Lokatorka

Na temat „ Lokatorki „ napisano i powiedziano już chyba wszystko. Dość długo zastanawiałam się czy sięgnąć po tę książkę i w końcu przekonać się o co tyle szumu. Kolejny raz uległam marketingowi oraz niezwykle pochlebnym opiniom czytelników i recenzentów.

Spotkałam się z tyloma zachwytami na jej temat, że zrobiłam się trochę podejrzliwa, bo przecież nie ma książki, która spodobałaby się każdemu . Od pewnego czasu chyba nie oczekuję zbyt wiele od książek obwołanych mianem bestsellerów bo już niejednokrotnie się rozczarowałam . Paradoksalnie im więcej książek czytam tym mniej mam z tego przyjemności gdyż wzrastają wobec nich moje wymagania i jestem może zbyt krytycznie nastawiona.

Nie wiem dlaczego sądziłam, że powieść jest napisana przez kobietę a okazuje się, że J.P. Delaney to pseudonim literacki ugandyjskiego pisarza, dziennikarza i krytyka kulinarnego Anthony’ego Capelli. Zapewne język jakim autor się posługuje mógł mnie zmylić i wprowadzić w błąd .

Ta książka jest reklamowana jako doskonały thriller psychologiczny, który podbił listy w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych.

Thriller psychologiczny to trudny do zakwalifikowania gatunek. Nie jest ON jednoznaczny i tylko od autora zależy jaki kształt przybierze jego powieść. Myślę jednak, że każdy thriller psychologiczny powinny łączyć: rozbudowane portrety psychologiczne bohaterów i napięcie.

Moim zdaniem bardziej jest to romans kryminalny i w zasadzie niekoniecznie zaliczyłabym ten fakt jako wadę, jednakże jest to wprowadzanie czytelnika w błąd. „Lokatorka” to dość specyficzna książka, w miarę z ciekawą fabułą i chwilami zaskakującymi zwrotami akcji. Nie należy jednak nastawiać się na nie wiadomo jak cudowną powieść. Nie czytałam jej z wypiekami na twarzy ani palpitacją serca i nie zrobił na mnie wrażenia fakt, iż książka doczeka się wkrótce ekranizacji. Początkowo jest przewidywalna i nużąca, a akcja tak naprawdę rozpoczyna się w połowie książki. Akcja nie biegnie, lecz idzie swoim tempem. Dynamiczna w swojej monotonii. Nie nudziłam się, bo odkrywałam coraz więcej, choć nie w ekspresowym czasie. Narracja poprowadzona została naprzemiennie przez Emmę i Jane, podobał mi się również zabieg mieszania czasów, tzn. teraźniejszy i przeszły. Miałam wprawdzie problem z bohaterami, bo właściwie nie dają się lubić i liczyłam na ciekawsze zakończenie.

Jestem raczej niezdecydowana jeśli chodzi o ocenę, bo jest to książka przeciętna, ale jednocześnie dobra. Przeciętna bo jej fabuła jest niezbyt skomplikowana natomiast jest dobra bo czytałam ją dla odstresowania, a nie dla wielkich efektów i zwrotów akcji. Mimo to jednak cieszę się, że mogłam zapoznać się z tą lekturą i wyrobić sobie własne zdanie. Spędziłam z nią miło czas ale sądzę, że po pewnym czasie o niej zapomnę.

Myślę, że warto po nią sięgnąć i samemu próbować rozszyfrować zagadkę mieszkania przy Folgate Street 1.

"Ludzie lubią mówić o rozpoczynaniu czegoś z czystym kontem. Jedyne prawdziwe czyste konto to zupełnie nowe konto. Na starym zawsze pozostają ślady przeszłości"

uż po pierwszych rozdziałach tej książki, miałam wrażenie, że trafiłam na powieść, na którą bardzo długo czekałam. "Lokatorka" to lektura, której wręcz potrzebowałam, by obudzić się z czytelniczego marazmu, w który zaczynałam popadać w ostatnim czasie. W stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, książka podbija czytelnicze listy. Czy ma szansę na taki sukces w Polsce? Moim zdaniem zdecydowanie tak!

I teraz moim drodzy książkoholicy zasadnicze pytanie. Czy wyobrażacie sobie mieszkać w domu, w którym nie ma stert książek? Ja nie. Jednak, bohaterki tej powieści się na to zdecydowały. Obie zamieszkały w apartamencie przy Folger Street 1. Obie są pięknymi kobietami po przejściach, obie potrzebują tego perfekcyjnie pustego, ultranowoczesnego mieszkania, by dojść do siebie po traumach, które w ostatnim czasie przeżyły i po prostu zacząć wszystko od nowa. Emma i Jane dotykają tych samych minimalistycznych mebli, podłóg, schodów, a nawet garnków i noży. Obie wdają się w romans z twórcą apartamentu. Główną różnicę między kobietami, stanowi fakt, że Emma mieszkała w Folger Street 1 przed Jane. W dodatku Emma nie żyje, umarła w tym niecodziennym domu, w tragicznych okolicznościach. Czy za sprawą śmierci Emmy, stoi właściciel mieszkania, wypadek, samobójstwo, czy sam dom? Czy Jane może czuć się w swoim mieszkaniu bezpiecznie? Tego dowiecie się oczywiście czytając "Lokatorkę".

Bardzo ciekawym zabiegiem, jaki zastosował autor, jest opowiedzenie tej historii z perspektywy obu kobiet, naprzemiennie. Obie historie zaczyna łączyć pewien schemat, związany przede wszystkim postacią egocentrycznego właściciela posiadłości i regułom wynajmu domu. Dzięki temu napięcie w książce rośnie od pierwszych stron i trzyma aż do kulminacyjnej części powieści.

Często bywa tak, że jak książka okrzyknięta jest bestselerem jeszcze zanim na dobre zostanie wydana, od początku są jej stawiane wysokie oczekiwania i później bywa różnie z jej odbiorem. W tym przypadku, mając nawet bardzo wysokie wymagania, nie zawiedziemy się. To naprawdę rewelacyjna, niezwykle wciągająca książka. Gorąco polecam!

Wyczekujcie w księgarniach już od 14.06.2017. Moim zdaniem "Lokatorka" to będzie hit lata! :)

[Adres usunięty]

"Przeszłość jest już zamknięta, dlatego właśnie jest przeszłością."

Jaki dla Was jest idealny lokator? Jakie powinien mieć cechy?

Emma szuka nowego mieszkania, bo doszło do napadu w jej mieszkaniu, a młoda kobieta przeżyła traumę. Trafia po wielu poszukiwaniach do domu należącego, do dość ekscentrycznego architekta, ale żeby móc zamieszkać w tym pięknym i nowoczesnym domu musi spełniać pewne warunki.

Kilka lat później, Jane po przeżyciu ciężkiego zabiegu i stojąc na rozdrożu, trafia do tego samego domu i na tego samego właściciela. Jednak najbardziej nurtuje ją pytanie "Co się stało z poprzednią lokatorką?".

Obie kobiety są do siebie bardzo podobne i bardzo chcą dowiedzieć się jak najwięcej o Edwardzie i o tym co stało się na Folgate Street 1 w przeszłości. Jednak obie zdają sobie sprawę, że ten nowy dom jest dla nich idealny i nie wyobrażają sobie życie gdzie indziej.

Zdaża Wam się, że nie jesteście w stanie polubić żadnej postaci? Bo ja właśnie miałam tak w Lokatorce. Żadna postać nie była w stu procentach dobra, ani zła. Miałam wrażenie, że dzieje się tutaj coś nie halo od samego początku. Całego smaku dodaje fakt, że wciąż nie wiadomo co wydarzyło się w przeszłości i jakie faktyczne motywy kierują właścicielem Folgate Street 1.

Jednak książka totalnie mnie wciągnęła i mimo swojej objętości, to nie mogłam się powstrzymać od czytania. Mega!

Dałam namówić się koleżance, której bardzo podobała się książka i chociaż czas spędzony nad nią nie był zupełnie zmarnowany to niewątpliwie mogłam spędzić go lepiej.

Na samym początku książka zrobiła na mnie dobre wrażenie, jednak z czasem moja opinia drastycznie się zmieniła. Chociaż klimat domu zbudowany był w sposób przyjemny, a postać ekscentrycznego architekta, nawet jeśli niepełna i moim zdaniem nieco wyidealizowana, nie była zła i uwielbiam format, w którym autor splata dwie historie to nie jestem w stanie z czystym sercem polecić książki.

Mniej więcej w połowie miałam wrażenie, że akcja pisana jest na siłę tylko po to by zwiększyć ilość stron. Kontrast między bohaterkami momentami zarysowany był na tyle wyraźnie, że nie byłam pewna czy autor zwyczajnie nie jest w stanie zrobić tego w mniej kłujący w oczy sposób czy czytelnik traktowany jest jak osoba zupełnie niezdolna do jakiejkolwiek dedukcji. Gdy jednak zbliżyłam się do końca książki ponownie mile się zaskoczyłam. Akcja nabrała tempa i przyznaję, że czytając to w nocy czułam się bardzo niepewnie. Historia zakończyła się w niespodziewany sposób dla obu bohaterek. Uważam jednak, że ostatnie rozdziały, które podsumować miały całość ponownie były zbędne i nieco oklepane. Choć rozumiałam intencję autora to byłabym o wiele bardziej zadowolona gdyby pozostawił jakieś niedopowiedzenie, a może nawet tym samym pozwolił czytelnikowi na wybór własnego finału.

Niesamowicie pozytywnie odebrałam jednak historię Emmy, która na prawdę mnie zaskoczyła i byłam pod wrażeniem jak różne twarze może mieć jedna osoba. Uważam, że ta bohaterka jest największą zaletą książki i jeśli czytać to właśnie dla poznania jej. Niestety, jedna dobra postać nie uratowała w moich oczach książki i nie zapamiętałam jej właśnie przez pryzmat Emmy, a raczej przysypiania i frustracji w niektórych momentach.

Podsumowując, chociaż książka nie była beznadziejna i nieskazitelny dom, który był miejscem akcji był intrygujący, w pewien sposób uspokajający ale i niepokojący, jest lokacją, którą warto poznać to nie poleciłabym jej dalej i sama nie sięgnę już raczej po kolejne utwory tego autora.

[...] nie można opowiedzieć drugi raz tej samej historii i spodziewać się innego zakończenia.

Książka jest podzielona na dwa elementy: 'kiedyś' i 'teraz'.

Mówią, że historia kołem się toczy... Tak właśnie jest w tej książce.

Główne bohaterki, o których możemy przeczytać są w dosyć trudnej sytuacji, zarówno majątkowej, jak i psychicznej. Obie szukają nowego domu, na który byłoby je stać i tracą nadzieję, do czasu gdy agent nieruchomości pokazuje im ostatnią opcję. Dom tak nowoczesny, że tylko nieliczni mogą w nim mieszkać, aby się zakwalifikować do bycia lokatorką, trzeba przejść mnóstwo testów i rozmowę kwalifikacyjną. Samo mieszkanie musi być utrzymywane w nieskazitelnym stanie, bo jego architekt jest perfekcjonistą. Nie akceptuje niedoskonałości, ani niedoskonałych lokatorów.

Obie kobiety - w przeszłości i teraźniejszości przeszły test pozytywnie, Zamieszkały w tym zapierającym wdech domu, ale czy było warto? Jakie tajemnice kryje posiadłość i Edward, architekt, który go zaprojektował?

Miłość, tajemnice, płacz, śmierć, zabójstwo. Wszystkie te wątki znajdziecie w ''Lokatorce''. Zapewniam, że jest nieprzewidywalna i trzymająca w napięciu, nie będziecie chciały od niej odejść.

[zapraszam do siebie: [Adres usunięty]]

„Lokatorka” czekała na swoją kolej na mojej liście „must read” już od kilku miesięcy, grzejąc cierpliwie miejsce na półce biblioteczki. Czy żałuję, że aż tyle zajęło mi sięgnięcie po nią? Niezupełnie. Czasem chyba lepiej przeczytać dany tytuł, gdy kurz po zbiorowej ekscytacji książkoholików opadnie i można wtedy w 100% skupić się na tym, co zawiera, bez oglądania się na opinie innych :) Dla mnie lektura tej pozycji była jak łyk świeżego powietrza - po kilku książkach, gdzie bohaterowie i fabuła były tak gęste i tak „szalone”, że miałam wrażenie, iż wręcz „krzyczą” na mnie swoją treścią i przekazem, „Lokatorka” okazała się czymś zgoła odmiennym. Bohaterowie są ciekawi, wielowymiarowi i jak okazuje się z każdą kolejną stroną - kompletnie inni, niż moglibyśmy początkowo przypuszczać. Nikt z nich koniec końców nie okazuje się być takim charakterem, za jakiego ją/go mieliśmy i to mnie właśnie ujęło podczas czytania. Autor w umiejętny sposób tak manewrował słowem i zachowaniami postaci, że stworzył nam ich pewien obraz, któremu jak się później okazało - brakowało mimo wszystko najistotniejszych barw. Jeśli lubicie niebanalne thrillery, gdzie nie wszystko dostajecie od razu podane na tacy, a akcja zagęszcza się stopniowo i w sposób nieoczywisty? Do tego w gratisie dorzucone zostaje Wam ciekawe studium przeróżnych fobii oraz nietuzinkowy dom - to jest to pozycja zdecydowanie dla Was i serdecznie Wam ją POLECAM!

Zdecydowanie warta przeczytania! Czytałam z zapartym tchem i do samego końca nie spodziewałam siętakiego zakończenia.

W SZPONACH IDEALNEGO SZALEŃSTWA

Świeżo po lekturze „Lokatorki”, z pustym żołądkiem, siadam do napisania recenzji. Dlaczego z pustym żołądkiem? Bo, jeśli jakaś książka jest wspaniała, szkoda ci czasu na jedzenie. Zjem później.

Na łamach tej powieści poznajemy równolegle dwie młode kobiety. Emmę oraz Jane. Raz odbieramy rzeczywistość nakreśloną przez autora, z perspektywy jednej, a raz drugiej bohaterki. Z tymże Emma już nie żyje, a Jane j e s z c z e tak. Obie kobiety są niezwykle do siebie podobne. Nie tylko, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny – obie mają ciemne włosy, niebieskie oczy i niemal identyczną sylwetkę, lecz również o to, że znajdują się w podobnym momencie w swoim życiu, na tak zwanym „zakręcie”.

Emma i jej partner, miły lecz niczym nie wyróżniający się Simon, szukają nowego lokum, ponieważ mieszkanie, które do tej pory zamieszkiwali, zostało okradzione, gdy Emma była sama w domu. Z tego powodu kobieta odczuwa lęki i pragnie znaleźć schronienie, ale także chodzi tu o coś ważniejszego – chce rozpocząć wszystko na nowo, z białą kartą. W taki sposób Emma i Simon, dzięki agentowi nieruchomości, trafiają do niezwykłego domu przy Folgate Street 1. Dom jest niezwykły, ponieważ wybudowany i urządzony we wręcz arcyminimalistycznym stylu. Słowem, oprócz co prawda pięknych, ale zawsze nagich ścian, w domu istnieje kilka mebli, tych które są niezbędne do życia. Jak się okazuje, architekt który go stworzył i jest równocześnie właścicielem budynku, stawia przed potencjalnymi mieszkańcami szereg bardzo dziwnych, restrykcyjnych reguł, a dodatkowo sam decyduje, czyje „podanie” zostanie „przyjęte”.

Na Jane mieszkanie przy Folgate Street 1 robi podobne wrażenie jak na Emmie. Ona również właśnie boryka się ze swoją osobistą tragedią i planuje rozpocząć wszystko na nowo. Minimalistyczne wnętrza mieszkania, nieskazitelnie czyste, proste wzory mebli, przyciągają ją swoim pięknem i zdają się zapraszać.

Jakiś czas temu Jane urodziła martwe dziecko. Ta tragedia sprawia, że jej świat rozpada się na kawałki, można rzec, że przestaje istnieć. Jane musi zbudować swój nowy świat. Folgate Street 1 to mieszkanie, w którym to wydaje się możliwe.

Mimo niechęci Simona, Emma pragnie złożyć podanie do firmy Edwarda Monkforda, właściciela budynku. Po wypełnieniu dziwnej ankiety, z dnia na dzień, Emma otrzymuje e-mail, z którego wynika, że ma zgłosić się do biura firmy w sprawie rozmowy. Od tej pory wszystko dzieje się w zaskakującym tempie. Para przeprowadza się do nowego mieszkania. W skutek nieścisłości w zeznaniach Emmy na policji w sprawie włamania, Emma i Simon rozstają się, choć zdaje się, że Emma nosiła się już od dawna z tym zamiarem. Emma nawiązuje romans z perfekcjonistą Edwardem. Rzecz w tym, że Edward nie wie, że Emma nie jest ideałem, jakiego szuka. Widzi w niej tylko to, co chce w niej zobaczyć. Mimo tego nie potrafi o niej zapomnieć.

Gdy Jane przenosi się do mieszkania przy Folgate Street 1 wszystkie wydarzenia wokół niej zaczynają wręcz galopować. Kiedy nawiązuje romans z przystojnym, lecz ciągle krytykującym Edwardem, okazuje się, że swoje dziecko straciła w wyniku zaniedbań szpitala. Jane może pozwać szpital, co sugeruje jej koleżanka z fundacji, dla której obie pracują. Jednak kobieta nie jest pewna, co powinna zrobić. Dodatkowo Edward pasjonuje ją równie mocno, co niemal przeraża. Jego potrzeba kontroli i dominacji są dla Jane trudne do zaakceptowania. Nie tego oczekuje po związku, zwłaszcza opartego na luźnych relacjach, o co zabiegał sam Edward.

Obie kobiety odkrywają, że Edward stracił żonę i syna przy budowie domu, w którym obecnie mieszkają. Obie odkrywają, że są do Elizabeth Monkford niezwykle podobne. Czy Edward szuka w nich ideału, który utracił? Czy Emma jest dla niego drugą Elizabeth, a Jane Emmą? Czy to oznacza, że tak naprawdę wcale ich nie kocha? Sam Edward przyznaje, że w swoich projektach nie tylko kieruje się potrzebą stworzenia idealnego budynku, ale też idealnego społeczeństwa. Czy tę samą metodę stosuje, wiążąc się z kobietami? I najważniejsze – czy ideał istnieje, czy może tylko idealne szaleństwo, w które szpony najwyraźniej popadł perfekcyjny Edward Monkford?

I wreszcie – kto jest zabójcą Emmy? Tego próbuje dowiedzieć się Jane. Nie jest to łatwe zadanie, bowiem podejrzani są niemal wszyscy, którzy mieli cokolwiek wspólnego z denatką, łącznie z nią samą, a co najgorsze, z Edwardem.

„Lokatorka” to niezwykle wciągająca, mądra, pasjonująca powieść. Nie można się od niej ani na chwilę oderwać. To thriller klasy A, a sam JP Delaney jest mistrzem swojego fachu. Znakomicie nakreśla portrety psychologiczne swoich bohaterów, prowadzi ciekawą narrację, a dialogi są „żywe”. I ta ciekawość, którą zasiewa w umysłach czytelników. Perfekcyjnie, niczym Edward Monkford, mąci im w głowach. Jest jeszcze coś bardzo ważnego w tej książce, czego nie widać na pierwszy rzut oka – pytanie, niezadane wprost, ale wciąż wydające się pojawiać: czym jest miłość? Nic dziwnego, że powieść doczeka się wkrótce ekranizacji i już teraz wiem, że na pewno będzie świetna. Chyba że coś pójdzie nie tak, bo przecież w gruncie rzeczy ideały nie istnieją. Oby 2018 rok obfitował w podobne „Lokatorki”, a będę szczęśliwa!

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

"... wiara w to, że akurat nam uda się odmienić naturę drugiego człowieka, jest dość narcystyczna. Jedyną osobą, którą możesz tak naprawdę zmienić, jesteś ty sam"

Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie opis i rekomendacja samego Lee Childa, który opisał powieść krótkim stwierdzeniem - OLŚNIEWAJĄCA. JP Delaney to pseudonim artystyczny urodzonego w Ugandzie dziennikarza Antoniego Stronga. Jest ON także znanym smakoszem i krytykiem kulinarnym, który swoją pasją dzieli się z czytelnikami obdarzając głównego bohatera Edwarda Monkforda doskonałym smakiem i gustem kulinarnym. Ale po kolei....

Fabułę powieści można określić jednym zdaniem - Dwie kobiety, Emma i Jane, jeden dom, tajemniczy właściciel i zbrodnia doskonała. Emma już nie żyje. Zginęła trzy lata temu w tym właśnie domu. Popełniła samobójstwo? Została zamordowana? Kim była Emma i dlaczego zginęła?

Obie bohaterki wprowadziły się do tego minimalistycznego, ultranowoczesnego domu przy Folgate Street 1 chcąc uciec od przeszłości. Sterowany komputerowo zdaje się wiedzieć wszystko o swoich mieszkańcach. Śledzi, kontroluje, zmusza do perfekcji. I kim tak naprawdę jest tajemniczy architekt, właściciel tego domu, który nie toleruje nawet minimalnego odstępstwa od wyznaczonych przez siebie zasad?

Powieść jest bardzo ciekawie skonstruowana. Naprzemienna narracja pozwala nam śledzić losy obu kobiet niemal jednocześnie, mimo iż dzieją się w zupełnie innym czasie. Jane obserwujemy teraz, Emmę przedtem. Tak naprawdę ich życie od momentu wprowadzenia się do nowego domu przebiega bardzo podobnie. Scenariusz zdarzeń nie raz nakłada się na siebie. Bohaterki są bardzo do siebie podobne fizycznie, co też jest nie bez znaczenia, i obie pozytywnie przechodzą bardzo skomplikowany test psychologiczny, test na lokatora. Nawiązują romans z właścicielem i całkowicie zmieniają swoje dotychczasowe życie. Czy ostatecznie los Jane będzie podobny do losu Emmy?

"Lokatorka" to naprawdę dobry thriller psychologiczny. Świetnie skonstruowane postaci i nagłe zwroty akcji sprawiają, że powieść czyta się z zainteresowaniem. Nie wszystko okazuje się takie, jak początkowo mogłoby się wydawać, a tajemnica goni tajemnicę. Te książkę naprawdę dobrze się czyta!

"Ludzie lubią mówić o rozpoczynaniu czegoś z czystym kontem. Jedyne prawdziwe czyste konto to zupełnie nowe konto. Na starym zawsze pozostają ślady przeszłości"

Autorem książki jest Anthony Capella, który napisał „Lokatorkę” pod pseudonimem literackim JP Delaney. Jego artykuły ukazują się w „The Sunday Thimes”, oraz w innych poczytnych magazynach. Choć znany jest polskim czytelnikom z powieści „Afrodyzjak”, „Oficer ślubny”, „Lody dla królowej” czy też „Ulotny urok kawy”, dla mnie osobiście to było pierwsze spotkanie z twórczością tego autora.

„Lokatorka” jakiś czas temu promowana była dość intensywnie i choć zakupiłam ją już w czerwcu to odczekała swoje na półce i chyba było warto. Powiem szczerze, że na początku byłam odrobinę zagubiona w formie, jaką zaserwował nam autor, czyli dwie historie, splecione ze sobą poprzez wybór, jakiego dokonują bohaterowie, czyli przeprowadzka do nowego mieszkania. Każdy z nas chciałby mieszać w fantastycznym domu, naszpikowanym technologią i by ten dom sam instynktownie dostosowywał się do naszych potrzeb. Tak było też i w przypadku lokatorów domu przy Folger Street 1, jednak czy jesteśmy w stanie również zaakceptować pewne niestandardowe warunki najmu?

Zamiłowanie właściciela domu do wszystkiego co perfekcyjne wzbudza w czytelniku pewien rodzaj zdziwienia i obawy. Któż szuka w swoim otoczeniu powtarzalnych wzorców tj. wygląd drugiego człowieka czy choćby, przeżywanie podobnych sytuacji, słuchanie takiej samej muzyki. Pewna pedanteria i chęć by wszyscy ludzie postępowali zgodnie z jego wolą i przekonaniami sprawia, że Edward Monkford wzbudza w nas uczucie strachu. Zupełnym przeciwieństwem jest Simon, chłopak Emmy - czuły, troskliwy, ciepły.

Czego tak naprawdę doświadczyły Emma i Jane lokatorki Folger Street 1, dlaczego Jane szuka odpowiedzi, co stało się z Emmą i czy będzie w stanie unieść ciężar odpowiedzi, tego dowiecie się gdy poznacie „Lokatorkę”. Ja mogę dodać tylko tyle, że nie mogłam się od tej książki oderwać. Autor dyskretnie odkrywa przed nami dość wstydliwe sekrety bohaterów. Każde nawet małe kłamstwo, ciągnie za sobą spiralę kolejnych niedomówień, które zamieniają życie głównych bohaterów w istną czarną dziurę. Nikt tak naprawdę nie jest taki, jaki nam się wydaje. W książce podobało mi się również to, że poprzez pytania w niej zawarte czytelnik zaczyna analizować nie tylko losy bohaterów, ale i własne postępowanie.

"Lokatorka" jest specyficzna i na pewno nie każdemu przypadnie do gustu, jednak jeżeli nie spodoba Wam się sama książka to może dzięki lekturze dowiecie się czegoś o sobie. Zatem same plusy.

Pozdrawiam

A.

**********[Adres usunięty]************

Dom przy Folger Street 1 jest bezpieczny, duży, minimalistycznie urządzony i obostrzony wieloma regułami, których muszą przestrzegać lokatorzy. Nie każdy może w nim mieszkać, proces wyboru nowego mieszkańca jest wieloetapowy i skomplikowany. Jane wprowadza się do domu, chcąc zacząć nowe życie i zapomnieć o tragedii, jaka ją spotkała. Gdy dowiaduje się, że jedna z poprzednich lokatorek, Emma, zmarła w tym domu, jest zaintrygowana i chce poznać historię tej dziewczyny. Nie wie, że odkryje wiele tajemnic, o których nie powinna wiedzieć...

Lokatorka JP Delaney to połączenie sensacji, thrillera i kryminału. Bohaterkami i narratorkami są dwie kobiety, które zamieszkiwały dom przy Folger Street 1 – Emma i Jane. Rozdziały napisano naprzemiennie, dając obraz tego, co było wcześniej i co jest obecnie. Mamy zatem dwie perspektywy, dwie kobiety i dwie historie, które w pewnym momencie zaczynają wyglądać podobnie.

Emmę i Jane łączy kilka rzeczy. Po pierwsze obie przeszły przez coś tragicznego, co zmieniło ich życie i zapragnęły zacząć wszystko od nowa. Po drugie obie wprowadziły się do domu, w którym panuje dużo rygorystycznych zasad. Po trzecie obu spodobał się architekt, który wybudował ich dom. Jednak kobiety nie są takie same. Emma ma problemy z pogodzeniem się z przeszłością, Jane stara się iść naprzód. Mają inne temperamenty, inaczej podchodzą do swojego życia i przyszłości.

Już na wstępie dowiadujemy się, że Emma nie żyje. Obserwujemy zatem to, co doprowadziło do jej śmierci. Nie tylko czytelnika interesuje to, jak do tego doszło, Jane także chce się dowiedzieć, co spotkało poprzednią lokatorkę. Kobieta zauważa, że sprawa śmierci Emmy jest tajemnicza i pełna sprzeczności. Co stało się z Emmą? Czy był to nieszczęśliwy wypadek? A może ktoś chciał zrobić jej krzywdę? Tylko dlaczego?

Są w powieści momenty, które wydają się czytelnikowi schematyczne. Widzimy jedną bohaterkę, a potem drugą i obie robią praktycznie to samo. To celowy zabieg, który potem ma wyjaśnienie w trakcie rozwoju powieści. I choć początkowo może wydawać się, że wiemy, jak sprawa się skończy, to nagle pojawiają się nowe fakty i okazuje się, że nie mieliśmy racji. To świetny zwrot, który sprawia, że wciągamy się w lekturę i nie możemy już być niczego pewni.

Oprócz nagłego zwrotu akcji także narracja jest mocną stroną powieści. Pokazanie dwóch kobiet, dwóch historii, które się łączą, wypada naprawdę dobrze i ciekawie. Z kolejnymi stronami widzimy coraz więcej różnic między bohaterkami, co tylko podsyca atmosferę. Także pomysł na umieszczenie akcji w nowoczesnym domu jest strzałem w dziesiątkę. Zasady w nim panujące, nowe technologie, sposób funkcjonowania w nim, od razu sprawił, że miałam ciarki na plecach. Podobało mi się też to, że akcja nie skupiła się wyłącznie na śledztwie prowadzonym przez Jane czy problemach Emmy, lecz pokazano też inne wydarzenia z ich życia. Dzięki temu lektura nie jest płaska, bohaterki są bardziej rozbudowane, a główny wątek przerywany jest nieprzegadanymi scenami, które potem mają również znaczenie w trakcie rozwoju historii.

O Lokatorce było głośno, gdy pojawiła się na polskim rynku. Długo traktowałam jej fenomen jako coś, co ma po prostu dobry marketing. Gdy sięgnęłam po książkę, przekonałam się, że jest naprawdę wciągająca. Niektórzy mogą poczuć się rozczarowani, gdy zaczną ją czytać i stwierdzą, że wiedzą, jak się skończy. Dajcie jej jednak szansę, wcale nie jest tak, jak wam się wydaje. Lokatorka to zaskakująca książka, z którą dobrze spędza się czas.

WOW. "Lokatorka" to książka tak pozbawiona schematów (nooo może nie do końca, ale inne zakończenie historii Emmy nie wchodziło w grę) i tak cholernie zaskakująca, że trudno było zrobić sobie od niej przerwę! Wciągnęła mnie na 100% już od pierwszych dziesięciu stron.

