Notatki samobójcy

Pierwszym etapem do wyzdrowienia jest przyznanie się do choroby. 15-letni Jeff to inteligentny nastolatek. Może tylko zbyt wrażliwy, zagubiony. Zbyt inteligentny... Nie jest chory... A przynajmniej tak mu się wydaje... Ale chyba nikt zdrowy nie próbuje popełnić samobójstwa i nie trafia na oddział psychiatryczny...

Sam styl pisania jest zaskakujący. Po tytule spodziewałam się raczej wpisów z pamiętnika. Owszem, jest to pierwszoplanowa relacja chłopaka, ale pisana zwyczajnie. Opisuje ON swój 45-dniowy pobyt na oddziale psychiatrycznym dla młodzieży. Głównie wypiera fakty " Jestem zdrowy, to nieporozumienie". Później walczy z demonami i żałuje,że przeszkodzono mu w samobójstwie. Istna huśtawka. Ale generalnie stosuje reakcję obronną; jest wyluzowany, do rozmowy z psychiatrą,którego nazywa doktorem " Kacem" ( Ale facet ma naprawdę dziwne nazwisko), podchodzi z dystansem, kpiąco. Jego sarkastyczne poczucie humoru bawi. Jeff ma też psychologiczny dar, dar rozmowy z innymi, dzięki czemu poznajemy historie innych pacjentów. Co skłoniło 15-latka do targnięcia się na własne życie? Skoro nie był bity, ani molestowany? W domu miał wszystko czego potrzebował. Najlepszy kontakt z siostrą, może lepszy, niż z rodzicami. W szkole- jakoś dawał radę. A serce? Co z sercem?- serce nie sługa... Niestety, nie każdy potrafi to zrozumieć...

Dlaczego imię " Alison" wywołuje tak silne emocje? I dlaczego dopiero tragedia,która wydarza się na oddziale, skłania go do zwierzeń?

Można powiedzieć,że to młodzieżowa wersja " Lotu nad kukułczym gniazdem"- bez świrniętego personelu i drastycznych przypadków. Książka budzi zapewne ciekawość, porusza ważny temat, daje nadzieję, pomaga odnaleźć siebie i pokonać strach... ALE! Cóż, dla mnie zabrakło tego efektu " wow". Tego szoku, zaskoczenia, łez, wzruszenia- tej mieszanki emocji,którą kocham w książkach. Po za tym mniej więcej od połowy, można odkryć, a przynajmniej podejrzewać, co ukrywa chłopak.

Niemniej jednak polecam nastoletnim czytelnikom.

'Notatki samobójcy' Michaela Thomasa Forda to ciekawa pozycja, zwłaszcza kiedy ma się już swoje potomstwo. Co prawda jest to literatura młodzieżowa, jednak dla mnie jako dla matki była to też wartościowa lektura dzięki której można lepiej zrozumieć swe dzieci. Główny bohater opisuje swe przeżycia wewnętrzne. Dla mnie po przeczytaniu tej książki pojawiła się lampka w głowie, że muszę więcej czasu poświęcać na rozmowy z dziećmi, wsłuchiwać się w to co do mnie mówią. Naprawdę warto przeczytać bo ta książka ma w sobie wartościową treść, morał i przekaz.

Po nieudanej próbie samobójczej Jeff trafia do szpitala psychiatrycznego. Już sama nazwa miejsca w którym przebywa, powoduje u niego wewnętrzny bunt i absolutnie nie ma ochoty na rozmowy z terapeutami ani na bliższe poznanie pacjentów z oddziału. Skupia się na rzeczach powierzchownych, bawią go go nazwiska pracowników, skrupulatnie wszystko obserwuje, nie bierze jednak czynnego udziału w tym co dzieje się wokół. Nie wraca myślami do tego co się wydarzyło, nie analizuje, stara się być tylko tu i teraz. Niespodziewana wizyta rodziców wytrąca go z równowagi, przypomina o pewnych sprawach, które do tej pory w jego umyśle były chwilowo uśpione. Bo przecież ON ma naprawdę kochającą rodzinę, nie przechodził w życiu żadnej traumy, nikt z otoczenia go nie napastował, skąd więc pomysł by próbować odebrać sobie życie?

