Wiedźmin. Tom 3. Krew elfów

Książka dobra. Dobra i tylko tyle. Według mnie drugi tom opowiadań "Miecz przeznaczenia" był lepszy. Mało Geralta w wiedźminie. Wiem jak to brzmi ale taka prawda. Bardzo dużo jest Ciri, jest takim głównym tematem w tej książce. Wszystko się wokoło niej kręci, jednak nie do porzygu. Przy okazji wytłumaczona jest sytuacja polityczna, wojna, losy elfów. Początek z książki nawet dobry, później poziom spada, koniec jest najlepszy(co raczej jest logiczne). Głównie dzięki temu, że jest tam dużo perspektywy Lwiątka z Cintry. Tak jak opowiadania były przedstawieniem uniwersum wiedźmina, tak ta książka jest takim zaprezentowaniem sytuacji na świecie. Jednocześnie fajną i wkurzającą rzeczą jest zróżnicowanie języków. Krasnoludzki, elficki o tyle jest fajna obecność języków, że wprowadza zróżnicowanie ale przeczytanie tego to tragedia. Ja jak widziałam ten język to przeleciałam wzrokiem po literach i sobie pomyślałam "no fajnie elficki", tak było na początku. Później starałam się czytać, to była tragedia. Książka zaczęła się w podróży i zakończyła w podróży co oznacza, że jest to dopiero początek. Jednocześnie dzieje się dużo, dużo wiadomości i informacji ale mało akcji(poza nielicznymi, samodzielnymi przygodami Geralta). Książka dobra i mam zamiar czytac dalej.

Książka która jest zdecydowanie nr jeden dla mnie, którą musiałem mieć na półce, mam zamiar kupić całą kolekcję. Czyta się dobrze, przyjemnie, łatwo jest się wczuć w naszego bohatera białego wilka. Mam małe zastrzeżenia tylko do samej książki, bardzo cienkie kartki, łatwo aby się przerwały do tego tusz jakiś trefny. Miejscami jak się dotknie palcem, tekst potrafi się rozmazać.

Powieść o wiedźminie jak zwykle na plus. Wciągająca opowieść o przygodach wiedźma którego wszyscy uwielbiamy. Jedyny minus to sama książka, bardzo cienkie kartki, łatwo o przedarcie. Tekst miejscami się potrafi rozmazać pod pod palcem gdy się dotknie. Ale po za tym, według mnie książka warta kupna do kolekcji

Po popularności gry i serialu, w końcu postanowiłam odświeżyć wiedzę. Nie żałuję ani minuty spędzonej na czytaniu.

Do sagi o wiedźminie wróciłem po 17 latach. Książkę czyta się jednym tchem. Nie warto planować innych żeczy bo książkę czyta się

do ostatniej strony , bardzo wciąga. Krew elfów to trzecia część opowieści o wiedźminie . Serdecznie polecam.

Bardzo dobra książka.

Warto przeczytać.

Gorąco polecam.

Nadchodzi zima... Geralt wraz z Ciri udają się do kwatery wiedźminów – Kaer Morhen. Tam spotykają innych wiedźminów, na których widok dziewczynki w tych mrocznych murach robi wrażenie i niepokoi. W tym samym czasie Jaskier zostaje porwany i to nie z byle jakiego powodu. Porywacze chcą się dowiedzieć, gdzie białowłosy wiedźmin zabrał wnuczkę Calanthe. Jaskier próbuje uciec, jednakże nie udaje mu się. Gdy już ma zginąć od miecza, pojawia się pewna kobieta, a dokładniej czarownica – Yennefer. Po co Geralt zabrał Ciri do Kaer Morhen? Czego chce Yennefer od Jaskra? I kto posiada krew elfów?

"Saga o Wiedźminie" od razu zachwyciła mnie. Wszyscy mówili, że Sapkowski jest mistrzem polskiej fantastyki. Nie chciałam w to wierzyć. Bo co mógł takiego napisać, że został uznany za wybitnego pisarza? Wystarczyło przeczytać pierwszą część, by samemu się przekonać. Teraz, gdy po raz trzeci spotkałam się z dziełem Sapkowskiego, jestem oczarowana. "Krew elfów" zrobiła na mnie duże wrażenie i ostatecznie potwierdziła cały fenomen związany z "Sagą o Wiedźminie".

W poprzednich częściach narracja była głównie nastawiona na Geralta. Teraz to się zmienia. Możemy obserwować wydarzenia z różnych punktów widzenia, a w szczególności oczami Ciri, która stała się wierną towarzyszką białowłosego wiedźmina. Nie spodziewałam się, że Sapkowski na stałe wprowadzi do fabuły małą dziewczynkę, która zmieni całą książkę. Uważam, że to świetne posunięcie, ponieważ Ciri nadaje powieści żywiołowości i radości. Sprawia, że każdy z bohaterów zmienia się przy niej i ukazuje nowy wizerunek, który jest bardziej ludzki.

