Miasto glin

Odstrzał!

Obecnie dużo się mówi o tolerancji, o akceptowaniu odmienności (w tym odmienności rasowej), niestety dla wielu są to wyłącznie puste słowa. Mimo możliwych oskarżeń o dyskryminację, pracodawcy często wystrzegają się zatrudniania osób, odbiegających w znacznym stopniu od ogółu, niezależnie czy chodzi o wiek, kolor skóry, czy stopień niepełnosprawności. Skoro tak wygląda sytuacja w XXI wieku, kiedy świat jest wielką globalną wioską, nie ma się co dziwić uprzedzeniom z którymi borykały się kraje w latach 70. i 80. ubiegłego wieku. Atlanta roku 1974 nie stanowiła tu wyjątku – według wielu ludzi miejsce czarnoskórych osób było w gettach, zaś kobiet – w kuchni.

Z tymi uprzedzeniami, z lekceważącym traktowaniem i nieustannym atakiem werbalnym, musiały liczyć się szczególnie osoby płci pięknej czy osoby o innym kolorze skóry, pełniące funkcje publiczne. I choć na horyzoncie widać było już pewne zmiany w stosunku do mniejszości rasowych czy dopuszczenia kobiet do wykonywania pewnych zawodów, to jednak czarnoskóry burmistrz to za mało, by zmienić sposób myślenia, by otworzyć ciasne umysły. W takim właśnie klimacie rozpoczyna pracę w wydziale policji miasta Atlanta Kate Murphy. Nigdy nie sądziła, że przyjdzie jej kiedykolwiek pracować w takim zawodzie, że kiedykolwiek założy mundur, jednak wszystko zmieniło się po śmierci męża – żołnierza, który zginął w trakcie akcji. Szykany, seksualne aluzje, ignorowanie, to tylko kilka z przykładów zachowania, które powinny skłonić ją do natychmiastowej rezygnacji z pracy policjantki. Choć dla Kate praca jest ciężką próbą, to jest też wyzwaniem, któremu jest zdecydowana podołać. Będzie potrzebowała tej wewnętrznej siły, bowiem trafia do policji w najgorszym momencie – od kilku miesięcy po mieście grasuje przestępca, który na celownik wziął sobie właśnie funkcjonariuszy.

O tym, jak potoczy się ta historia, o nieuchwytnym sprawcy, ale i o konfliktach na tle rasowym i jawnej dyskryminacji, przeczytamy w niezwykle klimatycznej i wciągającej powieści autorstwa Karin Slaughter. Książka „Miasto glin”, opublikowana nakładem wydawnictwa MUZA, to nie tylko porywający thriller z intrygą w tle, ale bardzo mocno osadzona w obyczajowości tamtych lat opowieść, która zachwyci nawet najbardziej wymagających czytelników. I mimo iż początkowo mogą wystąpić trudności z odnalezieniem się w atmosferze lat 80. ubiegłego wieku, mimo iż trzeba przekonać się do nieco szorstkiego stylu autorki, to z każdym kolejnym rozdziałem, historia wciąga nas coraz mocniej, budząc gwałtowne emocje.

W dniu, kiedy Kate zaczyna pracę, ma miejsce kolejne brutalne morderstwo policjanta na służbie. Mimo iż najwyraźniej sprawca zmienił modus operandi, pozostawiając przy życiu drugiego z funkcjonariuszy, to wszystko wskazuje, iż odpowiedzialnym jest morderca okrzyknięty Strzelcem z Atlanty. W przeciągu trzech miesięcy poprzedzających to nietypowe zabójstwo, zginęło już czterech policjantów, a za każdym razem sprawca kazał im klękać i zabijał strzałem w głowę. Czemu tym razem było inaczej? Czemu Strzelec uśmiercił tylko jedną osobę, zostawiając przy życiu Jimmy`ego Lawsona? To pytanie zadaje sobie Maggie Lawson, siostra ocalałego policjanta, która dostrzega w złożonych przez brata zeznaniach wiele sprzeczności. Czy jednak ten fakt cokolwiek oznacza? A nawet jeśli, czy wraz z Kate zdołają się dowiedzieć o co tak naprawdę chodzi i kim jest Strzelec?

