Wampirze cesarstwo. Tom 1

Od czasu gdy przeczytałam Dracule Brama Stokera i zobaczyłam film F.F. Coppoli, moje serce na zawsze zostało oddane we władanie wampirów. Żadnego innego „stworzenia nocy” nie uwielbiam tak bardzo jak krwiopijców właśnie.

Czytałam wiele książek o nich, kilka wybitnych, sporo dobrych i naprawdę całą masę kiepskich. O tych ostatnich chciałabym zapomnieć.

Kiedy więc zobaczyłam, że Jay Kristoff pisze historię o wampirach, wiedziałam, że się jej nie oprę.

„Wampirze cesarstwo” bo to o niej mowa, to historia Gabriela, członka zakonu srebroświętych, który walczy z wampirami, które opanowują ziemię, po tym jak nastał bezdzień. Słońca prawie nie ma, więc wampiry, choć trochę słabsze, mogą bez problemu funkcjonować w ciągu dnia, bez żadnego uszczerbku na ciele. Wojna wypowiedziana ludziom trwa, jest brutalna i krwawa. A wampirów jest coraz więcej.

Jedynym ratunkiem dla ludzi jest Święty Graal, który wg legendy, przywróci dzień.

Ale napór sił wroga jest straszny, z zakonu zostaje tylko Gabriel, a pojmany przez wampiry zostaje zmuszony do opowiedzenia swojej historii.

Zacznę może od tego, że ta książka (opasłe tomiszcze blisko 900 stron) to historia niesamowicie dobra.

Człowiek nie czuje tego ogromu stron, a co więcej, przez ani jedną chwilę się nie nudzi. Ileż tu się dzieje, jakie autor serwuje nam zwroty akcji, ile wydarzeń, których nijak się nie spodziewał, a które zostawiały go z otwartą z wrażenia buzią.

Opowieść Gabriela jest wciągająca, hipnotyzująca wręcz, sceny walk są pięknie napisane, a sama kreacja bohaterów, to dla mnie mistrzostwo.

Język powieści jest barwny i soczysty, przekleństwa są tu idealnie wkomponowane w fabułę i powiem wam, że nie wyobrażam sobie żeby ich miało nie być. Zwyczajnie jest to jedna z tych opowieści, gdzie być muszą.

Bo historia Gabriela de Leon, to nie opowieść słodka, grzeczna i przyjemna.

To krwawy i brutalny obraz walki na śmierć i życie z wampirami, nad którymi nie uroniłby łzy nikt, nawet o najmiększym sercu i uwielbieniu dla krwiopijców. To opowieść o prawdziwej wierze, zakazanej miłości i ponoszeniu konsekwencji swoich decyzji. To przede wszystkim opowieść o ludziach, przyjaciołach i wrogach i tym co ukryte w środku w człowieku.

U pana Kristoffa wampir jest wampirem, jest zły, jest brutalny, jest morderczy, wyrachowany, silny i oszałamiający. Do tego ci najstarsi są inteligentni i cierpliwi, jak to stworzenia, które mają nieograniczony czas.

Dla mnie to zabójcza kombinacja i wyśmienity przepis na idealnego złola i antagonistę głównego bohatera. I właśnie takich przeciwników główny bohater dostaje, to z nimi przyjdzie mu się zmierzyć, ale z czasem okaże się, że nie tylko wampiry są jego wrogami.

Sam główny bohater nie jest postacią kryształową, więcej w nim mroku niżby się mogło wydawać. Jest w nim tyle wewnętrznych sprzeczności, że tak naprawdę nie sposób przewidzieć, jak postąpi i jaką decyzję podejmie. Jest postacią niejednoznaczną, mocno sarkastyczną, nieulękłą i zdeterminowaną. Widzi swoje wady i słabości, a jednak pomimo to potrafi wznieść się ponad i dokonywać rzeczy niesamowitych. Dawno nie czytałam o tak pełnokrwistym bohaterze i chylę czoło przed panem Kristoffem, za stworzenie Gabriela.

Świat wykreowany przez autora jest rozbudowany i intrygujący. Widać jak wiele pracy w to włożył i uważam, że wyszło mu to znakomicie. W powieści pojawia się wiele postaci drugoplanowych, a te które wysuwają się na pierwszy plan, rzadko odkrywają przed czytelnikiem swoje pobudki i motywacje. Przez to tak naprawdę nie wiadomo kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto zakamuflowanym wrogiem. Zresztą autor zaserwował czytelnikom sporo zaskakujących zwrotów akcji. Przyznaję, że większości się nie spodziewałam. W dodatku na sam koniec mruga kilka razy do czytelnika sugerując, że to co widzimy, może nie oznaczać wcale tego, czym się wydaje być na pierwszy rzut oka.

To tylko spotęgowało moje pragnienie, aby dostać tom drugi w swoje ręce już teraz, natychmiast.

Całość zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. To brutalne, krwawe i mroczne fantasy z wampirami w roli głównej i jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści. Co więcej, jest w niej kilka smaczków, które wyłapałam, a które wywołały szeroki uśmiech na moich ustach.

Jeśli lubicie takie opowieści, gdzie wampir jest drapieżnikiem, który nie cofnie się przed niczym, główny bohater nie jest wyidealizowanym łowcą wampirów, a brutalnością w walce potrafi niemalże dorównać swoim wrogom, to ta historia jest dla was.

Tutaj krew się leje, flaki fruwają, jest brutalnie, język jest soczysty, ale w tym wszystkim jest też to co piękne, przyjaźń, miłość, braterstwo. I wiara, że nie w każdym czyha ukryty potwór.

A od siebie dodam jeszcze tylko jedno: czytajcie, bo cholernie warto.

Takiej wampirzej historii jeszcze nie czytałam! Kristoff zabrał mnie w porywającą podróż po świecie Gabriela - jego opowieść jest prawdziwą gratką dla fanów nietuzinkowych fantastycznych opowieści pełnych potyczek, romansów i niebanalnych zwrotów akcji... Osobiście uważam, że niektóre z wątków były niepotrzebne i wolałabym, by autor nie poświęcał im tak dużo miejsca. To, w jaki sposób Kristoff opisuje trudy wojny z ludźmi nadrabia jednak wszystko... "Wampirze cesarstwo" zauroczyło mnie również swoją okładką, która doskonale dopełnia treść. Jest to monumentalna historia, która z pewnością oczaruje fanów wampirzych motywów!

Przyznam szczerze, że historie o wampirach są już dość mocno powtarzalne. Jest to taki typ historii, który się często się pojawia, ale też posiada mnóstwo ekranizacji filmowych. Warto też przyznać, że jest cienka linia, pomiędzy wciągającą historią a niestety kiczowatą groteską. Tutaj jest to na plus, że każda postać jest inna i intrygująca, co pozwala nam przebrnąć przez całkiem solidny tom, który pisany jest w bardzo ciekawym i intrygującym stylu. Niestety zdarzają się też kryzysy, gdzie strasznie odczuwałem nudę i znużenie, ale dla czytelnika przy takiej grubości książki może to być całkowicie naturalne.

Jeśli lubicie historie o wampirach, to sprawdźcie tę powieść. Też się zaliczam do grona osób, które czytają tego typu książki. Dlatego też z chęcią sięgnąłem po "Wampirze cesarstwo". Dodatkową zachętą do zrobienia tego okazało się dla mnie również nazwisko autora. Jay Kristoff to już postać znana w świecie fantasy.

Ta powieść otwiera serię i w tej roli sprawdza się znakomicie. Jak następne tomy będą tak samo dobre albo i lepsze to biorę w ciemno! Jest to świetny przykład dark fantasy. Intrygująca fabuła, rewelacyjna akcja i oryginalne postacie. Czego chcieć więcej? Kolejnych części! Polecam tę książkę. Ma niesamowity i wciągający klimat.

Lubię książki o wampirach. Przeczytałem ich już całe mnóstwo i wciąż szukam jakiś nowych, nieznanych mi tytułów. Ostatnio natrafiłem na książkę "Wampirze cesarstwo". Z uśmiechem na ustach, nabyłem pierwszy tom sagi i po powrocie do domu, niezwłocznie zabrałem się lekturę. Przyznam się szczerze, że dawno nie czytałem tak wciągającej powieści. Rewelacyjna fabuła, zawiłe intrygi i zwroty akcji pojawiające się w najmniej oczekiwanym momencie. Dla mnie osobiście to jedna z lepszych serii, z jakimi miałem dotychczas do czynienia, a znam ich całkiem sporo. Z czystym sumieniem polecam wszystkim czytelnikom.

