Światło ukryte w mroku

„Światło ukryte w mroku” to książka, którą przeżywa się wraz z każdą przeczytaną stroną. Powieść o okrucieństwie względem drugiego człowieka, o upodleniu, sprowadzeniu do roli robaka, którego w każdej chwili można zdeptać. Jednak jest w niej też iskra dobra, to światło, które rozjaśnia gęstniejący mrok. Oparta na autentycznej historii sióstr Heleny i Stefanii Podgórskich, które podczas II wojny światowej ocaliły trzynaścioro Żydów, ukrywając ich na poddaszu własnego domu. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, dzień za dniem narażały życie, by ocalić kilka innych i nie poddały się nawet wtedy, kiedy do domku, gdzie strych został zaadaptowany na schron, zostały dokwaterowane niemieckie pielęgniarki.

Niesamowita historia, momentami aż ciężko w nią uwierzyć, ale to samo życie, które przecież pisze najróżniejsze scenariusze. „Światło ukryte w mroku” być może jest kolejną traktującą o losach ludzi w czasie wojny, ale wyróżnia ją sposób prowadzenia narracji. Ona jest poruszająca, ale nie jest stronnicza. Pokazuje, że po każdej stronie byli dobrzy i źli, tacy, którzy chcieli pomagać i tacy, którym los innych był obojętny, czy może nawet nie obojetny, ale dla własnego dobra woleli nie widzieć, przemilczeć. Autorka nie ocenia, pozwala nam postawić się w każdej możliwej sytuacji i samemu odpowiedzieć, co ja bym zrobił? Czy dałbym radę? Warto po nią sięgnąć. Na pewno zostaje w pamięci na długo.

Mało brakowało a "Światło ukryte w mroku" umknęłoby mi w powodzi cotygodniowych premier, gdyby nie fakt, że już z okładki krzyczy do mnie moje miasto — PRZEMYŚL. Sami rozumiecie, że książki tej nie mogło zabraknąć na mojej półce, i nie mogłam jej przeczytać wcześniej niż teraz, w momencie, kiedy prawie po pół roku nieobecności, w końcu odwiedzam rodzinne strony.

Sharon Cameron, zainspirowana niezwykłą historią Stefanii Podgórskiej, pisze powieść historyczną, którą pochłania się w jeden, długi wieczór. Autorka dołożyła wszelkich starań, aby oddać wiernie fakty i dobrze opisać miejsce zdarzeń, co docenią zwłaszcza przemyślanie. Główna bohaterka jest dziewczyną ze wsi, która marzyły o życiu w mieście. Jako 14-latka rozpoczyna pracę w sklepie spożywczym, należącym do żydowskiej rodziny Diamant (rok 1939). Jest świadkiem zagłady miasta i ludzkiej moralności. Mimo młodego wieku musi sobie radzić nie tylko z utrzymaniem siebie i młodszej siostry, ale też rodziny, której stała się bardzo bliska. W 1942 zmienia miejsce zamieszkania na Tatarską 3, gdzie to na 8m2, na stryszku, ukrywa 13 ludzkich istnień, narażając się na śmierć. Zerknijcie na kolejne zdjęcia, to właśnie w tym budynku toczyła się ta historia.

"Światło ukryte w mroku" to jedna z tych powieści, które wrażliwy czytelnik przeżywa razem z bohaterami, czasem wręcz czyta i nie wierzy, jak to możliwe, żeby tak młoda osoba wykazywała się taką dojrzałością, tak niewyobrażalnym opanowaniem (biorąc pod uwagę późniejszych współlokatorów). To też dowód na to, by nie oceniać ludzi po wyznaniu, narodowości czy mundurze/ubraniu. Autorka świetnie oddała też stan psychiczny i fizyczny trzynastu Żydów, ratowanie życia to jedno, ale o wiele większym wyzwaniem jest opanowanie swojej głowy, która w takich warunkach czasem płatała figle. Serdecznie polecam Wam tę historię.

IG @angelkubrick

Książka nie jest lekka, przyjemna i fajna. Ale czy tego oczekiwali byśmy od książki która toczy się w Przemyślu podczas wojny, gdzie Żydzi byli masowo zabijani i wywożeni do obozów pracy?

Mimo, że lubię książki wojenne i obozowe, musiałam odkładać ją na półkę, nie dlatego że była męcząca, ale dlatego że chciałam wczuć się w książkę, w losy bohaterskich sióstr.

Siostry Podgórskie, to nikt inny jak młoda kobieta i jej siostra, która jest jeszcze dzieckiem. Okazały się dużym bohaterstwem, w trudnych czasach. Za ukrywanie jednego Żyda groziła śmierć, a co groziło za ukrywanie 13? Śmierć.