Mimo iż nie zostają one dopuszczone do oficjalnego dochodzenia, to samodzielnie postanawiają rozwikłać zagadkę. Jaki będzie tego rezultat? Przekonamy się o tym, zatapiając w niezwykle wciągającej powieści, pełnej dyskryminujących akcentów, uprzedzeń, a także samosądów. Autorka niezwykle krytycznie odnosi się do organizacji pracy milicji, piętnując nie tylko nadmierne spożycie alkoholu, także na służbie, ale i skłonność do agresji i źle pojęty solidaryzm, daleki od umożliwienia podejrzanemu skorzystania z prawa do uczciwego procesu. Mimo iż nie jest to powieść, do której się powraca po latach, to z pewnością docenić należy nie tylko mistrzostwo słowa, jak i socjologiczną jej wymowę.

Justyna Gul

Qulturasłowa

Karin Slaughter ma na swoim koncie co najmniej kilkanaście powieści. Do tej pory zapoznałam się jedynie z pierwszym tomem jej serii kryminalnej ,,Zaślepienie" i oddzielną powieścią, ,,Miastem glin" właśnie. Jak wypadło to czytelnicze spotkanie?

W Atlancie, 1974 rok, zostają zamordowani policjanci. Ktoś każe im uklęknąć i strzela prosto w głowę. Nie wiadomo, kto jest Strzelcem. Do policji dołączą Kate, której koleżanki nie wróżą długiej przyszłości. Po pierwsze, jest kobietą, a po drugie, niewiele wie. Dopiero rozpoczyna swoją policyjną karierę. Jej partnerką zostaje Maggie Lawson. Czy obu paniom uda się wytropić Strzelca? Jest to o tyle mało prawdopodobne, że to panowie prowadzą śledztwo i nikt nie za bardzo dopuszcza je do sprawy.

Nieco obawiałam się objętości tej książki, bo mimo wszystko przeczytanie ponad 500 stron publikacji zajmuje sporo czasu. Na szczęście moje obawy szybko się rozwiały i z ,,Miastem glin" zapoznałam się praktycznie w pół dnia. Bardzo szybko wciągnęłam się w tę fabułę i nie mogłam oderwać się do samego końca. Karin Slaughter umiejętnie podsuwa nam tożsamość Strzelca, jednak wprawiony czytelnik może być pewien, że to tylko pisarskie zmyłki. Prawdziwa bomba ma dopiero nadejść.

Karin Slaugher w swojej najnowszej książce nie stroni od kilku brutalnych opisów bójek, noża w oku, odłamka kuli w kręgosłupie. Nie pozostawia także bez echa tego, jak traktowało się kobiety w policji, ale też w domu. W swojej najnowszej powieści nie omija tematu Żydów, którzy z pewnością nie mieli łatwo. Największą uwagę zwraca na doprowadzenie do końca sprawy Strzelca.

,,Miasto glin" to naprawdę świetna książka, względem której miałam wysokie oczekiwania i zostały w pełni spełnione. Jak już wspomniałam, czyta się ją naprawdę szybko i z naprawdę sporym zainteresowaniem. Jeśli przerażają Was kilkunastotomowe serie, możecie zacząć od odrębnej powieści ,,Miasto glin", która na pewno Was nie zawiedzie. Cała akcja powieści toczy się praktycznie w cztery dni, a na końcu przechodzimy do kolejnego poniedziałku.

Muszę przyznać, że trafiłam na dosyć ciekawą pozycję. Często kryminały osadzone są w czasie, który nazwałabym mocno teraźniejszym czyli na przestrzeni dni dzisiejszych lub maksymalnie kilka lat wstecz. Dzięki Karin Slaughter odbywamy podróż w czasie, do ubiegłego wieku. Brzmi zachęcająco i tak, jakoby przenosilibyśmy się przeszłość odległą, a to zalewie niecałe 50 lat.

Akcja "Miasta glin" dzieje się w roku 1974 roku. To zaledwie kilka dni, w czasie których prowadzone jest śledztwo.

