Szklany miecz

Rzadko zdarza się by druga część była lepsza od pierwszej, gdyż najciekawsze pomysły zostały wykorzystane już wcześniej, ale ta książka stanowi wyjątek. Ciekawa akcja i zgrabnie przeplatające się wątki, tajemnice oraz perypetie miłosne są idealnym sposobem na oderwanie się od rzeczywistości, a piękne opisy emocji pomagają wczuć się i utożsamić z bohaterami, którzy wyczerpują pełną gamę różnych charakterów.GORĄCO POLECAM

WYSTARCZY KROPLA KRWI, BY WZNIECIĆ BUNT

„Szklany Miecz” to kontynuacja bestselerowej „Czerwonej Królowej” w której główna bohaterka Mare Barrow musi zmierzyć się z ogarniającym jej duszę mrokiem i stawić czoło bezlitosnemu królowi Mavenowi. Podczas gdy walka pomiędzy rosnącą w siłę armią rebeliantów a światem, w którym liczy się kolor krwi, przybiera na sile.

„Nawet jeśli jestem mieczem, to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać.” ~ Victoria Aveyard, Szklany Miecz

Mare to CZERWONA obdarzona nadprzyrodzoną mocą, kontrolowania błyskawic, zarezerwowaną tylko dla SREBRNYCH. Gdy dowiaduje się, że są też INNI CZERWONI posiadający umiejętności charakterystyczne dla SREBRNYCH, obiera sobie za cel odnalezienie NOWYCH. Jednakże, najpierw musi przekonać Szkarłatną Gwardię, że jest to teraz priorytet. Ale czy naprawdę może zaufać rebeliantom, u boku których walczy? Teraz gdy Norta jest o włos od wojny domowej, Mare będzie musiała raz na zawsze zdecydować, po czyjej jest stronie. Czy sama stanie się potworem, którego próbuje pokonać?

„-Widzę cię taką, jaką możesz się stać. Nie błyskawicą, ale burzą. Nawałnicą, która pochłonie cały świat.” ~ Victoria Aveyard, Szklany Miecz

Victoria Aveyard zachwyciła drugą częścią jeszcze bardziej niż pierwszą. Zaserwowała fanom jeszcze większą dawkę emocji, akcji, narastającego napięcia oraz zakończenie które zwala z nóg. Wszystko jest dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Doskonale są opisane różne miejsca a w szczególności Norta, czytelnik z łatwością może je sobie wyobrazić. Ta książka sprawia, że nie można doczekać się przeczytania następnych części. Jak najbardziej polecam!

„Gdy przesuwa dłonią po mojej skórze, czuję inny rodzaj bólu. Gorszy niż ten, który zadało mi urządzenie Mavena, sięgający głębiej niż nerwy. Czuję rozsadzającą pustkę, rwącą próżnię. Jestem mieczem wykutym przez błyskawicę i ogień - Cala i Mavena. Jeden już mnie zdradził, drugi może odejść w każdej chwili. Ja jednak nie boję się tego, że będę miała złamane serce. Nie boję się bólu. (...) boję się, że pewnego dnia obudzę się w próżni, gdzieś, gdzie nie będzie przyjaciół ani rodziny, będę tylko ja, samotna błyskawica w sercu mrocznej zawieruchy.” ~ Victoria Aveyard, Szklany Miecz

Gwiazdka niżej niż w przypadku "Czerwonej królowej" czyli pierwszego tomu serii. Dlaczego? Nie chodzi o to, że jakoś mocno się zawiodłam na fabule kontynuacji czy pod względem pisarskiego warsztatu Victorii. Nie. Chodzi raczej o to, że podczas lektury wielokrotnie się wynudziłam, a rozległe opisy (w tym częstych przenosin z miejsca na miejsce) zdominowały w znacznym stopniu akcję oraz dialogi. Sama Mare zaczęła mnie również niemożebnie irytować, wyrastając tym samym na jedną z najbardziej wątpiących i nieufnych postaci w historii literatury. Niemniej zakończenie "Szklanego miecza" było dosyć mocne w swoim wydźwięku i niosło ze sobą pewną dozę perwersji. Ciekawe tylko czy "Królewska klatka" zdoła udźwignąć temat niewoli...

Jest to kontynuacja serii, która podbiła moje serce. "Czerwona królowa" wywołała u wielu czytelników mieszane uczucia, aczkolwiek w moim przypadku zdecywonie zajęła szczególne miejsce w sercu. Jakim cudem drugi tom okazał się tak wielką porażką? Przez tą część było mi bardzo trudno przebrnąć. W niektórych momentach prawie zasypiałam, a w innych odkładam książkę, aby się uspokoić, ponieważ niekiedy główna bohaterka strasznie mnie irytowała. Drugi tom obraca się wokół ucieczki przed Mavenem. Wojna trwa, niewinni ludzie wciąż giną, łącznie z srebrnymi oraz nowymi, którzy jeszcze nie potrafią kontrolować swoich mocy. Przez całą książkę Mare stara się uratować jak najwięcej nowych, aby móc stworzyć armię i przeciwstawić się potędze króla. Cal również nie jest obojętny temu wyzwaniu, choć stracił wszystko, co dla niego cenne. Pomaga rebeliantom przechytrzyć swoich.

