Nawrócenie wiedźmy

To opowieść hipnotyzująco – magiczna. Czasy pruskie, kiedy państwo polskie dopiero zaczynało się kształtować. Rok 1348, w zakolu rzeki Alny powstaje miasto. Czasy pruskie charakteryzowały się także tym, że wtedy jeszcze większość ludzi była poganami, którzy wierzyli w różnych bożków i gusła. Dopiero nieliczni zaczęli przechodzić na wiarę chrześcijańską, a to za sprawą zakonu, który ludzie określali „żołnierze z czarnym krzyżem na białym tle”.

Co prawda, bohater jest zbiorowy, ale to w żadnym wypadku nie oznacza, że nie poznamy dobrze poszczególnych bohaterów. Auszra to piętnastoletnia ragana, która po raz pierwszy zawędrowała sama w poszukiwaniu ziół. Przez przypadek natrafiła na osadę Allenstein, która dopiero była wznoszona. W drodze powrotnej spotkała młodego Polaka o imieniu Namir. Niespodziewanie los jeszcze złączy ich losy, wtedy kiedy nie będą się tego spodziewać. Wracając Auszra spotyka także Ramira – chłopaka pochodzącego z plenienia Prusów, którzy zamiast poruszać się normalnie po ziemi, poruszają się po gałęziach drzew. Niespodziewanie, kiedy dziewczyna czuje się bezpieczna w plemieniu, zostaje porwana przez krzyżackich strażników. Co dalej się z nią stanie? Wróci w końcu do domu? A w jaki sposób jej los i los Namira się skrzyżują? Na te wszystkie pytania odpowiedzi znajdziecie w książce. Bardzo chciałabym Wam przybliżyć jeszcze kawałek historii, lecz wątki są tak ze sobą połączone, że zajęłoby mi to strasznie dużo czasu. Oczywiście oprócz Auszry i Namira poznacie też losy osadników Allenstein. Każda historia ciągnie za sobą przeszłość…

Myślę, że to wspaniałe doświadczenie przeczytać tego rodzaju książkę. Przede wszystkim poruszacie się tutaj po latach od 1348 do 1353. Poznacie różne plemiona, wierzenia i religie. To chyba dopiero moja pierwsza książka gdzie dowiaduję się tyle o początkach Olsztyna i w ogóle poznaję powstającą Polskę, a także obok niej Litwę.

Książka co prawda posiada większość opisów, co nie przyspieszy Wam czytania w żaden sposób jeżeli chcecie dowiedzieć się co będzie działo się dalej, musicie przez opisy najpierw przebrnąć. Książka podzielona na trzy części. Nie ma też rozdziałów, poszczególne fragmenty pooddzielane są gwiazdkami. Każde takie oddzielenie zwiastuje przeniesienie do rzeczywistości innych bohaterów. Cała książka posiada 489 stron, ale dla wytrawnego czytelnika to przecież żaden problem.

Jest jeszcze jedno co muszę tutaj pochwalić. To niesamowita i przyciągająca oko okładka. W kolorze brązu i starego złota, na pewno przyciągnie niejednego czytelnika.

Polecam wszystkim bez wyjątku, o takich czasach może czytać zarówno kobieta jak i mężczyzna, zarówno starszy jak i młodszy.

Moja ocena: 10/10

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Joanna Żamejć snuje piękną opowieść o społecznościach żyjących w zgodzie z naturą i groźnych najeźdźcach głoszących wiarę w jednego Boga. Kolejne osady zostają zniszczone przez zachłannych intruzów wykorzystujących swoją siłę. Poza tym, co znamy z historii dowiemy się również o nagłej degradacji kobiet szanowanych w pruskich i litewskich plemionach, a w nowym świecie będących tylko dodatkiem do umowy dotyczącej przejęcie część majątku.

Do tego brutalnego świata trafia matka Margrit, która staje się tanią praczką dorabiającą usługami seksualnymi; Auszra lecząca z chorób i wiele innych kobiet, które w świecie męskiej brutalności próbują znaleźć szczęście i przetrwać. Nie jest to łatwe, bo nawet pomoc może być postrzegana jako coś złego. Uświadamiają nas o tym słowa jednego z kapłanów: „Gdyby Bóg chciał, by leczono ludzi, po cóż miałby razić ich chorobami?”.

W takim świecie liczy się spryt, umiejętność negocjacji i wykorzystywania słabości innych ludzi. Można wtedy nie tylko przetrwać, ale i dorobić się całkiem sporego majątku tak jak w przypadku ladacznicy trzeźwo pouczającej przyjaciółkę: „Kiedy wreszcie zauważysz, że niektórzy księża nienawidzą każdego, kto myśli inaczej niż oni?”. Dalej poucza Litwinkę: „Ludzie nienawidzą i boją się tego, co obce – tym bardziej, jeśli temu czemuś, temu komuś coś zawdzięczają”.

Akcja niby osadzona w XIV wieku, a bardzo aktualna. Poruszająca ważne tematy gwałtu, aborcji, antykoncepcji, zabójstwa, nietolerancji, prześladowań, zabobonów, intelektualnego zamknięcia.

„Nawrócenie wiedźmy” to bardzo wciągająca lektura. Polecam wszystkim, którzy lubią powieści o wiedźmach, jedności z przyrodą, wykorzystujących wiedzę z historii i snujących dzięki nim bardzo prawdopodobną opowieść. Książkę czyta się bardzo dobrze i pozwala wejść w klimat minionych czasów bez konieczności przebrnięcia przez stylizowany język, ponieważ autorka nie bała się użyć współczesnej polszczyzny bez zbędnych zabiegów. Ważniejsze jest, w jaki sposób namalowała słowami świat, a nie to, jakim stylem to zrobiła.