Mój przyjaciel kot

Pies to podobno najlepszy przyjaciel człowieka, a co z kotem? Macie w domu jakiegoś czworonożnego przyjaciela? Jeśli tak, wyobraźcie sobie, że pewnego dnia znika ON bez śladu, a Wy nie macie pojęcia co się z nim dzieje i czy w ogóle żyje. W takiej właśnie sytuacji znalazł się Ron. Mata jest oryginalną kotką, która lubi piesze wędrówki. Pewnego dnia znajduje ją Michael – mężczyzna po przejściach, który wiedzie swoje życie na ulicy. Zwierze jest głodne i przestraszone, więc bohater nie waha się ani chwili, zabierając ją ze sobą. Od tej pory nie była już Matą, a jego Tabor.

Zawsze wzruszają mnie historie, które są na faktach. „Mój przyjaciel kot”, to niesamowita powieść, którą napisało samo życie. Opisuje więź, jaka może się wywiązać między człowiekiem, a zwierzęciem. Nikt mi nie powie, że czworonogi nic nie rozumieją, ani nie czują. Sama od prawie pięciu lat mam w domu niesfornego kota. Często mnie wkurza, przewracając wazony, bałaganiąc, kręcąc się pod nogami i wsadzając swego wścibskiego nosa dosłownie wszędzie, ale nie wyobrażam sobie, że mogłoby go nie być. Dlatego jestem w stanie zrozumieć zarówno Rona, jak i Michaela. Jeden i drugi musiał pogodzić się z jej utratą, tylko pierwszy z nich znalazł się w lepszym położeniu, gdyż Michael po dziesięciu miesiącach, dowiadując się o chipie zaaplikowanym kotce, postanowił zwrócić Tabor właścicielowi.

To niesamowite, jakie scenariusze pisze życie. Ciężko oceniać książkę, która nie powstała w głowie autora, tylko wydarzyła się naprawdę. Bardzo polubiłam postać Michaela, choć jest ON alkoholikiem i włóczęgą, niejednokrotnie pokazał, jak dobre ma serce. Nie jedna osoba mogłaby pod paroma względami brać z niego przykład. Wzruszyła mnie miłość, którą obdarzył kotkę oraz jego ból po rozstaniu z nią, z całego serca kibicowałam mu, mając nadzieje, że wyjdzie na prostą. Czy wyszedł? Musicie przekonać się sami, czytając książkę, tak samo, jeśli chcecie poznać przygody, które spotkały Michaela i Tabor.

Bezdomni traktowani są zazwyczaj obrzydliwie, są popychani, opluwani, wyzywani, przeganiani, nękani pogardliwym wzrokiem. Oczywiście takie sytuacje również spotykały naszego bohatera, ale zdziwiło mnie, ilu życzliwych ludzi spotkał ON na swojej drodze. Niektórzy bezinteresownie proponowali mu pieniądze, jedzenie czy też podwózkę. Michael był zawsze za wszystko wdzięczny i starał się nie szukać zwad. Wyobraziłam sobie, co by było, gdyby przyszło mu żyć w Polsce. Obawiam się, że jego życie wyglądałoby o wiele gorzej.

„Mój przyjaciel kot”, to cudowna opowieść, po którą warto sięgnąć. Zawiera w sobie wiele emocji, począwszy na rozpaczy, bólu, smutku, poprzez nadzieję, bezsilność, depresję, a kończąc na radości, niedowierzaniu i poczuciu szczęścia. Niekiedy wywołuje uśmiech na twarzy, a niekiedy wzrusza. Chwilami z otwartą buzią i szybszym biciem serca czekałam na to, co za chwilę się ma się wydarzyć. Książka została napisana przez dziennikarkę, wiec nie do końca przybiera ona formę powieści, choć znajdują się w niej oczywiście opisy i dialogi, mimo tego, w dalszym ciągu jest to reportaż. Pewne jest to, że pozycja ta wciąga oraz nie da tak łatwo o sobie zapomnieć.

Rok temu sięgnęłam po serię książek o kocie Bobie i jego właścicielu Jamesie. Była to niesamowita historia opowiadająca o niezwykłej przemianie narkomana, która dokonała się w dużej mierze dzięki rudemu kocurowi. Widząc z nowościach Wydawnictwa Kobiecego powieść o kocie byłam bardzo ciekawa, czy będzie to podobna historia do tej, którą znałam z „Kot Bob i ja”.