Tak jak mówiłam, w pierwszym tomie akcja jest przesiąknięta wojną, a w tej części jest jej jeszcze więcej, co jest bardzo dużym plusem tej pozycji, jednak wszystko rozkręca się niestety dopiero pod koniec książki. Co 200-300 stron szło mi tragicznie. Bardzo bym chciała, żeby cała ta sytuacja już się wyjaśniła. bo naprawdę nie wiem czego mam się spodziewać po autorce. Troszeczkę zaczyna mi to przypominać "Grę o tron", ponieważ można zauważyć schemat "zabijemy tą postać i tamtą, a później dodamy nowe, żeby uzupełnić braki". To mnie tak strasznie irytowało, ponieważ tak wiele ciekawych i dobrych bohaterów musiało zginąć, aby główna bohaterka mogła żyć. Właśnie dlatego tak nisko oceniłam tą książkę. Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza. Mam zamiar dać jeszcze jedną szansę tej autorce, ponieważ zakochałam się w pierwszym tomie.

„Uciekam, odkąd pamiętam. Uciekałam jeszcze w Palach, na długo zanim to wszystko się zaczęło. Unikałam rodziny, swojego losu, wszystkiego, czego nie chciałam czuć. I dalej to robię, wciąż biegnę przed siebie. Wymykam się tym, którzy chcą mnie zabić - i tym, którzy chcą mnie pokochać.”

W kontynuacji bestsellerowej "Czerwonej Królowej" Mare Barrow musi zmierzyć się z mrokiem, który ogarnął jej duszę, stawić czoło bezlitosnemu królowi Mavenowi i własnym słabościom.

Walka pomiędzy rosnącą w siłę armią rebeliantów a światem, w którym liczy się kolor krwi, przybiera na sile. Mare Barrow ma czerwoną krew, taką samą jak zwykli ludzie. Jednak jej zdolność kontrolowania błyskawic – nadprzyrodzona moc zarezerwowana dla Srebrnych – sprawia, że rządzący chcą wykorzystać dziewczynę jako broń.

Mare odkrywa, że nie jest jedyną Czerwoną, która posiada umiejętności charakterystyczne dla Srebrnych. Są też inni. Ścigana przez okrutnego króla Mavena wyrusza na wyprawę, aby zrekrutować Czerwono-Srebrnych do armii powstańców gotowych walczyć o wolność. Wielu z nich straci życie, a zdrada stanie się chlebem powszednim. Mare musi też zmierzyć się z mrokiem, który ogarnął jej duszę. Czy sama stanie się potworem, którego próbuje pokonać.

Wiecej na: [Adres usunięty]

W dalszym ciągu w mojej pamięci pozostaje poprzedni tom "Czerwonej królowej" porwał mnie ON i wciągną do swojego świata. Lecz kręciłam trochę noskiem na niezbyt rozbudowane wątki i słabo rozwinięte niektóre aspekty lektory. Z tego co wiem sporo czytelników miało własnie takie samo zdanie. Więc w tej części Victoria Aveyard tworzy coś zupełnie innego. Kreuje inny świat, oparty na innych fundamentach. Porzucamy pałacowe życie luksusy i spiski na rzecz brutalnej walki o leprze jutro. Poznajemy dokładnie schemat działania rebeliantów jego członków i plany. Na dodatek do tego świata jest wrzucona nasza bohaterka i muszę przyznać że wychodzi z tego obrotną ręką. Nie daję sobie w kaszą dmuchać, nie pozwala by ktoś narzucił jej swoje idee, tworzy własne postanowienia i palny. Wie co chce osiągnąć i dąży do tego. Ma ona w sobie iskrę przywódcy i ludzie widząc to podążają za nią. Jednak w jej sercu jest gorycz. W moim zresztą tak samo gdyż ja też pokochałam tego drania Mavena. No oni powinni być razem! Ale dobra może coś z tego będzie w przyszłości.

I znów w tej części mam ten sam dylemat co poprzednio... z jednej strony historia jest fenomenalna a z drugiej... no coś kuleje po prostu. Wkurzał mnie na przykład monolog naszej bohaterki z samą sobą. Narracja jest prowadzona z jej perspektywy więc przez 1/4 powieści mamy okazję słuchać jej wywodów na temat: "jaka to ona jest potężna, taką siłę ma tylko ona, tylko ona wykona to zadanie, nikt nie poradzi sobie bez niej, ale ona tak strasznie tęskni za Mavenem, ale nie może za nim tęsknić bo jest teraz silna!'' Ble ble ble .... Czy ona przypadkiem nie popada w jakiś samo uwielbienie? Poza tym miałam wrażenie że Victoria Aveyard na siłę chciała stworzyć nam milion fenomenalnych cytatów! Ale to chyba jest jej styl pisania. Ciężko powiedzieć.

Skoro wymieniam co mi się nie podobało to muszę wspomnąć o kimś... Cal. Tak bardzo nie trawie tego człowieka. Chodzi ON za tą Mare jak pies z kulawą nogą. Czy ON czasem nie powinien być zły na nią? No bo szczerze mówiąc trochę się przyczyniła do jego upadku. I niby coś tam się dzieje między nim, ale w sumie to sama nie wiem czy to tak na poważnie czy jak. Jednak jest coś w tej części, co wstrząsnęło moim światem w posadach. Zakończanie! Prze cały rok przeczytałam multum książek ale żadna nie miała tak mocnego końca! Po przeczytaniu ostatnich wersów miałam ochotę rzucić książka o ścianę! Za to zakończenie jestem gotowa wybaczyć Victori Aveyard wszystko. Bije jej wręcz pokłony. Co za emocje WOW!

