Ojciec Chrzestny

Od pewnego czasu gustuję głównie w książkach mafijnych. Uważam, że są dla mnie wyśmienitą rozrywką, która zaspokaja moje czytelnicze potrzeby. Zawsze sięgałam raczej po romanse mafijne lecz zdecydowałam się przeczytać klasyk z tego gatunku. I właśnie w taki sposób w moich dłoniach znalazł się „Ojciec Chrzestny”

Puzo w swoim dziele przedstawia nam historię bezwzględnego mafiosa, który pomimo tego, że jest znany przez każdą osobę obracającą się w takim szemranym towarzystwie decyduje się zerwać jedną z współprac na światową skalę. Początkowo nikt nie chce mu w to uwierzyć lecz gdy Vito Corleone pokazuje, że kto wszedł z nim w jakąkolwiek relacje nie zostanie już nigdy wypuszczony spod jego władczych żądań.

Autor dzięki temu w jaki sposób kreuje nam postać Ojca Chrzestnego dodaje nam adrenaliny od pierwszych stron. Akcja nie toczy się szybko, mimo to potrafi być ona także tak nieprzewidywalna jak i zaskakująca, że potrafi wprowadzić czytelnika w cały świat mafijnych porachunków oraz walce na życie i śmierć. W książce bardzo spodobał mi się motyw rodziny składającej się z samych „ciemnych” typków z jednym, najstarszym i najbardziej doświadczonym na czele. To w jaki sposób byli stworzeni bohaterowie zapierało mi dech w piersiach gdyż było to naprawdę mistrzowskie. Uważam, że dosłownie nikt nie może konkurować z Mario Puzo jeśli chodzi o książki mafijne gdyż to właśnie ten autor stworzył takie cudo, którym możemy zachwycać się na każdym kontynencie. Nie mam co tu dużo mówić, ta książka była po prostu wybitna. Uważam, że pióro Puzo jest wręcz fenomenalne oraz niepodrabialne dzięki czemu może ON konkurować z innymi najlepszymi autorami światowej sławy. Zdecydowanie musicie wpisać tą powieść do waszej listy książek do przeczytania na przysłowiowe wczoraj. Nie zawiedziecie się, Mario jest najlepszym pisarzem z jakim miałam możliwość się spotkać. Trafia ON na listę moich ulubieńców. Powiem to dosłownie tak jak Ula (Słomka) jedynie zmienię drugie słowo „CZYTAJCIE OJCA CHRZESTNEGO!”.

Lektura... nie do odrzucenia ;)

Mario Puzo w swoim najlepszym wydaniu. Genialna gangsterska epopeja rodziny Corleone to, mogłoby się wydawać, opowieść wyłącznie o piętrzących się stosach trupów, o szalejących na ulicach przyjemniaczkach z pistoletami maszynowymi w rękach i o ich bossach, wydających półgębkiem krwawe rozkazy w kłębach dymu z cygar, podczas nowego rozdania kart przy pokerowym stoliku. Otóż wcale tak nie jest.

Książka jest krwawa, to fakt, ale opowiada przede wszystkim o rodzinie jako wartości, o sprawiedliwości i o konieczności walki o nią, nawet jeśli wiodące ku niej metody nie są zgodne z prawem. "Ojciec chrzestny" jest fascynującą historią ojca rodziny, którego twarde i bezlitosne zasady rządzące życiem zmuszają do zapewnienia rodzinie bytu wszelkimi możliwymi sposobami. Prowadzi to rzecz jasna do wielu społecznych patologii o charakterze wybitnie przestępczym, jednak książka - przynajmniej dla mnie - pokazuje, obok całego zła leżącego u podstaw wszystkich mafijnych organizacji przestępczych, że czasem człowiek stoi przed wyborem: czy być uczciwym, lecz zaszczutym i przegranym, czy też żyć godnie, zapewnić rodzinie to, na co zasługuje, lecz grać wbrew zasadom. I jeśli człowiek kocha swoją rodzinę, to poważy się na wszystko.

Pouczający wniosek. Genialna powieść. Obowiązkiem jest mieć ją na półce.

Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

Druga połowa lat czterdziestych XX wieku, Stany Zjednoczone. Poznajemy rodzinę Corleone, jeden z sześciu wielkich klanów mafijnych działających w Nowym Jorku. Na czele rodziny stoi Don Vito Corleone, zwany ojcem chrzestnym. Człowiek, który zbudował swoje życie i potęgę przelewając krew innych ludzi. Groźny gangster i człowiek głęboko tradycyjny, dla którego szczególnie ważne są wartości rodzinne. Don Corleone kończy swoją karierę i potrzebuje następcy, któremu mógłby powierzyć rodzinny biznes. Ma trzech synów: porywczego Sonny'ego, trochę nieudolnego Freddy'ego i najmłodszego Michaela, który nie wykazuje zainteresowania interesami prowadzonymi przez ojca. Jest również Tom Hogen, niemiecko- irlandzka sierota, którego Corleone jako dziecko przyjął pod swój dach i wychował, czyniąc go condigliori, swoim doradcą. Gdy pozycja dona Corleone słabnie, a na horyzoncie nie widać godnego następcy pozostałe nowojorskie rodziny rozpoczynają kampanię przeciwko Corleone, pragnąc przejąć jego wpływy i kontakty. Vito potrzebuje nowego dona. Pytanie brzmi, kto wzmocni i przejmie kontrolę nad rodziną?

Epicka powieść Mario Puzo "Ojciec chrzestny" o wojnach mafii zachwyca czytelników już blisko pięć dekad. To historia sukcesji, przekazywania władzy, pałeczki ubroczonej krwią kolejnemu pokoleniu.

Pisarz oswoił w niej świat mafii, nadając jej wymiar niemal romantyczny. Obserwujemy gangsterskie porachunki, wymuszenia, krwawe zbrodnie, a mimo to postrzegamy członków rodziny Corleone jako postacie fascynujące i co może wydawać się dziwne odbieramy je pozytywnie. Wszystko dzięki tytułowemu Ojcu chrzestnemu.

Sycylijski imigrant Vito Corleone dostał się na szczyt zbrodniczego podziemia dzięki swojemu rozsądkowi, analitycznemu umysłowi i honorowi. Wyświadczając ludziom większe i mniejsze przysługi, składając "propozycje nie do odrzucenia" i odbiera zaciągnięte długi wtedy, gdy tego potrzebował. Jest pewien, że żaden z dłużników nie odmówi w obawie przed jego potęgą, a także ze względu na lojalność i szacunek wobec swojego dona. Jest uprzejmy, spokojny, najważniejsza jest dla niego rodzina i przyjaciele. Don Vito zawsze dotrzymuje danego słowa, zrobi to czego nie zrobi państwo. W tym brutalnym, pełnym przemocy świecie, przestrzegający swojego kodeksu moralnego don wydaje się być bardziej sprawiedliwym niż sądy.

"Mój ojciec jest biznesmenem starającym się zapewnić byt żony i dzieci, i tych przyjaciół, których kiedyś może potrzebować w trudnym momencie. Nie akceptuje nakazów społeczeństwa, w którym żyjemy, bo te nakazy zmusiły go do życia nieodpowiedniego da takiego człowieka jak on, człowieka o niezwykłej sile i charakterze. Musisz zrozumieć, że uważa siebie za równego wszystkim tym wielkim ludziom, takim jak prezydenci i premierzy, sędziowie Sądu Najwyższego i gubernatorzy stanów. Nie zgadza się, żeby mu narzucali swoją wolę. Odmawia stosowania się do reguł stworzonych przez innych, reguł, które skazują go na życiową porażkę. Ale jego ostatecznym celem jest wejście w to społeczeństwo z pewną władzą, ponieważ społeczeństwo w gruncie rzeczy nie chroni tych swoich członków, którzy nie mają własnej, osobistej władzy. Tymczasem zaś kieruje się kodeksem etycznym, który uważa za znacznie wyższy od legalnej struktury społeczeństwa."

Mario Puzo stworzył niezwykłą historię, wielowątkową opowieść, w której poznajemy nie tylko samego dona, postać nietuzinkową, niejednoznaczną, ulepioną ze skrajności, ale każdego z członków jego rodziny, synów, Toma Hogena, jego dwóch caporegime- Clemenzę i Tessia czy kobiet z rodziny Corleone, które gotują, wychowują dzieci, modlą się o zbawienie swoich mężczyzn, płaczą po stracie mężów, ojców i braci, ale rozumieją te ofiary.

Pisarz zachwyca plastycznymi i barwnymi opisami, z drugiej strony narracja pozbawiona jest większego ładunku emocjonalnego, bije z niej chłód, strach przed otrzymaniem ołowianej kuli i bezduszność sycylijskiej mafii.

