Nie ma jej

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia potwierdzona zakupem

   Dodana przez Katarzyna O. w dniu 2018-08-14

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Niektóre z wcześniejszych książek Joy Fielding były dla mnie niemal objawieniem. Z czasem jej twórczość zniżyła się do solidnego przeciętnego poziomu. Obecny thriller ma dobre i wiarygodne psychologicznie wątki, ale niektóre postaci i motywy są mocno naciągane. Niemniej, fabuła wciąga, ale bez fajerwerków.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Początkujący Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia potwierdzona zakupem

   Dodana przez Jadwiga K. w dniu 2018-06-14

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Jak wszystkie ksiazki Joy Fielding wciagajaca i pelna emocji. Warta polecenia.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Beata M. w dniu 2017-04-21

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   "Nie ma jej" to kolejny thriller psychologiczny, który mogłam czytać na przestrzeni kilku ostatnich tygodni. Zapomniałam już jak dobrze mogę się bawić przy tym gatunku, szczególnie w tak doborowym towarzystwie jakim są powieści - Joy Fielding, jednej z moich faworytek w pisaniu powieści psychologiczno-obyczjoawych.
   
   Także tym razem autorka wprowadziła mnie do świata rodzinnych wartości, w którym - co udowodniła już wielokrotnie - doskonale się odnajduje. Na pierwszym planie pojawiła się rodzina Shipley - na pierwszy rzut oka jak każda inna. Gdy Caroline i Hunter zdecydowali się uczcić rocznicę ślubu w kurorcie dla bogaczy, nie podejrzewali, że to również zapoczątkuje ich rodzinną tragedię. Zostawiając w hotelowym apartamencie dwie córeczki - na czas kolacji bez żadnej opieki - Michelle i Samanthę, nie podejrzewali, że po powrocie zastaną tylko jedną z nich.
   
   Tragedia rozgrywa się na oczach czytelnika, bo autorka stopniowo przedstawia rozwój wydarzeń. Rozdziały zostały podzielone na dwie strefy czasowe - dzisiaj i piętnaście lat temu. Uwielbiam takie zabiegi, bo dzięki nimi czuję, że mam możliwość bycia w dwóch miejscach na raz. Nie ma nic lepszego od poznawania wydarzeń na bieżąco, a nie w relacji po kilkunastu latach. Autorka doskonale spisała się stosując taki zabieg, bo pokazała jak czuła się Caroline przez wszystkie te tragiczne lata - najpierw, gdy jej córeczka zniknęła, później gdy napiętnowana przez media jako okrutna i pozbawiona uczuć matka pozostawiła córki na pastwę bezwzględnego losu, a później jako dojrzała kobieta, której życie wywróciło się do góry nogami.
   
   Joy Fielding doskonale przedstawiła dramatyzm całej sytuacji i wpłynęła na podświadomość czytelnika, zmuszając go do myślenia. Nikt nie potrafił ustalić co wydarzyło się w apartamencie pod nieobecność rodziców, gdy doszło do zaginięcia Samanthy. Jednak po piętnastu latach Caroline słyszy w słuchawce jedno, tragiczne zdanie: "Chyba jestem pani córką". To uruchamia lawinę wspomnień z przeszłości i zamyka bohaterce oczy na autodestrukcyjne skłonności starszej córki. Zamiast chłodno podejść do otrzymanej wiadomości budzi się w niej silne matczyne uczucie i - można to w pełni zrozumieć - robi wszystko by odzyskać zaginioną córeczkę. Obraz tych wydarzeń przepełniony jest silnymi emocjami, w których dominują ból i rozpacz. Widać to jak na dłoni, szczególnie, że autorka udostępniła mi prostą drogę do psychologicznej analizy wszystkich bohaterów. Widziałam jak rozpada się małżeństwo Shipley'ów, jak Michelle walczy sama ze sobą, ale marne oparcie w matce skłania ją do jeszcze większych działań autodestrukcyjnych. Zżyłam się z tą rodziną jak z żadną do tej pory i wzięłam po części na własne barki ich tragedię - a to idealnie oddaje jak ważna i angażująca jest to historia.
   
