It Ends with Us

Rewelacyjna książka, ciężki temat, bez upiększania, niełatwe wybory, trochę osobista... Inna niż pozostałe pozycje autorki, ale czy aż tak inna... Oceńcie sami... Polecam, bo warto

Książka ta zmieniła mój punkt widzenia na rzeczy oczywiste. Utożsamiasz się tak bardzo z główną bohaterką, że zaczynasz ją w pełni rozumieć, zaś dla osoby z boku jej tłumaczenia są absurdalne, no bo przecież to nie moja wina, że mój mąż jest taki a taki. Czy aby na pewno?

Książka warta przeczytania, każdy kto ją ode mnie pożyczył, był w szoku. Dobry psychologiczny, romans.

„Rośliny i ludzie. Rośliny potrzebują miłości, żeby przetrwać. Ludzie też […] Jeśli nas zaniedbują, stajemy się bezdomni i niezdolni do tego, co ważne.”

Nazwisko Colleen Hoover jest dla mnie jak najlepsza marka, po której zawsze mogę się spodziewać usług najwyższej jakości. Moi stali czytelnicy wiedzą, jak wielkim szacunkiem darzę prozę tej autorki. Tym razem jednak miałam okazję zagłębić się nie tylko w jej twórczości, ale i życiu. Bo pomimo tego, że „It Ends with Us” to nie jest żadna autobiografia, pisarka zawarła w książce prawdę o sobie samej. Czy najbardziej osobista publikacja Hoover poruszyła mnie tak, jak poprzednie, stworzone przez nią historie? Czy warto dać się skusić pięknej okładce i kto tak naprawdę odnajdzie w niej lekturę dla siebie? Zapraszam na recenzję.

ZARYS FABUŁY

Życie Lily Bloom zawsze kręciło się wokół kwiatów, a dziewczyna od zawsze zdawała sobie sprawę z tego, że będzie chciała poukładać swoją przyszłość inaczej, niż jej matka. To dlatego przeprowadziła się do Bostonu i założyła kwiaciarnię sprzedając rośliny tym… którzy za nimi nie przepadają. Ale czymże byłoby szczęście bez miłości? Lily poznaje sympatycznego lekarza, który z góry zapowiada, że nie angażuje się w trwałe związki, a potem… Potem łamie własne zasady, bo jego uczucia okazują się silniejsze niż założenia.

W tej bajce brak jednak pięknego happy endu. Dziewczyna przekonuje się, że życie potrafi zaskakiwać, nie zawsze pozytywnie. A ludzkie oblicza bywają szokujące. To, że w związku Lily dzieje się coś dziwnego, dostrzeże Atlas, niegdyś bezdomny chłopak, któremu w przeszłości podała pomocną dłoń. Czy łatwo wybaczać i czy warto to robić? Jak trudno stawić czoła przeznaczeniu i czy można kochać jednocześnie raniąc?

TRUDNY TEMAT I KOCIOŁ EMOCJI

Ta książka to jeden, gigantyczny kocioł emocji, w którym akcja pozostawia bez słów biegnąc w niewiadomym kierunku aż do samego końca. Colleen Hoover pokazuje, że potrafi nie tylko urzekająco pisać, ale też poruszać przy tym tematy przybierające często postać tabu. Autorka w tej historii nie od razu funduje ciosy, a wręcz przeciwnie, początkowo serwuje piękną i nieskalaną bólem rzeczywistość, by czytelnik mógł w pełni poczuć to, co czują bohaterowie. A ci, jakże dalecy są od banału i jakże wielkie stanowią wyzwanie.

TRÓJKĄT? ALE ZA TO JAKI! SPRÓBUJCIE OCENIĆ BOHATERÓW. NIE ZDOŁACIE.

Podążając za powiedzeniem głoszącym, że nie ma ludzi złych, autorka uniknęła szufladkowania na tych czarnych i na tych białych. W efekcie mamy niosącą bagaż przykrych doświadczeń z lat dzieciństwa Lily, która miała okazję doświadczyć domowej przemocy. Jest Ryle, młody i niezwykle ambitny lekarz ze świetnie zapowiadającą się karierą, który wbrew sobie kocha jak szalony. I dba o swoją miłość. Z małym „ale”. Nie zawsze wspomnienie trójkąta bohaterów przynosi przyjazne skojarzenia. Nie chciałabym, byście odrzucili tę książkę sugerując się faktem, że Colleen Hoover wrzuciła w wir akcji drugiego mężczyznę, bo Atlas przez długi czas bardzo biernie uczestniczy w wydarzeniach. Bezdomny chłopak pojawia się w życiu bohaterki po wielu latach przerwy. Po co? O tym musicie przekonać się sami.

