Więzy krwi

[Adres usunięty]r

Lubię czytać zbiory opowiadań. Jeśli są wypełnione chorymi wytworami wyobraźni, fantastycznymi wyobrażeniami o rzeczywistości to autor kupił mnie w całości. Przez formę jaką obierają historię dla mnie są atrakcyjniejsze niż powieści. Na tych kilkunastu, kilkudziesięciu stronach mam wszystko czego oczekuję, całość jest skompresowana, przez co trudniejsza do przełknięcia. Autor pokazuję swoją najlepszą bądź najgorszą stronę, a ja jako widz mam wszystko na przysłowiowym talerzu.

"Więzy krwi" Mai Lidii Kossakowskiej to gorzka pastylka fantastycznych wizji świata w jego wynaturzonej formie. Zbiór opowiadań zawiera 9 niezwykłych historii których wspólnym mianownikiem jest obraz ziemi przepełnionej smutkiem, okrucieństwem, beznadzieją i śmiercią. Wszechobecna rubinowa czerwień płynąca niczym rwący nurt może niebezpiecznie pobrudzić czytelnika. Ja co rusz wycierałam ręce. Opowiadania bardzo mocno osiadają na czytelniku, są taką muchą pojawiającą się znikąd, która uporczywie nie daje nam spokoju, odpoczywa na ramionach zostawiając niechciane bakterie. Ja nie czułam się komfortowo podczas czytania - miałam wrażenie, że przebijam się przez mgłę. Mimo całego tego oporu - książkę czytałam zawstydzająco długo - odnalazłam światełko w tunelu. Wiecie, taki brudny poblask przesączający się przez żaluzje okna. ;)

Moja uwaga została skutecznie pożarta przez wygłodniałego posłańca Boga niosącego śmierć. "Hekatomba" i jej zapach rdzy, wanilii i migdałów będzie mnie jeszcze długo prześladował. Anioł Śmierci przeraził niesamowicie, ale to Anioł Przemocy - Rój - zatrzymał powietrze w płucach. Uwierzcie mi, nie chcielibyście zobaczyć go na ramie łózka.

"Zwierciadło" natomiast jest kolejną wizją, która nie raz przewijała się i w moich myślach. Świat Po Prawdziwej Stronie z Lustrzanymi Ludźmi posiadającymi ogromne moce jest szalenie ciekawy. Diabeł z lustra przed którym ostrzegały babcie jest nieziemsko przystojny, dlatego też sama przekraczasz mleczną taflę, by się z nim spotkać.

"Smutek"- kolejne porywające opowiadanie - zawraca uwagę na to jak ludzie są toksyczni dla otaczającej ich natury. Kiedy zasoby na Ziemi kończą się mieszkańcy odnajdują kolejną planetę i kolonizują. Wiele rzeczy na miejscu okazuję się podobnych, jednak tylko mały chłopiec odkrywa, że świat do którego przybyli jest już zamieszkany. A Istoty te nie są im przyjazne. Dzieje się naturalna kolej rzeczy, silniejsi miażdżą słabszych. Bardzo mroczne i niepokojące.

"Spokój szarej wody" niesie nieco wytchnienia po męczących walkach z poprzednich opowiadań. Ten kawałek do antologii o katach naprawdę zyskał moje uznanie. Żałuję wręcz, że historia jest tak krótka - mistrz Ambrosius to fascynująca postać, a jego umiejętności szermiercze i rysownicze są godne podziwu.

Jedynie tytułowe "Więzy krwi" - układ w stronę Mrocznego Mistrza - jakoś nie przebiły swym ostrzem mego umysłu. Bardzo dobre opowiadanie, jednak dla mnie zbyt zwariowane. Mroczne, ociekające szaleństwem, przez co mimowolnie otrząsasz się z dreszczy.

Przyznam, że wcześniej nie maiłam styczności z twórczością Mai Lidii Kossakowskiej, pomijając jeden epizod z książką "Siewcą wiatru", której oczywiście nie doczytałam. Eee, tak wiem - to wręcz karygodne, jednak wtedy nie czułam tego klimatu tak jak trzeba. Po skończonych "Więzach krwi" wiem, że chce poznać więcej historii stworzonych piórem autorki.

Nie wspominałam jeszcze o obłędnej okładce opiniowanej książki. Ten stwór bytujący na niej to mistrzostwo - teraz wiem jak mogłabym wyobrazić sobie śmierć. Ilustracja posiada własną osobowość, kiedy na nią nie patrzę mam wrażenie, że postać wyciąga swe pazurzaste łapy po mnie.

Wszystko w tym zbiorze jest intrygujące, fascynujące i niezdrowo wciągające. Grafika na okładce zawładnęła mą wyobraźnią, a smaczki ukryte w historiach napisanych przez autorkę oderwały od rzeczywistości i pozostawiły w mgle pełnej niedopowiedzeń.

Jak to w życiu bywa, często nie ma szczęśliwych zakończeń historii. W "Więzach krwi" takich nie odnajdziesz, bo poznałeś tylko ich początek - ja takie właśnie odniosłam wrażenie - czułam ogromny niedosyt. Chciałam więcej.

Fani twórczości Mai Lidii Kossakowskiej westchnął z przyjemności trzymając w ręku ten zbiór opowiadań.

