Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera

Dosyć mocno jestem zakorzeniony w temacie autyzmu. Zainteresowałem się tą książką i jestem z niej bardzo zadowolony. Fajna pozycja w mojej biblioteczce. Polecam wszystkim, może otworzy ludziom trochę oczy i wyzwoli jakąś empatię. Bardzo dobrze, że powstaje coraz więcej publikacji na ten temat. Nie każde niegrzeczne dziecko jest rozpieszczone. Warto nie oceniać, bo nigdy nie wiemy z czym dana osoba się zmaga. Sam zanim zainteresowałem się tematem, często myślałem, że dziecko, które krzyczy na mamę w kolejce, jest po prostu źle wychowane. Nie zawsze musi być to prawdą. Asperger, autyzm, czy ADHD to nie jest coś co widać na pierwszy rzut oka. Sam pomogłem bliskiej mi osobie, która już jest dorosła, zdiagnozować jedno z tych zaburzeń.

Jeśli jesteś rodzicem lub opiekunem dziecka z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub ADHD i nie możesz zrozumieć wielu jego zachowań to koniecznie przeczytaj te książkę! Temat autyzmu jest mi niezwykle bliski. Merytoryczne książki przeczytałam w ilościach, których nie jestem w stanie zliczyć. Wciąż doszukiwałam się przyczyn i rozwiązań. Myślałam, że robię coś źle, że mam bezpośredni wpływ na wybuch agresji u mojego dziecka. Po przeczytaniu tej książki nie czuję się już tak samotna. Wiem, że jest na świecie setki rodziców z takimi samymi uczuciami jak ja. W tej pozycji nie znajdziesz wiedzy na temat autyzmu, ale historie autentycznych ludzi, które w końcu pokażą Ci, że jesteś najlepszym rodzicem dla swojego dziecka, a autyzm rządzi się swoimi prawami.

Wspaniała książka, którą powinien przeczytać każdy. Głównie osoby, które w swoim otoczeniu mają styczność z dziećmi chorymi na ADHD, autyzm, czy też zespół Aspergera. W książce przedstawionych jest wiele poruszających historii, które zmuszają nas do przemyśleń. Lektura otwiera oczy na problemy z jakimi borykają się nie tylko rodzice, ale również te chore dzieci. Często nasze współczucie skierowane jest głównie do opiekunów takich dzieci, co jest bardzo niesłuszne. Dzieci te często czują się osamotnione i opuszczone w swojej inności. Powinniśmy przeczytać tą książkę, aby tą "inność" poznać i zaakceptować.

Moim zdaniem z tą książką powinien zaznajomić się każdy rodzic jeszcze na etapie planowania dziecka. Dlaczego? Bo każdemu może się trafić "niegrzeczne dziecko". Takie dzieci zazwyczaj wywołują niechęć wśród otoczenia oraz bezradność u rodziców. Tymczasem w większości przypadków dziecko nie jest zwyczajnie niegrzeczne, tylko zwyczajnie potrzebuje pomocy. Książka ta bardzo dobrze pokazuje, jak wyglądają tego typu zaburzenia z różnych perspektyw. Wprawdzie sam autor twierdzi, że książka nie jest źródłem wiedzy na temat ADHD, czy autyzmu, ale osobom, które nie mają pojęcia, jak zachowują się dzieci dotknięte tymi zaburzeniami, z pewnością coś się rozjaśni.

Jacek Hołub ma niebywały talent do przekazywania prawdziwych historii w poruszający sposób, aby skłonić czytelnika do głębszych przemyśleń. Nigdy nie miałam bezpośredniego kontaktu z dziećmi z zaburzeniami wskazanymi w tytule, o których opowiada książka, jednak byłam bardzo wzruszona. Przywołanie rzeczywistych historii sprawia, iż książka jest bardzo autentyczna, a samo podejście autora do problemu skłania do uwrażliwienia się na problemy spotykane na co dzień w społeczeństwie. Świetna propozycja zarówno dla osób nieco obeznanych z tematem, jak i dla takich, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę i poznać historie niesamowitych osób.