PRAWDZIWE WYDARZENIA Z ŻYCIA AUTORKI

Są trwałe przyjaźnie, realne problemy i dylematy tak żywe, jakby miały miejsce tuż obok. Są w końcu kwiaty i tragedie, jest stary pamiętnik i jest miłość, ta prawdziwa, ta szczera, ta niedoskonała i potrafiąca ranić. To nie jest banalna książka o uczuciu rozwijającym się pomiędzy dwojgiem ludzi. To pełna goryczy historia, w której Colleen Hoover, jak wspomina na samym końcu, zawarła wspomnienia wyjęte rodem z własnego życia. Podziwiam ją za to, że po części zdecydowała się opowiedzieć osobistą historię. Dowiadując się o tym doceniam „It Ends with Us” jeszcze bardziej.

PODSUMOWANIE

Z taką powieścią jeszcze się nie spotkałam. Colleen Hoover udowodniła kolejny raz, że każda z jej książek potrafi zaszokować, wzruszyć i oczarować oryginalnością. Nie potrafię przestać myśleć o tym, czego było dane mi doświadczyć, bo śledzenie słów zawartych na kartach „It Ends with Us” to nie tylko czytanie. To przeżywanie. Gorzka, prawdziwa, naprawdę niełatwa historia o wielu obliczach miłości powinna trafić na regał domowej biblioteczki każdej kobiety. Nie wiem czy to dla mnie najlepsza powieść tej autorki, ale na pewno najbardziej wyjątkowa, zupełnie inna od poprzednich. Polecam z czystym sumieniem. Uwierzcie mi, że warto.

[Adres usunięty]

„Żyjemy tylko przez określony czas, więc musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, żeby jak najlepiej wykorzystać dane nam lata. Nie powinniśmy ich marnować na czekanie na coś, co wydarzy się w odległej przyszłości albo nie wydarzy się w ogóle?”

Mam wrażenie, że to będzie jedna z moich najkrótszych recenzji. Książka jest tak bardzo osobista, że nie do pomyślenia jest, że autorce starczyło odwagi, by przelać to na papier.

Sama mam do niej osobiste odczucia i czytając ją wczoraj wieczorem, przez dwie godziny kręciłam się w łóżku, nie mogąc dojść do siebie. Przeczytanie nieco ponad 350 stron zajęło mi mniej niż 24 godziny. Gdzie przy ogarnięciu wszystkiego w domu i dwóch łobuziaków to jest nie lada wyczyn.

Więcej na: [Adres usunięty]

Prawdziwe uczucia ujawniają się później...

Lily Bloom na przekór wszystkim oraz wszystkiemu zawsze podejmuje niespodziewane decyzje. Otwarcie kwiaciarni jest dla niej krokiem naprzód w spełnieniu własnych marzeń. Poznanie przystojnego neurochirurga Ryle'a Kincaida zmienia jej życie - także na lepsze. Niestety, wszystko wygląda idealnie jedynie z zewnątrz. Prawdziwe uczucia Lily potrafi dostrzec jedynie Atlas Corrigan, któremu dziewczyna pomogła kiedyś ponownie powstać. Teraz to ON postanawia pomóc jej dostrzec brutalną prawdę i podjąć najodważniejszą decyzję w jej życiu. Czy jednak Lily będzie potrafiła powiedzieć ''dość''?

It Ends with Us to powieść autorstwa znanej i uwielbianej Colleen Hoover, której twórczość miałam okazję już poznać. Jej utwory - Hopeless, November 9, Maybe Someday czy Never never (napisany wraz z Tarryn Fisher) - zachwyciły mnie i trafiły do serca. Najnowsza książka zapowiadała jednakże zupełnie inną, osobistą historię, która będzie lekturą pełną cierpienia, miłości i niezwykłej odwagi. Opowieść Lily Bloom taką właśnie była...

It Ends with Us potrafi zmiażdżyć czytelnika nadmiarem emocji. Colleen Hoover ukazuje niełatwą historię Lily Bloom, która pragnie dla siebie lepszego bytu. Powieść przypomina, iż trzeba zwrócić się do kogoś o pomoc lub wyciągnąć pomocną dłoń do ludzi z ciężką sytuacją życiową. Nigdy nie wiadomo, czy za szerokim uśmiechem nie kryje się prawdziwe cierpienie...