Wcześniej: Emma

Teraz: Jane

Mam lekkie skłonności do spoilerów, więc napiszę już tylko, że jeśli szukacie intryg, demonów przeszłości, zwrotów akcji i (przede wszystkim) ORYGINALNEJ historii - sięgnięcie po "Lokatorkę" to najlepsze co możecie zrobić!

PS. Mam nadzieję, że nie popsują filmu.

Wyobraźcie sobie najbardziej minimalistyczny dom, kunszt współczesnej architektury i możliwości informatycznych. Olbrzymie okna, kamienny stół, designerskie krzesła, minimalna ilość mebli, brak jakichkolwiek dodatków, bibelotów, kwiatów i zbędnych akcesoriów. Surowe wnętrze sterowane jednym zintegrowanym systemem, która poznaje lokatorów i uczy się ich przyzwyczajeń oraz wymogów. Z domem tym wiąże się jeszcze mroczna tragedia rodzinna.

Brzmi niesamowicie i przerażająco?

Z drugiej strony dom daje poczucie bezpieczeństwa i harmonii swoim lokatorom.

Jest jeszcze właściciel oraz architekt domu przy Folgate Street 1. Edward Monkford przystojny, pewny siebie, utalentowany i nieustępliwy technoarchitekt. To ON ostatecznie wybiera lokatorów do swojego domu na podstawie udzielonych odpowiedzi oraz wymaga, aby przestrzegali surowego regulaminu.

Lokatorkami niesamowitego domu pragną zostać dwie kobiety. Emma i Jane podobne rysy twarzy, kolor włosów. Kobiety nigdy się nie poznały, ale łączy je coś więcej poza wyglądem. Obie z bagażem życiowych doświadczeń, niewłaściwych decyzji i osobistych tragedii. Domu przy Folgate Street 1 ma być punktem zwrotnym w ich dotychczasowym życiu, tu ma się wszystko zacząć na nowo. Jednak w domu Edwarda nie może zamieszkać każdy. Umowa najmu nie podlega negocjacji i zawiera ponad 200 warunków, a do długiego formularza zgłoszeniowego należy dołączyć również trzy aktualne fotografie.

Powieść Delaneya trzyma w napięciu, emanuje mrocznym klimatem. Znajdziemy tam romans, seks, zbrodnie i poszukiwanie celu istnienia. Kolejne strony pochłania się natychmiastowo i gdy wydaje ci się, że już rozwikłałeś zagadkę, to znaczy, że się mylisz. Podwójna narracji w pierwszej osobie prowadzona jest w dwóch czasach - przedtem (Emma) i teraz (Jane). Zabieg ten bardzo mi odpowiadał i sprawdzał się idealnie, ponieważ mogłam poznać losy bohaterek w porównywalnych momentach życiowych. Między poszczególnymi rozdziałami czytelnik może poznać pytania z formularza zgłoszeniowego przygotowanego przez Monkforda. Zabieg banalnie prosty, ale wprowadza momentami czytelnika w osłupienie i zapewnia dopływ emocji. Nie powstrzymasz się, by nie opowiedzieć.

Zdecydowanie polecam!

J.P. Delaney to pseudonim literacki ugandyjskiego pisarza, dziennikarza i krytyka kulinarnego Anthony’ego Capelli. Capella podróżuje po świecie w poszukiwaniu wyjątkowych potraw i smaków, a jego artykuły ukazują się w magazynie Sunday Times. Jego książki zostały przetłumaczone na dziewiętnaście języków, a dwie mają zostać zekranizowane.

Zrób listę wszystkich rzeczy, które uważasz w swoim życiu za niezbędne.

Często już jako dzieci marzymy o rodzinie, dzieciach, domu z ogródkiem. Bohaterki Lokatorki na pewno też miały podobne marzenia. Jednak życie nie zawsze układa się tak jakbyśmy tego chcieli. Pierwsza z kobiet, Emma została napadnięta w swoim mieszkaniu; druga, Jane właśnie straciła dziecko. Obie w pewnym sensie znalazły się na rozdrożu. W poszukiwania bezpiecznego domu obie trafiają na wyjątkowy obiekt, nie taki jak inne. Jednak aby móc tam zamieszkać trzeba spełnić mnóstwo, często bardzo dziwacznych warunków.

Gdy nad czymś pracuję, nie umiem odpuścić, dopóki nie osiągnę w pełni zadowalającego rezultatu.

Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się

Ultranowoczesny, inteligentny, minimalistyczny w każdym aspekcie dom, naszpikowany elektroniką, która myśli za jego mieszkańców. Emma pierwsza lokatorka już tu nie mieszka, bo nie żyje. Jane jest nową użytkowniczką domu przy Folger Street 1. Kobiety, choć nie są ze sobą spokrewnione, bardzo siebie przypominają. Ten sam kolor włosów i oczu, rysy twarzy i pragnienie by zacząć wszystko od nowa. Jest jeszcze coś, co łączy obie kobiety, bliskość z właścicielem i architektem budynku Edwardem Monkfordem.

Musisz wybrać między uratowaniem posągu Dawida autorstwa Michała Anioła a ocaleniem życia głodującego, bezdomnego dziecka.

Wybierasz: a) posąg; b) dziecko

Powinnam w tym momencie napisać, że czytanie Lokatorki uzależnia. Miałam poważne problemy by choć na chwilę rozstać się z książką. Nawet gdy musiałam skorzystać z toalety, powieść Delaneya była ze mną. Lokatorka na krótki czas zdominowała moje życie. Książka wzięła mnie we władanie, a puściła dopiero wtedy, gdy przeczytałam ostatnią stronę.

Nie mam czasu dla ludzi, którzy nie dążą do samodoskonalenia.

Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się

Bardzo ważny, jeśli nie najważniejszy dla fabuły jest budynek przy Folger Street 1, zbudowany w stylu minimalistycznym wywodzącym się z Japonii. Cechuje go prostota, perfekcja i wyciszenie. Gładkie niczym nie zakłócone powierzchnie, prawie ascetyczne wnętrze a jedyną ozdobą jest człowiek, który akurat w nim mieszka. Edward zachłysnął się tym stylem właśnie w Japonii. Dom stanowi epicentrum historii i wokół niego prowadzona jest cała opowieść.

Czy grubi ludzie wywołują u Ciebie:

a) smutek; b) irytację

Szczerze powiedziawszy, nie mogłabym mieszkać w takim domu. Ja lubię jak dookoła mnie panuje lekki nieład, dzięki czemu widać, że ktoś tutaj mieszka. Niekoniecznie wszystko musi być na swoim miejscu. Uwielbiam niepraktyczne ozdoby, miękkie poduszki, kolorowe pledy, dywaniki. U mnie wszędzie walają się książki, dosłownie w każdym pomieszczeniu. I oczywiście nie mogę zapomnieć o mojej ciągle rozrastającej się kolekcji słoni. Edward Monkford, gdyby do mnie zajrzał, to albo by zwariował, albo z miejsca wymówił mi mieszkanie. Zdecydowanie nie byłabym jego ulubiona lokatorką.

Staram się wykonywać dobrze wszystko, co robię, nawet jeśli w pobliżu nie ma nikogo, kto by to docenił.

Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się

Bohaterowie Lokatorki to osoby silne i zdecydowane, choć na początku mogłoby się wydawać, że kobiety wymagają opieki. Ale to jest złudne. Emma udając słabą kobietkę potrafi wykorzystywać innych, aby stać w centrum uwagi. Jane to już inna bajka, jest spokojniejsza i ustępliwa, ale gdy trzeba umie zawalczyć o swoje. Edward natomiast to typ profesjonalisty, obsesyjnie kontrolujący otoczenie oraz kobiety, z którymi w danym momencie jest związany. Delaney głos oddaje naprzemiennie Emmie (przedtem) i Jane (teraz) i to z ich punktu widzenia poznajemy całą historię.

Twoja córka zaczyna tonąć podczas kąpieli w morzu. Gdy ruszasz jej na ratunek, zauważasz, że w podobnej sytuacji znajduje się również dziesięcioro innych dzieci. Możesz albo natychmiast uratować swoja córkę, albo sprowadzić pomoc dla całej grupy, choć to zajmie więcej czasu.

Co robisz?: a) ratujesz swoja córkę; b) ratujesz pozostałe dziesięcioro dzieci

Lokatorka to thriller psychologiczny, ale nie byle jaki thriller i chyba najlepszy, jaki przeczytałam w tym roku. Nie dziwi więc rekomendacja na okładce Lee Childa Olśniewająca. Idealny thriller psychologiczny. I według mnie właśnie tak jest. Powieść Delaneya jest po prostu świetna, trzyma w napięciu, emanuje niezwykłym, mrocznym klimatem i gęstą atmosferą.

Irytuję się, gdy sprawy nie idą po mojej myśli.

Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się

Jeżeli szukasz lektury nieschematycznej i nieszablonowej, to powieść dla ciebie. Jeżeli szukasz mocnych wrażeń, przeczytaj Lokatorkę. Jeżeli jesteś gotowy zarwać noc, nie czekaj tylko sięgnij po książkę ugandyjskiego pisarza. Zdecydowanie polecam.