Uwielbiam książki o wampirach i innych strasznych postaciach, ale wiele z nich jest niestety płytkich. Zupełnie inna jest jednak seria dark fantasy Jaya Kristoffa. Dzięki niej wampiry to dobrze napisane postaci, które pozbawione są zbędnych klisz. Wojna z ludźmi ma tu sporo pobocznych wątków, które składają się na imponujący świat przedstawiony. Świadczy o tym grubość książki, która jest jednak całkowicie uzasadniona. Książkę świetnie się czyta i nie ma tu niepotrzebnych zapychaczy. Potrafi zarówno wystarczyć, jak i postawić na humor sytuacyjny. Dzięki temu dostaje się jedną z najlepszych książek o wampirach, jaką kiedykolwiek czytałam.

Nie czytam za często fantastyki, gdyż nie jest to mój ulubiony gatunek literacki, ale od czasu do czasu zdarzy mi się zrobić wyjątek. Kilka dni temu dokonałam właśnie takiego kroku i wzięłam się za powieść "Wampirze cesarstwo", która zrobiła na mnie dość spore wrażenie. Książka wciągnęła mnie niemal od pierwszej strony, tak bardzo, że nie mogłam oderwać się od lektury. Na duży plus zasługuje tutaj rozbudowane uniwersum oraz kreacja bohaterów. Autor zadbał tutaj o wszystko w najmniejszym szczególe. Jest to pierwszy tom serii, więc mam nadzieję, że niedługo sięgnę także po ten kolejny. Zachęcam do czytania!

Od ostatniego wschodu słońca upłynęło dwadzieścia siedem długich lat. To wtedy wampiry wypowiedziały ludziom wojnę, by zbudować swoje wieczne cesarstwo na zgliszczach naszego.

Podchodziłam do tej książki z „pewną taką nieśmiałością”, bo dawno nie czytałam czegoś o wampirach i nie wiedziałam czego się spodziewać. Przepadłam po kilku pierwszych stronach i nie wyrwałam się z wampirzych szponów do końca. Naprawdę dawno nic mnie tak nie zachwyciło. Bardzo spodobał mi się pomysł na srebroświętych. A jeszcze bardziej idea połączenia tego mroku z naszą religią. Dla mnie to było trochę jak mieszanka „Wywiadu z Wampirem” z twórczością Dana Browna. Absolutnie 100% rozrywki, o co wcale - wbrew pozorom - nie jest tak łatwo. Tutaj udało mi się oderwać od realnego świata i żyć wyłącznie w świecie bohaterów powieści podczas lektury.

Autor nie dość, że stworzył bardzo fajną historię, to jeszcze okrasił ją przezabawnymi tekstami, co sprawiało, że skutecznie budowane napięcie ze mnie schodziło, żeby zaraz mogło budować się od nowa. I tutaj ogromny ukłon w stronę tłumaczy, bo to również ich zasługa, że śmiałam się w głos.

Rzadko miewam książkowego kaca, a ten po Cesarstwie trzyma mnie od tygodnia i nie chce puścić. Coś czuję, że ta powieść na stałe zagości w mojej topce ulubieńców. Niecierpliwie czekam na kolejny tom.

"Wampirze cesarstwo" - powieść przepięknie wydana i piekielnie dobra. Jay Kristoff wciąga czytelnika w stworzony przez siebie świat, oplata liną i nie pozwala mu się uwolnić. Wydawało mi się na początku, że prawie 900 stron tekstu to dużo, ale w ogóle nie odczułam jego ciężaru. Historia przedstawiona jest w postaci rozmowy wampira z jego uwięzionym największym wrogiem, ostatnim pogromcą. Jak to się stało, że Gabriel został pojmany? Co stało się z jego zakonem? Z każdą stroną pytania nawarstwiają się w naszej głowie, a opowieści Gabriela można słuchać bez końca z otwartymi szeroko ustami.

Autor nie pozwala nam popaść ani na chwilę w znużenie. Książka jest wypełniona fascynującymi informacjami o mrocznym i krwawym świecie, w którym Słońce stało się czarną kulą, a dzień stał się... bezdniem, do tego mnóstwo tutaj intryg, akcji i walk prowadzonych mieczem i magią. Jakby tego było mało, Gabriel czasem dochodzi do wniosku, że dalej opowiadać nie będzie i zmienia wątek albo Jean-Francois, jego nadzorca i zarazem kronikarz jego życia, komentuje opowieść. Bohaterowie w zabawny sposób przekomarzają się ze sobą, cały czas dając do zrozumienia, że gdyby nie te kraty, to już dawno doszłoby do krwawej jatki.

A ile nowych słów poznałam! Ostrzegam, że "Wampirze..." to zdecydowanie książka dla dorosłych. W główny tekst wpleciony jest cały słownik wulgaryzmów, które w ciekawy sposób kontrastują z gotyckością i romantycznością bijącą od wampirów i (wcale nie takiego) świętego zakonu z nimi walczącego. Dzięki temu historia staje się bardziej rzeczywista, postacie są żywsze.

Srebro, anioły, witraże, gorsety, skóry, koronki, kły ostre jak brzytwy i walka w imię Boga, który "znowu narzygał mi do owsianki" - co jeszcze mogę powiedzieć? Warto przeczytać, polecam bardzo.

"Wampirze cesarstwo" - powieść przepięknie wydana i piekielnie dobra. Jay Kristoff wciąga czytelnika w stworzony przez siebie świat, oplata liną i nie pozwala mu się uwolnić. Wydawało mi się na początku, że prawie 900 stron tekstu to dużo, ale w ogóle nie odczułam jego ciężaru. Historia przedstawiona jest w postaci rozmowy wampira z jego uwięzionym największym wrogiem, ostatnim pogromcą. Jak to się stało, że Gabriel został pojmany? Co stało się z jego zakonem? Z każdą stroną pytania nawarstwiają się w naszej głowie, a opowieści Gabriela można słuchać bez końca z otwartymi szeroko ustami.

Autor nie pozwala nam popaść ani na chwilę w znużenie. Książka jest wypełniona fascynującymi informacjami o mrocznym i krwawym świecie, w którym Słońce stało się czarną kulą, a dzień stał się... bezdniem, do tego mnóstwo tutaj intryg, akcji i walk prowadzonych mieczem i magią. Jakby tego było mało, Gabriel czasem dochodzi do wniosku, że dalej opowiadać nie będzie i zmienia wątek albo Jean-Francois, jego nadzorca i zarazem kronikarz jego życia, komentuje opowieść. Bohaterowie w zabawny sposób przekomarzają się ze sobą, cały czas dając do zrozumienia, że gdyby nie te kraty, to już dawno doszłoby do krwawej jatki.

A ile nowych słów poznałam! Ostrzegam, że "Wampirze..." to zdecydowanie książka dla dorosłych. W główny tekst wpleciony jest cały słownik wulgaryzmów, które w ciekawy sposób kontrastują z gotyckością i romantycznością bijącą od wampirów i (wcale nie takiego) świętego zakonu z nimi walczącego. Dzięki temu historia staje się bardziej rzeczywista, postacie są żywsze.

Srebro, anioły, witraże, gorsety, skóry, koronki, kły ostre jak brzytwy i walka w imię Boga, który "znowu narzygał mi do owsianki" - co jeszcze mogę powiedzieć? Warto przeczytać, polecam bardzo.

Ostatni wschód słońca miał miejsce 7 lat temu, świat pogrążony jest w wojnie między wampirami a ludźmi. Wampiry chcą wykorzystać nieustającą noc na zbudowanie swojego imperium. Gabriel de Leon to członek świętego bractwa, które przysięgało bronić cesarstwa przed istotami nocy. Uwięziony przez bestie, zostaje zmuszony do opowiedzenia swojej historii.

Na początku książki byłam nieco zagubiona. Kristoff wrzuca nas na głęboką wodę, zaczynamy bowiem od końca. Gabriel jako więzień wampira niechętnie opowiada mu o swoim życiu, dzięki temu zabiegowi otrzymujemy aż trzy linie czasowe: teraźniejszość, młodość Gabriela oraz niedawną przeszłość. Po chwili zagłębiłam się w historię tak bardzo, że ciężko było mi odłożyć książkę.

Powieść zdecydowanie należy do tych grubszych, dostajemy tam sporo opisów, ekspozycji świata przedstawionego przez autora ale też sporo soczystej i krwawej akcji. Nie odczułam objętości tej książki. Dzięki przeskokom czasowym czułam ciągły niedosyt, chciałam wiedzieć co stanie się dalej i praktycznie pożerałam książkę strona po stronie.

Fabuła sama w sobie jest niezwykle pomysłowa choć moglibyśmy dowiedzieć się czegoś więcej o świecie wykreowanym przez autora. Bohaterowie za to zostali przedstawieni idealnie. Każdy z protagonistów z miejsca mnie kupił i bardzo przeżywałam ich losy. Gabriel nie jest postacią dobrą, w tej historii dostajemy sporo szarości i nasz główny bohater lawiruje między dobrem a złem. Cała książka ma przez to dość ciężki klimat, dostajemy dużo krwi, cierpienia i nienawiści – brakuje odrobiny nadziei.

„Wampirze Cesarstwo” to świetna książka o wampirach. To wysokich lotów fantastyka, po którą każdy fan gatunku powinien sięgnąć.

Jaya Kristoffa, polubiłem po jego ostatniej steampunkowej powieści zatytułowanej "Wojna Lotosowa" i po przeczytaniu jej autor ten został jednym z moich ulubionych pisarzy fantasy. Ta pierwsza część cyklu, która opowiada historię, w której wampiry opanowały świat ludzi i utworzyły swoje własne cesarstwo, tak mocno mnie wciągnęła, że dosłownie zatraciłem poczucie czasu i przeczytałem ten genialny tytuł w ciągu jednego weekendu. Moim zdaniem autor ma prawdziwy talent do pisania mrocznych powieści fantastycznych. Czy warto sięgnąć po ten tytuł? Według mnie tak, gdyż jest to swego rodzaju powiew świeżości w tym gatunku literackim. Wszystkim bardzo ten tytuł polecam!

Po serii książek z dobrymi wampirami w roli głównej, tutaj mamy powrót do korzeni i przedstawienia ich jako wrogów ludzkości. Książki nie zaliczyłabym raczej do tych łatwych- jest to literatura dość mocno dająca do myślenia, ukazująca świat jako zły i brutalny i momentami dość mocno przytłaczająca. Postać głównego bohatera również daje do myślenia. Z opisu książki wynikałoby, że jest to ostatnia dobra istota, która pozostała na ziemi i z takim stosunkiem do tego bohatera zaczynałam lekturę. Jednak, gdy poznajemy jego historię, to okazuje się, że ON sam wcale nie jest tak nieskazitelną postacią, jak mogłoby się wydawać.

Po ten pierwszy tom cyklu "Wampirze cesarstwo" zdecydowałem się sięgnąć, kiedy skończyłem czytać fenomenalną według mnie powieść "Wojna Lotosowa". Będąc zachwyconym niezwykłym stylem Jaya Kristoffa wiedziałem, że pisarz ten mnie nie zawiedzie. Powieść ta urzekła mnie przede wszystkim: świetnie napisanymi bohaterami, intrygującą fabułą oraz światem, który wprost mnie oczarował, i to już od pierwszych stron tej niezwykłej książki. Czy warto sięgnąć po tę powieść? Moim zdaniem nie tylko warto, ale trzeba, gdyż mało jest na rynku tak dobrych mrocznych powieści fantasy, które są tak dobrze napisane. Bardzo gorąco polecam.

Ostatnimi czasy na rynku mrocznej literatury fantasy, nie znajdowałem powieści, o której mógłbym śmiało powiedzieć, że jest naprawdę fenomenalna do chwili, aż natrafiłem na tę powieść autorstwa Jaya Kristoffa. Pisarz ten oczarował mnie swoją bardzo mroczną wizją, w której wampiry podbiły świat i zbudowały swoje cesarstwo, w którym panuje nieustanny mrok. Styl pisarza jest tak dobry, że, pomimo iż książka jest całkiem gruba, to przeczytałem ją w zaledwie kilka dni. Według mnie powieść ta to jedno z najlepszych dzieł literatury dark fantasy w ostatnim czasie, które pragnę wszystkim gorąco polecić.

Od czasu przygód dzikiego Cymeryjczyka, nie natrafiłem w literaturze dark fantasy na pozycję, o której mógłbym powiedzieć, że jest naprawdę fenomenalna, do chwili, aż natknąłem się na tę genialną powieść autorstwa Jaya Kristoffa. Pisarz ten wprost oczarował mnie światem, który opisał w tym pierwszym tomie cyklu. Mroczny świat, który opanowały wampiry i w którym już od dłuższego czasu nie świeci słońce to według mnie pomysł dosyć oryginalny, który w dodatku został napisany po mistrzowsku. Gorąco polecam tę powieść każdemu miłośnikowi mrocznych powieści fantastycznych, naprawdę warto po ten tytuł sięgnąć.

Kiedy myślałem, że w literaturze fantastycznej, nic mnie już nie zaskoczy ani nie porwie, pojawił się ON -Jay Kristoff ze swoją powieścią opowiadającą o mrocznym świecie, który został opanowany przez wampiry i w którym nie świeci już słońce. Mogę śmiało powiedzieć, że książka ta jest według mnie naprawdę genialna. Autor miał świetny pomysł, który umiał zręcznie przelać na papier. Powieść ta oczarowała mnie do tego stopnia, że wprost nie mogłem się od niej oderwać i przeczytałem ją w jeden weekend. Bardzo gorąco polecam ten tytuł każdemu miłośnikowi bądź miłośniczce mrocznych powieści fantastycznych.

Wizja świata, w którym rządzą wampiry, a słońce nie świeci już od dwóch wieków to pomysł, który mnie oczarował. Jay Kristoff przywrócił mi wiarę w to, że w dzisiejszych czasach może powstać naprawdę dobra mroczna powieść fantastyczna z intrygującym i co najważniejsze oryginalnym pomysłem. Autor ma świetny styl, który sprawia, że powieść tę czytało mi się naprawdę szybko oraz przyjemnie. Bohaterowie, dialogi, fabuła, wszystkie te elementy stoją według mnie w tej książce na naprawdę wysokim poziomie. Gorąco polecam wszystkim fanom mrocznej literatury fantastycznej tę powieść. Sięgnijcie po nią, gdyż naprawdę warto!

Twórczość tego autora znam dosyć dobrze, powiem więcej, uwielbiam go! Jay Kristoff ma moim zdaniem ogromny talent do pisania ciekawych historii, które pełne są intryg i interesujących bohaterów, z którymi bardzo łatwo jest się zżyć. Pierwszy tom tego fenomenalnego cyklu, który opowiada o tym, że wampiry wygrały wojnę z ludźmi i zapanowały nad światem, czyta się moim zdaniem świetnie i w dużej mierze jest to zasługa fenomenalnego stylu, jakim posługuje się Kristoff. Jeśli lubicie dobre i mroczne powieści fantastyczne, to nie czekajcie i już teraz sięgnijcie po tę powieść. Zapewniam, że nie pożałujecie!

Jay Kristoff jest jednym z moich ulubionych autorów powieści fantastycznych, który mam moim zdaniem ogromny talent do tworzenia niesamowitych historii. Pierwszy tom "Wampirzego cesarstwa" to jedna z najlepszych powieści fantasy, jaką czytałem w swoim życiu. Przepełniona mrocznym klimatem opowieść o świecie, w którym niemal nie ma już dla ludzi nadziei, z każdą kolejną stroną coraz bardziej mnie wciągała. Ogromnym plusem tej książki poza klimatem i historią są również bohaterowie, którzy są bardzo złożeni i nieszablonowi. Osobiście polecam wszystkim tę powieść, a w szczególności polecam ją fanom mrocznych powieści fantastycznych.

Dwudziesty siódmy rok bezdnia. Czas panowania zimnokrwistych, nieumarłych istot, krwiopijców. Ludzkość zdziesiątkowana, pozbawiona wszelkiej nadziei na odbudowę swojego cesarstwa. Gabriel de León jest Ostatnim Srebroświętym, członkiem Srebrnego Zakonu San Michon powołanego do walki z siłami ciemności. Bladokrwistym, mieszańcem, o którym krążą legendy. Najbardziej zasłużony, najpotężniejszy wojownik, w żyłach którego płynie wampirza krew. Jego dni wydają się być policzone. Ostatni Srebroświęty przebywa w niewoli, w królestwie jednego z potężnych wampirzych rodów, szlechetnokrwistych, którzy najpewniej nie okażą mu litości. Zanim jednak pozbędą się najzacieklejszego ze swoich wrogów, chcą spisać jego historię. Zmusić wielkiego Gabriela de Leóna, legendarnego Czarnego Lwa, do zdania szczegółowej relacji ze swojego życia. Srebroświęty nie ma wątpliwości, że chodzi o Świętego Graala. Naczynie z krwią samego Odkupiciela, które, jak głosi legenda, jest jedyną nadzieją na odzyskanie światła słonecznego. A Gabriel najprawdopodobniej jest jedyną osobą, która wie, gdzie znajduje się ta ostatnia nadzieja ludzkości.

Australijski powieściopisarz specjalizujący się w fantastyce, Jay Kristoff, „Wampirze cesarstwo” (oryg. „Empire of the Vampire”) uważa za swoje najambitniejsze, najlepsze z dotychczasowych dzieł. Powieść z podgatunku dark fantasy, którą nazwał kulminacją wszystkiego, czego nauczył się w swojej pisarskiej karierze. Spisywanie tej historii zajęło mu trzy i pół roku, ale fundament pod nią tak naprawdę położył kilkanaście lat wcześniej. W swojej pierwszej, nieopublikowanej, powieści. Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” - część druga już się pisze, a na tym prawdopodobnie nie koniec: plan Kristoffa zakłada trylogię – swoją światową premierę (polską też) miał w 2021 roku. Książka trafiła na listy bestsellerów New York Timesa, USA Today, Wall Street Journal (Stany Zjednoczone) i Sunday Timesa (Wielka Brytania). Pierwsze miejsce na liście bestsellerów amerykańskiej sieci księgarń Barnes & Noble i australijskiej Dymocks Books.

Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” Jaya Kristoffa w Polsce został wypuszczony w dwóch opakowaniach (okładki za zagranicznymi wydaniami, oprawy twarde) przez wydawnictwo MAG. Prawie dziewięćsetstronicowa opowieść dark fantasy zilustrowana przez Bon Orthwick: bogate w szczegóły, liczne czarno-białe grafiki trochę w stylu japońskiego anime. Nie wiem, jak z drugą, ale okładka, która mi się trafiła, która bardziej wpadła mi w oko (ilustracja: Jason Chan, projekt: Young Jin Lim) - z tytułem książki wpisanej w herb otoczony różnymi stworzeniami – że tak to ujmę, ma dwa kolorystyczne oblicza. W zależności od kąta padania światła czerwień jest albo matowa, brudnawa, albo soczysta, świetlista, błyszcząca niczym egida Srebroświętego. Cudo! Bo i opowieść cudna. „Potwory nocy, przerażające, uwodzicielskie i całkowicie pozbawione ludzkiej moralności” - takimi słowami Jay Kristoff w jednym z wywiadów opisał bestie, jakie od początku zamierzał „powołać do życia” w swoim najwyraźniej najbardziej wytęsknionym dziele. Czyli stara szkoła wampiryzmu. Powrót do korzeni, naturalnie wzbogacony o pomysły własne tego utalentowanego Australijczyka. Kristoff celowo nawiązał do „Wywiadu z wampirem” Anne Rice. Ukłon dla zasłużonej „w dziedzinie wampiryzmu” pisarki. Dał i wyraz swojej sympatii do... „Pamiętników wampirów” Lisy Jane Smith. Spokojnie, to wciąż stara szkoła. Otóż, Kristoff zawsze uważał, że jest coś niepokojącego w liczącym sobie setki lat facecie, żywo zainteresowanym śmiertelnymi nastolatkami. I tak zrodził się Danton Voss, nieumarły mający straszliwą słabość do młodych dziewcząt. Sadysta. Jak oni wszyscy. W pierwszym tomie „Wampirzego cesarstwa” przeplatają się trzy okresy z życia Srebroświętego Gabriela de Leóna. Trzy tory albo w odległej przeszłości, albo dalekiej przyszłości. Tak czy inaczej, przypomina to wieki ciemne. Realia średniowieczne, ale język... język jest jedyny w swoim rodzaju. Archaizmy w osobliwej komitywie z mową bardziej współczesną. Nowomową, słowami wymyślony przez Kristoffa. To głównie obelgi, wulgaryzmy. Pomijam tutaj oczywiście unikalne nazwy oraz inne elementy funkcjonujące w tym fantastycznym świecie przedstawionym. W teraźniejszości głównego bohatera powieści mamy narrację trzecioosobową, natomiast dwie pozostałe gałęzie umownie są jego osobistą relacją. Słowa Ostatniego Srebroświętego są na bieżąco spisywane przez markiza Jeana-François z Krwi Chastain, nadwornego historyka Jej Wysokości Margot Chastain, Pierwszej i Ostatniej Tego Imienia, Bezśmiertnej Cesarzowej Wilków i Ludzi. Czyli wampira. Szlachetnokrwistego, bo należącego do jednego z przynajmniej czterech rodów, tak zwanych Krewnych, najpotężniejszych, obdarzonych specjalnymi mocami Umarłych. Taka struktura może się okazać mocno problematyczna, skrajnie niewygodna dla jakiejś części odbiorców „Wampirzego cesarstwa”. Przyznaję, że też początkowo nie byłam przekonana do tego pomysłu Kristoffa. W końcu aż trzy razy musiałam przechodzić przez najmniej lubianą przeze mnie część właściwie każdej książki. Trzy początki. Potrójne odnajdywanie się w tym na dobrą sprawę zupełnie obcym świecie. Nowym, zasadniczo nigdy wcześniej nie odwiedzanym. Nie w takim kształcie, ale w tej wybornej potrawce wypatrzyłam zarówno egzotyczne składniki, tj. pomysły własne Kristoffa, jak sprawdzone rozwiązania, znajome motywy, elementy świata przedstawionego w mniejszych czy większym stopniu przefiltrowane przez jego wyobraźnię. Ten układ jest dość wymagający. Potrzeba czasu, żeby w tym, bądź co bądź, ryzykownym tańcu zsynchronizować się z partnerem, autorem tego otyłego stworzenia. Potrzeba cierpliwości, samozaparcia, jeśli o mnie chodzi większej niż zazwyczaj determinacji. Poczekajcie jeszcze, nie uciekajcie, dajcie szansę Gabrielowi de Leónowi. Już ON się postara wciągnąć Was do swojego świata. Niech tylko się rozgrzeje.

„Jedyne, co powstrzymuje część ludzi od popełniania najgorszych potworności, jakie potrafią sobie wyobrazić, to lęk, że mogłoby to nie ujść im na sucho.”