Jednak samo ukrywanie, nie nakarmi ludzi. Fusia- Stefania Podgórska, musi pracować w fabryce, kupować i sprzedawać na targu z zyskiem, aby mieć za co kupić jedzenie, z czasem lekarstwo na tyfus.

"Światło ukryte w mroku" trzeba przeczytać. To książka o nadziei, która była trudna w utrzymaniu, gdy każde pukanie do drzwi mogło skończyć się śmiercią. Miłości, tak bardzo nieoczekiwanej w czasie wojny i obecnej na każdym kroku śmierci. Jednak świadectwo sióstr Podgórskich powinno zostać jak najdłużej z naszych głowach i sercach, tak abyśmy pamiętali, o wszystkich którzy narażali życie ratując życie innych, oraz o tych którzy swoje cenne życie stracili z rąk oprawcy za ratowanie niewinnych istnień.

Książka pt. "Światło ukryte w mroku" S. Cameron przedstawia historię nastoletniej Stefanii Podgórskiej, która mieszkała w Przemyślu u żydowskiej rodziny Diamantów. Jej codzienność wypełniała pomoc w sklepie pani Diamant. Kiedy pewnego dnia do miasta wkracza armia niemiecka, rodzina żydowska w trybie natychmiastowym musi stawić się w getcie. Brat wraz z mamą Stefanii zostają zesłani na przymusowe roboty do Niemiec. Wtedy Stefania zostaje sama z młodszą siostrą w okupowanym mieście. Pewnego dnia w progu drzwi Bohaterki stawia się Maks Diamant, który prosi ją o schronienie. Niedługo po tym do domu Stefanii dołączają kolejni Żydzi. Gromada sięga 13 osób... •

Książka "Światło ukryte w mroku" jest dziełem, o którym trzeba mówić głośno! Historia w niej przedstawiona oparta jest na faktach autentycznych, co jest jej atutem (ale nie jedynym!). Postawa Stefanii Podgórskiej była nad podziw nadzwyczajna, bohaterska... Trudno pojąć, iż zaledwie kilkunastoletnia dziewczyna miała tyle w sobie siły i determinacji, by wśród czyhającego zła, przeciwstawić się bezwzględnym nakazom Niemców i skrywać pod swoim dachem trzynaścioro Żydów. Czytając książkę, każdą chwilę przeżywałam z Bohaterką, każdą sytuację widziałam Jej oczami. Jestem pewna, że nie jeden człowiek chciałby mieć tyle odwagi co Stefania Podgórska. Osobiście jestem pod wielkim wrażeniem tej lektury, i z czystym sumieniem stwierdzam, że jest to NAJLEPSZA książka, jaką do tej pory czytałam! Wielkie brawa dla Autorki!!! A mi zostało polecić Wam tę książkę z całego serca! ❤

Dawno nie miałam w rękach książki, która pochłonęłaby mnie bez reszty - tak jak zrobiło to "Światło ukryte w mroku". Zdaję sobie sprawę, że powieść ta jedynie zaadaptowała życiorys głównej bohaterki, zaś określony kształt nadał jej warsztat samej autorki, blisko 80 lat "po fakcie". W większości przypadków zabieg ten przyprawia czytelnika o odruch wymiotny, jednak w tym wypadku nie musimy się czegoś podobnego obawiać. Piękna historia, oddana w równie piękny sposób.

"Człowiek jest nikim, kiedy przygląda się, jak małe dzieci giną mordowane, a sam siedzi w zimnej dziurze zbyt przestraszony, by wyleźć i zareagować. Kiedy całe państwa pragną jego śmierci [...], kiedy psy wartownicze są lepiej traktowane od niego”.

Kolejna historia wojenna oparta na faktach, która znalazła się w moich rękach i na długo pozostanie w pamięci.

"Światło ukryte w mroku" to historia sióstr Podgórskich, które narażając własne życie ratowały Żydów.

Jest to historia nie tylko o czasach, w których przyszło żyć naszym przodków ale również o bohaterach II wojny światowej. Jest to napewno powieść o poświeceniu, odwadze, determinacji i cierpieniu.

Przeważnie jak czytam książki to wyobrażam sobie, że jestem w danym miejscu z bohaterami, że przeżywam z nimi tę historię. Tak było i tym razem. Przeczytałam sporo książek o tematyce obozowej czy i wojennej i za każdym razem ogarnia mnie złość, smutek i bezradność..

Jak ciężko uwierzyć w to co jest w stanie zrobić człowiek człowiekowi.

Chyba nigdy nie będę w stanie tego zrozumieć.

