów. Agata Suchocka porusza problem alkoholu, który dla głównej bohaterki wydaje się być jedynym panaceum na nie radzenie sobie z rzeczywistością. Jednak jak wiemy alkoholowo-lekowe zamroczenie w takich przypadkach tak naprawdę nie przynosi ulgi, a jeszcze większe staczanie się na dno. Czy Ada będzie w stanie się od niego odbić?

Historia Ady wciągnęła mnie od pierwszej do ostatniej strony. Jestem zachwycona tą książkę i przekazem, jaki z niej płynie. Autorka uświadamia, że nigdy nie jest za późno na zmianę nastawienia do życia. Istotną kwestię odgrywa tu również aspekt winy rozpatrywany w dwóch różnych kategoriach, bo dotyczy dwojga bohaterów i tego, co ich spotkało. Kiedy w naszym w życiu wydarzy się coś złego, najczęściej winą obarczamy osoby trzecie. Nie dochodzi do naszej świadomości, że może to my sami popełniliśmy gdzieś błąd i zrobiliśmy o jeden krok za daleko...? Bywa też i tak, iż obarczamy siebie za błąd, za który tak naprawdę to nie my odpowiadamy... Trochę zakręciłam? Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak tylko zachęcić Was gorąco do poznania tej historii. Mnie ona porwała, a przede wszystkim dała wiele do myślenia.

"O jeden krok za daleko" to słodko-gorzka, przejmująca powieść o życiu, pasji, sukcesach i porażkach, tęsknocie za tym, co utracone i nieosiągalne, żalu, samotności, cierpieniu, trudnych relacjach rodzinnych, priorytetach. To książka dająca nadzieję na to, że po każdej tragedii można się podnieść, być silniejszym. Trzeba tylko pozwolić sobie na przyjęcie pomocnej dłoni. I pamiętajmy: to my sami jesteśmy kowalem swojego losu!

Jazda konna wciąż jest uważana za elitarną rozrywkę, choć jeśli chcemy w niej osiągnąć mistrzostwo, jest tak samo wymagająca, jak każdy inny sport. Regularne treningi, dbanie o konia, wyjazdy na zawody –to wszystko wymaga pełnego zaangażowania i trudno jest w takiej sytuacji mówić o jakimkolwiek życiu prywatnym. Szczególnie, jeśli priorytetem jest właśnie jazda i zdobywanie kolejnych osiągnięć. Życie prywatne dzieje się niejako „przy okazji”, a jeśli sportowiec nie umie postawić minimalnej choć granicy pomiędzy jedną a drugą sferą życia, to nie można się dziwić, że świat sportu pełen jest przykładów nieudanych małżeństw, czy modelu wychowania dziecka tylko przez jedną stronę. Sportowiec albo jest na treningach, albo o nich myśli. Jeśli jeszcze nie potrafi docenić zaangażowania drugiej strony w związek, jeśli nie potrafi szanować jego poświęcenia, to kończy samotnie.

Samotna została też Ada, doskonała amazonka, zdobywająca kolejne medale i puchary na zawodach. Jej małżeństwo było tylko dodatkiem do wspaniałej kariery, a przystojny mąż dodawał splendoru. Dziecko, które pojawiło się przypadkiem, nie było w jej planach, dlatego też poczuła się całkowicie zwolniona z opieki nad małą Natalią, cedując ten obowiązek na męża i matkę. Nic dziwnego, że ostatecznie związek rozpadł się, choć ona praktycznie nie zauważyła żadnej zmiany w swoim życiu, pochłonięta przygotowaniem do kolejnych zawodów.

Wszystko zmieniło się z chwilą wypadku. Start w olimpiadzie, rozwój dalszej kariery, przekreślił fatalny błąd konia i fałszywie postawiony krok, a także niedbałość pracowników stadniny, którzy pozostawili na wybiegu elementy, których być tam nie powinno. W rezultacie konieczne było założenie Adzie endoprotezy, a jej życie zamieniło się w koszmar wypełniony spazmami bólu. Zamieszkała wraz z matką, nie była bowiem w stanie poświęcić ani minuty swojej córce, zresztą skoncentrowana na swojej tragedii nawet nie zauważała Natalki u swojego boku. Zresztą dziewczyna już dawno przyzwyczaiła się do tego, że jej opiekunką jest tak naprawdę babka, a na mamę nigdy nie można liczyć.

Dni upływają Adzie na użalaniu się nad sobą, coraz większych ilościach wypijanego alkoholu i nabieraniu kolejnych kilogramów. Sfrustrowana, pałająca prawdziwą nienawiścią do koni, nawet nie próbuje ułożyć sobie życia, zadowalając się spacerami z psem i alkoholowo-lekowym zamroczeniem. Tak jest do czasu, kiedy przypadkowo odkrywa, że stara szkółka jeździecka, która funkcjonowała na obrzeżach miasta, ma nowego właściciela. Jest nim przystojny mężczyzna, Robert, który w tym miejscu właśnie chce rozpocząć nowy rozdział w życiu, wypełniając przy tym pewnego rodzaju misję.

W jaki sposób losy Ady i Roberta splotą się ze sobą? Co ich łączy, a co dzieli? I co najważniejsze – czy wzajemnie będą mogli uleczyć swoje dusze? Przekonamy się o tym dzięki lekturze wspaniałe powieści Agaty Suchockiej pt. „O jeden krok za daleko” Opublikowana nakładem Wydawnictwa Replika pozycja to nie tylko historia o miłości, ale przede wszystkim o życiu, cierpieniu i priorytetach. Sielska okładka może zwodzić, bowiem autorka porusza w książce trudne tematy, koncentrując się na powolnym rozpadzie życia Ady, a także jej matki i córki. Wypadek tylko udowodnił, jak mało Adę obchodzi świat poza nią, ale Suchocka przekonuje, że nigdy nie jest za późno na zmianę nastawienia do życia.

Frapująca fabuła i doskonale zarysowani bohaterowie, a przede wszystkim spojrzenie na życie przez pryzmat ich problemów i sposobów radzenia sobie z nimi, dostarcza nam tematów do przemyśleń, a także zachęca do wglądu w siebie i swój stosunek do rzeczywistości.

Życie, które dobrze znasz może nagle pęknąć, jak bańka mydlana w najmniej oczekiwanym momencie. Jednego dnia jesteś na szczycie, cieszysz się sukcesami, osiągnięciami, a drugiego leżysz na samym dnie, bezbronna, załamana, nie dopuszczasz nikogo do swojego cierpienia, pozostajesz w przeszłości, bojąc się postąpić naprzód, ku teraźniejszości, która cię otacza. Zamykasz się we własnym świecie, nie potrafisz sobie poradzić z tym że życie płynie dalej, pogodzić się z zaistniałą sytuacją. Gdybyś tylko mogła cofnąć czas, inaczej pokierowałabyś swoim własnym losem.

Ada była mistrzynią kraju w ujeżdżaniu, przygotowywała się do olimpiady. Pewnego dnia koń potknął się, na skutek czego zrzucił kobietę na skraj parkuru. Tego feralnego dnia przekreślił jej całą karierę. Teraz z biegiem lat porusza się z trudnością o lasce, zatapia swoje smutki w alkoholu, nie dogaduje się z matką, ani ze swoją dorastającą córką. Jest zgorzkniałą kobietą, która tuła się po znanym osiedlu z psem, wspominając dawne czasy świetności, gdzie była radosna, szczęśliwa.

Robert jest mężczyzną, który zmaga się z własną, niełatwą przeszłością, skrywa w głębi serca bolesną tajemnicę. Próbuje odkupić winy, którymi sam siebie dawno obarczył. Staje się nowym właścicielem podupadającej stajni. Usiłuje udźwignąć brzemię i przywrócić ją do dawnej świetności.

Niegdyś oboje kochali konie, teraz niestety to się wszystko skończyło. Czy to się zmieni? Czy miłość do tych cudnych zwierząt znowu powróci?

,,O jeden krok za daleko" opowiada o dwóch osobach, które zmagają się ze swoją przeszłością. Ady od samego początku nie polubiłam. Irytowała mnie swoim postępowaniem, tak bardzo zatraciła się w swoim bólu, że odtrąciła matkę, ale także własną córkę. Z drugiej jednak strony strasznie mi jej było żal, gdyż ewidentnie dało się zauważyć, że nie potrafiła sobie z tym wszystkim poradzić. W pewnym momencie zgubiła się na zakręcie, nie wiedziała jak zająć się tym życiem, w którym nie było już miejsca dla pasji i zawodów. Robert także nie ma łatwo, dźwiga ogromny bagaż doświadczeń, stara się zatamować krwawiące serce i odpokutować winę, którą sobie sam narzucił. Dwie różniące się osoby, które walczą z podobnym cierpieniem. Ich losy pewnego dnia się splatają, czy razem sobie pomogą i na nowo pokochają konie?

Zajrzałam w głąb psychiki Ady, poznałam jej emocje, przeżycia, rozterki, zmagania, by wrócić do pełnej sprawności. Stałam tuż obok, przyglądając się jej codzienności, towarzyszyłam jej na każdym kroku. Starałam się ją zrozumieć, jej postępowanie, często nie akceptowałam jej decyzji, wiele razy ją oceniałam, krytykowałam. Gdybym przeżyła to, co ona może też miałabym pretensje do całego świata o to, co się wydarzyło. Nie znasz dnia ani godziny, wszystko może się zdarzyć..

Czytając książkę miałam wrażenie, jakby ta historia miała miejsce w rzeczywistości. Może, gdzieś tam żyje na świecie Ada, która zmaga się z własnymi demonami przeszłości, z którymi nie potrafi sobie poradzić, a także Robert, który skrywa bolesną tajemnicę. Powieść jest bardzo życiowa i prawdziwa. Pokazuje, jak jedno wydarzenie może zmienić całkowicie los danego człowieka. Skłania do myślenia, do zastanowienia się nad tym, co w życiu jest najważniejsze. Gorąco polecam!