Nieodnaleziona

To moje pierwsze spotkanie z Mrozem, ale już wiem, że nie ostatnie. Od samego początku książka wciąga tak, że nie sposób się oderwać. Zakończenie zwala z nóg, nikt by się go nie spodziewał. Jak najbardziej polecam.

Aż nie chce się wierzyć, że takie rzeczy mogą mieć miejsce. Fantastycznie napisana książka, nie mogłam się kompletnie od niej oderwać, wyczekiwalam z niecierpliwością jakie będzie zakończenie i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że byłam kompletnie zaskoczona. Takiego rozwoju sytuacji się nie spodziewałam. Polecam!

Czyta się jednym tchem i jeszcze to zakończenie łał 👍

To już kolejna książka tego autora, która mnie urzekła .Świetnie się czyta .Polecam serdecznie

Książki Remigiusza Mroza kupuję w ciemno ,bo wiem,że przy nich nie będę w stanie sę nudzić.I tym razem się nie zawiodłam.Tym razem "Nieodnaleziona" to thriller psychologiczny w najlepszym wydaniu.Chylę czoła przed autorem ,że podjął tak trudny temat jakim jest przemoc domowa wobec kobiet.Opisy znęcania się nad kobietą są tak doskonale i szczegółowo opisane,że miałam ciarki czytając.

Przedstawiona historia jest bardzo interesująca,niesamowite zwroty akcji,tajemnice sprawiają,że żal było mi się żegnać z książką.Wielkie brawa za zakończenie,zupełnie jestem zaskoczona.Dałam się podejść podobnie jak sam bohater Werner i zostałam oszukana:-)Polecam jak najbardziej.

Cóż... .Mroza albo się uwielbia albo wręcz nie znosi.Tym razem sama nie wiem, co mam myśleć.

Książka niby wszystko ma, co powinien posiadać dobry thriller obyczajowy, ale niektóre fragmenty wydają się nieco przekombinowane i mało wiarygodne. Dla fanów.

Rewelacyjna książka - przeczytana jednym tchem ....wciaga od samego początku ....i zakonczenie ktore zaskakuje.

Polecam goraco - jena z lepszych, ciekawszych pozycji w mojej biblioteczce i napewno nie ostatnia tego autora.

Z przyjemnościa siegne po inne tutuły Remigiusza Mroza.

Polecam w 100% :)

Jest to moja pierwsza ksiazka tego pisarza i na pewno nie ostatnia. Trzyma w napieciu do ostatniej strony, Zakonczenie zaskakuje . Polecam

,,Nieodnaleziona" to pierwsza taka pozycja w dorobku Remigiusza Mroza. Tym razem autor debiutuje w gatunku thrillera psychologicznego.

To co zdarzyło się dziesięć lat wcześniej w życiu głównego bohatera miało pozostać z nim już na zawsze. Tak naprawdę nigdy nie podniósł się po tragedii, która spotkała jego oraz dziewczynę, której się oświadczył. Zostali pobici, Ewa zgwałcona, a następnie uznana za zaginioną. Po dziesięciu latach jednak coś zaczyna się w tej sprawie zmieniać...

Po thrillery psychologiczne sięgam raczej rzadko, jednak za bardzo nie stronię od tego gatunku. Po prostu nie trafiam na jakieś rewelacyjne pozycje tego rodzaju. Byłam bardzo ciekawa, czy polskiemu autorowi uda się stworzyć coś naprawdę wartego uwagi w tym typie.

Książkę zaczęłam czytać w wolny dzień i wiedziałam, że skończę ją przed nastaniem nocy. Narracja prowadzona jest z dwóch punktów widzenia - pokrzywdzonego oraz kobiety, którą dopiero ma poznać. Bardzo ciekawą postacią jest także przyjaciel bohatera. Z pewnością został wykreowany w dość nietuzinkowy sposób.

Najnowsza powieść Remigiusza Mroza oprócz tematu osób zaginionych porusza także problem przemocy domowej. Pojawiają się także ciemne charaktery i zaskakujące zwroty akcji. Zakończenie okazało się być także zdumiewające.

,,Nieodnaleziona" to jedna z nowości na polskim rynku. Jeśli znacie twórczość autora, nie muszę Was przekonywać do tej lektury. Sięgnijcie także wtedy, jeśli chcecie spróbować czegoś nowego. Thriller psychologiczny napisany przez polskiego autora na pewno się do tej kategorii kwalifikuje.