Musi pozostać w szpitalu przez czterdzieści pięć dni, tyle trwa opracowany program terapii grupowej. Jak spojrzy na problemy innych, czy dojrzy jakiekolwiek podobieństwo, czy też wyprze z podświadomości wszystko co nie będzie wydawało się zabawne i interesujące? Czy Jeff naprawdę ma osobiste problemy, czy cała powstała sytuacja jest związana z jakąś jedną konkretną chwilą?

W obecnej dobie ogromnej anonimowości, kiedy zamykamy się nie tylko w czterech ścianach, ale i we własnych wirtualnych światach bardzo łatwo popaść w niesamowite skrajności. Mniej odporni na codzienność, nie umiejący oceniać realnie zewnętrznych sytuacji, stajemy się łatwym łupem naszych osobistych niepewności i lęków. Częsta zmiana nastroju młodych ludzi powoduje dodatkowo, że nie umieją oni ocenić realnie swoich strachów, czy też przeciwnie doznawszy prawdziwej traumy w jakiś sposób bagatelizują ją, lecz jednak ona szybko powróci chociażby w formie koszmarów lub w chęci odreagowania. Dorośli zdecydowanie są silniejsi psychicznie, dla młodych jedna chwila może stać się tą, która przekreśli szczęśliwe życie.

"Notatki samobójcy" to powieść teoretycznie skierowana dla młodzieży, lecz zdecydowanie poruszająca również problemy świata dorosłego . I nagle okazuje się, że mogą one nie różnić się , inne będzie tylko postrzeganie świata. Jeff jako barwny narrator w interesujący, czasem i zabawny sposób przedstawia szpitalnianą codzienność, własną walkę z uczuciami i próby powrotu do codzienności. To mądra, wciągająca lektura. Warto przeczytać.

„Notatki samobójcy"- to kolejna książka Michaela Thomasa Forda, która wywarła na mnie wrażenie. Jest to pewien rodzaj pamiętnika lub dziennika niedoszłego samobójcy. Który opowiada o swoich czterdziestu dniach spędzonych w szpitalu psychiatrycznym. Bardzo ciekawie są opisane problemy młodych ludzi z otaczającym im światem, rówieśnikami oraz przede wszystkim z sobą. Zdarza się, że rodzice nie mają pojęcia, że właśnie takie problemy mogą istnieć wśród ich dzieci. Uważam, że warto przeczytać tę książkę nie tylko dla rozrywki, ale również, żeby dowiedzieć się, jak i również przemyśleć wiele różnych spraw.

[Adres usunięty]

"Dziwnie to brzmi: zabić się. Jakby człowiek chciał zamordować samego siebie. Ale zabijanie ludzi to coś złego, a samobójstwo według mnie - nie. To przecież moje życie, nie? Wolno mi je zakończyć, jeśli taka jest moja wola. Nie uważam tego za grzech".

Jeff to piętnastoletni chłopak, którego życie wygląda jakby było wyjęte z bajki. Wszystko dookoła niego jest prześliczne, bogate, ma kompletną rodzinę i niczego mu nie brakuje. W domu nie ma ciągłych kłótni, nie dochodzi do aktów przemocy, chłopcu nikt nie robi krzywdy i nikt mu nie dokucza. Jeff jest zwyczajnym nastolatkiem, a przynajmniej takie stwarza pozory...

"Oto, do czego doszedłem: jak to jest, że ktoś ratuje samobójcę, a potem ma do niego pretensje za zepsuty dzień? Ciągle czuję, że ludzie chcą, bym ich za coś przeprosił. Ale nie mam za co, to oni spaprali sprawę. Nie ja. Nie prosiłem, żeby mnie ratować".

