Kosogłos. Igrzyska śmierci. Tom 3

1. 

   Początkujący Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Aleksandra K. w dniu 2014-07-10

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   11 z 17 osób uznało recenzję za przydatną

   Miałam tego pecha, że dwie pierwsze części trylogii z rozpędu pochłonęłam najpierw pod postacią filmów, dopiero później książek. Cóż, nie ma co ukrywać, że w pewnym sensie sporo mnie minęło, dlatego stwierdziłam z całą stanowczością, że z "Kosogłosem", stanowiącym zwieńczenie i koronę trylogii, zapoznam się już w należytej kolejności.
   
   Zaczynając od płytszych, w zasadzie nieznaczących aspektów muszę przyznać, że z początku wydawało mi się, ba, byłam pewna, że z jakiegoś powodu okładka nie pasuje do reszty serii. Szybko doszło do mnie jednak, jak bardzo się myliłam. Być może zabrzmi to nieco dziwnie, ale z każdym przeczytanym rozdziałem nabierałam wrażenia, że niebieskie tło zaczyna stopniowo coraz bardziej jaśnieć, a kosogłos ożywa, by wyrwać się z okręgu, raz na zawsze go rozkruszyć. I wtedy to do mnie dotarło. "Igrzyska Śmierci", czerń, pokazały nam narodziny Kosogłosa, mroczny, trudny do przezwyciężania początek. "W pierścieniu ognia", w czerwieni, nasz ptak się rozbudził, rozpoczął walkę, wzniecił pożar w państwie. Ostatnia część jest uwolnieniem, wzbiciem się w błękit niebios - Kosogłos rozwinął skrzydła i w końcu zaczął śpiewać. Wszystko wskakuje na swoje miejsce, wszystko pasuje.
   
   A teraz do rzeczy. Od pierwszych stron książki jesteśmy atakowani przez rozmaite wątpliwości wynikające z różnorakich zachowań bohaterów. Jak daleko można się posunąć, żeby wciąż mieć prawo do zachowania przywileju nazywania się człowiekiem? Czy zemsta nie sprawia, że niepokojąco zaczynamy przypominać swoich oprawców? Czy po jej dokonaniu naprawdę różnimy się od nich w jakikolwiek sposób? I jak niby żyć dalej ze świadomością, że bezpowrotnie straciliśmy własne "ja"? Trzynasty Dystrykt, który do niedawna był uważany za zniszczony, przygarnia ocalałych sąsiadów z Dwunastki. Trwa wojna, Panem płonie. Uciśnione i wykorzystywane dystrykty zjednoczyły się, by walczyć z okrucieństwem Kapitolu, jednak niejednokrotnie ich metody można poddawać w poważną wątpliwość moralną. Zdawałoby się, że Katniss w końcu jest względnie bezpieczna, prezydent Snow przecież nie może jej teraz dosięgnąć. Tyle że zagrożenie czyha za każdym rogiem i często nadchodzi ze strony, z której byśmy go nie oczekiwali. Daleko tu do oczywistego podziału na dobro i zło, w pewnym momencie zaciera się absolutnie każda granica. Zdaje się, że bez względu na to, kto zwycięży, gra ciągle będzie rozgrywała się wedle tych samych reguł, te same pionki będą przesuwane dla własnej korzyści rządzących i, w końcu, usuwane na dobre, kiedy przestaną być niezbędne. Okrucieństwo wzbija się na niewyobrażalny poziom, cierpią wrogowie, sojusznicy oraz ci, którzy w żaden sposób nie zaangażowali się w konflikt. W końcu nie wiadomo już, komu wierzyć i po czyjej stronie się opowiedzieć, by mieć jakąkolwiek szansę na normalne życie po wojnie. O ile takie w ogóle istnieje...
   
