Małe wielkie sekrety. Osiedle pogodne. Tom 4

"Małe wielkie sekrety" są czwartymi i zarazem ostatnimi już drzwiami luksusowego domu na Osiedlu Pogodnym, za które pozwoliła zajrzeć nam Magdalena Majcher. Niezwykle bogata była to w emocje przygoda.

Muszę przyznać, iż początkowo nie przypuszczałam, że główna bohaterka może aż tak mnie zaskoczyć. Z jednej strony jest matką niepełnosprawnej córki, a z drugiej angażuje się w działalność fundacji niosącej pomoc dzieciom i ich rodzicom, których nie stać na normalne funkcjonowanie i byt. Dla mnie był to ciekawy dysonans, gdyż Monika doskonale sprawdza się w roli społecznika, ale jako rodzic już niekoniecznie. Tu pojawia się mnóstwo pytań. Czy każda kobieta musi zostać matką? Bo takie są oczekiwania społeczne? Dlaczego nie chcemy posiadać dzieci? Praca, kariera, samorealizacja, podróże, wolność? Pewnie po części jest to prawda, ale na tę kwestię należy spojrzeć dużo szerzej. Macierzyństwo powinno być wyborem, a nie utartym schematem, wkładaniem potrzeb kobiety w konkretne ramy. 

"Miewała swoje wzloty i upadki. Jednego dnia potrafiła zarażać innych optymizmem, a drugiego popadała w zadumę i stwierdzała, że to wszystko nie ma sensu. Przerażała go wtedy."

Jak wspomniałam wyżej córka Moniki i Marcina porusza się na wózku inwalidzkim. Autorka ukazała jak wygląda codzienność z niepełnosprawnym dzieckiem, z jakimi przeszkodami musi się mierzyć, na ile wyrzeczeń zdobyć oraz jak łatwo zapomnieć o własnych potrzebach. Przyglądamy się, a zarazem analizujemy rolę matki i relację rodzic-dziecko. Zadziwiające, a może i nie, jest to, jak łatwo przychodzi nam osądzać tę bohaterkę. Ale czy takich kobiet jak Monika w naszym otoczeniu nie ma więcej? Czy tylko mężczyzna odchodzi, porzuca rodzinę? I czy każda kobieta stworzona jest do macierzyństwa. Z pewnością nie.

"Monika z ukochanej kobiety, partnerki, matki jego dziecka nagle stała się obcą osobą. Nigdy jej tak naprawdę nie znał. Zastanawiał się, jak to możliwe - spędzić z kimś piętnaście lat, mieszkać pod jednym dachem, dzielić smutki i radości życia codziennego - i nie przekonać się, jakim jest człowiekiem. Czuł się oszukany."

Co ważne, autorka nie ocenia postaw swoich bohaterów. To pozostawia nam. To czytelnik sam musi wyciągnąć odpowiednie wnioski. W tej powieści nie wszystko jest takim jak się wydaje. Wszelkie schematy i normy zostają obalone, napięcie rośnie, sekrety stopniowo zostają ujawnione, a my nie możemy doczekać się finału historii, który pozostawia nas z wypisanym na twarzy szokiem.

Podobało mi się ujęcie tej historii z męskiego punktu widzenia. Zawsze podkreślam, że lubię w książkach spojrzenie na dany problem z tej perspektywy. Urzekła mnie kreacja Marcina, jego wrażliwość, to jak próbował sprostać roli ojca dorastającej córki. Były momenty, kiedy rozczulało mnie jego zachowanie.

"Małe wielkie sekrety" to wielowymiarowy, przejmujący obraz kobiety, która nie odnalazła się w roli matki. To powieść o relacji w związku, instynkcie macierzyńskim, odrzuceniu, powielaniu schematów, samotności w rodzinie. Jeśli szukacie książki z szeroko rozbudowaną warstwą psychologiczną - nie możecie pominąć tej lektury.