Jeff po nieudanej próbie samobójczej trafia do szpitala psychiatrycznego na życzenie rodziców. Tam dowiaduje się, że jest na samym szczycie piramidy wariatów. Tak traktuje się samobójców. Chłopak podchodzi do tego przedsięwzięcia z ogromnym dystansem. Uparcie odmawia rozmów z psychiatrą i nie chce przyznać się do tego, co skłoniło go do tak strasznego czynu. Wstydzi się prawdy nawet przed samym sobą, nie chce dopuścić do siebie myśli, że właśnie to było przyczyną targnięcia się na życie. Czy czegoś może zabraknąć, gdy ma się wszystko? Czego Jeff wstydzi się tak bardzo, że nie chce dalej żyć? Czy otworzy się przed psychiatrą i ujawni prawdę?

"Notatki samobójcy" to książka, która najpierw mnie zaskoczyła, by później zrobić na mnie piorunujące wrażenie. Jeff, główny bohater powieści i jednocześnie narrator, zdaje relacje z pobytu w psychiatryku w taki sposób, że początkowo pomyślałam - psychiatryk na wesoło. Jednak im dalej w powieść, tym coraz bardziej odmienne zdanie miałam na ten temat. Cała historia nabierała prawdziwości i nie skupiała się już na głupich żartach nastolatka, a na jego ukrywanych przed psychiatrą i rodziną uczuciach, emocjach, wydarzeniach, które pchnęły go do samobójstwa. W szpitalu znajdują się też inni pacjenci. Autor również im poświęcił swoją uwagę, a nawet splótł niektóre losy bohaterów. Bardzo podobało mi się, że poznałam historie tych osób - tak odmienne od Jeffa i nawet jeszcze bardziej tragiczne.

"Notatki samobójcy" to mądra, poruszająca i potrzebna książka. Pomimo faktu, że tematyka i realia tej powieści nie są zbyt łatwe, autor nie zapomniał, że pisze książkę skierowaną do młodzieży, więc jest ona niezwykle lekka, prosta językowo i pełno w niej humoru. Chwilami jest po prostu śmieszna, by za moment sprawić, że czytelnikowi opadnie szczęka ze zdumienia.

Książka Michaela Thomasa Forda to pozycja, którą warto przeczytać i polecać innym. To książka dla osób w przeróżnym wieku. Porusza poważny problem, o którym powinno się mówić głośno. Idealna dla młodzieży i dla rodziców, których dzieci są w wieku dojrzewania - czasie, który pozwala im odkrywać siebie. Z pewnością będę do niej wracać. O dziwo bardzo polubiłam Jeffa i większość pacjentów szpitala. Gorąco polecam.

Izabela Nestioruk

Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_nasza_ksiegarnia

Hej kochani w tę piękną, zimową niedzielę. Jak spędzacie ten mijający weekend?

Dziś recenzja książki, która totalnie mnie zaskoczyła... Czy na plus o tym później...

Czterdzieści pięć rozdziałów... Czterdzieści pięć dni... Tyle czasu nastoletni Jeff musi spędzić w szpitalu psychiatrycznym do którego trafił po nieudanej próbie samobójczej. Początki jak zawsze były trudne. Chłopak totalnie zamknął się sobie, udział w obowiązkowej terapii traktował jako przykry obowiązek nie korzystając z udzielonej mu pomocy... Z każdym jednak dniem nastolatek coraz bardziej się otwiera dzięki czemu możemy poznać go lepiej. Nawiązuje również nowe znajomości i przekonuje się, że tak naprawdę jego "problem" nie jest najstraszniejszy...

Co tak naprawdę wydarzyło się w życiu jeffa że zdobył się on na ten ostateczny krok?