Zachowania u dzieci, które odbiegają od normy często spotykają się z niewłaściwym odbiorem od otoczenia, które zbyt szybko skłonne jest przyjąć, iż jest ono wynikiem złego wychowania. Takie podejście jest stereotypowe i szkodliwe, a ta książka jest kierunkiem do tego, aby zwiększyć poziom empatii i uwrażliwić społeczeństwo na pewne problemy, z którymi zmagają się jego najmłodsi członkowie. Książka jest świetnie napisana i mimo trudnego tematu, z łatwością można wczuć się w emocje bohaterów i dzięki temu zobaczyć, z czym zmagają się na co dzień. Autor zebrał dużo informacji od osób, które z tym tematem mają do czynienia na co dzień i wiedzą o nim najwięcej. Zdecydowanie polecam.

Te reportaże są bardzo mocne, chwilami aż szokujące. Książka dobitnie pokazuje, jak społeczeństwo traktuje dzieci ze spektrum autyzmu, ADHD, czy Aspergerem. Te dzieci wizualnie są przecież zdrowe, ładne i pełne życia. Kiedy zachowują się niezrozumiale, postrzegane są jako "wredne bachory". Potrzeba więcej takich książek, by zmieniło się to krzywdzące postrzeganie. Co do samej książki podoba mi się styl pisania autora, jest ON bardzo rzeczowy, a przy tym łatwo przyswajalny dla czytelnika. Bardzo szybko przeczytałem, nie tylko ze względu na tematykę, która mnie bardzo interesuje, ale też ze względu na styl.

Jako dorosła kobieta usłyszałam diagnozę - ADHD. Nie jest łatwo być dziewczyną z tym zaburzeniem i pewnie moja historia też nadawałby się do niejednej książki. Przy lekturze tej pozycji dowiedziałam się trochę więcej o moim przypadku i poznałam historie innych, co naprawdę podniosło mnie na duchu. Myślę, że to jest coś co powinien przeczytać każdy rodzic, nauczyciel, wychowawca. Naprawdę super jest tu opisane z czym na co dzień muszą radzić sobie dzieciaki z tego typu zaburzeniami. Dobrze, że powstają takie książki napisane z sercem i zrozumieniem. Może w końcu nasze społeczeństwo też zacznie być bardziej wyrozumiałe. Polecam, nawet jeśli nie mamy w gronie najbliższych zdiagnozowanych osób, nigdy nie wiadomo na kogo trafimy w życiu. ;)

"Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera" to wspaniała książka, która pomaga zrozumieć inność osób, które zmagają się z różnymi przypadłościami, które na co dzień często są wyśmiewane, wyszydzane lub traktowane nie na poważnie. Myślę, że każdy powinien ją przeczytać, gdyż ogólna świadomość, dotycząca tego spektrum jest na naprawdę niskim poziomie i wiele osób podchodzi do tego zagadnienia w lekceważący sposób. Autor książki przedstawia rzeczywistość tych osób w prawdziwy sposób, bez owijania w bawełnę. Polecam wszystkim, którzy chcą dowiedzieć się więcej na temat tego typu przypadłości.

To jedna z najbardziej poruszających książek o problemach dzieci i rodziców, jakie przeczytałem. Sam jestem ojcem i byłem wstrząśnięty tym, jak źle traktowane są dzieci z zaburzeniami i ich opiekunowie. Mimo tych trudnych emocji z zainteresowaniem czytam reportaże Jacka Hołuba, bo przybliżają mi sprawy, o których kiedyś nie miałem pojęcia.

Chciałbym, żeby moje (niemające zaburzeń ze spektrum) dzieci nie musiały doświadczać podobnych szykan, ale ważne dla mnie jest też to, żeby same były dobre i życzliwe dla dzieci, które zachowują się w odmienny sposób. Mam wrażenie, że ten reportaż otworzył mi oczy na sprawy marginalizowanych rodzin i dzięki niemu będę mogł świadomie wychowywać własne dzieci na ludzi pełnych zrozumienia dla drugiego człowieka.

