Neurolożka. Piękny umysł, który się zgubił

Książka w niesamowity sposób pokazuje jak zmiany w mózgu mogą zmienić osobowość.

Książka jest fascynującym pamiętnikiem walki z chorobą, a jednocześnie rodzi wiele pytań o to

co powoduje kim jesteśmy, co decyduje o naszej osobowości jak w tym wszystkim rozważać naszą wolną wolę,

sumienie... Naprawdę polecam

“Neurolożka. Piękny umysł, który się zgubił” to niezwykła książka! To próba odpowiedzi na pytanie o istotę człowieczeństwa. To próba odpowiedzi na pytanie kim jesteśmy i jak choroba może zmienić, zniszczyć człowieka oraz wpłynąć na jego rodzinę.

Ta książka to nie tylko szczery opis walki Barbary Lipskiej (wybitnej specjalistki neuronauk, która całe życie poświęciła zgłębianiu tajników ludzkiego mózgu) ale również opis wewnętrznej motywacji oraz dokumentacja olbrzymiej woli przeżycia, walki o własne ja. To opis funkcjonowania rodziny w sytuacji gdy osoba, która była opoką, skarbnicą wiedzy, mentorem, inspiratorem i mistrzem optymizmu nagle ociera się o otchłań szaleństwa.

Mózg ludzki to wielka zagadka... A my nadal boimy się tego, czego nie znamy.

“Choroby psychiczne budzą coraz większe zainteresowanie, a mimo to wciąż są przyczyną społecznej stygmatyzacji. Chociaż zaburzenia psychiczne mają podłoże fizjologiczne – są chorobami mózgu, tak jak choroba wieńcowa jest chorobą serca – to chorych psychicznie traktuje się często jak winowajców, którzy zrobili coś złego i ponoszą słuszną karę. Stygmatyzacja obejmuje często także rodzinę chorego. Mam nadzieję, że moje doświadczenie przynajmniej przyczyni się do zrozumienia, że choroba psychiczne tak samo nie jest winą pacjenta, jak nie jest nią rak i, że najlepszą reakcją na chorobę psychiczną jest empatia i zaangażowanie w poszukiwanie skutecznych leków.”

Ta książka to niezwykle przejmująca historia utraty kontaktu z rzeczywistością, wkraczania w obłęd i piekło codziennego zmagania z zwykłymi zadaniami każdego dnia.

Zmiany w zachowaniu przerażają rodzinę i współpracowników, a sama Barbara Lipska nie jest ich zupełnie świadoma. Ta książka to opis bardzo samotnej walki, mimo wielkiego wsparcia rodziny i przyjaciół...mózg nie pozwala na dostrzeżenie dobroci i troski bliskich... podpowiada tylko bardzo czarne scenariusze i przypisuje innym tylko złe intencje. Walka z chorobami mózgu to również walka ze swoimi wewnętrznymi demonami, a dla rodziny to walka o powrót do świata “przed"... bez goryczy, agresji, braku zahamowań.

“Płaty czołowe zapewniają nam zdolność przewidywania konsekwencji naszych zachowań i pozwalają uniknąć działań mogących wywołać niemiłe reakcje. Dokonujemy oceny sytuacji kilkadziesiąt tysięcy razy dziennie, w większości wypadków nawet o tym nie myśląc. Jeżeli ktoś narusza normy społeczne - tak jak ja teraz – można mieć silne podejrzenia, że jego płat czołowy nie działa prawidłowo.”

Emocjonująca, wstrząsająca, ale i niosąca nadzieję książka, od której nie mogłam się oderwać. To zarazem biografia ze szczyptą popularno- naukową, co daje efekt przejmującej literatury faktu, która na długo zapada w pamięć.

Polka mieszkająca od 30 lat w Stanach Zjednoczonych, będąca specjalistką od chorób psychicznych, niespodziewanie sama zapada na jedną z nich. Staje się rzadkim przypadkiem raka mózgu, z którym większości chorych nie udaje się wygrać. Zazwyczaj diagnoza oznacza szybką śmierć, a jednak doktor Lipskiej, po wielu miesiącach nieustępliwej walki, udaje się wrócić do zdrowia. Stając się czytelnikami tej książki, poznajemy jej drogę od pierwszych objawów do zwycięstwa.

Przebieg choroby charakteryzował się głównie różnego typu zaburzeniami pracy mózgu. Kobieta doświadczyła podejrzliwości wobec bliskich, utraty zdolności rozumienia, oceny, orientacji przestrzennej, umiejętności czytania, wybuchów złości, utraty pamięci krótkotrwałej, a także braku świadomości tego, co się z nią działo.

"Świat, który mnie otacza staje się dziwny i obcy."