Nieodnaleziona to thriller, który wbija czytelnika w siedzenie od pierwszych stron i nie odpuszcza aż do zaskakującego finału. Remigiusz Mróz stworzył bardzo realny obraz psychologiczny kobiety maltretowanej, bardzo sugestywny i prawdziwy. Kasandra żyje jakby z dwoma mężczyznami, w dzień ma kochającego i czułego męża, który nocą zmienia się w potwora. Kobieta stwarza pozory i ukrywa ślady bicia chcąc chronić syna. Jak wiele jest takich sytuacji wokół nas. Kobiety dają się poniżać i bić chcąc ochronić bliskich. Ale zwykle to nie jest rozwiązaniem problemu - trzeba walczyć o sobie! I ona zawalczyła, ale decyzje które podjęła zaważyły na losach innych ludzi...

Damian nie traci nadziei na odzyskanie swej Ewy i pozornie mu się udało. jednak okazuje się, że ludzkie pragnienia czasem są tak silne, że nie weryfikują realiów. Czy spotkana po dziesięciu latach kobieta to Ewa? Damian bardzo tego pragnie, a jego pragnienia zmieniają się w popiół....

Nieodnaleziona to fascynująca powieść, tajemnicza i nieoczywista. Mocno zarysowane sylwetki bohaterów sprawiają, że opowiedziana historia jest niezwykle realna, aż ciarki chodzą po skórze. Nieodnaleziona to znakomity thriller psychologiczny - kolejna świetna książka w dorobku Remigiusz Mroza - polecam !!!

[Adres usunięty]

Bardzo podpasował mi ten autor. Nie znam wielu współczesnych polskich pisarzy. Świetna Tokarczuk poza kategorią. No i teraz poznaję Mroza. Cała seria z Forstem była bardzo ok. Nieodnaleziona czyta się [Adres usunięty]e i szybko. Chce się odkrywać losy bohaterów. Historia ciekawa i zaskakująca. Już czytam kolejną część, wydaje się być równie dobra

Ksiazka od ktorej nie możesz sie oderwac. Trzyma w napięciu. Polecam przeczytac dwie części

„ Mrozomania „ z tego, co mi wiadomo jak na razie ma się bardzo dobrze. Gdzie nie spojrzę to Pan Mróz i nieustająca promocja jego twórczości. Czy jest jeszcze ktoś, kto nie słyszał o tym autorze, albo nie czytał jego książek? Mnie akurat Mrozomania ominęła i jak dotąd nie przeczytałam ani jednej jego książki, bo z natury jestem osobą przekorną, więc dość długo omijałam jego powieści szerokim łukiem.

Ostatnio jednak moja ciekawość wzięła górę nad postanowieniem, by nie czytać czegoś, co jest szeroko promowane i podparte stwierdzeniami,że jest to dzieło na światowym poziomie. Za lekturę " Nieodnalezionej „,zabrałam się pewnie dlatego, że chciałam się w końcu przekonać, na czym polega fenomen Mroza, tym bardziej,że ta powieść wywołała tyle skrajnych opinii wśród czytelników.

Od samego początku prześladowało mnie wrażenie dejavu, że już gdzieś to widziałam. Dziewczyna, która znika w tragicznych okolicznościach i wszelki ślad po niej ginie. Chłopak, który szuka jej bezskutecznie od lat nie mogąc o niej zapomnieć, nie potrafi nawiązać bliższych relacji z żadną kobietą. Pewnego dnia niespodziewanie trafia na jej ślad znajdując zdjęcie na jednym z profili.

Czy umysł płata mu figle, czy ukochana faktycznie szuka z nim kontaktu, czy może ktoś sprytnie nim manipuluje dostarczając wskazówek by szukać informacji w darknecie?

Zaczynają się piętrzyć tajemnice, podrzucane tropy, w których gubi się bohater jak i sam czytelnik. Jak dla mnie brzmi znajomo i pewnie także dla tych, którzy czytali „ Zajdź mnie „ J.S.Monroe. Nie mogłam o tym nie wspomnieć, bo niestety skojarzenia nasunęły mi się same podczas czytania książki.

„ Nieodnaleziona „ jest w sumie niesamowicie dynamiczną powieścią sensacyjną, która zaskakuje mnóstwem zwrotów akcji, co powoduje, że czyta się ją błyskawicznie, ale niestety jest parę niedociągnięć, które zepsuły mi satysfakcję z lektury. Autor za wszelką cenę chciał zaskoczyć czytelnika, ale nie zadbał, aby ta historia miała faktycznie ręce i nogi, gdyż jest mnóstwo nieścisłości i dziur fabularnych. Ten pewien brak logiki, który momentami, aż zgrzyta umknąłby pewnie w filmie sensacyjnym, gdzie akcja toczy się w zawrotnym tempie, ale w książce, gdy czytelnik ma czas na przemyślenia i analizy, niestety nie. Autor prawdopodobnie sam się pogubił i stąd brak dokończenia niektórych wątków oraz pojawianie się sprzecznych faktów. Odniosłam wrażenie, że Mróz pisze w tak zawrotnym tempie, iż zapewne nie ma czasu, aby przeczytać to, co sam napisał, bo inaczej nie przepuściłby takich niedociągnięć, tym bardziej, że tą książką mamy promować polską literaturę na świecie.