Kolejna atramentowa podróż za mną, naprawdę polecam przeczytać "Więzy krwi".

Niech magia wylewająca się z kartek zawładnie Tobą, a iście diabelski twór jakim jest atrament oblepi ciało i pozbawi tchu.

Groza plus fantastyka.

Pierwsza Dama Polskiej Fantastyki nie rozczarowuje. Tym razem jednak nie dostajemy do rąk prozy, lecz opowiadania. Bardzo różne, przewrotne... Jak ludzka natura i rzeczywistość wokół nas, która może przynieść dosłownie wszystko - również to, czego niekoniecznie byśmy sobie życzyli. Tak czy inaczej - inspiracją do dobrego tekstu może być dosłownie cokolwiek "z życia wzięte", o czym Pani Maja bardzo udanie nam przypomina :)

"Więzy krwi" to zbiór dziewięciu opowiadań (z których jedno to właściwie minipowieść). Opowiadań bardzo różnych tematycznie, ale stojących na bardzo dobrym poziomie. Grozę można bardzo umiejętnie połączyć z fantastyką jak się okazuje, a Pani Maja jest w swoim fachu po prostu ŚWIETNA! :)

Teksty poukładano chronologicznie, według kolejności ich powstania. Każdy opatrzono krótką notką od autorki, w której wyjaśnia ona genezę powstania danego opowiadania - mały smaczek dla fanów, który pokazuje tylko, że inspiracją może być dosłownie wszystko, nawet prześmiewcza dyskusja lingwistyczna odbyta ze znajomym w pojeździe transportu zbiorowego ;) Chronologiczne posortowanie opowiadań też jest ciekawe, okazuje się bowiem, że można w jednym w tekstów trafić na bohaterów znanych z tekstu wcześniejszego, tyle że w całkowicie nowych okolicznościach. Czasowe odległości pomiędzy powstaniem opowiadań nie są zaś żadną przeszkodą w tym, żeby móc odnaleźć podobieństwa. Kossakowska od dawna ma swój niepowtarzalny styl pisania, bardzo dla siebie charakterystyczny - znów możemy się o tym przekonać :)

Wspólny mianownik zamieszczonych tutaj tekstów to przede wszystkim groza, ale także przewrotność losu, zmienność ludzkiej natury oraz istnienie sił, wobec których jesteśmy słabi niczym robaki - i które to siły mogą nas, niczym rzeczone robaki, bez trudu rozgnieść na miazgę (dosłownie i w przenośni). To co niewytłumaczalne, nadprzyrodzone, niepojęte, fantastyczne - to wszystko bowiem też tutaj znajdziemy. I bardzo dobrze, to bowiem jeszcze jeden ze znaków rozpoznawczych autorki, dzięki którym chce się sięgać właśnie po jej książki. Mało kto potrafi pisać w ten sposób, dlatego cieszmy się tą książką :)

"Więzy krwi" można przeczytać od deski do deski, ale nie jest to wymóg konieczny - można sobie między powiadaniami dowolnie "skakać" i czytać je bez związku ze sobą, w dowolnie wybranym przez siebie momencie. Jedno jest pewne: będziecie zadowoleni jeśli lubicie tę autorkę :) Bo chociaż Maja Lidia Kossakowska w ostatnim czasie przyzwyczaiła nas bardziej do prozy, to opowiadania w dalszym ciągu pisze świetnie.

Polecam!

Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki.

Recenzja także na:

[Adres usunięty]

Książka jest bardzo wciągająca. W mojej ocenie ma zaskakującą fabułę, która składa się z wielu wątków, tajemnic i zwrotów akcji. Jak na twórczości Kossakowskiej przystało wraz z bohaterami, możemy odkrywać stopniowo coraz więcej informacji na temat świata przedstawionego w opowiadaniach. Świat pełen magicznych stworzeń. Utożsamiając się z bohaterami napotykamy wiele zagadek, które trzymają w napięciu aż do samego końca. Ogólnie książka dostarcza wielu emocji, wywarła na mnie pozytywne wrażenie.

Opowieść mroczna i trzymająca w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Lidia Kossakowska wspięła się na sam szczyt, jeśli chodzi o klimat grozy, która coraz mocniej ściska za gardło. Oczywiście nie jest to książka dla każdego czytelnika. Jeśli nie lubisz się bać, nigdy nie słyszałeś o creepypastach, a straszne historie przy ognisku, to nie twoja bajka- to lepiej nie otwieraj tej książki. Jeśli jednak powyższe ostrzeżenie nie robi na tobie wrażenia, a wręcz opisuje twoje ulubione zajęcia, to ta książka z pewnością cię nie rozczaruje. 

Bardzo przypadł mi do gustu ten zbiór pełnokrwistych i intrygujących opowiadań. Jestem bowiem miłośnikiem mrocznego klimatu zagłady. Muszę zaznaczyć, że poziom poszczególnych opowiadań jest bardzo nierówny. Zostały one jednak umieszczone w sposób chronologiczny. Można to odczuć, co sprawia, że czytanie jest bardzo ekscytujące. Zdecydowana większość historii jest niezwykle wciągająca. Mam również wrażenie, że część z nich została napisana "na siłę". Całą książkę oceniam jednak pozytywnie. Na pewno sięgnę po inne pozycje tej autorki.