Nexus

Do sięgnięcia po książkę ,,Nexus" zachęcił mnie jej opis, jak też pozytywne opinie czytelników, jakie zaczęła ta książka zbierać. Lubię książki science fiction, więc nie miałam żadnych oporów by przeczytać tę książkę. Teraz będą już po lekturze cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę. Bardzo mi się spodobała. Pomimo tego, że w dniu jej czytania byłam zła na świat nauki to z chęcią zatopiłam się w poznawanie Nexusa. Historia zawarta w książce początkowo trochę mnie drażniła, lecz przywróciła moją miłość do świata nauki, dzięki czemu czytanie dalszej części była samą przyjemnością.

Do książki przyciągnął mnie Nexus i to ona sprawił, że przy niej zostałam. Wszystko co się niego tyczyło było bardzo ciekawa, niekiedy nawet straszne, lecz mimo to wciągające. Książkę czytałam z żywym zainteresowaniem. Byłam ciekawa co zrobi bohater, jak się dalej wydarzenia potoczą, co takiego autor jeszcze wymyślił i umieścił w książce. Jak więc można nie polubić tej książki?

Lubię sobie wyobrażać jak to by było gdybym miała okazję żyć w świecie, jaki jest przestawiony w książce. Tym bardziej lubię to robić, gdy książka przedstawia przyszłość. Jednak po lekturze tej książki śmiało mogę stwierdzić, że w takiej przeszłości żyć bym nie chciała. Mimo, że książkę czytało mi się przyjemnie, to idea świata i rozwoju technologii nie spodobała mi się na tyle, może nie to co nie spodobała, lecz trochę przeraziła, by chcieć żyć w tym świecie. Mogę się pocieszyć, że to na szczęście tylko fikcja, do której z resztą z chęcią powrócę wraz z nową częścią przedstawiającą dalsze przygody. Przeczytanie książki ,,Nexus" jak najbardziej polecam!!

Wydawnictwo Drageus Publishing House wydaje historie niezwykle ciekawe. Do tej pory czytałem świetny cykl „Star Carrier”, teraz „Nexus”. Cykl o gwiezdnym lotniskowcu Iana Douglasa pochłoną mnie bez reszty. Jest to typowe hard SF utrzymane w klimacie military. Co prawda powieść Naama nie posiada znamion powieści militarystycznej, ale jest to typowe, bardzo dobrze napisane hard science-fiction, które można śmiało postawić na półce tuż obok powieści Lema, Orwella czy Dicka. Przyszłość, choć nie taka odległa, jest przedstawiona bardzo surowo. Autor nie waha się ukazać tego co najgorsze w ludziach. Przedstawia najpierw postacie, które później odziera z człowieczeństwa, uwidaczniając w nich najgorsze możliwe cechy. Decyzje jakie podejmują, a zwłaszcza rzeczy jakie są w stanie wykonać dla rzekomej obrony kraju lub w trosce przed nieuchronnymi zmianami – zmrażają krew w żyłach. Naam w bardzo realny sposób opisuje działanie Nexusa oraz wszystkich zagadnień z dziedziny nanotechnologii. Jak doczytałem później – w części „o autorze” oraz „Nexus a nauka” opisuje dokładnie swoje zainteresowania i dotychczasową pracę. Poza pracą w Microsofcie pracował również w firmie zajmującej się nanotechnologią. Założyłem zatem, że opisy w jego powieści ukazują niezwykłe realny aspekt tej historii i działania sprzętu, a ON sam musi posiadać niesłychaną wiedzę z tego zakresu. Zapewne, co nieco zatrzymał i dla siebie. Sam fakt, że wpadł na pomysł implementacji nanobotów i wykorzystania narkotyku do wzmocnienia umysłu wcale nie jest taki nowy, dlatego możliwe, że w tym temacie obecnie robi się więcej niż pisze o tym autor.

Akcja „Nexusa” umieszczona została w latach 40-tych XXI wieku. Ludzie dokonali wielu przełomów w dziedzinie robotyki i elektroniki. Niektórzy nawet posunęli się dalej i na bazie narkotyku opracowali oprogramowanie pozwalające ludziom bezpośrednio łączyć się z komputerami lub też innymi ludźmi. Kaden Lane, młody naukowiec, dokonuje przełomu. Tworzy nową wersję Nexusa, która w prosty sposób łączy ze sobą większe grupy umysłów. Pobudki, jakimi się kieruje, są czysto idealistyczne. Nie zdaje sobie sprawy, że stał się częścią gry między potężnymi mocarstwami, a stawka jest wysoka – zależy od niej wolność ludzkiej rasy. Lub też jej zniewolenie.

Praca jaką wykonał autor spisując swoje przemyślenia jest poprawna. Ale tylko poprawna. Na próżno szukać tutaj jakichś oszałamiających zabiegów. Ot wszystko jest napisane zgodnie ze sztuką pisania powieści. Rozdziały są dość krótkie, niektóre poszerzone dodatkowym tekstem mającym na celu obrazować powagę sytuacji, lub zapoznać czytelnika ze sposobem myślenia przeciwnika – służą ku temu publikacje dyrektyw i instruktaży. Naam napisał powieść, która zapewne nie wszystkim przypadnie do gustu. Czyta się ją ciężko, autor stosuje specjalistyczną terminologię, co dodatkowo sprawia, że miejscami trzeba się zatrzymać i przemyśleć ostatnie zdanie.

Postacie również nie zaskakują. Jest to zestaw typowych charakterów z thrillera polityczno-szpiegowskiego, oczywiście w zabarwieniu hard SF. Zasadniczo tylko główny bohater i jego znajomi od początku do końca są sobą. Pozostali przedstawiani są w różnym świetle, często zmieniając swoje oblicze – w przypadku niektórych było to zbyt łatwe do odgadnięcia. Cechują je typowe dylematy – podejmują decyzje pod wpływem emocji, myślą, że robią dobrze, stosują się procedur, które brzmią banalnie, ale nie zastanawiali się nigdy nad ich sensem.

Generalnie historia broni się sama. Jest to powiew świeżości jakiego ostatnio mi brakowało. Autor nie skupia się na technologicznych i mechanicznych aspektach rozwoju ludzkości, tylko na duchowym i umysłowym istnieniu człowieka. Co by było, gdyby człowieka dało się poprawić, ale nie dodając mu mechaniczne kończyny, a sprawić, że opuści swoje małe pudełko i zaczął myśleć poza obecnymi schematami i podziałami.

Zapewne nie jest to wizja bardzo odległa.