"Notatki samobójcy"to książka, która wciągnęła mnie totalnie. Przeczytałam ją na raz. Sięgając po nią spodziewałam się trudnej, wzruszającej historii a dostałam.... No właśnie trudną historię ale przedstawioną w sposób lekki okraszony dawką ironii i humorem czasem tym najczarniejszym. Temat samookaleczenia się czy samobójstw wśród młodzieży jest coraz bardziej powszechny i tym bardziej należy go poruszać. Ta książka pokazuje, że naprawdę warto szukać dla siebie pomocy... Że szpital psychiatryczny potrafi być miejscem przyjaznym gdzie można znaleźć wiele wsparcia i osób z podobnymi problemami.

Polecam ♥️

Piętnastoletni Jeff trafia do szpitala psychiatrycznego po nieudanej próbie samobójczej. Musi spędzić 45 na oddziale dla nastolatków. Chłopak z całych sił odmawia uczestniczenia pod pretekstem , że on jest normalny.

Książka od samego początku mnie pozytywnie zaskoczyła pomimo tego, że czytałam ją drugi raz. Możemy spojrzeć ze strony chłopaka co przeżywa w sobie jak i na zewnątrz. Historia była ciekawa i od pierwszych stron pochłaniała mnie coraz bardziej. W książce są poruszanych dużo tematów, które towarzyszą nam- zazdrość, niezrozumienie drugiej osoby, zakończona przyjaźń, samobójstwo jak i wiele innych.

Z końcem książki trudniej było mi ją jakkolwiek zakończyć. Mimo, że tytuł mówi sam za siebie to nie obeszło się bez uśmiechu w pewnych sytuacjach. Jest to wspaniała historia pokazana na papierze pokazując jak nastolatki funkcjonują i myślą. Niestety nie spodobało mi się zakończenie historii, ponieważ było zbytnio uwzględnione ogólnie. Po przeczytaniu tej książki mogłam zrozumieć, że nawet na co dzień uśmiechnięta osoba może potrzebować pomocy. Czy to nie okropne?

Jeff budzi się w szpitalu psychiatrycznym. Przed nim 45 dni walki o zrozumienie, dlaczego właściwie tam się znalazł. Początkowa myśl, że zaszła pomyłka, dość szybko oddala się w zapomnienie, kiedy chłopiec poznaje kolejnych pacjentów oddziału. Niesamowita irytacja, towarzysząca wspólnym terapiom, przeistacza się w ciekawość. Z kolei zajęcia indywidualne stanowią wyzwanie. Ma tylko jeden cel - wyprowadzić z równowagi lekarza.

Czy chłopcu uda się dopuścić do siebie prawdę?

Dlaczego usiłował się zabić?

To była naprawdę piękna książka. Choć pisana z perspektywy nastolatka, wzbudziła we mnie masę uczuć. Zatrzymałam się na moment i zrozumiałam, że choć rozmawiam każdego dnia z własnymi dziećmi, to tak naprawdę nie znam ich głównych problemów. Zakładałam, że są to sprawy, które najczęściej poruszają. Jak bardzo się myliłam...

Jeff jest idealnym przykładem tego, że ludzie nie zawsze dopuszczają do siebie prawdę. Wolą wykluczać pewne aspekty swojego jestestwa w obawie przed odrzuceniem społeczeństwa.

Pytam: dlaczego?!

Dlaczego boimy się pokazać ludziom swoje prawdziwe ja?

Czy udając kogoś innego, nie zatracamy się powolnie w utpijnym świecie?

Książka nie jest długa, a czytanie jej to zaledwie chwilą przy 2-3 kawach. Jednak nieodwracalnie zmienia nasza perspektywę. Wiele myśli chłopca może stanowić motto życiowe, albo kolejny element do ciekawostek psychologicznych.

Ta pozycja ma moją rekomendację, którą popieram wszystkimi kończynami

„Notatki samobójcy” to książka autorstwa Michaela Thomasa Forda, wydana przez Wydawnictwo Nasza Księgarnia.

