Lirogon

Z książkami Ahern jest u mnie różnie. Jedne kocham do szaleństwa, drugie lubię, trzecie kompletnie mnie rozczarowują. Czytałam niemal wszystkie jej książki i mogę śmiało napisać, że w znacznej części jednak przeważają pozytywne emocje, ale sięgając po kolejne jej książki nigdy tak naprawdę nie wiem czego mogę się spodziewać. I to lubię najbardziej.

Cecelia Ahern lubi mieszać miłość z historią obyczajową i robi to naprawdę dobrze. Jej książki czyta się z lekkością i przyjemnością. Lubi się bohaterów oraz daje się wciągać do fabuły. Przynajmniej sama mogę napisać, że tak jest, bo poznałam to wszystko na własnej skórze. I choć kilka razy mnie rozczarowała, to słysząc jej nazwisko najpierw mam przed oczami niesamowitą historią "Love, Rosie". "Lirogon" to książka, która była dla mnie zagadką do samego rozpoczęcia lektury, bo nawet tytuł kompletnie nic mi nie mówił. A jednak wystarczyły dwa pierwsze rozdziały bym mogła stwierdzić, że tym razem to również będzie dobra historia.

Lirogon to ptak, który potrafi powtórzyć wszystko co usłyszy. I to tak doskonale, że niemal nie sposób odróżnić go od oryginału. Na wzór jego nietypowej postaci powstała Laura - główna bohatera, samotniczka z nietypowym talentem. Dziewczyna dokładnie tak jak lirogon potrafi naśladować usłyszane dźwięki i choć dla niej to po prostu element jej natury - dla niewielkiej społeczności w której żyje nie jest to możliwe do zaakceptowania. Dlatego Laura zaszywa się w swojej samotni i właściwie ją rozumiem, bo to jak traktują ją inni zakrawa na absurd. Autorka w dobitny sposób pokazała, że różnica mocno działa na tych, którzy niedopuszczaną do siebie inności. Czyżby kryło się za tym subtelne przesłanie o tolerancji i zrozumieniu? Być może, szczególnie, że Laura zwraca na siebie uwagę filmowców, którzy za wszelką cenę chcą pokazać ją światu. Ale świat nie jest gotowy na kogoś tak subtelnego i zaskakującego jednocześnie jak ptak, który do tej niezauważany, teraz stał się obiektem wytykania palcami.

Fabuła jest świetna. Dobrze napisana, mocno nakreślająca wątki psychologiczne. Dająca do myślenia. Nie spodziewałam się, że wbrew pozorom ta niepozornie prezentująca się lektura wzbudzi we mnie tyle emocji. Mocno zaangażowałam się w losy Laury i trzymałam kciuki za pozytywny rozwój wydarzeń, choć patrząc na wszystko z góry jako niemy obserwator zamartwiałam się czy tym razem autorka nie zamarzyła pomieszać trochę w fabule i wprowadzić odrobinę dramatu. W którym kierunku potoczyła się fabuła musicie odkryć sami, ale mogę Was zapewnić, że będzie to przygoda, której nie będziecie żałować.

Prawdziwe życie nijak ma się do telewizyjnej rzeczywistości o czym boleśnie przekonała się główna bohaterka. Dając sobie szansę w debiucie telewizyjnym Laura zderza się z ponurą rzeczywistością, gdzie okazuje się, że pustelnicza samotnia była bardziej przyjazna niż wielki świat. Jestem pod dużym wrażeniem kierunku i pomysłowości fabuły oraz dobrze przedstawionego kontrastu między dwoma, jakże różnymi światami. Wystawiono Laurę, niespotykanie utalentowaną, młodą dziewczynę na pożarcie przez media, ale nikt nie pomyślał, jak ona się z tym wszystkim czuje. A wierzcie mi, w jej głowie pojawiło się naprawdę sporo pytań. Oczywiście Ahern nie byłaby sobą, gdyby nie dołożyła wątku miłosnego, ale ten - jakże subtelny i delikatny - dodał całości jedynie uroku. "Lirogon" to książka z w pełni wykorzystanym potencjałem, polecam!

Jest autorką kilkunastu książek, ale światową sławę przyniosły jej dwie z nich. Ekranizacja "P.S. Kocham cię" z Gerardem Butlerem i Hilary Swank weszła już w poczet najbardziej kultowych filmów o miłości, a "Love, Rosie" - od samego dnia premiery - jest bodaj jednym z najchętniej oglądanych romansów.

