Nie zawiedź mnie, tato. Zdzisław Mokryna. Tom 2. Część 1

"Nie zawiedź mnie tato" to kontynuacja przygód byłego funkcjonariusza BSW Zdzisława Mokryny. Do tej lektury podeszłam z ogromnym zapałem, albowiem tom pierwszy zrobił na mnie kolosalne wrażenie. Minęły cztery lata od dramatycznych wydarzeń w Rykowie, a koszmary o nich, wciąż nie dają zmrużyć oka Mokrynie. Na wieść o śmierci bliskiej krewnej udaje się na Podlasie. Zmuszony będzie do walki z zarzutami o związek z jej zabójstwem oraz rozwiązania zagadki serii niepokojących zgonów, powiązanych z miejscowymi notablami.

"Nigdy nie wiadomo, czyje piekło jest gorsze".

Kolejny raz autor wprowadził nas w życie rodziny, rodziny już okrutnie doświadczonej przez los, a okaże się, że to nie koniec ich gehenny. Daje nam ich poznać i zapałać ogromną sympatią, po to, by za chwilę z pełną premedytacją wyrwać nam serce. To prawda, bywa on bezlitosny w swych rozwiązaniach, po to, by ofiarować swym czytelnikom niezapomniane emocje.

Przyznaję, jestem zakochana w stylu Dardy, który tak bardzo przypomina mi Stephena Kinga. I choć tutaj zdecydowanie więcej jest gadania niż samej akcji, to i tak mogłabym czytać bez końca...

"Nie zawiedź mnie, tato" Stefan Darda

Seria ze Zdzisławem Mokryną cz. 2.1

To moja kolejna literacka podróż ze Zdziszkiem Mokryną.

Drugi tom został podzielony na dwie części i aktualnie za mną cz. 2.1, a druga ma mieć dopiero premierę. A ja już chciałabym ją przeczytać, bo koniec pozostawia zbyt wiele znaków zapytania... Niezbyt często spotykam się też z takim "wybiegiem" jak tutaj, choć nie twierdzę że to rzadkość w książkowym świecie. Po prostu ja raczej na takie książki nie trafiam.

...

Teraz krótko...

O czym jest ta pierwsza część drugiego tomu serii?

Otóż tym razem główny bohater stara się odnaleźć spokój po dramatycznych wydarzeniach opisanych w cz.1 i kupuje dom na odludziu w... przysłowiowych Bieszczadach.

Na początku jest bardzo spokojnie, wręcz sielsko, aż do momentu pojawienia się Mokryny na Podlasiu, gdzie kilka dni wcześniej popełniono mord na jego krewnej. Rozpoczyna nieformalne śledztwo, rzucając wyzwanie lokalnym układom. W międzyczasie pojawiają się też inne zbrodnie, ale o tym musicie już się sami przekonać sięgając po tę książkę.

...

W porównaniu do pierwszej ta część wydaje się miejscami mniej dynamiczna. Jednak to powolne rozwijanie akcji ciągle budowało napięcie, prowadziło krętymi drogami, podpowiadało wiarygodne scenariusze, żeby na końcu zostawić mnie z wieloma pytaniami i oczekiwaniem co dalej się wydarzy.

Dużo tu wątków obyczajowych, retrospekcji i portretów psychologicznych. Wprowadzenie retrospekcji i sennych wizji, z czasów dzieciństwa Mokryny, bardzo mi się podobało. Pozwoliły mi one głębiej zrozumieć jego przeszłość i relacje z innymi postaciami. Powrócić do jego lat dzieciństwa, dających mu dużo radosnych wspomnień, choć też tych trudniejszych, związanych ze stratą rodziców. Spotkanie z dawnymi przyjaciółmi, którzy są częścią czemiańskiej społeczności dodało tej historii dodatkowego kolorytu i emocji.