Już nieraz pisałam, że największym plusem serii jest główny bohater – Geralt z Rivii. I mam nadzieję, że w następnych częściach również tak będzie. Geratl jest specyficznym człowiekiem, choć niektórzy uważają, że nie powinno się nazywać go człowiekiem. Lecz jego zachowanie i podejście do życia jest naturalne i przede wszystkim realistyczne. Wiedźmin, jak każdy, ma swoje wady i zalety. Często się denerwuje i irytuje, ale również potrafi kochać, poświęcić się dla osoby bliskiej i być dziecinnie radosny. Zachwyca mnie to. Gdy czytałam, widziałam przed sobą osobę, która idealnie odnajduje się w świecie i zawsze jest sobą. Bez względu na to, czy wschodzi słońce, czy świat zostaje zrujnowany. Tak samo Ciri, Jaskier, czy Yennefer. Żadna z tych postaci nie jest papierowa, ale nie jest też wyidealizowana. Ma się wrażenie, że rozmawia się z prawdziwymi ludźmi, którzy są naszą częścią. Bardzo się do nich przywiązałam, co świadczy, że kreacja postaci jest mistrzowska.

Sam świat, który stworzył autor, jest niepowtarzalny. W wyjątkowy sposób połączył różne wierzenia, opowieści, tworząc coś nowego i oryginalnego. Jak w poprzednich częściach był nacisk na funkcjonowanie tego świata, tutaj widzimy, jaki ON jest naprawdę. Wojny pomiędzy królestwami i śmierć niewinnych ludzi sprawia, że chciałabym mimo cierpienia i bólu, znaleźć się tam i walczyć o sprawiedliwość, o której już prawie nikt nie pamięta.

Jedyną wadą dla mnie jest zbyt obszerne opisywanie polityki. Nie znam się kompletnie na politycznych utarczkach, walkach i intrygach. W tej części pojawiło się tego naprawdę dużo. Musiałam bardzo się skupić, żeby zrozumieć, o czym rozmawiają bohaterowie. W dodatku autor nie dawał nam rozwiązania na tacy. Musieliśmy sami rozumieć, co się dzieje i kto jest uczciwy, a kto chce zdobyć władzę. Dla mnie to jest minus, ponieważ brak wiedzy na ten temat bardzo mnie ograniczał. Jednakże osoby, które znają się na takich sprawach, na pewno bardzo dobrze sobie poradzą z rozszyfrowaniem politycznych i wojennych utarczek. Ja wyznaję naiwną zasadę walki o sprawiedliwość i uczciwość, która niestety w żadnym świecie nie ma szans bycia.

"Krew elfów" okazała się tak samo dobra, jak wcześniejsze zbiory opowiadań. Jestem bardzo zadowolona, że nareszcie postanowiłam przeczytać "Sagę o Wiedźminie" i poznać świat wykreowany przez Sapkowskiego. Każdy fan fantastyki powinien go znać. Jest to naprawdę wybitne dzieło polskiego autora, które podbiło moje serce.

Treść wiadomo 5/5, co do książki to idealny rozmiar, nie zajmuje dużo miejsca i odpowiednia, czytelna wielkość czcionki :)

Świetna książka i początek epickiej sagi. Jeżeli ktoś nie czytał musi nadrobić. Czyta się szybko, książka wciąga i ani się nie obejrzysz, a będziesz miał/a całą sagę na półce. Gorąco polecam.

Nie przepadam za literaturą z gatunku fantasy, gdyż to nie jest totalnie mój świat. Jednak dla książek napisanych przez Andrzeja Sapkowskiego robię zawsze wyjątek. Kilka dni temu już po raz kolejny sięgnąłem po trzecie tom serii o Wiedźminie i muszę przyznać, że zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie. Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Akcja toczy się powoli, swoim tempem, ale nie brakuje w niej nagłych zwrotów, które nadają całości odpowiedniego klimatu. Szczerze polecam każdemu czytanie takich klasyków.

Szósty tom sagi o Wiedźminie pt. "Krew elfów" to zdecydowanie jedna z lepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać. Doskonała fabuła, niesamowita i wartka akcja, rewelacyjny humor i potężna dawka magii, sprawiają, że całość czyta się z licznymi wypiekami na twarzy. Od wielu lat fascynuje się fantastycznemu światem, wykreowanym przez Andrzeja Sapkowskiego. W mojej opinie wiedźmińska seria, to jedna z lepszy opcji książkowych, dostępnych na polskim i światowym rynku fantasy. Polecam wszystkim czytelnikom.

