Nieodnaleziona

„Nieodnaleziona” Remgiusza Mroza to kolejna w jego literackim dorobku powieść. Wszystkich nie czytałam, ale uwielbiam serię prawniczych kryminałów jego autorstwa. W międzyczasie próbowałam przeczytać inną jego serię z komisarzem Forstem – jednak po trzech tomach odpadłam, nie wspominając o „Czarnej Madonnie”, która w zeszłym roku wkroczyła na rynek wydawniczy z wielką pompą owianą tajemnicą, a którą to porzuciłam niestety po dwóch rozdziałach. Widocznie sięgnęłam po nią w nieodpowiednim dla siebie momencie.

Jednak wydana w tym roku „Nieodnaleziona” zwróciła moją uwagę.

Czy trafiła w mój gust i czy nie poległam podczas jej czytania, dowiecie się w dalszej części recenzji.

Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia.

Dziesięć lat po zaginięciu narzeczonej, Damian Werner jest pewien, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Pewnego dnia trafia jednak niespodziewanie na ślad ukochanej – ktoś zamieszcza jej zdjęcie na jednym z profili spotted, szukając dziewczyny.

Werner jest gotów przyjąć, że to przypadkowe podobieństwo, spotter wgrywa jednak drugie zdjęcie. Zdjęcie, które zrobił jej sam Werner na kilka dni przed zaginięciem – i którego nikomu od tamtej pory nie pokazał.

Kto szuka dziewczyny? I czy to naprawdę ona pojawiła się po dziesięciu latach?

Damian znał swoją narzeczoną od dziecka, spędzali ze sobą każdą chwilę. Szukając odpowiedzi na kolejne pytania, odkrywa jednak, że nie wiedział o niej wszystkiego...

„Nieodnaleziona” to thriller psychologiczny, który moim zdaniem napisany jest bardzo dobrze, rzekłabym, że wyśmienicie, który zafascynował mnie od pierwszych stron i wciągnął bezapelacyjnie w szalony wir zdarzeń.

Ten jeden dzień spędzony z Mrozem przyniósł mi ogromną dawkę adrenaliny.

Czy może być coś lepszego?

Czy książka, która w upalny dzień powoduje gęsią skórkę na rękach może być zła?

Moim zdaniem „Nieodnaleziona” to poza prawniczą serią Remigiusza – jest jego jedną z lepszych powieści. Z pewnością warto zwrócić na nią uwagę i poświęcić czas na jej czytanie.

„Nieodnaleziona” porusza społeczny problem przemocy wobec kobiet. Mróz obrazowo przedstawia okrucieństwo fizyczne jakiego doświadczają setki kobiet w naszym kraju. Nie zapomina jednak, że przemoc to również psychiczne znęcanie się nad słabszym, zastraszanie, uzależnianie od siebie, odcinanie kontaktów, tak by ofiara skazana była tylko i wyłącznie na swojego kata.

Mróz świetnie sobie poradził z tym tematem – aczkolwiek (w moim odczuciu bohaterka jego powieści, próbująca wyzwolić się spod jarzma przemocy, została przedstawiona nie do końca autentycznie). Jest to oczywiście tylko i wyłącznie moje subiektywne odczucie – możecie się z tym nie zgodzić i macie do tego prawo.

Z moich prywatnych obserwacji wiem, że znaczny procent kobiet, które każdego dnia doświadczają przemocy fizycznej i psychicznego nękania, nie posiada tak szerokiej wiedzy informatycznej jaką ma Kasandra. Owszem – są wyjątki – i mam nadzieję, że dzięki temu łatwiej mogą się wyplątać z patowej sytuacji, Jednakże biorąc pod uwagę, że akcja rozgrywa się w Polsce i realia są również typowe dla naszego kraju, to niestety z żalem muszę stwierdzić, że w moim odczuciu mało jest takich kobiet, które aż tak byłyby w stanie operować wiedzą i doświadczeniem informatycznym, a jeśli już potrafiłby to zrobić, to uważam, że mogłyby wyplątać się z toksycznego związku w o wiele łatwiejszy i prostszy sposób aniżeli bohaterka wykreowana przez autora.

