Niebo na własność

Główni bohaterowie Rob i Anna poznają się na studiach. Pomimo ogromnych różnic jakie je dzielą, postanawiają budować wspólną przyszłość. Szczęśliwi, ambitni i młodzi decydują się na dziecko. Dopiero po dwóch poronieniach Anny, na świat przychodzi Jack, który staje się oczkiem w głowie rodziców i budulcem całej rodziny. Sielanka niestety nie trwa długo…

„Wyjątkowa powieść o uczuciach wystawionych na próbę” – to jedno zdanie wydaje się być idealnym podsumowaniem „Nieba na własność”. Otrzymujemy bowiem historię, w której autor kładzie nacisk przede wszystkim na cały wachlarz uczuć, jaki towarzyszy Annie i Robowi, po usłyszeniu bolesnej diagnozy – ich kilkuletni syn Jack ma złośliwy nowotwór mózgu.

„Nie miałem pojęcia, dlaczego guzy Stevena pozostają uśpione, zaś te Jacka rozprzestrzeniły się po całym mózgu. Czy odpowiedzi należało szukać w genach moich i Anny? Może chodziło o jakiś defekt, rysę, która w naszych organizmach nie odgrywa żadnej roli, ale u Jacka okazała się śmiertelnie niebezpieczna? Wynik połączenia nas dwojga: mutacja zrodzona z naszego związku. Wada, która była naszym dziełem.”

Może zacznę od tego, że „Niebo na własność” jest niesamowicie wiarygodną historią. Momentami odnosiłam wrażenie, że fabuła to nie fikcja literacka, a rzeczywista walka zrozpaczonego ojca o życie swojego dziecka (dopiero później – z krótkiej notki biograficznej – dowiedziałam się, że w 2013 roku Luke Allnutt wydał opowiadanie „Unspoken’, gdzie w oparciu o doświadczenia własnego ojca, opisał walkę z nowotworem). Za pośrednictwem beztroskiego informatyka Roba i poukładanej do granic możliwości Anny, autor całkowicie obnażył ludzką naturę i pokazał, że w obliczu śmierci bliskiej osoby każdy ma prawo na swój sposób – nie zawsze zrozumiały dla innych – oswoić się z bólem i zacząć z nim na nowo żyć. Że niezależnie od naszej woli, zaczynamy budować dookoła siebie mur obronny, nie dopuszczając do siebie nawet swoich najbliższych, których przecież tragedia dotyka tak samo żywo jak nas samych. Historia Anny i Roba jest pouczeniem, że jeśli zabraknie wzajemnego wsparcia i zrozumienia, to nadzieja – zamiast budować – niszczy.

Oryginalnym zabiegiem jest narracja z perspektywy Roba – ojca chorego Jacka. Męski punkt widzenia opisywanych wydarzeń dodaje całej historii rzetelności i smutnej melancholii. Tym bardziej, że to właśnie ojciec – nie matka – jest tym rodzicem, który kurczowo trzyma się nadziei i do samego końca wierzy w to, że jego dziecko wyzdrowieje. Przyznaję, że postawa Anny czasami zaskakuje, ale pomimo mojej początkowej surowej oceny i niechęci do niej, dochodzę do wniosku, że w obliczu tak wielkiej tragedii, ciężko jest się w pełni opowiedzieć za którymś z bohaterów.

Z dużym zainteresowaniem śledziłam fragmenty dotyczące grup wsparcia na forach internetowych i sam wątek Neva, który – jak wszystko w tej książce – wzbudza skrajnie różne uczucia.

„Sprawdziłem kilka innych profili. Żadna z osób udzielających się w tym wątku nie odwiedziła forum od końca 2012 roku. Ich dzieci nie żyły.”

Zaraz po zakończeniu lektury „Nieba na własność” towarzyszyła mi cisza. Potrzebowałam chwili, aby na spokojnie poukładać sobie w głowie wszystko to, czego się dowiedziałam, a może przede wszystkim doświadczyłam. Spojrzałam na okładkę książki i doszłam do wniosku, że idealnie koresponduje ona z całą tą historią, ponieważ czytelnik otrzymuje ogromną dawkę emocji. Od tych ciepłych – pozytywnych (bezwarunkowa rodzicielska miłość, nadzieja, codzienne zwyczajne radości), po te zimne – negatywne (strach, ból, żal, niezrozumienie, gniew, wzajemne oskarżenia). A wszystko to okraszone jest niewyobrażalną porcją czułości.

„Tatusiu – powiedział, wskazując na czerwony zachód słońca, księżyc i smugi pozostawione na niebie przez samolot. – Czy niebo też należy do nas?”

Smutna, gorzka, bolesna, pełna miłości, a przede wszystkim niezaprzeczalnie autentyczna. Skłaniająca do refleksji i poszerzająca horyzonty. Taka właśnie jest historia Anny i Roba. I pomimo tego, że na początku ciężko było mi się w nią wczytać, to później było już tylko lepiej. Gorąco polecam!

Karolina K.

IG @step_books

"Poczułem tę więź natychmiast. To było jak piorun, który spłynął mi po karku i kręgosłupie; uczucie, że wszystko, dosłownie wszystko w moim życiu prowadziło do tego jednego momentu."

Wzruszająca powieść, nasycona emocjami, przemawiająca głosem o różnym natężeniu. Książka o bolesnej stracie, zniszczeniu marzeń, radzeniu sobie z bólem, ale też o głębokiej miłości, nieprzemijalnej przyjaźni, niezniszczalnej nadziei. Przyglądamy się jak zmienia się świat ojca po niepomyślnej diagnozie i śmierci dziecka. Ciepłe barwy życia stopniowo wyparte przez zimne, aby następnie po trudnej i wyczerpującej walce odnaleźć wiarę w szczęśliwy uśmiech losu. Obserwujemy etapy dramatu, śledzimy niepewne kroki, zaglądamy do jasnych i ciemnych myśli.

To także spojrzenie na przemianę rodziny dotkniętej tragedią, która pomimo otoczenia bliskich i znajomych, i tak pozostaje sama z przerażeniem, niedowierzaniem i cierpieniem. Chwyta się wszystkiego, co tylko może pomóc w ratowaniu pięcioletniego synka, nakłonić jego organizm do walki z podstępną chorobą, sprawić, aby w ostatnich chwilach życia udział miały jak najweselsze kolory. Skąd czerpać siły w najgorszym okresie próby życia? Jak pogodzić się z czymś, co tak naprawdę jest nie do zaakceptowania? Dlaczego tak trudno pozbyć się wyrzutów sumienia, wybaczyć sobie i innym pozorne winy? Czy po bezlitosnej śmierci i głębokim smutku można na nowo odrodzić się?

Kochająca się rodzina, spełnieni zawodowo rodzice, szczęśliwe dziecko, ale gdzieś na dalekim planie pojawiające się niepokojące sygnały, które szybko wyparte zostają ze świadomości. I nagle potwierdzenie obaw i lęków, alarmująca i złowieszcza wiadomość. Z dnia na dzień życie Anny, Roba i Jacka ulega nieodwracalnemu przeobrażeniu. Przyznam, że czytając powieść początkowo odczucia głównego bohatera wydawały mi się zbyt płasko nakreślone, spodziewałam się większej ich głębi, ale w miarę poznawania kolejnych rozdziałów, coraz bardziej rozumiałam zamysł autora, z jednej strony ten delikatny chłód i dystans, a z drugiej bezpośrednią szczerość i śmiałość.

Tym niemniej liczyłam, że wobec takiej tematyki bardziej wciągnę się z przybliżaną historię. Coś mnie przed tym wstrzymywało, stworzył się delikatny dystans, który nie pozwolił mi się za bardzo zbliżyć do bohaterów. Brakowało mi nakreślenia większej przestrzeni dla matki dziecka, nawet w dialogach nie potrafiłam jej odnaleźć w wystarczającym stopniu. Wciąż zastanawiam się nad zakończeniem, czy nie było przesłodzone, przejaskrawione, mało prawdopodobne? Niewątpliwe książka uświadamia jak ważne są codzienne chwile, rozmowy z bliskimi, zabawy z dziećmi, czerpanie z nich radości, inspiracji i spełnienia. A jednocześnie poddaje pod refleksję sposób okazywania pomocy ludziom dotkniętym tragediom, czy faktycznie oczekują takich słów, jakie do nich kierujemy? I na koniec, bardzo spodobał mi się tytuł powieści, bardzo trafny i właściwy.

[Adres usunięty]

Kolejnym moim krokiem, w zasadzie "open-minded" jest „Niebo na własność”. I muszę Wam powiedzieć, że ta książka zdecydowanie jest w całkiem innym klimacie niż zazwyczaj czytam, więc możecie być ze mnie dumni.