Po książkę o "niegrzecznych" dzieciach z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera sięgnąłem, gdyż na co dzień w pracy właśnie z takimi dziećmi się spotykam. Dzięki temu wiem, jak bardzo trudno jest ich rodzicom, szczególnie kiedy ze strony środowiska, w którym żyją, nie spotykają się z empatią i wsparciem, a krytycznymi uwagami i zrzucaniem na nich winy, za to jakie są i jak zachowują się ich dzieci. Według mnie jest to książka bardzo wartościowa, przedstawiająca realia życia takich rodzin i to, z jakimi problemami się mierzą w każdym z obszarów życia. Świetnie byłoby, gdyby książkę Jacka Hołuba przeczytało jak najwięcej osób, gdyż świadomość społeczna w obszarze zaburzeń ze spektrum autyzmu jest jeszcze bardzo niska.

Książki z tego wydawnictwa mają w sobie coś, co sprawia, że zawsze po ich lekturze jestem bardzo poruszona. Jacek Hołub po raz kolejny przedstawia historie osób, których codzienne życie w pewien sposób odbiega od tego, które prowadzi większość z nas. W przypadku książki "Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera" mamy do czynienia z historiami młodych osób, których życie jest w pewnym stopniu utrudnione. Z wieloma problemami mają także do czynienia ich rodzice.

Najważniejszą wartością tej książki jest w moim przekonaniu to, iż może ona realnie wpłynąć na czytelnika, jego wrażliwość oraz postrzeganie dzieci z wymienionymi w tytule zaburzeniami oraz ich rodziców. Dla mnie była ona dużym źródłem wiedzy na temat zaburzeń, z którymi nie spotkałam się bezpośrednio. Zdecydowanie polecam.

„Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera” to książka bardzo ważna. I potrzebna. Myślę, że powinien ją przeczytać każdy, bez względu na to czy posiada dzieci z tymi przypadłościami, czy nie lub nawet jeśli nie posiada ich wcale. Reportaż Jacka Hołuba pozwala nam poznać codzienność i przeszkody, z jakimi zmagają się rodzice takich dzieci. Dla mnie ta książka była odkryciem i zaskoczeniem. Dlaczego? Bo wydawało mi się, że w swoim życiu nigdy wcześniej nie miałem styczności z takimi dzieciakami czy rodzinami. A prawdopodobnie było wręcz przeciwnie. Często zdarzało mi się ocenić jakieś dziecko jako niegrzeczne czy nieposłuszne, czy przewrócić oczami, kiedy „źle” się zachowywało. Dzięki historiom z „Niegrzecznych…” spojrzałem na te sytuacje zupełnie inaczej. Myślę, że nie jestem jedyna i w społeczeństwie często autystycy czy maluchy z ADHD i ich rodzice spotykają się z taką niesprawiedliwą oceną. Reportaż pokazuje też jak nieporadnie radzi sobie z takimi przypadkami cały system. Dlatego uważam, że po tę książkę powinien sięgnąć każdy. A czyta się ją bardzo dobrze. Autor w bardzo subtelny sposób towarzyszy osobom, które opowiadają swoje historie. Przekaz jest bardzo prawdziwy i ciekawy. Polecam z całego serca!

Jestem nauczycielką i tematyka autyzmu nie jest mi obca. Dlatego z ciekawością sięgnęłam po tę książkę, zaintrygowana tytułem. I wszystko się zgadza, tytuł jest adekwatny do treści. Autorka nie traktuje historii dzieci jako studium przypadku, nie analizuje ich za pomocą ankiet czy testów, ale omawia ich losy na tle "zdrowych" osób. Byłam wstrząśnięta, w jaki sposób społeczeństwo potrafi potraktować dzieci, które zachowują się inaczej, które są inne, a tego po nich nie widać. Z racji wykonywanego zawodu szczególnie wciągnęły mnie te momenty, w których opisywana była działalność szkół, próby radzenia sobie z innością dzieci ze spektrum autyzmu. Książka zdecydowanie warta naszej uwagi.

