Najlepszy powód, by żyć

„Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle jestem w ognistej kuli. Dociera do mnie, że się palę. Jestem żywą ludzką pochodnią.”

Młoda dziewczyna, która dopiero, co skończyła szesnaście lat zostaje potwornie poparzona a oprawcą całej tej tragedii okazuje się ojciec nastolatki. Dominika wie, że ojciec nie chciał zrobić jej żadnej krzywdy, ale to nic nie pomaga i trafia do więzienia. Teraz, kiedy ojciec jest w więzieniu a ona walczy o życie w pewnym momencie dla dziewczyny nic już nie jest tak jak kiedyś nie ma przy sobie ukochanej osoby i w pewnym momencie poddaje się.

„Tu nie jest tak źle, pewnie szybko stąd wyjdę, ale ty masz wyjść pierwsza. Sama i o własnych siłach. Słyszysz, Dominisiu? Musisz przetrwać, żebym uwierzył, że ja też dam radę. Masz żyć, nie poddawaj się. Moja księżniczko, walcz! Ja też będę walczył, przysięgam, ale gdy ciebie zabraknie, przegram.”

Przewrotny los sprawia, że na drodze dziewczyny pojawia się Tomek a wraz z nim jego brat Marcel. Wszystko zaczyna się układać Dominika musi wybrać, z kim chce być, ale pojawiają się tajemnice, które mogą zniszczyć związek. Czy Domi będzie w stanie wybaczyć? Co takiego zrobi jeden z braci, że dziewczyna znów chce być sama? Te i inne kłębiące się pytania odnajdziecie tylko i wyłącznie w książce „Najlepszy powód by żyć” a ja Was zapraszam na recenzję.

Kiedy dowiedziałam się, że autorka wyda książkę „Najlepszy powód by żyć” powiem szczerze, że nie bardzo wiedziałam jak odnieść się do fabuły książki? Temat nie, ma co ukrywać jest ciężki, ale od samego początku wiedziałam, że Augusta Docher vel Beata Majewska podoła i najlepiej jak będzie umiała ukaże nam to co chciała pokazać całym swoim sercem. Książka już od pierwszych stron ujęła mnie za serce a ostatnie strony zostawiły spustoszenie w mojej głowie bo nie takiego spodziewałam się zakończenia.

Augusta Docher napisała powieść pełną emocji, która na każdym kroku mówi nam o bólu, obawie o dobro ojca, okaleczonym ciałem i nadziei na lepsze jutro. Książka została podzielona na Teraz i Przedtem. Dzięki czemu dowiadujemy się, co działo się w życiu głównych bohaterów. Muszę tu od razu pochwalić autorkę, jaki wkład włożyła w napisanie tej książki. Każdy szczegół a zwłaszcza terminy medyczne z pobytu Dominiki w szpitalu opowiadają nam, z czym zmagała się i mogliśmy, choć na chwilę zbliżyć się do tego, co czuła. Bohaterowie powieści już od samego początku pozwalają się nam na bliższe poznanie siebie. Książkę czyta się szybko a to tylko dzięki autorce. Rozdziały są tak niesamowicie podzielone, że na każdym dowiadujemy się nowych informacji.

„Najlepszy powód by żyć” jest to opowieść o zmaganiach młodej dziewczyny z problemami tj. depresja, próba samobójcza i samoakceptacja. Jest to jedna z lepszych książek, jakie w ostatnim czasie miałam przyjemność przeczytać. Jeśli macie jeszcze jakiekolwiek wątpliwości to zapraszam do przeczytania książki a przekonacie się sami. Naprawdę warto.

[Adres usunięty]

Długi czas walczyłam o tę powieść w wielu różnych konkursach, aż w końcu poszczęściło mi się. Podekscytowana i pełna obaw zabrałam się do zaznajamiania się z jej zawartością.

Nie jest to kolejna powieść z przesłodzoną fabułą. Historia Dominiki, którą poznajemy na pierwszych stronach zaczyna się od trudnych, wręcz traumatycznych wydarzeń, które mną bardzo wstrząsnęły. Z każdą kolejną stroną byłam coraz bardziej ciekawa, jak główna bohaterka poradzi sobie z tym, co jej się przytrafiło. Poznajemy szczegóły i przyczyny takiego, a nie innego zachowania bohaterki.

Bardzo pozytywną postacią okazał się, jak dla mnie, Marcel. Na początku, gdy się pojawił obawiałam się, że okaże się tępym osiłkiem, rozpieszczonym synalkiem bogatych rodziców. Jakże mile zostałam zaskoczona jego postawą i zachowaniem wobec swojej "Syrenki". Najbardziej pozytywne wrażenie wywarł na mnie jego stosunek do córeczki Amelki i jej mamy. Chyba każda z nas marzy o takim facecie, nie do końca grzecznym, ale o złotym sercu.

Ogromne wrażenie zrobiła na mnie medyczna terminologia, którą autorka posługuje się w powieści. Widać, że bardzo dokładnie się do niej przygotowała. "Research" zaliczony na 5+.

Wspaniale napisana książka zawierająca wiele mądrych rad i wskazówek.

(...) Bo tak jest, gdy kogoś kochasz , to po całości. Nie w częściach. (...)

(...) Nie sposób skąpić kolejnych szans, gdy kogoś kochasz. I choć rozsądek podpowiada, że to głupie, że będziesz cierpieć, że znów spotka Cię rozczarowanie, póki kogoś kochasz, Twoje serce nie potrafi skapitulować. (...)

(...) Czasami potrzebujemy samotności, żeby przetrawić pewne sprawy, przegryźć je w sobie, przenieść i przeżuć, nieraz aż do mdłości. (...)

Zapytacie zapewne: Polecasz czy nie? Pozostawiam to w Waszym własnym rozrachunku. Jeśli jesteście ciekawi z czym musiała zmierzyć się Dominika, jak ciężką walkę musiała stoczyć z samą sobą, by odnaleźć szczęście, to sami po nią sięgniecie niezależnie od mojej opinii. Ja powiem tylko tyle: czekam na kolejne książki, które zarówno jak ta, podczas czytania wywołają u mnie śmiech , łzy i zadumę. :)

Krótko przed premierą, dzięki uprzejmości autorki. miałam okazję przeczytać "Najlepszy powód, by żyć" i wreszcie po prawie dwumiesięcznej przerwie mam okazję coś wam o tej książce opowiedzieć.

Książka, choć opowiada o zmaganiach z depresją, samoakceptacją, troszkę o samobójstwie (choć niestety ten aspekt został baaardzo okrojony), to nie jest w żaden sposób przytłaczająca. Jak wspominałam, czyta się ją lekko, łatwo i przyjemnie. Od taka książka do poczytania na raz, niezbyt wymagająca, czyli po prostu dobra młodzieżówka.

Dla fanów gatunku jak najbardziej, ale nie czytając myślę, że nic nie stracicie.

Jeżeli lubicie nie banalne młodzieżówki z prostym aczkolwiek dobrze napisanym wątkiem miłosnym to zdecydowanie zapraszam do dalszego czytania mojej recenzji.

[Adres usunięty]

NAJWAŻNIEJSZE JEST WNĘTRZE

Istnieją różne książki – interesujące, całkiem ciekawe, nudne i zupełnie takie sobie. Ale obok tych wymienionych istnieją też książki piękne. Czym jest „piękna książka”? To taka, która pozostawia na policzkach słone ślady wzruszenia, a w duszy słodkie piętno tegoż samego. Słodkie, bo takie, jakiego nie chcemy się pozbyć. Dzisiaj o takiej właśnie książce chcę Wam opowiedzieć.

Nigdy wcześniej nie czytałam książek Augusty Docher i wielka szkoda, bo odkąd przeczytałam „Najlepszy powód, by żyć”, wiem że jest to autorka, której twórczość warto poznać. Bohaterami tej powieści są młodzi ludzie – osiemnastoletnia Dominika i dwudziestojednoletni Marcel. Ich ścieżki się przecinają, kiedy brat Marcela, Tomek, z zawodu anestezjolog, prosi Dominikę o pomoc przy napisaniu pracy naukowej. Pragnie w niej opisać ból i leczenie dziewczyny, a te nie były małe, bowiem dwa lata wcześniej nastolatka doznała poparzenia ponad połowy powierzchni swojego ciała. Tomek poznaje Dominikę w szpitalu, gdzie pracuje i gdzie trafia ona na ostry dyżur, zaraz po tym, jak zażyła zbyt dużo leków. Ona twierdzi, że to przez pomyłkę, bo zadzwoniła przecież po pogotowie; wszyscy inni jednak twierdzą, że próbowała odebrać sobie życie. Która strona ma rację? Tomek i Dominika zbliżają się do siebie i kiedy pewnego dnia mężczyzna zaprasza ją do swojego domu, dane jest jej poznać Marcela, „czarną owcę” wspaniałej rodziny Leśniewskich, jak sam o sobie mówi.

Marcel stanowi dla dziewczyny zagadkę. Jest trochę zbyt irytujący, trochę zbyt pewny siebie i... trochę zbyt pociągający, jeśli Dominika ma być ze sobą całkiem szczera. Jak to w życiu bywa, przeciwieństwa się przyciągają i już niebawem opuszczony dom Dominiki wypełni irytująca i wspaniała obecność Marcela. To ON pomoże jej pokonać demony przeszłości i nauczy śmiało patrzeć w przyszłość. To właśnie Marcel pomoże jej przetrwać ten trudny okres, gdy jej ukochany tato odsiaduje wyrok w więzieniu, bowiem tak się niefortunnie składa, że to ON odpowiada za wypadek Dominiki przed dwoma laty. To nareszcie ON będzie przy niej, gdy będzie próbowała wybaczyć własnej matce. Ale i ona da mu wiele więcej, niż mógłby się spodziewać. Nauczy go siły i odwagi w podejmowaniu decyzji.

