Ofiara bez twarzy

Fabian Risk jest inspektorem. Można powiedzieć, że że sztokholmskiej policji wyleciał z hukiem. Niemniej Astrid Tuvesson przyjmuje go do swojego zespołu i Risk zaczyna pracę jeszcze na urlopie, który notabene miał spędzić z rodziną, próbując odbudować to co jeszcze się da.

Zamordowanym okazuje się kolega z klasy Fabiana. Dość szybko wychodzi na jaw, że zabójca ma skrupulatny i dokładny plan i na jednej ofierze się nie skończy.

W zeszłym roku z przypadku bardziej niz wyboru przeczytałam część drugą tej serii, więc postanowiłam wrócić do pierwszej 🙈 i czytając miałam wrażenie, że coś przeoczyłam. Zwolnienie Riska ze sztokholmskiej policji jest bardzo nie jasne, taki niewiele znaczący wątek, a jednak gdzieś mi zabrakło wyjaśnienia o co dokładnie poszło.

Fabian Risk to dla mnie inteligentny idiota🤦‍♀️serio, facet ma na prawdę łep na karku, czasami tylko styki mu się nis łączą z przepracowania, ale niektórych podjętych przez niego decyzji nikaj nke potrafię sobie wytłumaczyć. Jedynie na myśl przychodzi mi tylko, że ten człowiek lubi życie na krawędzi i nie zważa na bezpieczeństwo. Tylko, że swoimi głupimi pomysłami sprowadza nieszczęście na innych. Podobało mi jak został przedstawionych wątek przemocy psychicznej i fizycznej w szkole. Autor wtrącając wpisy z pamiętnika unaocznia czytelnikowi jak ofiara może stać się niewidziala dla innych. Nie będę rozwijać tej myśli, ale świetnie to zostało zoobrazowane.

Całe śledztwo to jeden wielki wyścig z czasem, akcja jest równomierna, ale napięcie rośnie z każdą kolejną ofiarą...

Jeśli jeszcze nie znacie Ahnhema, a lubicie skandynawskie kryminały, to polecam bardzo😁

Tylko te nordyckie nazwy... ehhh💁‍♀️😂

Ten kryminał jest mistrzem w swoim gatunku - tak wyrazistych zwrotów akcji (zwłaszcza tego związanego z pierwszoosobową narracją) dawno nie doświadczyłam. Plus świetnie skonstruowana intryga, dający się lubić mimo wad bohaterowie, buzujące napięcie, morderca, który przeraża swoją bliskością, i typowo skandynawski realizm (który pamięta o tym, że bohaterowie muszą coś zjeść albo spać) sprawiają, że tę książkę po prostu warto przeczytać.

A po nieco dłuższą recenzję zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]

Stefan Ahnhem wziął na warsztat temat, który w literaturze już wielokrotnie występował, a jednak udało mu się z niego zrobić naprawdę majstersztyk. Książka jest genialnie zaplanowana i napisana, autor zamiast przybliżać nas do rozwiązania, komplikuje i miesza wątki. Akcja mknie jak burza, a finał jest zupełnie nieprzewidywalny i zaskakujący. Fabuła jest bardzo złożona, obejmuje nie tylko wątek kryminalny, ale porusza również ważne aspekty społeczne, jak przemoc w szkole, brak akceptacji, zdrada i relacje w związkach. Powieść jest świetnie napisana, lekko i z polotem, czyta się ją błyskawicznie i z dużym zainteresowaniem.

Na uwagę zasługują nieszablonowe postacie, głębokie, mocno zarysowane i przemyślane. Risk jest policjantem z pasją, ktory pracę przedkłada nad rodzinę, co ma odzwierciedlenie w jego relacjach z żoną i dziećmi. Dąży do rozwiązania sprawy za wszelką cenę, narażając przy tym własne zdrowie, bezpieczeństwo rodziny i pozycję w pracy. Pozostaje przy tym bardzo ludzki i nie sposób go nie polubić.

Ofiara bez twarzy to kryminał na najwyższym poziomie, świetnie napisany i zaskakujący. Na pewno zyska uznanie wśród fanów Millenium, ale również wśród wielbicieli doskonale napisanych powieści. Polecam!

[Adres usunięty]