Łaska

Łaska nie tylko zapomnienia.

W powieści "Łaska" prym wiodą dwie bardzo różne kobiety. Maria i Ala. Jedna smutna, roztrzęsiona samotniczka a druga ekstrawertyczka, pełna humoru i wigoru. Maria jako dziecko przeżyła traumę, którą skutecznie wyparła z pamięci. Został w niej jedynie jej cień. Obie panie są nauczycielkami w tutejszej szkole. Z klasztoru w miasteczku znika dziewczynka a chłopak z ostatniej klasy podstawówki zostaje znaleziony powieszony a drugi z rozbitą głową. Straszna ta zima nie tylko ze względu na aurę. Trwa milicyjne śledztwo. Maria znała te dzieciaki. Alicja też. Obie panie równolegle z milicją szukają sprawcy wśród mieszkańców miasteczka. Sprawa zamiast rozjaśniać się komplikuje jeszcze bardziej. A potem powolutku mgła się rozrzedza. Istnieje szansa na rozwikłanie zagadki kartoflanego człowieka Druga linia czasowa, z 1955 roku, opowiada o chłopcu z lasu który dostał na urodziny ... dziewczynkę. Bardzo dobra powieść napisana ładnym językiem toczy się gładko. Bohaterowie scharakteryzowani dokładnie, mówią swoim językiem i oceniają rzeczywistość odmiennie co wywołuje dyskusje prowadzone naturalnie. Dialogi nie kaleczą uszu. Lubię styl autorki i to, że zakończenia jej książek są logiczne i zaskakujące. Nie udało mi się i tym razem wytypować sprawcy.😒

Łaska to doskonała powieść. Książka ma same plusy.

Przede wszystkim dwie płaszczyzny rozgrywania się wydarzeń. Są nimi rok 1955 i 1985. Autorka nie ogranicza się jednak tylko do zaprezentowania wydarzeń, które rozegrały się w tym okresie. Dodatkowym bonusem, który nie ukrywam nadaje niesamowitego klimatu książce, jest zaprezentowanie, bardzo szczegółowe tła kulturowo-społecznego w/w lat. Służą temu opisy, jak bohaterowie wyglądają, jak byli ubrani, jak wyglądały ulice, mieszkania, co jedzono etc.

Ogromnym atutem jest także główna bohaterka, 36-letnia Maria, nauczycielka z małego miasteczka, samotna, poraniona na duszy kobiet, której towarzyszy równie samotny i poraniony na ciele kot Pirat. Maria 30 lat wcześniej przeżyła traumę, zniknęła i przez tydzień nikt nie wiedział, co się z nią działo. Odnaleziono ją w tajemniczych okolicznościach, samotną w lesie, w sukience umazanej krwią. Do tej pory nie udało się wyjaśnić wydarzeń z tego okresu, a kobietę nawiedzają nadal koszmarne sny. Jej życie jest jedną wielką traumą i raczej wegetacją niż życiem w pełnym tego słowa znaczeniu.

Wydarzenia z przeszłości wracają do Marii nie tylko za sprawą dziwnych snów i leków za dnia, ale także z powodu niewyjaśnionych zgonów trójki 14-latków, dzieci będących uczniami Marii.

Czy wydarzenia z 1955 roku i te sprzed kilku- kilkunastu dni mają ze sobą coś wspólnego?

Postać Marii, jej zachowanie, lęki, ponury, zimny (dosłownie i w przenośni) dom, w którym mieszka z kotem są genialnie odmalowane przez Kańtoch. Mistrzowsko nakreślona depresyjna postać nauczycielki, atmosfera wokół niej, postępujący ostracyzm małomiasteczkowego społeczeństwa, która z każdym rozdziałem zagęszcza się, jej zamykanie się w sobie, a jednocześnie próba rozwiązania zagadki są niesamowite.

