W ciągu ostatnich dekad kapitał społeczny stał się jednym z ważniejszych pojęć w naukach społecznych. Uważany jest za czynnik, który w sprzyja rozwojowi społecznemu i gospodarczemu; jego jakością tłumaczy się więc sukcesy i porażki gospodarcze i społeczne, zdolności innowacyjne
i konkurencyjność.
Teoria kapitału społecznego rozwijała się przede wszystkim w odniesieniu do społeczeństwa
i społeczności lokalnych (ujęcie makroekonomiczne), stopniowo przechodząc na poziom organizacji (ujęcie mikroekonomiczne). Idea kapitału społecznego nabiera więc coraz większego znaczenia w naukach o zarządzaniu. Staje się kluczem do wyjaśnienia i rozwiązywania różnych problemów organizacyjnych wynikających z relacji między pracownikami.
Autorki skupiły się na problematyce kapitału społecznego wewnątrz organizacji przyjmując definicję, w której kapitał społeczny rozumiany jest jako całość sieci wartości społecznych i norm determinujących relacje międzyludzkie umożliwiające osiągniecie efektu współpracy. Fundamentem tej całości jest zaufanie.
Autorki podjęły próbę udzielenia odpowiedzi na kilka podstawowych pytań:
- jak kształtowała się koncepcja i zakres pojęciowy kapitału społecznego,
-
jakie funkcje pełni kapitał społeczny wewnątrz organizacji; skąd bierze się zainteresowanie nauk
o zarządzaniu tą problematyką,
- czy są podstawy do tego, aby kapitałem społecznym można było zarządzać w organizacjach,
za pomocą jakich instrumentów można kształtować kapitał społeczny w organizacji.
Kapitał społeczny jest uznawany za siłę napędową wysoko rozwiniętych gospodarek. Zdaniem
J. Czapińskiego i T. Panka (Diagnoza Społeczna 2015) poziom kapitału społecznego w Polsce jest niski, co może uniemożliwiać dalszy wzrost gospodarczy. Książka wpisuje się w nurt dyskusji o sposobach zwiększania kapitału społecznego; przybliża wagę tego problemu oraz przedstawia instrumenty które mogą przyczynić się do wzrostu jakości kapitału społecznego.