Pomysł na powieść bardzo dobry, ale realizacja niestety nie wyszła, ponieważ historia jest mocno przekombinowana i niedopracowana. Być może Mróz inspirował się amerykańskimi powieściami typu „ zabili go i uciekł „, które są aktualnie na topie, ale to tak do końca nie jest wadą. Natomiast temat przemocy wobec kobiet to już inna historia. Pisanie na ten temat chwalebne, bo trzeba o tym problemie mówić i mówić głośno. Jest to szalenie szlachetne ze strony autora, że postanowił poruszyć wątek przemocy domowej, ale moim zdaniem otarł się o granice dobrego smaku, a momentami ją nawet przekroczył. Zastanawia mnie, bowiem fakt, jaką kobietą trzeba być, aby wytrzymać takie katowanie, myśleć logicznie i knuć intrygi, zalewając się przy tym nieustannie mnóstwem prosecco?

Rozumiem teraz te sprzeczne opinie czytelników. Większości wielbiciele twórczości Mroza nadal są nią zachwyceni, chociaż coraz częściej i wśród nich pojawiają się głosy, że ich ulubiony autor zaczyna pisać na ilość, co nie przekłada się na jakość.

Nie spodziewałam się jakiś wyżyn literackich, ale nie mniej jednak pewne oczekiwania wobec tej książki miałam. I z przykrością muszę stwierdzić, że jest przereklamowana i z thrillerem psychologicznym ma niewiele wspólnego. Takie stwierdzenie nie spodoba się zapewne fanom, a szczególnie fankom Mroza, ale niestety muszę wypowiedzieć się zgodnie z moim sumieniem i odczuciami, jakie miałam podczas lektury „ Nieodnalezionej „. Nie mogę wychwalać po niebiosa czegoś, co wybitnym dziełem nie jest, a raczej produktem czysto komercyjnym i tylko, gdy podejdzie się do czytania bezrefleksyjnie i nie będzie zbytnio analizować, to nawet w jakimś stopniu może się ta powieść podobać i w efekcie pozwoliła miło spędzić czas na lekturze.

„Nieodnaleziona” Remgiusza Mroza to kolejna w jego literackim dorobku powieść. Wszystkich nie czytałam, ale uwielbiam serię prawniczych kryminałów jego autorstwa. W międzyczasie próbowałam przeczytać inną jego serię z komisarzem Forstem – jednak po trzech tomach odpadłam, nie wspominając o „Czarnej Madonnie”, która w zeszłym roku wkroczyła na rynek wydawniczy z wielką pompą owianą tajemnicą, a którą to porzuciłam niestety po dwóch rozdziałach. Widocznie sięgnęłam po nią w nieodpowiednim dla siebie momencie.

Jednak wydana w tym roku „Nieodnaleziona” zwróciła moją uwagę.

Czy trafiła w mój gust i czy nie poległam podczas jej czytania, dowiecie się w dalszej części recenzji.

Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia.

Dziesięć lat po zaginięciu narzeczonej, Damian Werner jest pewien, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Pewnego dnia trafia jednak niespodziewanie na ślad ukochanej – ktoś zamieszcza jej zdjęcie na jednym z profili spotted, szukając dziewczyny.

Werner jest gotów przyjąć, że to przypadkowe podobieństwo, spotter wgrywa jednak drugie zdjęcie. Zdjęcie, które zrobił jej sam Werner na kilka dni przed zaginięciem – i którego nikomu od tamtej pory nie pokazał.

Kto szuka dziewczyny? I czy to naprawdę ona pojawiła się po dziesięciu latach?

Damian znał swoją narzeczoną od dziecka, spędzali ze sobą każdą chwilę. Szukając odpowiedzi na kolejne pytania, odkrywa jednak, że nie wiedział o niej wszystkiego...

„Nieodnaleziona” to thriller psychologiczny, który moim zdaniem napisany jest bardzo dobrze, rzekłabym, że wyśmienicie, który zafascynował mnie od pierwszych stron i wciągnął bezapelacyjnie w szalony wir zdarzeń.

Ten jeden dzień spędzony z Mrozem przyniósł mi ogromną dawkę adrenaliny.

Czy może być coś lepszego?

Czy książka, która w upalny dzień powoduje gęsią skórkę na rękach może być zła?

Moim zdaniem „Nieodnaleziona” to poza prawniczą serią Remigiusza – jest jego jedną z lepszych powieści. Z pewnością warto zwrócić na nią uwagę i poświęcić czas na jej czytanie.