Tych dwoje połączy zwyczajna, najprostsza miłość. Taka, jaka zdarza się, kiedy wcale się jej nie spodziewamy. Taka, która nauczy ich oboje, że nie liczy się to, co na zewnątrz, „opakowanie”, lecz ważne jest to, co w środku. I takiej miłości, jaka połączyła dwójkę bohaterów tej pięknej, wzruszającej książki, życzę nam wszystkim, „Bo tak jest, gdy kogoś kochasz, to po całości. Nie w częściach. Rozumiesz?” Czy rozumiesz to, droga Anno, Doroto, Nikodemie, Mikołaju, (wpisz tu swoje imię)? Czy to rozumiesz? Jeśli nie, to najwyższa pora, aby w końcu to pojąć.

Na samym końcu recenzji muszę koniecznie pochwalić lekkie pióro autorki, niebywały talent w tworzeniu różnorodnych emocji, oraz jej spryt w utworzeniu otwartego zakończenia, które daje nadzieję na kontynuację tej pięknej książki. Oby tak było, bo bardzo chciałabym jeszcze kiedyś powrócić do świata Dominiki i Marcela i uwierzyć, że miłość zwycięża wszystko.

[Adres usunięty]

Jak mawiają: do trzech razy sztuka…

Czytałam debiut autorki: „Eperu” z gatunku fantastyki, powieść kierowana do młodszego czytelnika – moim zdaniem wypadła średnio. Następnie miałam możliwość zapoznania się z lekturą „Anatomii uległości”, to erotyk dedykowany starszemu gronu czytelników – wspominam ją dość dobrze. Tym razem miałam okazję przeczytać najnowszą powieść autorki: „Najlepszy powód, by żyć”, to powieść z nurtu New Adult dla młodszych czytelników, a o tym, jak wypadła w moim odczuciu dowiecie się z recenzji poniżej.

Zacznę może od tego, że w książce zdarzają się fragmenty, które moim zdaniem nie powinny się pojawić. Dajmy na to, jest jeden większy wątek opisujący przygodny seks w piwnicy (!). Szczerze, bardzo mnie ta część zniesmaczyła i zastanawiam się po co, to w ogóle było zamieszczone. I nadal nie mam pojęcia, co miało wnieść do całej historii.

Emocje… Owszem jakieś emocje się pojawiły, niemniej liczyłam na więcej, w końcu autorka podjęła się opisania bardzo trudnego tematu, przepełnionego bólem psychicznym i fizycznym. To prawda, że współczułam Dominice losu, jaki zgotował jej własny ojciec, ale późniejsze użalanie się nad sobą tylko mnie drażniło. I co jeszcze? Nie poleciały mi żadne łzy, a byłam przygotowana na morze łez, w końcu ciężki temat i smutna historia, a tu nic (Sahara!), a musicie wiedzieć, że jestem bardzo emocjonalna i praktycznie przy każdej książce ryczę.

Z kolei Marcel to główny bohater męski, który nie wkracza do książki bezpośrednio po wprowadzeniu w fabułę, tylko dopiero z jakimś czasem. Moim zdaniem uczucie, które pojawiło się między Marcelem a Dominiką, w realnym życiu nie miałoby prawa bytu, wszystko dzieje się zbyt szybko, jak na mój gust nazbyt błyskawicznie. Czytelnik nie ma możliwości zobaczyć, jak ta miłość zaczyna się rozwijać powoli i w odpowiedni tempie – ona jest i już.

Autorka w tej książce serwuje dość przeciętny język, co mnie bardzo zdziwiło, bo wiem, że potrafi posługiwać się barwnym, plastycznym i bogatym słownictwem, co udowodniła w swoich poprzednich książkach. Młodzieżowy slang, który często w tym przypadku występuje, moim zdaniem wypadł mało naturalnie, wygląda to tak, jakby na siłę został wepchnięty do książki.

Po zewsząd płynących pochlebnych opiniach liczyłam na więcej, a dostałam poprawnie napisaną książkę z nurtu New Adlut, która nie wyróżnia się niczym na tle innych książek z gatunku, a takich na rynku wydawniczym jest wiele. Uważam, że potencjał tej książki został zmarnowany. Moim zdaniem zabrakło w niej emocji, które są fundamentalną częścią książki, bohaterowie i ich portrety psychologiczne mogły zostać lepiej dopracowane, a język mógł być barwniejszy. Książkę czyta się szybko i w zasadzie nic poza tym. No umówmy się, ta książka jest przeciętna i nic tego nie zmieni. Muszę jednak zaznaczyć, że jest to moja subiektywna opinia, dlatego, jeżeli macie ochotę, to sięgnijcie po Najlepszy powód, by żyć, wielu osobom przypadła do gustu – w mój najwidoczniej nie trafiła.

Najlepszy powód by żyć to książkaz gatunku new adult. Autorka opowiada historię Dominiki, która została podpalona przez swego ojca i zmaga się że skutkami wypadku. Na swojej drodze spotyka braci Lesniewskich, którzy sprawiają że zaczyna inaczej patrzeć na świat. Historia ciekawa choć przewidującą, jest miła lektura na dłuższe jesienne wieczory.

Augusta Docher już w swojej poprzedniej książce udowodniła, że jeszcze nie jeden as wyskoczy z jej rękawa. "Najlepszy powód, by żyć" to właśnie jeden z nich. Autorka prezentuje nam gatunek New Adult, który miałam przyjemność skosztować przed premierą, choć dopiero dziś premierowo dziele się swoją opinią. Lubię do takich książek podchodzić z dystansem, pełnym skupieniem i spokojem, bo to właśnie one sprawiają, że moje życie przez kilka dobrych godzin, a nawet dni rozpada się na kawałki. Tak było i tym razem. Kilka razy niezwłocznie ją odkładałam, bo łzy całkowicie zaćmiły mój wzrok, który za nic nie mógł skupić się na rozmywających się kartkach. Dodatkowo parę razy zmoczyłam nimi kartki, które zaczęły się falować. Myślę, że te symbole, które pozostawiłam na książce, nie raz przypomną mi tą bolesną, a zarazem piękną i niebanalną historię. Pomysł, jaki wykorzystała tu Augusta Docher, został w pełni wykorzystany. Nie zdarzyło mi się w innych publikacjach znaleźć, choć części fabuły, a to oznacza, że autorka polegała tylko na swojej twórczej inwencji, której pozazdrościć może nie jeden autor czy autorka.

- Nie sposób skąpić kolejnych szans, gdy kogoś kochasz. I choć rozsądek podpowiada, że to głupie, że będziesz cierpieć, że znów spotka cie rozczarowanie, póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować – wyznaje łagodnie.

Główna bohaterka Dominika to typowa dziewczyna z dobrego i bogatego domu. Każdy z najbliższego otoczenia uważa, że ma wszystko, jednak dziewczynie brakuje spokoju, który dawno nie gościu już w jej domu. Rodzice Dominiki ciągle przechodzą kłótnie odbijające się w szkle. Nastolatka spotyka się z Bartkiem, który w krótkim czasie rozkochał ją w sobie. Chłopak jest dla niej ostoją, która pozwala zapomnieć o problemach wciąż się spiętrzających. Jednak to wszystko nagle znika, a bańka pięknego snu rozpryskuje się. Widać już tylko ogień i strach w oczach. Słychać głośny płacz i przeraźliwy krzyk. Czuć tylko pustkę i strach. Widać palące się ciało i uciekające życie..

Dominika budzi się w szpitalu, do którego trafiła przez groźne oparzenia. Nie wierzy w to, że jej ukochany ojciec chciał ją zabić. Jednak czasu nic ani nikt nie jest w stanie cofnąć, a ból fizyczny zostaje przerośnięty przez ten psychiczny. Dziewczyna ma nie zobaczyć swojego ojca, nie usłyszeć odpowiedzi na ważne pytania. Zamyka się w sobie, zagłębia we wnętrzu, opuszcza ciało, zostaje tylko dusza. To ludzie otaczający ją rozpoczynają walkę, by na nowo na twarzy Dominiki zagościł uśmiech sprzed traumatycznego wydarzenia, ale czy to możliwe?

Ludzie niepotrzebnie boją się śmierci. Jeśli Bóg istnieje, pójdziemy do nieba, chyba że byliśmy naprawdę wstrętni i źli, wtedy do piekła, ale przecież jest czyściec! A jeśli Bóg nie istnieje, to jeszcze lepiej. Po prostu nas nie ma, a jak nas nie ma, to nie wiemy, że kiedyś byliśmy. Czyż to nie piękne? Zawsze jest jakieś dobre wyjście.

Kto z nas nigdy nie szukał drogowskazu, w którą stronę iść? Kto z nas nie szukał najlepszego powodu, by żyć? Myślę, że każdy dokonuje takich poszukiwań. Nie zawsze życie układa się tak, jak sobie je wyobrażaliśmy. Podążamy wieloma drogami, nie zawsze każda z nich jest prosta, właściwa, ale to ślepe uliczki, błędy uczą nas najwięcej. Ważne, by przy nas byli ludzie, nasi aniołowie stróże, którzy stoją na straży i zawsze będą, gdy nasz sens nagle wyparuje.

Na drodze Dominiki pojawi się lekarz i jego brat, gdy jeden będzie uleczał ciało, drugi zajmie się duszą. Czy zranione serce i spalone ciało ma szanse na odbudowę? Myślę, że Dominika zasługuję na happy end, ale czy nasza autorka postanowiła go jej zapewnić?