"O tym, jak zniekształcona była moja rzeczywistość, przekonałam się dopiero, gdy zaczęłam odzyskiwać trzeźwość umysłu."

Ponad 60- letnia doktor Lipska miała szansę wypróbować różne nowatorskie, ale i eksperymentalne formy leczenia. Niektóre nie przyniosły efektów, inne okazały się nadzwyczaj skuteczne, choć wywołały okropne efekty uboczne. Była pod opieką światowej sławy lekarzy. Miała wsparcie kochającej rodziny. Sama charakteryzuje się niezwykłą siła fizyczną i hartem ducha. Myślę, że połączenie tych wszystkich czynników spowodowało to, że wygrała. Przez większą część lektury zadawałam sobie pytanie, czy mieszkając w Polsce i żyjąc przeciętnie, jak większość Polaków, miałaby taką samą szansę przeżycia? Obawiam się, że jej historia potoczyłaby się inaczej...

Ale autorka ripostuje moje obawy słowami:

"Mózg ma nadzwyczajne zdolności samonaprawcze, nawet po dotkliwych urazach- co zadziwia naukowców i lekarzy. Zdarza się, że pacjenci z poważnymi uszkodzeniami mózgu wracają do niemal pełnego zdrowia. Wiadomo, że dobra opieka medyczna i właściwie dobrana terapia mogą wspomóc proces zdrowienia po urazach mózgu, lecz zagadką pozostaje przebieg tego procesu."

Co uderza w tej opowieści, to siła tej kobiety! W tych trudnych miesiącach, starała się ona być jeszcze bardziej sobą, wbrew chorobie. Dlatego ani na moment nie przestała pracować zawodowo, była nadzwyczajnie aktywna fizycznie i rodzinnie. Nie zamknęła się w swoim świecie, nie weszła w rolę chorej, choć dla otoczenia, chwilami była nie do zniesienia!

Książka "Neurolożka. Piękny umysł, który się zgubił" pokazuje mechanizm zaprzeczenia rodziny chorobie psychicznej. Pozwala także zrozumieć umysł osoby chorej psychicznie, wzbudza empatię i zrozumienie. To również pewna dawka wiarygodnej wiedzy o funkcjonowaniu mózgu i jego roli sterowania całym organizmem, jak i życiem.

Całość, choć porusza trudny i ciężki emocjonalnie problem, czyta się lekko i błyskawicznie. Nie ma zawiłych opisów zaburzeń neurologicznych, za to są szczere i poruszające odczucia człowieka, którego umysł gdzieś się zgubił...

[Adres usunięty]

Barbara K. Lipska we współpracy z Elaine McArdle Neurolożka Piękny umysł, który się zgubił, dzięki Wydawnictwu Agora odkurzyłam swoją wirtualną półkę książkową. Będę jednak sięgać do niej nieco częściej, ponieważ w międzyczasie, dzięki różnym akcjom promocyjnym wydawnictw, zgromadziłam tam kolejne interesujące mnie tytuły.

Neurolożka to opis zmagań autorki z nawracającym nowotworem mózgu, opowiedzianej przez osobę, która badaniom nad tajemnicami ludzkiego mózgu poświęciła lata swojej kariery naukowej. Zapis dość oszczędny w słowach, na pewno nie histeryczny, oparty na naukowych badaniach, opowiadający o wykorzystaniu nowych metod leczenia, których efekty nie są do końca znane. Tym trudniejszymi do przewidzenia, bo do czynienia mamy z mózgiem - organem ciągle jeszcze dla nauki tajemniczym i nie do końca zbadanym. Usłyszenie, a następnie zaakceptowanie informacji o tym, że jest się chorym, zawsze jest trudne. Jeszcze trudniejsze jest funkcjonowanie z chorobą, która pustoszy mózg, prowadząc do szeregu nietypowych zachowań, zaburzeń pamięci, poznawczych, mających znamiona choroby psychicznej.

Tak było w przypadku Ewy Lipskiej. Kariera naukowa, sport, zawody triathlonowe, szczęśliwa rodzina - intensywne i szczęśliwe życie, którego nie złamały nawet wcześniej przebyte choroby, między innymi nowotwór piersi. I nagle guzy w mózgu, bardzo trudne do usunięcia oraz wyleczenia, które dodatkowo powodują dziwne zachowania, dając symptomy choroby psychicznej.

To taki trochę pamiętnik, zapis walki z chorobą. Oczywiście jest w nim dużo strachu, obawy o własne życie, bo to przecież nowotwór. Autorka nie użala się jednak nad swoją chorobą, daje o niej rzetelną relację - chociaż pustoszy ona również jej umysł. Smutna, ale zarazem optymistyczna opowieść.