Sama kiedyś złapałam się na tym, że traktuję syna sąsiadów jak dziecko niegrzeczne i nic nie warte. Niedawno dowiedziałam się, że chłopiec ma autyzm. Kiedy w sklepie internetowym zobaczyłam tę książkę, od razu ją kupiłam. Czytałam z zapartym tchem, nie tyle o przypadkach dzieci z ADHD i spektrum autyzmu, co o sobie. Autorka przedstawia bowiem historie małych bohaterów na szerokim, społecznym tle takich ignorantów, jak ja. Dopiero po przeczytaniu tej pozycji uświadomiłam sobie, jak bardzo byłam niesprawiedliwa. Przecież te dzieci nie są "niegrzeczne", one po prostu inaczej nie potrafią. Ogromny szacunek dla rodziców! Od teraz jestem po Waszej stronie!

Książka Jacka Holuba każe z innej strony spojrzeć na osoby ze specyficznymi problemami emocjonalnymi. Podczas gdy dzieci z niepełnosprawnością budzą w ludziach współczucie - te "niegrzeczne" już raczej niekoniecznie. Ich problemy z ADHD, autyzmem czy zespołem Aspergera nie są tak widocznie od strony fizycznej, przez co traktowane są one nierówno. Nie wszystkie dzieci sobie z tym radzą, przez co dochodzi u nich do wyrażania agresji. Jacek Holub pokazuje tutaj jak radzić sobie ze społecznymi stereotypami z perspektywy rodziców. Książka powinna pomóc również dzieciom, które lepiej zrozumieją swoje problemy i myślenie innych ludzi.

Z miłą chęcią zechciałam ponownie zapoznać się z twórczością Pana Jacka Hołuba, gdyż urzekł mnie ON wyjątkowym sposobem do podjętego przez niego niełatwego w praktyce tematu, z którym borykają się rodzice mający dzieci chorujące na zespół nadpobudliwości, zaburzenie rozwoju oraz te, które nie umieją nawiązać relacji w społeczeństwie.

Czytając książkę pt. ''Niegrzeczne Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera'' zastanawiałam się, czy społeczeństwo rozumie problemy, z jakimi to rodzice muszą sami właściwie sami rozwiązywać, bo tak łatwo jest, ocenić dzieci nie wiedząc o ich chorobie, gdyż powoduje to wykluczenie ze społeczeństwa z powodu ich nieśmiałości, braku odwagi bez odpowiedniego możliwego wsparcia dla nich, które jest konieczne na każdym kroku, by mogły w końcu poczuć się bezpiecznie przy każdej podejmowanej próbie nawiązywania nowych relacji i nie czuć tym słabszym psychicznie z tego powodu zaburzeń, że są nieakceptowane.

Gdy poznaje się z bliska po przeczytaniu przykłady z praktycznego punktu widzenia tego, co rodzice czują, podczas doświadczania codziennych trosk o dzieci to inaczej spostrzega się ich życie, które wygląda inaczej niż rodzica idealnego niemającego dziecka z zaburzeniami.

By móc pełni w stanie zrozumieć, co tak naprawdę czują, rodzice należy mieć do nich odpowiednie podejście i umieć rozumieć ich problem w rozmowie z nimi.

Nie wystarczy powiedzieć coś miłego, czy pochwalić rodziców, ale należy zaproponować pomoc im, gdyż wówczas będą widoczne efekty, a dzięki temu można łatwiej i wspólnie pokonać wspólne przeszkody.

Ujmuje mnie to osobiście, że autor zechciał opisywać i dotrzeć do głównych źródeł tematycznego problemu zaburzeń w formie bardzo dobrze trafnie dobranego materiału dzięki, któremu przekaz jest prawdziwy, a jedynie realia odzwierciedlają obraz w praktyce, jak jest pojmowany.

Moim zdaniem dzięki zapoznaniu się z tą książką pojawi się światełko w tunelu, że można poszukać wspólnie rozwiązań, aby świat dzieci z zaburzeniami był lepszy, aby tolerować je z należytą godnością i szacunkiem, pamiętając, że są być wśród nas.

Zastanawiająca dla mnie była podczas czytania najważniejsza rola nauczycieli, wychowawców, lekarzy, czy oni pojmują, z czym tak naprawdę borykają się rodzice i czy ich stać na leczenie dziecka i czy w końcu poświęcą więcej czasu na obserwację dzieci posiadającymi zaburzenia?