"Za każdą wielką fortuną kryje się wielka zbrodnia" głosi motto "Ojca chrzestnego", jednak najgłośniejsza powieść Mario Puzo to nie tylko przesiąknięta dymem cygar, skąpana we krwi, pełna przemocy opowieść o gangsterskich porachunkach. To historia wielkiej siły rodzinny, przyjaźni, tak potrzebnych w świecie w którym wartości rodzinne powoli umierają, o honorze, lojalności i zemście, która "smakuje najlepiej, kiedy jest zimna". Mistrzowska pozycja.

Drogi Czytelniku chciałbym Ci złożyć propozycję nie od odrzucenia – lekturę książki Mario Puzo „Ojciec Chrzestny”. Jest to jedna z największych powieści XX wieku, sprzedana w ponad 20 milionach egzemplarzy, wsławiona obsypanym Oscarami filmem Francisca Forda Coppoli.

Mario Puzo urodził się 15 października 1920 w Nowym Jorku, w rodzinie emigrantów. W czasie wojny służył w wojsku, stacjonował w Niemczech i w Azji Wschodniej. Po wojnie pozostał w Niemczech i pracował przy służbach powietrznych, jako pracownik cywilny. W 1969 roku ukazała się jego najsłynniejsza powieść „Ojciec Chrzestny”. Od razu stała się bestsellerem i przyniosła pisarzowi ogromny rozgłos na całym świecie i na jej podstawie powstała filmowa trylogia „Ojca Chrzestnego” w reżyserii Francisa Forda Coppoli. Mario Puzo wspólnie z reżyserem napisał scenariusz do wszystkich trzech części. Za pierwsze dwie autorzy otrzymali statuetki Oscara. Natomiast trzecia część została wyróżniona nominacją. Do jego znanych książek zalicza się jeszcze: „Sycylijczyk”, „Czwarty K”, „Ostatni Don” i wydana pośmiertnie, dokończona przez wieloletnią towarzyszkę życia Carol Gino: "Rodzina Borgiów". Mario Puzo zmarł na atak serca w swoim domu na Long Island w lipcu 1999 roku.

Don Vito Corleone jest Ojcem Chrzestnym jednej z sześciu nowojorskich rodzin mafijnych. Tyran i szantażysta (stąd słynne powiedzenie „zamierzam złożyć mu propozycję nie do odrzucenia”), a zarazem człowiek honoru, sprawuje rządy silną ręką. Jego decyzje mają charakter ostateczny. Wśród swoich wrogów wzbudza respekt i strach, wśród przyjaciół – zasłużony, choć nie całkiem bezinteresowny szacunek. Kiedy odmawia uczestnictwa w nowym, intratnym interesie, handlu narkotykami, wchodzi w ostry, krwawy konflikt z Cosą Nostrą. Honor rodziny może uratować tylko najmłodszy, ukochany syn Vita - Michael.

W mojej ocenie „Ojciec Chrzestny” to absolutne arcydzieło. Autor w genialny sposób przedstawił świat sycylijskiej rodziny mafijnej sprawującej rządy w Nowym Jorku. Na początku centralną postacią powieści jest Vito Corleone, założyciel rodziny i zarazem tytułowy Ojciec Chrzestny. Z czasem na pierwszy plan wychodzi Michael. Mario Puzo doskonale przedstawił przemianę najmłodszego syna Dona – od bohatera wojennego i człowieka odcinającego się od mafijnych interesów rodziny do bezwzględnego gangstera, który bez żadnych skrupułów rozprawia się ze swoimi wrogami. Zresztą różnorodność charakterów jest bardzo mocną stroną książki. Najlepiej obrazują to dzieci Vita: porywczy Sonny, bezbarwny Fredo, pyskata Connie, zrównoważony Tom i niezwykle inteligentny Michael.

Wszyscy członkowie mafii kierują się niepisanym kodeksem postępowania. Najważniejszy dla nich jest honor, złożona obietnica, oraz rodzina – ta biologiczna, ale także ta mafijna. Powoduje to, że, mimo że są to bandyci i mordercy to zdecydowaną większość z nich darzymy sympatią.

„Ojciec Chrzestny” to jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałem. Pomimo niełatwego tematu czyta się ją bardzo lekko. I nawet rozdziały, które mają luźniejszy związek z całością, są napisane w taki sposób, że ciężko się od nich oderwać. Powieść polecam wszystkim miłośnikom dobrej literatury. I nie zgodzę się z opinią, że jest to książka tylko dla prawdziwych mężczyzn. Moja żona, która uwielbia tę powieść, jest najlepszym przykładem na to, że i kobieta może zachwycić się taką tematyką.