Lubię książki historyczne, jednak ograniczam się raczej do czasów II wojny światowej. Ten okres jest dla mnie najbardziej wstrząsający. "Światło ukryte w mroku" Sharon Cameron jest właśnie taką historią. Cieszyłam się, że tym razem nie była to opowieść dziejąca się w obozie koncentracyjnym. Mało tego, to książka oparta na faktach, tym bardziej jest dla mnie zdumiewające, że ktoś może wykazać się taką odwagą.

Stefania Podgórska już od najmłodszych lat była bardzo rezolutna. Postanowiła, że będzie mieszkać w mieście i z pomocą starszych sióstr uknuła mały spisek i jej mama musiała pozostawić ją w Przemyślu. Nasza bohaterka zaczęła pracę w sklepie u państwa Diamantów. Wkrótce była traktowana jak członek rodziny. Jednak gdy do Polski wtargnęli Niemcy los wszystkich stał się mocno niepewny, gdyż jej pracodawcy było Żydami. Jednak z tej historii możemy przekonać się, że odwaga ludzka nie zna granic. I naprawdę jesteśmy w stanie dla drugiego człowieka znieść wiele.

Książka ma prawie 500 stron, ale nie odczułam tego. Była naprawdę ciekawie napisana. Może chwilkami ociupinke mi się dłużyło, ale to chyba jedyny minus tej powieści. Były w niej momenty wstrząsające, były również wzruszające. Bałam się strasznie o główną bohaterkę i jej rodzinę. Martwiłam się, że naprawdę to wszystko źle się skończy, bo rzadko przy takich tematach liczymy na dobre zakończenie. Książka bardzo zyskuje na tym, że jest oparta na faktach. Aż wydaje się nieprawdopodobne, że takie rzeczy się kiedyś działy. Mimo to historia ta natchnęła mnie pozytywnie. Oby więcej takich ludzi jak główna bohaterka książki. Wtedy świat stałby się lepszy.

Nastoletnia Fusia Podgórska mieszka i pracuje w Przemyślu,w sklepiku żydowskiej rodziny Diamantów.Kiedy do miasta wkraczają Niemcy,jej pracodawcy trafiają do getta i teraz dziewczyna musi sama walczyć o przetrwanie swoje i siostry Helenki.Ich życie zmienia się, kiedy w drzwiach domu Fusi staje Max-syn Diamantów,który jako jedyny wyskoczył z pociągu jadącego do obozu zagłady.Siostry Podgórskie,wbrew zakazowi hitlerowców,zapewniają mu schronienie.Z czasem,w domu przy ul.Tatarskiej 3 ukrywają się kolejni uciekinierzy z getta.

Dziewczynki codziennie żyją w strachu,a każde pukanie do drzwi może oznaczać śmierć.

*********************************************

Książka jest napisana na podstawie prawdziwego pamiętnika Stefanii Podgórskiej,o której-przyznaję-wcześniej nie słyszałam,o czym możemy się dowiedzieć z przypisów autorki.I to właśnie ten rozdział podobał mi się najbardziej.Mogłam z niego poznać dalsze losy bohaterów i obejrzeć ich na zdjęciach.

Historia opowiedziana w książce jest napisana prostym językiem,szybko się ją czyta i na pewno jest przejmująca.

Ale..dla mnie,osoby,która przeczytała już naprawdę bardzo dużo takich książek,była przewidywalna i nie wniosła nic szczególnego.Dlatego postanowiłam,że przez dłuższy czas nie będę sięgać po takie książki,bo zaczynają mnie nudzić i irytować,a przecież powinno być odwrotnie.

Powinny mnie skłaniać do refleksji,bo odwaga tych osób jest czymś niesamowitym.

Dlatego śmiało polecam ją osobom, które sporadycznie sięgają po taką literaturę. Dla nich z pewnością ta historia będzie wyjątkowa.

Są takie książki, które na długo zostają w pamięci, a zaraz po lekturze głowa wręcz wybucha od natłoku emocji. Najczęściej takie właśnie są historie o tematyce wojennej. Czy w tym przypadku również tak było?

'Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że mrok wiąże się ze strachem.'

Stefania i Helena Podgórskie są siostrami, które na czas wojny miały tylko siebie. Wrażenie było jednak pozorne, ponieważ zdecydowały się w domu dać schronienie Żydom. W myśl zasady, że Niemiec może zabić tylko raz, postanowiły ocalić trzynaście innych żyć. Od moment podjęcia tej decyzji każdorazowe pukanie do drzwi powoduje, że serce zamiera im w piersiach. Czy uda im się pomóc każdemu, kto tej pomocy potrzebował?