Czterdziestoletni Michael od wielu lat mieszka na ulicy. Razem z innymi bezdomnymi spędza dni na włóczeniu, żebraniu i piciu alkoholu. Nie ma większych ambicji, pogodził się ze swoim losem. Jednak pewnego dnia spotyka kota. Tabor, bo tak nazywa znajdę, jest ranna i zagubiona. Chociaż mężczyzna nie chciał mieć kota, postanawia jej pomóc. Dba o nią, a także obdarza miłością. Z czasem wyruszają we wspólną podróż z Portland do Kalifornii.

W tym samym czasie Ron rozpacza po stracie kotki. Już raz Mata się zgubiła, teraz jednak jej nieobecność bardziej go martwi. O porwanie podejrzewa sąsiada, który ewidentnie pała do niego nienawiścią. Ron umieszcza ogłoszenia gdzie tylko się da, przeszukuje okolicę, jednak bez skutku. Nie potrafi pogodzić się z jej stratą, ale jest bezsilny.

Początkowo rzeczywiście miałam wrażenie, że będzie to powtórka z wcześniej czytanej książki. Bezdomny, który znajduje kota - tak samo zaczynała się historia Jamesa Bowena. Jednak historia każdego z tych mężczyzn była inna, zarówno przed spotkaniem kota, jak i po. Jedyne co ich łączy to to, że zwierzak odmienił ich życie.

Uwielbiam książki o zwierzętach, pokazują one tę niezwykłą więź, która powstaje między nimi, a człowiekiem. Zwierzęta uczą wierności i bezinteresownej miłości, stąd te historie mają szerokie grono odbiorców. Mimo to tej książki nie poleciłabym najmłodszym czytelnikom. Lektura opowiada dużo o życiu na ulicy, trudnej przeszłości, piciu czy narkotykach. Jest to konieczne, by poznać historie bohaterów, zrozumieć, dlaczego znaleźli się w takiej sytuacji. Warto też nadmienić, że jest to książki oparta na faktach, stąd też nie jest to koloryzowana opowieść.

Co ważne, poznajemy nie tylko historię samego Michaela, ale też jego znajomych i Rona. Jest to też kolejna książka, w której możemy zobaczyć jak wygląda życie na ulicy, jak ludzie traktują bezdomnych i jak im samym ciężko jest wrócić do dobrego życia. Potrzebują kogoś, kto im pomoże, pokaże, że mogą zmienić swój los, jednak często są pozostawieni sami sobie. Widać też, że ludzi przychylniej patrzą na osoby, które mają zwierzęta. Przed przyłączeniem się Tabor, Michael nie doświadczył tyle serdeczności, co po jej przygarnięciu.

Niestety styl autorki zbytnio nie przypadł mi do gustu. Pojawiało się wiele nudnych momentów, które w moim odczuciu były zbędne. Odnoszę też wrażenie, że do niektórych wątków wracała kilka razy, co też mi nie odpowiadało. Pojawiały się też liczne powtórzenia, a niektóre zdania były zbyt długie, przez co powstawało małe zamieszanie.

Za to bardzo podoba mi się apel autorki umieszczony na końcu książki – zachęca tam do adopcji zwierząt, zamiast kupna. W tym miejscu i ja przyłączam się do jej słów, mnóstwo bezdomnych zwierzaków, co ważne – nie tylko psów i kotów, czeka w schroniskach czy fundacjach. Adoptując, dajemy im szansę na nowe, szczęśliwe życie, a równocześnie nie wspieramy biznesu sprzedaży zwierząt. Zwierzęta ze sklepów zoologicznych pochodzą zazwyczaj z pseudohodowli, rozmnażają się w strasznych warunkach, a dla sprzedawców nie liczy się ich zdrowie, tylko pieniądze, które dzięki nim zarobią. Sama mam dwa adoptowane króliki i była to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu.

Mimo stylu pisarki, książkę czytało się bardzo przyjemnie. Miło było podróżować razem z Tabor i Michaelem, patrzeć, jak mężczyzna zmienia się pod wpływem kotki i kibicować mu, by potrafił podejmować właściwe, choć często dla niego trudne decyzje. Książka dostarczyła mi dużo radości, ale i wzruszenia, a to jest to, czego w takiej literaturze szukam. Jeśli tak jak ja lubicie czytać o przyjaźni zwierząt i ludzi to myślę, że spodoba Wam się ta lektura.

Niestety życie nie jest dla wszystkich równe, nie ma sprawiedliwości. Cieszę się, że facet nie pozostał egoistą i udowodnił, że pozostawi kotkę tam, gdzie powinna być dla jej dobra. Wysyłek gościa jest jednak silnie naznaczony w książce.

Michael King ma czterdzieści siedem lat i żyje na ulicy. Po stracie bliskiej osoby został włóczęgą z problemem alkoholowym i depresją. Większą część swojego życia spędził an upijaniu się i zagłuszaniu złych wspomnień. Pewnego dnia znajduje wychudzoną, przemarzniętą i przestraszoną, ranną kotkę. Swoje ostatnie pieniądze wydaje na karmę. Nie dostaje żadnego odzewu na ogłoszenia o znalezieniu kotki dlatego postanawia się nią zaopiekować. Nazywa kotkę Tabor i szybko odkrywa, że w jej towarzystwie jest szczęśliwszy. Samotny i zagubiony ma teraz kochającą i słodką kotkę na której mu zależy. Aby przeczekać zimę udają się do Kalifornii. Podróżują piechotą, autobusem, samochodem a niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku. Zachowują ciągłą czujność, potrzebują schronienia, zmagają się z dotkliwym zimnem i burzą śnieżną. Są nierozłączni a Michael w pierwszej kolejności myśli o potrzebach tabor. Niestety Michael wie, że Tabor w końcu będzie musiała wrócić do prawdziwego domu.

Ron Buss szuka swojej kotki, po której wszelki ślad zaginął. Matę Hairi znalazł porzuconą z czwórką innych kociaków. Za wszelką cenę próbuje dowiedzieć się co stało się z kotką i boi się, że jej więcej nie zobaczy. Dodatkowo Creto, brat Maty jest smuty, przygnębiony i tęskni za siostrą. Ron nie ma pojęcia, że kotka wyruszyła w daleką podróż i oskarża sąsiada o porwanie jej. Czy kotka wróci do domu?

Michael i Tabor nie odnaleźli siebie nawzajem przez przypadek. Kotka powoli wyciąga mężczyznę s depresji i przywraca mu radość życia. Zamiast przeznaczać pieniądze na alkohol kupuje karmę. Kotka jest jego towarzyszką w trudnych chwilach. Rozbawia go, wzrusza, choć staje się i powodem jego wielu zmartwień. Odkąd kotka z nim jest jego życie całkowicie się zmienia. Tabor dodaje mu otuchy i wyzwala w nim wielkie pokłady dobroci.

Chyba nie ma osoby, która nie kochałaby zwierząt. Zwierzaki potrafią zmiękczyć nawet największego twardziela. Największym fenomenem internetu w ostatnim czasie stały się koty. Potrafią nas zadziwić i zachwycić. Są bardzo niezależne, robią coś bo tak chcą i tyle. Sama mam trzy koty i nie potrafię wyobrazić sobie bez nich życia. Koty to fenomen internetu więc opowieść o kocie musi okazać się prawdziwym strzałem w dziesiątkę. I z powieścią Britt Collins tak właśnie było. Historia ukazana w "Mój przyjaciel kot" jest ogromnie rozczulająca i chwyta za serce. Pełna ciepła, dostarczająca wzruszeń, w której najlepszym scenariuszem jest prawdziwe życie.

"Mój przyjaciel kot" to niezwykła powieść o ogromnej sile przyjaźni samotnego człowieka i zagubionej kotki. Wspólne przebywanie pomaga im na wielu płaszczyznach. Michael ogromnie się zmienia, znajduje sens w swoim życiu i już nie czuje się tak bardzo samotny. Wytwarza się pomiędzy nimi bezcenna więź. Ich historia jest pełna ciepła. Pogodna i sympatyczna wciąga nas od pierwszych stron. Potrafi wzruszyć le i rozbawić. Idealna pozycja dla wszystkich miłośników kotów. Polecam!

[Adres usunięty]

Książka tak naprawdę o tym, jak karma powraca. Kiedy my się troszczymy o innych, to reszta to zauważa i także zechce nas wesprzeć. Najgorsi są ci, którzy tylko by brali, nic nie dając w zamian. Szczerze polecam.

Michael jest bezdomnym mężczyzną. Snuje smutne, monotonne życie na ulicach Portland. Balansuje na granicy depresji, alkohol towarzyszy mu każdego dnia. Ludzie omijają go zwykle szerokim łukiem... Kiedy pewnej nocy zauważa wystraszoną, ranną kotkę, postanawia jej pomóc. Tym razem pieniądze zamiast na alkohol przeznacza na kocią karmę. I chociaż jest przekonany, że kiedy obudzi się nad ranem, uroczego zwierzaka już przy nim nie będzie, w pewnym stopniu czuje się za niego odpowiedzialny. Kotka jednak wcale nie ucieka, wydaje się, że bardzo polubiła Michaela. Początkowo mężczyzna nie chce przywiązywać się do futrzaka i próbuje odnaleźć jego właścicieli, ale po kilku dniach zawiązuje się pomiędzy nim a kotką wyjątkowa przyjaźń. Co ciekawe, z kotem u boku ludzie patrzą na Michaela o wiele przychylniej. Zbliżająca się zima zmusza bezdomnego do podróży w cieplejsze strony. Czy będzie w stanie zaopiekować się kotką? Jak potoczą się dalsze losy tej dwójki?

Wspaniała, wzruszająca, ciepła opowieść o przyjaźni kotki z samotnym człowiekiem. Kiedy zaczynałam lekturę, zastanawiałam się, czy będzie ona w stanie mnie wciągnąć. Bo chociaż od dziecka jestem miłośniczką kotów, ciężko jest napisać dobrą książkę o tych zwierzakach. Czytając "Mojego przyjaciela kota" przekonałam się, że życie pisze najciekawsze scenariusze. Historia tej dwójki naprawdę wciąga. Podróżujemy razem z nimi, kibicujemy Michaelowi, zakochujemy się w kotce...

Autorka wykonała świetną robotę. Starannie przedstawiała nam odwiedzane przez podróżujących po świecie przyjaciół miejsca, bardzo dobrze udało jej się ubrać ich przygody w słowa. Podczas lektury miałam wrażenie, że jestem tam razem z Michaelem i kotką Tabor, że siedzę tuż obok i przyglądam się wszystkiemu z boku. Britt Collins wspaniale oddała klimat tamtejszych miejsc, charaktery występujących w opowieści osób i emocje, które im towarzyszyły.

Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie. Nie była to lektura, w której szybko przerzuca się strony w oczekiwaniu na zaskakujące zakończenie. Tu można było skupić się na każdej z nich, zatrzymać na chwilę, zamknąć oczy i przenieść się w świat bezdomnego człowieka, dla którego przyjaźń z kotką okazała się najlepszym lekarstwem na samotność, depresję, a nawet nadużywanie alkoholu. Dla niej Michael musiał się pilnować.

"Mój przyjaciel kot" ukazuje niesamowitą więź, jaka może wytworzyć się pomiędzy człowiekiem a zwierzakiem. Pokazuje, że taka przyjaźń może odmienić życie zarówno człowieka jak i czworonoga. W przypadku Michaela, przyjaźń z Tabor nadała jego życiu sens. Znalazł towarzysza podróży, do którego zawsze mógł się uśmiechnąć, który samą obecnością poprawiał mu nastrój, który jednocześnie potrzebował jego opieki i troski. Dzięki temu odnalazł cel, dla którego chciało mu się każdego dnia wstawać i zmagać z trudnościami czekającymi na ulicy.

Myślę, że książka "Mój przyjaciel kot" spodoba się każdemu, kto choć trochę lubi te czworonogi. Ale polecam ją także osobom, które są zdania, że kot nie przywiązuje się do ludzi, a jedynie do miejsc - bo z takim zdaniem często spotkałam się w swoim życiu.

Britt Collins pokazała jak wiele dobrego może zdziałać przyjaźń ze zwierzakiem. Jak wiele korzyści niesie ona dla człowieka, o ile człowiek potrafi odpowiednio pokochać swojego pupila. Bo nie możemy zapomnieć, że zwierzę potrzebuje naszej troski, ciepła, opieki. Jeśli nie potrafimy mu tego dać, nie powinniśmy decydować się na jego posiadanie.

Ta książka wciąga, wzrusza, a jej bohaterowie wzbudzają sympatię czytelnika. Pozwala ona spojrzeć na bezdomnych z nieco innej perspektywy. "Mój przyjaciel kot" w pełni sprostał moim oczekiwaniom. Powiem więcej - nie spodziewałam się, że okaże się tak dobrą książką.

Miłość do czworonoga

„Widzę osobę, przypominającą skałę, która w wielu miejscach popękała, ale została na nowo posklejana, choć szczeliny wciąż są widoczne” – te słowa mogą odnosić się do wielu osób doświadczonych przez życie, które pomimo negatywnych wydarzeń, które pomimo rozmaitych traum i bólu, wciąż idą do przodu, choć coraz wolniejszym krokiem. Ludzie różnie reagują na porażki, na rozstania, na śmierć bliskiej osoby, a niekiedy ich ból i cierpienie są tak dojmujące, tak dotkliwe, że jedyne, co są w stanie zrobić, to rzucić wszystko. Tak niekiedy zaczyna się bezdomność, której konsekwencją (albo przyczyną), jest nadużywanie alkoholu czy narkotyków.

Michael King w przeszłości wykonywał wiele zawodów, prowadził miedzy innymi firmę zajmująca się architekturą krajobrazów, był również szefem kuchni w St.Louis. Szczególnie ta ostatnia praca zapewniała mu bardzo dobre zarobki, które pozwalały utrzymywać przytulny dom, zwierzęta i wieść szczęśliwe życie z ukochaną osobą. Niestety, właśnie wówczas, kiedy wydawało się, że jego życie osiągnęło pełnię, że nie można być bardziej szczęśliwym, okrutny los postanowił z niego zakpić – jego życiowy partner poważnie zachorował, a wirus HIV ostatecznie zebrał swoje żniwo. Po śmierci Mercera Michael nie wyobrażał sobie, że dalej mógłby przebywać w domu, w którym wspólnie z ukochanym spędzili tyle radosnych chwil. Pozostawił zatem wszystko za sobą, a decydując się na leczenie smutków alkoholem, świadomie skazał się na życie poza nawiasem społeczeństwa. Dziś ma czterdzieści siedem lat i jest starym, smutnym człowiekiem, któremu do szczęścia potrzeba tylko zgrzewki piwa i od czasu do czasu czegoś do przegryzienia. Żyje na ulicach Portland, okresowo tylko opuszczając miasto, by spędzić w Kalifornii zimowe miesiące. Wszystko zmienia się jednak, kiedy na ulicy jego przyjaciel, również bezdomny, znajduje małego kotka. Tabor, bowiem tak nazywa ją Michael, nadaje jego życiu sens, zaś od tej pory wszystko co robi, robi z myślą o niej.

O tym, jak potoczy się wspólne życie Michaela i Tabor przekonujemy się z lektury wspaniałej, ciepłej opowieści, opartej na faktach. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Kobiecego nowość pt. „Mój przyjaciel kot”, autorstwa Britt Collins, to historia, która poruszy serca i wyciśnie łzy nie tylko wielbicielom kotów, ale wszystkim lubiącym książki o zwierzętach. Świadomość, że opisywane wydarzenia rzeczywiście miały miejsce dodaje powieści uroku, a także sprawia, że z jeszcze większym napięciem śledzimy rozwój sytuacji, gorąco kibicując Michaelowi, ale i … płacząc nad cierpieniem Rona.

Kotka, mimo iż poraniona i wygłodzona, miała bowiem właściciela i to takiego, który kochał ją ponad wszystko. Od chwili, kiedy zniknęła z jego domu, mężczyzna nie może znaleźć sobie miejsca w życiu, desperacko starając się odnaleźć zaginione zwierzę. Mimo licznych apeli w mediach społecznościowych, a także kontaktów z organizacjami zajmującymi się bezdomnymi zwierzętami, nie może trafić na ślad ukochanej kotki. Dodatkowo zmaga się z sąsiadem, homofobem, którego zresztą Ron podejrzewa o zabójstwo futrzaka, czym ten wielokrotnie mężczyznę straszył…

Kiedy pewnego dnia Michael orientuje się, że kotka posiada chip, pozwalający zidentyfikować prawowitego właściciela Tabor, staje przed dylematem. Czy będzie w stanie oddać kotkę, z którą przeżył tyle wspaniałych chwil? Czy po wspólnej, wykańczającej podróży wraz z kotką do Kalifornii, teraz miałby zostać sam? O tym, jak zakończy się ta wyjątkowa historia, przekonamy się dzięki lekturze książki „Mój przyjaciel kot”, która zauroczy czytelnika, która skłoni go do przemyślenia tego, jakimi wartościami kieruje się w życiu, a może nawet zachęci do posiadania kota. Plastyczny język autorki w połączeniu z emocjonującymi wydarzeniami sprawił, że powstała porywająca książka od której trudno się oderwać, która powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich wielbicieli kotów, a także dla tych, którzy dotąd uważali te futrzaki za mniej inteligentne niż psy. Tabor przekona ich, jak bardzo się mylą…

Justyna Gul

Qultura słowa

Michael King to bezdomny alkoholik, który żyje na ulicach Portland. Pewnej nocy znajduje i przygarnia ranną kotkę. Swoje ostatnie pieniądze przeznacza właśnie na leki i jedzenie dla kotki, której nadaje imię Tabor.

Od tamtej chwili życie Michaela zmienia się na lepsze- ludzie go zauważają i chętniej wspierają. Gdy zbliża się zima, mężczyzna wraz z kotem postanawia wyruszyć w stronę słonecznej Kalifornii. Tak zaczyna się ich niesamowita podróż pełna szalonych przygód.

Nie będę się tutaj rozpisywać za bardzo nad bohaterami, bo moim zdaniem nie ma to za bardzo sensu. Powiem tylko tyle: Michael to cholernie silny człowiek z niesamowicie burzliwą przeszłością. Kotka Tabor jest dla niego niczym prawdziwe zbawienie. Ta książka pokazuje jak taki zwyczajny zwierzak potrafi polepszyć komuś samopoczucie i nie tylko.