Pan Jacek Hołub, opisując, te historie we właściwy sposób zadbał o to, aby każdy z Czytelników mógł zrozumieć go nieco lepiej oraz zamieścił rozmowę z psychologiem pracującym z dziećmi i młodzieżą Panem Bartoszem Neską.

Książki tej nie czyta się szybko.

Wyzwanie tematyczne, którego podjął, się autor było dla niego samego niełatwe, ale dzielnie podołał mu.

Słowa uznania kieruje do wszystkich osób, które współtworzyły osobiste historie, które pomogły autorowi pokonać wiele nowych barier, aby móc przedstawić trudną do pokonania drogę rodziców, aby ich dzieci były kochane i mogły mieć jeszcze lepiej w toczonej przez nich dzielnej walce o każdy dzień.

Warto przeczytać tę książkę.

Czy wiecie,że 90% dzieci z ADHD,autyzmem lub zespołem Aspergera jest nękanych i wyświewanych w szkołach?

Z tego 27% padło ofiarą przemocy,a 33% było nakłaniane przez kolegów do głupich zachowań.

Czy wiecie,że 12% rodziców tych dzieci spotkało się z agresją fizyczną lub słowną,bo ich dzieci nie potrafią ,,normalnie" się zachować.

Autor w swojej kolejnej książce tym razem opowiada nam o codziennym życiu kilku rodzin z dziećmi chorymi na ADHD,autyzm czy z zespołem Aspergera,gdzie krzywdzące oceny,brak zrozumienia i pomocy są normą.

Na przykład:

Małą Martą chciał zająć się egzorcysta.

Na rodziców awanturującego się Piotrka sąsiedzi nasyłają policję i pomoc społeczną,a matka autystycznego Mateusza usłyszała,że powinna go oddać do ośrodka.Jest jeszcze nastoletni Kacper,który był gnębiony w szkole.

Te dzieci mają nienamacalną,więc niewidzialną niepełnosprawność.Dla patrzącego z boku są więc niegrzeczne i niewychowane.Nie wzbudzają naszej empatii lecz pogardę i wrogość.A rodzice-to z pewnością jakaś patologia.

Autor w książce postanowił ,,rozprawić się" z takim obrazkiem i prócz historii prywatnych,mamy również wypowiedzi opiekunki społecznej,psychologa czy dyrektorki szkoły Kacpra.

Powiem Wam,że wstrząsnęła mną ta książka.To bardzo dobry i rzetelnie napisany reportaż po raz kolejny otwierający mi oczy.

Dlaczego?

Bo sama niejednokrotnie widząc w sklepie takie wrzeszczące dziecko od razu przypięłam mu łatkę ,,rozpuszczonego bachora".

Teraz na pewno spojrzę na to inaczej.

A Wam oczywiście polecam.

Ludziom niezmiernie łatwo przychodzi ocenianie innych i ferowanie wyroków. Widząc kogoś pierwszy raz w życiu, potrafimy wystawić mu opinię, kompletnie nie znając jego sytuacji. Tak często patrzymy na dziecko zachowujące się w sposób inny, niż oczekuje społeczeństwo, nazywając je niegrzecznym i niewychowanym, a jego rodzic dostaje łatkę nieudacznika, który nie potrafi zapanować nad własną pociechą. Jak często możemy się mylić...

"Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera" to świetny reportaż, w którym Jacek Hołub oddaje głos głównie rodzicom dzieci z ADHD i autyzmem, ale także osobom pracującym z nimi oraz specjalistom. Nie znajdziecie tutaj masy suchych informacji, jakie każdy może znaleźć w sieci. To książka ukazująca prawdziwe życie ze wszystkimi wzlotami i upadkami.

