Labirynt duchów - Carlos Ruiz Zafon

Kolejny raz przeniosłam się do Barcelony, tym razem mroczniejszej, ale tak samo ciekawej jak w „Cieniu wiatru”. Zafón zachwyca, wzrusza i wciąga bez pamięci. Jak dla mnie : czysta magia ✨.

"Labirynt duchów" to czwarta i ostatnia część cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek. Uważam, ze książka jest rewelacyjna, choć zamyka serię i wydawałoby się, że wszystko najciekawsze i najważniejsze zostało opisane w poprzednich częściach. Choć spotkamy w niej niemal wszystkich bohaterów poprzednich powieści i dowiemy sie o ich dalszych losach poznamy tez nowe postacie, bardzo niejednoznaczne i tajemnicze jak na przykład Alicja. Autor odkrywa przed czytelnikiem co raz nowe wątki i fakty, pokazuje nam myśli i uczucia co chwilę innego bohatera. I gdy już wydaje się, ze znamy odpowiedz i wiemy dokładnie,co za chwilę się stanie, nagle wydarza się coś zupełnie nieoczekiwanego. Świetnie się czyta, analizuje, myśli i przeżywa tę książkę. I choć liczy sobie ponad 800 stron, gdy się kończy ciągle czujemy niedosyt!

Twórczość Carlosa Ruiz Zafóna ma jeden poważny mankament. Każe długo na siebie czekać. Pierwsza część sagi Cmentarz Zapomnianych Książek została wydana w 2001roku, tymczasem dopiero po szesnastu latach nadszedł czas na wielki finał, czwarty tom noszący tytuł „Labirynt duchów”. O samym autorze mówi się, że jest najpopularniejszym hiszpańskim pisarzem. O jego książkach, że stają się powodem organizowanych do Barcelony wycieczek. Czy zatem długo wyczekiwaną premierą sięgnął wysoko zawieszonej poprzeczki? Przekonajcie się.

ZARYS FABUŁY

Barcelona. Rok 1959. Pewnego dnia w niewyjaśnionych okolicznościach znika minister kultury Mauricio Valls. Na czele ściśle tajnego śledztwa staje wzbudzająca pośród ludzi ambiwalentne uczucia agentka Alicja Gris. Kobieta nie ma jednak pojęcia, że sprawa doprowadzi ją do wywołującej wspomnienia z przeszłości księgarni Sempere i Synowie. A wszystko zaczyna się od odnalezienia należącej do zaginionego książki Labirynt duchów.

Na horyzoncie czeka jednak na nią nie tylko rozwiązanie zagadki… Ale także śmiertelne niebezpieczeństwo.

WIELOWĄTKOWA

Carlos Ruiz Zafón w wielkim stylu wieńczy czterotomową serię, która wzbudzała i wciąż wzbudza wiele emocji. Zabiera czytelnika na spacer ulicami magicznej, ale i mrocznej Barcelony. Odsłania duszę miasta, czyniąc ze swojej książki wielowymiarową powieść, której czytanie staje się przeżyciem wręcz mistycznym. Wymagającym cierpliwości, spokoju, skupienia, oddającym w zamian wrażenia, o których długo się nie zapomina.

Tuż obok zawiłego śledztwa, wyszukanych tropów i napotkanych świadków pojawia się motyw literatury. Są niełatwe wspomnienia z przeszłości, spełnione i niespełnione miłości, rozstania i wielkie powroty. Lista zakazanych ksiąg, zagadkowy tunel, stare zapiski z zeszytu, więzień czy mozaika wykonana ze zdjęć. „Labirynt duchów” to powieść wielowątkowa, a Zafón zadbał o to, by czytelnik nie miał czasu pomyśleć o nudzie.

NIEOGRANICZONA

Historia nie ogranicza się do kilku postaci. Jest cała paleta charakterów w różnym wieku, od dzieci po osoby starsze. Na czele nich staje utykająca na jedną nogę, niemniej jednak niezwykle inteligentna agent Alicja, której spryt pozwala dotrzeć tam, gdzie wielu nie odważyłoby się nawet zerknąć. Autor konsekwentnie zadbał także o wiarygodność poszczególnych bohaterów pamiętając o najdrobniejszych szczegółach. Taka cegła i tak dopieszczona. Widać, że przez te ostatnie lata Zafón naprawdę nie próżnował.