Niemniej jednak – powieść jako całość – wywarła na mnie pozytywne wrażenie, w przeciwnym wypadku nie pochłonęłabym jej w jeden dzień.

„Nieodnaleziona” trzyma w napięciu, gwarantuje sporo emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Fabuła jest skomplikowana i kluczy po bezdrożach kolejnych stron, by w którymś momencie się zacieśnić. Plastyczny styl autora i sposób kreowania poszczególnych sytuacji, daje bardzo do myślenia. Zakończenie również jest mocno zaskakujące – powiem szczerze, że tego się nie spodziewałam.

Muszę pochwalić autora również za obrazowe i odważne opisy przemocy domowej. W naszej rodzimej literaturze mało jest tych odważnych – mogłabym policzyć na palcach jednej ręki.

A szkoda! Bo akurat to zjawisko pretenduje to grupy tych najbardziej powszechnych, ale i do tych najbardziej niszowych, upychanych nadal wśród czterech ścian, gdzie rozgrywa się dramat.

Może dzięki właśnie takiemu obrazowemu przedstawieniu sprawy (chociaż włos się od tego na głowie jeży) – ktoś kiedyś podniesie słuchawkę, kiedy za ścianą usłyszy odgłosy domowej przemocy. I nie pozostanie obojętny.

„Nieodnaleziona” jest powieścią, po którą warto sięgnąć i nie trzeba być „mrozomaniakiem”, by dostrzec w niej ogrom potencjału i dobrej idei, którą autor chciał przekazać czytelnikom.

Zachęcam Was zatem do sięgnięcia po nią i naocznego przekonania się, o tym że autor potrafi zmrozić krew w żyłach.

http://przeczytajka.blogspot.com/2018/04/nieodnaleziona-remigiusz-mroz.html

Jest to moja pierwsza ksiazka tego pisarza i na pewno nie ostatnia. Trzyma w napieciu do ostatniej strony, Zakonczenie zaskakuje . Polecam

Nieodnaleziona . Bardzo mi się podobała nie mogłam się od niej oderwać. Do ostatniej strony trzymała w niepewności. Polecam gorąco wszystkim tą książkę.

Barbara K.

Jak zawsze zaskakujące zakończenie z dotychczas przeczytanych cala seria z Chyłką Nieodnaleziona jest najbardziej saskakującą.

Polecam każdemu kto lubi taka lekturę trudno się od niej oderwać.

To już kolejna książka tego autora, która mnie urzekła .Świetnie się czyta .Polecam serdecznie

Ciekawa. Polcecam dla osób, które twórczości Mroza nie znają :)

Remigiusz Mróz, to pisarz młodego pokolenia którego wszystkie powieści biją rekordy popularności, a w jego dziełach, jeśli wierzyć reklamom, zaczytuje się sama Tess Geritsen.

Autor ten przynajmniej parę razy w roku wydaje jakąś nowość, a liczba książek, które już wydał jest doprawdy imponująca. Godny następca Kraszewskiego, w ilości wydanych woluminów.

A żeby wymienić-ku pamięci, parę jego dzieł, należy wspomnieć o „Kasacji”, „Parabellum”, czy „Behawiorysta”. Mamy w dorobku tego twórcy nawet horror „Czarna Madonna”, a Mróz nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

W moim maratonie powieści, które wyszły spod pióra Remigiusza przyszła pora na „Nieodnaleziona”.A o czym jest-tak w skrócie ta opowieść?

Młody człowiek nie może się pogodzić z tragedią która dotknęła go jakiś czas temu. W momencie, gdy-już miał się oświadczać swojej dziewczynie, zostają oboje napadnięci, jego ukochana zostaje zgwałcona, ON sam pobity, po czym dziewczyna znika bez śladu,. Nie wiadomo czy sprawcy ją zabili, uprowadzili, czy może sama się ukryła. Pozostając nadal pod wpływem wspomnień chłopak odkrywa pewnego dnia, że na jednym z profili pewnego portalu ktoś zamieszcza zdjęcie jego lubej, szukając jej. Jakby tego było mało, za jakiś czas ten ktoś wstawia inne zdjęcie. Tyle tylko że fotkę tą wykonał sam bohater i nikomu jej nie udostępniał. Kim jest tajemniczy nieznajomy i czy Ewa żyje? Przekonajcie się sami.