„Nieodnaleziona” porusza społeczny problem przemocy wobec kobiet. Mróz obrazowo przedstawia okrucieństwo fizyczne jakiego doświadczają setki kobiet w naszym kraju. Nie zapomina jednak, że przemoc to również psychiczne znęcanie się nad słabszym, zastraszanie, uzależnianie od siebie, odcinanie kontaktów, tak by ofiara skazana była tylko i wyłącznie na swojego kata.

Mróz świetnie sobie poradził z tym tematem – aczkolwiek (w moim odczuciu bohaterka jego powieści, próbująca wyzwolić się spod jarzma przemocy, została przedstawiona nie do końca autentycznie). Jest to oczywiście tylko i wyłącznie moje subiektywne odczucie – możecie się z tym nie zgodzić i macie do tego prawo.

Z moich prywatnych obserwacji wiem, że znaczny procent kobiet, które każdego dnia doświadczają przemocy fizycznej i psychicznego nękania, nie posiada tak szerokiej wiedzy informatycznej jaką ma Kasandra. Owszem – są wyjątki – i mam nadzieję, że dzięki temu łatwiej mogą się wyplątać z patowej sytuacji, Jednakże biorąc pod uwagę, że akcja rozgrywa się w Polsce i realia są również typowe dla naszego kraju, to niestety z żalem muszę stwierdzić, że w moim odczuciu mało jest takich kobiet, które aż tak byłyby w stanie operować wiedzą i doświadczeniem informatycznym, a jeśli już potrafiłby to zrobić, to uważam, że mogłyby wyplątać się z toksycznego związku w o wiele łatwiejszy i prostszy sposób aniżeli bohaterka wykreowana przez autora.

Niemniej jednak – powieść jako całość – wywarła na mnie pozytywne wrażenie, w przeciwnym wypadku nie pochłonęłabym jej w jeden dzień.

„Nieodnaleziona” trzyma w napięciu, gwarantuje sporo emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Fabuła jest skomplikowana i kluczy po bezdrożach kolejnych stron, by w którymś momencie się zacieśnić. Plastyczny styl autora i sposób kreowania poszczególnych sytuacji, daje bardzo do myślenia. Zakończenie również jest mocno zaskakujące – powiem szczerze, że tego się nie spodziewałam.

Muszę pochwalić autora również za obrazowe i odważne opisy przemocy domowej. W naszej rodzimej literaturze mało jest tych odważnych – mogłabym policzyć na palcach jednej ręki.

A szkoda! Bo akurat to zjawisko pretenduje to grupy tych najbardziej powszechnych, ale i do tych najbardziej niszowych, upychanych nadal wśród czterech ścian, gdzie rozgrywa się dramat.

Może dzięki właśnie takiemu obrazowemu przedstawieniu sprawy (chociaż włos się od tego na głowie jeży) – ktoś kiedyś podniesie słuchawkę, kiedy za ścianą usłyszy odgłosy domowej przemocy. I nie pozostanie obojętny.

„Nieodnaleziona” jest powieścią, po którą warto sięgnąć i nie trzeba być „mrozomaniakiem”, by dostrzec w niej ogrom potencjału i dobrej idei, którą autor chciał przekazać czytelnikom.

Zachęcam Was zatem do sięgnięcia po nią i naocznego przekonania się, o tym że autor potrafi zmrozić krew w żyłach.

[Adres usunięty]

Nieodnaleziona . Bardzo mi się podobała nie mogłam się od niej oderwać. Do ostatniej strony trzymała w niepewności. Polecam gorąco wszystkim tą książkę.

Barbara K.

Remigiusz Mróz, to pisarz młodego pokolenia którego wszystkie powieści biją rekordy popularności, a w jego dziełach, jeśli wierzyć reklamom, zaczytuje się sama Tess Geritsen.

Autor ten przynajmniej parę razy w roku wydaje jakąś nowość, a liczba książek, które już wydał jest doprawdy imponująca. Godny następca Kraszewskiego, w ilości wydanych woluminów.

A żeby wymienić-ku pamięci, parę jego dzieł, należy wspomnieć o „Kasacji”, „Parabellum”, czy „Behawiorysta”. Mamy w dorobku tego twórcy nawet horror „Czarna Madonna”, a Mróz nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

W moim maratonie powieści, które wyszły spod pióra Remigiusza przyszła pora na „Nieodnaleziona”.A o czym jest-tak w skrócie ta opowieść?

Młody człowiek nie może się pogodzić z tragedią która dotknęła go jakiś czas temu. W momencie, gdy-już miał się oświadczać swojej dziewczynie, zostają oboje napadnięci, jego ukochana zostaje zgwałcona, ON sam pobity, po czym dziewczyna znika bez śladu,. Nie wiadomo czy sprawcy ją zabili, uprowadzili, czy może sama się ukryła. Pozostając nadal pod wpływem wspomnień chłopak odkrywa pewnego dnia, że na jednym z profili pewnego portalu ktoś zamieszcza zdjęcie jego lubej, szukając jej. Jakby tego było mało, za jakiś czas ten ktoś wstawia inne zdjęcie. Tyle tylko że fotkę tą wykonał sam bohater i nikomu jej nie udostępniał. Kim jest tajemniczy nieznajomy i czy Ewa żyje? Przekonajcie się sami.