Aż wstyd się przyznawać, ale do tej pory kojarzyłam Cecelię Ahern tylko z tych dwóch produkcji. I choć oczywiście zamierzałam poznać je kiedyś także w wersji książkowej, to odkładałam to na bliżej nieokreśloną przyszłość. Kiedy jednak pośród majowych premier znalazłam "Lirogona", o równie intrygującej jak sam tytuł fabule, wiedziałam, że nadszedł czas.

Czas, by poznać Cecelię Ahern.

Czy można odnaleźć się w nowej rzeczywistości?

Zamienić ciszę na oślepiający blask reflektorów?

I czy sława to faktycznie coś, czego należy pożądać...?

Laura od lat żyje w swej leśnej samotni, w zgodzie z naturą - i przede wszystkim - samą sobą. Przypadkowe spotkanie z częścią ekipy filmowej wyrywa ją z tego bezpiecznego miejsca i skupia na niej oczy niemal całego świata. Machina telewizyjnego show rusza, a wraz z nią pojawia się masa pytań. Kim jest tajemniczy Lirogon? Skąd wziął się jego talent? I dlaczego nikt nie widział o jego istnieniu?

Kiedy pozory i medialny szum stają się ważniejsze od prawdy, Laura zmuszona będzie na nowo obrać drogę, którą chce podążać i raz jeszcze określić, kim tak naprawdę jest i kim chce być.

Nie da się ukryć, że książek/filmów o sławie i jej kulisach powstało już multum i że nie można powiedzieć czy napisać na ten temat niczego nowego (tudzież zaskakującego). "Lirogon" nie jest więc niczym oryginalnym czy nad wyraz wybitnym. Kwestia popularności, jej blasków i cieni, ukazana została dokładnie tak, jak we wszystkich poprzednich (i pewnie kolejnych też) produkcjach czy też powieściach na ten temat. Mamy zbłąkaną i nieobytą duszyczkę - w tym przypadku Laurę, znaną też jako Lirogon - która zupełnie przypadkowo zdobywa sławę i niemal z dnia na dzień staje się światową sensacją. Sama Laura nie jest idealną bohaterką, powiem nawet więcej - bywa szalenie irytująca. Raz zachowuje się niczym pięcioletnie dziecko, zagubione w wielkim i dzikim świecie, a już kilka minut później zadziwia nad wyraz dojrzałymi przemyśleniami czy absolutnie nie niewinnym postępowaniem. Bywa naiwna i infantylna, a do tego ma zadatki na manipulatorkę (co zresztą w jednej ze scen wytyka jej Bo, producentka filmowa). Wątek miłosny, który pojawia się w "Lirogonie" jest do bólu przewidywalny i w zasadzie od samego już początku wiemy, jak potoczą się losy głównych bohaterów i kto z kim skończy. Z drugiej jednak strony Ahern bardzo obrazowo (i skrupulatnie) przedstawiła wieloletni związek dwóch osób, który istnieje już tylko z przyzwyczajenia. I choćby za ten realizm należy jej się duży plus.

"Lirogon" nie jest źle opowiedzianą historią; motyw tego nad wyraz utalentowanego ptaka jest intrygujący i interesujący, a naukowe wstawki o nim zainteresowały mnie chyba bardziej niż sama Laura. Mam jednak nieodparte wrażenie, że Cecelia Ahern nieco pogubiła się w swojej powieści - miała co prawda pomysł, miała koncepcję na główne punkty całej opowieści i wizję zakończenia, ale czegoś jednak zdecydowanie zabrakło. Przez całą powieść odnajdujemy w bohaterach jedne i całe czas te same emocje, a wszystko, co ich spotyka, w gruncie rzeczy prowadzi do identycznych wniosków czy też konsekwencji. W efekcie odnosimy wrażenie, że czytamy cały czas dokładnie to samo. A to w końcu prowadzi do jednego.

Do znudzenia.