Chociaż swoją rolę odgrywa w powieści także Madryt, to magiczna Barcelona ma tutaj najwięcej do powiedzenia. Czytelnik cofa się w czasie o kilkadziesiąt lat i staje w jej sercu czując klimat tamtych czasów. To nie jest książka, którą czyta się tak łatwo. Autor jak obiecał, tak zrobił, podał rozwiązanie skomplikowanej zagadki wieńcząc historię rozpisaną w czterech częściach. Stąd moja sugestia dla niezaznajomionych z serią, by mimo wszystko zaczynać od początku.

PODSUMOWANIE

Majestatyczny, magiczny finał. Prawie 900-set stron tajemnicy poprzeplatanej wyjątkowymi fotografiami. Myślę, że do zapoznania się z książką wielbicieli serii nie trzeba zachęcać. Powiem Wam tylko tyle, że jest na co czekać.

[Adres usunięty]

Przyznam się szczerze, że jeśli chodzi o „Cmentarz Zapomnianych Książek”, do tej pory przeczytałam tylko „Cień wiatru”. Ta książka wystarczyła jednak, bym zakochała się w stylu Carlosa Ruiza Zafóna. Planowałam przeczytać kolejne dwa tomy jeszcze przed premierą czwartego tomu, ale cóż, nie wyszło. Skoro jednak każdą z części tej serii można czytać jako osobną powieść i nie trzeba trzymać się ustalonej kolejności, zabrałam się za „Labirynt duchów” wkrótce po jego premierze. Czy i tym razem Zafón mnie oczarował?

Lata 50. XX wieku, Hiszpania pod rządami generała Franco. W tajemniczych okolicznościach znika minister kultury, Mauricio Valls. Jego zniknięcie utrzymywane jest w sekrecie, a misja jego odnalezienia zostaje powierzona Alicji Gris, jednej z najlepszych agentek madryckiej policji, oraz kapitanowi policji, Vargasowi. Mają zaledwie kilka dni, aby go znaleźć. Zanim minister zaginął bez wieści, otrzymywał niepokojące listy, które związane były z jego przeszłością, kiedy to był dyrektorem więzienia Montjuic.

Podczas przeszukania prywatnego gabinetu Vallsa Alicja znajduje w tajnej skrytce siódmy tom serii „Labirynt duchów” autorstwa Victora Mataixa. Nie może oprzeć się wrażeniu, że książka ta odgrywa sporą rolę w wyjaśnieniu sprawy zniknięcia ministra. Badając ten trop, trafi wkrótce do barcelońskiej księgarni „Sempere i Synowie”, a to z kolei zmusi ją do zmierzenia się z własną przeszłością. Nie przypuszcza nawet, jak niebezpieczne mogą być sekrety, które odkryje.

„Labirynt duchów” to powieść wielowątkowa, złożona. Zafón utkał w niej sieć niebezpiecznych intryg, mrocznych i brudnych sekretów oraz zaskakujących powiązań. Pozornie niezwiązane ze sobą wątki splata ze sobą w niezwykły sposób, prowadzi czytelnika przez tę sieć, rzucając na niego urok, uwodząc go i szokując. Zafón to prawdziwy czarodziej słowa. Kusi i czaruje czytelnika, porywa go magią wykreowanej przez siebie opowieści, zachwyca kreacją postaci i oczarowuje plastycznością barwnych opisów pełnej sekretnych zakamarków Barcelony.

Uwielbiam książki o książkach i to pewnie dlatego Zafón potrafi mną tak zawładnąć. Strony jego powieści przepełnione są miłością do słowa, do opowieści, do czytania. Zachwyca mnie to, w jaki sposób potrafi ON pisać o książkach i pięknie ubrać w słowa tę pasję. Sięgając po jego powieść, wiem, że znajdę w niej niejeden cytat warty zapamiętania.

„Opowieść nie ma początku ani końca, ma tylko prowadzące do niej drzwi.

Opowieść to nieskończony labirynt słów, obrazów i duchów przywołanych po to, żeby wyjawić nam prawdę o nas samych. Opowieść to w ostatecznym rozrachunku rozmowa tego, kto ją pisze, z tym, kto ją czyta, ale narrator może powiedzieć tylko tyle, na ile pozwoli mu jego warsztat, czytelnik zaś wyczytać tylko tyle, ile sam ma zapisane w duszy.”