Tak wiec moi drodzy, po raz kolejny nie wiem co sądzić o tej książce. Jednocześnie kocham ją i nienawidzę. Myśle że należy samemu przeczytać historie Mare i stwierdzić czy wpisuje się ona w wasze gusta. Tylko tak poznacie odpowiedz na to pytanie. Nie mniej warto ją poznać. Z niecierpliwością czekam na następny tom. Muszę porostu muszę go przeczytać!

Gorąco polecam!

Zakończenie Czerwonej Królowej nie pozwoliło mi przestać myśleć o tym, co będzie dalej. Victorii Aveyard, jako jednej z nielicznych autorek, udało się przekonać mnie do powieści gatunku fantasy, od których na co dzień raczej stronię. Wątek miłosny, rodzący się bunt i przyspieszający bicie serca finał. Po Szklany miecz sięgnęłam więc pełna niemałych oczekiwań. Czy kontynuacja także wbiła mnie w fotel? Jakie wrażenie wywarła na mnie krwawa akcja?

Mare dostała jedną z najcenniejszych lekcji życia. Ufając niewłaściwym osobom można stracić wszystko. Wodzona za nos przez okrutnego i nieobliczalnego Mavena wbrew pozorom nie została jednak sama. W obliczu nieuchronnych walk towarzyszy jej upadły książę i ci, którzy odkrywając swoje nowe siły mogą stworzyć razem silną i gotową do poświęceń armię. Komu można wierzyć? Czy wyjątkowe moce wystarczą, by pokonać wroga? Wydaje się, że Mare już przegrała. Zawsze jednak jest jakiś dalszy ciąg. Czasami bardzo zaskakujący.

Z nic nieznaczącej i raczej mało szkodliwej złodziejki, główna bohaterka awansuje na wpływową i poniekąd wywołującą strach przeciwników wojowniczkę. Zdeterminowana, świadoma powagi sytuacji nie jest już beztroską dziewczyną, ponieważ teraz każdy jej błąd może nieść ze sobą przelaną krew niewinnych ludzi. Mare nie jest jednak nieomylna, Chwilami zbyt ostrożna, momentami nierozważna kilka razy porządnie mnie zirytowała. Fakt, że jej postać wywołuje emocje jest według mnie zaletą, bo przecież o to chodzi, by bohaterowie nie pozostawali obojętni.

Cal, Shade, Farley, Cameron, Jon czy Kilorn. Drugi plan dość gęsto usłany postaciami wyraźnie uczestniczącymi w tej historii, nie pozwala akcji zasnąć. Jest niebezpiecznie, krwawo , ale chwilami też wręcz nierealistycznie. To w końcu powieść fantasy, w której autorzy mogą naginać granice. Łodzie podwodne, samoloty, więzienie, założona na szyję obroża. Tym razem Victoria Aveyard całą uwagę skupiła na scenach planowania walk, ataków i ucieczek. Dla czekających na rozwój relacji Mare i Cal czytelniczek taka koncepcja na fabułę drugiego tomu może wiązać się z zawodem. No cóż, miłości tutaj niewiele, na czym trochę ubolewam, ale w końcu znowu jest na co czekać. Autorka najwyraźniej lubi najlepsze odkładać na później.

Pierwszy tom tej serii mocno mnie zaangażował. Nie ukrywam, że drugi nie wywołał takiego entuzjazmu, chociaż skłamałabym mówiąc o nudzie. Trochę ubolewam nad powtarzającymi się schematami zawartymi w akcji tej części, niemniej ostatecznie mam wielką ochotę na dalszy ciąg, by w końcu rozprawić się z dręczącym mnie poczuciem niesprawiedliwości. Nie mam nic do zarzucenia opisom, które plastyczne i wystarczająco bogate w detale pozwoliły mi stworzyć sobie w głowie obraz świata proponowanego przez autorkę. Mam nadzieję, że w kolejnej części to się nie zmieni, zaś pewne niedokończone wątki oraz oczywiście relacja Mare i Cal w końcu zyskają na klarowności.

Słusznie okładka tego tomu została udekorowana srebrnymi i czerwonymi stróżkami krwi. Wszak grozy i śmierci tutaj niemało. Waleczny charakter Szklanego miecza nie zawiódł mnie, jednak uczciwie przyznaję, że serię dopadła klątwa drugiej części. Czerwona królowa zrobiła na mnie większe wrażenie. Zobaczymy cóż takiego przyniesie kontynuacja i nie ukrywam, że w najbliższym czasie będę miała zamiar to sprawdzić. Chętnie poświecę swój czas, by zanurzyć się w świecie Czerwonych, Srebrnych oraz w rzeczywistości tworzącej się, nowej rasy – kolejny już raz. I liczę na mocne wrażenia.

[Adres usunięty]

Uważam, że Szklany miecz jest tylko preludium do kolejnej odsłony przygód bohaterów. Victoria Aveyard śmiało komplikuje fabułę, rzuca bohaterom kłody pod nogi i niewiele wyjaśnia. Z każdym zdaniem intryguje i sprawia, że chcemy już poznać finisz tej historii. Jednak do skończenia jeszcze sporo pozostało, a sytuacje, zamiast się klarować, zaczynają się jeszcze bardziej mieszać. Boję się, że autorka zapląta się do tego stopnia, że cała fabuła i intryga legnie w gruzach.