Dodatkowym atutem książki jest świetnie skonstruowana intryga kryminalna z wieloma fałszywymi tropami i ciekawie ukazane śledztwo prowadzone przez milicjantów z małego miasteczka.

Mistrzowska książka, którą połknęłam w kilka godzin i świetna podróż przez zawiłe zakamarki ludzkiej pamięci. Polecam. W trakcie lektury wiernie Marii kibicowałam i bardzo wczułam się w jej położenie.

Ileż można czytać o rozlazłej Marii i jej rozklekotaniu. "Nic nie jadła, kręciło jej sie w głowie, zrobiła to, zrobiła tamto..." jezus... jej wątek to flaki z olejem. Pomijając jej nudne fragmenty cała książka byłaby hitem.

Anna Kańtoch pisarka znana z literatury fantastycznej, napisała tym razem kryminał. Literatury fantastycznej nie czytam, ale za to dobrym kryminałem nie pogardzę, więc zachęcona bardzo pochlebnymi opiniami czytelników postanowiłam, że przeczytam „ Łaskę „. Jestem pozytywnie zaskoczona, bo to świetnie napisany, na przyzwoitym poziomie kryminał. Jeden z lepszych, jaki ostatnio czytałam.

Akcja książki koncentruje się na Marii Lenarczyk, nauczycielce języka polskiego. W 1955 roku, jako małe dziecko zaginęła w lesie, odnalazła się dopiero po sześciu dniach cała w zaschniętej krwi, zupełnie nic nie pamiętając, co się jej przydarzyło. Ciotka, pod opieką, której się znajdowała, nie życzyła sobie żadnego śledztwa, a wyparcie traumatycznych doświadczeń z pamięci dziewczynki uważała za łaskę. Mija trzydzieści lat, Maria jest już dorosłą kobietą uczy w prowincjonalnym miasteczku, a niepamięć wcale nie jest dla niej łaską. Tajemnica sprzed lat nie pozwala jej, bowiem na spokojną egzystencję, ciągle żyje w stanie nawracającej depresji. Bezsenność, niska samoocena, nieustanne zmęczenie, poczucie bezsilności – każdy dzień jest dla niej batalią o utrzymanie normalności. Przeszłość powraca pewnego dnia, gdy po kartkówce zamiast zadania jeden z uczniów przynosi dziwny rysunek, prosząc Marię o pomoc, a niedługo potem jego ciało zostaje odnalezione w parku. Miejscowa milicja uważa, że to samobójstwo, ale giną kolejni nastolatkowie, którzy pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, chyba, że klucz do tych zbrodni znajduje się w pamięci Marii.

Pomimo, że zagadka kryminalna może dość łatwa do rozwikłania, gdyż uważny czytelnik w połowie domyśli się, kto jest złoczyńcą, jest logiczna i dobrze skonstruowana. Autorka stworzyła niesamowity, niepowtarzalny, rewelacyjny klimat. Atmosfera tajemniczości jest stale wyczuwalna, podobnie jak towarzyszące jej napięcie. Akcja powoli, spokojnie przesuwa się do przodu, ale w tym spokoju jest coś przerażającego, nawet zwyczajne wydarzenia zaczynają się wydawać podejrzane. Wydarzenia rozgrywające się w powieści mają miejsce w okresie PRL-u i trzeba przyznać autorce, że udało jej się oddać ducha tamtych czasów. Fabuła książki to prawdziwa podróż w czasie, realistycznie oddany nastrój szarych lat osiemdziesiątych w peerelowskim miasteczku, robi wrażenie. Na uwagę zasługuje też bardzo dobra kreacja bohaterów. I chociaż nie obdarzyłam zbytnią sympatią ani Marii, ani prowadzącego śledztwo porucznika Adama Bogusza, to przyznać muszę, że autorka stworzyła postaci z krwi i kości, mające swoje problemy i zdeterminowane w doprowadzeniu sprawy do końca.