Małe wielkie sekrety to czwarty, i wiele wskazuje na to, że ostatni tom cyklu „Osiedle Pogodne”. Magdalena Majcher po raz kolejny otworzyła przed czytelnikami drzwi domu na luksusowym osiedlu, w którym na pozór mieszka idealna rodzina. Na pozór. Gdy zajrzymy głębiej, przekonamy się, że również w tym mieszkaniu pełno jest zgnilizny, tajemnic i dramatów… Tym razem autorka poruszyła temat niepełnosprawności dziecka, powielania rodzinnych schematów oraz macierzyństwa.

Małe wielkie sekrety

Monika i Marcin mieszkają na Osiedlu Pogodne. Oboje łączą pracę zawodową z opieką nad niepełnosprawną córką, Zosią. Dziewczynka od wielu lat porusza się na wózku inwalidzkim. Większość obowiązków związanych z opieką nad córką spadła na Monikę. To ona pomaga Zosi w lekcjach, wozi na rehabilitacje, przygotowuje posiłki. Każdy, kto ją zna, uważa, że jako matka radzi sobie wzorowo w tej sytuacji. Wszystko wydaje się być w najlepszym porządku. Do czasu, aż pewnego dnia Marcin wraca z pracy do pustego domu, a na stole znajduje karteczkę z jednym krótkim słowem „Przepraszam”. Jego partnerka z dnia na dzień zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu, a ON został sam z niepełnosprawnym dzieckiem. Mężczyzna postanawia za wszelką cenę odnaleźć ukochaną kobietę, jednak w trakcie poszukiwań wychodzi na jaw, że nic tak naprawdę nie wiedział o kobiecie, z którą dzielił łóżko i życie…

Osiedle Pogodne #4

Małe wielkie sekrety to powieść obyczajowo-psychologiczna skłaniająca do refleksji nad rodzicielstwem, nad postrzeganiem przez nasze społeczeństwo ról społecznych i nad relacjami w związku kobiety i mężczyzny. Autorka z charakterystyczną dla siebie swobodą i zacięciem opisała coś, o czym nie mówi się na głos, bo „nie wypada”. Oddała głos kobiecie, która mimo że jest matką, to nie czuje tego osławionego instynktu macierzyńskiego. W tym momencie wiele kobiet od razu wyda na nią wyrok, nazwie wyrodną matką, nie poświęcając ani chwili na próbę zrozumienia, co takiej kobiecie siedzi w głowie. Co przeżyła, jaka jest przyczyna jej zachowania. Tymczasem prawda jest taka, że nie każda kobieta może, i powinna, zostać matką. I nie ma w tym nic złego, po prostu nie każda z nas jest stworzona do macierzyństwa.

Koniec wieńczy dzieło

Magdalena Majcher znakomicie wykreowała postać Moniki i postać Marcina. Marcin konsekwentnie usiłuje poruszyć niebo i ziemię, żeby tylko ukochana kobieta do niego wróciła. Stara się ją zrozumieć, wytłumaczyć przed ludźmi, a może i zmienić w swojej ocenie „na lepsze”? To Marcin jest bardziej wrażliwy w tym związku, Monika jest „twardą babką”; to ona podejmuje kluczowe decyzje w ich związku. Jakie może być zakończenie tej historii? W tej sytuacji nie może być mowy o szczęśliwym dla wszystkich zakończeniu…

Podsumowując, Małe wielkie sekrety to kolejna książka w dorobku Magdaleny Majcher, poruszająca ważne społecznie tematy. To wielowątkowa powieść, w której w interesujący i niebanalny sposób autorka ukazała, jak traumy z dzieciństwa determinują nasze dorosłe życie i jakie są konsekwencje życia wbrew sobie. Lektura warta poznania przez każdą kobietę, bez względu na to, czy posiada potomstwo, czy też nie. Mam nadzieję, że ta powieść otworzy oczy kobietom i sprawi, że dwa razy pomyślimy, nim osądzimy drugą osobę.

[Adres usunięty]

Książki Magdaleny Majcher mają to do siebie, że dotykają trudnych i ważnych tematów. Seria „Osiedle Pogodne” to powieści z rozbudowanym wątkiem psychologicznym, który w mojej ocenie autorka potraktowała z dużą dbałością o szczegóły. Kolejny dom na osiedlu i kolejna historia. Tym razem Magdalena Majcher wzięła na tapet temat niepełnosprawności dziecka i nie tylko, ale o tym później.

