Leah gubi rytm

Książka ta łączy w sobie miłość, przyjaźń, dźwięki perkusji, komiksy i colę. Mamy tutaj sarkastyczną, ale w głębi duszy tak naprawdę zagubioną nastolatkę, jej paczkę przyjaciół, nieudolnego podrywacza, przyjaciela geja i… nieokreśloną dziewczynę w sprawie swojej orientacji seksualnej. I co ciekawe, każda postać, naprawdę każda, jest rewelacyjnie wykreowana.

Ich dialogi również są tak samo autentyczne jak oni — nie ma nic wymuszonego, wszystko jest tutaj jak najbardziej prawdziwe. To wszystko dopełniają wprawdzie krótkie, ale mocne i dające do myślenia opisy emocji — zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Ponadto nie są pomijane, choć książka nie skupia się tylko i wyłącznie na nich, autorka nie zapomina o nich.

W przeciwieństwie do paru, być może niewiele znaczących, wątków. Zdarzało się też tak, że Leah miała coś zrobić, ale autorka jakby zapomniała o tym. Jednak najbardziej irytowało mnie parę zachowań głównej bohaterki.

Leah sprawiała wrażenie, jak gdyby bawiła się uczuciami innych, niekiedy myślała tylko o sobie. Co prawda, dodawało to odrobiny realistyczności postaci, ale mi działało na nerwy. Czy ona robiła to umyślnie? A może była na tyle ślepa, że nie widziała, jaką krzywdę komuś wyrządza?

Do tego zachowywała się momentami wybitnie dziecinnie. Bała się poruszać najzwyklejsze pod słońcem sprawy, jak gdyby przez to mogła się stać jakaś tragiczna rzecz. Czy stwierdzenie, że nie ma odpowiedniego biustonosza na bal, jest aż tak zawstydzające, że musiała nazywać to „pewną częścią garderoby”?

Ale to wszystko było do wybaczenia, kiedy były opisywane urocze, acz prawdziwe, emocje, momenty. Czasami było nieco zbyt kolorowo, ale to w końcu powieść Becky Albertalli, przesłodkie, nieco nierealne zakończenia to jej specjalność! A przynajmniej tak mi się wydaje po „Simonie…”.

Warto również wspomnieć — gdyż książkę czytałam w oryginalnym języku (angielskim) — że jest ON łatwy, prosty i przejrzysty. Myślę, że nie trzeba nawet zbyt mocno znać angielską gramatykę, aby zrozumieć, co się dzieje. A to jest oczywiście na plus.

Podsumowując, książkę czytało się bardzo przyjemnie, szybko i ze łzami w oczach — raz z rozbawienia, raz ze wzruszenia. Z ręką na sercu mogę polecić ją każdemu, nawet jeśli nie czytał historii o Simonie.

Zabawne. Nie dalej jak wczoraj umieściłam recenzje 1 tomu cyklu Creekwood, który momentami niesamowicie mi się dłużył, a wszystko po to, by chwilę potem połknąć niemal jednym tchem "Leah gubi rytm". I nie, wciąż nie jest to powieść wybitna, ani jakoś szczególnie wybijająca się poziomem nad "Twóim Simonem", a jednak zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Może to kwestia zmiany narratora? Leah, która niekoniecznie pokazała się z jak najlepszej strony w 1 tomie, wydaje się być postacią o wiele bardziej złożoną i ciekawą niż niezdecydowany i zagubiony Simon. Oczywiście, Leah również przeżywa swoje rozterki, niepewna swojej sytuacji finansowej, pozostając w konflikcie z jedną z najstarszych przyjaciółek, a także... cóż, Leah rozkładająca na czynniki pierwsze swoją relacje z Abby nie jest moją ulubioną Leą. I nie chodzi mi wcale o to, że jest osobą biseksualną, tylko nigdy bym nie przypuszczała, że jej długotrwała niechęć do Abby i starannie zachowywany dystans, wynikają z innych uczuć niż te koleżeńskie. Tak czy inaczej, Leah Burke jest postacią wielobarwną, żywą i nawet w tych swoich napadach złości da się lubić. Ma też u mnie ogromny plus za miłość do serii o Harrym Potterze - dla jasności: serię o HP uwielbiam jednocześnie nie przepadając za jej głównym bohaterem.

"Nic na to nie poradzę. Jestem ze Slytherinu. I to najgorszego typu. Jestem dziewczyną ze Slytherinu, która głupio się zabujała w kimś z Gryffindoru i nie potrafi nawet normalnie funkcjonować. Jestem Draco z jakiegoś gównianego fanfika, porzuconego przez autorkę po czwartym rozdziale".

