O chłopcu który poszedł za tatą do Auschwitz

Ostatnio pojawiło się dużo książek o tej tematyce i skusiłam się na kilka bestsellerów... Ta tematyka jest trudna... Zwłaszcza jeśli ktoś był w Auschwitz i widział to wszystko... Ja patrzę oczami bohatera... Łapie za serce, zostaje w pamięci...

Książka warta przeczytania. Wzbudza refleksję nad obecnymi czasami....

Do tej książki robiłam dokładnie trzy podejścia, a zaczęłam czytać ją w połowie grudnia. Nie dlatego, że książka jest zła, ale oczywiście dlatego, że już na wstępie uderzyła mnie tak mocno, że choćbym nie wiem jak chciała nie byłam po prostu w stanie czytać dalej. Ja wiem, że istnieje wiele książek opartych na tematyce obozowej. Oczywiste jest także, że większość z nich ukazując okrucieństwo tamtych czasów wzbudza mnóstwo emocji. Nie pamiętam nawet, czy kiedykolwiek jakaś książka miała na mnie taki wpływ jak ta. Szczegóły są bardzo precyzyjne – od ponurych warunków do niewiarygodnej brutalności, aż trudno uwierzyć, że nie jest to jedynie fikcja literacka, a prawdziwa historia człowieka, który tego doświadczył, który sam zgłosił się do obozu i poszedł za swoim ojcem. Chociaż jest to opowieść o ohydnej zbrodni, krzywdzie człowieka przeciw człowiekowi, jest to także idealna lekcja na to, by nigdy się nie poddawać, bez względu na wszystko. Przygnębiające, ale realistyczne, a jednocześnie zachęcające do uświadomienia sobie, co dusza, duch i ciało ludzkie mogą znieść i przetrwać. Czuć w niej nadzieję, lęki, cierpienie i gniew tych ludzi. Ale ich siła i determinacja są niesamowite. Chociaż nigdy nie mogłam w pełni zrozumieć tego horroru, dlatego że go nie doświadczyłam, to dzięki autorowi i tej historii odczułam jeszcze większą empatię dla tych ludzi, którzy musieli to znosić. To temat, o którym nigdy nie powinniśmy zapomnieć, a mając to wszystko w pamięci starać się robić wszystko co w naszej mocy, by historia nigdy się nie powtórzyła.

„O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz” na chwilę obecną plasuje się u mnie na pierwszym miejscu wśród książek skupiających się na tematyce obozowej i uważam, że jest to książka, którą zdecydowanie każdy powinien przeczytać.

Już od samego początku byłam przekonana o tym, że książka ta wywrze na mnie ogromne wrażenie. Nie pomyliłam się. Z zapartym tchem śledziłam losy rodziny Kleinmannów. Dosłownie każda wolna chwila była wyczekiwana, by móc sięgnąć po tę książkę. W dzisiejszych czasach łatwo nam deklarować zdolność do poświęceń... Także z niebywałą lekkością mówimy o uczuciach. Czy nie są to tylko puste słowa, deklaracje słowne? Historia Gustava i Fritza dowodzi, że człowiek jest w stanie wiele zrobić dla bliskiej osoby. Czy my, będąc w sytuacji w jakiej znaleźli się bohaterowie, odnaleźlibyśmy w sobie tę siłę? Zachęcam do lektury.

Udało mi się wreszcie skończyć książkę Jeremiego Dronfielda "O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz". Może zajęło mi to tyle czasu, bo tematyka książki nie należy do radosnych. Mało tego, jest oparta na prawdziwych zdarzeniach, co sprawia, że czytanie jej było jeszcze trudniejsze.

Książka opowiada o historii Kleinmannów, Żydów mieszkających w Austrii. Była to naprawdę radosna i kochająca się rodzina, Gustav i Tini oraz ich dzieci, Kurt, Fritz, Herta i Edith. Żyli sobie spokojnie w swojej społeczności, aż z dnia na dzień to wszystko co było normalne zostało im odebrane. Edith udało się wysłać do Londynu, najmłodszego Kurta do Stanów Zjednoczonych, ale Gustav i Fritz trafili do obozu w Buchenwaldzie. I tak naprawdę to dopiero początek tego co przeżyli i co widzieli..

Nie wiem co napisać po lekturze tej książki. W głowie kłębią się myśli i ciężko mi uwierzyć, że to naprawdę kiedyś miało miejsce. Że można być tak traktowanym, że można żyć w takich warunkach i że można mieć wciąż nadzieję. Wiem, że człowiek mimo wszystko szybko przyzwyczaja się do warunków w jakich przychodzi mu żyć. Nie godzi się z tym, ale walczy o przetrwanie. Po tylu latach znoszenia tego co niewyobrażalne Fritz i Gustav zwyciężyli. Przetrwali. Nigdy po tym nie doszli do siebie, ale mieli naprawdę dużo determinacji, nadziei oraz szczęścia, co pozwoliło w końcu dotrwać do wolności. Ale czy tak naprawdę? Mam wrażenie, że ich umysły do końca życia musiały się zmagać z tym co przeżyli. Na zawsze uwięzieni w obozach poprzez koszmary i inne niechciane myśli. Jeśli chodzi o samą fabułę trochę ilość zdarzeń, faktów historycznych mnie przytłaczała. Nie wiem czy czytając ją jednym ciągiem potrafiłabym to ogarnąć. Jednak czytając po rozdziale dziennie poradziłam sobie z zawartością książki. Nadal zadziwia mnie, że człowiek człowiekowi potrafił zgotować taki los. I trzeba to pamiętać.