Nie mogę powiedzieć, że "Lirogon" to zła książka. Jestem pewna, że zdobędzie serca fanów Nicholasa Sparksa i tych, którzy w podskokach pędzili do księgarni po każdą jej poprzednią powieść. Widzę w tej historii parę minusów, ale i bez problemu znajdę kilka atutów, dzięki którym wiem, że sięgnę po inne powieści Cecelii. Choćby po to, by sprawdzić i przekonać się, że słabe strony "Lirogona" to tylko wypadek przy pracy, a nie spadek formy pani Ahern ;)

Cecelia Ahern jest jedną z moich ulubionych pisarek. Uwielbiam jej styl oraz stworzone przez nią niebanalne historie. Pod płaszczykiem literatury obyczajowej każda z jej powieści niesie w sobie ważny przekaz i skłania do zastanowienia się nad własnym postępowaniem. Poznając nową historię, stworzoną przez pisarkę, łatwo popaść w specyficzny nastrój, niezwykle refleksyjny i pełen zadumy. Czy najnowsza powieść autorki Lirogon wywarła na mnie podobne wrażenie? Czy po raz kolejny Cecelia Ahern zaskoczyła mnie i oczarowała?

„Jednym z najpiękniejszych, najbardziej niezwykłych i prawdopodobnie najbardziej inteligentnych spośród wszystkich stworzeń świata jest ten niezrównany artysta, lirogon… Jest to ptak bardzo płochliwy i niezwykle trudno go zobaczyć… – charakteryzuje go nadzwyczajna bystrość.”

Głównym bohaterem Lirogona nie jest ptak, lecz młoda kobieta, żyjąca w ukryciu przed ludźmi, w głębi lasu. Nikt nie wie o istnieniu dziewczyny. Nikt nie wie, że od lat zamieszkuje opuszczony domek, pośród górskich zboczy. Nikt nie wie, jaką skrywa tajemnicę. Niespodziewane odnalezienie Laury oraz odkrycie jej niesamowitego daru przez ekipę filmową, dokumentującą życie bliźniaków Toolin, zapoczątkowuje ciąg wydarzeń, które odmienią życie kilku osób. Nadzwyczajne zdolności do naśladowania każdego usłyszanego przez dziewczynę dźwięku zaprowadzą ją do popularnego programu wyszukującego talenty. Jak sława i miano celebrytki wpłynie na dziewczynę? Czy złota klatka okaże się spełnieniem marzeń Laury?

„Jeden twój dźwięk przenosi każdego człowieka w inne miejsce i czas. Poruszasz wszystkie serca, Lauro. […] Odnajdujesz piękno w świecie, smutek w codzienności, to co niezwykłe w najzwyklejszym, fantastyczne w banalnym.”

Lirogon to także historia Bo, Solomona i Rachel, zespołu filmowców, szukających nowego pomysłu na dokument. Nakręcony przez nich kilka lat wcześniej film o braciach Toolin przyniósł im wiele nagród oraz uznanie publiczności. Każda sława ma jednak swoją cenę. Odczuwając presję, poszukują spektakularnego tematu, który potwierdzi opinie o ich umiejętnościach. Odnajdując Laurę wiedzą, że zaczyna się dla nich niesamowita przygoda. Choć początkowo każde z nich widzi w dziewczynie szansę na powtórzenie sukcesu, szybko do głosu dochodzą także inne uczucia. Ulegają fascynacji, oczarowani talentem Laury, jej dobrocią, wrażliwością i autentycznością, jaśniejącą na tle otaczającej nas sztuczności i pozerstwa. Ujawniając informacje o niepowtarzalnym darze dziewczyny nie biorą pod uwagę, że świat zewnętrzny szybko upomni się o nią. Czy uda im się ochronić Laurę przed negatywnymi stronami popularności? Czy wisząca w powietrzu miłość, pomimo przeszkód połączy dwie bratnie dusze?

„Para lirogonów wybiera miejsce na gniazdo. Żadne z nich go nie opuszcza. To monogamiczne stworzenia, kiedy już raz dokonają wyboru, nie zmieniają partnera. Solomon zaciska wargi, by ukryć coraz szerszy uśmiech. Odwraca się na chwilę do Laury, a ona wpatruje się w niego, zielone oczy studiują go starannie.”

W powieściach Ahern zawsze zwracam uwagę na relacje międzyludzkie, wzajemne powiązania i interakcje. Pisarka potrafi w bardzo precyzyjny sposób uchwycić rozterki swoich bohaterów. Z zafascynowaniem śledzę ich losy, zastanawiając się, czy będą kierować się powinnością względem innych osób, czy zdadzą się na swój instynkt. Co wybiorą? Jaką pójdą drogą? Jak często my sami byliśmy w sytuacji, gdy serce i rozum toczyły ze sobą walkę? Może czasem łatwiej pozostać lojalnym wobec kogoś, niż podążyć za głosem serca? Czy aby na pewno będziemy wtedy szczęśliwi? Czy nasza dusza zazna spokoju?