Często karce się za to, że zbyt mocno angażuję się w historie bohaterów, a następnie przelewam te emocje na swoje życie prywatne. Myślę tak, ponieważ jestem osobą wrażliwą snującą głębokie refleksje z każdej opowieści. To dobrze. "Najlepszy powód, by żyć" wyróżnia się tym, że mimo złych wydarzeń czytelnik nie ma siły się oderwać. Autorka wprowadziła podział na narracje oraz czas przeszły i teraźniejszy co nadaje całości swoistego klimatu i nuty ciekawości. Augusta Docher pozwala poznać nam bohaterów, zbliżyć się do nich oglądając świat z ich perspektywy, dzięki czemu łatwiej jest nam ich zrozumieć. Powieść naszpikowana jest emocjami, które nie stanowią tu zgryzoty, lecz ubarwiają ją.

Swoją drogą, nie wyobrażam sobie ciebie takiej tłustej - wypalam bez zastanowienia i nagle czuję, jak Dominika tężeje w moich ramionach, Od razu się domyślam o co biega. O babskiej urodzie jak o nieboszczyku: albo dobrze, albo wcale.

Czytałam w internecie z ciekawości opinie innych recenzentów. Byłam zainteresowana, czy inni również czują się pod urokiem tej książki. Owszem są. Znalazłam stwierdzenie, gdzie autorka porównuję "Najlepszy powód, by żyć" do "Gwiazd naszych wina". Myślę, że obie książki łączy jedno- wiara i bliscy, którzy nigdy od nas nie odejdą, a przede wszystkim klimat i dawka emocji.

Myślę, że to doskonała książka dla każdego. Gwarantowana jest tu duża dawka płaczu i bólu. Zaopatrzcie się w masę chusteczek i gorącą herbatę. Nostalgiczny nastrój nie opuści was przez kilka godzin mimo zaskakującego zakończenia. Polecam całym sercem.

Moja ocena: 10/10

Dominika przeżywa straszny wypadek. Ląduje w szpitalu w bardzo ciężkim stanie fizycznym, a jeśli chodzi o stan psychiczny, to również nie jest ON najlepszy. Najgorsze z tego wszystkiego jest jednak to, że winny temu wypadkowi jest jej ukochany tata, ale mimo tego Dominika i tak wie, że był to jedynie nieszczęśliwy wypadek, zbieg okoliczności. Efekt jednak i tak jest taki, że dziewczyna ze śladami wypadku musi już żyć do końca życia, a przy okazji musi bardzo uważać, bo np. nie może zbytnio wystawiać się na promienie słoneczne.

Kiedy już jakoś udaje się doprowadzić Dominikę do „w miarę normalnego stanu”, dziewczyna musi zmierzyć się z samotnym mieszkaniem w domu, ze znalezieniem nowych przyjaciół – a łatwo nie będzie i w końcu ze świadomością, która chyba najbardziej ją dręczy – chodzi tutaj mianowicie o to, że Domi nie chce, aby ktokolwiek ją oglądał i widział paskudne ślady na jej ciele.

Los jednak ma dla niej więcej niż jedną niespodziankę. Do tego miłą.

Czy Dominice uda się wejść w rytm normalnego życia? I czy może w ogóle marzyć o normalnym życiu, normalnym domu i byciu szczęśliwą?

Uważam, że książka ma w sobie coś bardzo motywującego, płynie z niej zarówno motywacja do codziennego wstawania z łóżka i mierzenie się ze sprawami dnia codziennego, jak i do tego, że przecież nie ma na świecie rzeczy które nie mogą się zdarzyć. Zarówno miłość jak i przyjaźń możemy spotkać w odpowiednim momencie, jak i wtedy gdy najmniej się jej spodziewamy.

Gwarantuję, że książkę przeczytacie maksymalnie w dwa dni, bowiem historia w niej zawarta jest niesamowicie wciągająca, chwilami straszna i taka, która przepełnia nas smutkiem, a chwilami wręcz doprowadza nas do śmiechu.

Piękna historia, a zaznaczyć trzeba tutaj, że nie jest to jeszcze koniec. Nie mogę się doczekać kolejnego spotkania zarówno z Dominiką jak i z Marcelem i Tomkiem. Podejrzewam też, że dopiero w drugiej części rozpoczną się perypetie!

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Twórczyni tej powieści to polska pisarka Augusta Docher vel. Beata Majewska. Na koncie ma parę książek, a już 27 września ukaże się ta oto recenzowana przez mnie książka.

Życie Dominiki Bąk toczy się zwyczajnie do momentu wypadku, w którym polana benzyną zostaje podpalona przez swojego ukochanego tatę. Brzmi dramatycznie, prawda? Taka sama jest teraz walka o życie szesnastolatki z poparzoną ponad polową ciała. W tym zgiełku wydarzeń wsparciem jest dla niej Tomek, lekarz prowadzący, oraz nadzieja na telefon od taty. Incydent stał się momentem, który podzielił życie Dominiki na przedtem i teraz. Straciła nie tylko osoby bliskie, ale i zdolność do płaczu, okazywania uczuć w normalny sposób. Na szczęście pojawia się brat Tomka, Marcel, który sprawia, że Dominika widzi powód, by żyć

Czytaj dalej: [Adres usunięty]

Chyba każdy z nas, a przynajmniej zdecydowana większość, zna "Trzynaście powodów", nie ważne czy w formie książki czy serialu. Przed wami historia zupełnie inna, pokazująca, że zawsze znajdzie coś lub ktoś, co pokazuje, że warto żyć.

Dominika Bąk przeżywała ogromną tragedię. Ponad 50% jej ciała uległo znacznemu poparzeniu. Cały czas nie może pozbierać się po tym wydarzeniu, nie tylko ze względu na ból i blizny, ale również świadomość, że zrobił jej to ukochany ojciec pod wpływem alkoholu. Nie wierzy, że zrobił to specjalnie, bardzo za nim tęskni i czeka na moment, kiedy wyjdzie z więzienia. Przez to poparzenie dziewczyna jest wyłączona z życia towarzyskiego. Mimo zaledwie 18 lat dźwiga ogromny bagaż doświadczeń, który sprawia, że nie interesują ją rzeczy, które są ważne dla jej rówieśników.

Na swojej drodze poznaje Tomka, młodego, ambitnego lekarza, który opierając się na jej przypadku medycznym pisze pracę naukową. Z czasem ich znajomość przeradza się w coś głębszego. I kiedy wydaje się, że wszystko będzie się układać, Dominika poznaje Marcela, brata lekarza, który jest czarną owcą w rodzinie. Młoda Bąkówna nie jest osobą, która pozwala obcym blisko podejść do siebie, trzeba się natrudzić. Czy Marcel nie straci zainteresowania dziewczyną i będzie o nią walczył? Czy ojciec Dominiki wyjdzie z więzienia?

Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania książki odpowiedziałam od razu. Dlaczego? Lubię bohaterów z przeszłością. I Dominika jest ewidentnie taką bohaterką, chociaż jak się dowiecie w książce, nie tylko Dominika. Następnie dostałam książkę, zaczęłam czytać i przepadłam. Tak się składa, że robiłam to w pociągu, jeżdżąc do i wracając ze szkoły, więc niektórzy byli lekko zdziwieni, kiedy uroniłam kilka łez. Ale ja się tego nie wstydziłam, bo świadczy to o tym, że "Najlepszy powód, by żyć" wywołuje emocje.

Książka to naprawdę dobry kawał literatury New Adoult. Jestem zadowolona z tego, że autorka zrobiła niezły research, więc wszystkie sceny pobytu w szpitalu i rekonwalescencji są bardzo dobrze opisane. Do tego ciekawy zabieg narracyjny, rozdziały pisane są z dwóch perspektyw, Dominiki i Marcela, a do tego w dwóch perspektywach czasowych. Zaraz po wypadku, czyli czas w szpitalu i to co się dzieje teraz, czyli główna fabuła. I mimo, że jest to wielki atut, to momentami również wada. Bo czytelników łatwo może się w tym wszystkim zagubić.

Czasami miałam również wrażenie, że autorka trochę za dużo wymyślała wszystkich komplikacji i problemów. Jakby może myślała, że im więcej tym lepiej. Bo jak się okazuje, wszyscy, albo prawie wszyscy bohaterowie mieli tam jakieś problemy. A ja momentami myślałam: "Naprawdę?Co jeszcze?''. Ale mimo tego nadmiaru Augusta Docher bardzo zgrabnie połączyła ze sobą wszystkie wątki i wszystkich bohaterów. A to duża sztuka.

Jeżeli sięgnięcie po książkę, albo komuś chcecie ją podarować, to musicie wiedzieć, że docelowym wiekiem, który spokojnie może przeczytać książkę jest 16+. Jeżeli jesteście uczuleni na sceny seksu czy wulgaryzmy, to one się zdarzają. Nie są to jednak elementy przeważające, czy takie, które rażą czytelnika.

Czytając opis można się domyślać, że będziemy mieć do czynienia z trójkątem miłosnym. Tak jednak nie jest. To tylko takie pozory, bo uczucia łączące bohaterów są zupełnie różne.

"Najlepszy powód, by żyć" to cudowna historia o podnoszeniu się po tragedii, o wybaczaniu, nowych początkach i nadziejach na lepsze jutro. Polecam nastolatkom, ale i trochę starszym kobietom, bo wiem, że i one będą czerpać radość z lektury tej książki.

Otrzymałem niedawno do przeczytania książkę autorki, która-jak twierdzi okładka jest autorką poczytnego cyklu”Wędrowcy”. Nigdy nie słyszałem o takiej pisarce, tym bardziej o takim cyklu. Jednak- pomyślałem sobie, że powieść którą postaram się zaraz przedstawić, może mnie zachęci do sięgnięcia po inne dzieła autorki. To polska pisarka, więc tym bardziej można by sięgnąć, czyż nie?