Przeczytałem całkiem sporo dzieł Mroza i można powiedzieć, że od lat analizuję jego twórczość. Potrafi zaskoczyć-to nie podlega dyskusji. Jednocześnie pisze niezwykle jasno i nie ma kłopotu ze śledzeniem wątków, czy bohaterów. Czasami jednak autora ponosi fantazja i tych wątków niestety jest za dużo. Tutaj, oprócz bohaterów, sama intryga wyszła niezwykle intrygująco i czytelnik z niecierpliwością czeka na zakończenia. A to-niestety trochę rozczarowuje. W takim sensie-a przynajmniej u mnie tak było, że nie całkiem tego się spodziewałem, a wymyśliłem taką pyszną intrygę! Ale mówi się trudno… Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecić uwadze tą jak i inne powieści Remigiusza Mroza-bo warto. Może nie jest to arcydzieło, ale miano świetnego czytadła na pewno zasłużenie by zdobyła.

Pierwszą książką Remigiusza Mroza, którą przeczytałam, był „Hashtag” i nie ukrywam, że po tej lekturze byłam tak zachwycona, że z wielkimi nadziejami zabrałam się właśnie za „Nieodnalezioną”. „Pierwszy polski thriller psychologiczny na miarę największych światowych bestsellerów!” — czy to nie zachęca? Opis i pierwsze rozdziały podziałały na mnie dodatkowo, bo dziewczyna znika, po dziesięciu latach może wreszcie się odnaleźć… Ona czy nie ona? I co się z nią działo?

I tu się zaczynają schody, bo jak doceniam to, że po przeczytaniu nie mam pojęcia, co jest prawdą, a co kłamstwem, tak odnoszę wrażenie, że po skończeniu całości wróciłam do punktu wyjścia i dalej nie wiem nic. Trochę na zasadzie wiem tyle, ile wiedziałam przed rozpoczęciem lektury.

Mimo to nie mogę stwierdzić, że zmarnowałam czas na czytanie, bo napięcie trzymało od początku do końca, a w psychikę bohaterów naprawdę można się zagłębić, poznać najgłębsze zakamarki umysłu, aż nie wiadomo kogo usprawiedliwiać, a kogo obwiniać.

Do czego zdolna jest maltretowana kobieta, by ochronić dziecko? Kiedy przestaje się być ofiarą, a zaczyna oprawcą?

Pytań zadawałam sobie więcej, ale te dwa zostaną ze mną na dłużej. A to się ceni, że historia zostaje z czytelnikiem nawet po zakończeniu.

Z tym, że to nie jest jedyny powód, dla którego będę myśleć o „Nieodnalezionej”. Kolejny problem leży w pewnych lukach fabularnych i nieścisłościach. Zaczynając od samej Kasandry — doceniam i podziwiam to, że mimo pierwszoosobowej narracji z jej perspektywy Remigiusz Mróz utrzymał tajemnicę dotyczącą jej planów, ale… mimo wszystko momentami miałam wrażenie, że ma rozdwojenie jaźni. Jak zwykle nie zagłębialiśmy się w jej myśli, tak czasem się to zdarzyło, a kiedy spojrzymy na zakończenie, można mieć co do niej obawy.

Jednak z takich największych rzeczy, które mi nie pasują, to Harry Houdini, czyli hasło, którym Ewa albo Damian mieli posłużyć się po śmierci, by skontaktować się z tym drugim. I nie chodzi o samo hasło, ale o fakt, że wiedzieli o tym tylko oni, a jednak nie tylko…? Brzmi to bez sensu, ale tak było. Skąd ktoś inny mógł się dowiedzieć? Nie mam pojęcia, a jednak… Rozumiem, że nietrudno było odkryć, gdzie udali się na pierwszą rocznicę (to przykład, nie ukrywam, że nie pamiętam, czy akurat takie miejsce zostało uwzględnione, miałam dużą przerwę w czytaniu), bo Internet to kopalnia wiedzy, wystarczyło zwykłe zdjęcie. Natomiast kiedy ktoś trzeci wie to, co wiedziała tylko ta dwójka, co nie było nigdzie zapisane, to zaczynam mieć wątpliwości.

