Miasteczko kłamców

Zaskoczona? Tak. Zadowolona? Jak najbardziej. Pod wrażeniem? Ciągłym.

Czytając tą książkę byłam pewna, że jestem tam. W tym miasteczku, pośród kłamców, skrywająca tajemnicą, chociaż sama nie do końca wiedziałam jaką.

Całkowicie wtopiłam się w świat Cooley Ridge. I z pewnością całkowicie mu się oddałam.

Mam tylko jedną wskazówkę.

Czytaj uważnie. Nie przeocz niczego. I chociaż możesz mieć wrażenie, że ten układ książki wprowadza chaos odgoń go, ucisz, zduś.

Tam w środku wszystko jest na miejscu.

Tylko jeszcze o tym nie wiesz.

I pamiętaj. Zegar tyka - "tik-tak".

Duszny klimat małomiasteczkowej społeczności. Niewiedza, lęk, brak poczucia bezpieczeństwa. Świadomość, że tuż za rogiem czeka nieopisany strach. Oto przepis na sukces thrillera doskonałego. Mam wrażenie, że podobne książki są rzadko polecane, a szkoda - bo przechodzimy obok naprawdę dobrych lektur.

Nicolette wraca do rodzinnej miejscowości po dziesięciu latach. Opuściła Cooley Ridge tuż po zaginięciu swojej przyjaciółki, a dziś ponownie zdecydowała zmierzyć się z przeszłością. Niestety nie zrobiła tego dobrowolnie. Uciekając zostawiła za sobą rodzinę i znajomych ze szkoły, ale nie było żadnej siły, która mogłaby ściągnąć ją z powrotem na miejsce. Do czasu, gdy otrzymała tajemniczy list. Skrywana tajemnica ponownie dała o sobie przypomnieć, a gdy w Cooley Ridge doszło do kolejnego zaginięcia - wszystkie oczy ponownie skierowały się w stronę Nico.

Zagadka nierozwiązana przez dziesięć lat i dwie zaginione dziewczyny, które przepadły bez śladu. Brzmi bardzo schematycznie, prawda? Również myślałam, że zasiadam do lektury typowego, może dobrze napisanego, jednak opartego na znanych już schematach thrillera. Ogromnie się pomyliłam. Megan Miranda zaprosiła mnie do świata, w którym nie ma jednej prawdy, a duszący klimat niepewności niemal doprowadza czytelnika do szaleństwa. Brak zachowanej chronologii w rozgrywanych wydarzeniach nie ułatwiał szybkiego rozwiązania akcji a dezorientacja towarzysząca do ostatniej strony jest punktem honorowym w powieści Mirandy.

Zaskoczona pomysłem i jego realizacją przepadłam bez reszty w treści, która skutecznie przypominała mi na każdym kroku, że finał będzie dla mnie szokujący. Autorka skupiając się na każdym, najmniejszym szczególe fantastycznie pokazała ciąg przyczynowo-skutkowy, który wiąże się z najmniejszym drobiazgiem. Dlatego musiałam być naprawdę ostrożna przy śledzeniu treści i rozgryzaniu ukrytych sygnałów, bo jedno przeoczenie wytrącało mój wstępny pomysł na dalszy rozwój akcji. Sprawy nie ułatwiała narracja ze strony głównej bohaterki, która zawzięcie skrywała sekret sprzed lat i nawet przed czytelnikiem nie zamierzała ujawniać żadnego, choćby najmniejszego szczegółu. Kiedyś byłabym rozczarowana brakiem analizy psychologicznej bohaterki tak dobrego thrillera, ale dziś wiem, że ze strony Megan Mirandy była to akcja zamierzona - podobnie jak społeczność do której powróciła Nicolette nie zamierzała wpuszczać do swojego świata kogoś z zewnątrz. To potęgowało moje uczucie niepewności, świadomość że dzieje się coś niedobrego i pozostaje mi jedynie czekać na ostateczny cios.