„Wyczuła go, zanim poczuła jego zapach, poczuła jego zapach, zanim go zobaczyła. Zobaczyła go, zanim ON zobaczył ją. Poznała go, zanim ON poznają. On ją kochał, zanim ją pocałował.”

Powieść tę polecam osobom, które szukają w literaturze wytchnienia oraz interesującej historii. Jeśli nie znacie jeszcze książek Ahern, spodziewajcie się całej plejady nieszablonowych bohaterów, którzy z łatwością zdobędą Waszą sympatię.

Sięgając po Lirogona otrzymacie poruszająca i mądrą opowieść o tym, jak łatwo zagubić siebie, zatracić swoją osobowość we wszechogarniającym nas chaosie codzienności. A wystarczy zwolnić, wsłuchać się w siebie, by zdać sobie sprawę z własnych pragnień i marzeń. Niektóre z nich są na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko wykonać pierwszy krok.

Recenzja ukazała się na blogu Lustro Rzeczywistości [Adres usunięty]

Kiedy tylko zobaczyłam w majowych zapowiedziach najnowszą powieść Cecelii Ahern, od razu zapragnęłam ją przeczytać. Moją uwagę przykuło wszystko – piękna okładka, tajemniczo brzmiący tytuł i przede wszystkim intrygujący opis. „Lirogon” to moje drugie spotkanie z twórczością tej autorki i tym razem zdecydowanie należy ono do udanych.

Kiedy Bo, Solomon i Rachel, członkowie ekipy telewizyjnej, zaczynali kręcić reportaż o pogrążonym w żałobie po bracie bliźniaku osiemdziesięciolatku, który spędził z bratem całe życie, nie przypuszczali, że wkrótce dokonają niezwykłego odkrycia. W niewielkiej chatce położonej na ziemiach bliźniaków mieszka dziewczyna, o której istnieniu nie wie nikt. Laura od razu robi wrażenie na całej ekipie. Dziewczyna zwraca uwagę subtelną urodą, ale najbardziej niezwykły w niej jest fakt, że potrafi naśladować każdy usłyszany dźwięk. Bo, producentka telewizyjna, nie może przepuścić okazji, by zrealizować tak zdumiewający dokument. Ekipa telewizyjna towarzyszy dziewczynie na każdym kroku i rejestruje jej życie. Wkrótce Laura trafia do jednego z popularnych talent show i staje się sławna. Nie przypuszcza jednak, jak kapryśną przyjaciółką potrafi być sława.

Czy wiecie, czym jest tytułowy lirogon? To żyjący w Australii gatunek ptaka posiadający wyjątkową zdolność do naśladowania zasłyszanych dźwięków. Podczas godów wabi ON potencjalną partnerkę pieśnią, w którą wplata znane sobie odgłosy. Najczęściej są to trele innych ptaków, jednak lirogon potrafi bezbłędnie odtworzyć także głosy cywilizacji, jak choćby dźwięk piły mechanicznej czy alarmu samochodowego. Po prostu musicie to zobaczyć i usłyszeć. Bez problemu znajdziecie filmik, jeśli w wyszukiwarce YouTube wstukacie „lyrebird”.

Lirogon to naprawdę niezwykłe stworzenie. Czy, poznawszy jego zdumiewające umiejętności, nie jesteście ciekawi książki, dla której ten wyjątkowy ptak stał się inspiracją? Czy nie wydaje Wam się intrygującym pomysł, by talentem takim mogła pochwalić się zwykła-niezwykła dziewczyna, żyjąca w izolacji od świata? Mnie właśnie to zachwyciło od samego początku. Postać Laury fascynuje. To delikatna i wrażliwa kobieta. Jest bardzo oczytana i mocno nieprzystosowana społecznie. Naśladowanie dźwięków przychodzi jej naturalnie, czasem wręcz bezwiednie. To nierozerwalna część jej osobowości, będąca dodatkowym i bardzo niecodziennym sposobem komunikacji ze światem, który właśnie zaczyna odkrywać. To, jak Laura reaguje na świat i jak świat reaguje na nią, jest właśnie tym, co nie pozwala oderwać się od książki.

Akcja powieści płynie raczej spokojnym rytmem, ale w żadnym stopniu nie nudzi. Jeśli ktoś liczy na porywające tempo i zaskakujące zwroty akcji, to tutaj ich nie znajdzie. Autorka czaruje słowem, wywołuje emocje i to przede wszystkim jest w „Lirogonie” jego najmocniejszą stroną. Do jego mocnych stron należy także niewątpliwie kreacja postaci. Poza rewelacyjną główną bohaterką w książce znajdziecie całą gamę barwnych postaci drugoplanowych, w tym także i tych niekoniecznie pozytywnych, spośród których na pierwszy plan wysuwają się Bo i Solomon, prezentujący tak różne spojrzenie na pomysł ujawnienia istnienia Laury światu.