Każdy autystyk i adehadowiec jest inny, w zupełnie różny sposób radzi sobie z otaczającą rzeczywistością. Jednym dostosowanie się do norm społecznych nie przynosi większego trudu, inni kompletnie nie rozumieją otoczenia. Tutaj zdecydowanie wiele zależy od jak najszybszego rozpoznania zaburzenia oraz błyskawicznego wdrożenia różnorodnych terapii wspomagających rozwój. Niestety słabo to wygląda w naszym kraju, gdzie na refundację nie zawsze można liczyć, a poważniejsza pomoc uzależniona jest od warunków finansowych.

Życie rodziny z dzieckiem posiadającym autyzm, zespół Aspergera czy ADHD kręci się głównie wokół niego. Potrzeby rodziców czy rodzeństwa często schodzą na drugi plan, co bywa uciążliwe i frustrujące. Wiele rodzin rozpada się z powodu niemożności udźwignięcia zaistniałej sytuacji. Do tego niejednokrotnie dochodzi niezrozumienie ze strony społeczeństwa, a także brak wsparcia grona pedagogicznego, które nie zawsze potrafi wykazać się profesjonalizmem.

Po ten reportaż powinni sięgnąć wszyscy pracujący z dziećmi, bo pomimo wiedzy teoretycznej pedagodzy nie zawsze potrafią poprawnie odczytać niektóre zachowania, mogące świadczyć o zaburzeniu. Absolutnie nie osądzam, bo sama jestem z zawodu pedagogiem oraz nauczycielem, ale jak to bywa - wiedza wiedzą, a rzeczywistość swoją drogą. Najbardziej żałuję, iż ta lektura prawdopodobnie nie zainteresuje zwykłych śmiertelników, nieposiadających wielu informacji o dzieciach z zaburzeniami, bo to właśnie oni powinni poszerzyć znajomość tematu, aby wykazywać się większą empatią.

[Adres usunięty]

„Małą Martą chciał się zająć ksiądz egzorcysta. Na rodziców awanturującego się Piotrka sąsiedzi nasyłają policję i pomoc społeczną. Matka autystycznego Mateusza usłyszała, że powinna go oddać do ośrodka. Aleś rozładowuje energię, ścigając się na rowerze. Tamara ma ADHD i świadectwa z czerwonym paskiem. Nastoletni Kacper z zespołem Aspergera był gnębiony w szkole. Ta książka to opowieść o nich, ich rodzinach oraz o tym, jak z innością radzą sobie społeczeństwo, szkoła i instytucje.”

ADHD, autyzm czy zespół Aspergera nie są chorobami, więc nie da się ich wyleczyć. To dysfunkcje rozwoju, charakteryzujące człowieka do końca jego życia. Warto jednak systematycznie poddawać się różnego rodzaju terapiom, rehabilitacji i wsparciu, by minimalizować negatywne skutki zaburzenia.

Jedną z pierwszych trudności, jaka dotyka rodziny z tymi dziećmi to samotność. Dziwne zachowania, niestosowanie się do norm społecznych, agresja najmłodszych sprawiają, że ludzie zaczynają krzywo patrzeć, odsuwać się, krytykować, plotkować. Zanim dojdzie do diagnozy mijają lata, podczas których rodzic nie wie co ma robić, w jaki sposób pomóc sobie i dziecku, zastanawia się co robi źle, że jego latorośl jest taka „niegrzeczna”... Niektórym rodzicom diagnoza w końcu przynosi ulgę- już wiedzą, co jest przyczyną niepokojącego zachowania, powoli zapoznają się ze ścieżką pomocy. Są jednak rodzice (o nich w książce nie przeczytacie, lecz mam z takimi kontakt w pracy- jest ich mnóstwo), którzy zaprzeczają, wstydzą się, nie zgadzają się na wydanie opinii poradni psychologiczno- pedagogicznej bądź specjalistycznej, nie zgłaszają się z dzieckiem na dalsze badania, rezygnując ze wsparcia ich rozwoju według specyficznych potrzeb...