"Miasteczko kłamców" to thriller niezwykle angażujący. Treść wciągnęła mnie do świata małomiasteczkowej społeczności już od pierwszej części sugerującej, że znajduję się w punkcie, w którym tak naprawdę powieść powinna się zakończyć. Zdezorientowana z zachwytem śledziłam kolejne nieoczekiwane zwroty akcji i dokładnie tak, jak tego oczekiwałam - nie potrafiłam wypowiedzieć słowa po zderzeniu się z niesamowitym finałem. Uwielbiam tak dobrze skonstruowane, niebanalne i przede wszystkim niezwykle zaskakujące książki. Niepozorna lektura okazała się mroczną i zaskakującą przygodą od której nie mogłam się oderwać. Przygotujcie się na poczucie dezorientującej bezradności i wybierzcie mądrze - to powieść dla odważnych.

Gdy przed dziesięcioma laty najlepsza przyjaciółka Nicolette zaginęła, ta postanowiła wyjechać

z Cooley Ridge, by odciąć się od przeszłości i rozpocząć całkiem nowe życie, nie oglądając się za siebie. W rodzinnym miasteczku pozostawiła ojca, brata, ukochanego z liceum i znajomych - zarówno tych dalszych jak i tych bliższych. Kiedy wydaje jej się, że uciekła przeszłości na dobre, dostaje wiadomość: "Muszę z tobą porozmawiać. Ta dziewczyna. Widziałem tę dziewczynę". Tyle wystarczy Nicolette, by wróciła do rodzinnego miasteczka i dawnego domu. Wielki powrót po latach wiąże się jednak z tragicznymi wspomnieniami. To jednak nie wszystko. Bez śladu znika kolejna dziewczyna, którą ostatni raz widziano, gdy wchodziła do lasu - rozpłynęła się tam

w środku nocy i nikt już jej nie widział...

Tajemnica z przeszłości wraca ze zdwojoną siłą. Rozpoczyna się fala tajemnic, chwil grozy, kłamstw i pytań: Kto zabił? Dlaczego to zrobił? Czy był to ktoś bliski? Czy zaginięcie sprzed lat powiązane jest z obecnym zaginięciem? Co te sprawy mają ze sobą wspólnego? Jakie fakty wyjdą na jaw, gdy rozpocznie się grzebanie w przeszłości...?

Książka "Miasteczko kłamców" nie zachwyciła mnie od pierwszej strony. Przez długi, długi czas lektury wydawała mi się nadzwyczaj absurdalna i ogromnie przytłaczająca. Wspomnienia przeplatają się tu z rzeczywistością, nie są oddzielone wyraźnie od tekstu, który mówi

o teraźniejszości, co początkowo znacznie utrudniało mi czytanie, odnalezienie się w powieści

i wprowadzało niemały zamęt, stwierdziłabym, że chwilami był to nawet chaos dużego kalibru. No

i na dodatek wszystko kręciło się wokół zaręczynowego pierścionka, za który można byłoby kupić kilka domów. To nic, że na jaw wychodzą mrożące krew w żyłach fakty, bohaterom grozi niebezpieczeństwo, a być może można natknąć się na trupa na każdym kroku - nie, to nieważne! Ważne, że Nicolette zgubiła pierścionek. Główna bohaterka była naprawdę irytująca...

i fajtłapowata. Ile razy można gubić tą samą rzecz?! Pierścionek zaręczynowy był chyba głównym bohaterem tej książki, a ja i tak nie pamiętam co w końcu się z nim stało... Wstyd.

Muszę przyznać, że mimo wszystko, pomysł na fabułę był zaskakująco dobry i zrealizowany ciekawie. Prawdziwa akcja, gdzie nie można było oderwać się od książki, na dobrą sprawę rozpoczęła się dopiero w połowie powieści, ale jak już się rozpoczęła... szok! Autorka trzymała czytelnika w ogromnym napięciu i choć zakończenie książki było nieco przewidywalne to było

z niespodzianką. Myślę, że ekranizacja cieszyłaby się dużym uznaniem. W końcu w książce można odnaleźć to, co lubią wszyscy. Intrygi, kłamstwa, tajemnice i dziwny las, który nie cieszy się dobrą sławą...

Reasumując, książkę "Miasteczko kłamców" warto przeczytać. Zachwyci ciekawym pomysłem, lekkim stylem pisania, a po pewnym czasie nawet sprawi, że nie będzie się dało jej odłożyć. Małe wady zostaną zatuszowane tym, co autorka zostawiła na koniec i z pewnością zapadną

w niepamięć. "Miasteczko kłamców" to dobry thriller. Równie przerażający jak i jego okładka. Przyjrzyjcie się jej... Polecam.