W Atlancie grasuje zabójca. Nie zadowolił się jedną śmiercią, jego celem jest wciąż zabijać. Ofiary to policjanci, jednemu udało się ujść z życiem. Jako, że może co nieco przekazać o tym jak wyglądał zabójca (choć nie jest to wiele informacji, można się domyślać dlaczego) powinien być chroniony, mieć ochronę. Tu następuje moje wielkie zdziwienie. Mimo, że nie znam dokładnie specyfiki pracy policji, nic nie wiem jak to było w latach 70-tych w Atlancie, to wydaje mi się, że istniały jakieś procedury związane z ochroną osób poszkodowanych w wyniku przestępstwa na przykład gdy osoba popełniająca czyn nie została jeszcze ujęta, pozostaje na wolności. Czy uda się wyjaśnić tę trudną sprawę, a winny poniesie karę za swoje czyny? Czy koleżanki po fachu odnajdą zabójcę?

Ciekawi mnie czy rzeczywiście w tamtym czasie Atlanta wyglądała tak jak w swojej książce opisała to autorka. Zapytacie o co chodzi. Otóż w powieści Karin Slaughter roi się od stereotypów. Nie są to jej opinie, wydaje mi się, ona jedynie pokazuje jak wtedy postrzegano świat i odmienności. Tak jak już pisałam- jest mnóstwo uogólnień. Wiem, że w latach 70-tych wyrażano bardzo krytyczne o osobach o innym kolorze skóry czy o odmiennej orientacji seksualnej, homoseksualistach (niestety- dziś mimo, że sytuacja się poprawiła to nie jest jeszcze idealnie). Dobrze miał się też męski szowinizm.

Powieść pozytywnie mnie zaskoczyła. Mimo, że denerwują mnie uogólnienia i wyżej wspomniane niesprawiedliwe, krzywdzące zachowania to dobrze mi się ją czytało. Być może wpływ miała na to wiedza, że to nie opinie autorki, a chęć jak najlepszego odwzorowania sytuacji.

Miasto glin to kolejna książka lubianej przeze mnie pisarki, Karin Slaughter. Autorka w poprzednich książkach przyzwyczaiła mnie do tego, iż akcja rozgrywa się w miarę współcześnie, w XXI wieku.

Pod tym względem Miasto glin jest inne. Miejscem akcji jest Atlanta, a czas, w którym rozgrywają się wydarzenia to rok 1974.

I to moim zdaniem jest największy atut książki, lata 70. XX wieku i ich genialne ukazanie. Slaughter dosadnie, obrazowo portretuje przeciętne społeczeństwo tamtego okresu wraz z jego wszelakimi przywarami- seksizmem, homofobią, rasizmem, antysemityzmem, przemocą domową, czyli cechami, zachowaniami, które amerykańskie społeczeństwo lat 70. uważało za normę. W trakcie lektury trudno mi było uwierzyć, iż coś takiego miało miejsce tak niedawno, w tak z pozoru cywilizowanym, postępowym obecnie w zakresie praw człowieka kraju. Pod względem genialnego oddania klimatu epoki, śmiało można Miasto glin określić mianem bestsellera.

Doskonale także ukazane są zmiany, jakie w tym okresie zachodzą w amerykańskim społeczeństwie.

Na tym tle niezwykle interesująco prezentuje się śledztwo prowadzone przez dwie kobiety. Muszą one sobie radzić nie tylko z trudnym dochodzeniem, ale także z przeszkodami w postaci niechęci kolegów i większości społeczeństwa do nich samych, jako kobiet i policjantek.

Ciekawie nakreśleni bohaterowie to kolejny atut książki. Główne bohaterki bardzo polubiłam i wiernie im kibicowałam. Doskonałym zabiegiem jest styl pisarki, który pozwala poznać myśli konkretnych bohaterów.

Nie ukrywam, nie jest to książka dla każdego, nie dla szukających typowego czytadła, takiej amerykańskiej akcji rozgrywającej się w tempie ekspresowym. Slaughter w pełni postawiła na lata 70. XX wieku, zarówno jeżeli chodzi o ukazanie klimatu tego okresu, jak i styl prowadzonego dochodzenia i styl narracji w książce. Śledztwo, które prowadzą dwie główne bohaterki, to kawał porządnej policyjnej roboty, jednak brak w nim kluczenia, podsuwania czytelnikowi mylnych tropów. Brak też akcji na zasadzie zabiligoiuciekł. Pisarka położyła nacisk na klasyczne dochodzenie, porządny kawał policyjnej roboty, takie po nitce do kłębka. Polecam. Warto.