   "Kosogłos" jest misternie skonstruowaną powieścią, odzierającą nas ze złudzeń i pozostawiającą trwających w niemal fizycznym bólu. Nie sposób szybko otrząsnąć się po zaserwowanych tam wydarzeniach, nie sposób po prostu zapomnieć i przejść dalej, do kolejnej książki, trylogii, serii. Po skończeniu lektury cały nasz umysł staje się głoskułką, wciąż powtarza przeczytane słowa. Serce natomiast postanawia zostać kosogłosem i śpiewa, długo śpiewa melodię pani Suzanne Collins.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzent Wybitny

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Michał F. w dniu 2014-12-25

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   10 z 16 osób uznało recenzję za przydatną

   Wciąż nie do końca ochłonąłem po skończeniu ostatniej części z serii "Igrzyska Śmierci" - "Kosogłos". Jestem świeżo po premierze ekranizacji "Kosogłos. Część 1". Zabawny jest fakt, że oglądając film w kinie, wciąż byłem w trakcie czytania książki. Film wyprzedził mnie o parę scen i patrząc na to, jak się skończył, po prostu się bałem czytać powieść dalej. Nie wiedziałem, czego się spodziewać. Co mnie tak przeraziło? Nie wiem. Może "evil Peeta"?
   
   Zakończenie mnie bardzo zaskoczyło, chociaż w zasadzie nie powinno. Autorka już od samego początku serii zapewniła czytelników, że śmierć któregoś z głównych bohaterów byłaby nader zbyt prosta. Postanowiła poprowadzić losy Katniss, Peety i Gale drogą bardzo okrężną i niebezpieczną. Od początku nie miałem wątpliwości, że Katniss przeżyje, ale nie wiedziałem co z Gale'em oraz Peetą. Było jasne, że straty któregokolwiek z nich by nie zniosła.
   
   Teraz sądzę, że "łatwiejsze" by było uśmiercenie Gale'a. Po zamknięciu ksiązki w głowie buszowały mi pytania. Dlaczego zostawił Katniss? Dlaczego się z nią nie pożegnał? Dlaczego wybrał Drugi Dystrykt? Czy później jeszcze kiedykolwiek ją zobaczył? Czym było uczucie, którym ją darzył? Ciekawe, czy część druga filmu udzieli tych odpowiedzi.
   
   Na podsumowanie, chciałbym dodać osobistą część od siebie. R.I.P. dla bohaterów, którzy zginęli na przestrzeni całej serii.
   
   Rue
   
   Thresh
   
   Prim
   
   Finnick
   
   Boggs
   
   Cinna
   
   Mags
   
   staruszek z Jedenastego Dystryktu
   
   Wiress
   
   "And may the odds be ever in your favor"

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzentus NotPospolitus

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Klaudia Z. w dniu 2014-02-09

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   10 z 16 osób uznało recenzję za przydatną

   Po przeczytaniu całej trylogii nie wyobrażam sobie żeby Suzanne mogła napisać coś co by takie nie było. Podziwiam tę kobietę jak mało która autorkę, za stworzenie tak zaskakującej akcji, za wszystkie niebanalne pomysły, za przekazanie tak wiele w tak interesujący sposób. Uwielbiam ją za dostarczenie mi tego ogromu emocji jakich doświadczyłam przy czytaniu. I nawet za zakończenia, choć czasem doprowadzały mnie do szału, ale jednak dzięki nim nie zapominałam książek przez cały czas oczekiwania na kolejne części.
   
   Teraz, po Kosogłosie, mogę powiedzieć że kocham Collins jeszcze bardziej, a jednocześnie jej nienawidzę. Tak, jest to możliwe, Kosogłos skończył się jak skończył, jedni mogą być zadowoleni, drudzy nie. Książka nie kończy się bombą taką jak w częściach poprzednich, wręcz przeciwnie, za to wywołuje lawinę emocji, albo kompletną pustkę. Bo zakończenie można interpretować różnie, czy jest ono szczęśliwe, czy nie, nad tym trzeba się samemu zastanowić, bo każdy może to odebrać inaczej. Ja osobiście, skłaniam się do tego że Happy Endu nie było, ale jak wiem, inni myślą wręcz przeciwnie. Przekonajcie się więc o tym sami.
   
   Cała treść Kosogłosa skupia się na pokonaniu Kapitolu. Jedni chcą zakończyć jego terror, pragną końca tej nieludzkiej gry jaką są Głodowe Igrzyska, marzą o spokojnym życiu, w którym mogliby w końcu przestać się bać. Jednak nie wszyscy, jak się okazuje, kierują się tylko ku szlachetnym celom. Niektórzy w zniszczeniu prezydenta Snowa widzą tylko przejęcie władzy, wygrana zagwarantuje im władzę, co jak to zazwyczaj bywa, jest pragnieniem tych złych.
   