[Adres usunięty]

Recenzja pochodzi ze strony [Adres usunięty]

Wojna zawsze zbiera żniwo wśród niewinnych cywili. W tej powieści odczujemy to wyjątkowo tragicznie.

Mare wraz z kompanami uciekają przed Mavenem. Tym razem będą po drodze szukać wszystkich osób z wyjątkowej listy Juliana. Hasło „każdy może zdradzić każdego” jest nadal jak najbardziej aktualne. Jak wyjść zwycięsko z wojny, gdzie wszyscy na siebie polują, a oparcie możesz znaleźć jedynie w sobie samej?

„Szklany miecz” nie wywarł na mnie tak dobrego wrażenia jak pierwsza część tej serii. Przyczyniła się do tego nie tyle historia, co sam sposób w jaki została ona opowiedziana. Opisy górowały nad dialogami, przez co spowalniały akcję. Wlokła się ona niemiłosiernie, przynudzała i odbierała radość z lektury.

Dziewuszka od błyskawicy wydoroślała, stała się dziewczyną od błyskawic. Jej umysł dojrzał, strategie wojenne zaczęły nabierać właściwego kształtu. Już nie jest naiwną, bezbronną kobietą, która znalazła się w niewłaściwym miejscu. Dziś jest przywódcą, który nawołuje do walki. Chęć sprawiedliwości i zemsty skutecznie wprowadziły ją w stan apatii. Najważniejszy stał się dla niej cel, idea, dla której jest w stanie wszystko poświęcić. W tym tomie nie ma miejsca na sentymenty, uczucia czy wspomnienia, liczy się Nowa Krew – mutanci. Ci z czerwonej krwi zrodzeni, posiadający umiejętności srebrnych. Niekiedy główna bohaterka denerwowała mnie swoim egoizmem, ale uświadomiłam sobie, że jest ON tak rozbudowany na potrzeby całej historii, w której odgrywa ważną rolę.

Nie tylko słowotok w opisach zniechęcał do siebie. Również bohaterowie wydają się być zbyt przerysowani, nieautentyczni. Jedynie Mare stara się wprowadzić w akcję trochę prawdziwości. Myślę, że jest to kwestia narracji. Poznajemy jedynie jej myśli, odkrywamy jej emocje i plany. Nie mamy wglądu do umysłu pozostałych charakterów, przez co trudniej wczuć nam się w ich role, zrozumieć.

Na uwagę zasługuje więcej akcji, choć jak wspominałam wyżej – trudno o jej dynamiczność. Mimo wszystko uważam, że dzieje się więcej. Mamy spiski, mamy zdrady, mamy starannie maskowane uczucia. Mamy przebiegłość i mamy nieprawidłowe okazywanie emocji. A przede wszystkim, to mamy nowatorstwo, które przewija się przez kartki non stop.

W poprzedniej części chwaliłam wyobraźnię autorki, jeśli chodzi pomysłowość w opisach tego specyficznego świata. Dziś chciałabym ją pochwalić w kwestii wymyślnych umiejętności, tak różnych od siebie i tak magicznych, zachwycających i czasami nawet przerażających. W końcu nazwanie tak wielu Nowych, czy ich nienaturalnych umiejętności, to nie lada sztuka.

Choć ten tytuł nie rozkochał mnie w sobie, a wręcz przeciwnie – skutecznie odpychał, to mimo wszystko nadal z niecierpliwością czekam na zakończenie serii. Mam nadzieję, że „Królewska klatka” powali mnie na kolana, nadrobi to co straciła część druga, a nawet odda z nawiązką. Liczę, że talent i niezwykły kunszt literacki autorki sprawią, że cykl poszybuje w górę i na nowo pokaże, że zasługuje na najlepszą serię fantasy dla młodzieży – bo do tej pory miał na to spore szanse, przynajmniej u mnie.

„Nie jestem jeszcze w więzieniu, ale czuję, że wokół mnie rosną kraty, a w ich zamku tkwi klucz, który w każdej chwili może się przekręcić. Na szczęście znam to uczucie z przeszłości i dobrze wiem, co robić.”

Pamiętam, że pierwszy tom tej serii uznałam za niezwykle obiecujący. Za coś, co zwiastuje genialny cykl, który powali mnie na kolana. I chyba się nie myliłam, bowiem Szklany miecz to coś naprawdę niesamowitego. Choć Czerwoną Królową czytałam ponad dwa lata temu, to nie miałam najmniejszych trudności w powrocie do tego świata, w przypomnieniu sobie wydarzeń z tego tomu i zagłębienia się na nowo w historii stworzonej przez Victorię Aveyard. A nie zdarza mi się to zbyt często.

Mare dołączyła do Szkarłatnej Gwardii i robi wszystko, aby odnaleźć podobnych sobie. Czerwonych ze zdolnościami Srebrnych, którzy zostali ochrzczeni nazwą Nowi. Jednakże fakt, iż dziewczyna jest chodzącą burzą kontrolującą błyskawice, sprawia, że ludzie postawieni wyżej rangą chcą ją wykorzystać do swoich celów. Chcą z niej zrobić żywą broń. Symbol wojny. Szkarłatna Gwardia chce ją mieć po swojej stronie, ale wypomina jej każdy błąd. Pozbawiony skrupułów Maven, nowy król Norty, pragnie tego samego. A Mare po prostu chce ocalić swoich najbliższych, chce zaprowadzić pokój i zadbać o to, aby nikt nie był gorzej traktowany z powodu tego, kim jest. Ale to wszystko to tylko marzenia… Rzeczywistość jest zbyt brutalna, aby udało się je ziścić.