A cała opowieść skupia się na Dominice, która budzi się pewnego dnia w szpitalu. Jest poważnie poparzona, a pewne przesłanki wskazują, że nie był to nieszczęśliwy wypadek, tylko celowe działania. Na dokładkę, sprawcą może być ojciec, który zostaje osadzony w więzieniu. Oczywiście dziewczyna nie wierzy w winę ukochanego rodzica. Jednak sama nie chce podejmować walki o samą siebie. Jej poparzenia są rozległe, powoli młoda kobieta poddaje się…

Oczywiście wszystko zmienia się za sprawą pewnego lekarza i jego brata. Jeden odbudowuje jej zniszczone ciało, drugi stara się ukoić skołataną duszę. Czyli pełnia szczęścia-pomyślałby ktoś. Jednak tak nie jest. Przekonajcie się sami.

Mam kilka zarzutów co do tej publikacji.

Po pierwsze autorka zmieniła ciekawy dramat w ckliwy romans, a to zupełnie mi się nie spodobało. Owszem, możliwe że przesadzam, ale nie znoszę historii, które zapowiadają się ciekawie i nagle okazuje się że to jednak jakaś ckliwa opowieść-niestety.

A z plusów mogę wymienić zabieg autorki polegający na tym, że każdy bohater może się w tej opowieści wypowiedzieć.

I Dominika opisująca swoje przeżycia po straszliwym wypadku, jej początkowo nieśmiała wiara, że może jednak będzie lepiej.

Lekarz, który ma także swoje demony, jednak stara się przeznaczyć swoim pacjentom tyle czasu ile może.

Czy Marcel, uważany za drania, jednak jak to zwykle pozory mylą.

Podsumowując, jeśli ktoś lubi ciekawe historie, z bohaterami których może się utożsamiać, ta książka jest dla niego.

Jednak ja mam taką uwagę jak zawsze. Za dużo romansu, za mało dramatu. I to szczęśliwe zakończenie. Owszem, nie wymagam jakiegoś nieszczęścia na koniec, jednak jest bardzo przewidywalne.

Premiera 27 września 2017 roku.

Istnieją setki powodów, by żyć, ale czasem wystarczy tylko jeden, by się poddać. Dominika nie ma już siły walczyć. Jej idealny świat stanął w płomieniach i teraz zostały z niego tylko zgliszcza. Dla niej wszystko skończyło się w momencie, gdy ukochany ojciec oblał ją benzyną i podpalił. Ta dramatyczna chwila, choć trudno w to uwierzyć, była przypadkiem. Wstrząsającym lecz niezamierzonym. Choć Dominika wybaczyła ojcu, nie może pogodzić się z ciągłym bólem, szpecącymi bliznami i brakiem prawdziwego oparcia. Zmagania dziewczyny obserwujemy z dwóch perspektyw. Rozdziały zatytułowane „Przedtem”, opisują moment wypadku i to, co działo się z bohaterką bezpośrednio po nim. Drugą stroną medalu są rozdziały zatytułowane „Teraz”, skupiające się na konsekwencjach wypadku i na tym jak wpłynął ON na życie Dominiki. I tu robi się naprawdę ciekawie.

Rozdziały „Przedtem”, są wypełnione bólem, łzami, zabiegami i ciągłą niepewnością. Bohaterka jest zła, rozgoryczona, najchętniej zasnęłaby i nie obudziła się już nigdy więcej. Tu należy się ogromny plus autorce, za solidne przygotowanie przed rozpoczęciem pisania. Strasznie nie lubię, kiedy autor zabiera się za tematy, o których nie ma pojęcia, serwując czytelnikowi w efekcie istną fantastykę w powieści obyczajowej. W „Najlepszym powodzie, by żyć”, niczego takiego nie odczułam, wybierając pierwszoosobową narrację nastoletniej bohaterki, autorka sprawnie wybrnęła ze skomplikowanych medycznych wątków.

Rozdziały opisujące teraźniejszość mają miejsce mniej więcej dwa lata później i w tym miejscu wkraczamy na dobrze znany grunt New Adult. Co ciekawe, głównego amanta nie poznajemy wcale od razu. Wkrada się ON do powieści niepostrzeżenie nagle przejmując część narracji, co przez brak jakiegokolwiek oznaczenia nieco zbiło mnie z tropu. Zupełnie niespodziewanie w spokojną, nasączoną smutkiem opowieść Dominiki wkrada się Marcel, który, niczym huragan, wszystko wywraca do góry nogami. I tu kolejne zaskoczenie, bo nie jest typowym superprzystojnym i wspaniałym przedstawicielem wyżej wspomnianego gatunku, lecz całkiem zwyczajnym, choć bardzo przebojowym chłopakiem. Na pewno każdy miał w liceum takiego właśnie kolegę, całkiem przeciętnego, ale uwielbianego przez wszystkich za swoje poczucie humoru i interesujący charakter. Taki właśnie jest Marcel. Żaden z niego romantyk, czasem powie jakiś totalnie głupi żart, albo palnie coś bez zastanowienia. Ale jeśli na kimś mu zależy, zrobi wszystko, by ta osoba była szczęśliwa.

Przy Marcelu, Dominika wypadła nieco blado. W zasadzie najbardziej intrygujący w jej przypadku okazał się sam wypadek, który zmienił jej osobę i choć pozbawił odwagi, dał ogromną siłę. Blizny z kolei dodały jej charakteru. Mam wrażenie, że gdyby nie to wydarzenie, bohaterka byłaby całkowicie mdła i nijaka. Przyglądając się zachowaniu bohaterów ciężko pamiętać jak bardzo są młodzi. Myślę, ze spokojnie mogli by zostać opisani jako odrobinę starsi, a co za tym idzie kilka wątków mogło potoczyć się nieco inaczej. Wspominam o tym dlatego, że na swoje nieszczęście, w połowie lektury zerknęłam na ostatnie zdanie (nie róbcie tego!) i sama siebie wprowadziłam w ogromny błąd, a co za tym idzie, nie wszystko potoczyło się po mojej myśli. Z drugiej strony, może to i dobrze, bo mimo mojego podglądania, autorce udało się całkowicie mnie zaskoczyć.

O CZYM? „Najlepszy powód, by żyć”, to opowieść o ranach i bliznach. O bólu, który każe się poddać i tym jednym, najważniejszym powodzie, by jednak dalej żyć. Przejmująca opowieść Dominiki wciągnęła mnie od pierwszej strony, wzruszyła i dała do myślenia. Rozdziały z punktu widzenia Marcela okazały się z kolei bardzo potrzebnym elementem humorystycznym, dającym wytchnienie od smutku, który przepełnia tą opowieść. Swoje pierwsze spotkanie z autorką uważam za bardzo udane i nie mam zamiaru poprzestać na tej jednej książce. Serdecznie polecam Wam „Najlepszy powód, by żyć”, a sama już planuję kolejne spotkanie z autorką.

Zdradzę Wam pewną tajemnicę.

Boję się sięgać po balansujące na granicy literatury młodzieżowej i New Adult książki rodzimych autorów, bo w zasadzie nigdy nie są one dobre. Są za to pełne kiczu, przesadnego dramatyzmu, kulawego języka i steku banałów, a do tego męczą bardziej niż godzinny sprint w deszczowy dzień. Omijam je więc szerokim łukiem i każdej takiej powieści mówię zazwyczaj stanowcze "NIE".

Zazwyczaj.

Z "Najlepszym powodem, by żyć" było jednak nieco inaczej. Odwrócił moją uwagę przyjemną dla oka okładką, całkiem zgrabnym opisem i pełnym entuzjastycznych słów mailem od wydawnictwa.

Stwierdziłam więc, że zaryzykuję; zaryzykuję i przeczytam, bez większych oczekiwań, za to z kilkoma gramami uprzedzeń.

Zaryzykowałam. I chyba było warto.

Dominika ma szesnaście lat, wspaniały dom i kochającego ojca. Ma przyjaciół, chłopaka i matkę, z którą się nie dogaduje, ma plany i apetyt na życie.

Jeden dzień, jedno zdarzenie, tragiczny wypadek. I jej zdrowie wisi na włosku. Dziewczyna ląduje w szpitalu z zagrażającymi życiu oparzeniami, a kochający ojciec trafia do więzienia.

Żeby żyć, Dominika musi zacząć walczyć.

Tylko czy można wygrać, kiedy już się poddało? Czy starania innych mogą zastąpić naszą wolę walki? I czy miłość naprawdę jest w stanie zmienić wszystko...?

Jestem zaskoczona. Naprawdę. Fakt, okładkowy opis spodobał mi się od samego początku, przywykłam jednak do tego, że nie zawsze (a w zasadzie prawie nigdy) jest ON tożsamy z fenomenalną fabułą. I chociaż "Najlepszy powód, by żyć" mnie nie powalił, nie oczarował (a ponoć miał) i nie wywołał huraganu emocji, to o dziwo bardzo dobrze się czytał. Rozdziały w nim zawarte są dosyć krótkie i podzielone na "przedtem" oraz "teraz", a narrację prowadzą dwie osoby - poparzona Dominika i od czasu do czasu Marcel, chłopak, który spróbuje być jej kołem ratunkowym. Ich relacja jest dosyć naturalna i (całe szczęście!) pozbawiona zbędnego patosu oraz szumnych deklaracji rodem z "Tysiąca słów" Tillie Cole. Pani Docher popuściła jednak odrobinę wodze fantazji, czego skutkiem jest nieco absurdalna decyzja, którą nasz Marcel podejmuje już na samym początku znajomości; równie absurdalne są niektóre używane przez niego zwroty - ja rozumiem, slang slangiem, ale warto jednak zadbać o wyrażenia, które zrozumie choć część czytelników. Pomimo tych "uchybień", Marcel okazał się być dosyć przyjemną postacią. I chociaż jest na bakier z ortografią, chociaż jego decyzje nie zawsze są zrozumiałe, to - kolokwialnie mówiąc - ma chłopak głowę na karku. W mojej ocenie jest znacznie ciekawszą postacią niż Dominika, w założeniu główna bohaterka. Nie chodzi o to, że jej nie polubiłam, jest jednak nieco nijaka. Tak, przeżyła tragiczny wypadek; tak, ma prawo, by się załamać i tak, na pewno ma coś do powiedzenia - szkoda jednak, że nie mówi o sobie zbyt wiele. Zabrakło mi głębszej analizy jej psychiki, jej przemyśleń, czegoś, co pozwoliłoby nam, czytelnikom, jeszcze lepiej ją poznać. Jeśli zaś chodzi o fizyczne obrażenia dziewczyny to pani Docher spisała się niemal na medal i czuć, że przed napisaniem tej historii przeprowadziła solidny research. I za to należą się jej brawa.