Uwielbiam czytać książki fantasy, a powieści Andrzeja Sapkowskiego wręcz ubóstwiam. Szczególnie do gustu przypadł mi tom trzeci przygód o Wiedźminie. Czytałam oczywiście wszystkie części serii, ale ta pozycja była mi najbliższa. Fabuła jest tutaj naprawdę mocno rozbudowana. Akcja wciąga i sprawia, że czytelnik nie jest w stanie oderwać się od czytania. Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dokładnie, z dbałością niemal o każdy szczegół. Szczerze polecam czytanie Sapkowskiego. To prawdziwy klasyk.

Krew elfów to pierwsza część cyklu powieściowego o Wiedźminie. Stanowi rozwinięcie wątków znanych z wcześniejszych opowiadań Sapkowskiego. Akcja książki toczy się dość wolno, ale jest to dopiero wstęp do dalszych tomów przygód Geralta. Co ciekawe, autor pozwala spojrzeć na wykreowany świat oczami innych bohaterów niż Wiedźmin. Treść powieści pozwala poznać losy rasy elfów w krainie wykreowanej przez naszego mistrza fantasy. Moim zdaniem akcja zawiera trochę zbyt dużo polityki i zbyt mało walk, niemniej jednak jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów Geralta z Rivii.

Odkąd sięgam pamięciom, uwielbiam książki z pogranicza fantasy i sci-fi. Moją ulubioną serią jest saga „Wiedźmin” autorstwa Andrzeja Sapkowskiego, Szczególnie uwielbiam tytuł "Krew Elfów". Ta powieść cechuje rewelacyjna fabuła, niesamowite zwroty akcji i doskonale przedstawione przygody, głównego bohatera. Postać Geralda z Rivii to jedna z lepiej wykreowanych postaci książkowych, z jakimi miałem do czynienia. Z czystym sumieniem mogę polecić powieści z nim, każdemu czytelnikowi, niezależnie od wieku. Rewelacja.

Książka niezwykle wciągająca. Zaczęłam czytać i nie wiem kiedy byłam już w połowie. Po obejrzeniu filmu sięgnęłam po nią wyłącznie po to, aby potwierdzić opinię fanów Sapkowskiego i Wiedźmina. Dziś mogę powiedzieć, ze książka całkowicie mnie pochłonęła. Znawcy sagi to wiedzą, jednak ja wspomnę, że jest to właściwie pierwsza część Sagi o Wiedźminie, jednak warto rozpocząć od tomu 1. Najważniejsze dla mnie jako początkującej fanki fantasy jest to, że każdy tom jest napisany niezwykle spójnie i każda następna opowieść nawiązuje do przeszłości, co można znaleźć również w tym tomie.

Gdy byłem ostatnio na zwolnieniu lekarskim, moja przyjaciółka podrzuciła mi ciekawą książkę "Krew elfów". Ponieważ miałem wcześniej styczność z twórczością Andrzeja Sapkowskiego, z radością wziąłem się za lekturę. Cos cudownego ! Trzecia część, przygód Geralda z Rivii urzekła mnie do samego początku. Doskonała forma rozrywki, z mnóstwem zawiłych zwrotów akcji, ogromna dawka humoru i charakternymi postaciami głównych bohaterów. Całość czyta się z zapartym tchem. Polecam wszystkim czytelnikom. Rewelacja.

Początek sagi, która w naszej kulturze cały czas jest rozbudowywana i czytana namiętnie. Chociażby z uwagi na to warto spróbować i przeczytać. Możliwości są dwie: albo stanie się wielkim fanem i zrozumienie fenomenu Wiedźmina, albo wzruszenie ramionami i stwierdzenie, że jednak nie tego nie rozumie. Wydaje mi się jednak, że większość osób wpadnie po uszy. Kto jeszcze nie czytał sagi o Wiedźminie, ten naprawdę sporo traci. Świetny humor, mimo że historia już bardziej poważna niż w zbiorach opowiadań.

Twórczością Andrzeja Sapkowskiego zainteresowałem się już w dzieciństwie. Teraz jako dorosły czytelnik, z wielkim sentymentem wracam do niesamowitych przygód Geralta z Rivii. Moim ulubionym tomem jest "Krew elfów.". Odnalazłem w niej wszystko, co kocham w serii Wiedźmin. Wciągająca fabuła, niesamowite zwroty akcji oraz rewelacyjne dialogi, w których autor jest prawdziwym mistrzem. Książkę czyta się z zapartym tchem, rozkoszując się doskonałym warsztatem pisarskim Pana Sapkowskiego. Obowiązkowa pozycja dla każdego fana fantastyki i oczywiście Wiedźmina. Zarówno starsi, jak i młodsi czytelnicy będą zachwyceni.