Było też kilka scen, które gdzieś umiem usprawiedliwić, choć nie do końca. Jak to, że Damian od razu uwierzył, że ma przed sobą Ewę. Kochał ją i chciał, żeby to była ona. Dobra. Ale żeby tak bez żadnych wątpliwości? Nawet takich chwilowych zawahań? Dlaczego zauważył zmianę głosu dopiero przy osobistej rozmowie, a nie już na nagraniach? A co z różnicą w sposobie mowy? Zrzucił to od razu na dziesięć lat rozłąki i z jednej strony rozumiem, z drugiej, po tych wszystkich przejściach, chyba mógłby być ostrożniejszy, nie?

Czasem też wydawało mi się, że bohaterowie zbyt logicznie myślą w stresowych sytuacjach, zbyt przytomnie, za bardzo zwracają uwagę na szczegóły. Bo czy gwałcona kobieta naprawdę dostrzeże, że teraz wrócił ten, który zaczynał? Czy ktoś, komu grozi śmierć, zastanawia się nad tym, czy połamie sobie ręce? To takie szczegóły, ale jednak mi się gryzły.

Nie przekreślam jednak „Nieodnalezionej” ani innych książek Remigiusza Mroza. Mam mętlik w głowie, ale pozostaje wierzyć, że druga część, „Nieodgadniona”, rozjaśni sytuację i przyniesie więcej odpowiedzi, tak że wszystkie moje zarzuty zostaną odparte.

ŚWIETNA KSIĄŻKA!

Trzyma w napięciu do ostatniej strony - jej po prostu nie można przestać czytać!

Jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości PANA REMIGIUSZA.

Cała książka jest świetna i POLECAM wszystkim!

TO ZAKOŃCZENIE!!!! WOW!!! JEST NIESAMOWITE!!!

Gratuluję!

Cała historia rozpoczyna się od sceny zaginięcia narzeczonej głównego bohatera, a następnie przenosimy się do czasu teraźniejszego, gdzie rozpoczyna się cała akcja, której jesteśmy świadkiem, przez narrację pierwszoosobową lepiej zbliżamy się do bohaterów. Powieść jest podzielona na kilka rozdziałów, które częściej opowiada Damian Werner.

Podczas poszukiwań główny bohater jest narażony na wiele niebezpiecznych zdarzeń, które musi przetrwać, aby odnaleźć ukochaną.

Na samym początki skupmy się na okładce, która jest bardzo ważna,a tutaj bardzo mi się podoba. Jest dosyć prosta, lecz przez dobranie żółtego koloru na kolor czcionki, przykuwa uwagęW ciągu wydarzeń zauważamy jak ogromnym uczuciem Werner darzy swoją wybrankę.

Ze zwykłego mężczyzny nasz bohater staje się najlepszym detektywem.

W tej historii jest bardzo dużo zwrotów akcji, które nadają sens i pokazują wyjątkowość i przewagę nad innymi pozycjami z tego gatunku.

Podczas poszukiwań zostaje także ukazany problem przemocy domowej i toksycznego związku, a także ogromnej miłości do drugiej osoby i poświęceń.

Podsumowując ta pozycja Remigiusza Mroza szczególnie przypadła mi do gustu i choć spodziewałam się czegoś innego to nie jestem zawiedziona. Opowieść porusza bardzo trudne tematy, z którymi autor sobie poradził.

Drobnym plusem było dodanie zakładki z którą czytanie jest o wiele przyjemniejsze.

Ciekawa. Polcecam dla osób, które twórczości Mroza nie znają :)

Remigiusz Mróz to coraz popularniejszy autor w Polsce. Pisze powieści fantastyczne, prawnicze, sensacyjne, kryminały. Jest bardzo płodnym twórcą, który pomimo młodego wieku ma na swoim koncie kilkadziesiąt książek.

Jestem właśnie po lekturze jego ostatniej powieści „Poszukiwana". Książa polecana przez samą Tess Gritssen, czy słusznie?

Dominik ledwo zdążył oświadczyć się swojej dziewczynie Ewie, kiedy zostają zaatakowani przez grupę mężczyzn. Dziewczyna zostaje brutalnie zgwałcona, a chłopak pobity do nieprzytomności. Gdy się budzi, po Ewie nie ma śladu tak jak po ich oprawcach. Policja przez kolejne dziesięć lat nie na potrafi rozwiązać zagadki, a Dominik żyje w ciągłej niepewności i żalu. Co się właściwie stało się feralnej nocy? Nagle w sieci pojawia się współczesne zdjęcie Ewy. Przyjaciel pomaga Dominikowi nawiązać kontakt z agencją detektywistyczną, która natrafia na trop dziewczyny. Dominik podąża śladem narzeczonej... Czy ją odnajdzie? Czy dowie się w końcu, co się właściwie stało?

Powieść jest wciągająca. Pochłonęłam ją w dwa dni. Po przeczytaniu mam jednak spory mętlik w głowie. Na plus jest na pewno poruszanie wątku maltretowania kobiet. Mam jednak żal do autora za rozwiązanie wątku Ewy w taki właśnie sposób... Pewne fakty wydają się mało prawdopodobne inne są ze sobą sprzeczne. Mam wrażenie niedopracowania końcówki i dlatego autor mnie nie przekonał, czy przekona innych czytelników?