Jeff prowadzi dość normalne, tradycyjne życie. Jak to nastolatek – nie ma jakoś wybitnie dobrze, ale nie ma też jakoś wybitnie tragicznie w życiu. Tylko wszystko zmienia się, gdy nagle, pewnego dnia, trafia do szpitala psychiatrycznego na oddział dla nastolatków po nieudanej próbie samobójczej. Ma tam spędzić czterdzieści pięć dni. Czterdzieści pięć dni w miejscu „dla czubków”!

Moim zdaniem, bardzo fajnym pomysłem było opisywanie dosłownie każdego dnia pobytu Jeff’a w szpitalu psychiatrycznym. Książka nie jest przeciągana na siłę, a rozdziały są bardzo krótkie. Nie obraziłabym się za dodatkowe sto stron, żeby pogłębić niektóre wątki, ale tak czy inaczej aktualnie przez książkę niemalże się płynęło. Autor budował napięcie, w zasadzie do samego końca trzymając w niepewności i nie wyjaśniając, o co tak naprawdę chodzi w całej historii Jeffa.

Fajne jest to, że w książce dzieje się bardzo dużo, mimo iż wcale nie jest jakoś wybitnie szokująca. Niektóre kwestie są poruszone jedynie z grubsza i pozostawione jest pole do własnych rozmyślań, a niektóre wątki są rzucone na czytelnika bardzo dobitnie. Jedna sytuacja w książce mnie zaskoczyła i nawet, szczerze mówiąc, zrobiło mi się przykro, bo nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Nadal jak o tym myślę, to zwyczajnie jest mi źle, choć książkę skończyłam czytać już jakiś czas temu.

Osobiście bardziej podobało mi się poznawanie historii postaci drugoplanowych, niż samego Jeff’a. Jego sytuacja, choć z pewnością bardzo aktualna i trafiająca w czułe punkty wielu osób, była dla mnie momentami dość nijaka. Nadrabiały właśnie postaci drugoplanowe, o których chciałabym się dowiedzieć jeszcze więcej.

Jedyny minus książki jest taki, że w zasadzie historia samego Jeff’a za bardzo mnie nie ruszyła. Bardziej związałam się właśnie z postaciami drugoplanowymi, choć natężenie ich historii w książce było mniejsze. Sprawiło to, że jakoś sam Jeff i jego motywacje mi nie podeszły. Choć nie chcę temu też umniejszać, to porównując do innych historii, ta wydaje mi się dość płytka.

Może dlatego, że sam bohater podchodził do swoich problemów właśnie w taki sposób. A to też normalne. I jak nie mam prawa oceniać skali czyichś problemów, ich natężenia i wagi, tak czysto literacko oceniłabym to tak, że dla lepszego efektu można byłoby historię Jeff’a nie tylko trzymać w otoczce „tajemnica”, a jeszcze, po wyjawieniu tych wszystkich sekretów, zrobić z tego coś naprawdę „wow”, co sprawi, że czytelnik będzie usatysfakcjonowany. Z drugiej strony – czy każda ludzka historia musi mieć właśnie ten element „wow”? Ciężko jest mi to ocenić. Mam problem z historią Jeff’a, więc pominę to w ogólnej ocenie.

Podsumowując – książka, mimo wszystko, jest lekka, luźna i czyta się ją płynnie i naprawdę dobrze. Mimo tego, że porusza poważne tematy, to są one przedstawione w przystępny sposób. Autor ma lekkie pióro, potrafi zaciekawić, zaintrygować i niekiedy zszokować. Umie także wykreować bohaterów, których sposób bycia i zachowanie wyróżniają się na tle innych (choć to może urok miejsca „dla czubków” ;)). Moim zdaniem, jest to książka warta przeczytania ze względu na kilka aspektów i zachowań, na które warto zwrócić uwagę. I nad którymi warto się głębiej zastanowić. Niestety, nie mogę przytoczyć przykładów, bo zaspojleruję, ale tak czy inaczej wiem, że (pomimo jakiegoś braku „czegoś” w historii Jeff'a), to "Notatki samobójcy" był książką, którą czytało mi się naprawdę bardzo dobrze.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia.

Kocham czytać książki o problemach nastolatków. Ale taką autodestrukcyjną miłością, wiecie.

Bo potem się zadręczam, że sytuacja młodzieży z problemami jest tragiczna. Pomoc systemowa - coraz słabsza. A o problemy w czasie dorastania nietrudno.

I się zastanawiam co i jak zrobić, żeby moje dzieci czuły że są zawsze i bez względu na wszystko kochane i akceptowane.

I czy to wystarczy

To bardzo dobra książka.

Napisany z perspektywy młodego chłopaka notatnik z pobytu na oddziale psychiatrycznym. Pobyt "zasponsorowała" próba samobójcza, co do motywów której, nie chce się przyznać.

Smutna, otwierająca oczy, przypominająca. A przy tym - wiem jak to tu wygląda ale co zrobię, tak po prostu jest - lekko napisana.

Jak gdyby faktycznie pisał ją typowy nastolatek. Pyskaty, cyniczny i przejmujący się wieloma sprawami.

Na pewno będę chciała ją sobie przypomnieć za kilka lat. Kiedy moje dziecko będzie nastolatkiem. Po co? Żeby pamiętać, że coś, co dla mnie może być czymś niewielkim, dla nastolatka jest zawaleniem się świata.

I żeby umacniać w sobie akceptację i tolerancję

"Kiedy zrozumiesz, że po śmierci niczego się nie boisz, przestaniesz się martwić."

Jeff przebywa na obserwacji w szpitalu psychiatrycznym po próbie samobójczej. Lekarz prowadzący zaproponował mu by prowadził notatki, które pomogą mu w poradzeniu sobie z emocjami, które doprowadziły go do targnięcia się na swoje życie. Poznaje także osoby mające podobne jak i cięższe problemy. Czy pobyt w szpitalu pomoże mu zrozumieć siebie?

Świetna, młodzieżowa książka o dorastaniu i radzeniu sobie z problemami. Jeff jest typowym nastolatkiem, który nie radzi sobie z negatywną opinią, boi się dowiedzieć czegoś o sobie. Uważam, że jest to książka dla każdego młodego człowieka. W piękny sposób pokazuje, jak sobie radzić z problemami, a także drogi w jakie można skręcić kiedy pójdzie się nie zawsze odpowiednią drogą.

Myślę, że tytuł przyciąga, a fabuła mimo tego brzmienia jest przyjemna. Momentami kontrowersyjna, jednak czyta się szybko i kibicuje głównemu bohaterowi.

Książka ta jest pamiętnikiem piętnastoletniego Jeff’a - niedoszłego samobójcy.

Na jego kartkach opisane są dni Jeff’a spędzone w szpitalu na oddziale psychiatrycznym.

Z każdą kolejną stroną lepiej poznajemy chłopca. Jednak przyczyna podjęcia przez niego tak radykalnego kroku wciąż pozostaje tajemnicą.

By poznać prawdę musicie przeczytać tę książkę 😉📖

A czyta się ją po prostu ekspresowo za sprawą niedużej objętości i bardzo prostego języka.

Mimo trudnej tematyki nie czyta się jej ciężko, momentami się nawet uśmiechniemy (specyficzny humor 😉).

Myślę, że ta książka znajdzie swoich odbiorców głównie wśród nastolatków. Bardziej dojrzały czytelnik może czuć lekki niedosyt.

Jednak nie twierdzę, że dojrzały czytelnik nie ma co po nią sięgać, wręcz przeciwnie.

Książka pokazuje gorycze dojrzewania, którym niełatwo jest sprostać.

Nastoletni bohaterowie opowiadanej historii to dobre lecz pogubione dzieciaki ← dojrzały czytelnik ma okazję poznać inną perspektywę postrzegania 😉

Czy książka będzie dla Ciebie? Nie wiem. Wszystko zależy z jakim nastawieniem i pod jakim kątem będziesz ją czytać 😀📖

Książka jest ciężką lekturą, dla osób o mocnych nerwach, czytających głównie dla przyjemności i nie biorących do siebie wszystkiego co przeczytają. Jest to powiem jakby pamiętnik niedoszłego samobójcy. Wiele wątków jest związanych z problemami nastolatków, pokazane są na przykładzie głównego bohatera, ale śmiało możemy je odnieść do realnego życia. Jest aż zaskakująco aktualna. Coraz więcej nastolatków ma problemy ze sobą, z rówieśnikami i dorosłymi. Wielu z nich ma bardzo niską samoocenę. Warta przemyślenia.

Książka opowiada o problemach życiowych nastolatków. Co prawda oparta jest na przeżyciach jednego bohatera, ale czytelnik opisane zdarzenia powinien również powiązać ze współczesnymi problemami młodych ludzi. Warto porównać je do osób w naszym otoczeniu, może okazać się, że nasi bliscy również są podatni na te same czynniki zewnętrzne co bohater książki, a my tego nie jesteśmy w stanie dostrzec. Książka bardzo ciekawa i intrygująca. Na pewno nie dla każdego, książka dla osób lubiących myśleć o czym czytają.

Książka pt: "Notatki samobójcy" stanowi pewnego rodzaju rodzaj pamiętnika lub dziennika niedoszłego samobójcy. Nie do końca lubię książki poruszające temat śmierci, a zwłaszcza odbierania sobie życia, ponieważ zawsze wprowadzają mnie w ponury i pełen zadumy nastrój. Tutaj też tak było, jednak to jedyny jej minus. Książka porusza bardzo ważne kwestie dotyczące problemów młodych ludzi oraz problemów ich rodziców z niepostrzeganiem ich i nieumiejętnością radzenia sobie z nimi. Temat bardzo aktualny. Polecam.

Książka, którą powinni przeczytać rodzice nastoletnich dzieci. Bardzo ciekawie opisuje problemy młodych ludzi z otaczających im światem, rówieśnikami i przede wszystkim z sobą. Często dzieje się tak, że rodzice nie mają pojęcia, że takie problemy mogą w ogóle istnieć i mieć znaczenie dla naszych dzieci. Jak się okazuje, mogą mieć tragiczne skutki. Ilość samobójstw wśród młodzieży stale rośnie. Warto przeczytać tą książkę nie tylko dla rozrywki, chociaż bez wątpienia napisana jest świetnie, ale również po to, aby przemyśleć sobie wiele spraw.

"Notatki samobójcy" to książka, która wzbudziła we mnie mnóstwo emocji. Kiedy zaczynałem ją czytać, myślałem, że będzie to powieść, w której łatwo przewidzieć fabułę, jednak okazało się, że jest ona bardziej skomplikowana i nieprzewidywalna. Książka naprawdę mnie poruszyła i jest mi smutno, bo wiem, że takich osób jak główny bohater jest całe mnóstwo. Bardzo uniwersalna książka, w której podjęto ważne tematy. Polecam przeczytać każdemu. Niby tylko fikcja literacka, a myślę, że może otworzyć oczy wielu osobom.

Temat zdrowia psychicznego, zaburzeń i chorób w ostatnim czasie staje się coraz istotniejszy szczególnie wśród środowiska młodzieży. Samobójstwo, próby samobójcze i akty autoagresji przestają być tematem tabu, dzięki czemu wiele osób zgłasza się po pomoc. O tym jest właśnie ta książka. O tym, o czym mówić nie chcemy, wstydzimy się, boimy i dlaczego czasem nie chce się żyć. Lektura przybliża naturę ośrodków psychiatrycznych, problemów, z którymi pacjenci do nich trafiają, jak wygląda terapia grupowa. Pozycja dla każdego, kto ma w sobie wrażliwość i chęć zrozumienia ciemnej strony psychopatologii.