Na koniec muszę wspomnieć o świetnej ekranizacji „Ojca Chrzestnego” z rewelacyjną obsadą: Al Pacino, James Caan, Robert Duvall, ale przede wszystkim genialny Marlon Brando, jako Don Vito Corleone – moim skromnym zdaniem, najlepsza rola w historii kina.

Jeżeli Szanowny Czytelniku nie czytałeś do tej pory tej książki i nie oglądałeś filmu, to jak najszybciej nadrób tę zaległość. Na pewno nie pożałujesz.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Arcydzieło „Ojciec chrzestny” autorstwa Mario Puzo to piekielny portret przestępczego podziemia lat 40. XX wieku. Jest to również intymna opowieść o rodzinie Corleone osadzona w samym sercu amerykańskiej mafii. Ciągle szokuje mimo upływającego czasu, ale to fenomenalna historia o szantażu, morderstwach, ale też o więzach i wartościach rodzinnych. Prawdziwa klasyka.

„Vito Corleone jest Ojcem Chrzestnym jednej z sześciu nowojorskich rodzin mafijnych. Sprawuje rządy żelazną ręką, a ci, którzy nie podporządkowują się jego decyzjom, nie mogą liczyć na łaskę. To człowiek honoru, ale zarazem tyran i szantażysta, który wśród wrogów wzbudza strach, a wśród przyjaciół – zasłużony, choć nie całkiem bezinteresowny, szacunek. Kiedy odmawia uczestnictwa w nowym, niezwykle opłacalnym interesie – handlu narkotykami – wchodzi w ostry konflikt z cosa nostrą. Przyszłość rodziny może uratować tylko najmłodszy syn Vita, Michael, bohater wojenny, który z brudnymi interesami nie chciał mieć nic wspólnego. Czy okaże się godnym następcą Ojca Chrzestnego?”

Mario Puzo stworzył powieść o fikcyjnej rodzinie przestępczej Corleone, której akcja rozgrywa się tuż po drugiej wojnie światowej w stanie Nowy Jork. Książka podzielona jest na kilka historii o różnych członkach rodziny, niemal jak zbiór opowiadań, a nie ciągła fabuła. Styl pisania Mario Puzo jest łatwy do odczytania, a wszystkie postaci wydają się dobrze przemyślane, z dokładnością i zadbaniem o szczegóły. Po przeczytaniu miałam odczucie, że bohaterowie są przedstawiani bardziej jako przedsiębiorcy kierujący się własnym zestawem praw niż są jakimikolwiek kryminalistami. Pomijając oczywiście czasem nieprzyjemne opisy zabójstw.

Co podobało mi się w tej książce: Mario Puzo pięknie portretuje kryminalny podziemny świat Nowego Jorku. Nie poświęca zbyt wiele czasu na opisywanie wszystkiego, co jest szczególne w tym okresie; zamiast tego koncentruje się na fabule, a okres w jakim toczy się akcja nie ma na nią wpływu. Oczywiście istnieją odniesienia do tego, co dzieje się na świecie poza mafią, ale autor utrzymuje równowagę między fikcją, a faktem, który należy przedstawić. Wydarzenia z książki są przedstawione w realistycznym świetle; nie ma wątpliwości, że tak właśnie się stało i prawdopodobnie do pewnego stopnia zdarza się to dzisiaj.

W powieści pojawia się więcej interesujących zagadnień takich jak polityka i moralność wymiaru sprawiedliwości. Świat Vito Corleone jest ukształtowany wokół patriarchatu. Ojciec chrzestny reprezentuje autorytet, któremu muszą podporządkować się jego naśladowcy. Jest wręcz wszechmocny, niczym bóstwo. Panuje nad światem a jego słowo pozwala przekraczać pewne granice.

Rozumiem, dlaczego jest to tak kultowa książka. Jej ton jest doskonały, ponieważ przedstawia ten mroczny, ponury podziemny świat, który rządzi się swoimi prawami oraz jest tak intrygujący, że chcesz czytać coraz więcej. Ojciec chrzestny w swej intensywności emocji związanych z wydarzeniami, które przedstawia, a zwykły, neutralny styl narracji służy jako doskonała przykrywka. Całkowity brak moralnego werdyktu lub osądowego kolorowania przez autora pozostawia czytelnikowi swobodę wyciągania własnych wniosków na temat bohaterów i być może właśnie dlatego najbardziej podoba się to jego czytelnikom.