Pełna recenzja znajduje się na stronie: [Adres usunięty]

Lily Bloom to młoda kobieta, której historię poznajemy od momentu pogrzebu jej ojca. Ojca, którego nienawidziła i którego śmierć w pewnym sensie sprawiła jej ulgę. Nie może jednak tego okazywać przed swoją matką, która zawsze go broniła i choć powinna - nie chciała od niego odejść. Lily czuła do niej ogromny żal za to i obiecała sobie, że nigdy nie będzie taka jak matka - czyli kobietą krzywdzoną przez własnego męża. Dopiero po śmierci ojca i przeprowadzce matki do Bostonu, zaczynają mieć ze sobą dobry kontakt, taki jaki powinna mieć matka z córką.

Lily poznaje pewnego mężczyznę w chwili kiedy ten próbuje wyładować złość na krześle. Przyszła na dach, by pomyśleć o pogrzebie ojca oraz o swoim zachowaniu. Zaczynają ze sobą rozmawiać, lecz wkrótce mężczyzna musi jechać do pracy, jest neurochirurgiem i dostał wezwanie, zresztą okazało się, że oczekują czegoś innego od życia. Ona - związku, ON - jednorazowej przygody.

Mimo, że się sobie spodobali, nie zamierzają zmieniać swoich przekonań. Jednak mimo tego, nie będzie to ich ostatnie spotkanie, choć tak właśnie im się wydaję.

Wkrótce Lily postanawia otworzyć kwiaciarnię. Jest przerażona, że jej nie wyjdzie, ale gdy tylko kupuje lokal, szybko pojawia się kobieta, która chciałaby u niej pracować, a oprócz tego pomaga jej bardzo dużo w remoncie i innych sprawach. Kobiety szybko znajdują wspólny język i stają się najlepszymi przyjaciółkami, aczkolwiek na ich drodze staje ktoś kto może to wszystko zepsuć.

Jak wiadomo życie nie zawsze bywa usłane różami, choć przez jakiś czas może nam się tak wydawać. Lily ma chłopaka, przyjaciółkę i mamę blisko siebie, oprócz tego spełniła swoje marzenie i otworzyła kwiaciarnie. Wydawać, by się mogło, że lepiej być nie może.

Kiedyś Lily uratowała chłopaka, z którym chodziła do jednej szkoły, tym razem ON będzie chciał uratować ją. Tylko przed czym? Czy istnieje dla niej jakikolwiek ratunek?

________________________________________________________________________________

Colleen Hoover po raz kolejny pokazała klasę. Czytałam cztery jej powieści i każda mnie wzruszyła lub zmusiła do pewnych przemyśleń, aczkolwiek jak sama autorka pisze - to jest pierwsza powieść, która miała na celu poruszyć konkretny temat i zmusić do przemyśleń lub zmiany zachowania. Tym tematem była przemoc w związku, coś co jest powszechne i tak często ukrywane. Z początku nie zapowiadało się, że sprawy potoczą się w takim kierunku w jakim się potoczyły. Sięgając po tę książkę, byłam przekonana, że to będzie coś w stylu poprzednich powieści tej autorki. Muszę przyznać, że cała ta książka mnie po prostu zmiażdżyła. Nie zdawałam sobie sprawy ile sprzecznych emocji można czuć czytając książkę.

Były momenty kiedy miałam ochotę ją po prostu odłożyć i do niej nie wracać, temat jest naprawdę ciężki i miałam już wyrobione zdanie w tej kwestii, aczkolwiek autorka podważyła je parokrotnie. Na końcu po prostu siedziałam osłupiała, nie wiedziałam co mam o niej powiedzieć lub napisać. Każde słowo wydaję się być zbędne, bo jedyne co przychodzi mi na myśl to : musisz ją koniecznie przeczytać.

Najbardziej denerwującą bohaterką oczywiście była Lily, bo naprawdę były momenty kiedy jej nienawidziłam, lecz ze strony na stronę pojawiał się we mnie pewien podziw dla niej. Nie mogę postawić się w jej sytuacji i nie chcę, ale cały czas zadawałam sobie (jej) pytanie "czemu nikomu nie powiesz?!". Naprawdę momentami jej nienawidziłam.