Książka „Niebo na własność” przedstawia historię rodziny Coates. Rob i Anna poznali się na studiach i jak można się domyśleć zakochali się w sobie po uszy. Przeprowadzili się do Londynu i się pobrali. Do pełni szczęścia brakowało im tylko dziecka. Po wcześniejszych poronieniach, Annie w końcu udaje się zajść w ciążę i na świat przychodzi ich upragniony synek - Jack. Jest ON ich oczkiem w głowie, a ich rodzina jest w końcu kompletna. Jednak ich szczęście nie trwa długo, ponieważ u chłopczyka zdiagnozowano guza mózgu. Po pierwszej operacji, lekarze stwierdzili, że wszystko powinno być już dobrze i cały guz został wycięty. Niestety, jak to bywa z rakiem, powrócił ON ze zdwojoną siłą i powoli zabijał małego chłopczyka. Rodzice rozpoczęli dramatyczną walkę o życie swojego dziecka, przez co ucierpiało ich małżeństwo, ponieważ w pewnych kwestiach mieli odmienne poglądy, jeżeli chodziło o leczenie Jacka.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu kilku pierwszych stron tej książki miałam mega mieszane uczucia. Historia głównego bohatera zaczyna się, tak naprawdę od końca i osobiście nie mogłam się w niej połapać. Dla mnie ta książka nabiera dopiero sensu od II części. W momencie, kiedy poznajemy parę głównych bohaterów to ta historia jest genialna i bardzo przyjemnie się ją czyta.

Czytając „Niebo na własność” odnosiłam momentami wrażenie, że autor nie miał pomysłu na niektóre sceny i wątki, ponieważ były one często niezakończone bądź ucinane, przez co nie wiadomo, jak zakończyły się pewne sprawy. Powiem, że to mnie osobiście irytowało, ponieważ niektórych rzeczy chciałabym się dowiedzieć, ale niestety Luke Allnutt do tego już nie wracał. Te przeskoki często spłaszczają tę historię i przez to nie można sobie wyrobić zdania na czyjś bądź jakiś temat.

Podsumowując, ta książka spowoduje, że z Waszych oczu popłynął łzy. Mi osobiście w „Niebie na własność” przeszkadzało to, że autor nie kończył pewnych wątków i robił momentami ogromne przeskoki w czasie, co spowodowało, że nie zawsze mogła się połapać w tej historii. Mimo to uważam, że „Niebo na własność” daje do myślenia i przypomina o kruchości życia oraz o tym jak ważna jest rodzina i czas spędzony z nią. Historia może nie jest idealna, ale spowoduje, że się w niej zakochacie.

"Jeśli o czymś śnisz, to musi być prawda".

Gdybym miała podsumować, ocenić tę książkę w jednym zdaniu, brzmiałoby ono następująco: "Niebo na własność" pogruchotało mi serce w każdy możliwy sposób.

Anna i Rob to szczęśliwe, bardzo kochające się małżeństwo. Do pełni radości brakuje im tylko dwóch małych stópek, biegających po ich domu. Niestety, para musi zmierzyć się z dramatem, jakim jest poronienie. Dwukrotne. Dlatego, gdy Anna zachodzi w ciążę po raz trzeci, małżeństwo nie może uwierzyć w swoje szczęście. Gdy na świat przychodzi Jack, wydaje się, że to właśnie teraz zacznie się prawdziwa sielanka, pełnia rodzinnego ciepła. Nic bardziej mylnego. Los bywa okrutny; wie z której strony uderzyć najmocniej, by bolało najbardziej.

Jack ma trzy lata, gdy zaczyna mieć problemy z równowagą i zawrotami głowy. Przestraszeni rodzice natychmiast zabierają go do lekarza; diagnoza jest porażająca. Guz. Na szczęście wyleczalny. Operacyjny. Mający się nie nawracać. Anna i Rob oddają dziecko w ręce najlepszych fachowców z dziedziny neurochirurgii; Jack z powodzeniem przechodzi operację, wraca do zdrowia, rodzice zrzucają z piersi niewyobrażalny ciężar, który przygniatał ich od momentu postawienia diagnozy. Jednak szczęście ma to do siebie, iż nie trwa zbyt długo, a zły omen lubi zataczać krąg. Gdy podczas przedszkolnego przedstawienia Jack słabnie - Anna i Rob już wiedzą. Wiedzą, że ich jedyne, wyczekane dziecko znalazło się w grupie wyjątków, gdzie nowotwór lubi się odnowić. Wiedzą, że tym razem nie skończy się na jednym zabiegu. Wiedzą, że nie zostało im dużo czasu. Postanawiają zatracić siebie i walczyć. Walczyć bez względu na wszystko.