   Joy Fielding spisała się na medal. Zmieniła kilka moich czytelniczych godzin w emocjonującą historię, od której nie sposób się oderwać. Mroczna, tajemnicza i zaskakująca historia rodziny Shipley'ów pełna napięć i z nieoczekiwanym zwrotem akcji - gdzie nie zapomniano o klimacie niepewności i ciągłym napięciu. Ta lektura to ludzki dramat w czystej postaci, odbijający się także na uczuciach samego czytelnika. Wyjątkowo dobry obraz rozbitej rodziny, która w obliczu tragedii zaczyna ujawniać szokujące prawdy. Bezsprzecznie Fielding jest mistrzynią w kreowaniu takich historii.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Beata I. w dniu 2017-04-17

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   W powieści „Nie ma jej” Joe Fielding jawi się jako mistrzyni suspensu, która doskonale łączy mocne wrażenia z wrażliwością i wzruszeniami. Od jej najnowszego thrillera nie sposób się oderwać!
   
   Akcja rozgrywa się na dwóch planach czasowych – dziś i piętnaście lat wcześniej, gdy podczas wakacji w Meksyku w niewyjaśnionych okolicznościach zaginęła dwuletnia córeczka Caroline i Huntera Shipleyów.
   
   Dziesiąta rocznica ślubu amerykańskiego małżeństwa, która miała być wyjątkową uroczystością, zmieniła ich życie w koszmar i doprowadziła do rozstania. Skomplikowała też bardzo relacje między Caroline i jej starszą córką, Michelle, która dorastała w cieniu wspomnień o młodszej siostrze.
   
   Mimo upływu kilkunastu lat, nie udało się odnaleźć porwanej dziewczynki. Co roku jednak media przypominają sobie o zdarzeniu i w rocznicę jej zaginięcia serwują zrozpaczonej matce nową porcję plotek, domysłów i pomówień.
   
   W takiej właśnie atmosferze Caroline odbiera telefon od tajemniczej Lili, która twierdzi, że może być jej córką. Mimo iż w przeszłości wiele razy zdarzały się podobne rozmowy, tym razem intuicja podpowiada kobiecie, że być może nie jest to głupi żart…
   
   Od tej pory wydarzenia nabierają tempa, trzymając czytelnika w napięciu i wciąż podsycając atmosferę. Nie wszystko bowiem okazuje się jasne i oczywiste.
   
   Poza tym po latach wychodzą na jaw długo skrywane rodzinne tajemnice, odsłaniając prawdę o relacjach Caroline z jej matką i bratem oraz o epizodach sprzed piętnastu lat, które podczas feralnego przyjęcia rocznicowego umknęły uwadze bohaterów.
   
   Wszystko to stawia poszczególne postacie w nowym świetle, jeszcze bardziej zagęszczając atmosferę i podnosząc napięcie.
   
   Joe Fielding nie byłaby sobą, gdyby nie prowadziła z czytelnikiem emocjonalnej gry. Tak jest i tym razem. Liczne zwroty akcji sprawiają, że pochłania się powieść jednym tchem. Pod koniec zaś dosłownie nie można się od niej oderwać, tak bardzo czeka się na finał, który okazuje się zaskoczeniem.
   
   Kilka razy autorka wystawia cierpliwość czytelnika na próbę. Gdy wydaje się, że to już koniec niespodzianek, wybuchają kolejne fabularne bomby, co na pewno stanowi jeden z największych atutów powieści.
   
   Całość napisana jest lekko, co w żaden sposób nie gryzie się z poważną tematyką. Ten naturalny styl wraz z dynamicznymi dialogami sprzyja szybkiej lekturze i sprawia, że czytelnik bez problemów, niemal niezauważalnie wnika w świat bohaterów, ich problemy, lęki, marzenia i obawy. One z kolei opisane są bardzo sugestywnie. Niemal namacalnie odczuwa się niepokój i niepewność matki, która straciła dziecko i po latach wciąż nie wie, czy ma szansę je odzyskać. To kolejna mocna strona fabuły, która na długo zapada w pamięć, nawet po odłożeniu książki na półkę.
   