Anna Kańtoch bardzo plastycznie kreśli portrety psychologiczne swoich bohaterów, z wielką dbałością o szczegóły. Mistrzowsko myli tropy, łączy bieżące wątki z retrospekcjami wydarzeń sprzed lat, tworząc niesamowitą atmosferę. W zasadzie nie mam, do czego się przyczepić. Powieść przypadła mi do gustu nieśpieszną narracją, nastrojem niepewności i paranoi, mrocznym klimatem, oraz sprawnie prowadzoną intrygą. „ Łaska „ jest świetnie napisaną książką o wciągającej fabule, z interesująco wykreowanymi barwnymi i niejednoznacznymi postaciami, którzy nie są ani do końca dobrzy ani zupełnie źli. Okazuje się, że dobry kryminał nie musi epatować stosem trupów i hektolitrami krwi, aby przykuć uwagę czytelnika.

„Było w tej myśli coś kojącego - roztopić się w pustce nieistnienia, jakby nigdy się nie urodziła, jakby całe jej życie było pomyłką, którą zgon zdołał naprawić. Dlaczego nie? Jednak dzieci powinny odchodzić inaczej, ich śmierć powinna wyrywać w czyimś życiu dziurę nie do załatania.”

Anna Kańtoch to autorka słynąca głównie z powieści fantastycznych, a że nie jest to gatunek, po jaki sięgam, to nic dziwnego, że do tej pory nie miałam z nią styczności. Jednak kiedy ostatnio rzuciła mi się w oczy jej najnowsza "Niepełnia", a ja szperając w internetowych czeluściach, dowiedziałam się, iż na końcie pisarki znajdują się także kryminały, po które mam zamiar sięgać częściej, doszłam do wniosku, że to dobry czas na nadrobienie zaległości czytelniczych. Zaopatrzona w "Łaskę" czekającą na czytniku, wybrałam się w podróż do Mgielnicy, gdzie zbrodnia goni zbrodnię...

Maria, jako mała dziewczynka zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, odnajdując się po tygodniu. Jej ciało i ubranie pokryte były dużą ilością zaschniętej krwi, a samo dziecko miało wymazane z pamięci wszystko, co działo się na przestrzeni tego czasu. Trzydzieści lat później główna bohaterka jest cichą, nieśmiałą i pozbawioną życia nauczycielką, próbującą dotrzeć do prawdy, kiedy dochodzi do śmierci jej ucznia, a później kilku innych czternastolatków. Ciotka, która ją wychowywała, powtarzała jej, iż Marię dopadła łaska zapomnienia, którą powinna pielęgnować. Jednak kobieta nie potrafi należycie funkcjonować, ponieważ domyśla się, że dziejące się wydarzenia mają ścisły związek z jej przeszłością.

Jeśli myślisz, że potwory są wytworem wyobraźni, to grubo się mylisz. One istnieją, niestety najczęściej występują w ludzkiej skórze. Możemy próbować z nimi walczyć, chroniąc siebie oraz innych, ale nie mamy gwarancji, że wygramy, bo walka bywa nierówna. Chociaż zawsze warto próbować...

Atmosfera jest gęsta, duszna i mroczna, co nadaje intrygującego klimatu. Nie ma tutaj bohaterów, których pokochamy, chociaż znienawidzić niektórych można. Cieszę się, że Kańtoch nie sięgnęła po wątek miłosny, bo autorzy wrzucają go notorycznie do swoich książek, niekiedy zupełnie niepotrzebnie. Wraz z pojawieniem się kolejnych postaci doszło do tego, że podejrzewałam dosłownie każdego, łącznie z główną bohaterką, co sprawiło, iż w pewnym momencie zaczęła boleć mnie głowa od wszystkich rozwiązań, jakie sobie poukładam w umyśle. Generalnie historia trzymała mnie w napięciu przez bardzo długi czas, za to zakończenie mnie nieco zawiodło. Oczywiście ma swój niezaprzeczalny sens, ale sam finał zepsuł mi cały efekt, jaki wywołała we mnie cała opowieść - przyjęłam go z należytym spokojem, ale także rozczarowaniem. Zabrakło mi efektu "wow", swoistych fajerwerków, które wystrzeliłyby mnie w kosmos. Niemniej jestem przekonana, że to dopiero początek mojej znajomości z twórczością Kańtoch, bo już ostrzę zęby na "Wiarę".