Dwie kobiety, jedno mieszkanie, podobne historie, tajemnicza śmierć.. Niby coś banalnego, a jednak! Historie dwóch kobiet, z których jedna toczy się rok wcześniej a.druga obecnie. Od pierwszej strony czułam, że to będzie to czego od dawna szukam. Wspaniały thriller psychologiczny, świetnie trzymający w napięciu. Dzięki zastosowaniu narracji w pierwszej osobie możemy poczuć się jakbyśmy same były głównymi bohaterkami. Przeplatanie wątków erotycznych sprawia, że jest to książka idealna dla kobiet, które nie za bardzo lubią thrillery, natomiast lubią romanse/powieści erotyczne. Ta książka ma coś w sobie, że człowiek nie może się od niej oderwać, że pragnie czytać ją gdziekolwiek obecnie się znajduje. Trzymająca w napięciu od samego początku aż do samego końca, wątki nie są wyłożone bezpośrednio "na ławę", co skłania czytelnika do głębszej analizy. Thriller, którego od dawna szukałam, idealnie trafił w mój gust, książkę pochłonęłam w zaledwie dwa dni. Doczytałam w informacjach na okładce, że niebawem ukaże się film na podstawie powieści, z niecierpliwością oczekuję! Mam nadzieję, że będzie tak samo świetny jak książka. Oczywiście liczę również, że autor napisze i wyda kolejną tak wspaniałą powieść. Jeżeli ktoś się nadal zastanawiam czy warto kupić czy może znajdzie coś lepszego to rozwiewam jego wątpliwości: WARTO KUPIĆ, na pewno nie pożałujecie! Żałuję, że można dać jedynie 5 gwiazdek bo jak dla mnie to książka na szóstkę z plusem :) z czystą przyjemnością i satysfakcją daję całe 5 gwiazdek :)

Polecam, polecam, polecam!! ❤

Recenzja pochodzi ze strony [Adres usunięty]

Thriller psychologiczny to mój ulubiony gatunek literacki. Wrzyna się w umysł, kombinuje, a autor prowadzi intrygę za intrygą.

Agencja nieruchomości zajmuje się wynajmem nietypowego mieszkania, należącego do ekscentrycznego architekta. Umowa najmu składa się z kilkustronicowego regulaminu, do którego dołączona jest lista co najmniej dwustu zakazów i nakazów, choć przeważa zdecydowanie pierwsza grupa. Są to tak nierealne i nieautentyczne zakazy, jak na przykład niemożność pozostawienia ubrań na podłodze czy położenia dywanów bądź chociażby kwiatów w domu. Na te ascetyczne warunki zamieszkania zgadzają się dwie młode kobiety. Świadomie rezygnują z prywatności. Chociaż czy świadomie to właściwe w tym przypadku określenie? Edward, przystojny właściciel, ma bowiem w swoim rękawie kilka sztuczek. Najważniejsza, to wysoko rozwinięta umiejętność manipulacji. Co naprawdę dzieje się w głowie przesadnie pedantycznego i kontrolującego mężczyzny?

„A mnie przechodzi dziwny dreszcz zadowolenia na myśl o tym, że należę do niego. „Jesteś moja”.”

Zanim sięgnęłam po „Lokatorkę” snułam pewne domysły. Marzyła mi się lektura z mocnym wejściem, manewrująca moimi odczuciami, nietuzinkowa, stanowcza i tragiczna w swoich skutkach. Po tytule spodziewałam się mrocznego thrillera, która da mi porządnie w kość. Po części tak się stało. Tylko po części, ponieważ przy czytaniu nie odczuwałam większej ekscytacji kolejnymi stronami. Owszem, pojawiało się napięcie, jednak nie towarzyszyło mi ono non stop, tak jak to sobie zaplanowałam przed rozpoczęciem czytania. Być może zbyt długo zwlekałam? W końcu przez cały miesiąc miałam ją na oku, zaglądałam do niej, by jednak odłożyć na późniejszą chwilę. Być może podniecenie związane z rekomendacją na okładce opadło pod wpływem czasu? Bo lektura ma ogromny potencjał, który został skutecznie wykorzystany.

Psychologiczna warstwa gra tu pierwsze skrzypce. Bohaterowie rozbudowani pod kątem psychoanalizy, której poddają ich czytelnicy, problemy psychiczne, które wychodzą na światło dzienne, sztuki manipulacji, tak zgrabnie ukryte pod powłoką miłością czy fascynacji, fantazji. Pod względem psychologicznym książka ta jest idealna. Wyraziste charaktery, które intrygują swoim zachowaniem i swoją przeszłością. Tajemnice, które powinny zostać rozwiązane. Klimat duchoty, który ściska odbiorcę za gardło. To wszystko tutaj znajdziemy.

Myślę, że najciekawszą postacią jest sam Edward. Mimo, iż to właśnie z perspektywy Emmy i Jane opisywane są rozdziały, to odniosłam wrażenie, że Ed jest głównym bohaterem. Jest ON nakreślony w sposób dokładny, doprecyzowany pod każdym względem. Kobiece postacie wypadają przy nim niedbale, choć również czytelnie i ciekawie. Jednak nikogo nie powinno dziwić, że to właśnie owiany tajemnicą i nutką zgrozy, pełen rezerwy mężczyzna intryguje i pobudza wyobraźnię najbardziej. Ten jego chłodny charakter, opanowanie i ironiczny uśmiech. Jego urywane historie, które odkrywamy z czasem, które zaskakują, robią totalny zwrot akcji, a momentami nawet przerażają. To na nim skupiłam się przede wszystkim.

Emma to słaba postać. O ile cierpienie Jane zdaje się być realne, autentyczne i naturalne, o tyle cierpienie Em wydaje się zbyt niechlujne, rozdmuchane i iluzoryczne. Jakby autor w niektórych momentach zapomniał, że miała być naznaczona. Jakby zapomniał, jakie cechy powinna wykazywać osoba po traumatycznych wydarzeniach.

Akcja nie biegnie, lecz idzie swoim tempem. Dynamiczna w swojej monotonii. Nie nudzimy się, bo odkrywamy coraz więcej, choć nie w ekspresowym czasie. Narracja poprowadzona została naprzemiennie przez Emmę i Jane, podobał mi się również zabieg mieszania czasów, tzn. teraźniejszy i przeszły. Nie był ON chaotyczny, ponieważ opisywano to tylko z perspektywy dwóch osób.

To, co mnie również zachwyciło, to opisy architektury. Inteligentny dom. Wierzę, że kiedyś takie zabytki będą możliwe. Jako, że w pewnym momencie mojego życia interesowałam się dekoracją wnętrz, to ten architektoniczny żargon był co najmniej przyjemny dla mojego oka. A jeśli dorzucić do tego moją miłość do minimalizmu i surowego wykończenia – było bajecznie.

Rozwiązanie mnie zdziwiło, ale nie nakarmiło w pełni mojej ciekawskiej i wymagającej natury. Nie odkryło przede mną niczego, co wprowadziło mnie w zadumę. Książkę pochłonęłam w jeden dzień, więc nie mogę odmówić jej wciągającej historii. Nie mam również poczucia straconego czasu, bo „Lokatorka” to cholernie dobry thriller, któremu nie mogę dużo zarzucić. Niestety wiem również, że lektura niczego w moje życie nie wniosła. Ot, kolejna publikacja w tym roku. Było ciekawie, była nutka tajemnicy, było w pewnym momencie chorobliwie, wręcz maniacko, ale to wszystko.

„Bo przecież właśnie tego wszyscy tak naprawdę szukamy, prawda? Kogoś, kto uporządkuje bałagan w naszych głowach.”

Jeżeli weźmiemy pod uwagę sukces książek, które w tytule mają słowo „girl”, przestaniemy się dziwić, że na rynku wydawniczym co jakiś czas pojawia się kolejna taka pozycja. The Girl Before, w polskim wydaniu Lokatorka, to thriller psychologiczny przywodzący na myśl podobne powieści, takie jak Zaginiona dziewczyna czy słynna Dziewczyna z pociągu. Utrzymana w podobnym klimacie, napisana z niesamowitą dbałością o szczegóły, okazała się być doskonałą, choć pod pewnymi względami nieco przewidywalną lekturą. Jednak zdecydowanie jest tu wiele dobrych elementów, które zasługują na uwagę i uznanie.

Do niepowtarzalnego domu przy Folgate Street 1 wprowadza się młoda para, Emma i Simon. Są w sobie bardzo zakochani, szczęśliwi i planują wspólną przyszłość. Przeprowadzka jest dla nich szansą na nowe życie i zapomnienie o bolesnych przeżyciach z przeszłości. Emma boryka się z traumą i stresem pourazowym po tym, jak została napadnięta w ich poprzednim mieszkaniu. A dom przy Folgate Street 1 jest wyjątkowo bezpieczny. To nowoczesna architektura, w której technologia ułatwia mieszkańcom wykonywanie codziennych czynności. Zapamiętuje tego, kto w nim mieszka, jaką temperaturę wody pod prysznicem lubi, wyczuwa nastrój, kontroluje stan zdrowia… Niczym sztuczna inteligencja, dom staje się nie tylko miejscem zamieszkania, ale czymś znacznie więcej. Dlatego tak ciężko jest zostać jego mieszkańcem – nie każdemu się to udaje, bowiem jego twórca wymaga od mieszkańców podpisania bardzo skomplikowanej umowy…

Akcja tej powieści rozgrywa się dwutorowo: przed i po. Przed to wydarzenia przedstawione z perspektywy Emmy, młodej kobiety, która próbuje dojść do siebie po brutalnym napadzie. Jej chłopak, Simon, wspiera ją jak tylko może. Chcąc zapomnieć o przeszłości szukają nowego miejsca zamieszkania, jednak Emma nigdzie nie czuje się bezpiecznie. Dopóki nie przekracza progu domu przy Folgate Street 1 zaprojektowanego przez ekscentrycznego i tajemniczego architekta, Edwarda Monkforda. Zanim będzie można otrzymać klucze do niezwykle stylowego, utrzymanego w stylu minimalistycznym budynku, trzeba wypełnić szczegółowy formularz, w którym nie brakuje dziwnych pytań. Co więcej, trzeba podpisać umowę, której warunki są dosyć niepowtarzalne. Nie wolno w domu trzymać książek, nie wolno kłaść ubrań na wierzchu, a właściciel w każdej chwili może przeprowadzić inspekcję mającą na celu sprawdzenie, czy warunki umowy są odpowiednio przestrzegane.