Przeczytałem całkiem sporo dzieł Mroza i można powiedzieć, że od lat analizuję jego twórczość. Potrafi zaskoczyć-to nie podlega dyskusji. Jednocześnie pisze niezwykle jasno i nie ma kłopotu ze śledzeniem wątków, czy bohaterów. Czasami jednak autora ponosi fantazja i tych wątków niestety jest za dużo. Tutaj, oprócz bohaterów, sama intryga wyszła niezwykle intrygująco i czytelnik z niecierpliwością czeka na zakończenia. A to-niestety trochę rozczarowuje. W takim sensie-a przynajmniej u mnie tak było, że nie całkiem tego się spodziewałem, a wymyśliłem taką pyszną intrygę! Ale mówi się trudno… Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić uwadze tą jak i inne powieści Remigiusza Mroza-bo warto. Może nie jest to arcydzieło, ale miano świetnego czytadła na pewno zasłużenie by zdobyła.

Remigiusz Mróz to coraz popularniejszy autor w Polsce. Pisze powieści fantastyczne, prawnicze, sensacyjne, kryminały. Jest bardzo płodnym twórcą, który pomimo młodego wieku ma na swoim koncie kilkadziesiąt książek.

Jestem właśnie po lekturze jego ostatniej powieści „Poszukiwana". Książa polecana przez samą Tess Gritssen, czy słusznie?

Dominik ledwo zdążył oświadczyć się swojej dziewczynie Ewie, kiedy zostają zaatakowani przez grupę mężczyzn. Dziewczyna zostaje brutalnie zgwałcona, a chłopak pobity do nieprzytomności. Gdy się budzi, po Ewie nie ma śladu tak jak po ich oprawcach. Policja przez kolejne dziesięć lat nie na potrafi rozwiązać zagadki, a Dominik żyje w ciągłej niepewności i żalu. Co się właściwie stało się feralnej nocy? Nagle w sieci pojawia się współczesne zdjęcie Ewy. Przyjaciel pomaga Dominikowi nawiązać kontakt z agencją detektywistyczną, która natrafia na trop dziewczyny. Dominik podąża śladem narzeczonej... Czy ją odnajdzie? Czy dowie się w końcu, co się właściwie stało?

Powieść jest wciągająca. Pochłonęłam ją w dwa dni. Po przeczytaniu mam jednak spory mętlik w głowie. Na plus jest na pewno poruszanie wątku maltretowania kobiet. Mam jednak żal do autora za rozwiązanie wątku Ewy w taki właśnie sposób... Pewne fakty wydają się mało prawdopodobne inne są ze sobą sprzeczne. Mam wrażenie niedopracowania końcówki i dlatego autor mnie nie przekonał, czy przekona innych czytelników?

MJ

źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

"(...) najgłośniejszym krzykiem jest milczenie (...)"

Odkąd totalnie przepadłam w serii o mojej imienniczce Joannie Chyłce, sięgam w ciemno po WSZYSTKO autorstwa Pana Mroza. To jeden z nielicznych polskich pisarzy, który tak przyciąga uwagę nie tylko ilością stworzonych powieści, ale i dobrą, przemyślaną jakością, której poziom wciąż trzyma naprawdę wysoko. Wie co i jak robić, i robi to. Po prostu. Wiadomo, są lepsze (między innymi właśnie Chyłka!) momenty, bywają i wpadki ("Czarna Madonna") jednak uroku kryminałów i thrillerów oraz napięcia, które im towarzyszy - nie można autorowi odmówić. Dlatego, gdy tylko "Nieodnaleziona" wpadła w moje ręce... No cóż, nie mogłam się oderwać od niej nawet na chwilę. I chociaż zarówno słów uznania jak i krytyki nie brakuje... Tak jak wspomniałam, cały "mrozowski" klimat wciąga. Niesamowicie. Ponadto nie sposób przejść obojętnie obok blurbu, który napisała sama Tess Gerritsen, której reklama jest wystarczającą zachętą.

Głównym bohaterem jest Damian Werner. Plany chłopaka legły w gruzach wraz z dniem oświadczyn. Chwilę po tej ważnej (o ile nie najważniejszej) decyzji życia - ON i jego narzeczona zostali napadnięci, po czym... Damian trafia do szpitala, a Ewa znika. Mija dziesięć lat, jednak dla Damiana czas jakby się zatrzymał. Wciąż nie wie, jak ułożyć sobie życie; nie potrafi ruszyć do przodu, nie dają mu spokoju myśli o tym, co wydarzyło się w przeszłości oraz co się stało z jego narzeczoną, której od tamtej pory już nie zobaczył. Wszystko zmienia się wraz z chwilą, gdy przyjaciel Damiana pokazuje mu zdjęcie Ewy na portalu społecznościowym. Chłopak nie wierzy, w to co widzi. Do czasu, gdy w sieci pojawia się kolejna fotografia jego narzeczonej, tym razem taka, którą robił jej Damian... Zaczyna się prawdziwy rollercoaster powrotu w przeszłość oraz wyraźny zarys teraźniejszości, która odkrywa coraz brutalniejsze fakty.

"Ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, że wierzymy w to, w co chcemy wierzyć".

Książka porównywana jest do twórczości Harlana Cobena. Nie wiem do końca jak z tym jest, gdyż z Cobenem miałam raz do czynienia i jakoś niespecjalnie byłam zachwycona. Nie chcę porównywać do nikogo Remigiusza Mroza, gdyż jest całkiem "nasz" i ma już wypracowany swój styl. Konkretny szok na pierwszych stronach powieści - nie maleje. Wręcz przeciwnie, cały czas autor wie, jak Czytelnika zaskoczyć, jak wprowadzić go w błędne poczucie, domyślenia się, do jakiego zakończenia zmierza cała historia. Nic bardziej mylnego. Zaręczam Wam, że do ostatniej strony nie przewidzicie zakończenia! "Nieodnaleziona" nie pozwala się odłożyć na półkę.

Autor porusza kilka ważnych kwestii. Po pierwsze, mierzy się z ogromnie ciężkim tematem, jakim jest przemoc wobec kobiet. Zarówna ta fizyczna, jak i psychiczna. Dopóki nie czyta się takich książek, to do pewnego momentu człowiek nie zdaje sobie sprawy, jakie dramaty rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami. I jak trudno jest ocenić postępowanie kobiety - żony, dziewczyny, partnerki - która dręczona, męczona, szykanowana, w końcu BITA nie umie odejść od swojego kata. Nic nie jest tak łatwe, proste, jakim się wydaje; żadna decyzja nie obejdzie się bez konsekwencji, a każdy, nawet najmniejszy fałszywy ruch może okazać się tym ostatnim. Niektórzy powiedzą, iż cała opisana w "Nieodnalezionej" sytuacja przemocy domowej jest nierealna. Ale właśnie o to chodzi w psychologicznym rozpatrywaniu tego problemu. Każdy człowiek jest inny; każdy zachowuje się inaczej, jeden jest silniejszy psychicznie, drugi niestety nie jest odporny i daje nad sobą dominować. Nie sposób jednoznacznie ocenić postępowania Kasandry; czy jest kobietą niesamowicie odważną, pomysłową, czy wręcz przeciwnie? Może jest masochistką i lubi, jak ktoś się nad nią znęca? Nie wiem. Od początku nie polubiłam tej postaci (zresztą nie o to chyba chodziło), więc nie ocenię jej zachowania. Nie wiem, jak zachowałabym się w jej sytuacji - i podejrzewam, że nikt nie jest w stanie tego przewidzieć, "co bym zrobił/a, gdyby..." Ważne, że autor poruszył ten problem, nie obchodząc go naokoło, tylko dał odczuć wprost cierpienie maltretowanej kobiety. Wielki ukłon. Po drugie, Pan Mróz zwraca uwagę na sprawę osób zaginionych. Na ich liczbę oraz procedury poszukiwań. Unaocznia, jak łatwo jest wprowadzić kogoś w błąd, igrając z jego uczuciami i wspomnieniami z przeszłości.