[Adres usunięty]

Odkąd straciłam zainteresowanie kryminałami, zwykle ich unikam, gdyż już od dłuższego czasu przestały do mnie przemawiać. Niemniej jednak dla Anny Kańtoch i jej „Łaski” zrobiłam wyjątek, nie ociągając się wręcz i nie żałuję, a właściwie zostałam wielce zaskoczona – pozytywnie, ponieważ nieoczekiwanie opowieść Kańtoch mnie wciągnęła i pochłonęła, choć wydaje mi się, że nie tak powinno być. Po prostu to zbyt dobra powieść, aby przejść obok niej obojętnie, przynajmniej moim zdaniem.

Wprawdzie można by wiele napisać na temat „Łaski”, lecz uważam, że najlepiej to zrobiła Marta Guzowska, umieszczając na okładce słowa: „Powieść Kańtoch jest jak zamarznięte jezioro: pozornie piękne i spokojne, ale kiedy potrzeć taflę rękawem, pod lodem widać przerażające rzeczy. Najbardziej mroczny kryminał ostatnich lat!”, co moim zdaniem znakomicie podsumowuje tę książkę. I chyba po raz pierwszy zdarzyło mi się trafić na tak świetnie dobraną adnotację na okładce, co z całą pewnością zasługuje na uwagę. W ogóle mam wrażenie, że wydawnictwo się postarało. Sama okładka również pasuje i naprawdę nieźle oddaje nastrój powieści.

Każda część rozpoczyna się od krótkich wstawek z roku 1955, odwołując się do zaginięcia i odnalezienia sześcioletniej Marysi, której poszukiwano przeszło od tygodnia. I poniekąd to ma znaczące znaczenie dla wydarzeń, które rozgrywają się już 1985 roku. W ten bądź inny sposób. Maria, już dorosła, pracuje jako nauczycielka polskiego w miejscowej podstawówce, a także wciąż jeszcze nie poradziła sobie z przeszłością, szczególnie że nie pamięta, co wtedy się wydarzyło. Czuje się w pewien sposób niekompletna. To nie daje jej spokoju, zwłaszcza w sytuacji, gdy pojawiają się kolejne ofiary. Nie potrafi pozbyć się wrażenia, że to ma coś wspólnego z jej przeszłością.

Cała historia zaczyna się poniekąd od znalezienia w miejskim parku powieszonego na gałęzi nastoletniego ucznia, który wcześniej na kartkówce narysował rysunek przestawiający czworo dzieci i Kartoflanego Człowieka. Niedługo potem zostaje zamordowany nastolatek, który prawdopodobnie był na tym rysunku. Wkrótce okazuje się, że mogą być kolejne ofiary, gdy w tajemniczych okolicznościach znika pewna nastolatka z sierocińca. Milicja pomimo wielu wątpliwości usiłuje dociec, co mogło łączyć nastolatki, znaleźć jakiś wspólny punkt pomiędzy nimi, prowadząc przy tym śledztwo wielotorowo. Maria na swój własny sposób próbuje im pomóc, zmagając się z własnymi słabościami oraz niepamięcią.