„Wampirze cesarstwo” Jaya Kristoffa to, również zdaniem samego autora, przede wszystkim opowieść o wierze. O bezgranicznym oddaniu Jedynemu Bogu, które w przypadku Gabriela de Leóna z czasem przechodzi w nienawiść. O oddaniu słusznej sprawie. I śmiertelnym istotom, towarzyszom niedoli, „braciom i siostrom”, osobom, którym na swoje szczęście bądź nieszczęście zaufałeś. Za którymi jesteś gotów skoczyć w ogień. Bądź zimne ramiona chodzącego trupa. Ostatni Srebroświęty, ku niezadowoleniu wampira, który jakoby chce spisać jego fascynującą historię dla potomnych (taki biograf, którego de León bynajmniej nie zatrudniał) – główny bohater powieści wie jednak swoje – nie trzyma się chronologii wydarzeń. Najpierw szybki wgląd w jego dzieciństwo w wiosce Lorson. Stąd płynnie przechodzimy do Srebrnego Zakonu San Michon, gdzie nastoletni Gabriel rozpoczyna szkolenie pod opieką przydzielonego mu mistrza znanego jako Szaroręki, który aktualnie ma jeszcze jednego ucznia, zarozumiałego Aarona de Coste'a, który postara się uprzykrzyć życie nowemu narybkowi Zakonu. Organizacji kościelnej, w każdym razie walczącej w imię Boga Wszechmogącego, w szeregach której są zarówno ludzie, jak mieszańcy. Ci drudzy, tak zwani bladokrwiści, to osoby wyłącznie płci męskiej przeklęte już od poczęcia. Taki grzech pierworodny, który mogą odkupić jedynie walcząc z siłami ciemności. Wiernie służąc Zakonowi. A wszystko przez ich ojców, a właściwie dawców nasienia, wampirów, po których odziedziczyli niezwykłe zdolności. I przekleństwo, straszliwy głód, głód krwi. Zakon znalazł sposób na trzymanie go w ryzach. Sakrament pozwalający mieszańcom zaspokajać to plugawe pragnienie bez konieczności krzywdzenia innych żywych istot. Za takowych rzecz jasna nie uważają zimnokrwistych. Ci ostatni dzielą się na szlechetnokrwistych i brudnokrwistych/nieszczęśników. Ale żeby nie było tak łatwo, istnieją przynajmniej cztery rody szlachetnokrwistych. Każdy z tych klanów (rody Krewnych) ma dodatkowe moce, których nie posiadają członkowie innych rodów. Różne specjalne zdolności. Bladokrwiści też je mają. Wyjątek rzecz jasna stanowią podwójni pechowcy, których nazywa się słabokrwistymi. Nie dość, że muszą żyć z piętnem potomka wampira, to na dodatek tego najniższego sortu. Z samego dołu wampirzej hierarchii, brudnokrwistych, posiadających tylko podstawowy, przynależny wszystkim bez wyjątku, pakiet niezwykłych mocy tych nocnych bestii. Jak można się tego spodziewać młody Gabriel de León, nowicjusz Srebrnego Zakonu San Michon, bez trudu odnajdzie tu swoje miejsce. Z zapałem rzuci się w wir pracy, będzie trenował do upadłego, przyswajał konieczną wiedzę, przeleje hektolitry, krwi, potu i łez. Żadne katusze nie będą w stanie zawrócić go z obranej drogi. Gabriel obiecał sobie, że stanie się jednym z najbardziej zasłużonych pogromców potworów, jakich „wyhodował” Srebrny Zakon. Miejsce nie tylko dla chłopców. Płeć żeńską (ludzie) znajdujemy w Srebrnym Zgromadzeniu – nowicjuszki i pełnoprawne siostry zakonne. A wśród tych pierwszych nieprzebierająca w słowach, charakterna Astrid Rennier. Lubiąca łamać zasady, marząca o wydostaniu się z tego miejsca, które, w przeciwieństwie do coraz bardziej zauroczonego nią Gabriela, traktuje jak więzienie. Co się stało z tym ufnym, oddanym szczytnej sprawie chłopakiem? Po latach spotykamy kogoś zupełnie innego. Zwykłego łajdaka. Zresztą sam tak o sobie mówi, ba, wręcz się tym szczyci. Obnosi się tym niechlubnym tytułem, który tak naprawdę sam sobie nadał. Inni mają go za bohatera. Czarny Lew: najskuteczniejszy, najbardziej zaciekły, najsilniejszy srebrny wojownik w całej historii Zakonu San Michon. Najsławniejszy Ordo Argent, miecz boży, który teraz nie chce nawet słyszeć o Wszechmogącym. A ludzie? Ludzie niech bronią się sami. To już nie jego sprawa. Gabriel teraz dba wyłącznie o własny interes, chociaż niewykluczone, że przypadkiem pokrywa się ON z interesem gatunku ludzkiego. W każdym razie jego tajemnicza misja zostaje niespodziewana przerwana przez dawną znajomą. Co prawda niechętnie, ale ostatecznie Gabriel dołącza do niej i jej towarzyszy – doprawdy dziwna, na pierwszy rzut oka skrajnie niedopasowana grupka – którym wydaje się, że znaleźli sposób na zwalczenie największego sojusznika wampirów. Bezdnia, nieustępliwych ciemności (o różnym zagęszczeniu, ale bez promieni słonecznych), które zapadły całe lata temu. Tym samym znacząco zwiększając szanse zimnokrwistych w wojnie z gatunkiem ludzkim. Tym sposobem ma być Święty Graal, naczynie, w którym zebrano krew samego Odkupiciela. I ta właśnie krew może pomóc ludziom odzyskać władzę nad światem. Gabriel nie wierzy, że Graal istnieje – idzie z nimi, bo widzi w tym okazję dla siebie. Myśli o swojej misji, a nie bajeczkach, którymi karmią się ci biedni głupcy. Łatwo się domyślić, po czyjej stronie będzie racja, ale mylą się ci, którzy sądzą, że ta opowieść niczym ich nie zaskoczy. A przynajmniej tak mi się wydaje. W każdym razie ja niespodzianek miałam aż nadto. Klasycznych zwrotów akcji, zatrważających rewelacji umiejętnie dawkowanych przez autora. „Wampirze cesarstwo” to po części opowieść drogi. Obfitująca w niebezpieczeństwa długa wyprawa zgorzkniałego, wypalonego wojownika, ale i parę krótszych wypraw jego młodszej i przynajmniej pozornie lepszej wersji. To jest, na pewno łatwiej polubić nastoletniego Gabriela, z czasem jednak zapewne i ten drugi podbije serca wielu z Was, czytelników, którzy mam nadzieję ośmielą się wejść do cesarstwa wampirów. Opowieść o poświeceniu, imponującej odwadze, miłości, przyjaźni, zdradzie, nieodwracalnej stracie, mocy wiary (w cokolwiek), źle i dobrze ukierunkowanym zaufaniu, próżności, ślepej wściekłości, oszukiwaniu samego siebie, usilnym podtrzymywaniu w sobie fałszywych przekonań. Innymi słowy, strach przed konfrontacją z najgorszymi demonami. Potworami dużo bardziej przerażającymi od przebrzydłych krwiopijców powoli obejmujących niepodzielną władzę nad tym mrocznym światem. W którym zostało już niewiele życia. Płakałam (najgorzej zniosłam uderzenie, którego prawdę mówiąc się spodziewałam – miałam czas by się z tą straszną wizją oswoić, a jednak... Aż mnie głowa od tego płaczu rozbolała), w głos zaśmiewałam z zamierzenie humorystycznych akcentów (tutaj królował Gabriel, mistrz ciętego dowcipu), z łomoczącym sercem przyglądałam zmaganiom bohaterów, z którymi zdążyłam się zaprzyjaźnić. Smutek, obawa, złość, ulga, radość, gniew, rozczarowanie, duma... W sumie ta lista nie ma końca. Cała gama emocji w jednej, aczkolwiek nieźle wyrośniętej, księdze.

Oszałamiająca przygoda! Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” Jaya Kristoffa, australijskiego poczytnego autora, który szczególnie upodobał sobie fantastykę - literatura młodzieżowa i utwory bardziej ukierunkowane na starszych czytelników. Tak się zachwyciłam tą historią, że z ciężkim sercem ją kończyłam. Och, jak chciałoby się zostać na kolejne dziewięćset stron. Tyle dobrze, że na tym nie koniec, że Gabriel de León jeszcze nie skończył swojej pasjonującej historii. Polecam wszystkim (no dobrze, pełnoletnim) sympatykom literatury fantasy. A już szczególnie zachęcam do lektury tych, którzy najchętniej zapuszczają się w mroczniejsze rejony tego gatunku. Idźcie proszę do cesarstwa Umarłych. Wejdźcie i przepadnijcie:)

Dwudziesty siódmy rok bezdnia. Czas panowania zimnokrwistych, nieumarłych istot, krwiopijców. Ludzkość zdziesiątkowana, pozbawiona wszelkiej nadziei na odbudowę swojego cesarstwa. Gabriel de León jest Ostatnim Srebroświętym, członkiem Srebrnego Zakonu San Michon powołanego do walki z siłami ciemności. Bladokrwistym, mieszańcem, o którym krążą legendy. Najbardziej zasłużony, najpotężniejszy wojownik, w żyłach którego płynie wampirza krew. Jego dni wydają się być policzone. Ostatni Srebroświęty przebywa w niewoli, w królestwie jednego z potężnych wampirzych rodów, szlechetnokrwistych, którzy najpewniej nie okażą mu litości. Zanim jednak pozbędą się najzacieklejszego ze swoich wrogów, chcą spisać jego historię. Zmusić wielkiego Gabriela de Leóna, legendarnego Czarnego Lwa, do zdania szczegółowej relacji ze swojego życia. Srebroświęty nie ma wątpliwości, że chodzi o Świętego Graala. Naczynie z krwią samego Odkupiciela, które, jak głosi legenda, jest jedyną nadzieją na odzyskanie światła słonecznego. A Gabriel najprawdopodobniej jest jedyną osobą, która wie, gdzie znajduje się ta ostatnia nadzieja ludzkości.