Leah Burke, perkusistka żeńskiego zespołu Emoji, mistrzyni sarkazmu i najlepsza przyjaciółka Simona przejmuje ster we własnej historii o przyjaźni, pierwszej miłości i ostatnim roku szkoły.

Żeby poznać bohaterów zalecam najpierw sięgnąć po "Twój Simon"

Powieść wcześniej ukazała się pod tytułem „Simon oraz inni homo sapiens” Na 1 części ryczałam jak bóbr, a kiedy zobaczyłam te książkę w paczce od wydawnictwa to łzy i radość, że mogę kontynuować dalsze przygody czwórki przyjaciół. Ta książka wywarła na mnie te same emocje, łzy.

Leah jest normalną młodą dziewczyna, która ma marzenia oraz która uwielbia swoja paczkę przyjaciół, która z czasem zaczyna się rozpadać…, Jako jedynaczka mieszka z mama w niedużym mieszkaniu, w którym zrobiła sobie swój mały świat. Uwielbia grać na perkusji, co wychodzi jej całkiem nieźle oraz rysować.. Wszystko było by jak w życiu każdej nastolatki poza małym szczegółem, a mianowicie Nasza Głowna bohaterka jest BISEKSUALNA, o czym wie tylko mama. Leah ma problem żeby tym podzielić się tym nawet przed swoim najlepszym przyjacielem, jakim jest Simon.

W tej książce porusza się problem, jakim jest homoseksualizm, biseksualizm. Nie lubię określać, ze orientacja seksualna to problem, ale w naszym kraju niestety żyjemy w średniowieczu, może nawet w Erze kamienia łupanego. Nie potrafimy zaakceptować czegoś, co jest inne, czegoś, co wystaje poza szablon przyjętych norm społecznych. Uważam ze ta lektura to idealny przykład na to, ze dziewczyna, która kocha druga kobietę jest takim samym człowiekiem mającym takie same kłopoty, problemy jak ja, Ty, ktoś inny.

Książka, której brakuje w dzisiejszym świecie. Mało jest takich pozycji, w którym główną role odgrywa osoba homoseksualna. Mam nadzieje, ze trafi się, chociaż jedna osoba, która sięgnie po te książkę. Ja swój egzemplarz zachowam dla mojej córki, którą uczę już dziś, kim są osoby homoseksualne i ze w niczym nie różnią się od nas osób hetero. Książka o przygodach młodej dziewczyny, która zakochuje się w swojej przyjaciółce lec ktoś inny zakochuje się w Leah!! Kto to jest? Kogo w końcu wybierze Leah? Pójdzie za głosem serca czy jednak społeczeństwo, w jakim żyje jednak weźmie gorę? Tego musicie się dowiedzieć sami.

,,Leah gubi rytm'' zdecydowanie mnie zawiodła. Spodziewałam się czegoś lepszego, choć też nie mam porównania, bo wersję Simona znam tylko z ekranizacji. Mimo wszystko jestem rozczarowana, bo odniosłam wrażenie, że ta część powstała na siłę i została tylko przerzucona na drugą stronę, a traktuje dokładnie o tym samym. Jak pisałam, raz jest to naprawdę fajne, drugi raz już nie wypada to fajnie. Jedyne czym ta powieść może się pochwalić to ładną okładką i bardzo fajnym dopracowaniem wnętrza. Osobiście jej nie polecam, bo uważam, że jest nijaka i niepotrzebna, ale jeżeli chcecie poznać podobną historię jak Simona, tylko oczami Leah, to czemu nie? :)

Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj:

[Adres usunięty]

RECENZJA [FRAGMENT] 🌈

Ta opowieść kryje w sobie ton zmagań i akceptacji siebie,jednocześnie skupiając się na miłości, przyjaźni i nostalgii, spowodowanej kończącym się rokiem szkolnym.

To typowa, wielka powieść dla nastolatków.

W pewnym sensie kończące się liceum, z obawą utraty przyjaciół, wyjazdy do college’ów i mnóstwo życiowych dramatów, ale to także słodka opowieść o dziewczynie, która domyśla się, kim jest i jakie ma stosunki do innych.

Uwielbiam sposób, w jaki Albertalli opowiada historię, i bardzo cenię emocje i serce, którym nasyca swoje postacie.

„Leah gubi rytm” pokazuje nam, jak skomplikowane mogą być znajomości w szkołach średnich, ponieważ tak naprawdę jest

to opowieść o prawdziwym nastoletnim dramacie.

Łatwo jest nam myśleć o relacjach między nastolatkami, przywiązując do tego mniejszą wagę. Ta książka dobrze pokazuje, jak życiowe i emocjonalne mogą być stosunki młodych ludzi. Przedstawia nam, jak łatwo można rozbić przyjaźnie z nieistotnych dla nas powodów.

[Adres usunięty]