Ponownie wkroczyłam do świata pełnego spisków i intryg, gdzie nikomu nie można zaufać. Trafiłam do samego środka burzy, która niebezpiecznie rozciąga się nad Nortą i w głowie Mare. Mare, Mare, Mare… Litlle lightning girl. Ta dziewucha ma moc i da się ją polubić. Podoba mi się to, że nie poddaje się swoimi słabościom, podoba mi się to, że chwilami jest potworem pozbawionym skrupułów. Uwielbiam to, że nie boi się zemsty, że zna swoją wartość, że wie, jaka moc w niej drzemie. I potrafi jej świadomie używać. To twarda bohaterka, dojrzała, jak na swój wiek, z którą spokojnie mogłabym się zaprzyjaźnić. Serce mi się krajało, gdy czytałam zakończenie Szklanego miecza! Czułam ten ból, tę rozpacz i niemoc, jaka w niej zagościła. Ale tliła się też we mnie mała iskierka nadziei. Tak jak w niej tliły się małe iskierki błyskawic.

Wojna, rozlew krwi, zemsta, władza. To motywy przewodnie tej powieści. Szkarłatna Gwardia poszukuje Nowych, aby odpowiednio ich wyszkolić i zwerbować. Planują wystąpić przeciwko Mavenowi i całej rasie Srebrnych. Jest to historia w pełni przemyślana, dopracowana do każdego cala, niezwykle wciągająca i charakteryzująca się wspaniałą dynamiką. Akcja ma idealnie wypracowane tempo, nie brakuje tutaj chwil pełnych napięcia oraz poczucia niepewności. Czy w przypadku tej historii można liczyć na happy end, skoro bohaterowie na każdym kroku napotykają nowe przeszkody? Skoro Maven nie cofnie się przed niczym, aby zdobyć to, czego pragnie? To istna gra polityczna, w której pozostało jeszcze wiele ruchów do wykonania.

Victoria Aveyard obrała genialny kierunek swojego rozwoju. Postawiła na złożoną i wielowymiarową historię, która porywa czytelnika i rozdziera jego serce na drobne kawałeczki. Nie skupiała się na jakiś ckliwych romansach, a jeżeli nawet pojawia się tutaj jakieś uczucie, to jest ono dobrym urozmaiceniem, które również wnosi do tej powieści pewien sens i ma spore znaczenie – a przynajmniej przeczuwam, że uczucia Mare i niektórych bohaterów odegrają w tym wszystkim jeszcze jakąś rolę. Jednak przede wszystkim skupiamy się na poszukiwaniach, na szkoleniach, na wojnie. To są siły napędowe tego tomu i przyznaję, że wyszło to naprawdę wspaniale. Choć momentami wyczuwałam inspirację Igrzyskami Śmierci, to w zupełności mi to nie przeszkadzało.

Spodziewałam się, że sięgając po Szklany miecz otrzymam dojrzałą i porządną kontynuację pierwszego tomu, ale nie sądziłam, że urzeknie mnie ona aż tak bardzo. A stało się! Ta historia mnie omamiła! Z jednej strony chciałam jak najszybciej dotrzeć do końca, gdyż targała mną ciekawość, a z drugiej ta świadomość, że niebawem dotrę do ostatniej strony, wydawała mi się być bardzo przykra. Pocieszający był fakt, że czeka na mnie już trzeci tom, po który sięgnęłam od razu, gdy zamknęłam Szklany miecz. Jestem niesamowicie ciekawa, jak zakończy się historia Mare. Victoria Aveyard wprowadza takie zagrywki, że niczego już nie jestem pewna…

„Dziwne, że teraz, gdy umiera, upiory postanowiły mnie opuścić. Żałuję, że odeszły. Żałuję, że muszę umierać w samotności.”

[Adres usunięty]

''Nikt nie urodził się złym człowiekiem, tak samo jak nikt nie rodzi się samotny. Stajemy się tacy przez wybory, których dokonujemy, i okoliczności, w jakich przychodzi nam żyć.''

Mare wraz z bratem, z przyjaciółmi i z księciem Calem, udaje się uciec przed Mavenem, który podstępem przejął tron po swoim ojcu.

Dziewczyna jest ''dziewuszką od błyskawic'', cenną i potężną, dlatego Maven za wszelką cenę będzie chciał ją pojmać. Jednak Mare nie jest wyjątkiem i nowy Król doskonale o tym wie. Wśród Czerwonych są tacy jak ona - silniejsi i potężniejsi od samych Srebrnych. Dziewczyna musi odnaleźć ich, zanim zrobi to Maven. Dzięki liście od Juliana wie gdzie ich szukać.

''Setki nazwisk, setki Czerwonych z umiejętnościami. Są silniejsi, szybsi, lepsi niż Srebrni, a krew mają czerwoną niczym świt.''