Zafón ma ogromny talent do tworzenia nietuzinkowych, barwnych postaci. Po lekturze „Cienia wiatru” moją ogromną sympatię zyskali Daniel Sempere i Fermín Romero de Torres i trochę żałuję, że w tym tomie przypadła im rola drugoplanowa. W „Labiryncie duchów” pierwsze skrzypce gra jednak postać nie mniej intrygująca. Alicja Gris to odważna, nieco mroczna, obdarzona sprytem i niezwykle analitycznym umysłem kobieta, która dzięki sile swojego charakteru i inteligencji potrafi rozwikłać sprawy sprawniej niż inni, mimo iż codziennie musi znosić ból przypominający jej nieustannie o tym, że jako dziecko otarła się o śmierć. To kobieta-zagadka, która wzorowo pełni rolę przewodniczki po „Labiryncie duchów”, rozplątując sznurki w sieci sekretów oplatających Barcelonę. W jej towarzystwie nie można się nudzić.

Gdyby było to moje ostatnie spotkanie z tą serią, pewnie uznałabym je za wspaniałe jej zwieńczenie, szczególnie z tego względu, że niesamowite zakończenie „Labiryntu duchów” rzuca na całą serię zupełnie nowe światło. Na szczęście bramy „Cmentarza Zapomnianych Książek” skrywają przede mnie jeszcze kilka tajemnic, które mam nadzieję poznać w niedalekiej przyszłości.

Do sięgnięcia po „Labirynt duchów”, tak mi się wydaje, zachęcać specjalnie nie trzeba, dlatego też nie chciałam zdradzać Wam zbyt wiele. Carlos Ruiz Zafón to klasa sama w sobie i jeśli czytaliście jego wcześniejsze powieści, wiecie zapewne, że czeka Was prawdziwa czytelnicza uczta.

Po pięciu latach wytężonego oczekiwania Carlos Ruiz Zafon już po raz czwarty zabiera swoich czytelników w niezwykłą podróż po magicznych miastach, jakimi niewątpliwie są Barcelona oraz Madryt.

„Labirynt duchów” ma bardzo wiele atutów, jednym z nich jest z całą pewnością fakt, iż można czytać go zupełnie oddzielnie, gdyż tak naprawdę każdy z tomów wchodzących w skład cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek jest swego rodzaju furtką prowadzącą do serca opowieści wieloma różnorodnymi ścieżkami, których wybór w gruncie rzeczy zależy wyłącznie od czytelnika.

Zamknięcie cyklu stanowi bardzo zagadkowa, pełna tajemnic i spowita w mrokach przeszłości opowieść o śledztwie dotyczącym zniknięcia ministra kultury Mauricia Vallsa. Dochodzenie prowadzi dwoje nietuzinkowych bohaterów – równie piękna, co tajemnicza Alicja Gris oraz były policjant – kapitan Vargas. Mimo, iż ich współpraca początkowo nie układa się zbyt dobrze ze względu na ich odmienne preferencje dotyczące metod pracy to w miarę jak śledztwo zatacza coraz szersze kręgi Alicja i Vargas stanowią coraz bardziej zgrany team.

Carlos Ruiz Zafon stworzył bardzo misternie utkaną z wielu wątków opowieść o miłości, nienawiści, zemście, zbrodni, szaleństwie i literaturze. Jednakże pośród wszelakich mroków ukrył również światełko nadziei tkwiącej w przebaczeniu i swego rodzaju pogodzeniu się z nieodwracalną przeszłością.

Wykreowani przez autora bohaterowie, a jest ich tutaj wielu, są nieprawdopodobnie wyraziści i bardzo ludzcy ze swoimi pragnieniami i traumami, które tkwią w nich jak się okazuje niekiedy bardzo głęboko i są mniej lub bardziej świadomie podsycane pomimo upływających lat.

Powieść ta dla wielbicieli prozy Zafona z całą pewnością jest przysłowiową wisienką na torcie jesiennych premier literackich.

Przyłączcie się więc do Alicji Gris i Vargasa, aby wraz z nimi odkryć, co stało się z Mauriciem Vallsem, a także poznać dalsze losy Daniela, seniora rodu Sempre oraz Fermina Romero de Torresa znanych czytelnikom z poprzednich tomów, gdyż gościnne podwoje barcelońskiej księgarni Sempere & Synowie już po raz czwarty otwierają się przed nami zapraszająco…

Gorąco polecam tę prawie 900-stronicową lekturę życząc Wam niezapomnianych wrażeń podczas zwiedzania Barcelony, Madrytu oraz Cmentarza Zapomnianych Książek. Mam nadzieję, że stopniowo rozwiewające się przed czytelnikiem mroki przeszłości, które ujawnią wiele zaskakujących sekretów dostarczą Wam wielu niezapomnianych chwil czytelniczej uczty, jaką po raz kolejny zaserwował czytelnikom Carlos Ruiz Zafon.

* [Adres usunięty] *

[Adres usunięty]