Narcyz

Mam wrażenie, że narcyzm to ostatnio popularny temat. Zaburzenie osobowości, które zdaje się szczególnie toksyczne dla osób z najbliższego otoczenia, bo przecież sam narcyz nie ma sobie nic do zarzucenia. Może nim być dziecko, rodzic, kolega z pracy, czy partner. Jak go rozpoznać? A co ważniejsze, jak się przed nim bronić?

Zagadnienie uważam za ważne i ciekawe, więc nie zastanawiałam się długo, gdy zobaczyłam "Narcyza" autorstwa Izabeli M.Krasińskiej. Byłam ciekawa, jak koleżanka po piórze podeszła do tematu, jakich wykreowała bohaterów i od której strony przedstawiła całą historię. Szybko się przekonałam, że zrobiła to ciekawie i jasno, przy dogłębnej analizie tematu na podstawie przykładu, czyli historii Tosi i Adriana.

Tosia jest młodą kobietą pełną marzeń. Śni o zdrowym związku i miłości, której nie zaznała w domu rodzinnym. Ma za sobą trudne dzieciństwo, jest dosyć naiwna i po prostu dobra. Gdy spotyka przystojnego Adriana, nie spodziewa się, że ten zwróci na nią uwagę. Po cichu się w nim podkochuje, kelnerując w restauracji, w której mężczyzna prowadzi rekrutację. Pewnego dnia Adrian czeka na Tosię po pracy z wielkim bukietem róż. Właśnie tak zaczyna się bajka, która szybko okazuje się prawdziwym koszmarem.

Adrian potrafi oczarować ludzi. Problem w tym, że robi to tylko i wyłącznie we własnym interesie. Nie dba o nikogo poza sobą, nie bierze odpowiedzialności za uczucia innych, całkiem brak mu empatii. Pragnie wzbudzać podziw, nie znosi sprzeciwu. Ludzie służą mu jedynie za narzędzia do osiągania celów. Jego ofiary często są bezbronne, bo jest doskonałym manipulatorem. Gdy ujawnia swoje prawdziwe oblicze, jest już zbyt późno. Wypisz, wymaluj – narcyz.

Cała historia pokazana jest z perspektywy i Tosi, i Adriana. Każdy z nich opowiada swoje losy od wczesnego dzieciństwa. Dzięki temu czytelnikowi lepiej jest zrozumieć ich sposób myślenia i motywację. Wchodzimy do głowy ofiary i oprawcy, poznajemy ich od środka. Uważam to za wspaniały zabieg, dzięki któremu powieść jest jeszcze ciekawsza i wartościowa.

„Narcyz” Izabeli M.Krasińskiej to wspaniała rozrywka, a przy tym przestroga dla niejednej osoby. Opowieść o tym, jak destrukcyjna potrafi być relacja z socjopatą i jak dostrzec pierwsze oznaki zaburzenia narcystycznego u potencjalnego partnera, a nawet u osób z naszego otoczenia. Uważam ją za bardzo cenną pozycję, którą ze szczerego serca polecam do przeczytania.

Kolejne spotkanie z twórczością Izabeli M. Krasińskiej było bardzo udane pod wieloma względami. Znam już styl pisarki, wiem zatem, czego mniej więcej mogę się spodziewać. Bardzo podoba mi się także sam tytuł- w sposób celowy autorka nawiązała do mitycznej postaci Narcyza. Jan Parandowski w zbiorze mitów opisał go jako pięknego młodzieńca, który zakochał się w swoim odbiciu. Przez zapatrzenie w samego siebie nie potrafił obdarzyć miłością nikogo, poza samym sobą. Narcystyczna osobowość nurtuje także współczesnych psychologów- dziś jest to zachowanie bardzo toksyczne, niszczące niemal każdy związek, a łowca znajdzie swoją ofiarę z łatwością, później ją osaczy, odizoluje od innych… Nie brzmi to dobrze, nieprawdaż?