„Zaginione dziewczyny doskonale potrafią zakraść się do czyjejś głowy. Nie można nic na to poradzić, że dostrzega się je w każdym – uświadamiamy sobie, że nasz los jest ulotny i kruchy. W jednej chwili jesteśmy tutaj, a w następnej zostaje po nas tylko fotografia w witrynie sklepowej.”

Dziesięć lat temu, po tym jak jej najlepsza przyjaciółka, Corinne, zaginęła, Nicolette postanowiła wyjechać z rodzinnego Cooley Ridge, pozostawiając tam całą rodzinę, licealną miłość i mroczną tajemnicę. Kiedy jednak po wielu latach dzwoni do niej ojciec i mówi, że widział Corinne, Nico rzuca wszystko i wraca do miejsca, o którym chciała zapomnieć. Liczyła na to, że tamte wydarzenia ma już za sobą, że już dawno je przebolała i może żyć nowym życiem. Jednak wkrótce po jej przybyciu znika kolejna dziewczyna. Ostatni raz widziano ją, kiedy wchodziła do lasu leżącego nieopodal domu Nico. Tajemnica z przeszłości powraca, a podejrzani są wszyscy – Cooley Ridge to małe miasteczko, a nikt nie chce wyjść na „tego złego”.

Gdy rozpoczynałam swoją czytelniczą przygodę z thrillerami, to byłam zachwycona niemal każdą powieścią z tego gatunku. Teraz mam już większe wymagania, obeznałam się z tematem, ale nowość od wydawnictwa Znak, Miasteczko kłamców, zdecydowanie czymś mnie urzekła – przynajmniej jej zapowiedź, bo wiedziałam, że będę chciała zapoznać się z historią Nico. Choć fabuła brzmi dosyć oklepanie, to liczyłam na to, że Megan Miranda będzie potrafiła mnie zaskoczyć. Niestety, okazało się, że rozwikłanie tajemnicy wcale nie było takie skomplikowane ani zaskakujące. Właściwie było dosyć przewidywalne i schematyczne, ale mimo tego książka nie wypada najgorzej. Mam wobec niej kilka zarzutów, jednakże pojawia się tutaj kilka elementów, które sprawiają, że lektura jest całkiem przyjemna.

Zdecydowanie mamy tutaj do czynienia ze świetnym klimatem. Tajemnicze Cooley Ridge to małe, zapomniane miasteczko, w którym wszyscy się znają. Nikt z niego nie wyjeżdża (poza Nico), wszyscy żyją swoim prostym, codziennym życiem. Takie miejsca akcji zawsze mają świetną atmosferę, a jeżeli dodamy do tego motyw zaginięcia, to robi się naprawdę ciekawie. W takich miejscach jest po prostu potencjał, a każdy mieszkaniec miasta mógł być zaangażowany w zaginięcie czy też morderstwo, jeżeli dojdzie do popełnienia takowego. Tutaj jest podobnie, choć wszyscy mają alibi. Ale dlaczego tuż po tym, jak Nico wraca do miasta, ginie kolejna dziewczyna? I czemu wszyscy wydają się być obojętni na to, co się stało? Wszyscy mają swoje tajemnice i maskują je kłamstwami.

Megan Miranda zdecydowanie chciała zrobić wszystko, aby trzymać czytelnika w napięciu aż do ostatniej strony. Zadbała o to, aby ostateczne rozwiązanie tajemnicy wyszło na jaw dopiero na sam koniec, jednak nie do końca spodobał mi się sposób, w jaki przedstawiła rozgrywające się wydarzenia. Mamy tutaj do czynienia z nieco odwróconym biegiem akcji – początkowo poznajemy wydarzenia konkretnego dnia, a potem dzień po dniu cofamy się i cofamy… I tak przez dwa tygodnie. Było to nieco problematyczne i dezorientujące, choć zazwyczaj nie mam problemu z tym, aby połapać się we wszystkich faktach. W tym przypadku nie do końca mi to jednak odpowiadało, tym bardziej, że wydaje mi się, iż normalny bieg akcji wiele by nie zmienił. Po co więc ten zabieg? Nie mam pojęcia. W moim odczuciu wychodzi na to samo, z tym, że w tym przypadku można się na chwilę zagubić. I po co?