Jednak ta misja nie będzie łatwa. Mare szukają nie tylko Srebrni żołnierze, ale również szajki złodziei i przemytników, których wabi zapłata za pojmanie jej i doprowadzenie przed oblicze Króla. Na dziewczynę i jej przyjaciół czyha pełno niebezpieczeństw. Mare jeszcze nie raz będzie musiała ponieść ofiarę, aby wyzwolić Czerwonych spod jarzma Srebrnych.

''Szklany miecz'' okazał się tak emocjonujący, że momentami nie mogłam zaczerpnąć tchu. Mare polubiłam już w pierwszym tomie, a w tym czułam do niej tyle emocji, że mi samej było trudno je ogarnąć. Jednocześnie jej dopingowałam, a z drugiej strony zwyczajnie mnie irytowała. Miała się za lepszą od innych, a momentami zachowywała się pogardliwe również wobec Nowych Czerwonych, którzy również mieli niesamowite zdolności. Moim zdaniem nie różniła się niczym szczególnym, oprócz tego, że jako pierwsza została ''odkryta''. Nawet w stosunku do swojego przyjaciela była momentami pogardliwa i miała go za słabeusza, bo nie posiadał w sobie magii. Wiem, że zrobiłaby dla niego wiele, tak samo jak dla swojej rodziny, ale momentami miała się za taką hipokrytkę, że miałam ochotę nią potrząsnąć. Z czasem próbując zniszczyć potwora jakim stał się Maven - przybliżała się do tego samego.

Nadal uważam, że to silna postać i zdeterminowana w swoich działaniach. Jednak wszystkie wydarzenia ją złamały, poczucie winy przygniotło, a ona czasem sama była zagubioną, młodą kobietą, która sama już nie wiedziała kim jest.

Nadal nie wiem co myśleć o Calu, który stracił dosłownie wszystko: ojca, królestwo i brata. Ratując Czerwoną, zniszczył swoją przyszłość. Podczas całej książki kilka razy jednocześnie przyciągał do siebie Mare, a jednocześnie odpychał. Jest to tak nieodgadniona postać, że boję się, co mógłby narobić w kolejnej części. No bo kogo w ''Czerwonej królowej'' nie zachwycił ciepły, troskliwy Maven? No właśnie. Wiem, że dużo osób dało się nabrać na ten teatrzyk i obawiam się, że i mnie to czeka z Calem. Obym się myliła!

''Szklany miecz'' to dynamiczna, tajemnicza powieść, z nagłymi zwrotami akcji. Autorka tak miesza poszczególnymi postaciami, że i czytelnik nie wie komu ufać. Victoria tak namąciła mi w głowie, że nie raz miałam w niej chaos. Cała akcja dzieje się w terenie, co sprawia, że jest dużo opisów przyrody. Trochę mnie one męczyły, ale nie ustawałam w czytaniu, bo od tej książki nie mogłam się oderwać. Pomimo, że główna bohaterka jest denerwującą hipokrytką, to uważam, że ta część jest lepsza od poprzedniczki i mam nadzieję, że kolejna okaże się jeszcze lepsza.

Na "Szklany miecz" czekałam już od przeczytania "Czerwonej królowej". Nie zawiodłam się, akcja wciągnęła mnie, czasami szokowała swoją przewrotnością. Każdemu fanowi "Czerwonej królowej" polecam.

Mare - zwykła dziewczyna z Palów. Sprytna złodziejka, która stara się jak może, aby pomóc swojej rodzinie. Odkrywa moce, których nie powinna posiadać. Jest jednocześnie Czerwona i Srebrna. Mogłoby się wydawać, że została sama. Nie spodziewa się, że takich jak ona jest więcej...

Nie byłoby oczywiście "Szklanego miecza", gdyby nie "Czerwona królowa", zacznijmy więc od samego początku. Pierwszy tom miał premierę w Polsce około rok temu i okazał się hitem, zyskał wielu wiernych fanów. W królestwie Norty od wielu lat toczy się nieustająca wojna. Mare wie, że niedługo poślą ją na front wraz z setkami innych i najprawdopodobniej nie wróci już więcej do domu. Los miał jednak dla niej inny plan. Pewnego dnia poznaje Cala - chłopaka, który nieodwracalnie zmienia jej życie. Zatrudnia ją w sowim zamku w roli służącej, ochraniając dziewczynę przed przymusowym poborem do wojska. Niestety, nie wszystko idzie po ich myśli. Ujawniają się tajemnicze moce Mare, moce, które mogą zburzyć cały ład i porządek w królestwie, dlatego dziewczyna jest zmuszona do dalszego życia w kłamstwie.

Tak mniej więcej przedstawia się zarys fabuły pierwszej części, która kończy się ogromnym dramatem i niewyobrażalnym bólem."Szklany miecz" to zdecydowanie mroczniejsza opowieść. Nie ma pięknych zamków, nienagannych manier, cudownych sukien i wytwornych obiadków. Życie bohaterów zamienia się w ciągłą ucieczkę. Rewolucja nie tylko jest planowana, ale już się rozpoczęła, a wraz z nią śmiertelny wyścig z czasem. Nie łatwo przewidzieć następny krok wrogów, aby nie wpaść w pułapkę. Jednak to nie walka jest najtrudniejszą rzeczą, z jaką muszą się zmierzyć. Jak można komukolwiek zaufać, gdy każdy może zdradzić każdego? Gdy nawet najlepszy przyjaciel może okazać się najgorszym wrogiem?