Za to oraz za zakończenie; za próby uczynienia jej książki nieprzewidywalną (momentami się to udało ;) ) i za odejście od dosyć oklepanego już w literaturze NA tematu choroby nowotworowej. Za pozytywny w gruncie rzeczy przekaz, za udowodnienie, że każdy z nas ma milion powodów, by żyć i że najważniejszym jest to, byśmy otworzyli oczy i serce choć na jeden z nich ;)

"Najlepszy powód, by żyć" na pewno nie trafi na listę moich ulubionych powieści dla młodzieży i na pewno nie przebije "Ponad wszystko" Nicoli Yoon, do którego - słowo daję! - bywa porównywany. Wciąż pozostaje jednak lekką (pomimo poważnego przecież tematu) lekturą, idealną i na końcówkę lata, i na długie jesienne wieczory; lekturą, która z pewnością nie zawiedzie ani jednego fana New adult. Jeśli więc tylko nim jesteś...

Chyba wiesz, co powinieneś przeczytać? :)

Przeczytałam każdą do tej pory powieść napisaną przez Augustę Docher, tak więc nie mogłam odmówić sobie przyjemności zapoznania się również z jej najnowszą książką. Sięgając po „Najlepszy powód, by żyć”, nie przypuszczałam nawet, że oto właśnie trafię na powieść, w której opisane są moje własne obawy, że będzie to coś, co będzie miało dla mnie tak osobisty przekaz.

(...)

Narratorami w powieści są Dominika i Marcel. Historia Dominiki zaś dzieli się na „przedtem”, które opisuje jej życie od wypadku do chwili spotkania braci Leśniewskich, oraz „teraz”, w którym opisane są wydarzenia rozgrywające się już po ich spotkaniu. Zarówno czas akcji, jak i poszczególne narracje mieszają się ze sobą i trudno przewidzieć, kto tym razem będzie naszym przewodnikiem w części rozgrywającej się obecnie, bądź kiedy dokładnie rozgrywają się wydarzenia z „przedtem”, gdy zaczyna się nowy rozdział, jednak cała opowieść stanowi spójną całość i bez problemu można się w niej odnaleźć.

„Najlepszy powód, by żyć” to poruszająca opowieść o życiu po wypadku, który kompletnie zniszczył poczucie własnej wartości młodej dziewczyny. Ogień na zawsze zmienił ciało Dominiki. Blizny już zawsze będą przypominały jej o tej tragicznej chwili i bólu, który musiała znieść, by jakoś dojść do siebie. Wypadek zmienił także jej duszę i okaleczył ją podobnie jak jej skórę. Dominika boi się, że ze względu na to, jak wygląda, zostanie odrzucona, że nikt jej nie zaakceptuje i nie pokocha. Wybudowała wokół siebie szczelny mur. Nie chce cierpieć z powodu odrzucenia, więc woli uniknąć ewentualnego rozczarowania i bólu, ale w ten sposób nie doświadczy także niczego dobrego. Zamykając się na to, co może wydarzyć się złego, zamyka się także na to, co dobrego mogłoby ją spotkać. Nie potrafi jednak inaczej, bo tak bardzo boi się podjąć ryzyka. Świetnie ją rozumiem. Dominika ma w sobie coś z tego, co sama znajduję w sobie. Czytając jej historię czułam się tak, jakby Augusta Docher zajrzała do mojej duszy, zaczerpnęła z niej pewne motywy i obnażyła w swojej powieści moje największe obawy. Nie przypuszczałabym, że tak osobiście odbiorę tę opowieść. Trafiła ona do mnie jak żadna z wcześniejszych książek tej autorki. W moim odczuciu jest to jej najlepsza powieść.

„Najlepszy powód, by żyć” to przede wszystkim jej bohaterowie. Oboje zyskali moją sympatię, choć przyznać muszę, że Marcela nie polubiłam od razu. Początkowo jego podejście do życia i innych ludzi oraz towarzystwo, w jakim się obracał, nie przemawiały za nim. Wytrwale pracował na to, by mieć w rodzinie Leśniewskich opinię czarnej owcy. Niejasne wydawały mi się także jego motywacje, dla których chciał się zbliżyć do Dominiki. Z czasem jednak, im lepiej go poznawałam, tym coraz bardziej go lubiłam, aż ostatecznie skradł ON moje serce zupełnie. Dominika zaś, przez to iż w pewnym stopniu mogłam się z nią utożsamiać, od razu zyskała moją sympatię. Autorka oczarowała mnie tym, jaką relację zbudowała między bohaterami swojej powieści. Oboje wzajemnie dopingują się do tego, by wyjść poza to, kim są na początku i nawzajem wyzwalają w sobie to, co najlepsze.

Książka naprawdę wciąga. Lekki styl i porywająca opowieść sprawiają, że trudno się od niej oderwać. Augusta Docher zabrała mnie we wzruszającą i jednocześnie przepełnioną pozytywną energią podróż, obfitującą w emocje i zaskakujące zdarzenia. Spędziłam przy tej powieści kilka naprawdę przyjemnych godzin i nie mam do niej żadnych zastrzeżeń. Może poza jednym: jak można zakończyć w takim momencie?! ;)

„Najlepszy powód, by żyć” to piękna opowieść o tym, że najważniejsze jest to, kim jesteśmy jako ludzie, co sobą reprezentujemy, jakie jest nasze wnętrze. To historia o tym, że o wartości człowieka nie stanowi to, jak ON wygląda, bo wygląd może diametralnie zmienić się w jednej chwili. To także opowieść o tym, że każdy zasługuje na miłość, nawet jeśli wydaje mu się, że nie jest tego wart.

Jeśli lubicie powieści poruszające niełatwe tematy, poszukujecie książki nastrajającej pozytywnie, macie ochotę przeczytać coś pełnego emocji i nadziei, to jest to pozycja dla Was. Polecam!

Jak opisać książkę, która wzbudziła we mnie tak wiele różnych emocji, że nie mogę o niej spokojnie myśleć? Jak napisać recenzję, kiedy tak ciężko ubrać w słowa to, co Augusta Docher ze mną zrobiła?

Dominika przez wypadek, przez jeden głupi błąd została dotkliwie poparzona. Lekarze walczą o jej życie o jej ciało, nikt nie potrafi jednak naprawić jej złamanego serca. Los stawia na jej drodze Tomka, młodego lekarza, którego interesuje jej przypadek oraz jego brata — Marcela, którego ciężko opisać jednym słowem. Jest przystojny, pewny siebie, lubi biegać za spódniczkami i nie potrafi znaleźć celu w życiu. Obaj będą mieć olbrzymi wpływ na życie Dominiki, każdy na inny sposób...

Wiecie, gdy przeczytałam opis tej książki, myślałam, że to pęknięte serce i uleczenie duszy to słowa na wyrost, nie mogłam się bardziej pomylić. Augusta Docher stworzyła tak bolesną historię, że nie sposób było to czytać bez emocji i łez. Najlepszy powód, by żyć to powieść z gatunku new adult, jednak bardzo wyróżnia się na tle książek NA — to nie jest historia miłosna z bohaterami z problemami, to powieść o bólu, cierpieniu i o powolnej, trudnej walce o powrót do zdrowia. Dominika to dziewczyna, którą spotkało coś, czego nie powinien doświadczać nikt, na domiar złego sprawcą jej cierpienia jest jej ukochany tato. Niestety nie tylko jej ciało odniosło rany, te największe są niewidoczne, ukryte głęboko w niej. Domi to postać, której nie mogłam nie polubić — pomimo tego cierpienia, walczy, o życie, stara się podejmować najlepsze dla siebie decyzje, nawet jeśli oznaczają one odsunięcie się od najbliższych. Takiego hartu ducha i wewnętrznej siły można jej pozazdrościć. Do samego końca nie wiedziałam co myśleć o Tomku, mam nadzieję, że Augusta Docher postanowi napisać o nim książkę, bo chciałabym bliżej go poznać i wtedy wydać osąd. Pora na czarną owcę — Marcel, to postać tak skomplikowana, zagubiona we własnych uczuciach, oczekiwaniach, że nie potrafi zadecydować, jaką drogą chce podążyć w życiu. Jednocześnie ma dobre serce i kiedy mu na czymś zależy, stara się z całych sił. To kolejna przeczytana przeze mnie książka autorki i wiedziałam, że się nie zawiodę. Augusta Docher pisze lekko i barwnie, wie, kiedy uderzyć w czytelnika ładunkiem emocji, powodującym łzy, a kiedy rozbawić. Jednak poza drogą Dominiki do uzdrowienia, mamy kilka innych, ważnych i zaskakujących wątków, nie będę zdradzać jakich, ale obiecuję, nie rozczarujecie się. Autorka zdecydowała się na naprzemienną narrację, a w powieści pojawiają się przeskoki w czasie, dzięki temu, trafnemu, zabiegowi mamy pełen obraz sytuacji, możemy dobrze zorientować się co i dlaczego się wydarzyło. Dzięki temu również tak łatwo można polubić niektórych bohaterów a innych znienawidzić.

Najlepszy powód, by żyć to powieść słodko-gorzka, wzbudzająca mnóstwo emocji, od śmiechu do płaczu. Nie spodziewałam się tak dobrej książki, tak bogatej, niestandardowej, przepełnionej najprawdziwszymi emocjami.

Najlepszy powód, by żyć to książka, która w sposób nienachalny skłania do przemyślenia naszego życia, powinniśmy cieszyć się każdą chwilą, spędzać czas z bliskimi, żyć na własnych zasadach, nie przejmując się opinią innych. Życie mamy tylko jedno, nie powinniśmy marnować go na przejmowanie się drobnostkami.

Najlepszy powód, by żyć to, według mnie, najlepsza książka autorki. Bardzo, bardzo gorąco ją wam polecam.

[Adres usunięty]

Nie oceniaj książki po okładce. Jak cię widzą, tak cię piszą. Nie wszystko złoto, co się świeci. Ludzie posługują się różnymi kryteriami podczas oceniania innej osoby. Generalnie głosimy, że najważniejsze jest wnętrze człowieka, jednak nie da się ukryć, iż na samym początku zwracamy uwagę na czyjś wygląd, który niekiedy decyduje o tym, czy chcemy nawiązać z kimś bliższą relację. Na szczęście istnieją jeszcze ludzie, dla jakich istotniejsze okazuje się wnętrze.

Szesnastoletnie ciało Dominiki zostaje poparzone w ponad pięćdziesięciu procentach. Nie rokuje to dobrze, tym bardziej w tym wieku, kiedy baczną uwagę zwraca się na wygląd. Co więcej, do owego wypadku doprowadza jej ukochany ojciec, podpalając ją benzyną. Dominika walczy o życie, w czym stara się jej pomóc młody lekarz, a później także jego brat Marcel, traktowany jako czarna owca rodziny.

"Nie sposób skąpić kolejnych szans, gdy kogoś kochasz. I choć rozsądek podpowiada, że to głupie, że będziesz cierpieć, że znów spotka cię rozczarowanie, póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować." *

Do tego tytułu podeszłam z pewną rezerwą. Sama okładka zapowiada typowe romansidło, a opis nie różni się niczym szczególnym od innych lektur z gatunku Young/New Adult. Cieszę się, iż Augusta Docher nie poszła po najmniejszej linii oporu, tworząc kolejną sztampową historię, w której jeden z głównych bohaterów jest piękny i bogaty, a drugi biedny oraz niegrzeszący urodą. Owszem, Dominika ma kompleksy z powodu swojego wyglądu, jednak twarz i figurę ma nieprzeciętną, dlatego nieco różni się od powszechnie znanych nam postaci literackich. Dodatkowo autorka nie zrzuciła na jej barki molestowania seksualnego, gwałtu czy śmiertelnej choroby, co notorycznie pojawia się w powieściach dla młodych dorosłych. To powiew świeżości w tej sferze, za co możemy serdecznie podziękować.

"Najlepszy powód, by żyć" posiada także swoje mankamenty, na które pewnie nie zwróciłabym większej uwagi, gdybym była dużo młodsza (przynajmniej w wieku głównych bohaterów) albo posiadała znacznie mniejsze doświadczenie w poznawaniu takowych historii. Nie dzieje się tutaj zbyt wiele - w zasadzie akcja płynie dość wolno, jedynie powrót do wspomnień związanych z "przedtem", czyli czasem z okolic wypadku oraz rekonwalescencji, nadaje nieco szybszy bieg opowieści. Nie wiem także dlaczego autorka nieustannie pisała "tato" zamiast "tata". Podobno obie formy są poprawne, jednak dużo bardziej rozpowszechniona jest ta druga, a i ja sama posługuje się tylko nią, dlatego trochę mi to przeszkadzało. Żałuję także, iż rozdziały nie są oznakowane, przez co czasami na początku nie wiedziałam, kto jest narratorem.

Wątpliwości wzbudziło we mnie niezwykle szybkie rozwinięcie znajomości pomiędzy Dominiką a Marcelem - naprawdę w tych czasach młodzi ludzie zamieszkują ze sobą, będąc dla siebie niemal obcymi osobami? Do tego rozumiem miłość głównej bohaterki do ojca, jednak zastanawia mnie brak jakichkolwiek myśli związanych ze złością czy żalem spowodowanymi faktem, iż jego jeden nieostrożny ruch w pijackim ferworze doprowadził do jej utraty zdrowia oraz okaleczenia na całe życie.

"Nie kocha się za to, czego brakuje, tylko za to, co jest." **

Ta historia uświadamia, że wszystko przestaje być istotne, kiedy człowiek ma u swojego boku drugą osobę, która kocha bezgranicznie i bezinteresownie. Wtedy nieważne jak wyglądamy, czy mamy gruby portfel, a także co lubimy robić w wolnym czasie. Liczymy się my - to, co mamy w głowie, duszy i sercu. To coś, co określa nas, wyróżnia i czego nie da się niczym zastąpić.

Nieraz jesteśmy źli na wszystko dookoła - nie odpowiada nam nasz wygląd, nie mamy wystarczającej ilości gotówki, nie korzystamy z życia tak jak rówieśnicy. Zwracamy uwagę na negatywne aspekty, zamiast skupić się na pozytywach - nadal kroczymy po tym świecie, jesteśmy zdrowi i mamy kochanych ludzi u swojego boku. To jest najważniejsze. Nasze mankamenty są akceptowane w stu procentach, więc my także powinniśmy je polubić, bo dzięki temu będzie lżej funkcjonować. Wszyscy mamy mnóstwo powodów, aby żyć, chociaż czasami wystarczy jeden, ten najważniejszy, przy którym wszystko przestaje być istotne...

* cytat ze str. 218-219

** cytat ze str. 335

[Adres usunięty]

Augusta Docher pisząca również pod pseudonimem Beata Majewska ma na swoim koncie powieść „Anatomia uległości” oraz cykl „Wędrowcy". W tym roku wydała również „Konkurs na żonę” oraz „Bilet do szczęścia” jako Beata Majewska.

Już po lekturze „Anatomii uległości” obiecałam sobie, że z całą pewnością przeczytam każdą powieść, która wyjdzie spod pióra tej autorki. Augusta Docher vel. Beata Majewska posiada niesamowity dar trafiania swoją twórczością do czytelniczek w każdym wieku. Do tej pory swoimi książkami rozpalała zmysły, fascynowała niesamowitymi postaciami i rozbawiała, byłam strasznie ciekawa, co tym razem zaoferuje swoim czytelnikom.

Powiedzieć, że ta książka wciąga od pierwszej strony, byłoby wierutnym kłamstwem, ponieważ na pierwszej stronie wiało nudą, poznajemy Dominikę i jej relacje z rodzicami. Gdy dotarłam do drugiej strony, autorka zdążyła się już rozkręcić na całego, a ja przepadłam z kretesem, zatopiona w lekturze. Nie ma tu mowy o stopniowym budowaniu napięcia, czy przygotowywaniu czytelnika na wstrząs, który niewątpliwie nastąpi. Augusta Docher wrzuca czytającego na głęboką wodę, szokuje akcją, miażdży fabułą i pozostawia z milionem pytań i niedopowiedzeń, na które dostanie odpowiedź, tylko zagłębiając się w lekturze. Sami więc widzicie, że nie sposób się oderwać.

Dominika przeżyła coś strasznego. Samo poparzenie było wyjątkowo traumatyczne, ale los lubi kopać leżącego. Gdy już w miarę doszła do siebie, musiała zmierzyć się ze światem, który nie powitał jej z otwartymi ramionami. Ciągle obarczona niewyobrażalnym bólem opowiada nam swoją historię, dzieląc ją na PRZEDTEM i TERAZ. "Przedtem" nawiązuje do wydarzeń zaraz po wypadku, w "teraz" jak można się domyślić, jesteśmy świadkami bieżących wydarzeń.

To niesamowite, z jakim zaangażowaniem autorka opisała historię Dominiki. Tak umiejętnie ubrała w słowa jej uczucia, odczucia i przemyślenia, że prawie od razu zżyłam się z bohaterką. Rozumiałam jej rezygnację i poczucie zdrady, całkowicie się z nią utożsamiając. Oczywiście, nie aprobowałam wszystkich jej wyborów i nie zawsze zgadzałam się z jej decyzjami. Bywały również takie chwile, kiedy wściekła na jej zachowanie miałam ochotę przerwać lekturę i odejść z tak zwanym „Fochem". Bez wątpienia najnowsza powieść „Augusty Docher” wywołuje całą lawinę emocji, nie zawsze pozytywnych, ale niezmiennie silnych.

"- To jakieś wyzwanie? – Mruży oczy.

- Nie. To moje życie – odpowiadam."

Pomimo tego, że w powieści pojawia się wielu bohaterów, zarówno tych pozytywnych, jak i tych negatywnych, to ciężko było mi na nich skupić należytą uwagę. Bez wątpienia najwięcej pracy autorka poświęciła Dominice, na czym ucierpieli pozostali bohaterowie. Przy niej, jej emocjach i przeżyciach, ich historie stają się tylko uzupełnieniem jej losów. Poza Dominiką bardzo ciekawą postacią jest Marcel, chłopak z pozoru płytki i bezczelny okazał się osobnikiem pełnym empatii i wrażliwości, jakiej się po nim nie spodziewałam.„Najlepszy powód, by żyć” jest dowodem na to, że autorka pogłębia swój niesamowity talent z każdym napisanym słowem, a niewątpliwa przyjemność wynoszona z lektury jej książek wzrasta z każdym kolejnym dziełem. Ta niesamowita historia bardzo porusza, a doskonale przemyślana konstrukcja utworu sprawia, że nie można oderwać się od lektury przed poznaniem odpowiedzi. Polecam!!!

[Adres usunięty]

Ostatnio przeczytałam książkę, której autorką jest Augusta Docher vel Beata Majewska. Szczerze mówiąc gubię się powoli, w kwestii tego, który tytuł autorki został wydany pod jakim nazwiskiem. No nieważne. Ważne jest to, iż "Najlepszy powód, by żyć" dał mi wiele do myślenia.