Do ostatniej chwili mają nadzieję. Niestety. Diagnoza ponownie rzuca im na pierś tonowy kamień - Jack ma glejaka; złośliwy nowotwór, którego nie da się usunąć z powodu jego przesiąknięcia w mózgowe tkanki. Pojawiają się tysiące pytań; dlaczego on?, dlaczego w tak młodym wieku?, co można zrobić?, jak można było temu zapobiec?, ile czasu pozostało?, itp. Rozpoczyna się walka o każdy dzień. Zdesperowani rodzice nie cofną się przed niczym, by ulżyć swojemu dziecku. "Niebo na własność" to opowieść o tym, jak wiele ludzie są w stanie zrobić dla najbliższej osoby; jak dużo są gotowi poświęcić, by ratować to, na czym najbardziej im zależy. Autor ukazał od środka to, o czym wielu boi się mówić; jak choroba dziecka zmienia małżonków, jak pojawiają się spory i kłótnie o metody i sposoby leczenia, jak jedynym tematem rozmów staje się lista lekarzy mogących pomóc, jak zanika bliskość, zarówno fizyczna jak i psychiczna. Milczenie staje się nieodłącznym towarzyszem samotnie spędzanych dni na poszukiwaniu możliwych rozwiązań; bezradność i desperacja przejmują kontrolę nad organizmem, nie dając szansy pogodzenia się z sytuacją. Nadzieja stanowi motor działań, jest jedyną mocą trzymającą parę na powierzchni życia. I tak jak w słynnym powiedzeniu, to ona umiera ostatnia...

Anna i Rob rezygnują ze swoich zawodowych obowiązków, by całkowicie zająć się synem i spełniać jego wszelkie marzenia. Śledzą blogi, fora internetowe, konsultują się z lekarzami, cały czas szukają rozwiązań. Rob w akcie desperacji zawozi nawet dziecko do kliniki w Pradze, która ma zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników. Nie patrząc na koszty, nie mając już nic do stracenia - pragnie ratować istotę, za którą oddałby życie, gdyby tylko mógł. Choroba Jacka oddala od siebie małżonków; jest przeszkodą, z którą nie są sobie w stanie poradzić. Pojawia się ogromny ból, cierpienie, wzajemne obwinianie się o powody choroby, jak i jej efekty, pretensje do losu i życia o tak raniące doświadczenia. Anna i Rob nie mogą pojąć, dlaczego to spotkało właśnie ich, czym sobie zasłużyli na taki cios? Pojawia się druzgoczące poczucie winy. Jednak oboje wiedzą, że nie mogą się poddać złym emocjom, przecież muszą zapewnić dziecku swoje zaangażowanie. Do pewnego momentu.

Ta książka wydarła moje serce z piersi, podeptała je, po czym tak pomięte odłożyła z powrotem na miejsce. Powinnam napisać, że nikt nigdy nie powinien czytać takich lektur, zwłaszcza ktoś, kto ma dzieci. Coś okropnego. Większą część mojego czytania spędziłam na ronieniu łez - temat choroby nigdy nie jest prosty, a gdy w grę wchodzi śmiertelna choroba dziecka... Podziwiam autora, iż zmierzył się z tak ciężkim przypadkiem jak nowotwór złośliwy. Napisał historię, która może dotknąć każdego, bo los nie patrzy na kolor skóry, majątek czy przekonania religijne. Doświadcza bardzo mocno, bardzo boleśnie i w najmniej oczekiwanym momencie. Luke Allnutt przedstawia "Niebo na własność" z perspektywy Roba, dając pełny obraz odczuć pogrążonego w rozpaczy i desperacji ojca. Nie tak powinna wyglądać szczęśliwa rodzina, życie nie powinno tak uderzać, obezwładniając bez tchu. Los nie powinien mieć wpływu na ludzkie decyzje. Powinnam napisać, że nie polecam książki ze względu na jej bolesną tematykę. Ze względu na jej obrazowość. Ze względu na ból, który odczujecie po lekturze. Ale nie napiszę tak, wręcz przeciwnie. Napiszę, że polecam "Niebo na własność" z całego (zniszczonego) serca. Bo ta książka, pomimo ogromu cierpienia, niesie też mnóstwo nadziei. Nadziei na lepsze jutro. Nadziei na odnalezienie sensu w niezbadanych wyrokach losu. Nadziei na... MIŁOŚĆ.

"Niebo na własność" to WYJĄTKOWA historia zmuszająca do refleksji. Skłaniająca do rozmyślań i wyciągania wniosków z każdego przeżytego dnia. Pamiętaj, że jutra może już nie być.

[Adres usunięty]

„Twoje dziecko niebawem umrze”. Prosty komunikat. Krótka informacja. Wyrok śmierci.

Wielokrotnie w swoich recenzjach powołuję się na fakt bycia matką – w zależności od okoliczności, tego, co chcę przekazać, czym chcę Was przekonać do czytania bądź nieczytania danej lektury. Przytaczam wydarzenia z rodzinnego życia, bo jest mi łatwiej pisać o czymś znanym. Dziś oznajmiam, że pierwszy raz cieszę się, że nie muszę nawiązywać do własnego życia, pisząc recenzję. Odczuwam olbrzymią radość, że ostatnio przeczytana książka w żaden sposób mnie nie dotyczy.

Niebo na własność Luke’a Allnutta to – jak dla mnie – historia rodziny naznaczonej swoistym piętnem. Tę książkę można traktować dwojako – albo jako opowieść o małżeństwie, które (by jakoś żyć) musi pogodzić się z największą na świecie stratą, albo jako historię zdruzgotanego mężczyzny – ojca, któremu trudno jest stawić czoła przeszywającej samotności i wyrzutom sumienia.

Kiedy Rob i Anna dowiadują się, że po paru nieudanych próbach wreszcie będą mieli dziecko, ich życie nabiera dodatkowej, tak charakterystycznej dla życia rodziców, wartości. Codzienna rutyna zostaje zastąpiona miłością do małego chłopca. Wiadomość o tym, że Jack ma guza mózgu, zabiera całą radość, zastępując ją rozpaczą i łapczywymi próbami zachowania przy życiu jedynego syna. Poznajemy tę historię z punktu widzenia ojca, który nie godzi się na powolną śmierć dziecka, szukając alternatywnych rozwiązań. Stajemy się nie tylko świadkami sporów między małżonkami, ale osobiście odczuwamy napięcie, które towarzyszy każdemu kolejnemu dniu. Widzimy, jak wielka miłość dwojga ludzi roztrzaskuje się w mak. Sytuacja, która powinna ich do siebie zbliżyć, powoduje, że nie potrafią się porozumieć i wspólnie mierzyć z tragiczną rzeczywistością. Chcemy opowiedzieć się po którejś ze stron, ale nie jest to proste, bo każda ma swoje racje. Raz doskonale rozumiałam Annę, choć nie budziła mojej szczególnej sympatii, a za chwilę miałam ochotę na nią nawrzeszczeć za jej asekurancki sposób życia. Chciałam powstrzymać Roba przed podejmowanym ryzykiem, a za moment przyklaskiwałam jego decyzjom.

Sami widzicie, że Niebo na własność to lektura pełna emocji. To klasyczny melodramat, który wywołuje w czytelniku współczucie, smutek i żal, a zaraz potem łzy, przyspieszony oddech i drżenie całego ciała. To nic nowego w literaturze – niedoścignionym wzorem w tej tematyce ciągle jest dla mnie Apteka marzeń Nataszy Sochy. Może dlatego, że jest bardziej „z naszego podwórka”, oparta na faktach, z nieco innym zakończeniem. Niebo do wynajęcia to lektura dla tych, którzy nie boją się mierzyć z losem. Ja się trochę tego boję, dlatego muszę przyznać, że cierpiałam okrutnie podczas czytania. Nie płakałam. Ryczałam. Po skończeniu tej książki czułam się, jakby ktoś wsadził mnie do pralki i włączył funkcję wirowania na najwyższe obroty. I choć wydaje mi się, że celem autora było nadanie tej opowieści nutki optymizmu, to jednak ostatnia część książki (która zapewne miała temu służyć) lekko mnie zmęczyła. Nie dlatego, że była zła. Ja po prostu nie godziłam się na taką kolej rzeczy. Zatrzymałam się przy Jacku i jego chorobie, nie chciałam go wypuszczać z głowy w nadziei, że to pomoże. Nie potrafiłam skupić się na jakimkolwiek przesłaniu, bo chciałam (żądałam wręcz!), by temu chłopcu się udało. Nie wiem, czy moje zaangażowanie wynika z faktu, że Allnutt napisał tak dobrą książkę, czy może po prostu z tego, że traktuje ona o takiej, a nie innej tragedii.

W Niebie na własność uwaga kierowana jest na traumę, jaką przeżywają rodzice śmiertelnie chorego dziecka. To ukłon w stronę tych, którzy doznali największego cierpienia – nie tylko jako chorzy, ale również jako towarzysze chorego w najtrudniejszych chwilach. Jednocześnie ta historia stanowi przestrogę, by nie dać się porwać żalowi i rozpaczy, a stratę spróbować przekuć na pomoc innym. To nigdy nie usunie z serca tęsknoty, ale może uchronić innych przed błędami. I choć tak pięknie można o tym pisać, to wolałabym, żeby historie tego typu były nam znane tylko z książek.

Autor książki zaprasza czytelnika w środowisko najbardziej uderzające w ludzkie emocje, w progi historii o przerażającej chorobie dotykającej pięcioletnie, niewinne dziecko. Obraz kochającej się rodziny, zbudowanej na trwałym fundamencie miłości, wraz z każdym etapem zaczyna ulegać zmianie. Mamy tutaj doskonały przykład załamującej się psychiki, ludzi stojących nad krawędzią przepaści, którzy nie potrafią pogodzić się z zaistniałą sytuacją, w wyniku czego dokonują wyborów oddalających ich od siebie, dopuszczają się tajemnic, budują swój własny świat. Łapią się brzytwy bezgłośnie wołając o pomoc i wierzą we wszystko to, co mogłoby przynieść choć cień nadziei. Czy słusznie? Czy warto?

A MIELI BYĆ SZCZĘŚLIWI

Powieść zaczyna się wizerunkiem zdewastowanego emocjonalnie człowieka. Już od początku więc autor pozwala nabrać czytelnikowi odpowiednich podejrzeń, nagromadzić sił na walkę z dalszym ciągiem. Potem następuje powrót do przeszłości, jest sielankowy obraz szczęścia, miłość ludzi, którzy z sukcesem wkraczają w przyszłość wierząc we własne siły i siebie nawzajem. Anna i Rob, utalentowani, ambitni, a zarazem tacy zwyczajni. Twardo stąpająca po ziemi racjonalistka i niebojący się sięgać wysoko marzyciel. To właśnie im przychodzi stanąć oko w oko z wrogiem, który zdaje się mieć przewagę. Jest i ten najważniejszy, Jack, pięcioletnie, nie do końca pojmujące powagę sytuacji dziecko. Starałam się uodpornić na zażyłą relację, która mogłaby mnie z nimi powiązać, bo wiedziałam, że na pewno będę cierpieć. Nie do końca osiągnęłam swój cel i choć przyznaję bez ogródek, że przez przeszło siedemdziesiąt stron naprawdę się nudziłam, potem przyszła emocjonalna bomba wrażeń. Bo mając przed sobą tak namacalny wizerunek ludzkiego cierpienia, nie w sposób przejść obok z obojętnością wymalowaną na twarzy.

AUTENTYCZNOŚĆ NA PIERWSZYM PLANIE

Jest dziecko, jest choroba, pojawia się moment nadziei, ale i moment załamania. W chwili, kiedy człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że stoi na przegranej pozycji, szuka kolejnej i kolejnej deski ratunku. Rozmowy internetowe, ślepa wiara w słowo drugiego, przypadkowego człowieka. Wyrzuty sumienia i rozpacz, kiedy zaczyna brakować już sił. „Niebo na własność” to historia o utracie, ale i miłości, tak wiarygodna, tak autentyczna, jakby narratorem powieści był sam autor opowiadając słowo w słowo o swoich osobistych przeżyciach. To z pewnością nie jest książka dla każdego, bo nie każdy gotów jest sięgnąć po treść czyniącą w umyśle takie spustoszenie. Jeśli jednak szukacie cięższych klimatów i jesteście gotowi na pakiet łez, przeczytajcie. Bo to ostatecznie wartościowa i pouczająca powieść, o tym że po burzy zawsze, prędzej czy później, wychodzi słońce.