Książka podzielona jest na pięć części, a dwie pierwsze ujawniają nam życie głównych bohaterów- Antoniny i Adriana. Antoninę vel Tosię poznajemy jako nastoletnią mieszkankę wioski. Dziewczyna pochodzi z wielodzietnej rodziny, a kontakt z ojcem przypomina koszmar. Mężczyzna ma bardzo sztywne poglądy- uważa on bowiem, że kobieta nadaje się tylko do pracy w polu, dbania o dom, a dzieci rodzi tylko po to, by następne pokolenie mogło przejąć gospodarkę. Niestety, matka Antosi nie ma nic do powiedzenia- musi uchodzić niemal za służącą dla swojego męża, dlatego też nie może pomóc zarówno swojej córce, jak i licznemu rodzeństwu dziewczyny. Tosia nie godzi się na harówkę w polu, dlatego jak najszybciej pragnie zarabiać na swoje utrzymanie. Okazuje się, że ma ona talent do makijażu i malowania paznokci, szybko zyskuje klientki. Niestety, znowu na drodze staje jej ojciec- wyśmiewa on pracę córki, notorycznie krytykuje, nie cofa się nawet przed przemocą fizyczną i psychiczną. W końcu Tosia nie wytrzymuje- po zdaniu matury przeprowadza się do Radomia, a tam dzieli kawalerkę z Basią, jedyną przyjaciółką. Życie osobiste Antoniny może nie przebiega zgodnie z jej marzeniami, ale kto powiedział, że zawsze można otrzymać to, czego najbardziej się pragnie?

Czas mija, a Tosia zaczyna pracę jako kelnerka. W lokalu bardzo często widuje szarmanckiego, eleganckiego Adriana. Mężczyzna jest 7 lat starzy od Tosi, a jego częste pojawianie się w lokalu związane jest z jego pracą. Pan Rekruter, jak o nim mówią Tosia i Basia, raczej nie wygląda na kogoś, kto mógłby zainteresować się wiejską dziewczyną, w dodatku niezbyt urodziwą. Może i Antonina nie jest brzydactwem, ale młoda dwudziestolatka z nadwagą i brakiem perspektyw raczej nie stanowi drugiej połówki jabłka dla Adriana… Czyżby?

Sam Adrian to postać, która także nie miała lekko w życiu. Bycie synem bogatego i wpływowego chirurga wcale nie musi oznaczać bajkowego dzieciństwa. Apodyktyczny ojciec Adriana już od dawna zaplanował mu przyszłość, ale czy krnąbrny i wręcz wulgarny nastolatek posłucha ojca? Niestety, matka Adriana także nie może mu pomóc- dom państwa Nowickich jest piękny tylko dla osób trzecich. Za zamkniętymi drzwiami może dziać się wiele zła, prawda? Dlaczego zatem Adrian zainteresował się zahukaną, skromną i pulchną dwudziestolatką? Co go podkusiło, by przedstawiać ją rodzicom? Warto się o tym przekonać samemu.

Szczególnie postawa Adriana nabiera rozpędu z końcem drugiej i początkiem trzeciej części powieści. Autorka w perfekcyjny sposób pokazała czytelnikom, jak bardzo wyrachowany i zmienny w swoich humorach potrafi być człowiek. Manipulacja gra tutaj pierwsze skrzypce. Jak bowiem uzależnić od siebie skromną dziewczynę, która nie ma w nikim oparcia i nigdy nie znała prawdziwego uczucia miłości? Jeśli odbiorcy pomyślą, że Adrian zachowa się niczym rycerz na białym koniu, ciągle będzie adorował swą wybrankę, to grubo się mylą. Niektóre sceny aż wbijają w fotel i zmuszają czytelnika do indywidualnych rozważań.

Fabuła tej książki jest tak skonstruowana, że aż ciśnie mi się na usta bardzo znane powiedzenie związane z noszeniem różowych okularów. Antonina wręcz nie dowierza, że taki przystojny mężczyzna mógł się nią zainteresować. Jej okulary na pewno są różowe, ale mają raczej odcień intensywnie neonowy. Czy osobę ślepo zakochaną można jakoś ostrzec? Co zrobi Basia, jedyna przyjaciółka Antosi? Jak główna bohaterka zareaguje na jej niezbyt miłe sugestie? Zapraszam do lektury.

Uważam, że cała książka jest bardzo wciągająca, fabuła daje do myślenia, a osobowość narcystyczna jest tu świetnie pokazana. Nie zdradzę, jak kończy się historia Tosi i Adriana, ale warto dotrzeć do ostatniej strony. Powieść tę można śmiało potraktować jak apel: UWAŻAJ, Z KIM WCHODZISZ W MIŁOSNĄ RELACJĘ. BARDZO SZYBKO MOŻESZ STAĆ SIĘ KUKIEŁKĄ W DOMOWYM TEATRZE. COFNIESZ SIĘ DO EPOKI ANTYKU, GDZIE, TAK JAK ÓWCZEŚNI AKTORZY, ZAŁOŻYSZ MASKĘ, BYLE DOSTOSOWAĆ SIĘ DO ŻĄDAŃ PANA I WŁADCY. NAPRAWDĘ TEGO CHCESZ?? MIEJ SIĘ NA BACZNOŚCI!!