MJ

źródło: [Adres usunięty]

Wziąłem się za Nieodnaleziona po 9 tomach Chyłki...myślałem, że nic nie bedzie lepsze. Błąd - książka "przeczytala sie sama"w jeden dzień. Zakończenie zwala z nóg. Gorąco polecam

"(...) najgłośniejszym krzykiem jest milczenie (...)"

Odkąd totalnie przepadłam w serii o mojej imienniczce Joannie Chyłce, sięgam w ciemno po WSZYSTKO autorstwa Pana Mroza. To jeden z nielicznych polskich pisarzy, który tak przyciąga uwagę nie tylko ilością stworzonych powieści, ale i dobrą, przemyślaną jakością, której poziom wciąż trzyma naprawdę wysoko. Wie co i jak robić, i robi to. Po prostu. Wiadomo, są lepsze (między innymi właśnie Chyłka!) momenty, bywają i wpadki ("Czarna Madonna") jednak uroku kryminałów i thrillerów oraz napięcia, które im towarzyszy - nie można autorowi odmówić. Dlatego, gdy tylko "Nieodnaleziona" wpadła w moje ręce... No cóż, nie mogłam się oderwać od niej nawet na chwilę. I chociaż zarówno słów uznania jak i krytyki nie brakuje... Tak jak wspomniałam, cały "mrozowski" klimat wciąga. Niesamowicie. Ponadto nie sposób przejść obojętnie obok blurbu, który napisała sama Tess Gerritsen, której reklama jest wystarczającą zachętą.

Głównym bohaterem jest Damian Werner. Plany chłopaka legły w gruzach wraz z dniem oświadczyn. Chwilę po tej ważnej (o ile nie najważniejszej) decyzji życia - ON i jego narzeczona zostali napadnięci, po czym... Damian trafia do szpitala, a Ewa znika. Mija dziesięć lat, jednak dla Damiana czas jakby się zatrzymał. Wciąż nie wie, jak ułożyć sobie życie; nie potrafi ruszyć do przodu, nie dają mu spokoju myśli o tym, co wydarzyło się w przeszłości oraz co się stało z jego narzeczoną, której od tamtej pory już nie zobaczył. Wszystko zmienia się wraz z chwilą, gdy przyjaciel Damiana pokazuje mu zdjęcie Ewy na portalu społecznościowym. Chłopak nie wierzy, w to co widzi. Do czasu, gdy w sieci pojawia się kolejna fotografia jego narzeczonej, tym razem taka, którą robił jej Damian... Zaczyna się prawdziwy rollercoaster powrotu w przeszłość oraz wyraźny zarys teraźniejszości, która odkrywa coraz brutalniejsze fakty.

"Ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, że wierzymy w to, w co chcemy wierzyć".

Książka porównywana jest do twórczości Harlana Cobena. Nie wiem do końca jak z tym jest, gdyż z Cobenem miałam raz do czynienia i jakoś niespecjalnie byłam zachwycona. Nie chcę porównywać do nikogo Remigiusza Mroza, gdyż jest całkiem "nasz" i ma już wypracowany swój styl. Konkretny szok na pierwszych stronach powieści - nie maleje. Wręcz przeciwnie, cały czas autor wie, jak Czytelnika zaskoczyć, jak wprowadzić go w błędne poczucie, domyślenia się, do jakiego zakończenia zmierza cała historia. Nic bardziej mylnego. Zaręczam Wam, że do ostatniej strony nie przewidzicie zakończenia! "Nieodnaleziona" nie pozwala się odłożyć na półkę.

Autor porusza kilka ważnych kwestii. Po pierwsze, mierzy się z ogromnie ciężkim tematem, jakim jest przemoc wobec kobiet. Zarówna ta fizyczna, jak i psychiczna. Dopóki nie czyta się takich książek, to do pewnego momentu człowiek nie zdaje sobie sprawy, jakie dramaty rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami. I jak trudno jest ocenić postępowanie kobiety - żony, dziewczyny, partnerki - która dręczona, męczona, szykanowana, w końcu BITA nie umie odejść od swojego kata. Nic nie jest tak łatwe, proste, jakim się wydaje; żadna decyzja nie obejdzie się bez konsekwencji, a każdy, nawet najmniejszy fałszywy ruch może okazać się tym ostatnim. Niektórzy powiedzą, iż cała opisana w "Nieodnalezionej" sytuacja przemocy domowej jest nierealna. Ale właśnie o to chodzi w psychologicznym rozpatrywaniu tego problemu. Każdy człowiek jest inny; każdy zachowuje się inaczej, jeden jest silniejszy psychicznie, drugi niestety nie jest odporny i daje nad sobą dominować. Nie sposób jednoznacznie ocenić postępowania Kasandry; czy jest kobietą niesamowicie odważną, pomysłową, czy wręcz przeciwnie? Może jest masochistką i lubi, jak ktoś się nad nią znęca? Nie wiem. Od początku nie polubiłam tej postaci (zresztą nie o to chyba chodziło), więc nie ocenię jej zachowania. Nie wiem, jak zachowałabym się w jej sytuacji - i podejrzewam, że nikt nie jest w stanie tego przewidzieć, "co bym zrobił/a, gdyby..." Ważne, że autor poruszył ten problem, nie obchodząc go naokoło, tylko dał odczuć wprost cierpienie maltretowanej kobiety. Wielki ukłon. Po drugie, Pan Mróz zwraca uwagę na sprawę osób zaginionych. Na ich liczbę oraz procedury poszukiwań. Unaocznia, jak łatwo jest wprowadzić kogoś w błąd, igrając z jego uczuciami i wspomnieniami z przeszłości.

