Martwy błękit

Czyta się barzo dobrze. Dla mnie dodatkowym plusem jest fakt, że urodziłem się w Sopocie i bardzo długo tam mieszkałem.. Czyli dodatkowa zabawa ze sprawdzania nazewnictwa ulic. Nie tylko w Sopocie. Ale jedna uwaga. Dlaczego autor kilkakrotnie wspomina, że "pojechał do Sopotu wąskotorówką". Kolej na tej trasie była zawsze normalnotorowa. Wąskotorówka jeździła na Żuławy.

Piotr

Bardzo dobra, wciągająca historia, dobrze skonstruowana intryga. Nie jestem miłośnikiem malarstwa, więc niektóre opisy były trochę męczące, ale trzeba przyznać, że autor nie przesadził z nimi zbytnio.

Czytając Błękit, miałem wrażenie, że autor wręcz czerpie satysfakcję z opisywania scen seksu :) Choć w pewnym stopniu budują one obraz postaci, to jednak zwykle można je ograniczyć do minimum. Dla mnie stanowią rozciąganie fabuły.

Na pewno warto sięgać po przygody Abella i Kukulki, bo to naprawdę wyjątkowy duet.

"Śmierć jest w jakimś sensie przereklamowana. Fakt, była doświadczeniem ostatecznym, ale jednak przeraźliwie powtarzalnym."

Bardzo klimatyczna, frapująco przenosimy się w przeszłość, do tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku, zerkamy na polityczne okoliczności, społeczne nastroje, architektoniczny styl, codzienne życie mieszkańców, sposoby spędzania wolnego czasu, a nawet umeblowania prywatnych domów. Głównymi bohaterami tła powieści jest Wolne Miasto Gdańsk ze złowrogo pobrzmiewającym niemieckim nazizmem i antysemityzmem, w tym przyciągający turystów Sopot z eleganckimi letnimi rezydencjami fabrykantów, bankierów, adwokatów i rentierów. Historyczne miejsca, postaci i zdarzenia zgrabnie wpleciono w fabułę, w przyjemny sposób ugruntowujemy wiedzę, ale też poznajemy zajmujące informacje. Odpowiadają mi kryminały, które proponują czytelnikom taką właśnie wzbogacającą wartość dodaną.

I jeszcze mnóstwo odwołań do malarstwa, a ponieważ w tej tematyce nie należę do biegłych, to z przyjemnością się w nią zagłębiałam, śledząc intrygujący scenariusz zdarzeń, jednocześnie poszukując obrazów w internetowej bazie danych. Ten aspekt powieści, obok lekkiej plastycznej narracji, ciekawego wciągającego budowania nastroju, odbieram pozytywnie. Detektywistyczna zagadka już bardziej rozbudowana i zaskakująca niż w pierwszym tomie, lepiej dopracowana kreacja kluczowej postaci, może zbyt łatwowierna jak na mężczyznę, to jednak wyjątkowo dociekliwa jak na policjanta. Tym razem nie pozostał mi obojętny, z zainteresowaniem śledziłam jego prywatne perturbacje, chętnie obserwowałam udział w sensacyjnych motywach fabuły, nieco przerysowanych, czasem niekonsekwentnych, ale niewątpliwie barwnych i budujących napięcie.

Christian Abell, radca kryminalny, miłośnik sztuki, zajmuje się pozornym samobójstwem Saula Rottenberga, szanowanego i zamożnego członka sopockiej społeczności, właściciela firmy budowlanej, zasłużonego dobroczyńcy, posiadacza wyjątkowo cennej kolekcji obrazów. Zanim jeszcze śledztwo zdoła na dobre rozwinąć się, kolejna osoba z rodziny Rottenbergów traci życie w dramatycznych okolicznościach. Ale to nie koniec złej passy rodu, mroczne tajemnice i ciemne sekrety zdają się dochodzić do głosu, święte litery Kabały mieszają szyki, budzący obawy spisek rozszerza się, zaś klucz do rozszyfrowania wiadomości nie tak łatwo odnaleźć, podobnie jak świadków, dowodów, czy tropów prowadzących ku zabójcy wyprzedzającego o krok policję.