Podczas czytania najnowszej powieści autorki w moje głowie pojawiało się mnóstwo sprzecznych myśli. Po kilkudziesięciu pierwszych stronach miałam obawy, czy to w ogóle książka dla mnie. Po kilku następnych odczułam ochotę by po prostu rzucić ją w kąt i napisać do wydawnictwa, że nie dam rady. Co więc, poza moim wrodzonym uporem, spowodowało, że dotarłam do ostatniej strony i uznałam ostatecznie, że to kawał ciekawej publikacji?

Dominika to młoda dziewczyna, która przeżyła dramat. Jej ukochany ojciec wywołał w domu pożar, w wyniku którego córka stała się dosłownie "żywą pochodnią". Jej ciało uległo poważnym poparzeniom. Bo nie da się inaczej nazwać tego, co stało się z jej skórą. Domi uwielbia swojego ojca, ale kiedy ona walczy o swoje życie, przeżywa liczne i coraz cięższe operacje, ON trafia do więzienia.

Dziewczyna nie znajduje powodów, by żyć. Ojciec w więzieniu, kontakt z matką nie należy do najlepszych, przyjaciele stopniowo ją opuszczają. Nie ma siły, by pomóc lekarzom w walce o odzyskanie swojego życia.

Na jej drodze pojawia się mężczyzna w białym fartuchu, który chce napisać pracę na podstawie tego, co przeżyła dziewczyna. Jednak tych dwoje nie może nic połączyć. Inaczej ma się sprawa jego brata, czarnej owcy w rodzinie.

Marcel na początku strasznie mnie irytował swoim prostactwem, podejściem do życia i tym w jakim towarzystwie się obracał. Jednak autorka zaskoczyła mnie i pokazała, że zachowanie Marcela to tylko jego powierzchowność. Ten chłopak ma swoją przeszłość, swoje problemy, o których nie lubi rozmawiać.

Co może łączyć dwie tak różne osoby? W jaki sposób Marcel trafi do Dominiki ze swoim nieco szczeniackim zachowaniem i czy będzie w stanie uleczyć jej duszę?

Nie zdradzę Wam nic więcej. Nie wyjawię o jakiej przeszłości chłopaka dowie się główna bohaterka. Sami się dowiecie podczas lektury dlaczego jej kontakty z matką są tak oziębłe i ograniczone, a także co tak naprawdę wydarzyło się w noc pożaru.

Augusta Docher pokazuje nam życie bohaterów z perspektywy każdego z nich. Kolejne rozdziały to opowieści na przemian kreowane przez Dominikę lub Marcela. W ten sposób czytelnik może się zagłębić w ich historię, wczuć w sytuacje. Czasem można się wzruszyć, czasem zirytować, a jeszcze innym razem zastanowić nad tym co dla nas osobiście jest w życiu najważniejsze.

Nie jest to powieść o parze nastolatków, która ma życie słodkie jak miód, to mogę Wam zapewnić. Uprzedzam też, że przeczuwam kontynuację losów bohaterów!

"Najlepszy powód, by żyć". Każdy z nas powinien mieć swój i trzymać się go na tyle mocno, by był ON naszą siłą napędową. Naszym motywatorem i życiowym celem.

Więcej na blogu [Adres usunięty]

"Jestem wściekła, bo nawet nie mogę pokazać,

jak bardzo mam w nosie jego i te wszystkie banały,

którymi wiecznie mnie tu karmią, i to znacznie częściej

niż jedzeniem. Czekam, aż powie coś w rodzaju:

"Nikt nie mówił, że będzie sprawiedliwie i po równo.

Los różnie obdziela szczęściem.""

Kiedy zaczęłam czytać tą książkę, nie miałam zbyt wielkich oczekiwań. Ot kolejna książka o miłości, pewnie jakieś romansidło, cóż mogę więcej oczekiwać niż oklepana historia w stylu, kiedy ona poznała jego bądź na odwrót? Ale wiecie co? Tak sobie teraz myślę: "I cóż z tego?" Przecież miłość to uczucie tak samo "oklepane" w literaturze, jak i w życiu. Każdy z nas może westchnąć ciężko i wymruczeć pod nosem, że przecież to już było, to nic odkrywczego, ile można czytać o tym samym? Ale kto z nas z ręką na sercu powie, że tej miłości nie szukał, bądź wciąż nie szuka? Kto tak zupełnie szczerze, chociażby przed samym sobą, jest w stanie stwierdzić, że miłość i bliskość drugiej osoby, nie jest największy bogactwem w jego/jej życiu? Miłość to najpiękniejsze uczucie pod słońcem, więc nie oszukujmy się już, oszczędźmy oddechowi tych teatralnych westchnień i przyznajmy się, nawet jeśli tylko przed samym sobą, że miłość to również uczucie, którego każdy z nas potrzebuje, by żyć.

~

"- Nie marzę o tym, żeby moje życie było jednym wielkim świętem. Zadowolę się zwykłą, dobrą codziennością.

Tym, żeby tato był ze mną i jeszcze ktoś, kogo mogłabym

kochać oprócz taty."

Wydawałoby się, że Dominika Bąk jest "przeciętną" nastolatką z bogatego domu. Nigdy w życiu niczego jej nie brakowało, mieszka w swego rodzaju nowoczesnym pałacu, będącym domem - marzeniem jej ojca, który sam go zaprojektował, tworząc najbezpieczniejsze lokum, jakie można sobie tylko wyobrazić. Ale czy bezpieczeństwo rzeczywiście sprowadza się wyłącznie do nowinek technicznych i czterech ścian? W pewnym sensie tak, ale... No właśnie i tym "ale" zaczyna się właściwa akcja książki. W konsekwencji nieudanego małżeństwa rodziców i seksoholizmu matki? Dominika pada ofiarą pijackiego gniewu jej ojca, który topiąc smutki w alkoholu? Postawiana zemścić się na niewiernej żonie. Nie będę wchodzić w szczegóły, bo nie chcę odebrać Wam przyjemności czytania, zdradzę tylko, bo taką informację będziecie mogli znaleźć również w opisie samej powieści, że Dominika ulega dotkliwemu i bolesnemu poparzeniu ciała, oscylującym w okolicy 55% powierzchni jej skóry. Brzmi przerażająco, prawda?

~

"Nie potrafię dopuścić do siebie myśli,że jakiś mężczyzna,

chłopak, chce ze mną być. Nawet gdy usilnie próbuję zapomnieć o moim

oszpeconym ciele, wystarczy rzut oka na dłoń w rękawiczce

i wszystko we mnie umiera, cichy głosik nadziei milknie,

zostaje tylko zwątpienie."

Wiecie dlaczego koniec końców przeczytałam tą książkę w jeden dzień? Ponieważ ta historia jest tego warta. Nie tylko dlatego, że łączy mnie z główną bohaterką imię, oraz ogień (w moim przypadku jest to paniczny lęk przed śmiercią w ogniu, wiążącą się z poparzeniem ciała), ale również dlatego, że Dominika koniec końców okazała się niezwykle wrażliwą i silną dziewczyną. Na tyle silną i zdeterminowaną, że była w stanie podnieść się z dna bólu i zwątpienia, by iść dalej. Dla ukochanego ojca, ale również dla samej siebie. Nie była to łatwa droga, nie wszystko ułożyło się według tego, jak z pewnością chciałaby, żeby się potoczyło; dzięki matce, byłemu chłopakowi, tak zwanej "przyjaciółce". Jednak pomimo tego wszystkiego i "muru", który wybudowała wokół siebie na bazie dystansu do ludzi, komuś udało się go zburzyć. A Dominika, czy tego chciała, czy nie? Znalazła w życiu kogoś - kto dał jej najlepszy powód, by żyć.

~

Z autorką książki, jako Beatą Majewską, mieliście przyjemność spotkać się już, czytając "Konkurs na żonę" oraz "Bilet do szczęścia". Jeśli więc spodobały się Wam wymienione tytułu? Z pewnością "Najlepszy powód, by żyć"? również przypadnie Wam do gustu. Ja odkładam książkę na półkę biblioteczki licząc na kontynuację, a Wam? Delikatnie sugeruję, byście nie zapomnieli 27.09.2017r. uzupełnić swoją kolekcję o tą właśnie pozycję. Miłej lektury! :)

Będąc małą dziewczynką marzyłam o tym, by zostać syreną. Mieć piękny zielony ogon pokryty połyskującymi łuskami, nosić stanik z muszelek i żyć w oceanie. Bawiąc się w wannie lub na basenie próbowałam pływać jak Arielka. Śpiewałam z nią piosenki i udawałam, że mam dobrego przyjaciela Florka. Później był etap na H2O wystarczy kropla (serial na Disney Channel o dziewczynach, które zamieniają się w syreny) i też chciałam należeć do ich paczki, być jedną z nich i mieć rozmaite przygody. W ,,Najlepszy powód, by żyć'' Syrena odgrywa jedną z kluczowych ról w tej opowieści, ale nie jest związana z motywem fantastycznym. Czytając książkę przypomniała mi się taka ciekawa historia, która od teraz wywołuje szeroki uśmiech na ustach.

Przechodząc do meritum: Wiecie jak bardzo kocham czytać książki Beaty (Augusta Docher vel Beata Majewska)? To już wam mówię. KOCHAM CAŁYM SERCEM! Każdą jej opowieść przeżywam jak nikogo innego. Z zapartym tchem wyczekuję kolejnych dzieł, które wyjdą spod jej pióra. Przeczytałam jej powieści (niemal wszystkie, bo przede mną jeszcze Bilet do szczęścia) i ani razu nie zawiodłam się na jej twórczości. Gatunki są różne, ale ja zawsze w jej książkach odnajduję się najlepiej i wspaniale bawię, a do tego uczę. Przelewa we mnie wiele emocji, pobudza wyobraźnię, nieraz rozśmieszy i doprowadzi do łez. Beata jest jedną z nielicznych z grona autorek, które mogę brać w ciemno, bo wiem, że nigdy mnie nie zawiodą.