Sama nie wiem od czego zacząć. Historia na faktach, która przepełniona jest przede wszystkim strachem. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak wielkim. Podczas lektury zastanawiałam się jak zachowałabym się, będąc na miejscu Fusi i Heli, jednak nie potrafiłam. Nie wyobrażam sobie, żeby dzieci, bo starsza była nastolatką, a druga miała tylko osiem lat, potrafiły wykazać się tak niewyobrażalną odwagą. Fusia na pierwszym planie stawiała siostrę i jak sama mówiła, swoich Żydów. Zapracowywała się do upadłego, robiła wszystko, aby w miarę możliwości starczyło jedzenia dla każdego. Narażała tym samym życie nie tylko swoje, ale też swojej małej siostrzyczki, która była równie odważna.

Każdy rozdział dzieje się w określonym przedziale czasowym. Wiemy dzięki temu, jak wydarzenia rozłożyły się w czasie i ile trwała cała historia.

'Niektórzy ludzie nie lubili Żydów. Oczywiście wiedziałam o tym. Co innego jednak nie lubić jakiejś nacji, a co innego odmówić dzieciom i starcom kropli wody. Nigdy się z czymś podobnym nie spotkałam.'

Bohaterem nie jest Iron Man czy Kapitan Ameryka. To osoba taka jak Stefania, Helena i cała grupa osób, które poświęcały swoje życie, aby pomóc przeżyć chociaż jednemu Żydowi. Nie trzeba mieć supermocy, wystarczy chęć pomocy drugiemu człowiekowi i postawienie innych ponad siebie. Właśnie dla takich osób warto poznać tę książkę.

'Strach przychodzi w ciemnościach, gdy leży się nieruchomo i czeka, aż rozlegnie się pukanie do drzwi. Strach rzadko bywa racjonalny.'

Małe, wielkie bohaterki

Pod koniec wojny zarówno naziści, jak i ich zwolennicy, próbowali zniszczyć jak najwięcej dokumentów dotyczących holokaustu, by nie pozostały żadne dowody ich bestialstwa. Zatem, aby odtworzyć skale ludobójstwa, zarówno naukowcy, jak i agencje rządowe i organizacje żydowskie opierają się na różnego rodzaju rejestrach, takich jak spisy ludności czy fragmenty ocalałych materiałów archiwalnych. Tylko w oparciu o te szczątkowe dokumenty można stwierdzić, że w czasie wojny zginęło około 6 milionów Żydów! Liczba ta cały czas ulega zmianie, w miarę zdobywania dokumentów. Choć ilość ofiar przeraża, to jest wyrazem zaślepienia ideą czystości rasowej, a także konsekwencją planowanej i zbiurokratyzowanej zbrodni na ludzkości. Naziści uważali Niemców za „wyższą rasę”, dlatego ich plan obejmował eksterminację „gorszych”, za jakich uznano przede wszystkim Żydów, ale także Romów, niepełnosprawnych Niemców i niektóre ludy słowiańskie (a zwłaszcza Polacy i Rosjanie), mogące stanowić zagrożenia dla tzw. niemieckiej wspólnoty rasowej. Machina mordu była na tyle rozkręcona, że wciągnięto w nią nawet osoby, na które wydano wyrok. W ten sposób wzajemnie na siebie donoszono, Polak był w stanie zdradzić nie tylko Żyda, ale i Polaka, podobna sytuacja występowała w społeczności Żydów. Osiągnięto stan, w którym do nikogo nie można było mieć zaufania, w którym brat wydawał brata, w którym z uwagi na paniczny strach, nie można było liczyć na niczyją pomoc.

Tym większym heroizmem wykazały się siostry Podgórskie – Stefania i Helena, które podczas II wojny światowej ocaliły kilkanaście osób żydowskiego pochodzenia, ukrywając ich w swoim domu. Przejmującą powieść, opartą na tej prawdziwej historii sióstr przeczytać możemy dzięki Sharon Cameron oraz Wydawnictwu Kobiecemu. Bestseller pt. „Światło ukryte w mroku”, to wyróżniająca się na tle innych podobnej tematyce opowieść o bohaterstwie, poświęceniu, ale też strachu przed tym, co nastąpi, kiedy ktokolwiek zorientuje się, że Podgórskie ukrywają Żydów. W kraju, gdzie karą nawet za nakarmienie Żyda była śmierć, Stefania, podjęła decyzję, która mogła skończyć się tragicznie. Kładąc na szali swoje życie i życie swojej siostry, była w stanie ocalić ludzi, których jedyną winą było pochodzenie. Po te wzruszającą książkę sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy historii i osoby zainteresowane okresem II wojny światowej, ale wszyscy, którzy cenią sobie dobrze skonstruowane i poruszające serca historie.