Australijski powieściopisarz specjalizujący się w fantastyce, Jay Kristoff, „Wampirze cesarstwo” (oryg. „Empire of the Vampire”) uważa za swoje najambitniejsze, najlepsze z dotychczasowych dzieł. Powieść z podgatunku dark fantasy, którą nazwał kulminacją wszystkiego, czego nauczył się w swojej pisarskiej karierze. Spisywanie tej historii zajęło mu trzy i pół roku, ale fundament pod nią tak naprawdę położył kilkanaście lat wcześniej. W swojej pierwszej, nieopublikowanej, powieści. Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” - część druga już się pisze, a na tym prawdopodobnie nie koniec: plan Kristoffa zakłada trylogię – swoją światową premierę (polską też) miał w 2021 roku. Książka trafiła na listy bestsellerów New York Timesa, USA Today, Wall Street Journal (Stany Zjednoczone) i Sunday Timesa (Wielka Brytania). Pierwsze miejsce na liście bestsellerów amerykańskiej sieci księgarń Barnes & Noble i australijskiej Dymocks Books.

Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” Jaya Kristoffa w Polsce został wypuszczony w dwóch opakowaniach (okładki za zagranicznymi wydaniami, oprawy twarde) przez wydawnictwo MAG. Prawie dziewięćsetstronicowa opowieść dark fantasy zilustrowana przez Bon Orthwick: bogate w szczegóły, liczne czarno-białe grafiki trochę w stylu japońskiego anime. Nie wiem, jak z drugą, ale okładka, która mi się trafiła, która bardziej wpadła mi w oko (ilustracja: Jason Chan, projekt: Young Jin Lim) - z tytułem książki wpisanej w herb otoczony różnymi stworzeniami – że tak to ujmę, ma dwa kolorystyczne oblicza. W zależności od kąta padania światła czerwień jest albo matowa, brudnawa, albo soczysta, świetlista, błyszcząca niczym egida Srebroświętego. Cudo! Bo i opowieść cudna. „Potwory nocy, przerażające, uwodzicielskie i całkowicie pozbawione ludzkiej moralności” - takimi słowami Jay Kristoff w jednym z wywiadów opisał bestie, jakie od początku zamierzał „powołać do życia” w swoim najwyraźniej najbardziej wytęsknionym dziele. Czyli stara szkoła wampiryzmu. Powrót do korzeni, naturalnie wzbogacony o pomysły własne tego utalentowanego Australijczyka. Kristoff celowo nawiązał do „Wywiadu z wampirem” Anne Rice. Ukłon dla zasłużonej „w dziedzinie wampiryzmu” pisarki. Dał i wyraz swojej sympatii do... „Pamiętników wampirów” Lisy Jane Smith. Spokojnie, to wciąż stara szkoła. Otóż, Kristoff zawsze uważał, że jest coś niepokojącego w liczącym sobie setki lat facecie, żywo zainteresowanym śmiertelnymi nastolatkami. I tak zrodził się Danton Voss, nieumarły mający straszliwą słabość do młodych dziewcząt. Sadysta. Jak oni wszyscy. W pierwszym tomie „Wampirzego cesarstwa” przeplatają się trzy okresy z życia Srebroświętego Gabriela de Leóna. Trzy tory albo w odległej przeszłości, albo dalekiej przyszłości. Tak czy inaczej, przypomina to wieki ciemne. Realia średniowieczne, ale język... język jest jedyny w swoim rodzaju. Archaizmy w osobliwej komitywie z mową bardziej współczesną. Nowomową, słowami wymyślony przez Kristoffa. To głównie obelgi, wulgaryzmy. Pomijam tutaj oczywiście unikalne nazwy oraz inne elementy funkcjonujące w tym fantastycznym świecie przedstawionym. W teraźniejszości głównego bohatera powieści mamy narrację trzecioosobową, natomiast dwie pozostałe gałęzie umownie są jego osobistą relacją. Słowa Ostatniego Srebroświętego są na bieżąco spisywane przez markiza Jeana-François z Krwi Chastain, nadwornego historyka Jej Wysokości Margot Chastain, Pierwszej i Ostatniej Tego Imienia, Bezśmiertnej Cesarzowej Wilków i Ludzi. Czyli wampira. Szlachetnokrwistego, bo należącego do jednego z przynajmniej czterech rodów, tak zwanych Krewnych, najpotężniejszych, obdarzonych specjalnymi mocami Umarłych. Taka struktura może się okazać mocno problematyczna, skrajnie niewygodna dla jakiejś części odbiorców „Wampirzego cesarstwa”. Przyznaję, że też początkowo nie byłam przekonana do tego pomysłu Kristoffa. W końcu aż trzy razy musiałam przechodzić przez najmniej lubianą przeze mnie część właściwie każdej książki. Trzy początki. Potrójne odnajdywanie się w tym na dobrą sprawę zupełnie obcym świecie. Nowym, zasadniczo nigdy wcześniej nie odwiedzanym. Nie w takim kształcie, ale w tej wybornej potrawce wypatrzyłam zarówno egzotyczne składniki, tj. pomysły własne Kristoffa, jak sprawdzone rozwiązania, znajome motywy, elementy świata przedstawionego w mniejszych czy większym stopniu przefiltrowane przez jego wyobraźnię. Ten układ jest dość wymagający. Potrzeba czasu, żeby w tym, bądź co bądź, ryzykownym tańcu zsynchronizować się z partnerem, autorem tego otyłego stworzenia. Potrzeba cierpliwości, samozaparcia, jeśli o mnie chodzi większej niż zazwyczaj determinacji. Poczekajcie jeszcze, nie uciekajcie, dajcie szansę Gabrielowi de Leónowi. Już ON się postara wciągnąć Was do swojego świata. Niech tylko się rozgrzeje.

„Jedyne, co powstrzymuje część ludzi od popełniania najgorszych potworności, jakie potrafią sobie wyobrazić, to lęk, że mogłoby to nie ujść im na sucho.”

„Wampirze cesarstwo” Jaya Kristoffa to, również zdaniem samego autora, przede wszystkim opowieść o wierze. O bezgranicznym oddaniu Jedynemu Bogu, które w przypadku Gabriela de Leóna z czasem przechodzi w nienawiść. O oddaniu słusznej sprawie. I śmiertelnym istotom, towarzyszom niedoli, „braciom i siostrom”, osobom, którym na swoje szczęście bądź nieszczęście zaufałeś. Za którymi jesteś gotów skoczyć w ogień. Bądź zimne ramiona chodzącego trupa. Ostatni Srebroświęty, ku niezadowoleniu wampira, który jakoby chce spisać jego fascynującą historię dla potomnych (taki biograf, którego de León bynajmniej nie zatrudniał) – główny bohater powieści wie jednak swoje – nie trzyma się chronologii wydarzeń. Najpierw szybki wgląd w jego dzieciństwo w wiosce Lorson. Stąd płynnie przechodzimy do Srebrnego Zakonu San Michon, gdzie nastoletni Gabriel rozpoczyna szkolenie pod opieką przydzielonego mu mistrza znanego jako Szaroręki, który aktualnie ma jeszcze jednego ucznia, zarozumiałego Aarona de Coste'a, który postara się uprzykrzyć życie nowemu narybkowi Zakonu. Organizacji kościelnej, w każdym razie walczącej w imię Boga Wszechmogącego, w szeregach której są zarówno ludzie, jak mieszańcy. Ci drudzy, tak zwani bladokrwiści, to osoby wyłącznie płci męskiej przeklęte już od poczęcia. Taki grzech pierworodny, który mogą odkupić jedynie walcząc z siłami ciemności. Wiernie służąc Zakonowi. A wszystko przez ich ojców, a właściwie dawców nasienia, wampirów, po których odziedziczyli niezwykłe zdolności. I przekleństwo, straszliwy głód, głód krwi. Zakon znalazł sposób na trzymanie go w ryzach. Sakrament pozwalający mieszańcom zaspokajać to plugawe pragnienie bez konieczności krzywdzenia innych żywych istot. Za takowych rzecz jasna nie uważają zimnokrwistych. Ci ostatni dzielą się na szlechetnokrwistych i brudnokrwistych/nieszczęśników. Ale żeby nie było tak łatwo, istnieją przynajmniej cztery rody szlachetnokrwistych. Każdy z tych klanów (rody Krewnych) ma dodatkowe moce, których nie posiadają członkowie innych rodów. Różne specjalne zdolności. Bladokrwiści też je mają. Wyjątek rzecz jasna stanowią podwójni pechowcy, których nazywa się słabokrwistymi. Nie dość, że muszą żyć z piętnem potomka wampira, to na dodatek tego najniższego sortu. Z samego dołu wampirzej hierarchii, brudnokrwistych, posiadających tylko podstawowy, przynależny wszystkim bez wyjątku, pakiet niezwykłych mocy tych nocnych bestii. Jak można się tego spodziewać młody Gabriel de León, nowicjusz Srebrnego Zakonu San Michon, bez trudu odnajdzie tu swoje miejsce. Z zapałem rzuci się w wir pracy, będzie trenował do upadłego, przyswajał konieczną wiedzę, przeleje hektolitry, krwi, potu i łez. Żadne katusze nie będą w stanie zawrócić go z obranej drogi. Gabriel obiecał sobie, że stanie się jednym z najbardziej zasłużonych pogromców potworów, jakich „wyhodował” Srebrny Zakon. Miejsce nie tylko dla chłopców. Płeć żeńską (ludzie) znajdujemy w Srebrnym Zgromadzeniu – nowicjuszki i pełnoprawne siostry zakonne. A wśród tych pierwszych nieprzebierająca w słowach, charakterna Astrid Rennier. Lubiąca łamać zasady, marząca o wydostaniu się z tego miejsca, które, w przeciwieństwie do coraz bardziej zauroczonego nią Gabriela, traktuje jak więzienie. Co się stało z tym ufnym, oddanym szczytnej sprawie chłopakiem? Po latach spotykamy kogoś zupełnie innego. Zwykłego łajdaka. Zresztą sam tak o sobie mówi, ba, wręcz się tym szczyci. Obnosi się tym niechlubnym tytułem, który tak naprawdę sam sobie nadał. Inni mają go za bohatera. Czarny Lew: najskuteczniejszy, najbardziej zaciekły, najsilniejszy srebrny wojownik w całej historii Zakonu San Michon. Najsławniejszy Ordo Argent, miecz boży, który teraz nie chce nawet słyszeć o Wszechmogącym. A ludzie? Ludzie niech bronią się sami. To już nie jego sprawa. Gabriel teraz dba wyłącznie o własny interes, chociaż niewykluczone, że przypadkiem pokrywa się ON z interesem gatunku ludzkiego. W każdym razie jego tajemnicza misja zostaje niespodziewana przerwana przez dawną znajomą. Co prawda niechętnie, ale ostatecznie Gabriel dołącza do niej i jej towarzyszy – doprawdy dziwna, na pierwszy rzut oka skrajnie niedopasowana grupka – którym wydaje się, że znaleźli sposób na zwalczenie największego sojusznika wampirów. Bezdnia, nieustępliwych ciemności (o różnym zagęszczeniu, ale bez promieni słonecznych), które zapadły całe lata temu. Tym samym znacząco zwiększając szanse zimnokrwistych w wojnie z gatunkiem ludzkim. Tym sposobem ma być Święty Graal, naczynie, w którym zebrano krew samego Odkupiciela. I ta właśnie krew może pomóc ludziom odzyskać władzę nad światem. Gabriel nie wierzy, że Graal istnieje – idzie z nimi, bo widzi w tym okazję dla siebie. Myśli o swojej misji, a nie bajeczkach, którymi karmią się ci biedni głupcy. Łatwo się domyślić, po czyjej stronie będzie racja, ale mylą się ci, którzy sądzą, że ta opowieść niczym ich nie zaskoczy. A przynajmniej tak mi się wydaje. W każdym razie ja niespodzianek miałam aż nadto. Klasycznych zwrotów akcji, zatrważających rewelacji umiejętnie dawkowanych przez autora. „Wampirze cesarstwo” to po części opowieść drogi. Obfitująca w niebezpieczeństwa długa wyprawa zgorzkniałego, wypalonego wojownika, ale i parę krótszych wypraw jego młodszej i przynajmniej pozornie lepszej wersji. To jest, na pewno łatwiej polubić nastoletniego Gabriela, z czasem jednak zapewne i ten drugi podbije serca wielu z Was, czytelników, którzy mam nadzieję ośmielą się wejść do cesarstwa wampirów. Opowieść o poświeceniu, imponującej odwadze, miłości, przyjaźni, zdradzie, nieodwracalnej stracie, mocy wiary (w cokolwiek), źle i dobrze ukierunkowanym zaufaniu, próżności, ślepej wściekłości, oszukiwaniu samego siebie, usilnym podtrzymywaniu w sobie fałszywych przekonań. Innymi słowy, strach przed konfrontacją z najgorszymi demonami. Potworami dużo bardziej przerażającymi od przebrzydłych krwiopijców powoli obejmujących niepodzielną władzę nad tym mrocznym światem. W którym zostało już niewiele życia. Płakałam (najgorzej zniosłam uderzenie, którego prawdę mówiąc się spodziewałam – miałam czas by się z tą straszną wizją oswoić, a jednak... Aż mnie głowa od tego płaczu rozbolała), w głos zaśmiewałam z zamierzenie humorystycznych akcentów (tutaj królował Gabriel, mistrz ciętego dowcipu), z łomoczącym sercem przyglądałam zmaganiom bohaterów, z którymi zdążyłam się zaprzyjaźnić. Smutek, obawa, złość, ulga, radość, gniew, rozczarowanie, duma... W sumie ta lista nie ma końca. Cała gama emocji w jednej, aczkolwiek nieźle wyrośniętej, księdze.

Oszałamiająca przygoda! Pierwszy tom „Wampirzego cesarstwa” Jaya Kristoffa, australijskiego poczytnego autora, który szczególnie upodobał sobie fantastykę - literatura młodzieżowa i utwory bardziej ukierunkowane na starszych czytelników. Tak się zachwyciłam tą historią, że z ciężkim sercem ją kończyłam. Och, jak chciałoby się zostać na kolejne dziewięćset stron. Tyle dobrze, że na tym nie koniec, że Gabriel de León jeszcze nie skończył swojej pasjonującej historii. Polecam wszystkim (no dobrze, pełnoletnim) sympatykom literatury fantasy. A już szczególnie zachęcam do lektury tych, którzy najchętniej zapuszczają się w mroczniejsze rejony tego gatunku. Idźcie proszę do cesarstwa Umarłych. Wejdźcie i przepadnijcie:)

Potężne, opasłe tomisko skrywa historię, która pobudza wyobraźnię i zabiera czytelnika w sam środek niebezpiecznych rozgrywek. Po otwarciu pierwszej strony zostajemy wciągnięci niczym Bastian w "Niekończącej się opowieści" do świata zupełnie innego niż otaczająca nas rzeczywistość. I choć wydaje się to ryzykowane - warto podjąć wyzwanie, porzucając codzienność na rzecz fenomenalnie przedstawionej fikcji literackiej.

Jay Kristoff wie jak w pełni skupić na sobie uwagę czytelnika o czym przekonaliśmy się już wielokrotnie. "Wampirze cesarstwo" to jednak jego nowy projekt, propozycja powieści, która ma szansę zyskać miano jednej z najlepszej w gatunku fantasy pod względem rozbudowanego świata przedstawionego, mnogości i dopracowania bohaterów a także samych wydarzeń, które wydają się nie kończyć na łamach niemalże dziewięciuset stron.

Fabuła ma swoje konkretne uzasadnienie, opowiedziana jest z pazurem (w typowym stylu Kristoffa za co go uwielbiam) oraz budzi zainteresowanie z każdą kolejno przerzuconą stroną. Mimo sporej objętości nie ma mowy o budzie, przestoju czy przegadanych momentach, ponieważ nieustannie coś się dzieje, mnogość wątków aż prosi się o uwagę a bohaterowie mają na swój temat tyle do powiedzenia, że czasami musiałam się zatrzymać i poukładać sobie w głowie wszystkie fakty. To zdecydowanie jedna z tych książek, które angażują, nie pozwalają czytelnikowi biernie śledzić tekstu, sprawiają, że czytając czujemy się w pełni obecni na planie nie tylko jako niemi obserwatorzy, ale i uczestnicy całej tej niebezpiecznej eskapady.