Zakończenie - intrygujące. Autor mnie zaskoczył i pozostawił z mnóstwem pytań. Wiele spraw z pewnością wyjaśni się w kolejnej części, tylko czemu muszę czekać aż do października? Ta część ma ponad 400 stron, więc trochę rozumiem rozbicie tego tytułu na dwie części. Całość pewnie będzie miała ponad 800 stron, a nie każdy lubi takie "grubasy".

A teraz pewien minus. Niestety trochę raziły mnie błędy, które wyraźnie umknęły uwadze korektora. Momentami rozpraszały mnie i wyrywały z rytmu. Lepsza redakcja poprawiłaby komfort czytania.

Mimo wszystko książka mi się podobała, a autor ponownie pokazał, że umie budować napięcie i tworzyć wiarygodne portrety psychologiczne postaci. Polecam ją każdemu, kto ceni sobie kryminały z rozbudowaną warstwą obyczajową i psychologiczną.

Współpraca barterowa z wydawnictwoczarnaowca

"Nie zawiedź mnie tato" To pierwsza część drugiego tomu serii z Mokryną. Pierwszy tom czytałam kilka lat temu i wywarł na mnie ogromne wrażenie z tym więc większą przyjemnością sięgnełam po kolejny.

Zdzisław Mokryna to emerytowany funkcjonariusz BSW. W jego życiu prywatnym działy się ostatnio dramatyczne rzeczy. Mężczyzna postanawia wyjechać, zmienić otoczenie by osiągnąć spokój i wewnętrzną równowagę. Los jednak chce inaczej i szykuje Zdzisławowi kolejne traumatyczne doświadczenia. Informacja o śmierci wujenki, fakt, że nie umarła ona śmiercią naturalną a Mokryna jest jednym z podejrzanych wymuszają na mężczyźnie powrót w rodzinne strony. Podróż ta budzi szereg wspomnień, które atakują znienacka.

„Jak trzeba było widzieć, byłeś ślepy”.

Czasem to co wydaje się nam bez znaczenia jest mega ważne. Warto mieć oczy szeroko otwarte, zwracać uwagę na drobiazgi. Czasem to wystarczy by zmienić dalsze życie.

Kochani jęsli jeszcze nie znacie tej serii bardzo ją Wam polecam. Autor jest mistrzem w budowaniu napięcia i niech Was nie zwiedzie powolny sposób prowadzenia fabuły. To właśnie to tempo pobudza niepokój i taki wszechogarniający niewytłumaczalny lęk. Tu mamy czas na skuoienie uwagi na emocjach bohatera, na jego przemyśleniach. Przez ten zabieg staje sie on nam jeszcze bliższy i autentyczny. Pan Darda po raz kolejny potwierdził swoją niebywałą umiejętność w rysowaniu portretu psychologicznego postaci.

Zakończenie tej części ... No powiem Wam, że takie coś powinno być zakazane. Bo jak można pozostawić czytelnika w takim osłupieniu z taką ilością pytań w głowie?

Lubicie takie zakończenia?

Zdzisław Mokryna po wydarzeniach w Rykowie zaszywa się w Bieszczadach. Tam właśnie dopada go wiadomość o tragicznej śmierci wujenki Emilii. Były policjant wraca w rodzinne strony, by pochować ostatnią krewną i uporządkować sprawy spadkowe. Tam spotyka przyjaciela z dzieciństwa oraz dawną koleżankę. Śmierć wujenki to dopiero początek serii dramatycznych zdarzeń na Podlasiu. A Mokryna wkłada kij w mrowisko lokalnych układów...Kto komu rękę myje i co tak naprawdę się wydarzyło!?

Pierwszy tom serii zrobił na mnie ogromne wrażenie i nie mogłam doczekać się kontynuacji. "Nie zawiedź mnie, tato" I to tom 2.1, wiec nie stanowi kompletnej historii. Mam wrażenie, że ta ponad czterystu stronicowa powieść jest jedynie wstępem do kolejnej odsłony.