Dzieci i młodzież ze spektrum autyzmu i z ADHD najczęściej spotykają się z izolacją społeczną. Stają się kozłami ofiarnymi, ofiarami agresji i dyskryminacji. Mają trudności w relacjach społecznych, co często przekłada się na niechęć do nauki, pojawiają się lęki szkolne. Dlatego diagnoza i odpowiednie wsparcie są tak ważne. Niestety ciągle brakuje nam świadomości. Ludzie nie wiedzą i nie rozumieją czym są powyższe zaburzenia. W błędzie bywają nawet lekarze i nauczyciele. Choć z doświadczenia znowu powiem, że czasem mimo chęci pedagodzy mają związane ręce, na przykład z powodu braku wymaganej dokumentacji.

Czytając literaturę faktu Jacka Hołuba, po raz kolejny (inny reportaż autora to „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”) mamy okazję poznać codzienność rodziców zmagających się z trudami wychowania swoich nienormatywnych dzieci. W żadnym wypadku nie jest to książka, będąca źródłem wiedzy na temat ADHD, autyzmu i zespołu Aspergera, lecz ukazuje z jakimi trudnościami spotykają się rodziny dotknięte tym problemem. „Niegrzeczne” to lektura dla tych, którzy chcą ich zrozumieć.

[Adres usunięty]

„Niegrzeczne” to reportaż, który przybliża nam codzienne życie rodzin, w których wychowują się dzieci z zaburzeniami takimi jak ADHD, autyzm czy zespół Aspergera. Życia trudnego, bo pełnego łez, niepokoju o przyszłość i samodzielność swoich dzieci, strachu o zdrowie i życie rodzeństwa oraz swoje.

Książka to w dużej mierze, zbiór opowieści matek dzieci z zaburzeniami, ale znajdziemy tutaj również relację ojczyma chłopca z autyzmem, rozmowy prowadzone z pracownikami instytucji takich jak poradnia psychologiczno-pedagogiczna, z dyrektorką gimnazjum czy opowieść szesnastoletniego Kacpra z zespołem Aspergera. Wszystkie te historie są pełne emocji. Widać tytaniczną walkę matek o szczęście i zrozumienie potrzeb swoich dzieci. To one wykazują się większą cierpliwością, choć i im czasem brakuje siły. Mają pretensje do instytucji państwowych, że zostały z problemem same. I poniekąd tak jest. Nadal za mało pomocy państwo oferuje dzieciom z zaburzeniami, a najmniej wsparcia otrzymują osoby z ADHD.

Tutaj pretensje matek skierowane są również do szkół i nauczycieli, że nie realizują wszystkich zajęć wyszczególnionych w zaleceniach. Prawda jest taka, że takie zajęcia przewidziane są w zależności od otrzymanych środków od organu prowadzącego daną placówkę. I nie na wszystkie niestety starcza pieniędzy. To nie jest spowodowane niechęcią nauczycieli, a decyzjami podjętymi na wyższym szczeblu władzy.

Matki dzieci z zaburzeniami chcą by ich dzieci rozwijały się jak najlepiej. To często decyduje o wysłaniu ich do publicznych szkół, które nie są przygotowane na przejawiane przez nie zachowania. Duża grupa dzieci nie wpływa dobrze, na komfort osób z autyzmem. Sami rodzice opisywali sytuacje, gdy dziecko wpadało w złość i jeden nauczyciel, mający pod opieką pozostałe dzieci, nie jest w stanie nad nim zapanować. Nie dziwi mnie zatem zachowanie innych rodziców zaniepokojonych zdrowiem i życiem swoich pociech. Ale rozumiem też uczucia drugiej strony.

Temat zdecydowanie nie jest łatwy. Wzruszające były sytuacje, gdy znajomi, a nawet krewni odwracali się od rodziny, nie akceptując zachowania dziecka z zaburzeniami. Poczucie osamotnienia w takich rodzinach musi być ogromne.

Uważam, że bardzo dobrze, iż pojawiają się takie publikacje. Uświadamiają nam one, że nie zawsze rozwrzeszczane dziecko w sklepie, rzucające się na chodnik czy krzyczące wniebogłosy jest niewychowane. I pozwala nam zrozumieć, że nie matka jest winna takiemu stanu rzeczy. Dlatego starajmy się od razu nie oceniać i nie wydawać sądów, bo prawda może okazać się zupełnie inna niż my ją postrzegamy.