Autorka przybliża nam losy Stefanii Podgórskiej, zwanej Fusią, dziewczynki wychowanej na wsi, której marzeniem było zamieszkać mieście. Ku utrapieniu rodzicielki szybko przeniosła się do sióstr do Przemyśla, rozpoczynając w wieku trzynastu lat dorosłe, wypełnione pracą życie. Posada w sklepie prowadzonym przez rodzinę żydowską zdeterminowała całą jej przyszłość, nie dość bowiem, że państwo Diamant traktowali ją jak członka rodziny, to jeszcze zakochała się (zresztą z wzajemnością) w jednym z synów pracodawców, Iziu. Tę miłość i spokojne życie, jakie prowadziła w domu Diamantów przerwał dramat wojny.

Zgromadzenie Żydów w getcie, ciężka praca, głód – to wszystko stało się udziałem przyjaciół Stefanii, która przez cały ten okres ich odizolowania dostarczała im leki oraz jedzenie. Tę egzystencję przerwała wywózka do obozów – Izio trafił do obozu janowskiego we Lwowie, państwo Diamant, do Bełżca, gdzie zapewne zginęli po wyjściu z bydlęcego wagonu. Stefania kosztem głodu i wielu wyrzeczeń podąża za Izio, próbując umożliwić mu ucieczkę z obozu, niestety na skutek niesprzyjających okoliczności chłopak zostaje złapany i zamordowany. Również jego brat, Maks, zostaje wytypowany do wywózki, ale udaje mu się uciec, wyskakując przez okno. Jego ucieczka staje się bodźcem dla Stefanii do podjęcia decyzji o ukrywaniu nie tylko Maksa, ale i jego kolegi, a następnie kolejnych Żydów. Jednocześnie na dziewczynę spada obowiązek opieki nad małą siostrą, która – w obliczu wojny i tego co się wokół niej dzieje – bardzo szybko dorasta i wkrótce sama zaczyna pomagać Żydom, między innymi przekazując wiadomości do getta.

Lektura książki jest poruszającym doświadczenie szczególnie, iż mamy świadomość, że dotyczy prawdziwych osób i prawdziwych dramatów. Autorka doskonale wyważyła proporcje pomiędzy opisem wydarzeń, a ich tłem społeczno-politycznym, ukazując różne postawy prezentowane przez różne nacje, ale też czyniąc z książki powieść, której nigdy się nie zapomina…

Justyna Gul

Qultura słowa

Swietnie napisana, trzymająca w napięciu i przede wszystkim skłaniająca do refleksji: czy zrobiłabym to samo? Jaka człowiekiem jestem? Gratulacje dla autorki...

"Światło ukryte w mroku" to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach.

Stefania, zwana Fusią, rezolutna dziewczynka, jedna z ośmiorga rodzeństwa, spędza beztroskie dzieciństwo w rodzinnym domu na wsi.

Jednak zazdrości starszym siostrom niezależności i postanawia, tak jak one zamieszkać w Przemyślu.

Podejmuje pracę w sklepie żydowskiej rodziny Diamantów i tak zaczyna się jej niesamowita historia.

Ale cóż to jest za opowieść. Zostajemy wrzuceni w środek akcji i przez 480 stron książki towarzyszymy siostrom Podgórskim.

Czytając, raz po raz w zdumieniu uświadamiamy sobie, że to nie fikcja literacka.

W przypadku takich książek trudno napisać, że się podobała lub była fajna.

Ale zapewniam - jest warta przeczytania.

A rekomendacja syna Stefanii Podgórskiej potwierdza moją opinię.

Światło ukryte w mroku

Stefania to młoda katoliczka. Pragnie opuścić rodzinną wieś i zacząć życie w dużym mieście. W końcu udaje jej się tego dokonać i przeprowadza się do Przemyśla. Tam podejmuje się pracy u żydowskiej rodziny. Szybko się z nimi zaprzyjaźnia i zawdzięcza im wiele. Są dla niej jak rodzina. Jednak w dniu w którym rozpoczyna się wojna wszystko przybiera znacznego tępa. Jak wiadomo Żydzi byli szczególnie źle traktowani przez nazistów. Dlatego też rodzina Diamantów zmuszona zostaje do opuszczenia swojego domu i przeniesienia się do getta. Stefania zostaje jednak w Przemyślu w najmłodszą siostrą Heleną. Skazana na głód, brak pieniędzy i mróz nie poddaje się a ponadto podejmuje się jeszcze większego niebezpieczeństwa. Gdy pewnego dnia z getta ucieka jeden z synów Maks  przychodzi z pomocą właśnie do niej. Ta bez strachu i chwili zastanowienia od razu przyjmuje go pod swoje skrzydła i otacza opieką. Po pewnym czasie przychodzi do niej jeszcze więcej Żydów. Dziewczyna wykazuje się niezwykłą odwagą i nawet gdy jest ich już dużo nikomu pomocy nie odmawia. Jednak nie wszystko jest takie kolorowe. Kara za ukrywanie Żydów i ich rodzin była tylko jedna. Śmierć. Czy Stefanie dotknie kara za uratowanie żydowskich istnień? Kim się stanie lub co będzie dalej ze naszą bohaterką? Co z Iziem do którego chyba najbardziej się przywiązała? Książka o tematyce wojennym jednak nie przedstawia jej w sposób okrutny pełen morderstw i tortur a pokazuje że byli tam też ludzie którzy pomagali i nie bali się śmierci.