"Nieodnaleziona" to dynamiczny, nieustannie trzymający w napięciu thriller psychologiczny; w plastyczny sposób opisujący to, z czym wiele osób się musi mierzyć, jednak tak bardzo trudno jest im wyrwać się z impasu swojego życia. Przy lekturze towarzyszy Czytelnikowi szereg emocji; od tych pozytywnych, wywołanych tempem akcji, po negatywne, związane ściśle z postaciami. Faktem jest, iż Pan Mróz mógł rozwinąć bardziej niektóre wątki, wyczerpać ich potencjał do cna, jednak jestem w stanie zrozumieć, iż przy klimacie powieści po prostu nie musiał tego robić. Skupił uwagę, na tym, co najistotniejsze, szokując zwłaszcza zakończeniem. Cała otoczka tej książki daje dowód, iż mroźne klimaty wcale nie są złe, a wręcz przeciwnie! Książka pojawi się za granicami naszego kraju, zatem mróz rozprzestrzenia się w zatrważającym tempie. Ubierzcie się ciepło, bo to jazda bez trzymanki! I chociaż jestem totalną zwolenniczką lata, słońca i uczucia przyjemnego wiatru na twarzy - to te zimne warunki pogodowe przyjmuję bez mrugnięcia okiem. Słowo MRÓZ nabiera nowego znaczenia. Mogę go przyjmować w niewyczerpanych dawkach i w zimie i na wiosnę i... W każdej porze roku.

Panie Remigiuszu - gratuluję!

Mnie się podobało, przymykam oczy na te niedociągnięcia w postaci nierozwiniętych wątków; ale nie to było celem tej lektury. Założenia zostały osiągnięte. Ja książkę polecam i fanom Pana Mroza (choć tacy to już pewnie dawno mają na półkach ;)) i osobom, które dopiero zaczynają mroźną przygodę.

www.ksiazkolubna.pl

Chyba nie ma obecnie osoby w Polsce, która nie słyszała o książkach Remigiusza Mroza. Autor w szalonym tempie publikuje swoje nowe powieści, trudno nadążyć i być na bieżąco ze wszystkim co wyjdzie spod pióra pisarza. Czy szybkość wydawania książek przekłada się też na ich słabszą jakość? Niestety, mam wrażenie, że trochę tak, bo choć "Nieodnaleziona" jest książką, którą przeczytałam w dwa dni, co jak na moje tempo czytania jest czymś niecodziennym, to jednak nie obyło się bez pewnych potyczek. O tej książce jest w ostatnim czasie naprawdę głośno, niemal na każdym kroku się na nią natykam, dlatego z wielkim zaciekawieniem po nią sięgnęłam. Co z tego, że "starsze" książki Mroza czekają nieprzeczytane na półce, musiałam się przekonać, co takiego jest w "Nieodnalezionej", że tyle osób ją czyta. No i szybko się przekonałam, że to niesamowicie wciągająca książka, która w gruncie rzeczy "czyta się sama" i nie sposób jej odłożyć. Gdyby jeszcze za tym szła równie dopracowana fabuła, byłoby idealnie...

Ciąg dalszy: http://k-siazkowyswiat.blogspot.com/2018/02/remigiusz-mroz-nieodnaleziona.html

Bardzo dobra ksiazka trzymajaca w napieciu do ostatniej strony - goraco polecam

Remigiusz Mróz kolejny raz pokazuje klasę. Tematyka bardzo ciężka, bo przemoc w domu wobec kobiet. Sama osobiście miałam ochotę zrobić krzywdę Robertowi.... Ale uważam że Werner został skrzywdzony. Walczył i swoją rzekomą miłość która okazała się oszustka. Z jednej strony tłumaczę Cas i jak oszustwo z drugiej szkoda mi Wernera bo dla niego napewno nie zakończyło się to dobrze i jeszcze świadomość że chciał ratować ukochaną a uratował obcą kobietę która wykorzystała jego miłość do W-wy.