Dominika Bąk nastoletnia dziewczyna - znalazła się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie. Jedna chwila i całe jej życie runęło jak domek z kart. Z każdym dniem gaśnie w oczach, zamyka się na wszystko i przed wszystkimi. Nie dopuszcza do siebie myśli, że jej ukochany tata chciał zrobić jej krzywdę, wierzy w jego niewinność i to, że był to nieszczęśliwy wypadek. Jednak nie potrafi pogodzić się z zaistniałą sytuacją, bo jej życie już nigdy nie będzie takie samo jak przedtem. Na swojej drodze pozna wielu ludzi, którzy będą chcieli jej pomóc, ale czy pozwoli przebić się przez swój mur, który wybudowała wokół siebie?

Gdy otrzymałam propozycję przeczytania jej najnowszego dzieła nie wahałam się ani chwili i od razu o nią poprosiłam. Już sam opis intryguje, co takiego może się znajdować w środku, o czym teraz autorka chce nam opowiedzieć, co przekazać. To, co dostałam przerosło moje oczekiwania. Od razu zostajemy rzuceni na głęboką wodę, nikt nas nie ostrzega co się wydarzy, wchodzimy z buta do opowieści i dostajemy coś, co wywraca świat do góry nogami. Próbowałam postawić się w sytuacji Dominiki i nie wiem, co bym zrobiła na jej miejscu. Poddać się czy walczyć? Co jest lepsze? Ja pewnie bym się poddała od razu. Nie mam wystarczająco dużo siły, by działać, wolę schować głowę w piasek i użalać się nad moim marnym życiem. To mi wychodzi najlepiej. Boję się, że gdy rozpocznę walkę od razu przegram. Nie chce się rozczarować, toteż nie próbuje. Tak jest łatwiej... A Dominikę podziwiałam za to, że się nie poddaje pomimo tego, że wszystko się wali, pali, życie ze śmiercią ciągle się ociera, ale ona nie rezygnuje, stara się wyjść na prostą, mimo ogromnego bólu, cierpienia i myśli, że już nigdy nie będzie tak samo.

Jeśli chodzi o Marcela, to mam zagwozdkę. Na początku nie przekonał mnie się do siebie. Wkurzający, irytujący, cyniczny, zarozumiały facet, którego chce się udusić od razu. Jednak z czasem zaczął odkrywać przede mną swoją prawdziwą twarz i moja opinia na jego temat się zmieniła. Mimo, że zachowywał się jeszcze nieporadnie i trochę był zagubiony w niektórych sytuacjach- polubiłam go. Co do pozostałych bohaterów nie mam zastrzeżeń. Byli prawdziwi, z krwi i kości, barwni z ciekawym charakterem, których mniej lub bardziej polubiłam. Zostali ciekawie przedstawieni i każdy z nich odegrał kluczową rolę, by książka miała ręce i nogi.

Całokształt opowieści bardzo mnie zainteresował. Został przedstawiony z mocą, pazurem, dzięki czemu fabułę książki odebrałam prawdziwie. Miałam wrażenie, jakby powieść miała odzwierciedlenie w rzeczywistości, a autorka skrzętnie ją spisała, by później czytelnikom jak najlepiej ją przedstawić. Pełna emocji, poruszająca bardzo ciekawe tematy. I może lektura nie należy do lekkich opowieści, jednak nie sposób przejść obok niej obojętnie. Zapadnie w sercu na długo. Jest akcja, która wciąga od początku do końca, adrenalina, ciekawość jak potoczą się dalsze losy bohaterów.

Jedynym minusem jest częste przeskakiwanie z ,,Przedtem'' do ,,Teraz''. Często musiałam się skupić, by za bardzo się nie zgubić w fabule, ale aż tak mi nie przeszkadzało, by zakończyć podróż z lekturą. Nie mogę się doczekać kontynuacji, bo zakończenie sugeruje, że to jeszcze nie koniec przygód Dominiki i Marcela z czego się bardzo cieszę! Gorąco polecam.

W życiu jest tak, że nigdy nie wiemy czego się spodziewać. Czasem wszystko idzie po naszej myśli tylko po to, by doprowadzić nas do ślepego zaułka. Nagłe decyzje, są następstwem łańcucha wydarzeń, które gdyby nie gwałtowana myśl, w ogóle by się nie wydarzyły. Myśl przerodzona w czyn i nagle wszystko traci sens, wszystko znika bez powrotu, a Ty przestajesz walczyć i marzysz jedynie o tym aby ból minął. Chwile przepełnione łzami i sutkiem, często bywają dla nas czymś, z czym ledwo sobie radzimy. Jak mówi przysłowie "Po burzy zawsze wychodzi słońce", dlatego mimo przeciwności losu, musimy pokazać, że jesteśmy silni i damy sobie radę...

To właśnie pokazała główna bohaterka. Dominika jest dziewczyną, która w swoim życiu przeszła bardzo wiele. Można powiedzieć, że życie jej nie oszczędza i w jednej sekundzie, posypało się jak domek z kart. W jeden wieczór wszystko co do tej pory miała, nagle przestaje istnieć. Kolejna kłótnia rodziców, pijany ojciec i ogień, a następnie szpital i mnustwo bólu, nie tylko fizycznego. Ojciec siedzi w więzieniu, matka nie jest tą, za którą uważała, a ona straciła wszystkie powody do życia. To wszystko, zostawia na nastolatce siwe znaki. Kiedy Domi traci siłę do walki, robi to za nią Tomek. Lekarz stawia ją na nogi, ale nie jest w stanie uzdrowić jej duszy. Mimo kłód, jakie znalazła pod swoimi nogami i mimo tego, że próbowała się już poddać i nie wierzyła w swoją wygraną, nadal próbuje walczyć. Z nowym bagażem doświadczeń wierzy, że uda jej się zmienić swoje życie.

Na szczęście nie jest w tym wszystkim sama. Brat Tomka, Marcel, czarna owca rodziny, która wbrew wszystkiemu wniosła bezpieczeństwo i troskę w życie dziewczyny. To ON cierpliwie do niej dociera, pomaga zaakceptować siebie na nowo i co najważniejsze, stara się aby w pełni zaakceptowała swoje ciało.

Pierwszy raz stykam się z twórczością tej autorki, ale muszę przyznać, że jej lekkie pióro i prosty język sprawia, że książkę czyta się z ogromną lekkością. Co nie znaczy, że fabułę można zaliczyć do lekkich, wręcz przeciwnie. Porusza ona bardzo ważne aspekty życia nastolatek. Niestety tym razem nie jest to defekt w postaci nieakceptowania ciała, przez otyłość czy niedowagę, lecz przez ogromną szkodę jaką jest ponad 50% oparzenie całego ciała. Dla dorastającej kobiety jest to ogromy cios. Spójrzmy prawdzie w oczy, każda, nie tylko młoda kobieta, uważa ciało za wizytówkę, i każdy najdrobniejszy defekt, nie jest mile widziany. Niestety tak jak nad otyłością, czy niedowagą, można pracować, tak z bliznami po oparzeniu trzeba żyć do końca życia. Bardzo cieszę się z faktu, że autorka uwzględniła w swoim dziele osobę, mężczyznę, który nie dość, że w pełni zaakceptował tak dużą niedoskonałość, to jeszcze ją pokochał. Myślę, że to pokaże czytelnikom, że może być ktoś kto pokocha wbrew wszystkiemu. W życiu wiele razy spotykamy się z odrzuceniem ze względu na wygląd. Sądzę, że nikt nie potrzebuje czyjejś akceptacji, czy oceny. Sami powinniśmy być świadomi swojej wartości i uznawać swoją niedoskonałość za unikatowość. Nie ma ludzi idealnych, dobrze to wiemy i wiemy też, że każdy posiada kompleksy, jest to przecież rzecz ludzka.

Choć Najlepszy powód, by żyć jest z gatunku New Adult, stwierdzam, że wyłamuje się ona z ram oraz typowych schematów charakterystycznych dla tego gatunku. Dlaczego tak myślę? Dlatego, że w tej opowieści głównym wątkiem nie jest miłość dwojga nastolatków lecz problem jaki dotknął Dominikę oraz próba zaakceptowania go dzięki pomocy właśnie Marcela. Autorka pokusiła się na przedstawienie niebywale trudnego przypadku. Napisana przez nią historia, skłania do refleksji i przemyśleń. Porusza kwestie wybaczenia, zaufania, akceptacji. Zjawisko odrzucenia wstydu, że ktoś zobaczy nasze ciało.

Muszę przyznać, że Docher osiągnęła swój cel. Przyciągnęła mnie do siebie i sprawiła, że nie mogłam się oderwać. Jest to pierwsza książka autorki z gatunku New Adult, ale z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to jeden z lepszych tytułów, jaki było mi dane czytać. Polecam i z niecierpliwością oczekuję następnego tomu.

[Adres usunięty]

Jeżeli spodziewacie się przesadnie namiętnej love story, nie tędy droga. „Najlepszy powód, by żyć” to owszem, momentami rozpalająca powieść o miłości, ale także o zaufaniu, ludzkich tragediach, przyjaźni i o tych najbardziej wartościowych lekcjach, które daje nam los. To jednak także historia o poszukiwaniu własnego szczęścia tam, gdzie dotąd widniały tylko zgliszcza, o początkach nadziei rodzącej się z końca smutku. Okraszona wieloma emocjami, które da się odczuć dzięki barwnej i żywej narracji pierwszoosobowej. Podobało mi się, głównie dlatego, że w jednej książce autorka zawarła tak wiele składników. Jakby powieść wymykała się z ram jednego gatunku, na pewno nie będąc schematyczną lekturą nurtu New Adult.

[Adres usunięty]