   BEATA IGIELSKA

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Bookendorfina I. w dniu 2017-06-03

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   "Ich więź przekształciła się w zaklęty krąg przyciągania i odpychania, w którym jedna się odsuwała, gdy tylko druga wyciągała rękę. Zdawało się, że po każdym kroku naprzód następowały dwa wstecz."
   
   Thriller, który zrobił na mnie spore wrażenie, i to nie tyle ciekawie sformułowaną intrygą i dobrze budowanym napięciem, ale rewelacyjnie poprowadzonym wątkiem złożonej relacji matki z córką. Poddawanie ostrej krytyce, odepchnięcie, odrzucenie, zepchnięcie na boczny tor, faworyzowanie przez rodzica jednego potomka kosztem drugiego. Właśnie aspekt świadomego lub podświadomego wyróżniania i protegowania wybranego dziecka, brzmiał niezwykle przekonująco, okazał się starannie przemyślany i sugestywnie przedstawiony. Przyglądamy mu się wnikliwie, tym bardziej, że autorka umożliwiła spojrzenie na niego z kilku perspektyw, także tej, kiedy to osoba krzywdzona powiela nieprawidłowy wzorzec i staje się krzywdzicielem.
   
   Sama intryga została interesująco skonstruowana, choć nie nosi znamion świeżości. Powstało wiele podobnych książek, a mimo to wciąż chętnie dajemy się zaprosić do świata, w którym rodzice tracą dziecko w wyniku porwania, a później starają się poznać prawdę o dramatycznych wydarzeniach, ustawić ją we właściwym kontekście, odpowiednio zinterpretować ujawniane fakty, tak aby ukochana pociecha jak najszybciej wróciła do domu. I nawet wiele lat niepowodzeń w poszukiwaniach, nie jest w stanie umniejszyć przejmującej tęsknoty, ogromnych pokładów wyrzutów sumienia z tytułu zaniedbania, niedostatecznej opieki rodzicielskiej, nasilających się wzajemnych oskarżeń, choć także tlących się głęboko w sercu silnej wiary i pokładów nadziei.
   
   Również i rodzina Shipleyów, po niespodziewanym zniknięciu dwuletniej Samanthy podczas meksykańskich wakacji, nie może mimo upływu piętnastu lat pozbierać się po traumatycznych przeżyciach. Ojciec, matka i starsza siostra, wciąż żyją w cieniu tragedii, jej mrocznych tajemnic i niewyjaśnionych okoliczności. Czy przy tak silnych emocjach, wewnętrznych walkach, niemożności zapomnienia, rodzina jest w stanie stanowić spójną całość? Dlaczego nieustannie poddaje się roztrząsaniu każdy element i szczegół z dnia zaginięcia? Z jednej strony bardzo chciałoby się cofnąć czas, wymazać bolesne wspomnienia, oddalić je od siebie. A z drugiej strony nie opuszcza uciążliwa świadomość, że kiedy tylko się na to pozwoli, na zawsze utraci się coś szczególnego, wyjątkowego, niezastąpionego, fragment samego siebie? Na ile można wybaczyć sobie i innym, rozliczyć się z nieszczęściem, złym losem i piekłem niepewności?
   
   Już pierwsze rozdziały natychmiast nasuwają analogie do wielu faktycznie mających miejsce porwań dzieci, w podobnych okolicznościach i zbliżonych sytuacjach. Jak bardzo mrożą one krew w żyłach, stawiamy się w sytuacji rodziców, którym właśnie wyrwano z życia dziecko, mocno solidaryzujemy się z nimi, empatycznie odbieramy intensywność krzyku rozpaczy, bólu, złości i poczucia bezsilności. I jeszcze to swoiste piętno naznaczenia wrzawą i rozgłosem, przypinania nieprzychylnych i oskarżycielskich etykiet przez media, analizowania każdego spojrzenia, gestu i słowa przez opinię publiczną, rozpoznawalności przez członków społeczeństwa podczas codziennych dni, w pracy, szkole, sklepie, parku czy u lekarza. Konieczność przeżywania cierpienia i udręki na oczach wszystkich, ale też poddawanie się ostrej ocenie i krytyce.
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 1 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję