Miłość w żagle. Nad Jeziorakiem. Tom 4

Byliście kiedykolwiek na Mazurach? Ja jeszcze nigdy, choć coś ciągnie mnie, aby zapoznać się z tą nieodkrytą dla mnie krainą. Po przeczytaniu najnowszej książki Miłość w żagle to uczucie jest jeszcze silniejsze.

Miłość w żagle to czwarty tom serii, a więc zostałam rzucona od razu na głęboką wodę. Byłam ciekawa czy nieznajomość poprzednich tomów w czymś mi przeszkodzi. Na szczęście tak się nie stało. Seria opowiada o trzech przyjaciółkach - Gabi, Ewie i Alinie. Tym razem szerzej śledzimy perypetie Aliny, która niby ma uporządkowane życie, ukochanego synka, cudownego mężczyznę obok siebie, mieszka w rajskiej krainie, a jednak czuje, że coś jest nie tak.

Tutaj płynnie przechodzimy do największej zalety tej powieści - pod pozorem lekkiej historii porusza ważne problemy, które mogą dotknąć każdego z nas. Oczywiście, autorka przeniosła mnie do pięknego miejsca, gdzie w dalszym ciągu króluje natura, do śpiewających ptaków i szumów drzew, ale czasami człowiek obojętnieje na to wszystko, przestaje to dostrzegać. Ma wrażenie, że obok niego jest tylko marazm i beznadzieja. Nic mu się już nigdy w życiu nie uda. Wątek depresji i ogólnie chorób psychicznych i więzi jaką powinno się pielęgnować z osobą chorą to coś co powinno pojawiać się w książkach znacznie częściej. Byłabym nawet bardziej ukontentowana, gdyby ten motyw był jeszcze znacznie mocniej rozwinięty, wtedy dodało by to tylko realizmu. Wolę gdy ścieżek, którymi kroczy fabuła jest mniej, a są znacznie szersze. W przypadku tej powieści mieliśmy i przeprawy z nastoletnią córką, i poszukiwania miłości, i zazdrość. Sporo tego wszystkiego, ale mam nadzieję, że nadrobienie poprzednich tomów i lektura kolejnych znacznie rozjaśnią mi w głowie. To taka mała uwaga i delikatny minusik z mojej strony.

⛵Każdy autor ma swój charakterystyczny styl i myślę, że po tej powieści rozgryzłam w czym specjalizuje się autorka. Ona po prostu przenosi czytelnika do danego miejsca, wypełnia książkę nie tylko opisami miejsc, do których aż wyrywa się serce, ale umieszcza w nich realne budynki, mnóstwo historii sprzed lat, które wypełniają puste miejsca w wyobraźni.

Żadne z miejsc nie jest białą kartą, wszędzie swoje echo mają wydarzenia sprzed lat nawet jeśli płyną tylko ze wspomnieniami ostatnich żyjących świadków.

Oglądaliście już Mazury oczyma autorki?