„Lirogon” to urzekająca powieść przepełniona dźwiękami. Lektura jej potrafi uświadomić, jak wielu z otaczających nas dźwięków już nie słyszymy, bo nauczyliśmy się je ignorować. Magiczne opisy koncertów przyrody czy orkiestry odgłosów miasta skłaniają do tego, by zatrzymać się na chwilę, zamknąć oczy i wsłuchać się w muzykę otoczenia. „Lirogon” to także powieść o poszukiwaniu siebie. Laura żyła dotąd w swojej bezpiecznej bańce i zupełnie nie wie, co ma dalej zrobić ze swoim życiem, jak odnaleźć się w nowej sytuacji. Dziewczyna stara się odkryć, kim jest i kim chce się stać.

Powieść z jednej strony niewątpliwie zachwyca pięknem dźwięków, obrazowymi opisami i wrażliwością Laury, z drugiej zaś przeraża bezwzględnością współczesnego świata i chciwością mediów łasych na szokujące tematy. Można w pewnym stopniu przewidzieć, co stanie się, gdy tak delikatna istota trafi w łapy show biznesu i stanie się zjawiskiem medialnym. „Lirogon” to obraz współczesnych czasów, gdzie media gonią za każdą sensacją, im bardziej szokującą czy niezwykłą, tym lepiej, i nie spoczną, póki nie wycisną z tematu wszystkiego, co się da.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Cecelii Ahern nie należało do udanych – „Love, Rosie” mnie rozczarowało i niespieszno mi było, by sięgać po kolejne książki tej autorki. „Lirogon” mnie zachwycił i tym samym zatarł nienajlepsze pierwsze wrażenie. Od teraz chętniej będę sięgała po dzieła tej autorki.

Jeśli poszukujecie powieści, która potrafi oczarować słowem i zmusza do refleksji to jest to coś dla Was. Polecam!

Bardzo lubię twórczość Cecelii Ahern. Już kilkakrotnie miałam okazję sięgać po jej książki i chociaż co prawda nie każda z nich zachwycała mnie w stu procentach, to jednak zdecydowana większość potrafiła mnie do siebie przyciągnąć wywołując mnóstwo emocji. Dlatego też, kiedy tylko otrzymałam możliwość przeczytania jej najnowszej książki, nie wahałam się ani chwili, by po nią sięgnąć. Intrygujący tytuł - "Lirogon" okazał się być równie ciekawą historią, jaka dla wielu osób ma zapewne zarówno swoje plusy, jak i minusy, ale mimo wszystko osobiście bardzo mnie wciągnęła i sprawiła, że jakiekolwiek przejawy zastoju czytelniczego, jaki znowu zaczął się pojawiać u mnie w ostatnim czasie, po prostu zniknęły, dzięki czemu czytanie ponownie stało się dla mnie formą przyjemnego spędzania czasu, a nie jedynie pogonią za terminowym składaniem recenzji.

Laura, główna bohaterka tej książki to kobieta, która dziesięć lat swojego życia spędziła w malowniczej chatce w górach, odcięta od szerszej cywiwilizacji, można by rzec, że wręcz ukrywana przed światem. Czas mijał jej w głównej mierze na czytaniu, zbieraniu ziół, grzybów czy leśnych owoców, uczeniu się szycia oraz przede wszystkim - wsłuchiwaniu się w dźwięki. Co dziwniejsze - sama Laura obdarzona jest nietypowym darem: potrafi tak, jak australijski ptak - Lirogon - naśladować rozmaite dźwięki. Któregoś dnia jej życie zmienia się diametralnie, kiedy to odnaleziona przez producentów filmów dokumentalnych z dnia na dzień staje się wręcz celebrytką. Jak Laura poradzi sobie w nowej roli? Co czeka ją w wielkim świecie? Czy uda jej się odnaleźć w tym całym labiryncie rozmaitych wydarzeń, jakie nagle ją spotkały? I czy być może odnajdzie też miłość swojego życia? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po książkę Cecelii Ahern.