Można rzec, że Zdzisław Mokryna przyciąga śmierć. Na Podlasiu nie tylko ginie członek jego rodziny, lecz także inne osoby i to po przyjeździe emerytowanego funkcjonariusza BSW. Mężczyzna zna się z rodziną ofiary, więc co oczywiste angażuje się w śledztwo. Nie jest to jednak już ten sam pies, którego poznaliśmy w pierwszym tomie. Tam Mokryna drążył i węszył ile mógł. Tu lekceważy ślady, które mogłyby okazać się kluczowe dla sprawy. Niezmiernie mnie to irytowało. Czy to zabieg, który miał wydłużyć książkę? Ponadto czytając miałam wrażenie, że powieść ta zawiera lokowanie produktu. Jakiego? Dowiecie się na pewno podczas lektury. To z minusów!

Przejdźmy do pozytywów. Książka, podobnie jak poprzednia, wciągnęła mnie bez reszty. Przeczytałam ją praktycznie w jeden dzień. Nie mogłam oderwać się od tej historii. Darda po raz kolejny stworzył bardzo ciekawy kryminał obyczajowy. W tej części warstwa obyczajowa wysuwa się na pierwszy plan, stąd podejrzenia, że wszystko co najważniejsze dopiero przed nami. Autor porusza wiele trudnych tematów skłaniając czytelnika do refleksji, umiejętnie buduje napięcie, łączy wątki, podsyca ciekawości czytelnika. Tworzy także klimat pozwalając czytelnikowi znaleźć się pośrodku narracji. Pomimo niepokoju czujemy także przyjacielską atmosferę, gdyż Morkyna to facet, którego naprawdę da się lubić.

Jeśli nie znacie tej serii to bardzo Was zachęcam! Czekam z niecierpliwością na kolejny tom.

Na koniec mała uwaga do wydawnictwa. W książce jest ogrom literówek i drobnych pomyłek! Zdecydowanie za dużo, co wpływa na komfort czytania. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach bardziej o to zadbacie.

Współpraca reklamowa

“Nie zawiedź mnie, tato” to powieść kryminalna napisana przez autora powieści grozy Stefana Dardę, a dokładnie pierwsza część tomu drugiego serii z Mokryną. Jest to kryminał bardzo spokojny, klimatyczny, małomiasteczkowy, z mocnym wątkiem obyczajowym. Ma w sobie też coś z thrillera psychologicznego - historia pisana jest w narracji pierwszoosobowej z perspektywy emerytowanego policjanta Zdzisława Mokryny. Postaci nieszablonowej, odbiegającej od tego, co znamy z literatury - bo Zdzisław jest zwyczajnie ludzki - czasem, a może nawet często niezdecydowany, działający pod wpływem impulsów, albo właśnie niedziałający, bo zwyczajnie nie wie jak się zachować. Każdy z nas tak z pewnością kiedyś miał, więc zachowanie Zdzisława jest bardzo nam bliskie, bardzo zrozumiałe. W tym drugim oczywiście mocno pomaga też fakt, że bohater chętnie dzieli się z nami własnymi przemyśleniami, dzięki czemu bardzo dobrze możemy go poznać. Poza kreacją postaci warto też zwrócić uwagę na klimat wieści - krążymy pomiędzy Podlasiem a Bieszczadami, miejscami dosyć odludnymi, bliski naturze, małomiasteczkowymi, gdzie wspomnienia z dzieciństwa i stare przyjaźnie zderzają się z aktualną rzeczywistością. Jest oczywiście i zbrodnia, na razie nie do końca wyjaśniona, na to trzeba będzie poczekać na część drugą, ale dobrze zawiązana, mocno frapująca i pełna bólu, pełna krzywd i zniszczonych ludzkich żyć. Całość jest dziwnie mocno zajmująca, a ta małomiasteczkowość, bliskość natury dobrze kontrastuje z ludzkimi tragediami. Coś dla fanów spokojnych, mocno podkreślających wątki obyczajowe kryminałów.