Notatki samobójcy to kolejna książka Forda, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ostatnio mam coraz mniej czasu wolnego, przez co unikam czytania. Jednak zrobiłem wyjątek dla tej jednej książki i nie żałuje tego nawet w najmniejszym stopniu. Sama historia jest mroczna i głęboka, niektóre momenty wywołały na moich plecach ciarki. Jednak są też minusy czuć, że niektóre z postaci są napisane na siłę, aby po prostu im współczuć oraz nie zawsze idealne tłumaczenia (co niestety zdarza się przy tego typu książkach). Jednak mimo minusów, z całego serca polecam, aby zapoznać się z tą pozycją.

Książka pokazuje problemy nastolatków, przez co jest bardzo autentyczna i utożsamia się z wieloma czytelnikami. Bardzo zaskoczyła mnie ta lektura, ponieważ przedstawia w ciekawy sposób sytuacje i problemy współczesnej młodzieży, których często nie dostrzegamy lub traktujemy jak błahostkę. Opowiada również o emocjach, odczuciach i myślach osób psychicznie chorych. Ciekawe podejście autora, które zdecydowanie przyciąga uwagę czytelnika. Nie jest to typowa literatura psychologiczna, jednak daje dużo do myślenia.

Cudowna książka, autor poruszył temat o którym rzadko kto teraz pisze. Przeczytałam ją w jeden wieczór więc przeżyłam wszystko na raz i mogę z całą pewnością powiedzieć że jest świetna. Bardzo podobała mi się też forma ,notatnika,. Było kilka szokujących zwrotów akcji dzięki którym mogłam się lepiej wyczuć uczucia bohatera. Bardzo polecam tę książkę!

Skuszona intrygującym tytułem, sięgnęłam po książkę w jednym z gorszych i dość niskich momentach mojego życia. Podeszłam do niej bardzo osobiście, jako samoterapię, szczególnie w trakcie trwania mojej i leczenia się z depresji i zaburzeń lękowych. Chciałam wiedzieć jakie są powody i co się dzieje z mózgiem człowieka, kiedy przychodzi moment ostatecznej decyzji, przy której ja bywałam dość blisko. Z jednej strony liczyłam na coś głębokiego i to napięcie było dość skutecznie we mnie budowane przez główną postać, ale na końcu pozostało chwilowe rozczarowanie. Liczyłam, że ten powód to jednak coś innego. Ostatecznie, naszła mnie refleksja, że jednak chyba warto przeczytać i dać też wszystkim osobom w Polsce (a szczególnie młodzieży), do zaznajomienia się z tym jak wyglądają konsekwencje nietolerancji i jak każda osoba, czy to utożsamiająca się z LGBT, czy nie utożsamiająca się w zasadzie z niczym czuje się zagubiona. Bo my wszyscy jesteśmy zagubieni, ale świat czasem chce nam jednak pomóc.

Książka w bardzo dobry sposób przedstawia nastoletnie problemy oraz zmaganie się z nimi. Z głównym bohaterem bardzo łatwo się utożsamić. Lektura jest zaskakująca i w ciekawy, ironiczny sposób przedstawia realia naszego rzeczywistego świata. Warto mieć na uwadze, iż jest to książka z kategorii "młodzieżowa", toteż ciężko tutaj będzie znaleźć coś ciekawego dla osób, które poszukują lektury stricte psychologicznej od popularnonaukowego lub też i naukowego punktu widzenia - jednak nie jest to książka bezmyślna! Bardzo dobrze pokazuje odczucia osób chorych psychicznie i interesuje swoją treścią - gorąco polecam!