Noce na Miodowej. Na Miodowej. Tom 4

Bardzo lubię pióro Joanny Szarańskiej i historie, które tworzy. Z ekscytacją zabrałam się więc za czwarty tom cyklu o ulicy Miodowej. Niestety, w moim odczuciu jest to najsłabsza część. Oczywiście, patrząc przez pryzmat poprzednich, które przypadły mi do gustu bardziej.

Ta historia dotyczy Natalii i Dominika, i ich dość mocno skomplikowanej sytuacji. Na tym oparta jest właśnie fabuła całej powieści. I tutaj nastąpił mocny zgrzyt, Dominik okazał się złamasem, a dawanie mu drugiej i kolejnej szansy - głupotą. Nie lubię przedstawiania kobiety jako tej skrzywdzonej i dającej sobą pomiatać, skoro nie ma szans na poprawę. Jest tu dużo emocji, od tych dobrych, przyjemnych, po złość i frustrację. Osoba wrażliwsza może się nawet wzruszyć.

Przeczytałam, jednak nie będzie to moja ulubiona powieść autorki. Nieodradzam, bo temat zdrady jest tematem, który każdy z nas odbiera inaczej, i może "Noce" będą waszą ulubioną częścią.

Muszę przyznać, że autorka potrafi pisać pięknie, poruszająca i delikatnie. Potrafi sprawić, że bohaterowie książek, które wychodzą spod jej pióra, stają się nam bardzo bliscy i z każdą kolejną historią sprawia, że przeżywamy ich smutki i troski ze zdwojoną siłą. Powrót na ulicę Miodową miał być chwilą oddechu, spokojna kawa w piekarni Pani Barbary przegryzana smacznym ciastem. Wędrówka do księgarni Małgorzaty gdzie zawsze jesteśmy mile widziany gościem. Na koniec cudownie jest trafić do Justyny i zabrać do swojego domu pięknie wykonany bukiet z delikatnych kwiatów. Dlaczego więc kiedy otwierasz czwarty, już ostatni tom tej serii masz mieszane uczucia, czy jesteś gotowy na to pożegnanie?

Noce na Miodowej poruszyły ogrom uczuć w mojej duszy. Sprawiły, że szok, niedowierzanie ale przede wszystkim współczucie królowały szczególnie. Cały czas zastanawiam się jak można być tak łatwowiernym. Jak można zrezygnować ze wszystkiego dla kogoś kto już raz nas zranił? Ileż wiary i miłości musi w sobie nosić Natalia żeby wybaczyć? Zapewne nigdy tego nie zrozumiem i wielokrotnie będę wracać myślami do tej książki, która zaskoczyła mnie swoją głębią. Autorka świetnie porusza się w trudnej i emocjonalnej tematyce. Daje nam ogromną dawkę uczuć których może nigdy nie będziemy mieli okazji doświadczać.

Czytając podziękowania, przyznaje rację Marcie, Pani Joanno kiedy Dominikowi mogę kopać grób? Dawno nie spotkałam bohatera tak impertynanckiego, zapatrzonego w siebie. Bohater, którego najchętniej wykreśliłabym mazakiem żeby nigdy się nie pojawił. Chociaż wiem, że był potrzebny abyśmy mogli doświadczyć tego wszystkiego.

Będę przekonywać każdego żeby wybrał się na ulicę Miodową, poznał te cztery odważne kobiety. Wypić morze kawy. Litry wina. Zjeść kilogramy dobrych wypieków. Polecam!

Są takie historie, które wydają się niewyczerpane i mam wrażenie, że właśnie do tego grona mogę zaliczyć serię Joanny Szarańskiej. Na Miodowej może pochwalić się już czwartą odsłoną a mi wciąż mało jest przygód bohaterów, ich życiowych problemów a także wydarzeń z którymi bez problemu potrafię się utożsamić.

Myślę, że nie muszę przekonywać Was szczególnie do twórczości autorki, ale jeśli jakimś cudem jeszcze nie zdarzyła się okazja zapraszająca Was do sięgnięcia po jej prozę - polecam jak najszybciej nadrobić zaległości. Każda historia wychodząca spod pióra Joanny Szarańskiej jest w pełni dopracowana, szczera i emocjonalna, ponieważ przypomina nasze własne, prywatne życie. Autorka sięga bowiem po tematy dobrze nam znane, nie boi się ukazywać losu jako tego nieprzewidywalnego i często grającego nam na nerwach, ale jednocześnie podsyła dużo pozytywnych momentów, które niosą nadzieję.

Ponownie zaglądamy na ulicę Miodową oraz do prywatnych spraw tamtejszych bohaterów. Otwierają oni przed nami swoje drzwi i pozwalają czytać między wierszami, bo być może wierzą, że nauczymy się na ich błędach lub wyciągniemy wnioski z ich doświadczeń. A jest przecież z czego czerpać wiedzę, bo są to motywy tak bardzo życiowe. Natalia nie ufa swojemu mężowi i wciąż wypatruje sygnałów zdrady. Dominik walczy o prawdę, ale nie jest mu łatwo w obliczu jednej porażki, której dokonał. Przeprowadzili się w nowe miejsce, by zacząć od nowa, ale nie spodziewali się, że będzie to jedynie wstęp dla kontynuacji ich prywatnych rozterek.