Ja jako zdeklarowana miłośniczka psów, zauroczyłam się Tabor. Jest to tak urocza, słodka i kochana kotka, że tylko człowiek bez uczuć by jej choć trochę nie polubił. Swoją drogą, jest to najmilsza (jeśli mogę to tak nazwać) kotka, jaką znam. Gdyby mój koci przyjaciel miał być właśnie taki jak Tabor, to mogłabym i mieć takich przyjaciół z dziesięć w mieszkaniu.

Przyjaźń jaka połączyła tą dwójkę jest naprawdę wzruszająca. Z wielką radością czytałam o kolejnych szalonych pomysłach i zachowaniach kotki, a także ze smutkiem czytałam o życiu Michaela, jakie kiedyś wiódł. Naprawdę ciekawe były również rozdziały pisane z perspektywy prawdziwego właściciela kotki. Przy tych już naprawdę odczuwałam głęboki smutek i współczucie, z powodu utraty zwierzaka.

Kiedy na jaw wyszły pewne informacje to naprawdę zabolało mnie serce. Choć wiedziałam, że to się stanie, to jednak wciąż trwałam przy złudnej nadziei, że może jednak to będzie coś innego.

Z pewnością jest to odpowiednia lektura dla wszystkich miłośników zwierząt, nie tylko kotów. Genialna powieść o tym jak wielką moc ma przyjaźń między człowiekiem, a zwierzęciem i jak wiele robi dla nas taki zwierzak nie robiąc tak naprawdę nic.

Podobno koty są kapryśne, chadzają własnymi ścieżkami i nie potrafią okazywać ciepłych uczuć. Nic bardziej mylnego! Warto bliżej przyjrzeć się tym niesamowitym zwierzakom, odkryć ich urok oraz zrozumieć, że koty umieją naprawdę mocno kochać…

Michael King jest bezdomnym człowiekiem, niezwykle smutnym, zgorzkniałym i szukającym pocieszenia w alkoholu. Od wielu lat żyje na ulicach Portland, ledwo wiążąc koniec z końcem. Jego los odmienia się deszczowej nocy, gdy odnajduje pewną kotkę. Zaniedbany i ranny zwierzak potrzebuje natychmiastowej pomocy. Michael po raz pierwszy kupuje karmę oraz leki, nie alkohol. Czuje ogromne zdziwienie, ponieważ rano sympatyczna towarzyszka nadal przy nim trwa. Nie ucieka. King postanawia zaopiekować się kotką, nazywa ją Tabor. Ludzie zaczynają spoglądać na niego życzliwszym okiem, chętniej dając jedzenie i pieniądze. Nadchodzi zima, więc Michael i Tabor wyruszają w podróż do cieplejszego miejsca, przy okazji spotykając mnóstwo dobrych osób. Nawzajem leczą swoje rany. W Montanie mężczyzna idzie z kotką do weterynarza — odkrywa, że jego przyjaciółka ma założony chip, a jej prawdziwy właściciel nigdy nie poddał się w poszukiwaniach. Przed Michaelem pojawia się wielki dylemat: czy zrezygnować z tej niesamowitej relacji?

Od lat trwa wojna między psiarzami a kociarzami. Do której kategorii się zaliczam? Obu! Uwielbiam wszystkie zwierzęta, więc nie umiem rozdzielać je na lepsze i gorsze. Ponad rok temu przeczytałam świetną książkę autorstwa W. Bruce’a Camerona, chyba większość ją zna — „Był sobie pies”. Zrobiła na mnie spore wrażenie, dała wiele wspaniałych chwil. gdy zauważyłam zapowiedź powieści Britt Collins z automatu pomyślałam, że obie pozycje mogą mieć wspólny mianownik, jakim jest dostarczanie wzruszeń. Nie pomyliłam się w tej kwestii, a teraz na mej półce dwa egzemplarze stoją dumnie obok siebie. Kto wie, może pora na historie o królikach, myszkach, koniach? Da się skompletować niezłą kolekcję! Aktualnie skupiając uwagę na twórczości Collins muszę stwierdzić, że postawiła poprzeczkę wysoko! I to nie tylko za sprawą talentu literackiego, ale też nietuzinkowej osobowości.

Britt nie jest wyłącznie pisarką i dziennikarką, a działa na rzecz dzikich zwierząt. Udziela się charytatywnie, podróżuje po całym świecie, dociera do najdalszych zakątków, aby pomagać różnym gatunkom. „Duże koty” w Namibii, dzikie konie w Nevadzie, opiekowała się nimi. Udało jej się zebrać mnóstwo pieniędzy dla fundacji. Świetna kobieta, pełna pasji. Jakby stworzona do opowiedzenia tej historii, która przecież wydarzyła się naprawdę! Dopiero w trakcie lektury uświadomiłam sobie, że parę lat temu usłyszałam o Michaelu Kingu i Tabor, co wyleciało mi z głowy. Cieszę się, iż teraz mogłam poznać wszystkie ich przygody, nie zawsze słodkie, kolorowe.

To, co mnie ujęło w książce, to odpowiednie przedstawienie okoliczności, bez lukrowania. Realne zakończenie, poprowadzenie akcji z wręcz reporterską mocą. Wiadomo, że taka podróż, jakiej podjął się Michael, wymagała mnóstwa wyrzeczeń, a jego miłość do Tabor nie była usłana różami. Zdawał sobie sprawę z faktu, iż kotka nie należy do niego, a po prostu się nią opiekuje. Sama zastanawiałam się, co bym zrobiła na miejscu Kinga. Mogę zdradzić, to powszechnie rozprowadzona informacja — Tabor (jej prawdziwe imię brzmi Mata) wróciła do domu.

Pozycja idealna, człowiek ma ochotę i popłakać, i się pośmiać. Uwielbiam bohaterów, chciałabym móc ich wszystkich poznać. Szczególnie Michaela oraz Rona, czyli osoby mającej ogromny wpływ na rozwój historii. Prawdopodobnie już się domyślacie, z jakiego powodu! Nie zapominając o zwierzęcych przyjaciołach, nadających całości dowcipu, pewnej melancholii. Zwłaszcza podczas czytania dedykacji napisanej przez autorkę. Te kilka słów doprowadziło mnie do łez, gdyż przypomniało o moich kotach, które odeszły. Cóż, jeśli książka potrafi tak zauroczyć po pierwszej stronie — wówczas jest nieskończenie warta przeczytania. I puszczenia jej w świat, ponieważ podbiła oraz podbija serca tłumów. Dziękuję za jej stworzenie, Britt!

„Mój przyjaciel kot” jest powieścią niesłychanie ciepłą i wzruszającą. Idealnie wręcz nada się na prezent dla miłośników tych interesujących zwierząt, ale też osób, które nigdy nie mogły ich polubić, z różnych powodów. Coś czuję, że ta książka przekona sporo ludzi do adopcji kociaka — adopcji odpowiedzialnej, oczywiście, do czego również gorąco zachęcam!

Genialnie, że uczy nas, aby nie kupować zwierząt lecz je przygarniać – tyle jest ich w schroniskach. Lepiej je ratować od klatki czy od uśpienia, ponieważ w ten sposób możemy pomóc samym sobie. Zachęcam do lektury.

Po dodających otuchy psich historiach (Był sobie pies, Psiego Najlepszego) przyszedł czas na kocie opowieści! Osobiście uwielbiam koty, więc nie mogłabym przejść obojętnie obok tej książki, jednakże zanim zabrałam się za lekturę, postanowiłam zapoznać się z tematem i przeczytać co nieco o prawdziwej historii Michaela Kinga - bezdomnego mężczyzny, który pewnego dnia znalazł kotkę. Zainteresowanych odsyłam do artykułu w języku angielskim, oraz zapraszam na zapoznanie się z moimi odczuciami po lekturze książki.

Britt Collins to była redaktorka naczelna pisma Voyager, której teksty publikowano w wielu czasopismach. Mieszka w Londynie, jednakże często odwiedza Los Angeles. W wolnych chwilach wolontariuszka w schroniskach dla zwierząt na całym świecie - zbiera fundusze i dociera do najbardziej potrzebujących czworonogów!. Mój przyjaciel kot to debiut literacki kobiety.

,,Koty to ukojenie dla duszy."

Michael King to bezdomny alkoholik, którego dawne życie w szczęściu skończyło się w momencie śmierci ukochanej osoby. Od tego czasu King pląta się po ulicach, prowadząc wędrowniczy styl życia. Pomimo bezdomności mężczyźnie udało się nawiązać trwałe przyjaźnie z ludźmi żyjącymi w podobnych warunkach. Pewnego dnia na drodze bezdomnego staje pstrokata kotka, która diametralnie odmienia życie Michaela.

Na tę książkę miałam ochotę już od pierwszych zapowiedzi na stronie wydawnictwa. Wprost nie mogłam się jej doczekać, a gdy otrzymałam możliwość zrecenzowania powieści byłam przeszczęśliwa. Jak już wspominałam na początku, koty wprost uwielbiam, przez co podeszłam do tej książki mega pozytywnie i nie ukrywam, że trochę się zawiodłam. Nie chodzi o historię, bo przygoda jaką przeżył Michael King z kotką była piękna, wzruszająca i popierająca moje przekonanie, że kot tak samo jak pies może być wspaniałym towarzyszem człowieka, jednakże Britt Collins poniosła pewną klęskę, a ów klęską była postać Rona, pierwotnego właściciela Tabor/Maty. O mamo! Nawet ciężko mi opisać katorgę jaką przeżyłam czytając rozdziały skupiające się na tym mężczyźnie - i od razu zaznaczam, że cudzysłów wcale nie odnosi się do orientacji seksualnej bohatera. Ron był niczym typowa baba przeżywająca PMS - w sumie to był nawet gorszy, bo kobiecie ten stan minie, jemu nie. Wiem jak to jest stracić ukochanego pupila, bo przeżyłam to, co bohater - a właściwie przeżyłam nawet nieco więcej, walcząc o życie mojego kota, a na końcu będąc obecną przy usypianiu... Nie będę się rozpisywać na ten temat, bo skończy się to na łzach. Jednakże postać dorosłego faceta wpadającego w depresję po zaginięciu kota - pisanie o nim na każdym możliwym forum internetowym, notoryczne użalanie się nad sobą do znajomych i rodziny, wizyty u wróżek nawiązujących telepatyczną więź z zaginionymi pupilami, zamykanie się w domu i palenie zniczy w oknach po dziewięciu miesiącach od nieszczęśliwego zdarzenia to stanowczo za dużo! Ludzie dookoła nas codziennie zmagają się z prawdziwymi problemami - śmierć ukochanej osoby, choroba dziecka... a nasz bohater całkowicie się załamał z powodu kota? Ja śmierci swojego pupila nie przyjęłam z uśmiechem na twarzy - wręcz przeciwnie, przez pierwszy tydzień byłam chodzącym nieszczęściem z opuchniętymi od łez oczami, ale trzeba żyć dalej. Mam nadzieję, że osobowość Rona to w większości fikcja, bo facet doprowadził mnie niejednokrotnie do bólu głowy.

Teraz przejdę do powodów, dla których Mój przyjaciel kot okazał się być miłą i ciekawą lekturą, którą czytałam niemalże cały czas z przyjemnością. Po pierwsze: przekaz powieści. Każdy zasługuje na przyjaźń oraz przyjaźń możemy znaleźć w miejscu, w którym nigdy byśmy się nie spodziewali. To właściwie temat przewodni tejże książki. Kto by się spodziewał, że osoba mieszkająca na ulicy od lat ma w sobie tyle dobroci, by pomóc rannemu kotowi, zaopiekować się nim i szczerze pokochać? Większość moich znajomych uważa bezdomnych za bandę nierobów, osób, które skończył alkohol - nie kłócę się z nimi, bo często to prawda, jednakże pośród tych ludzi wiele jest takich, których w życiu spotkało coś druzgocącego, co odmieniło ich na zawsze. Michael King jest jednym z nich. Czasem trzeba niewiele, by przywrócić w człowieku nadzieję.

,,Nie bądź nigdy nieżyczliwy dla obcych, bo odrobina dobroci może cię zaprowadzić naprawdę daleko, a czasem nawet pomóc przetrwać całe życie."

Po drugie: koty! Jak zapewne już się domyśliliście, jestem typem kociary. Od zawsze miałam swojego kociego przyjaciela. Uwielbiam te mądre stworzenia i wolę je od psów - które zresztą też uwielbiam! Cieszę się, że do świata literatury wkroczyły właśnie takie rozgrzewające serca historie, w których to nasi czworonożni przyjaciele grają główne skrzypce. Mój przyjaciel kot prezentuje więź człowieka ze zwierzęciem, która odmienia jego życie, sprawia, że staje się ON kimś, kogo już dawno w sobie zatracił.

Po trzecie: ta historia jest na faktach! Jak widać, nie wszystkie zaskakujące historie powstają w głowach autorów powieści. Niezwykła przygoda (miejscami przerywana przez żałosne zrzędzenie Rona) bezdomnego mężczyzny i jego ukochanego futrzaka zdarzyła się naprawdę. Ta powieść była w sam raz dla mnie: Dla wszystkich, którzy kochali i stracili kota.

Czy to prawda, że koty mają wszystko gdzieś? Czy nie są zdolne do emocji i uczuć? Bzdura - historia Tabor i Michaela jest tego najlepszym dowodem :) Ta książka was rozbawi i wzruszy. Niesie ze sobą także piękną lekcję: najważniejsze jest to, jacy jesteśmy, a nie ile posiadamy :) Warto również wspomnieć, że jest to historia prawdziwa, bo to przecież prawdziwe życie pisze najlepsze scenariusze. Gorąco polecam, szczególnie tym, którzy uwielbiają wzruszające historie z czworonogiem w roli głównej!