Polecam! Powieść spodoba się także typowym srokom, gdyż okładka jest prześliczna.

Kolejne spotkanie z twórczością Izabeli M. Krasińskiej było bardzo udane pod wieloma względami. Znam już styl pisarki, wiem zatem, czego mniej więcej mogę się spodziewać. Bardzo podoba mi się także sam tytuł- w sposób celowy autorka nawiązała do mitycznej postaci Narcyza. Jan Parandowski w zbiorze mitów opisał go jako pięknego młodzieńca, który zakochał się w swoim odbiciu. Przez zapatrzenie w samego siebie nie potrafił obdarzyć miłością nikogo, poza samym sobą. Narcystyczna osobowość nurtuje także współczesnych psychologów- dziś jest to zachowanie bardzo toksyczne, niszczące niemal każdy związek, a łowca znajdzie swoją ofiarę z łatwością, później ją osaczy, odizoluje od innych… Nie brzmi to dobrze, nieprawdaż?

Książka podzielona jest na pięć części, a dwie pierwsze ujawniają nam życie głównych bohaterów- Antoniny i Adriana. Antoninę vel Tosię poznajemy jako nastoletnią mieszkankę wioski. Dziewczyna pochodzi z wielodzietnej rodziny, a kontakt z ojcem przypomina koszmar. Mężczyzna ma bardzo sztywne poglądy- uważa on bowiem, że kobieta nadaje się tylko do pracy w polu, dbania o dom, a dzieci rodzi tylko po to, by następne pokolenie mogło przejąć gospodarkę. Niestety, matka Antosi nie ma nic do powiedzenia- musi uchodzić niemal za służącą dla swojego męża, dlatego też nie może pomóc zarówno swojej córce, jak i licznemu rodzeństwu dziewczyny. Tosia nie godzi się na harówkę w polu, dlatego jak najszybciej pragnie zarabiać na swoje utrzymanie. Okazuje się, że ma ona talent do makijażu i malowania paznokci, szybko zyskuje klientki. Niestety, znowu na drodze staje jej ojciec- wyśmiewa on pracę córki, notorycznie krytykuje, nie cofa się nawet przed przemocą fizyczną i psychiczną. W końcu Tosia nie wytrzymuje- po zdaniu matury przeprowadza się do Radomia, a tam dzieli kawalerkę z Basią, jedyną przyjaciółką. Życie osobiste Antoniny może nie przebiega zgodnie z jej marzeniami, ale kto powiedział, że zawsze można otrzymać to, czego najbardziej się pragnie?

Czas mija, a Tosia zaczyna pracę jako kelnerka. W lokalu bardzo często widuje szarmanckiego, eleganckiego Adriana. Mężczyzna jest 7 lat starzy od Tosi, a jego częste pojawianie się w lokalu związane jest z jego pracą. Pan Rekruter, jak o nim mówią Tosia i Basia, raczej nie wygląda na kogoś, kto mógłby zainteresować się wiejską dziewczyną, w dodatku niezbyt urodziwą. Może i Antonina nie jest brzydactwem, ale młoda dwudziestolatka z nadwagą i brakiem perspektyw raczej nie stanowi drugiej połówki jabłka dla Adriana… Czyżby?

Sam Adrian to postać, która także nie miała lekko w życiu. Bycie synem bogatego i wpływowego chirurga wcale nie musi oznaczać bajkowego dzieciństwa. Apodyktyczny ojciec Adriana już od dawna zaplanował mu przyszłość, ale czy krnąbrny i wręcz wulgarny nastolatek posłucha ojca? Niestety, matka Adriana także nie może mu pomóc- dom państwa Nowickich jest piękny tylko dla osób trzecich. Za zamkniętymi drzwiami może dziać się wiele zła, prawda? Dlaczego zatem Adrian zainteresował się zahukaną, skromną i pulchną dwudziestolatką? Co go podkusiło, by przedstawiać ją rodzicom? Warto się o tym przekonać samemu.

Szczególnie postawa Adriana nabiera rozpędu z końcem drugiej i początkiem trzeciej części powieści. Autorka w perfekcyjny sposób pokazała czytelnikom, jak bardzo wyrachowany i zmienny w swoich humorach potrafi być człowiek. Manipulacja gra tutaj pierwsze skrzypce. Jak bowiem uzależnić od siebie skromną dziewczynę, która nie ma w nikim oparcia i nigdy nie znała prawdziwego uczucia miłości? Jeśli odbiorcy pomyślą, że Adrian zachowa się niczym rycerz na białym koniu, ciągle będzie adorował swą wybrankę, to grubo się mylą. Niektóre sceny aż wbijają w fotel i zmuszają czytelnika do indywidualnych rozważań.