Fabuła "Szklanego miecza" toczy się głównie wokół poszukiwań kolejnych osób, takich jak Mare. Nie są ani Srebrni, ani Czerwoni, ale czymś dokładnie pomiędzy. Ich krew ma karmazynowy kolor, ale moce, którymi władają mówią całkiem co innego. Każda odnaleziona osoba jest zagadką i nie lada wyzwaniem. Nigdy wcześniej nie mieli okazji uwolnić swoją prawdziwą naturę, o treningu nie wspominając. Jedni potrafią się teleportować, inni zmieniają swoją postać, a jeszcze inni potrafią widzieć przyszłość. Każdy z nich, odpowiednio wyszkolony, może być śmiercionośną bronią. Jest tylko jeden mały problem - na to mają za mało czasu.

Mare zmieniła się. Czuje się silniejsza. Ma plan i za wszelką cenę go zrealizuje. Chce odnaleźć innych, nie tylko po to, aby zyskać przewagę, ale również, aby nie czuć się samotną . Zrobi wszystko, aby uratować tych, których kocha i zniszczyć tych, którzy ją skrzywdzili. Nic nie może stanąć na jej drodze (z małym wyjątkiem). Nasz upadły książę Cal natomiast, pogrąża się w smutku. Myślałam, że ujrzę go w furii, z płonącymi oczami, rękami i sercem, ale okazał się bardziej wrażliwy i dotknięty zaistniałą sytuacją. Ja czułabym i zachowywałabym się na jego miejscu tak samo. Nie umiem wyobrazić sobie takiego bólu i cierpienia. Książę walczy, ale mam wrażenie, że czasami brak mu wiary.

Dużym plusem powieści jest przyjemny styl pisania pani Victorii. Czyta się dzięki temu lepiej i sprawniej. Sięgając po tą książkę, spodziewałam się całkowicie innej akcji, ale wcale nie jestem zawiedziona. Wręcz przeciwnie, jestem miło zaskoczona! Brakowało mi trochę intrygi miłosnej, ale jestem pewna, że jeśli o to chodzi, w następnym tomie autorka mnie nie zawiedzie. Nie znalazłam więcej minusów. W "Szklanym mieczu" jestem tak samo zakochana, jak w "Czerwonej królowej" i żałuję tylko, że tyle zwlekałam z sięgnięciem po drugi tom.

Dzisiaj opowiem o drugiej części młodzieżówki, która szturmem zdobyła regały księgarń. Mowa tutaj o Szklanym mieczu, czyli kolejnym tomie serii Czerwona królowa. Debiutująca autorka Victoria Aveyard zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Wspomniana pierwsza część przypadła mi do gustu, byłam zauroczona historią, z niecierpliwością oczekiwałam kontynuacji. Jednocześnie – mimo pozytywnego odbioru – muszę wspomnieć, że miałam kilka obiekcji i uważałam, że autorkę stać na więcej. Żebym była zadowolona Szklany miecz nie mógł być napisany na poziomie Czerwonej królowej. Nie, musiał być lepszy. Czy pisarce udało się przełamać klątwę i sprostać moim – wcale nie małym – wymaganiom?

Dwadzieścia stron. Tyle wystarczyło abym odetchnęła z ulgą i ze spokojem kontynuowała czytanie. Historia zaczyna się dokładnie w momencie, w którym skończył się pierwszy tom i wreszcie wkraczamy do świata, który jest mi bliższy od dworskich intryg i romantycznych rozważań. Oto mamy ucieczkę i pogoń, wojnę i dezercję. Wróg depcze bohaterom po piętach, muszą oni znaleźć sposób nie tylko na odparcie ataku, ale też skuteczne uderzenie. Wreszcie do gry wchodzą inne postacie, mała iskierka buntu zaczyna przeradzać się w ogień. Koniec z sukienkami, czas ubrać mundur!

Mam wrażenie, że to dojrzalsza i lepiej przemyślana historia. Autorka nie omija trudnych tematów, nie boi się zabijać, opisywać niesprawiedliwość, brud i okrucieństwo. Kreuje naprawdę paskudny świat podziału i wzajemnej nienawiści. Oczywiście wszystko w ramach literatury młodzieżowej, ale książka nie traci przez to na wydźwięku i wartości. Wielkie wyrazy uznania za to, że Aveyard traktuje czytelnika, jako osobę myślącą. Nie wiem też na ile to kwestia tłumaczenia, a ile warsztatu pisarki, ale odniosłam wrażenie – i nie tylko ja – że ta część została też lepiej napisana. Język jest plastyczny, spójny, dobitny i ciekawy. Akcja wciąga od pierwszych stron, zdarzają się momenty przestoju, kiedy napięcie nieco opada, ale już po chwili znowu zostajemy wtrąceni w wir emocji. Zdarzało się, że coś zgrzytało mi w konstrukcji dialogów, ale przyjrzę się temu bliżej w kolejnym tomie i wtedy wydam wyrok.

Za wadę uważam tylko jeden element, ale na szczęście to coś, czego pewnie większość za minus nie uzna. Czasami drażni mnie główna bohaterka i jej rozważania nad własną wybitnością, potęgą. Tak, Mare jest groźna, ma moc. Ale ileż można słuchać, że wszyscy się jej boją? Przecież to tylko nastolatka, a zdarza się, że robi z siebie alfę i omegę. Klękajcie narody! Chciałoby się krzyknąć.