Natalia i Dominik to małżeństwo na granicy. Kryzys, który ich dosięgnął nie jest jednak bezpodstawny. On zdradził, ona straciła do niego zaufanie. Trudno to odbudować a jednak autorka starała się w emocjonalny oraz wiarygodny sposób przedstawić tą żmudną drogę pełną wybojów. Kibicowałam im, bo polubiłam Natalię a wobec Dominika nie miałam większych zastrzeżeń obserwując jak się stara, ale jednocześnie z tyłu głowy miałam obraz prozy życia, która nie zawsze sięga po zakończenie w stylu "żyli długo i szczęśliwie". O tym więc jak potoczyły się ich losy musicie przeczytać sami, ale gwarantuję, że od lektury trudno będzie się oderwać.

Cykl Na Miodowej zbiera fanów nie tylko pośród miłośników powieści obyczajowej, chociaż króluje w nim samo życie. To piękne obrazy codziennych problemów i wyzwań, pozwalające wierzyć czytelnikowi, że nie jest sam na świecie ze swoimi słabostkami. Ogromnie polubiłam bohaterów a towarzyszące im emocje odbiły się na mnie równie mocno co na nich, więc potwierdzam, że w czwarty tom serii zaangażowałam się równie mocno co w poprzednie części i liczę, że to jeszcze nie koniec. "Noce na Miodowej 4" opowiadają o stracie zaufania, drugich szansach oraz wybaczaniu, pisane stylem lekkim i bardzo obrazowym.

Ile kłamstw należy wypowiedzieć, by samemu w nie uwierzyć? Ile razy trzeba się zawieść, by zacząć szanować siebie? Ile obietnic musi zostać złamanych, by zdać sobie sprawę, że nie wszystkie decyzje, które są dobre, jednocześnie są łatwe? „Noce na Miodowej 4” to naznaczona mrokiem i trudnymi emocjami kolejna historia obyczajowa spod pióra Asi Szarańskiej. Ta fabuła zaboli, dotknie tkwiącej pod skórą drzazgi, która uległa zabliźnieniu, ale zawsze już będzie wyczuwalna pod palcami. Innych zirytuje, wzbudzi negatywne emocje, które będą rozbrzmiewać epitetami. Jednak to również historia stanowiąca obraz odwagi i siły, a także mądrości, kiedy należy próbować, a kiedy zrezygnować. Na stronach tej powieści szaleje rollercoaster uczuć, które wibrują słowami, krwiobiegiem przedostają się do wnętrza i osiadają na dnie serca. To niebywale autentyczny portret żalu, rozczarowania, dojmującego upokorzenia i zastanawiającego wstydu. Historia Natalii- czwartej kobiety z ulicy Miodowej – porusza najczulsze struny kobiecej wrażliwości, dokonując najwnikliwszej wiwisekcji ludzkiej naznaczonej obezwładniającą rozpaczą i brakiem pewności siebie spośród wszystkich czterech tomów. Jednak to nadal Miodowa… Pachnącą aromatem kawy i świeżo upieczonymi bułeczkami, rozbrzmiewająca szelestem kartek książek, otulona barwami kwiatów, a teraz także rozświetlona po wciśnięciu spustu migawki aparatu. Nad ulicą cały czas unosi się troska, wsparcie, nieoceniona przyjaźń i bezcenna miłość – koją one słodkim posmakiem po gorzkich doświadczeniach losu. Asia Szarańska roztacza przed czytelnikiem malowniczy pejzaż emocji, które kontrastują ze sobą jak słoneczny dzień z burzową nocą – odczuwamy złość, niesmak, ale też nadzieję i ulgę, krocząc drogą wypełnioną lękiem, niepewnością i bezsilnością splecioną ze strachem. Otulony przykrościami realizm ludzkich trosk ma jednak swój wartościowy wydźwięk – poprzez dosłowną terapię szokową, wskazuje, byśmy byli dla siebie najważniejsi. Wyjątkowość tej serii, jej namacalny autentyzm i życiowy charakter otulony pozytywną aurą oraz lekkość oddawania skomplikowanej problematyki sprawiły, że będę mocno tęsknić za tą serią, wspominać ją i przywoływać jej fragmenty w myślach. Przeprowadzka głównych bohaterów w tej części ma wymiar symboliczny – czujemy, że my też musimy spakować walizki, opuścić to cudowne miejsce, które jest nam tak bliskie, znajome. Nie trzeba mówić mieszkańcom Miodowej „żegnajcie”, a „do zobaczenia”, w nas ta historia będzie już bowiem zawsze. Ta ulica to literackie miejsce, w którym czujemy się przecież rozkosznie dobrze i swobodnie – jak w domu.

Zapach kobiecych perfum na koszuli, późne powroty, delegacje… Czy da się odbudować związek po przejściach?

Powrót na Miodową zawsze mnie cieszy. Kocham tę serię od pierwszego tomu i nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Autorka poruszyła oklepany - wydawać by się mogło - temat, ale zrobiła to w jakiś taki świeży sposób, a zarazem było to jak coś znanego. Wiem, brzmi to jak wykluczające się tezy, ale tak właśnie to widzę.

Wciągnęłam się od razu. Bardzo kibicowałam Natalii i mocno trzymałam kciuki za Dominika, szepcząc mu do ucha „dasz radę”. Czy moje szepty coś dały? Oczywiście, że Wam niczego nie zdradzę.

Cała ta seria właśnie się zakończyła, a ja będę do niej wracać, bo ekipa z Miodowej to już jak rodzina.