Po to wydarzenia przedstawione w perspektywy Jane. To również młoda kobieta borykająca się z traumą, jaką była utrata dziecka. Choć dom Monkforda skrywa w sobie mroczne tajemnice i ma smutną historię, Jane wydaje się być zadowolona z przeprowadzki. Nie przeszkadza jej to, że niegdyś w tym domu doszło do tragicznego wypadku. Nie przeszkadza jej to, że w ogrodzie jest grób. Co ciekawe, Edward Monkford intensywnie interesuje się mieszkańcami swojego apartamentu. Jane i Emma szybko ulegają jego urokowi, co oczywiście niesie ze sobą pewne konsekwencje. Ta książka jest bardzo złożona, a my naprzemiennie poznajemy obydwie historie. Krok po kroku odkrywamy tajemnice skrywane przez wszystkich bohaterów. Wkrótce dowiadujemy się, jaka zbrodnia miała miejsce w domu przy Folgate Street. Wiele podejrzeń zostaje skierowanych na Edwarda Monkforda, ale tak naprawdę pojawia się jeszcze kilka innych postaci, które mogą być za to odpowiedzialne. Delaney dba o to, aby namącić czytelnikowi w głowie, choć ja miałam swojego „faworyta” już od początku i moje przypuszczenia okazały się być słuszne. Jednak przyznam szczerze, że chwilami miałam w tej kwestii pewne wątpliwości. Autor wytwarza tak niesamowity klimat, tak kieruje fabułą, że chwilami naprawdę można się poczuć niepewnie.

Do myślenia z pewnością daje motyw samego domu zaprojektowanego przez Edwarda Monkforda. Jest naprawdę niesamowity, ale osobiście nie odważyłabym się w nim zamieszkać. Nie jestem minimalistką, więc zdecydowanie bym się tam nie odnalazła. Jednak Emma i Jane wydają się idealnie tam pasować. Sam Monkford jest postacią niezwykle interesującą. Z pozoru zimny, ale stanowczy, tajemniczy i porywający. Ma w sobie ten samczy magnetyzm, dlatego bohaterki z taką łatwością padają mu w ramiona. Monkford jasno stawia warunki i wie, czego oczekuje od związków i od życia. Sprawia wrażenie socjopaty, a samo to, że Jane i Emma są niezwykle podobne do jego zmarłej żony, z pewnością nie jest tutaj czymś, co można by zlekceważyć. Delaney tak sprytnie wplata do swojej powieści pewne wątki, że czytelnik zostaje całkowicie omamiony. Od tej książki nie sposób się oderwać. Choć podejrzewałam, jak to wszystko się skończy, i w dużej mierze moje wizje się spełniły, to ciekawość i napięcie trzymały mnie w ryzach do ostatniej strony, podczas czytania której miałam ciarki na plecach.

Lokatorka jest napisana niezwykle płynnym językiem i wciąga już od samego początku. Czyta się ją wręcz genialnie, z ogromnym zaangażowaniem. To świetnie wykreowane postaci i wciągająca fabuła, tajemnice pojawiające się na każdym kroku, morderstwo doskonałe, namiętność i żądza, potrzeba bezpieczeństwa i nadzieja na nowy start w życiu. Autor zaprezentował światu swoją wizję z niezwykłą dbałością o szczegóły. Jestem przekonana, że książka ta porwie całe mnóstwo czytelników, bo to naprawdę dobry thriller psychologiczny, z którym warto się zapoznać. Zdecydowanie nie możecie przegapić tej powieści!

[Adres usunięty]

"...nie jesteśmy w stanie udoskonalić naszych poprzednich związków bez względu na to, ile razy próbowalibyśmy je odtworzyć. Każde kolejne niepowodzenie tylko wzmacnia w nas błędne zachowania."

Thriller zapewnia sporą dawkę mocnego, ciekawego, intrygującego i porywającego zaczytania. Trudno się od niego oderwać, błyskotliwie skonstruowana i fascynująco przedstawiona fabuła, bazująca na świetnie poprowadzonych wątkach psychologicznych i umiejętnie owiewającej wyobraźnię czytelnika niepewności. I jeszcze ta jakże nieprzeciętna atmosfera, wyjątkowo perfekcyjnie zaprojektowanego i minimalistycznie urządzonego domu, z jednej strony jego surowość wywołująca szokujące wrażenie, a z drugiej strony urzekające piękno prostoty.

Chłodna elegancja budynku, któremu prawdziwego bogactwa i sensualności nadają dopiero jego lokatorki. Wydawałoby się, że to idealne miejsce do odrzucenia wspomnień bolesnej przeszłości, restartu życiowych pragnień i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Jednak czy w tak inteligentnym domu, uwzględniającym najbardziej ambitne i wizjonerskie rozwiązania, wyposażonym wyłącznie w przedmioty najwyższej jakości i chronionym najnowocześniejszymi systemami zabezpieczeń, faktycznie można czuć się bezpiecznym? Jak silne może powstać wrażenie zagubienia wywołane przez przenikliwą ciszę, złowieszczą pustkę, niepokojące i nieuchwytne przeświadczenie bycia obserwowanym? Oczekiwałam głębszego ukazania wpływu domu przyszłości na psychikę jego mieszkańców, swoistego piętna odciśniętego przez wyspecjalizowane, zindywidualizowane i zautomatyzowane oprogramowanie zamkniętej przestrzeni, jednak wówczas powieść obrałaby inny kierunek, a ten zaproponowany okazał się całkiem niezły.

Budynek posiada dramatyczną historię, której odkrywanie okazuje się fascynujące, coraz bardziej zapętlone, czasem wymykające się realnemu osadzeniu w rzeczywistości oraz rodzące wiele intrygujących przypuszczeń. Kiedy już wydaje się nam, że uchwyciliśmy istotę scenariusza zdarzeń, natychmiast następuje zwrot akcji i całkowite odwrócenie perspektywy postrzegania. Przyznam, że najbardziej podobało mi się właśnie podążaniem tropem kryminalnych zagadek, wspartych elementami zgrabnie podsycanego napięcia, tylko pozornie klarownych osobowości głównych bohaterek powieści, Emmy i Jane, których aura domu naznacza w trwały sposób. Żadnych oczywistości czy pewności, za to wskazywanie złożoności czynników, odchodzenie od podobieństw, uwypuklanie przeciwności i skrywanie do ostatniej chwili motywów postępowań. Sugestywne opisywanie miejsc, osób, incydentów, pierwotnych instynktów zakodowanych w każdym z nas, uwalnianych w określonych okolicznościach i wywołujących dysonans między naturalnym odruchem a normami moralnymi.

Każdy dialog wnoszący coś istotnego do poszukiwania prawdy, drobne sugestie odwracające uwagę od właściwych tropów, pytania nakłaniające do udzielenia odruchowych, podświadomych, a za chwilę rozważnych odpowiedzi. Niepozwalanie, aby czytelnik tylko biernie śledził rozgrywającą się partię gry w ludzkie losy, lecz by z chęcią się w nią angażował. I zaskakujące zakończenie, kryjące się pod wieloma warstwami niedomówień i sugestii. Bardzo dobrze odnalazłam się w tej przygodzie czytelniczej, zabrzmiała przekonująco, dostarczyła wielu emocji, mocnych wrażeń i ciekawych spostrzeżeń odnośnie skomplikowanej natury człowieka. Jak bardzo dobrymi aktorami potrafimy być, zwłaszcza wobec bliskich nam osób? W jakim stopniu skazani jesteśmy na powtarzalność wzorców zachowań? Czy doskonałość i oryginalność potrafią współpracować, czy też wykluczają się wzajemnie?

[Adres usunięty]

Historia dwóch kobiet, które zamieszkały w minimalistycznym domu.

Emma, to kobieta, która zmaga się z traumą związaną z włamaniem do domu. Wraz ze swym chłopakiem szuka nowego, bezpiecznego mieszkania. Trafiają na ofertę budynku przy Folger Street 1 - domu, który nie podoba się Simonowi, ale Emma zakochuje się w minimalizmie tego miejsca. Kochankowie wprowadzają się do nowego miejsca, ale muszą zaakceptować wszystkie warunki Edwarda - projektanta i właściciela. Z czasem para oddala się od siebie, a Emma popada w romans z Edwardem. Jej były chłopak nie może pogodzić się z myślą. że stał się przeszłością dziewczyny i nadal jest nią zauroczony. Pewnego dnia okazuje się, że Emma ginie w swoim idealnym domu.

Jane, to kobieta, która z wyglądu bardzo przypomina Emmę. Po stracie dziecka wprowadza się do domu przy Folger Street 1, aby na nowo rozpocząć swoje życie i pogodzić się z tym, że jej wymarzona córeczka urodziła się martwa. Pierwsze spotkanie z Edwardem wywołuje w niej dziwne uczucie. Uczucie, które z czasem okazuje się być zauroczeniem. Jane i Edwarda łączy romans, który przyczynia się do poczęcia dziecka. Edward dostrzega w swojej kochance Emmę, ale mimo to, nadal stosuje swoje zasady. Nadchodzi jednak taki dzień, że obecnej lokatorce minimalistycznego domu, również zagraża niebezpieczeństwo. Czy kobiety, które łączą się z Edwardem, musi spotykać wczesna śmierć?

Dom przy Folger Street 1 należy do sławnego architekta, którego budowle są eleganckie. Edward nie zgadza się na wprowadzanie jakichkolwiek zmian w wystroju, wszystko musi być na swoim miejscu, a w domu nie może znajdować się zwierzę oraz dziecko. Architekt ma stanowczy charakter i wie, czego chce od życia. Nie pozwala sobą manipulować, a kobiety muszą stosować się do jego zasad.

Książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Lekturę pochłania się bardzo szybko, świetny styl pisania. Akcja rozgrywa się w domu, gdzie wszystko ma swoje miejsce, a wystrój jest skromny, lecz elegancki. Autor przybliża nam obecną modę. Białe meble, białe ściany, zero zbędnym przedmiotów, czy brak firan w oknach. Czy właśnie tak nie wyglądają ostatnio mieszkania, przedstawione w popularnych czasopismach? Są to miejsca, w których nie ma miejsca dla jakichkolwiek kolorów. Ale czy człowiek czuje się w takim miejscu wystarczająco dobrze? Czy nie warto ożywić wnętrze, choćby kolorowym dywanem czy kwiatkiem? Bohaterki zgodziły się na życie w miejscu bez kolorów i z ich życia również wyparowały wszelkie kolory. Wpadły w pewną rutynę, która przyniosła nieszczęście.