[Adres usunięty]

RECENZJA PREMIEROWA

PREMIERA: 27.09.2017

„Pewne jest jedno. Rottenberg nie popełnił samobójstwa, a został z zimną krwią brutalnie zamordowany. Oznacza to także, że list pożegnalny napisał pod przymusem, a wymienione w nim pobudki czynu, rzekomo samobójczego, są wyssane z palca.” – fragment powieści.

Kto czytał moją opinię na temat debiutanckiej powieści Krzysztofa Bochusa pt. „Czarny manuskrypt”, ten wie, jak bardzo książka ta przypadła mi do gustu. Jako zagorzała fanka retrokryminałów z nieskrywanym zainteresowaniem oczekiwałam kontynuacji poczynań śledczych radcy kryminalnego Christiana Abella, ponieważ bohater ten zaimponował mi swoją niezłomnością, poszanowaniem zasad oraz rozbudowanym poczuciem sprawiedliwości. Te jakże istotne dla policjanta cechy udało się autorowi jeszcze mocniej wyeksponować w „Martwym błękicie”, a do tego uwypuklić wątki z życia prywatnego Abella, dzięki czemu zapałałam do niego sympatią jeszcze bardziej. Właśnie te elementy wraz z interesującą sprawą kryminalną oraz bogatym rysem historycznym sprawiają, że druga powieść z pomorskim tuzem Kripo w roli głównej jest jeszcze lepsza niż jej poprzedniczka.

Bochus przenosi nas ponownie do pierwszej połowy lat trzydziestych ubiegłego wieku, dokładnie do Sopotu, opisanego z pietyzmem i tak obrazowo, że niemal można poczuć zapach słonej morskiej bryzy czy mrocznych zaułków miasta i charakterystycznych dla niego obiektów. Ponadto doskonale oddany został klimat przedwojennych czasów, kiedy to nazizm w parze z antysemityzmem zataczają coraz szersze kręgi, siejąc poczucie zagrożenia i izolacji. W tych jakże niesprzyjających okolicznościach ze światem rozstaje się szanowany członek lokalnej społeczności Saul Rottenberg, uznany znawca i kolekcjoner dzieł sztuki. Wezwany do rezydencji denata Abell zdaje się nie być przekonany co do jego samobójczej śmierci, a kiedy giną kolejni członkowie rodziny Rottenbergów, sprawa zaczyna nabierać priorytetowego znaczenia dla przedstawicieli władz oraz policji kryminalnej.

Misternie poprowadzona fabuła, w której fakty historyczne mieszają się z literacką fikcją, niestrudzenie prowadzi czytelnika pomiędzy różnorodnymi tropami: od wątków kabalistycznych i ukrytej symboliki cyfr i liter przez antyżydowskie nastroje czy rodzinne porachunki po rynek drogocennych obrazów. Do tego otrzymujemy bohatera z krwi i kości, o prostym niczym struna kręgosłupie moralnym, którego dewizą jest twierdzenie, że skoro jest wina, to musi być i kara. Krystaliczna wręcz postawa Abella jest imponująca i przyciąga do niego jak magnes zarówno zbirów, pragnących wykluczyć go z gry o sprawiedliwość, jak i kobiety zafascynowane z jednej strony jego szorstkim sposobem bycia, a z drugiej nimbem tajemniczości, który wokół siebie roztacza.

Na uwagę zasługuje język, jakim pisany jest „Martwy błękit”: plastyczny, wielowymiarowy, pobudzający wyobraźnię i wysmakowany, co w przypadku powieści kryminalnej w nurcie literatury popularnej nie zawsze jest łatwe do osiągnięcia.

Mam nadzieję, że w głowie autora już kiełkuje pomysł na kolejną tak klimatyczną książkę oraz nowe tarapaty, w które zostanie wpędzony Abell, bo nie dopuszczam do siebie myśli, że na dwóch tomach pomorskich kryminałów retro się skończy.

Panie Krzysztofie, uprzejmie proszę o więcej.

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu „Muza” za możliwość przedpremierowej lektury.