"Nieodnaleziona" to dynamiczny, nieustannie trzymający w napięciu thriller psychologiczny; w plastyczny sposób opisujący to, z czym wiele osób się musi mierzyć, jednak tak bardzo trudno jest im wyrwać się z impasu swojego życia. Przy lekturze towarzyszy Czytelnikowi szereg emocji; od tych pozytywnych, wywołanych tempem akcji, po negatywne, związane ściśle z postaciami. Faktem jest, iż Pan Mróz mógł rozwinąć bardziej niektóre wątki, wyczerpać ich potencjał do cna, jednak jestem w stanie zrozumieć, iż przy klimacie powieści po prostu nie musiał tego robić. Skupił uwagę, na tym, co najistotniejsze, szokując zwłaszcza zakończeniem. Cała otoczka tej książki daje dowód, iż mroźne klimaty wcale nie są złe, a wręcz przeciwnie! Książka pojawi się za granicami naszego kraju, zatem mróz rozprzestrzenia się w zatrważającym tempie. Ubierzcie się ciepło, bo to jazda bez trzymanki! I chociaż jestem totalną zwolenniczką lata, słońca i uczucia przyjemnego wiatru na twarzy - to te zimne warunki pogodowe przyjmuję bez mrugnięcia okiem. Słowo MRÓZ nabiera nowego znaczenia. Mogę go przyjmować w niewyczerpanych dawkach i w zimie i na wiosnę i... W każdej porze roku.

Panie Remigiuszu - gratuluję!

Mnie się podobało, przymykam oczy na te niedociągnięcia w postaci nierozwiniętych wątków; ale nie to było celem tej lektury. Założenia zostały osiągnięte. Ja książkę polecam i fanom Pana Mroza (choć tacy to już pewnie dawno mają na półkach ;)) i osobom, które dopiero zaczynają mroźną przygodę.

[Adres usunięty]

Remigiusz Mróz kolejny raz pokazuje klasę. Tematyka bardzo ciężka, bo przemoc w domu wobec kobiet. Sama osobiście miałam ochotę zrobić krzywdę Robertowi.... Ale uważam że Werner został skrzywdzony. Walczył i swoją rzekomą miłość która okazała się oszustka. Z jednej strony tłumaczę Cas i jak oszustwo z drugiej szkoda mi Wernera bo dla niego napewno nie zakończyło się to dobrze i jeszcze świadomość że chciał ratować ukochaną a uratował obcą kobietę która wykorzystała jego miłość do W-wy.

Chyba nie ma obecnie osoby w Polsce, która nie słyszała o książkach Remigiusza Mroza. Autor w szalonym tempie publikuje swoje nowe powieści, trudno nadążyć i być na bieżąco ze wszystkim co wyjdzie spod pióra pisarza. Czy szybkość wydawania książek przekłada się też na ich słabszą jakość? Niestety, mam wrażenie, że trochę tak, bo choć "Nieodnaleziona" jest książką, którą przeczytałam w dwa dni, co jak na moje tempo czytania jest czymś niecodziennym, to jednak nie obyło się bez pewnych potyczek. O tej książce jest w ostatnim czasie naprawdę głośno, niemal na każdym kroku się na nią natykam, dlatego z wielkim zaciekawieniem po nią sięgnęłam. Co z tego, że "starsze" książki Mroza czekają nieprzeczytane na półce, musiałam się przekonać, co takiego jest w "Nieodnalezionej", że tyle osób ją czyta. No i szybko się przekonałam, że to niesamowicie wciągająca książka, która w gruncie rzeczy "czyta się sama" i nie sposób jej odłożyć. Gdyby jeszcze za tym szła równie dopracowana fabuła, byłoby idealnie...

Ciąg dalszy: [Adres usunięty]