W domu przy Folger Steet 1 giną dwie osoby. Obie spadają ze schodów. Czy ktoś przyczynił się do ich śmierci? A może był to nieszczęśliwy wypadek? Okazuje się również, że na progu domu, spoczywają ciała dwóch osób - matki i dziecka. Kim oni są i dlaczego, zostali pochowani właśnie w takim miejscu? Odpowiedź na te pytania, znajdziecie podczas czytania "Lokatorki".

Powieść trzyma w napięciu przez cały czas. Na kolejnych stronach czytelnik odnajduje odpowiedź na nurtujące go pytania oraz próbuje rozwiązać zagadkę tajemniczej śmierci Emmy. Uwielbiam, kiedy akcja bardzo zmienia się. Podczas czytania tej książki, czytelnik doświadcza zwrotów akcji, nie może doczekać się rozwiązania wielu zagadek oraz napotyka na wskazówki, które mogą go zmylić.

Książka została podzielona na krótkie rozdziały, gdzie jeden poświęcony jest historii Emmy, a drugi przygodom Jane. Mimo to, czytelnik nie gubi się w akcji. Losy bohaterek opisane są w podobny sposób, przeskok między ich historiami, wyjaśnia jak toczyło się życie kobiet i ile podobnych sytuacji doświadczyły w swoim życiu. Ich wygląd był bardzo podobny, pokochały tego samego mężczyznę, ale również ich codzienne życie wyglądało prawie identycznie.

Ten thiller psychologiczny polecam każdemu, kto chce rozwiązać zagadkę dwóch kobiet, które wiodły życie w domu śledzonym przez właściciela. Akcja wciąga od pierwszej stron i trzyma w napięciu, aż do końca.

zaczytana-[Adres usunięty]

Emmę i Jane łączy wiele rzeczy - obie potrzebują nowego początku, zmiany, która rozpocznie nowy, lepszy okres w ich życiu; obie wyglądają zadziwiająco podobnie: kolor włosów, rysy twarzy... Z łatwością można by uznać je za siostry! Obie wprowadzają się do niezwykle nowoczesnego domu przy Folgate Street 1, który rządzi się swoimi zasadami. Obie wplątują się w skomplikowaną relację z właścicielem mieszkania.

Tylko jedna rzecz dzieli kobiety - Emma już nie żyje, Jane jeszcze tak.

Nawet sobie nie wyobrażacie, jak podekscytowana byłam, kiedy dowiedziałam się, że będę mogła przeczytać tę książkę. I nie chodzi tylko o to, że do jej premiery wciąż pozostało sporo czasu, ale zwyczajnie thrillery psychologiczne to właśnie to, co mnie fascynuje. Z chęcią zagłębiam się w skomplikowaną ludzką psychikę, która bywa zaskakująca, nieprzewidywalna i nieraz przerażająca. Thrillery psychologiczne grają na uczuciach czytelników wodząc ich za nos i podsuwając przeróżne tropy, które po chwili okazują się fałszywe. Czytając ten gatunek nigdy nie można mieć stuprocentowej pewności, że to, co widzimy na kartkach książki, jest prawdą.

Emma Mathews i Jane Cavendish. Emma wprowadziła się już wcześniej do mieszkania przy Folgate Street 1, natomiast Jane była jego nową lokatorką, kiedy Emma uległa tragicznemu wypadkowi, na skutek którego poniosła śmierć. Choć można by mieć wątpliwości, czy był to wypadek...

Co przyciąga nowych mieszkańców do tego domu? Surowe, rustykalne wnętrze i ekstremalnie nowoczesna technologia, a wszystko to w zaskakująco niskiej cenie. Nowy lokator musi jednak odpłacić się przestrzeganiem wielu osobliwych zasad takich jak:

- Żadnych obrazów.

- Żadnych książek.

- Żadnych zasłon w oknach.

- Żadnych dodatkowych świateł poza tymi, które są zainstalowane...

Ta lista zakazów i nakazów ciągnie się jeszcze bardzo długo - a jednak chętnych do zamieszkania w tym miejscu nie brakuje. Lecz każdy potencjalny lokator musi wypełnić stosy formularzy z dziwnymi osobistymi pytaniami i pomyślnie przejść rozmowę z właścicielem.

Emma i Jane zostały wybrane i mogły wprowadzić się na Folgate Street 1. Musicie wiedzieć, jak bardzo specyficzny był to dom. To mieszkanie, które jest szpiegiem. Wie wszystko o osobie, która go zamieszkuje, zna jej uczucia, emocje i szczegóły z jej życia. Wydaje się mieć własny umysł - tak, jakby w każdej chwili mogło zwrócić się przeciwko właścicielowi... Może brzmi to trochę absurdalnie, ale ten dom od początku napawał mnie strachem i niepokojem, coś w jego ogromnej zdolności do ingerencji w życie lokatora sprawiało, że przechodził mnie dreszcz. To uczucie nasiliło się jeszcze bardziej w samej końcówce książki, kiedy mieszkanie to wpędziło mnie w prawdziwe przerażenie! Myślicie, że to niemożliwe, aby bać się DOMU? Przeczytajcie Lokatorkę, a przekonacie się!

Tak to właśnie działa - autorka mistrzowsko gra na emocjach czytelnika i nieustannie buduje napięcie, które pod koniec sięga już niebotycznego poziomu. Już od pierwszych słów książka roztacza wokół siebie atmosferę niepewności, która sprawia, że ma się wrażenie, że naraz wydarzy się coś nieoczekiwanego, że ktoś wyskoczy z szafy lub wyjdzie spod łóżka. W zasadzie im bardziej zbliżamy się do punktu kulminacyjnego powieści, tym większą dawkę emocji dostajemy.

Narracja książki prowadzona jest na przemian z perspektywy Emmy i Jane. Jest to dosyć specyficzne, ponieważ podczas gdy Jane jest naszą bohaterką w czasie teraźniejszym, to Emma pochodzi z przeszłości - umiejscowienie akcji w obu przypadkach jest jednak to samo: mieszkanie przy Folgate Street 1. Obie kobiety poznają błyskotliwego architekta i właściciela domu, Edwarda Monkforda, którym są niezwykle zaintrygowane. Mężczyzna ten jest niezaprzeczalnie pociągający, jednak tym samym jest chorobliwie pedantycznym perfekcjonistą, w którego oczach nieraz ujrzeć można groźny błysk. W zasadzie przez całą książkę czytelnik waha się, czy Edward jest narcystycznym socjopatą, czy tylko specyficznym człowiekiem o własnych zasadach. Emma i Jane wpadają w tę samą pułapkę, wikłają się w te same problemy i o ile dla Emmy nie ma już żadnego ratunku, to Jane wciąż ma szansę na uniknięcie losu swojej poprzedniczki.

Styl JP Delaney jest wyśmienity. Autorka pisze w błyskotliwy, intrygujący i absorbujący uwagę sposób tak, że niełatwo jest się oderwać. Lokatorki się nie czyta - przez nią się płynie w zastraszającym tempie, nieustannie pragnąc więcej i więcej.

Czy są tutaj jakieś wady? Znalazłam tylko jedną, która nawet nie jest do końca wadą - po intrygującym początku, zachęcającym do dalszej lektury, następuje spowolnienie akcji, które trwa przez około 100 stron. W tym czasie bardziej skupiamy się na romansie i życiu osobistym bohaterek, a wątek tajemnicy i odkrywania przeszłości schodzi na drugi plan. I wiecie, nie jest tak, że ta część książki mi się nie podobała - nie, naprawdę była dobra! Jednak zdecydowanie bardziej polubiłam tę drugą, bardziej emocjonującą i poruszającą wątek psychologiczny. I nawet jeśli nie jesteście fanami wątków romantycznych, warto przez niego przebrnąć, żeby dotrwać do końcówki powieści, która była tak zachwycająca, że ciężko jest mi to opisać! Ostatnie 50 stron czytałam z zapartym tchem, wciąż powtarzając "o mój Boże" i kręcąc z niedowierzaniem głową. A w dodatku moje serce biło w takim tempie, że sama zaczęłam się bać, czy nie dostanę zawału!

Lokatorka powinna już teraz zagościć na Waszych listach książek do przeczytania. Jest to niesamowicie emocjonujący thriller psychologiczny na najwyższym poziomie, który sprawi, że będziecie zamierać ze strachu i rozglądać się z niepokojem po własnym domu. To powieść, której nie brakuje znakomitego stylu, wątku psychologicznego i nieustannego napięcia, które towarzyszy nam od początku do końca. Gorąco polecam!

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Premiera: 14.06.2017

„– Została zamordowana. Koroner stwierdził, że zgon nastąpił z niewyjaśnionych przyczyn, ale wszyscy, nawet policja, wiedzą, że została zabita. Najpierw zatruł jej umysł, a potem ją zabił.” – fragment książki.

„Lokatorka” – powieść autorstwa JP Delaney’a, tworzącego pod pseudonimem brytyjskiego pisarza – w oryginale nosi tytuł „The girl before” i właśnie na przedtem i potem podzielona jest narracja powieści, którą Lee Child okrzyknął idealnym thrillerem psychologicznym. Momentem granicznym jest tutaj śmierć pewnej kobiety – lokatorki supernowoczesnego, inteligentnego domu w Londynie, zaprojektowanego przez ekscentrycznego architekta słynącego z wręcz obsesyjnego umiłowania minimalizmu i surowości formy…

Edward Monkford – uznany twórca architektonicznych dzieł sztuki, któremu los nie oszczędził traumatycznych przeżyć, wynajmuje stworzony przez siebie imponujący dom wedle bardzo wyśrubowanych zasad rekrutacyjnych, wykorzystujących między innymi psychologiczny test osobowości. Bo nowy lokator, a raczej lokatorka Folgate Street 1 musi podporządkować się surowym regułom obowiązującym w domu, odrzucając wszelkie przejawy nieładu, dysharmonii czy pokus, a w zamian otrzymuje mieszkanie w bardzo przystępnej cenie, wręcz czytające mu w myślach. Kiedy casting na nową lokatorkę wygrywa Jane Cavendish wszystko wydaje się wręcz stworzone dla niej. Bo oto właśnie znalazła miejsce wyciszenia oraz odreagowania towarzyszących jej po utracie dziecka negatywnych emocji, a intrygujący architekt doskonale spełnia się w roli kojącego smutki towarzysza niedoli. Bardzo szybko okazuje się jednak, że zarówno dom, w którym przyszło jej mieszkać, jak i tajemniczy Monkford byli świadkami tragedii, która wydarzyła się w idealnie skomponowanym wnętrzu londyńskiego apartamentu, a dotyczyła niewyjaśnionej śmierci młodej kobiety Emmy – wcześniejszej lokatorki Folgate Street 1, co ciekawe łudząco podobnej do Jane.