Kiedy myślę o Czerwonej królowej uśmiecham się zachęcająco, ale kiedy wspominam Szklany miecz to cieszę się jak głupia i wołam: Czytaj!

Czy polecam? Tak. Dla mnie Victoria Aveyard poradziła sobie z klątwą kontynuacji i stworzyła fenomenalny drugi tom. Nie zawiodłam się. W mojej opinii ta część jest znacznie lepsza od poprzedniej. Wszystko w niej jest takie, jakie powinno: intrygujący świat przedstawiony, nietuzinkowi bohaterowie, emocje, problematyka, klimat i akcja. A kończy się tak, że wręcz usychamy z tęsknoty za trzecim tomem. Bardzo dobra literatura młodzieżowa. Jedna z lepszych pozycji, jakie czytałam (choć nie najlepsza, więc Pani Aveyard ma nad czym pracować). Nie wiem, co mogę innego powiedzieć, więc powtórzę: Czytaj!

czytaj więcej: [Adres usunięty]

Historia o dziewczynie od błyskawic powraca! Czy kontynuacja jest lepsza od swojej poprzedniczki? Czy warto sięgnąć po "Czerwoną królową", a następnie "Szklany miecz"? Tego dowiecie się w dzisiejszej recenzji.

Mare Barrow - na pozór zwykła dziewczyna. W świecie dzielącym się na grupy krwi i uznanie jedynie srebrnych, posiadających niezwykłe moce, prosta czerwona nie odgrywa ważniejszej roli społecznej.

Do czasu. Do czasu, kiedy okazuje się, iż Mare posiada zdolności srebrnych, a kolor jej krwi jest czerwony. W tym momencie jej życie diametralnie się zmienia i zaczyna być znana w całym królestwie Norty.

A co dzieje się w "Szklanym mieczu"? Nadchodzi walka. Walka, która przyniesie straszliwe konsekwencje.

Miałam okazję sięgnąć po Czerwoną Królową w poprzednie wakacje i książka bardzo mi się spodobała. Uważana przez wielu za schematyczny plagiat - mnie wręcz przeciwnie, zachwyciła. Odkryłam w niej coś nowego, nietuzinkowego. Pierwszy tom zostawił mnie w kompletnej niewiedzy i z niecierpliwością oczekiwałam kontynuacji.

Z racji tego, iż pierwszą część czytałam kilka miesięcy temu, nie byłam pewna czy od razu przypomnę sobie dawno zapomniane szczegóły. Na szczęście już po kilkunastu stronach historia całkowicie mnie pochłonęła i dobrze pamiętałam wszystkich bohaterów.

Zaskoczyło mnie to, że trójkąt miłosny właściwie mi nie przeszkadzał. Autorka skupiła się na treści, a wątek romantyczny nie był priorytetem, co niebywale mnie ucieszyło.

Czym byłaby moja recenzja "Szklanego miecza" bez krytyki głównej bohaterki. A więc jest i Mare! Czytanie jak traktowała innych i cały czas się wywyższała, było dla mnie nie lada wyzwaniem! Uwierzcie. Ta dziewczyna to jedna z najbardziej irytujących postaci i aż we mnie buzowało, gdy pokazywała te swoje cholerne iskry, bo przecież jest taka "genialna". Ona nie może umrzeć, bo przecież jest najcenniejsza i nikt by sobie bez niej nie poradził. Życie bez niej byłoby niczym ogród bez kwiatów, bla, bla, bla. Pomińmy też to, że w mniej więcej połowie książki poznajemy bohaterów, którzy posiadają o niebo lepsze zdolności, niż ona sama. Mimo to sądzę, iż niebywale irytująca główna bohaterka była zamierzonym zabiegiem autorki.

Nowi, których odszukano byli niesamowici! Z zaciekawieniem czytałam jakie każdy z nich posiada moce. Ogromną sympatią obdarzyłam Babcię, lecz nie polubiłam Cameron (jednak za pyskowanie Mare ma u mnie wielkiego plusa).

A Shade... W tej części brat Mare podbił moje serce i został jedną z moich ulubionych postaci męskich.

Być może ktoś z Was zastanawia się czy jestem #teamMaven lub #teamCal. Wydaje mi się, że #teamCal. Chociaż żadne z nich mnie w stu procentach do siebie nie przekonuje, to Cala polubiłam bardziej.

Nie spodziewałam się po "Szklanym mieczu" zbyt wartkiej akcji. A jednak! Fabuła toczy się niewiarygodnie szybko, a z każdą pochłoniętą stroną, książka wydawała mi się jeszcze lepsza. Z zachwytem przewracałam kartkę za kartką.

Pani Aveyard słynie z zakończeń w niewłaściwych momentach i można się było spodziewać, iż w Szklanym mieczu nam tego nie odpuści. Kiedy dotarłam do ostatniej kartki... Nie mogłam uwierzyć, że to już koniec! Potrzebowałam wyjaśnień, a jedyne na co mogłam popatrzeć to "podziękowania" od autorki. Pozostaje mi tylko czekać na trzeci tom.

Pozycja okazała się świetną kontynuacją i niezwykłym umilaczem czasu. Uwielbiam tę serię i z ręką na sercu mogę powiedzieć, iż pomimo irytującej Mare, drugi tom jest jeszcze lepszy od pierwszego.