Monika i Marcin wspólnie wychowują córkę, która w wyniku choroby stała się osobą niepełnosprawną. Nie jest to łatwa codzienność, dziewczynka wymaga bowiem stałej pomocy oraz rehabilitacji. Niemniej oboje starają się jej ułatwić egzystencję. Dodatkowo matka zaangażowała się w działalność fundacji, która wspiera niepełnosprawne dzieci. Wszystko wydaje się układać po ich myśli, kiedy pewnego dnia partnerka Marcina po prostu znika, zostawiając jego i Zosię bez słowa wyjaśnienia. Z wyrwaną w pośpiechu kartką i nakreślonym na nim krótkim „przepraszam". Mężczyzna nie poprzestaje w poszukaniach i próbach dowiedzenia się, co się stało i dlaczego Monika podjęła taką, a nie inną decyzję. To, co udaje mu się odkryć, wywraca jego poukładane dotychczas życie do góry nogami.

Magdalena Majcher ponownie zmierzyła się z trudnym tematem. I nie jest nim jedynie codzienność rodziców niepełnosprawnego dziecka, ale także kwestia braku umiejętności życia w relacji. W relacji partnerskiej, ale przede wszystkim w relacji rodzic — dziecko. Czytając, ciężko nam jest wejść w skórę kobiety, która będąc matką, nie odnajduje w sobie instynktu macierzyńskiego. Próby pogodzenia się z tym stanem rzeczy, popychają ją do wielu decyzji, które mają stać się remedium dla rozterek, z którymi, poniekąd nie z własnej winy, musi się borykać. Autorka pokazała jej sytuację z punktu widzenia partnera, który krok po kroku odkrywa kolejne fakty dotyczące ukochanej kobiety. Próbuje pomóc, zmienić ją, a może „naprawić"...? Nie sposób nie wspomnieć w tym momencie, że udało się jej bardzo dobrze wykreować postać męską, która w tej relacji, wbrew płci, jest stroną bardziej wrażliwą i emocjonalną. Pokazała tym samym inny, ale coraz częściej spotykany, model związku, w którym to kobieta jest stroną dominującą, „noszącą spodnie". Majcher stopniuje napięcie, wywołując u czytelnika wzmożoną ekscytację oczekiwania na finał. W jego oczach główna bohaterka może jawić się w pierwszym odbiorze, jako zła matka, która zwyczajnie ucieka od problemów. Jednak zagłębiając się w lekturze, zaczynamy jej... współczuć? Znajdą się zapewne i tacy, którzy uznają, że zasłużyła na swój los. Bez względu na to, po której stronie barykady będziemy, staniemy przed dylematem oraz zawieszonym niejako w próżni pytaniem: jakie zakończenie tej historii byłoby najlepsze i czy takie w ogóle istnieje? Autorka serwuje nam szokującą odpowiedź. I choć może się wydawać ona nie do zaakceptowania, to czas, jaki upływa od odłożenia książki, uświadamia, że jedynym realnym.

Podsumowując:

„Małe wielkie sekrety” są doskonałym przyczynkiem do refleksji. Nie tylko tej związanej z oceną zachowania matki dziecka niepełnosprawnego, ale także próbą odpowiedzenia na pytanie: czy można porzucić w dowolnym momencie swoje dotychczasowe życie, najbliższych, aby zacząć wszystko od nowa? Czy taka decyzja może zostać usprawiedliwiona i czy na pewno wina leży tylko po stronie osoby, która ją podjęła? Być może u podstaw jej zachowania znajdą się powody, które ją do tego niejako zmusiły...? Magdalena Majcher stworzyła wielowymiarową powieść, która pokazuje inną wizję: relacji w związku, macierzyństwa, świadomej samotności, a także życia osoby, która nie jest stworzona do funkcjonowania „w stadzie". W ciekawy sposób pokazała, jaki wpływ na życie, nasze i ukochanych osób, mogą mieć próby oszukania własnej natury i stworzenia czegoś na kształt życiowego eksperymentu. Nie od dziś jednak wiadomo, że życie wbrew sobie nie jest, na dłuższą metę, możliwe. (NIEnaczytana)