Fabuła tej książki jest tak skonstruowana, że aż ciśnie mi się na usta bardzo znane powiedzenie związane z noszeniem różowych okularów. Antonina wręcz nie dowierza, że taki przystojny mężczyzna mógł się nią zainteresować. Jej okulary na pewno są różowe, ale mają raczej odcień intensywnie neonowy. Czy osobę ślepo zakochaną można jakoś ostrzec? Co zrobi Basia, jedyna przyjaciółka Antosi? Jak główna bohaterka zareaguje na jej niezbyt miłe sugestie? Zapraszam do lektury.

Uważam, że cała książka jest bardzo wciągająca, fabuła daje do myślenia, a osobowość narcystyczna jest tu świetnie pokazana. Nie zdradzę, jak kończy się historia Tosi i Adriana, ale warto dotrzeć do ostatniej strony. Powieść tę można śmiało potraktować jak apel: UWAŻAJ, Z KIM WCHODZISZ W MIŁOSNĄ RELACJĘ. BARDZO SZYBKO MOŻESZ STAĆ SIĘ KUKIEŁKĄ W DOMOWYM TEATRZE. COFNIESZ SIĘ DO EPOKI ANTYKU, GDZIE, TAK JAK ÓWCZEŚNI AKTORZY, ZAŁOŻYSZ MASKĘ, BYLE DOSTOSOWAĆ SIĘ DO ŻĄDAŃ PANA I WŁADCY. NAPRAWDĘ TEGO CHCESZ?? MIEJ SIĘ NA BACZNOŚCI!!

Polecam! Powieść spodoba się także typowym srokom, gdyż okładka jest prześliczna.

Narcyz... chyba każdy słyszał o tej cesze charakteru, prawda? To osoba zapatrzona w siebie, stawiająca wyłącznie na swoje potrzeby, oczywiście potrafiąca kochać, ale... tylko siebie. Z czego wynika jego próżność? Zastanawialiście się kiedyś? Mnie ta lektura do tego niejako zmusiła. Pewne zachowania, wzorce wynosimy z domu. To, w jaki sposób zostaliśmy wychowani, przekłada się na nasze dorosłe życie. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej powieści. 

Izabela M. Krasińska przedstawiła mechanizmy i działanie człowieka z osobowością narcystyczną. Zagłębiając się w tę opowieść, wyzwalają się w nas skrajne emocje. Niedowierzanie, szok, złość, smutek, łzy. Emocji co niemiara. 

Tosia i Adrian - niby różni, a jednak tak bardzo podobni. Ona wychowana na wsi, bez miłości, troski i poczucia bezpieczeństwa, ciągle krytykowana. Ma mnóstwo kompleksów, a swoje problemy próbuje zagłuszyć w jedzeniu, co skutkuje nadwagą. Gdy zainteresował się nią Adrian, bez zawahania weszła w ten związek. Zaślepiona, omamiona nie zauważyła, że coś jest nie tak... Wpadła z deszczu pod rynnę.

Z kolei Adrian został wychowany w domu, gdzie próżno było szukać ciepłych uczuć. Za to pozory, agresja - tego było pod dostatkiem. Zresztą jak i pieniędzy. Ale co z tego, skoro nie było najważniejszego? Jak mógł nie przesiąknąć tym zimnem, brakiem uczuć i emocji? Jak więc miał potrafić kochać drugą osobę? Ale nie to było najgorsze. Wychowanie wychowaniem, ale jego manipulatorstwa i intryganctwa nie da się tak prosto wytłumaczyć. Perfidia, cynizm i zakłamanie to jego prawdziwe oblicze. Z zewnątrz taki przyjemny, szarmancki, a w środku... nie do opisania. Nie dziwi, że z łatwością omamiał kobiety, które tak do niego lgnęły. 

Czy Tosia i Adrian choć pozbawieni rodzinnego ciepła i miłości będą w stanie kochać? To, że ona będzie uczyć się na błędach, daje nadzieję na poprawę losu, ale czy samolubny, egoistyczny Adrian wreszcie coś zrozumie w swoim zachowaniu? A jeśli tak, to czy będzie chciał się zmienić? 

Historia pokazuje, jak brak szczerości i kłamstwa potrafią przekreślić szanse na udany związek. Jak rodzice swoimi wygórowanymi oczekiwaniami, apodyktycznością, a nawet tyranią mogą zniszczyć człowiekowi życie.

"Narcyz" to prawdziwe, wstrząsające studium manipulacji i wyrachowaniu oraz dojmujący obraz przemocy psychicznej. To powieść o złożoności ludzkiej natury i jej słabościach, o złych wyborach i ich konsekwencjach. Jeśli jesteście ciekawi, co stanie się, gdy maska pozorów egocentrycznego Adriana opadnie - sięgajcie śmiało! 

Cały czas myślałam, że ciężko się pisze o książkach, które mi się nie podobają. Byłam w błędzie. Przeczytałam książkę, która wywarła na mnie niesamowite wrażenie i mam problem z recenzją. Kilka dni po jej przeczytaniu nadal nie mogę się pozbierać. Mam na swoim koncie mnóstwo recenzji, a ta będzie najtrudniejszą, jaką do tej pory przyszło mi napisać.

" Słowa potrafią ranić bardziej niż czyny. Są takie, których nie da się już cofnąć. "

Zakompleksiona Tosia od dziecka słyszała tylko zakazy i nakazy. Jej ojciec bił matkę, a dzieci traktował jak niewolników. Dziewczyna tęskniła za normalnym dzieciństwem i jak każde dziecko marzyła tylko o tym, aby kiedyś usłyszeć pochwałę z ust ojca. Jej rodzina była dziwna, wyzbyta z pozytywnych emocji i wzajemnej troski. Ojciec chciał wybrać dla Tosi szkołę i zaplanować dla niej przyszłość. Tosia od zawsze robiła to, czego wszyscy od niej oczekiwali. Nadszedł odpowiedni moment i postanowiła pomyśleć o sobie. Wyprowadziła się z domu, a rodzina się jej wyrzekła.

Adrian również nie miał łatwego dzieciństwa. Pomimo tego, że wychowywał się w bogatej rodzinie, był jedynakiem, to czuł się samotny. Wiecznie krytykowany przez ojca nie mógł liczyć na to, że matka stanie po jego stronie. Zahukana kobieta zaczęła sięgać po alkohol. Ojciec na siłę chciał wysłać Adriana na medycynę, marzyło mu się, że jego syn również zostanie chirurgiem. Chociaż zarzekał się, że nigdy nie będzie taki jak ojciec, to wyrósł na snoba. Na nikim jemu nie zależało, znajomych traktował z pogardą, a kobiety jak przedmioty. Uwielbiał manipulować ludźmi i zmieniać je w bezwolne pacynki, którymi mógł później sterować.

Adrian jest przystojny, inteligentny, szarmancki i podoba się kobietom. Tosia łatwowierna, uległa, podatna na manipulację dziewczyna z nadwagą nie ma szans u mężczyzn. Przez przypadek poznaje Adriana i zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. Adrian jest zadowolony, bo oto wreszcie znalazł naiwną, szczerą i posłuszną głupią gąskę. Ma wobec niej plan. A Tosia godzi się na wszystko byle być tylko kochaną. Z czasem Adrian się zmienia i nie jest już tą samą osobą, którą pokochała Tosia. Stał się zaborczy i ją kontroluje.

Czy uda im się zbudować związek bez wzajemnego szacunku, bez oddania i szczerej, bezwarunkowej miłości, bez troski o drugą osobę, życzliwości oraz zwyczajnej dobroci? Jaki wpływ na życie dorosłe mają wzorce wyniesione z domu rodzinnego?

Pani Izabela Krasińska ma w swoim dorobku 12 książek i aż wstyd mi się przyznać, poprzednich nie czytałam. "Narcyz" to książka, którą zachwalała i polecała moja przyjaciółka Halinka, jedna z patronek tego tytułu. Planowałam przysiąść i przeczytać tę książkę za jednym podejściem. Niestety nie dało się. Ileż to niecenzuralnych słów cisnęło mi się na usta w trakcie czytania tej książki. Wszystko się we mnie gotowało. Robiłam sobie przerwy w czytaniu.

Tosia tkwiła w toksycznym związku, w którym perswazja i manipulacja były na porządku dziennym. Adrian okazał się człowiekiem bez sumienia i jakiejkolwiek moralności. Nie cofnął się przed niczym, byleby tylko osiągnąć swój cel.

Pani Izabela w swojej powieści poruszyła trudny, ale ważny temat. Narcyz jest wyrachowany i egoistyczny, przekonany o swojej nieprzeciętnej inteligencji, zaradności i pewny siebie. Jest mistrzem kamuflażu. A czy kocha? Tak, ale tylko siebie.

Polecam!

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Lucky.