[Adres usunięty]

Wiadomość zza grobu …

Dla wielu osób kabała, to mniej lub bardziej interesująca magia Żydów, utożsamiana niekiedy z okultyzmem. Tak naprawdę jednak kabała nie ma nic wspólnego z pseudo-magicznymi sztuczkami, realizowanymi ku uciesze tłumów. To raczej droga do pokazania wszystkim jedynej siły rządzącej światem, do przedstawienia Stwórcy. Pozwala ona nie tylko na zdobycie prawdziwej wiedzy o sprawach boskich, ale również na poznanie człowieka oraz świata w którym żyjemy.

Co jednak wspólnego ma ten najstarszy i przesiąknięty ezoteryką nurt żydowskiej mistyki z rzutkim przedsiębiorcą, Saulem Rottenbergiem? Na to pytanie będziemy musieli odpowiedzieć w obliczu zagadkowej śmierci tego bogatego fabrykanta, właściciela ogromnego zbioru dzieł sztuki i filantropa. Śledztwo w tej sprawie prowadzić będzie znany już z „Czarnego manuskryptu” szerokiemu gronu czytelników radca kryminalny Christian Abell. Po co jednak wszczynać dochodzenie, skoro śmierć była samobójstwem?

Przeczytać o tym możemy w kolejnym tomie kryminalnej powieści autorstwa Krzysztofa Bochusa, „Martwy błękit”. Określona mianem „wybuchowej mieszanki w stylu noir” książka, opublikowana nakładem Warszawskiego Wydawnictwa Literackiego MUZA, to nie tylko mroczna zagadka kryminalna, ale i podróż do przeszłości, bowiem akcja rozgrywa się na Pomorzu w roku 1933. To lektura dla tych, którzy docenili już przenikliwość nieco ironicznego, zgorzkniałego Abella, którzy cenią sobie dobrze skonstruowane historie, napisane z wielką dbałością o szczegóły i wplecione w ramy rzeczywistych wydarzeń.

Kiedy w okazałej willi w Sopocie znalezione zostają zwłoki znanego żydowskiego przedsiębiorcy, kolekcjonera i kabalisty, Rottenberga, wszyscy są przekonani, że popełnił ON samobójstwo. Strzał z pistoletu w usta, brak śladów walki, a przede wszystkim pożegnalny list, który zostawił, przyznając się do czynów korupcyjnych i sprowadzenia na złą drogę młodego burmistrza, nie pozostawiały wątpliwości. Tylko Abell dostrzegł pewne elementy układanki, które nie pasowały do tej historii, choć zapłaciłby za to życiem. Wszystko wskazuje bowiem na to, że przedsiębiorca nie popełnił samobójstwa, ale został okrutnie zamordowany, zaś cierpienie, jakie zadano mu przed śmiercią, było niewyobrażalne i wskazuje na chęć zemsty bądź uzyskania informacji…

Śmierć Rottenberga to dopiero początek czarnej serii – giną bowiem kolejni członkowie rodziny Rottenberga, począwszy od jego żony, którą pozbawiono głowy. Jak zakończy się ta historia i kto tak naprawdę jest odpowiedzialny za te zbrodnie? Czy ma to coś wspólnego z kabalistycznymi praktykami? W tej powieści nic nie jest oczywiste, zaś autor wielokrotnie nas zaskakuje, klucz do rozwiązania zagadki ukrywając skrzętnie na końcowych stronach książki i wodząc nas na manowce. Wpisana w klimat Gdańska i kosmopolitycznego Sopotu lat 30. historia, to wyjątkowa opowieść o kabale, jej przesłaniu, symbolice, ale również o pełnych słabości ludziach oraz targających nimi emocjach. Aby rozwiązać zagadkę, radca kryminalny będzie musiał wykazać się nie tylko doświadczeniem, ale i otwartym umysłem, przenikliwością i znajomością wierzeń, a także dzieł sztuki. I my czujemy to napięcie towarzyszące śledztwu, doskonale odmalowane przez autora, podobnie zresztą jak tło rozgrywających się wydarzeń, dzięki któremu przenosimy się w czasie i spacerujemy po ulicach Sopotu. Plastyczność opisów, dbałość o szczegóły, precyzja w wyrażaniu emocji – wszystko to charakteryzuje Bochusa i sprawia, że po każdą kolejną książkę autora sięgnąć można bez wahania, nawet jeśli nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiej konwencji kryminału i wolimy już na pierwszej stronie poznać tożsamość mordercy.

Justyna Gul

Qultura słowa