Najpierw zaczyna się powoli (jak na Kristoffa oczywiście) a im dalej w las tym intensywniej się dzieje. Gabriel de Leon jak wprawny narrator prowadzi nas przez świat pogrążony w mroku i narażony na nieustanne niebezpieczeństwo. Opowiada swoją historię z ciemnej, wilgotnej celi do której trafił i niczym spowiedź traktuje to o czym informuje czytelnika. Wiemy na jego temat niewiele, ale wraz z upływem czasu pojawiają się nowe fakty i nowinki budujące konkretną całość, nawiązujące do walki między wampirami, do zła całego świata a wszystko to porozrzucane w różnych liniach czasowych, które pojawiają się znienacka, ale razem budują spójną, konkretną całość.

"Wampirze cesarstwo" było lekturą nieoczywistą i wręcz wyborną. Opowieść o świecie pełnym mroku, chaosu, bezwzględności oraz wampirów w nowej, zupełnie nie romantycznej odsłonie. Choć muszę przyznać, że Jay Kristoff pokusił się o wątek romantyczny w bardzo dobrym, pomysłowym stylu. Całość czyta się z wielkim zaangażowaniem, z ogromnym wpływem na wyobraźnię, z przyjemnością rosnącą ze strony na stronę oraz chęcią (mimo ponad ośmiuset stron czytania), by jak najszybciej sięgnąć po kontynuację.

JAY KRISTOFF W FORMIE!

Jay Kristoff to autor, którego cenię za łobuzerski, ociekający sarkazmem, a jednocześnie niezwykle wciągający styl pisania. Ponadto, jego bohaterowie zawsze są specyficzni i raczej nie patyczkują się z nikim. I Wampirze Cesarstwo to istna kwintesencja Kristoffa. Początkowo obawiałam się, czy aby na pewno przekonam się do tego tytułu, skoro raczej nie przepadam za książkami o wampirach, ale obawy były zbędne - po kilku stronach przepadłam! Do tego wolę raczej książki oscylujące wokół 400 stron, a tutaj było ich aż 900! To też budziło we mnie pewne obawy, ale również zbędne - pędziłam przez książkę jak burza. Historia Gabriela, w dodatku opowiedziana przez niego samego w formie ostatniej spowiedzi przed największym wrogiem (brawo za pomysłowe rozwiązanie!), była pełna dynamiki, akcji, zwrotów. Tam ciągle coś się działo! I pojawiła się cała masa momentów, kiedy autor zaskakiwał czytelnika. A wielki plus za to, że Kristoff zostawiał okruszki, po których można było dojść do rozwiązania niektórych zagadek, jeszcze zanim pojawiły się one na kartach książki. Lubię, gdy autor ma czytelnika za kogoś inteligentnego, kto może pobawić się w czasie lektury w detektywa. I nawet jeśli nie uda mu się rozwiązać wszystkich tajemnic przed czasem, to po tych przysłowiowych okruszkach można odtworzyć momenty, kiedy pojawiały się znaki sugerujące rozwiązanie sprawy. W powieści Kristoffa mamy wszystko - niesamowite, budzące grozę czarne charaktery, nieoczywiste moralnie postacie, a także takie, które okażą się kimś zupełnie innym, niż osoby, na które się kreują. Mamy plastyczny, rozbudowany świat przedstawiony, a także niezwykle ciekawy pomysł na fabułę. Do tego jest miłość (chociaż nie są to jakoś bardzo rozbudowane wątki), przyjaźń, braterstwo, wojnę, zemstę, a nawet fanatyzm. Podobały mi się również wstawki z francuskiego, które pasowały mi tam bardziej, niż jakikolwiek inny język. A jeszcze ponad wszystko uwielbiam w tej książce klimat. Jest tak specyficzny, tak przyciągający. Momentami miałam jeszcze wrażenie, że ta książka ma jakiś taki Wiedźminowy vibe, ale może to dlatego, że naprzemiennie z lekturą nadrabiałam serialową wersję Wiedźmina.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na księgi, w których jest jeszcze podział na numerowane i tytułowane rozdziały. Mamy mieszaną narrację, jednak spokojnie - nie sposób się w niej zgubić. Ogólnie historia jest przedstawiona przez trzecioosobowego narratora, który przedstawia nam Gabriela i wampirzego historyka, który ma za zadanie spisać jego losy. Jednak tutaj wkrada się opowieść w opowieści, bo cała książka jest opowieścią Gabriela de Leona o swoim życiu, a tam to ON jest pierwszoosobowym narratorem. Styl pisania autora jest, jak już wyżej wspomniałam, trochę łobuzerski, sarkastyczny, nie szczędzi się tam różnego typu słownictwa. A jednak Kristoff swoje surowe pióro przemienia w magnes, który przyciąga czytelnika, bo cała historia zdaje się być wtedy jeszcze prawdziwsza. A wisienką na torcie jest wydanie - twarda oprawa, dwie wersje okładkowe, a w środku przepiękne czarno-białe ilustracje, które zapierają dech w piersiach i idealnie pokazują wizerunki postaci, czy też obrazują szczególne sceny. Prawdziwa uczta dla oka!

PODSUMOWUJĄC

Wampirze cesarstwo to książka, której lektura była czystą przyjemnością. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu, bo mam jeszcze tak wiele pytań o losy Gabriela i postaci, które pojawiły się w jego życiu. To fantastyka z wyższej półki, którą polecić mogę z ręką na sercu nawet wymagającemu czytelnikowi. Mogę tak chwalić i chwalić, ale teraz krótko - po tę książkę po prostu trzeba sięgnąć!

Amanda Says

Zdecydowanie najlepszą książką, jaką przeczytałam w ostatnim czasie jest Wampirze cesarstwo Jay'a Kristoffa. Już dawno nie miałam do czynienia z tak wciągającą oraz bogatą historią, po której chce się po prostu więcej. Mam nadzieję, że niedługo pojawi się kolejny tom i z niecierpliwością na to czekam. W międzyczasie zapraszam Was do recenzji, gdzie postaram się Was przekonać, dlaczego koniecznie musicie przeczytać tą pozycję.

Bardzo podobała mi się forma książki, która opierała się na trzech liniach czasowych. Teraźniejszość, gdzie główny bohater jest zmuszony do opowiedzenia swojej historii, przeszłość, czyli okres młodości mężczyzny oraz niedaleką przeszłość przedstawiającą ostatnie wydarzenia przed uwięzieniem. Powodowało to, że choć powieść ma prawie 900 stron, to fabuła potrafiła pochłonąć na wiele godzin, a akcja nie nudziła.

Na duży plus zasługuje również bardzo rozbudowany i świetnie wykreowany świat. Choć mamy tu do czynienia ze znanymi każdemu wampirami, które nieustannie pojawiają się w literaturze, to jednak Kristoffowi udało się dobrze poprowadzić ich wątek. Były to przerażające, okrutne i wyrachowane istoty z ciemności, które zawsze dostają to czego chcą. To właśnie one sprawiały, że cała powieść miała bardzo mroczny i brutalny klimat.

Kolejną mocną stroną książki byli jej bohaterowie. Zaczynając od głównego bohatera Gabriela de León, aż po pozostałe drugo i trzecioplanowe postacie. Widać, że autor każdemu poświęcił czas i uwagę. Tu szczególnie mogę rozwodzić się nad Gabrielem, który jest po prostu prawdziwy. Ma swoje słabości, nie jest idealny i targa nim wiele sprzecznych emocji. Mimo to, potrafi odnaleźć w sobie siłę oraz determinację do działania. Co więcej, przez całą historie widać jak kolejne wydarzenia wpływają na jego życie i zmieniają jego poglądy na otaczająca go rzeczywistość.

Podsumowując, od samego początku Wampirze cesarstwo ujęło mnie za serce i gorąco polecam tą pozycję wszystkim fanom dark fantasy. Znajdziecie tu wszystko, co dobra lektura powinna mieć - poruszającą historię, świetnie wykreowanych bohaterów oraz dużą dawkę akcji i niezapomnianej przygody.

Bardzo zaskoczyła mnie ta książka. Przywykłam do innych, popkulturowych przedstawień mrocznych stworzeń - tymczasem w "Wampirzym cesarstwie" autor wykreował niesamowicie brutalny świat i mroczne, złe wampiry. Sama koncepcja świata, w którym panuje wieczna ciemność i nie ma wschodów słońca jest bardzo ciekawa. Podoba mi się również sposób poprowadzenia narracji, gdzie mamy styczność z różnymi punktami widzenia. Gabriel de Leon, bohater powieści, nieszczególnie przypadł mi do gustu, ale nie zepsuło mi to przyjemności z czytania. Myślę, że obecnie jest to najlepsze dark fantasy dostępne na rynku.