Przemyśl. II wojna światowa. Powieść oparta na prawdziwej historii sióstr Heleny i Stefanii Podgórskich, które w domu, w którym mieszkały dały schronienie Żydom z getta.

.

Oczywiście to wielkie uproszczenie wydarzeń opisanych w książce. Jest ona bowiem przede wszystkim o życiu sióstr, o wszystkim co przeżyły w tym strasznym czasie. Powieść napisana tak ładnie, że nie przeszkadzała mi narracja w pierwszej osobie, której raczej nie lubię. Ponadto jest wyjątkowo dynamiczna. Zdania są tak składnie budowane, styl tak przyjemny, że naprawdę bardzo dobrze się ją czyta (tłumaczenie Urszula Gardner). Ja wiem, że zaraz ktoś się znajdzie, kto uzna, że te przymiotniki nie są adekwatne do charakteru książki, od razu więc prostuję. Piszę tu o STYLU książki, proszę zwrócić uwagę. Co jeszcze istotne, choć przeczytałam już w życiu trochę książek o podobnej tematyce, ta wydaje się wyjątkowo prawdziwa, naturalna. Taka życiowa, że smutkami ale i radościami, które ludzie mogli przeżywać. Rownież z niedowiarzaniem w prawdziwość faktów, które się rozgrywają na ich oczach. I z ludźmi różnymi jak dziś. Złymi i dobrymi bez względu na narodowość i profesję. Jest też mnóstwo rozterek, pomagać czy nie pomagać, gdzie tkwi mniejsze zło, jak walczyć z wyrzutami sumienia...

Oczywiście, nie ma co odnosić się do treści, w sensie zdarzeń i zachowań postaci, bo to nie mnie oceniać. Mogę się pokusić o sytuację nam teraźniejsze ale nie o te ciężkie czasy historyczne. Jest przejmująco, smutno, tragicznie, wzruszająco. Wiadomo, że człowiek się sporo denerwuje przy takim czytaniu, niemoc i żal jest ogromny. Każdy zdaje sobie z tego sprawę.

Całości dopełnia nota biograficzna sióstr wraz z autentycznymi zdjęciami  Ponadto twarda obwoluta i przyjemna dla oka czcionka. Muszę przyznać, że ładnie wydana jest ta książka.

"Nie należy wrzucać wszystkich do jednego worka. Ludzie różnią się między sobą. Zarówno Żydzi, jak i Polacy. A nawet Niemcy."

Wojna wyzwala różnorodne typy zachowań człowieka, w tym skrajne i kontrastowe, okrutne i bezlitosne, odważne i heroiczne. Sami do końca nie wiemy, do której z grup zaliczylibyśmy się, gdyby los postawił nas w mega dramatycznej sytuacji. Czy bylibyśmy zdolni stanąć w obronie słabszych i dyskryminowanych? A może krylibyśmy się za plecami innych udając, że nie dostrzegamy niedoli sąsiadów i przyjaciół. A jeśli zwykła ludzka przyzwoitość wymagałaby dać schronienie obcym, a przy tym ryzykować życiem własnym i rodziny, stać byłoby nas na okazanie prawdziwego człowieczeństwa? Wielokrotnie, przy okazji czytania podobnych powieści, podejmowałam w rozważaniach i rozmowach te zagadnienia. Za każdym razem, wraz z wiekiem, mój podziw wobec faktyczne dających świadectwo heroizmu i sprawiedliwości, nieustannie rośnie i utrwala się. „Światło ukryte w mroku” zmusza jeszcze do dociekań, skąd u młodych osób wielka chęć i siła niesienia pomocy potrzebującym, tak szczera, że zawstydza biernych dorosłych?

Powieść wywiera ogromne wrażenie, wyzwala mnóstwo emocji, przywołuje prawdziwe zdarzenia, miejsca i osoby. Pięknie sfabularyzowana opowieść o niezwykłej postawie sióstr podczas drugiej wojny światowej. Chociaż same osamotnione i oddzielone od rodziny podejmują się bohaterskich czynów. Ledwie dorosła Stefania Podgórska i jej sześcioletnia siostra Helena ukrywają na strychu trzynaścioro osób żydowskiego pochodzenia. Koszmar wojennej codzienności zintensyfikowany strachem przed wykryciem. Cudem zdobywają żywność i podstawowe artykuły, maskują istnienie ukrywających się, przenikają ukradkiem ulicami podczas godziny policyjnej, zaglądają śmierci w oczy podczas wizyt w getcie. Dochowują ścisłej tajemnicy, nawet przed sąsiadami i znajomymi, tak naprawdę nie wiedzą, kto jest sprzymierzeńcem lub wrogiem, kto wykaże się zrozumieniem lub doniesie gestapowcom. Jednak i w zgliszczach zbombardowanego i okupowanego Przemyśla może tlić się nieśmiały promyk nadziei, rodzić przyjaźń i miłość. Sharon Cameron zwraca uwagę nie tylko na chwalebną postawę Polek w niesieniu pomocy wykluczonym ze społeczeństwa, ale również uświadamia jak różnie cudem ocaleni Żydzi wykazywali wdzięczność i podziękowania wobec wybawczyń. Niektórzy nawet bez zwykłych słów pożegnań zrywali w dniach wyzwolenia kontakt z dziewczętami, a przecież zawdzięczali im życie. Wspomnienia dające do myślenia. Zło i dobro kryją się w każdym z nas, i to od nas zależy, której stronie pozwolimy dojść do głosu, jakie wnioski wyciągniemy z wewnętrznej walki miotających się sprzeczności, uczuć i lęków.

[Adres usunięty]

Książka, którą wzięłam do ręki to kolejna opowieść wojennych losów.

Przeczytałam ja jednak jednym "tchem". Wartka akcja jak również opowieść w pierwszej osobie powoduje,że czytelnik widzi Przemyśl w wojennej zawierusze i utożsamia się ze strachem i emocjami bohaterów.

Polecam bardzo!

Książka jest niesamowita, wciąga od pierwszej strony ma się wrażenie jakby było się z bohaterami, emocje niesamowite, książkę czyta się jednym tchem, polecam z całego serca

Przemyśl. Stefania wiedzie spokojne życie wraz z zaprzyjaźnioną Żydowską rodziną, gdy do miasta wkraczają Niemcy. Ten dzień diametralnie zmienia ich życie. Państwo Diamantowie trafiają do getta, a Stefania zostaje sama. Zrozpaczona wyrusza do swojej rodziny, gdzie spotyka tylko swoją sześcioletnią siostrę Helenkę. Razem wracają do Przemyśla i stawiają czoła okrucieństwom jakie wyrządzają Niemcy.

Pewnego dnia w ich progu zjawia się Maks Diamant, co powoduje, że siostry Podgórskie decydują się na bohaterskie czyny, które mogą przepłacić własnym życiem. Na każdym rogu ulicy wiszą plakaty informujące o karze śmierci osobom, które w jakikolwiek sposób pomagają Żydom, a mimo to decydują się pomóc Maksowi. Jak się później okazuje, nie tylko Maks może liczyć na pomoc sióstr.

Jest to przepiękna powieść o sile miłości do drugiego człowieka. Miłości, która nie zważa na różnice i pojawiające się dookoła podziały między ludźmi. Książka Sharon Cameron przypomina nam o losach ludzi, którzy walczyli każdego dnia, by przetrwać. O ludziach, którzy przeżyli koszmar, który nas tylko ewentualnie może wybudzić ze snu. A to wszystko działo się naprawdę…Cierpienie, ból, rozpacz i strach. Uczucia, które towarzyszyły bohaterom książki każdego dnia. Towarzyszyły młodym, silnym mężczyznom, pięknym i atrakcyjnym kobietom, starcom oraz dzieciom, które utraciły beztroskie dzieciństwo.

Szczególną uwagę pragnę zwrócić na siostry Podgórskie, które są dla mnie wielkimi bohaterkami, do teraz się zastanawiam czy ja byłabym zdolna do takich czynów i nadal nie potrafię znaleźć odpowiedzi. Mogły przeżyć tą wojnę nieco spokojniej, o ile można tak powiedzieć o tamtych czasach, ale wybrały strach i walkę o życie innych istnień.

„Trzynaście istnień w zestawieniu ze śmiercią jednego człowieka – rzekła raz – Bilans był naprawdę korzystny” – Są to słowa Stefanii Podgórskiej w jednym z wywiadów, co tylko potwierdza jak wspaniałą osobą była i jak wielkie miała serce. Serce, które zostało tak poranione, że tak naprawdę nigdy się nie zagoiło, nigdy nie było takie jak przed wojną. Tak jak serca milionów istnień.

Warto się zatrzymać i poświęcić czas na przeczytanie owej książki, która opisuje prawdziwe wydarzenia. Na oddanie szacunku bohaterom, którzy przeżyli i musieli od nowa układać sobie życie, chociaż koszmary przeżytych lat nigdy do końca nie dały o sobie zapomnieć. Pamiętajmy, że nie zawsze byliśmy wolni, że nie zawsze mogliśmy decydować o swoim życiu, że to wszystko co czytają nasze oczy, ich oczy widziały.