Tak czy owak, akcja toczy się na swój sposób nieśpiesznie w zimowej aurze małego miasteczka, gdzie wszyscy w zasadzie się znają, a także wydają się wiedzieć o skrywanych tajemnicach sąsiadów. Zarazem narasta uczucie zagrożenia i niepewności. Fabuła została poprowadzona konsekwentnie, ujawniając powoli kolejne elementy zagadki pomocne w rozwiązaniu i jeśli zwraca się uwagę na pewne drobiazgi, można się domyślić, kto za tym stoi, chociaż to nie takie oczywiste. Równocześnie Kańtoch z dużym wyczuciem buduje atmosferę narastającej grozy, poświęcając przy tym sporo uwagi na przedstawienie poszczególnych postaci, stworzywszy niesamowitą całość. Bez naciągania i niepotrzebnej przesady, lecz właśnie z odpowiednim wyczuciem. Cała ta zwyczajność zdaje się pozorna, wręcz niepowtarzalna i okazuje się najbardziej atrakcyjna w tym wszystkim.

Innymi słowy, „Łaska” to naprawdę interesująca pozycja oraz dobry kryminał wyróżniający się na swój specyficzny sposób. A Anna Kańtoch po raz kolejny zaskakuje mnie pozytywnie i sprawia, że mam ochotę sięgnąć po następne jej książki.

O tym, że Anna Kańtoch pisać umie i robi to nader dobrze przekonałam się już podczas lektury „Tajemnicy Diabelskiego Kręgu”, powieści skierowanej do młodszego czytelnika, w której nie brakło tajemnic i niespodziewanych zwrotów akcji i po skończeniu której wiedziałam, że z ochotą sięgnę po kolejne dzieła autorki. Myślałam, że wpierw w moje ręce trafi kontynuacja w/w książki, a tymczasem nadarzyła się okazja zapoznania z jej najnowszym literackim dzieckiem – „Łaską” będącą połączeniem kryminału, thrilleru oraz dramatu.

Główną bohaterką jest Maria Lenarczyk, nauczycielka języka polskiego w szkole podstawowej w Mgielnicach, której przeszłość skrywa pewną mroczną tajemnicę. Zaginęła mając sześć lat, a kiedy odnalazła się tydzień później w lesie, pokryta zaschniętą krwią, niczego nie pamiętała. Ciotka, sprawująca wówczas nad nią opiekę, nie życzyła sobie żadnego śledztwa. Dla niej liczyło się tylko to, że Marysia wróciła do domu. Choć od tamtych wydarzeń minęło trzydzieści lat, Maria nadal nie potrafi się pozbierać i żyć pełnią życia.

„Właśnie tego się najbardziej boisz, prawda? Że któregoś dnia przestaniesz poznawać samą siebie, że pękniesz jak spróchniałe drzewo, ukazując światu wszystko to, o czym nie chcesz myśleć, ani pamiętać.”

Pewnego dnia jeden z jej uczniów zamiast kartkówki oddaje rysunek przedstawiający czworo dzieci oraz jeszcze jedną postać, którą Maria rozpoznaje jako Kartoflanego Człowieka. Skąd wiedziała, jak się nazywa? Chłopak prosi ją o pomoc…

„Myślałem… (…) Że pani mi pomoże… Pani przecież wie…”

… a niedługo potem znaleziony zostaje martwy. I choć policja orzeka samobójstwo, śmierć nastolatka nie daje spokoju jego nauczycielce. Wkrótce pojawiają się kolejne ofiary, a Maria zaczyna rozumieć, że obecne wydarzenia mogą mieć związek z tym, co jej się przytrafiło w dzieciństwie. Czy ma rację?

„Było tak, jakby nagle świat wokół niej wywrócił się na nice, ukazując to, co kryło się pod podszewką, czego obecność przeczuwała, ale wolała ignorować. Jakby śniony każdej nocy koszmar nagle okazał się prawdą.”

Sięgając po „Łaskę” spodziewałam się, że będzie to dobra książka, ale nie myślałam, że aż tak! Trzykrotna laureatka Nagrody im. J. Zajdla udowodniła mi, że jest autorką wszechstronną, która nie tylko odda w ręce czytelnika bardzo dobrą powieść fantastyczną, ale też świetny kryminał, w którym do samego końca ciężko przewidzieć, gdzie leży prawda i jak to wszystko się zakończy.

Historię śledzimy dwutorowo. Z jednej strony towarzyszymy Marii starającej się na własną rękę odkryć, czy obecne wydarzenia mają związek z jej przeszłością. Z drugiej zaś przyglądamy się pracy policji starającej się schwytać niebezpiecznego mordercę nim ktoś jeszcze straci życie. Ale to nie wszystko. Mamy też retrospekcje do wydarzeń z 1955 roku, kiedy to mała Marysia przepadła bez śladu na tydzień czasu, które krok po kroku odsłaniają nam to, co dziewczynka wyparła ze swej pamięci dostąpiwszy łaski zapomnienia.

„Niektóre rzeczy nie powinny się zdarzyć. O niektórych rzeczach lepiej nie pamiętać.”

Wydarzenia rozgrywające się w powieści mają miejsce w okresie PRL-u i trzeba przyznać autorce, że udało jej się oddać ducha tamtych czasów. Na uwagę zasługuje też bardzo dobra kreacja bohaterów. I chociaż nie obdarzyłam zbytnią sympatią ani Marii, ani prowadzącego śledztwo porucznika Adama Bogusza, to przyznać muszę, że autorka stworzyła postaci z krwi i kości, mające swoje problemy i zdeterminowane w doprowadzeniu sprawy do końca.

Podsumowując: „Łaska” to książka, która spodoba się nie tylko miłośnikom kryminałów, ale też wszystkim tym, którzy mają ochotę sięgnąć po interesującą historię, w której nie brak tajemnic, ciekawie nakreślonych sylwetek bohaterów, zaskakujących zwrotów akcji, uczucia niepokoju narastającego z każdą kolejno przewracaną stroną oraz nie dającego się przewidzieć zakończenia. Zdecydowanie polecam.

Recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Czy da się wymazać przeszłość? Czy jest szansa aby zapomnieć o traumatycznych przeżyciach i już nigdy do nich nie wracać? Zakopać je w zakamarkach pamięci i nie pozwolić by kiedykolwiek ujrzały światło dzienne... Ponoć zapomnieć to łaska, ale czy na pewno?

Rok 1955. Pewnego dnia sześcioletnia Marysia wychodzi z domu i znika. Po tygodniu dziewczynka się odnajduje, ale jest cała pokryta zaschniętą krwią. Nie wiadomo jednak jak udało jej się przetrwać w lesie przez tak długi czas. Co spotkało dziewczynkę? Czy ktoś jej pomógł? Marysia niestety nic nie pamięta, a jej ciotka robi wszystko by wspomnienia nie powróciły.

Rok 1985. Maria jest już dorosła. Pracuje jako nauczycielka w szkole podstawowej. Niestety to co ją spotkało w przeszłości dalej kładzie się cieniem na jej życiu. Pewnego dnia nastoletni uczeń zamiast kartkówki oddaje jej rysunek przedstawiający czwórkę dzieci oraz Kartoflanego Człowieka. Prosi ją o pomoc. Maria jednak nie wie jak powinna postąpić, a rysunek tak naprawdę wciąż nie daje jej spokoju. Wkrótce chłopiec zostaje odnaleziony w miejskim parku powieszony na gałęzi. Wszystko wskazuje na samobójstwo. Niebawem jednak pojawiają się kolejne ofiary, a milicja rozpoczyna śledztwo. Maria jednak na własną rękę szuka rozwiązania zagadki. Ma przeczucie, że wszystko wiąże się z jej przeszłością i rokiem 1955, kiedy to zaginęła w lesie.

Czasem wystarczy spojrzeć na jakąś książkę, by mieć pewność, że będzie to prawdziwy strzał w dziesiątkę. Warto więc posłuchać swojego przeczucia, bo może się okazać, że dzięki temu odkryjemy prawdziwą literacką perełkę. W taki oto sposób zdecydowałam się sięgnąć po książkę Anny Kańtoch. Okładka skutecznie przyciągnęła mój wzrok, a opis z tyłu okładki był dla mnie jasnym sygnałem, że będzie to wyśmienita lektura. Nie pomyliłam się. „Łaska” to prawdziwie złowieszczy i mroczny kryminał, który sprawi, że będziecie siedzieć jak na szpilkach. Nie znajdziecie tutaj krwawej jatki, ani mozolnego śledztwa w poszukiwaniu mordercy. Jest coś znacznie lepszego. Tajemnica z przed lat, wszechobecny mrok, niepokojąca atmosfera i przerażająca aura, która w niektórych momentach aż ścina krew w żyłach.

„Łaska” to pierwsza książka Anny Kańtoch pozbawiona elementów fantastycznych. Jest to również moje pierwsze spotkanie z piórem autorki i już mogę powiedzieć, że na pewno nie ostatnie. Zawsze z wielką przyjemnością sięgam po kryminały, ale moje wymagania z każdą przeczytaną książką rosną. „Łaska” jednak całkowicie sprostała moim oczekiwaniom i muszę przyznać, że dawno nie spotkałam się z tak niezwykłą i mroczną książką. Podoba mi się osadzenie akcji w czasach PRL-u. Trzeba przyznać, że autorka dość obrazowo i dokładnie przedstawiła ten okres. Stanowi ON przyjemne tło dla całej historii, a dzięki temu książka zyskała zupełnie inny wydźwięk i charakter, a co za tym idzie również oryginalność. Choć książka jest zaliczana do kryminałów, ja bym raczej powiedziała, że jest to thriller z bardzo dobrze nakreślonym tłem psychologicznym. Autorka wmieszała również do swojej historii trochę obyczajówki, co zdecydowanie wyszło jej na plus. Można się też doszukać odrobiny horroru zwłaszcza, że atmosfera książki niejednokrotnie wywołuje ciarki na plecach. Całość prezentuje się fenomenalnie, a dzięki połączeniu tych kilku gatunków otrzymujemy mistrzowską i niesamowicie dopracowaną powieść.

Od samego początku można wyczuć duszny i niepokojący nastrój, który pogłębia się z każdą kolejną kartką. Tak naprawdę do samego końca nie wiemy co przydarzyło się małej Marysi w lesie. To sprawia, że z jeszcze większym skupieniem i zainteresowaniem zagłębiamy się w książkę. Również odkrycie mordercy nie jest łatwe, choć w połowie książki można zacząć się domyślać kto nim jest. Absolutnie jednak nie psuje to wrażeń z lektury, zwłaszcza, że tak naprawdę nie wiemy jaki był jego motyw i co nim kierowało. Autorka postarała się, żeby czytelnik miał nie małą zagwozdkę z rozwiązaniem zagadki. Nie podaje nam rozwiązania na tacy, a wręcz przeciwnie, zmusza nas do zastanowienia się nad całą sytuacją. Rozwiązanie nie jest proste, a sam pomysł z intrygą i motywem morderstwa jest niezwykle oryginalny i nieszablonowy. Nie spotkałam się jeszcze z czymś takim w żadnej książce, za co bez dwóch zdań należą się duże brawa dla autorki.

„Łaska” to książka wielowątkowa, pełna tajemnic i niewiadomych. Mocno intryguje, budzi niepokój i zaskakuje. Napisana lekko i niezwykle płynnie, wciąga do swojego mrocznego świata i aż do samego końca mocno trzyma w napięciu. Książka Anny Kańtoch wyróżnia się wartką akcją, ciekawie poprowadzoną fabułą, niepowtarzalnym klimatem, a do tego genialnie skonstruowanymi portretami psychologicznymi bohaterów. Jedyne co mogę zrobić, to polecić Wam tę książkę i zachęcić do przeczytania. „Łaska” to prawdziwy majstersztyk.