   Co najlepsze w książkach pani Collins, choć cała sytuacja na której wszystko się opiera, jest w dzisiejszych czasach niewyobrażalna, to jednak wszystko wydaje się jak najbardziej realistyczne. Wojna nie opiera się na jednej bitwie, którą wygramy lub przegramy, a później będzie albo dobrze albo źle. Tak jest tylko w bajkach. W prawdziwym życiu wojna zawsze niesie mnóstwo cierpienia, utratę bliskich i nieodwracalne zmiany w psychice. Bohaterowie Kosogłosa w tej części zmieniają się niewyobrażalnie. Pod koniec można zapytać, czy to są naprawdę te same osoby co na początku? To jest przerażające co dzieje się z bohaterami w tej części.
   
   Podsumowując Kosogłos jest wstrząsającą opowieścią, tragiczną, pełną bólu. Wywołuje w niejednym momencie łzy. Po jej zakończeniu myśli nie dają przez jakiś czas spokojnie funkcjonować. Bo jest ich tak dużo. Bo są tak straszne. Jeśli jesteście na to gotowi, przeczytajcie, ale możecie być pewni że po zakończeniu nic już nie będzie takie same. Bo Igrzyska śmierci i W pierścieniu ognia mogą się przy Kosogłosie wydawać sielanką, choć przecież wcale nią nie są.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Katarzyna P. w dniu 2016-01-19

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   2 z 2 osób uznało recenzję za przydatną

   Zafascynowana stworzonym przez Suzanne Collins światem z ogromną ciekawością zagłębiłam się w lekturze tej części serii Igrzysk Śmierci.
   
   Po ostatniej walce, na arenie, podczas Ćwierćwiecza Poskromienia, gdzie walczyli zwycięzcy Igrzysk z poprzednich lat, wybuchają bunty w poszczególnych dystryktach. Katniss Everdeen znajduje się w dystrykcie trzynastym, który uważany był za zniszczony. Tam właśnie główna bohaterka staje się twarzą rebeliantów, symbolem wolności, czyli ich Kosogłosem. Wierzą, że dzięki niej, ich życie wreszcie się zmieni i wyrwą się z brutalnych ramion (rządów) Kapitolu. Nie wiem co ta książka ma w sobie, że kiedy tylko zacznie się ją czytać, nie można się oderwać. Cała historia wydaje się wręcz surrealistyczna a zarazem prawdziwa. Miałam ogromnie mieszane uczucia po jej skończeniu. Z każdą kolejną, przewracaną stroną moje emocje szalały. Raz smutek a za moment radość. Nagłe zwroty akcji, które zmieniają całą tworzoną historię o sto osiemdziesiąt stopni sprawiają, że wszystko dzieje się w zaskakującym tempie. Już od pierwszej części jestem największą fanką „Igrzysk Śmierci”, obrazują to, że człowiek jest zdolny do wszystkiego, nawet do najstraszliwszych zbrodni, które jak dobrze wiemy, zdarzały się również w rzeczywistości. Brutalność Kapitolu, który traci swoją władzę w związku z działaniami dystryktu trzynastego staje się rzeczą, od której giną jego mieszkańcy, zgodnie z powiedzeniem „Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie.” Zakończenie, którego nie chce Wam wyjawiać chociaż z pewnością większość z Was tę trylogię ma już za sobą, było dla mnie miłą niespodzianką. To co stworzyła Suzanne Collins z pewnością zasługiwało również na genialną oprawę filmową, co na szczęście udało się uczynić reżyserom.
   
   Polecam tę książkę każdemu, kto lubi książki z dość mocnym, tragicznym, ale i dającym do myślenia zakończeniem. Pomimo tego, że powieść ta jest zaliczana do literatury dla młodzieży, to jednak ma w sobie coś, co dorosłego człowieka przyciągnie równie mocno, jak nie nawet bardziej.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Sylwia Ł. w dniu 2017-01-28

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   3 z 5 osób uznało recenzję za przydatną

   Po zapoznaniu się z wcześniejszymi częściami Igrzysk śmierci, wiedziałam, że sięgnięcie po ostatnią część jest tylko kwestią czasu. Nie myliłam się, bo po kilku tygodniach koleżanka dostarczyła mi "Kosogłosa" - od razu zatopiłam się w lekturze, chociaż miałam lekkie obawy, nie mając pojęcia, co nowego mogła stworzyć Suzanne Collins. Już teraz przyznam, że ta część przeszła moje najśmielsze oczekiwania.
   