"Coś we mnie pękło. Pomyślałam, że to moje serce. Ale z pękniętego serca było tyle samo pożytku co ze strachu i z gniewu".

Helena Podgórska opuszcza swój rodzinny dom na wsi i zamieszkuje w Przemyślu. Odnajduje dom i pracę u rodziny polskich żydów, Diamantów. Wkrótce zostaje narzeczoną jednego z nich. Jednak w ich spokojne życie wkracza wybuch II Wojny Światowej, a nadzieja na to, że sytuacja się uspokoi, znika kiedy dziewczyna dowiaduje się o losie żydów. Wkrótce rodzina Diamantów dostaje nakaz opuszczenia swojego domu. Ich podopieczna postanawia się nimi zaopiekować, ale ich drogi rozchodzą się. Pewnego dnia do drzwi jej domu puka Maks Diamant. Stefania wraz z siostrą Heleną, postanawiają go ukryć na strychu. Wkrótce dołączają do niego kolejni Żydzi.

"Światło ukryte w mroku" to powieść, która od samego początku porusza wrażliwe struny u czytelnika. Pomimo tego, że historia Stefanii i Heleny wydarzyła się dawno temu, autorka tchnęła życie na stronach tej powieści. Poznajemy tu kobietę, która pomimo strachu i panującego terroru, starała się pomóc jak największej liczbie osób. Czy miała chwilę zwątpienia i słabości? Momenty, w których znalazła się osoba, której mogła odmówić pomocy? Oczywiście, że tak, ale Helena kierowała się głównie dobrem innych, nawet jeśli znalazły się osoby, które swoimi groźbami wymuszały schronienie. Ta powieść pokazuje również jak w obliczu niebezpieczeństwa, potrzeby chronienia siebie i swoich bliskich, zmienia się postępowanie ludzi. Zanika sąsiedzka pomoc, potrzeba przetrwania sprawia, że ludzie coraz mniej chętnie wyciągają do siebie pomocną dłoń i patrzą tylko na własne potrzeby. Jednak wśród chaosu wojny, w czasach, kiedy jest niszczona ludzka godność, kiedy w ludziach budzą się bestie, wśród tego mroku, pojawiają się światełka dobroci. Takimi światełkami są między innymi Stefania i jej młodsza siostra Helena, która pomimo młodego wieku, rozumiała powagę sytuacji i pomagała siostrze.

Autorka stworzyła emocjonalne i realistyczne odzwierciedlenie losów sióstr. Lektura nie tylko trzyma w napięciu, ale sprawia, że wraz z bohaterką odczuwa się strach, beznadzieję, ale również chwile radości i beztroski. Doświadczamy jej rozterek i jesteśmy obserwatorami miłości, która rodziła się pomiędzy nią, a Diamantem. Nie zabraknie tu również niebezpieczeństwa, które trzyma w napięciu. Ta historia pokazuje, że nie należy klasyfikować i dyskryminować ludzi ze względu na pochodzenie, wyzwaną religię i wiele innych rzeczy. Wszyscy zasługujemy na godność i szacunek. Na przykładzie II Wojny Światowej powinniśmy wyciągnąć ważną lekcję na temat tego, do czego doprowadza nienawiść i podział ludzi. Ta historia pokazuje również, że nie każdy Żyd i Polak był dobry, zdarzali się ludzie, którzy patrzyli tylko na własne interesy i zamykali drzwi przed nosem tych, którzy błagali o pomoc. Jednak zdarzali się również Niemcy, którzy nieoczekiwanie przychodzili z pomocną dłonią.

"Światło ukryte w mroku" to historia wstrząsająca, poruszająca i skłaniająca do refleksji, ale również dająca nadzieję na to, że tam gdzie dzieje się zło, zawsze jest światło, pomocna dłoń, której można się chwycić. Ta książka nie jest literaturą faktu, ale prawdziwość zdarzeń w niej potwierdził syn Stefanii Podgórskiej. Sama Sharon Cameron informuje, że bazowała na pamiętniku Stefanii, który otrzymała od jej syna. Są niewielkie różnice pomiędzy zapiskami Stefanii, a powieścią, ale o tym opowie Wam sama autorka. Ja ze swojej strony dodam jeszcze, że to powieść, po którą warto sięgnąć, ponieważ zostaje w pamięci na bardzo długo.

Przepiękna historia dwóch sióstr, które znalazły w sobie tak dużo odwagi, że aż trudno uwierzyć, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Powieść czyta się jednym tchem mając ciągle w pamięci to, że to wszystko było tak niedawno. Poruszająca książką, polecam bardzo.