Na kartach „Lokatorki” przemawiają do nas naprzemiennie w pierwszoosobowej narracji Emma oraz Jane, dzięki czemu czytelnik otrzymuje szerszą perspektywę wydarzeń i może dywagować w bardziej wielowątkowy sposób nad przeszłymi oraz teraźniejszymi wydarzeniami. Sporo zamieszania wprowadzają postacie drugoplanowe – były partner Emmy, Simon, jej terapeutka – Carol czy prowadzący śledztwo w sprawie jej śmierci policjant. Do rzeczywistych okoliczności śmierci swojej poprzedniczki próbuje dotrzeć Jane, która za punkt honoru obiera sobie wyjaśnienie całej sprawy.

Delaney stworzył wartką, nieźle trzymającą w napięciu powieść, z którą warto spędzić weekend, mimo tego, że powiela pewne znane nam z innych książek czy filmów wzorce, jak na przykład postać zamożnego, perfekcyjnego i pozbawionego skrupułów w związkach z płcią przeciwną Monkforda, czy też prześladowanie kobiet, będących obiektem seksualnego zainteresowania ze strony psychopatów. Mamy tu jednak nie tylko wątek sensacyjny, ale również ten wskazywany już na okładce książki kontekst psychologiczny, który każe nam zastanowić się nad tym, do czego mogą doprowadzić wszelkie skrajności, a w przypadku „Lokatorki” nieprzejednany perfekcjonizm oraz egocentryzm. Można również pokusić się o dywagacje nad tym, jak bardzo zaawansowana technologia oraz całodobowy monitoring wszelkich obszarów ludzkiej aktywności, mogłyby wpływać na nasze poczucie bezpieczeństwa oraz swobodę działania. Bo skoro „wielki brat” miałby nam towarzyszyć nawet pod prysznicem, dopasowując się do naszych preferencji co do temperatury wody, a system zarządzania budynkiem kontrolowałby również masę naszego ciała, obliczając wartości kaloryczne dostępnych w lodówce produktów, to czy czulibyśmy się w takich warunkach komfortowo? Kto miałby bowiem dostęp do wszystkich danych o nas i w jaki sposób by je wykorzystywał? Oto jest pytanie…

Zachęcam Was do lektury „Lokatorki”, jeśli macie ochotę na dobrą lekturę, niewymagającą usilnej koncentracji nad tym, aby nie stracić wątku, ale na tyle niepokojącą, że trudną do odłożenia. Co ciekawe, wkrótce w kinach ma pojawić się jej ekranizacja w reżyserii Rona Howarda, znanego z takich produkcji jak: „Kod da Vinci”, „Apollo 13” czy „ Inferno”.

Bardzo dziękuję za zaufanie okazane mi przez Wydawnictwo Otwarte i przedpremierowy egzemplarz książki.

"[...] większość ludzi wkłada całą swoją energię w próby odmienienia innych ludzi, podczas gdy tak naprawdę możemy odmienić tylko samych siebie, a nawet to jest niesłychanie trudne".

Stoisz na rozstaju życiowych dróg. Jak wiele jesteś w stanie zaryzykować, by całkowicie odmienić swój los? Gorąco wierzysz, że zmiany są dobre i potrzebne, a pierwszą i najważniejszą z nich jest zmiana mieszkania. Jak daleko się posuniesz, by otrzymać to, czego pragniesz?

"Lokatorka" intrygowała mnie już od momentu pierwszych zapowiedzi; zresztą nic dziwnego, Wydawnictwo Otwarte skutecznie, wytrwale i z powodzeniem dba o dobry marketing wypuszczanych przez siebie na rynek wydawniczy książek. I nie ma znaczenia, czy są to publikacje typowo spod głównego sztandaru, czy młodzieżowej "odnogi", jaką jest Moondrive. Trzeba przyznać, że reklama zawsze wbija się w głowę, wyskakuje wręcz z lodówki, przez co ciągle myśli się o danej książce. Tak było i tym razem; odkąd tylko ponownie zaczęłam przekonywać się do thrillerów i kryminałów, wiedziałam, że ta lektura musi znaleźć się na mojej półce. Jakżeby mogło być inaczej w przypadku "najgłośniejszego" bestsellera wakacji?

Dwie kobiety. Starsza i młodsza. Żywa i martwa.

Jedno mieszkanie. Z milionem zasad.

Jane postanawia wprowadzić się do tajemniczego domu na Folgate Street 1. Pomimo szokującej umowy, która zawiera cały ogrom dziwnych zasad, zakazów i nakazów, kobieta uważa, iż taka zmiana jest właśnie jej potrzebna. Jane niedawno straciła dziecko i pragnie psychicznego spokoju. Przestronne mieszkanie wykute w jasnym kamieniu ma za zadanie jej w tym pomóc. Jane nie wie, że przed nią na Folgate Stree 1 mieszkała Emma, która również pragnęła definitywnie zmienić coś w swoim życiu. I pewnie mieszkałaby nadal, gdyby nie... Jej śmierć. Zaczyna się wyścig za zagadką, której rozwiązanie okazuje się nieprzewidywalne...

Wciągnęła mnie ta historia niemożliwie. Mało obszerne rozdziały, dosłownie kilkustronicowe, perspektywa wydarzeń opowiadana z dwóch stron: Emmy jako przedtem i Jane, jako teraz, fabuła, której niesztampowość przykuła moją uwagę. Dziwny właściciel dziwnego domu, owianego dziwnymi historiami. Edward Monkford jest współwłaścicielem architektonicznego imperium Monkford Partnership. Słynie z tego, iż jego budowle to jedna wielka nowoczesność; drzwi nie otwiera się kluczem a bransoletką z wbudowanym czujnikiem, w samym mieszkaniu temperatura czy światło dostosowywane są do nastroju lokatora, obowiązują szokujące i wręcz absurdalne zasady (jest ich aż około 200!), np. zakaz bałaganu, trzymania ubrań na podłodze, brudnych naczyń w zlewie, mokrych ręczników w łazience, zakaz posiadania zwierząt i dzieci, nakaz umożliwiania studentom architektury zwiedzania domu w danym terminie, poddawanie się ewaluacji, odpowiadanie na szereg pytań "Gospodarza" - jednym słowem: dom wymaga wyrzeknięcia się prywatności w pewien sposób normalności. Obie kobiety podjęły decyzję by zaryzykować i... Dla jednej skończyło się to śmiercią, druga jeszcze żyje, ale... Czy na pewno? I jaki wpływ na ich życie ma tajemnicza, pełna sprzeczności relacja z właścicielem?

Bardzo lubię książki, od których nie mogę się oderwać, bo ciągle towarzyszy mi pytanie: co będzie dalej? Strona za stroną, rozdział za rozdziałem, a ja mam wciąż coraz większe wypieki na twarzy i w środku aż kotłują się emocje. Czy samodzielnie obstawię, co się wydarzy, jak dalej potoczy się sytuacja, a może autor tak mnie zaskoczy, iż nie będę w stanie wykrztusić słowa? Główne bohaterki zostały wykreowane bardzo wyraźnie, aczkolwiek całkowicie się różnią. Emma to słaba psychicznie, tchórzliwa kłamczucha, która nie cofnie się przed niczym, by postawić na swoim. Jej cierpienie jest wyolbrzymione; nie darzyłam ją żadnym pozytywnym uczuciem, wręcz przeciwnie, cieszyłam się, że akurat dla niej przygoda z mieszkaniem w tajemniczym domu już się skończyła. Jane jest inna. To postać z krwi i kości, pewna siebie, jednak bardzo mocno zraniona przez życie. Dziewczyna twardo stąpa po ziemi i bierze to, co się jej należy. Z jakim skutkiem? Na uwagę zasługuje fakt, iż pomimo otoczki przestronnego, ekskluzywnego, nowoczesnego mieszkania, cały czas Czytelnikowi towarzyszy poczucie zamykającej się klaustrofobii. Duszące wrażenie, iż to dom zaczyna przejmować kontrolę nad życiem jego lokatorów wzmaga tylko apetyt na więcej. Ani się obejrzałam, a byłam po lekturze, wciąż oszołomiona, bo nie spodziewałam się takiego finału. Autor sprawnie buduje główną intrygę, tworząc po drodze sieć sekretów, których rozwiązanie nie jest znane do samego końca. Czytelnik dostaje garść wiadomych, na podstawie których powinien spróbować domyślić się, co tak naprawdę wydarzyło się na Folgate Street 1. Dlaczego Jane jest tak podobna do Emmy? Co je łączy? Czy uda się jeszcze żyjącej kobiecie rozwiązać zagadkę tej już umarłej?

"Lokatorka" to dobry thriller psychologiczny, na pewno na długo zapadnie mi w pamięć. Autor się postarał, by atmosfera zakleszczającego się mieszkania wywarła odpowiednie wrażenie na Czytelniku. Technologia, mająca pomóc, stająca się więzieniem, postać Edwarda, wywołująca skrajne emocje, w końcu fabuła, wciągająca i uzależniająca. Polecam!

Ponoć ma powstać ekranizacja książki; ciekawa jestem efektu i na pewno wybiorę się do kina ;).

[Adres usunięty]