   Katniss Everdeen przebywa w Trzynastym Dystrykcie, gdzie znalazła się po tym, kiedy na Ćwierćwieczu Poskromienia udało się jej wycelować strzałę w słaby punkt pola siłowego znajdującego się wokół areny. Jej czyn spowodował przeogromny gniew w Kapitolu, co zaowocowało spaleniem prawie całego Dwunastego Dystryktu, który do tej pory był domem Katniss. Trzynastka to legendarny podziemny dystrykt, który pragnie rozprawić się z władzą w Panem, którego przywódcą jest okrutny i bezlitosny prezydent Snow. Katniss staje przed arcyważnym zadaniem, polegającym na zostaniu Kosogłosem symbolizującym opór przeciw kapitolińskiej władzy. Wypełnienie tej misji zostaje okupione przytłaczającym bólem, wieloma litrami krwi, a także śmiercią ogromnej liczby, często zupełnie niewinnych ofiar. Głównej bohaterce przychodzi się zmierzyć z niemałą ilością dylematów, gdzie każda decyzja ponosi za sobą bolesne konsekwencje. Okazuje się, że zaistniała sytuacja zaczyna przypominać próby przetrwania na arenie z jedną różnicą - podczas Igrzysk Śmierci mogła wygrać tylko jedna osoba, a teraz liczba zwycięzców może być znacznie wyższa. Tylko jak dowiedzieć się, kto jest sprzymierzeńcem, a kto robi wszystko, aby przeszkodzić w dojściu do upragnionego celu?
   
   "Jego ręce nie są tak pewne jak niegdyś, lecz nadal ciepłe i silne. Przez moją głowę przelatują teraz tysiące wspomnień z czasów, gdy te ręce były moim jedynym schronieniem przed światem. Może dawniej nie dość je doceniałam, lecz zapadły mi w pamięć, a teraz utraciłam je na zawsze." *
   
   Przyznam szczerze, że miałam pewne obawy przed sięganiem po ostatnią część trylogii, ponieważ nie wiedziałam, co mnie czeka. Pierwszy tom przypadł mi do gustu, gdyż była to powieść z gatunku, po który sięgam rzadko, dlatego wiele z pozoru oczywistych sytuacji, okazywało się czymś zupełnie nowym i świeżym. Druga część również była dobra, ale w moim odczuciu nieco odbiegała od poziomu zaprezentowanego w pierwszym tomie. Bałam się tendencji spadkowej, która nie byłaby pożądana nie tylko przeze mnie, ale z pewnością również przez innych czytelników. Na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne. "Kosogłos" został utrzymany na wysokim poziomie, prezentując się jako fantastyczne, aczkolwiek smutne i brutalne zwieńczenie trylogii.
   
   "Kosogłos" wywołał we mnie lawinę emocji - od podekscytowania i zaciekawienia, poprzez lęk i rozgoryczenie, kończąc na złości, żalu i smutku. Przeraża mnie wizja świata przedstawionego w całej trylogii, bo przecież nikt nie wie, jak będzie wyglądało życie za kilkaset lat. Może świat zacznie opierać się na zbliżonych zasadach? Wierzę, że nigdy nie dojdzie do tego, chociaż patrząc na to, co dzieje się już teraz, sama nie wiem, czy ludzkość będzie miała tyle siły, mądrości i opanowania, aby nie dopuścić do takich sytuacji.
   
   Powieść jest przepełniona raptownymi zaskoczeniami, sytuacjami pozornie bez wyjścia, a także wzajemnie napędzającymi się zdarzeniami. Bohaterowie są w ciągłym niebezpieczeństwie - nikt nie może być do końca pewien, czy osoba podająca się za przyjaciela, nie zastrzeli go bądź nie wbije noża w plecy. Suzanne Collins tworzy wstrząsające obrazy, naładowane brutalnością i okrucieństwem. "Kosogłos" to zręcznie ułożona historia, trzymająca w napięciu od początku do końca. Trudno oderwać się od tej powieści, która ciągle kusi, aby przewrócić jeszcze jedną kartkę, a potem kolejną i następną...
   
   * cytat ze str. 322
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 2 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję