Kwiaciarka

Ostatnio prawie w ogóle nie recenzowałam powieści obyczajowych. Byłam tak skupiona na fantastyce, młodzieżówkach i kryminałach, że zapomniałam jak wiele przyjemności przynosi mi czytanie obyczajówek. Ja od nich wiele nie wymagam. Uważam, że to nie jest ten typ literatury, który ma coś zmienić w moim życiu. Zamiast tego mają mnie odprężyć i sprawić przyjemność. Jak sobie w tej roli poradziła "Kwiaciarka"?

Judyta kilka lat temu wykupiła zadłużoną kwiaciarnię. Teraz jest właścicielką "Lawendowego dzbana" i kocha to, co robi. Z przyjemnością układa bukiety, doszkala się w swoim zawodzie. Jednak los jej nie oszczędzał. Za sobą ma nie do końca jasną przeszłość, a obecnie tkwi w toksycznym związku. Jej partner, Piotr, poniża ją, wyśmiewa pracę, a także zdradza. Na szczęście ma dwie oddane przyjaciółki, na które, jak się okazuje podczas czytania, może liczyć w każdej chwili. Prawdopodobnie Judyta tkwiłaby w takim stanie, gdyby nie namowy przyjaciółek do zmiany. Wreszcie kończy swój związek. Jednak dopiero pojawienie się Szymona, licealnej miłości, zmienia dosłownie wszystko.

Tytułowa kwiaciarka, Judyta, już od pierwszych stron wzbudziła we mnie sympatię. Jest dojrzała, a równocześnie nadal popełnia błędy, przeżywa wewnętrzne dylematy i nie potrafi rozliczyć się ze swoją przeszłością. Przez to jest bardzo ludzka, realistyczna. Jest to taki typ bohatera, który mógłby żyć obok mnie.

Przyznam, że do tej pory nie miałam styczności z twórczością Anny Kasiuk. Kiedy dowiedziałam się, że "Kwiaciarka" to kontynuacja "Andromedy" byłam lekko przerażona. Nie czytałam pierwszej części, więc byłam pewna obaw co do nawiązań i tego, czy się we wszystkim zorientuję. Na szczęście autorka w sprawny i nienachalny sposób zarysowała wydarzenia, które miały miejsce 13 lat temu. Okazuje się, że znajomość "Andromedy" nie jest niezbędna. "Kwiaciarka" może pełnić rolę historii zamkniętej.

Książka oparta jest na relacjach międzyludzkich. Podstawą są więc bohaterowie. I występuje ich całkiem sporo. Bohaterowie poboczni są charakterystyczni. Każdego z nich polubiłam. Jednak oni są tylko tłem dla Judyty i Szymona. No właśnie, Szymon. Jest głównym bohaterem męskim, typowym bad boy'em. Judyta postanawia zmienić go.

To nie jest typowe love story. Autorka wprowadza elementy thrillera czy powieści sensacyjnej. I nie zawsze się to udaje. Były momenty, kiedy odczuwałam pewną sztuczność, niedopracowanie, ale też były momenty kiedy wczuwałam się w tą tajemniczą historię. Bo przeszłość bohaterów daje o sobie znać. Tyle, że ta przeszłość nie jest niczym dobrym.

Anna Kasiuk reprezentuje całkiem dobry, przyjemny styl. Jest zadowolona, że autorka podjęła trud fachowego researchu. Kasiuk zgłębiła świat roślin i to widać w postaci Judyty i jej współpracownicy, Małgosi. Pisanie o ludzkich uczuciach nigdy nie jest proste. Tym bardziej, że to książka to bólu, stracie drugiej osoby, a także odkupieniu i drugiej szansie. Podczas lektury odczuwa się mnóstwo emocji, przede wszystkim wzruszenie. Bo ta historia pokazuje, że każdy zasługuje na szczęście, a na końcu wyboistej drogi czeka nas szczęście.

Głównym mottem książki, który ma do nas przemawiać to: "Nigdy nie jest za późno na zmiany". Z jednej strony to banalne, bo to coś o czym wszyscy wiemy, ale nie zawsze o tym pamiętamy. I o ile tej książki nie będziecie pamiętać za kilka tygodni, to przesłanie zostanie z Wami na dłużej.

"Kwiaciarka" to powieść bliska życia, pełna blasków i cieni, dobrze skomponowana. Ta książka była dobra. To nie jest rewelacja, która zmieni moje życie. Nie była to również pozycja, po której skończeniu zaczęłam żałować czasu poświęconego na nią. "Kwiaciarka" dostarcza rozrywki, a jej czytanie jest niezwykle przyjemne. Jestem pewna, że jest to pozycja, która zadowoli wiele czytelniczek. Właśnie przez jej realizm.

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Judyta prowadzi własną kwiaciarnię, a zawód kwiaciarki bardzo jej się podoba. Pracuje z nią Małgosia, która jest bardzo dobrą pracownicą, a także przyjaciółką Judyty.

Jednak Judyta nie ma takiego szczęśliwego życia. Tkwi w związku z mężczyzną, który nie jest jej wierny. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę, ale wiadomo jak to jest, kiedy chodzi o uczucia. Ciężko jest zostawić kogoś, kogo się kocha. Niby.

Jednak za namową przyjaciółek kobieta w końcu bierze sprawę w swoje ręce - przestaje udawać, że nie widzi zdrad męża. Mówi wszystko, co leży jej na sercu. W końcu chce zawalczyć o swoje własne szczęście. Piotrowi niekoniecznie to się podoba, bo nie ma co ukrywać - żyło mu się wygodnie. Wyjazdy służbowe, kochanka na boku, a kiedy wracał do domu to był ciepły obiadek, posprzątane wkoło... Ale Judyta w końcu daje mu kopa!

A w między czasie wraca Szymon - licealna miłość Judyty. Taka niespełniona. Szymon wciąż czuje coś do Judyty, a sam ma za sobą (a raczej wciąż) nieudane małżeństwo, w którym to kobieta go wykorzystuje - przede wszystkim finansowo. Momentami to się dziwiłam, że ktoś taki jak Szymon w ogóle zwrócił uwagę na taką kobietę!

Oczywiście chemia między bohaterami wciąż jest obecna, ale Judyta niekoniecznie chce sobie pozwolić na te uczucia. Przecież nic nie może być takie łatwe. Zwłaszcza, kiedy w jej ręce trafia kartka, na której słowa przywołują wydarzenia, o których chciałoby się zapomnieć. Przeszłość puka do drzwi. Judyta zaczyna się martwić, a wtedy też bez słowa znika Szymon. Znów ją zostawia.

Czy historia tej dwójki ma szansę na szczęśliwe zakończenie?

***

Decydując się na tę książkę, trochę się obawiałam, że może mi się nie spodobać. A tutaj takie wielkie zaskoczenie! Dawno nie czytałam książki polskiej autorki, która tak bardzo mnie pochłonęła od pierwszych stron!

Zacznę od tego, że bardzo, ale to bardzo spodobał mi się pomysł zawodu głównej bohaterki. Prosty, a taki realny. Nie było to przerysowane. Można było poczuć zamiłowanie Judyty do kwiatów i sama bym z chęcią odwiedziła jej kwiaciarnię.

Sama Judyta jest świetną babkę, choć z początku trochę irytowało mnie to, że bała się zostawić Piotra, który zdradzał ją na prawo i lewo. Nie ma też co się dziwić, bo po takim czasie oprócz uczucia jest też przyzwyczajenie. Kobieta boi się zostać sama, nie wie, czy znajdzie sobie jeszcze kogoś. Ale całe szczęście kobieta odnajduje odwagę i zostawia tego typa!

Pojawia się też Szymon - licealna miłość Judyty, niespełniona. Szymon kiedyś rywalizował o jej względy, ale odpuścił sobie, kiedy zrozumiał, że nie dorówna innemu chłopakowi. A najlepsze jest to, że Judyta tym chłopakiem nie była aż tak zafascynowana haha. Sama po tylu latach twierdzi, że to nie było to. Tylko głupie, szczenięce zauroczenie. Szymon również tkwi w związku - trudno nazwać go małżeństwem, a jego żona leci na kasę, którą wydaje w botoks i w ogóle w operacje... Szymon chciałby wrócić do Judyty, bo uczucia między nimi wciąż żyją. Dlatego też znów znika z jej życia, ale tylko po to, by pozbyć się przeszłości, która za nim się ciągnęła.

Bo wbrew pozorom Szymon wcale nie był taki grzeczny i poukładany. Miał "kontakty", zamieszany był w coś i chciał po prostu ten światek już zostawić za sobą. A Judyta oczywiście odbiera to jako odrzucenie.

Czy będą szczęśliwi? Czy zejdą się? Musicie sami się przekonać! Koniecznie przeczytajcie tę pozycję, bo jak na twórczość polskiej autorki, to jest naprawdę świetna! Zaskoczyła mnie i to mega pozytywnie. Język i styl jest przyjemny w odbiorze, prosty. Dialogi nie są nudne, tak samo jak opisy. No i okładka jest śliczna :) Po prostu ta pozycja zasługuje na szóstkę z plusem!

Trzeba upaść, żeby mieć powody do poderwania się do lotu.''

Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Wkrada się do teraźniejszości niczym pasożyt przypominając o wydarzeniach, osobach, które już nigdy nie powrócą. Człowiek nie potrafi zamknąć za sobą drzwi, wciąż rozpamiętuje to, co dawno przeminęło i zamiast iść do przodu cofa się o kilka kroków.

Powracamy do życia Judyty. Poznajemy ją na nowo, jest o trzynaście lat starsza, inaczej patrzy na świat, prowadzi swoją własną kwiaciarnię, której oddała całe swoje serce, wyraźniej dostrzega swoje błędy, które popełniała jako nastolatka. Często jest niepewna swoich uczuć, decyzji jakie podejmuje, ale mimo przeciwności losu, licznych kłód pod nogami i upadków nie poddaje się.

,, (...) trzeba czasami dokonać rewolucji albo najzwyczajniej posprzątać, pozbyć się tych wszystkich rzeczy, które zaśmiecają pamięć i wolną przestrzeń w bagażu doświadczeń. Tylko w ten sposób zrobisz miejsce na nowe doznania. Tylko w taki sposób wzbogacisz swoje życie i uczynisz je wartościowym.''

Wspaniała książka, życiowa, prawdziwa, bardzo wartościowa z ogromnym przesłaniem. A do tego napisana pięknym, prostym językiem. Przez rozdziały się po prostu płynie, pochłaniając kolejne linijki tekstu. Anna z każdą nową powieścią, tak jak z bohaterami, dojrzewa. Staje się coraz lepsza, sprawia, że jej opowieści stają się głębokie, emocjonalne, życiowe, czytelnik z ogromnym zainteresowaniem obserwuje kolejne poczynania bohaterów, z czym się zmagają, co czują, o czym marzą. Łatwo się z nimi utożsamić. Gdybym znalazła się na miejscu Judyty z pewnością podążyłabym tymi samymi ścieżkami co ona. Na początku potępiałam ją za decyzje, które podejmowała, ale z czasem zaczęłam sobie uświadamiać, że dużo mamy ze sobą wspólnego i pewnie podążyłabym podobną drogą.

,,Czasami wystarczy tylko porozmawiać z kimś, kto wskaże ci kierunek i wszystko wróci do normy.''

Namiętność, która na nowo się odbudowuje, powoli powraca zaufanie. Stąpanie po cienkim lodzie. Wystarczy jeden nieostrożny ruch i wszystko zaczyna się rozpadać. Przeszłość zderza się z teraźniejszością. Ukrywa się w różnych zakamarkach, by w chwili słabości najmocniej o sobie przypomnieć. Dużo emocji, miłości, która niczym kwiat na nowo rozkwita, trudne decyzje, które trzeba podejmować, przeciwności losu. Niczego nie można być pewnym. Wartka akcja, często zaskakująca, nieprzewidywalna. Bohaterzy są żywi, charakterni, z krwi i kości. Warto zatracić się w tym świecie, który wykreowała autorka. Gorąco polecam.

„Kwiaciarka” Anny Kasiuk - choć można ją zaliczyć do tzw. literatury kobiecej - nie jest ckliwym, słodkim romansem. O nie ! Opowiada historię nieszczęśliwych związków, w które wikła się Judyta - główna bohaterka, właścicielka tytułowej kwiaciarni. Życie nie oszczędzało Judyty, zbuntowana w młodości, dość wcześnie straciła rodziców, a pierwsze miłości wplątały ją w towarzystwo przestępczego światka. To wszystko zaważyło na jej podejściu do życia i przyszłych wyborach... Rzadko tak miewam, ale tym razem nie polubiłam głównej bohaterki - dziewczyny z jednej strony o mocnym charakterze, a z drugiej strony bezwolnej, wikłającej się w toksyczne związki. Chwilami miałam ochotę potrząsnąć nią, krzyknąć żeby się w końcu obudziła i rozejrzała, dostrzegła wokół siebie to co naprawdę wartościowe, a nie wciąż rozpatrywała jak negatywny wpływ na jej życie miały przebyte doświadczenia. Denerwowała mnie, że zamiast patrzeć w przyszłość wciąż analizuje przeszłość... Takie podejście jest w totalnej opozycji wobec mojego sposobu patrzenia na świat - ale może właśnie dzięki temu ta książka wywarła na mnie takie wrażenie ? Poznałam dogłębnie zupełnie inny od mojego, sposób patrzenia na świat, a jednocześnie miałam przyjemność śledzić jak piękna potrafi być przyjaźń pomiędzy kobietami🌺 ................

Co takiego jest w książce Anny Kasiuk, że nominuje ją do jednych z pierwszych najlepszych książek tego roku? Dowiecie się z poniższej recenzji! Zapraszam!

FABUŁA:

Judyta jest osobą niezwykle wrażliwą, spokojną i czasem nazbyt delikatną w swym charakterze. Od zawsze dziewczyna była zakochana w kwiatach i wiąże z nimi swoją codzienność zostając kwiaciarką. Otwiera kwiaciarnie "Lawendowy dzban". Okazuje się, że jest to strzał w dziesiątkę. Delikatna i subtelna dziewczyna zajmuje się najpiękniejszym ozdobami tego świata - kwiatami. Dziewczyna spełnia się zawodowo i robi to co kocha, ale jak wiadomo nie zawsze jest idealnie. Judyta jest związana z mężczyzną, który nie potrafi żyć w związku. Zdradza oraz za każdym razem i sposobnością wykorzystuje jej dobre serce. Dziewczyna powoli zaczyna mieć tego dosyć, jak każda kobieta pragnie kochać, ale z wzajemnością i chce być szanowana. Przyjaciółki Małgosia i Oliwia, które niezwykle przejmują się losami Judyty namawiają ją na rozstanie, aby rozpoczęła wszystko od nowa.

Gdy wszystko wydaje się być już dobrze, po rozstaniu Judyta stawia małe kroki ku lepszemu i spotyka na swojej drodze Szymona. Szaleńcza dawna miłość przypomina o sobie i o tym co było kiedyś. Dziewczyna zaczyna angażować się uczuciowo i nie zamierza szybko rezygnować z tego co sprawia jej nareszcie szczęście. Nic nie może zepsuć muru, który stawia za sobą aby zbudować nową, klarowną i świetlaną przyszłość. Niestety. Judyta otrzyma anonimowy list, który kawałek po kawałku zacznie burzyć jej dotychczasowe życie....

MOIM ZDANIEM:

Pierwsze spotkanie z Anną Kasiuk w jej książce i strzał w dziesiątkę!

Czytając naprawdę wiele książek, rzadko, który robi na mnie aż takie wrażenie WOW. Jak wiecie uwielbiam dawać szansy polskim autorom, wciąż są za mało doceniani na naszym rynku, ale też i na zagranicznym ( no oczywiście mamy też np. Mroza, który robi furorę, ale to wciąż za mało). W poszukiwaniu nowości natrafiłam na "Kwiaciarkę" i wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Początkowo widziałam niezwykle pozytywną opinię innej blogerki na temat "Kwiaciarki", a później urzekła mnie okładka. Jest piękna prawda?

Okej, rozsiadłam się wygodnie no i zaczęłam lekturę. Jak było? CUDOWNIE!

Właśnie tego szukałam w ostatnim czasie, budowanie napięcia, tworzenie własnych schematów przez autora, niezwykle charakterystyczna główna postać, ciekawe dialogi, szerokie opisy uczuć i emocji no i ciekawa fabuła. BINGO!

Ciężko mi powiedzieć czego tej książce brakuje, bo znalazłam w niej 99% moich oczekiwań. Czytając wiemy kto jest kim, kto jest ważnym bohaterem, a kto pobocznym. Losy Judyty nas nie nudzą - a to jest najważniejsze. Poboczni bohaterowi pozostają w naszej pamięci, ale nie zaburzają nam schematu całej powieści. Autorka poruszy naprawdę ciężkie temat, a jednocześnie pozostawi je w schemacie powieści obyczajowej. Wynosimy z niej tak wiele dobrego i ważnego, że jest to w dzisiejszych czasach naprawdę rzadkie. Dowiemy się jak ważna jest przyjaźń i jaka jest jej waga, zatrzymamy się na chwilę przy tym, aby zauważać dobro innych ludzi. Nie pozostaniemy dłużni innym i będziemy mieć przeświadczenie, że za mało myślimy o innych. Autorka w jasny i klarowny sposób chciała przekazać, że warto rozglądać się dookoła, nie myśleć tylko o sobie, a mieć na uwadze uczucia i emocje innych.

DLA KOGO:

Chcecie sobie przemyśleć parę rzeczy, ale nie zostać z myślami sam na sam? A może potrzebujecie porządnego przemyślenia nad sobą? A może nie lubicie poradników, a po prostu szukacie czegoś co nieco Was zmotywuje i nakłoni do przemyśleń? Jeśli lubicie obyczajowe książki, które wnoszą coś więcej do Waszego życia i głowy niż tylko ciekawą historię, to koniecznie sięgnijcie po "Kwiaciarkę" Nie mogłam się od niej oderwać, a z każdą stroną coraz mocniej wierzyłam w Judytę i kibicowałam jej w tym, by stała się pewna siebie i odważna. Zresztą, najlepiej sami się przekonajcie - po prostu przeczytajcie!