Odkąd po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością tej autorki, od razu jej styl do mnie przemówił. Może dlatego, że chociaż prosty w odbiorze, to jednocześnie nie jest zbyt banalny, a każde zdanie wydaje się być przez Cecelię Ahern całkowicie przemyślane tak, by wzbudzić w czytelniku zainteresowanie oraz sprawić, że poczuje ON różnego rodzaju emocje. Podobnie miałam w przypadku historii Laury. Od samego początku wciągnęła mnie ona do swojego świata, a ja z zaangażowaniem śledziłam losy głównej bohaterki. Jednocześnie co ciekawsze nigdy nie spodziewałabym się takiego pomysłu na fabułę, jaki zaserwowała mi autorka. Zazwyczaj pisze ona powieści, w której główny prym wiedzie miłość. Oczywiście i tutaj nie zabrakło takiego wątku, ale tak naprawdę już sam pomysł związany z osobą, jaka naśladuje dźwięki, jaka to wydaje się być jak "nie z tego świata" okazał się być niezwykle intrygującym. Czegoś takiego jeszcze do tej pory Cecelia mi nie zaserwowała, ale muszę przyznać, że spodobała mi się ta inność.

Chociaż całość czyta się w mgnieniu oka, to przyznaję, że bywały momenty, które lekko mnie nużyły. Poniekąd za dużo było tego całego świata show - biznesu i w pewnym sensie wydawał mi się nieco przerysowany. Co więcej, też w niektórych kwestiach książka siłą rzeczy jest przewidywalna, ale chociaż przeczuwałam, jak zakończy się jeden z wątków, to mimo wszystko aż tak mi ta świadomość nie przeszkadzała i cieszyłam się z takiego, a nie innego obrotu spraw. Jednak to są tylko drobne rzeczy, do jakich mogłabym się przyczepić, bo poza nimi, książka niezwykle przypadła mi do gustu. Nie wiem czemu, ale momentami miałam wrażenie, że bije od niej swego rodzaju magia.

Spodobało mi się to, że Cecelia Ahern w pewien sposób skłania do przemyśleń. Pokazuje w tej książce, że bycie w pewnym sensie "innym" wcale nie oznacza dziwności, tak, jak myślała początkowo Laura. Autorka ukazuje, że każdy z nas może mieć w sobie głęboko skrywane talenty bądź też cechy, jakich nigdy nie powinniśmy się wstydzić jakiekolwiek by one nie były. To książka, która w pewien sposób podbudowuje, że możemy być kim tylko chcemy i nic ani nikt nie powinien nas w tym ograniczać. Jednocześnie jest to opowieść o brutalności świata, o tym, że sława nie zawsze oznacza coś dobrego i o tym, by nigdy nie pozwoliło się innym, by ciągnęli nas tam, gdzie czujemy się jak w klatce. To także przepiękna opowieść o sile miłości, przyjaźni i o tym, że nigdy nie wiadomo, co nas czeka, ale zawsze, jeżeli tylko mamy taką szansę, powinniśmy decydować o swoim życiu w taki sposób, by niczego w nim nie żałować.

Bohaterowie stanowią mocną stronę tej książki, a przynajmniej sama Laura to postać niezwykle intrygująca. Można by pomyśleć, że to taka nieco płochliwa dziewczynka, chociaż to dorosła, dwudziestosześcioletnia kobieta, jaka powinna wiedzieć jak pokierować swoje życie. Jednak mimo tego, że jest tak nieśmiała i delikatna, to jednocześnie potrafi iść do przodu tak, by radzić sobie ze zmianami, jakie zachodzą w jej życiu. Do tego bywa stanowcza i pewna siebie, wciąż pozostając wewnętrznie pełną wrażliwości kobietą. Inne ciekawe postaci to Salomon - mężczyzna zagubiony czasami w samym sobie i życiu, jakie dla siebie wybrał, a jednocześnie jest pełen troskliwości i potrafi dążyć do swoich celów oraz Bo - dziewczyna, jaka moim zdaniem przeszła swego rodzaju metamorfozę związaną z własnym zachowaniem i wyszło jej to zdecydowanie na plus. Uważam więc, że autorka stworzyła ciekawe postacie.

Podsumowując, książka "Lirogon" to może nie najlepsza powieść Cecelii Ahern, bo nie ujęła mnie aż tak, jak chociażby "Love, Rosie" czy "P.S. Kocham Cię", ale to intrygująca historia, jaka wciąga czytelnika do swojego specyficznego świata, serwując mu mimo wszystko trochę emocji i skłaniając do refleksji. Osobiście polecam!