[Adres usunięty]

Są książki lekkie i przyjemne. Takie, które pełnią funkcję czysto rozrywkową. Potrafiące rozbawić i wywołać uśmiech. Ale są też takie, które stanowią ich całkowite przeciwieństwo - pełne smutku i łamiące serce. Taka właśnie jest debiutancka powieść Luka Allnutta, w której autor mierzy się z bardzo bolesnym tematem. Jak ruszyć dalej po utracie dziecka? Przeżywać kolejne dni - dzień po dniu - wiedząc, że dziecka, które się tak mocno kochało, już nie ma?

Rob ma idealne życie. Niczego mu nie brakuje. Cudowna żona Anna, piękny dom i syn Jack, który jest oczkiem w głowie rodziców. Ten piękny obraz przerywa druzgocąca diagnoza - Jack ma nowotwór mózgu. Piękny świat Roba zaczyna rozsypywać się. Rozpoczyna się dramatyczna walka o życie pięciolatka. Zdesperowani rodzice nie wiedzą jak poradzić sobie z tą sytuacją i przygotować się na nieubłagany koniec. Czy z taką wiadomością można się w ogóle pogodzić?

Niebo na własność to niezwykle bolesna, a zarazem prawdziwa historia poruszająca temat choroby u dziecka. Autor rozpoczyna powieść dosyć nieszablonowo, bowiem od końca. Jednak poznanie zakończenia na samym początku nie wpływa w żaden sposób negatywnie na odbiór lektury, bo nie to jest w niej najważniejszej. Dzieło Allnutta to poruszający obraz siły rodzicielskiej miłości, wszechobecnej rozpaczy oraz rodzącej się nadziei. Pisarz pokazuje wpływ dramatycznych wydarzeń na małżeństwo, które mogą je jeszcze mocniej związać, bądź - wręcz odwrotnie - podzielić. Powieść przepełniona jest emocjami, bezradnością i desperacją. Rob stara się nie poddawać, szukać sposobu na ocalenie syna. Natrafia w Internecie na forum o wdzięcznej nazwie Miejsce nadziei, gdzie ludzie, którzy znaleźli się w takiej sytuacji jak on, szukają pomocy i wsparcia. Ten wątek dodał historii sporej dawki realizmu, jednocześnie ukazując jak ważne jest utrzymanie nadziei, nawet wtedy, gdy nie ma już jej nikt.

Świetnym zagraniem ze strony autora było powierzenie narracji Robowi. Najczęściej w takich historiach to rola matki jest na pierwszy planie, a tutaj możemy w szczególności doświadczyć ojcowskiej miłości. Gdyby to Anna była narratorką, myślę, że historia nie byłaby nawet w połowie tak dobra jak jest. Kobieta początkowo nie wzbudza sympatii czytelnika. Wydaje się być zimna, przesadnie zapobiegawcza. Ciężko zrozumieć jej późniejsze zachowanie i bierność. Rob wydaje się być jej przeciwieństwem. Nie boi się podążać za marzeniami i ryzykować. Te różnice w charakterach dość szybko wpływają na podejście rodziców do kwestii leczenia syna. Więc, nie ma tutaj żadnego przypadku, że Allnutt postawił na dwa mocne charaktery, całkowicie różne od siebie. Warto również wspomnieć, że pisarz nie skupia się na samym procesie leczenia, lecz w szczególności na działaniach rodziców. Postacie są niezwykle prawdziwe w swoim postępowaniu, targa nimi mnóstwo sprzecznych uczuć, dylematów, a podejmowane decyzje nieraz wywołane są ekstremalnymi emocjami.

Niebo na własność to gorzka historia, która złamie niejedno serce. Ukazuje bolesne strony ludzkiej egzystencji w niezwykle szczery i zajmujący sposób. To wyjątkowa powieść, która opowiada o straszliwej walce o życie dziecka oraz uczuciach wystawionych na najcięższą próbę. Dzieło Allnutta niesie ze sobą ponadczasowe wartości i prawdy. Wzrusza i skłania do refleksji. W przeciwieństwie do innych książek o chorobach, ta skupia się na bliskich, a nie osobie chorej. Warto jest dać jej szansę, aby chociaż w małym stopniu, na własnej skórze, odczuć koszmar jakiego doświadczyli główni bohaterowie.