Nie ukrywam, że autorka stopniowo dawkuje wszelkie informacje, które mogłyby nas naprowadzić na odpowiedni trop w sprawie zaginięcia Corinne i drugiej kobiety, jednakże punkt kulminacyjny nie wbija w fotel. Akcja toczy się umiarkowanym tempem, a książka bardziej wygrywa klimatem niż rzeczywistą intrygą czy tajemnicą – w moim odczuciu nie pojawiło się tutaj nic wyjątkowo zaskakującego, raczej coś, co przyjmuje się z oczywistością. Dlatego ciężko mi jednoznacznie określić tę powieść. Nie ukrywam, że czytało się ją w sumie przyjemnie, ale nie była to zbyt porywająca opowieść. Chyba ot tak do przeczytania na jeden czy dwa wieczory, ale nic poza tym.

"Po dziesięciu latach przeszłość nadal jest obecna. Obraz się wyostrza. Wspomnienia nabierają wyrazistości... Przyszedł czas, żebym otworzyła oczy."

Unikalny sposób opowiadania historii, odwrócona chronologia zdarzeń, trzeba uważnego skupienia, aby w pełni się we wszystkim połapać, właściwie zinterpretować odsłaniane na wstecznym biegu wydarzenia i przeżycia. Przyznam, że choć styl narracji początkowo wydawał mi się trudny do ogarnięcia, to z czasem podchwyciłam jego rytm i dałam się wciągnąć w przybliżaną opowieść. Klimat małego miasteczka, niepozornej mieściny, jakich wiele w Karolinie Północnej, niczym się niewyróżniających, z dawno przyciemnionym blaskiem i utrwalonym spokojnym tempem życia. Lokalna społeczność doskonale znająca się, wiedząca o sobie wszystko, żyjąca rozsiewaniem plotek i pogłosek, zwłaszcza kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach niespodziewanie znikają dwie młodziutkie kobiety.

Megan Miranda ciekawie buduje napięcie, z każdym rozdziałem przeformowuje się nastawienie czytelnika do kluczowych postaci powieści. W snute domysły i przypuszczenia zakrada się coraz intensywniejsza atmosfera niepewności, mroczności i posępności. Skrywane latami tajemnice ukazują prawdziwe oblicze, kłamstwa wydostają się na powierzchnię, prawda wyłania się z otulonego mgłą lasu i dawno zapomnianych górniczych korytarzy, do których nie chcą już ani zaglądać mieszkańcy ani nawet zwiedzać turyści. Jak wiele twarzy może pokazywać światu jedna osoba, za jakimi maskami chować się, aby tylko zdołać szczelnie zamknąć wrota do zatajanych sekretów? Jak długo można trwać z ogromnym ciężarem duszy, funkcjonować w pozornym szczęściu i spokoju, nie poddać się nasilającym się wyrzutom sumienia i poczuciu winy?

Skupiamy się nie tylko na rozwiązywaniu zagadek skrywanych w domostwach odizolowanego nieco od reszty świata miasteczka, ale również na docieraniu do prawdziwych obliczy głównych bohaterów, a rozsupływanie zapętlonej sieci intryg nie jest łatwe czy oczywiste. Właśnie liczne niedomówienia i niewiadome, sprytnie podsuwane przez autorkę, czasem mocno zaciemniane, kiedy indziej ukazywane w migotliwym blasku, przyciągają najbardziej. Chętnie oddajemy się zajmującemu wyzwaniu dopasowania poszczególnych elementów thrillerowskiego puzzle. Dostrzegamy wielu podejrzanych, oskarżanych i obwinianych, a przy tym rośnie spirala strachu, zdradliwych tematów i mętnych usprawiedliwień. Niemal trzydziestoletnia Nicolette Farrell zmuszona zostaje do powrotu po dziesięciu latach do rodzimego Cooley Ridge. Czeka ją trudna konfrontacja z przeszłością. Jaki przybierze kierunek, dokąd doprowadzi, czym się zakończy?

[Adres usunięty]