Polecam, jeśli lubicie powieści, po których potrzebujecie chwili, żeby sobie to wszystko przetrawić, przemyśleć. Szczerze? Nie spodziewałam się, że ta książka właśnie taka będzie, a naprawdę uświadomiła mi wiele spraw. Przede wszystkim fakt numer jeden: zły mąż, może być dobrym ojcem - nigdy tego nie rozdzielałam na takie kategorie, po prostu skoro zły mąż to zły ojciec - myślałam. Jednak sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej..

Do tej pory w swoim książkowym dorobku chyba jeszcze nie byłam tak rozdarta pomiędzy męskimi bohaterami. Z jednej strony doświadczony w dzieciństwie przez los Atlas postać niezwykła czuła ciepła żeby nie powiedzieć ideał który nie został w dorosłym życiu naznaczony swoją przeszłością a z drugiej bądź co bądź Ryle- ambitny lekarz żyjący pod presją która go przytłacza i odbija się na jego związku. Będąc na miejscu głównej bohaterki nie umiałabym jednoznacznie wybrać pomiędzy nimi nie skreślałabym od razu Ryle'a ale każda matka myślę dla własnego dziecka wybierze stabilizację bezpieczeństwo ciepły i spokojny dom bez przemocy i kłótni. It end with us to naprawde piękna cudowna książka którą mogę z czystym sumieniem polecić

Colleen Hoover jest autorką uwielbianą przez czytelników na całym świecie. Ja akurat nie należę do grona jej najwierniejszych fanów - owszem, od czasu do czasu sięgam po jakąś powieść jej autorstwa, jednak w zasadzie tylko "Wszystkie nasze obietnice" naprawdę mnie poruszyły. Niemniej od dawna miałam chrapkę na It Ends with Us, nad którą zachwycają się dosłownie wszyscy - w końcu nadszedł na nią czas.

Dzieciństwo Lily Bloom nie wyglądało tak, jak powinno. Dziewczyna zbyt często była świadkiem przemocy domowej, dlatego obiecuje sobie nigdy nie dopuścić do takiej sytuacji w swoim życiu. Główna bohaterka zaczyna spełniać marzenia, a kiedy poznaje przystojnego lekarza Ryle'a wszystko wydaje się toczyć w jak najlepszym kierunku. Lily zdaje się nawet nieco zapominać o swojej pierwszej ogromnej miłości, chociaż wspomnienia zaczynają wracać, szczególnie gdy w jej związku dzieją się niepokojące rzeczy...

"Mam wrażenie, że każdy udaje kogoś, kim nie jest, a głęboko w środku wszyscy jesteśmy tak samo popieprzeni. Po prostu jedni ukrywają to lepiej niż inni."

Hoover porusza w tej książce bardzo trudny i bolesny temat. Niestety uważam, że opis z tyłu zdradza zbyt wiele - zdecydowanie lepiej poznawałoby się tę historię, nie mając pojęcia, na czym opiera się fabuła, dlatego jeśli macie na tyle silnej woli, to zachęcam do nieczytania blurba. Tematyka książki kręci się głównie wokół wątku przemocy. Niezmiernie często osoby krzywdzone zaczynają wmawiać sobie, że mogły zapobiec atakom gniewu. Muszą nauczyć się nie usprawiedliwiać swoich oprawców, a także nie szukać milionów wymówek przed odejściem od takiego człowieka. NIC nie jest warte poczucia braku bezpieczeństwa, wsparcia i miłości.

"(...) w pewnych sytuacjach nie warto ryzykować. Zwłaszcza jeśli w przeszłości podejmowanie ryzyka kończyło się źle."

Trwanie w związku z agresorem jest niezwykle ciężkie, ale często pokrzywdzeni nie potrafią przerwać błędnego koła, w jakim tkwią, z różnych względów obawiając się porzucenia partnera. Łatwo jest oceniać z boku, ferując wyroki, bo często okazuje się, iż będąc na miejscu danej osoby, podjęcie decyzji nie byłoby takie proste. Warto mieć oczy szeroko otwarte na wszelkie przejawy niesprawiedliwości i okrucieństwa, aby jak najmniejsza liczba osób musiała zmagać się z tym w pojedynkę.

"It Ends with Us" to smutna historia, uświadamiająca, jak łatwo jest oceniać innych z góry, jeżeli nigdy nie znajdowaliśmy się w podobnej sytuacji. Moje serce nie zostało roztrzaskane, a zakończenie, które pewnie zawiedzie wielu czytelników, mi odpowiada, ponieważ mimo bycia nie do końca pomyślnym, jest najbardziej mądre ze wszystkich możliwych. Na pewno nie jest to moja ulubiona książka Colleen, ale z pewnością jedna z najdojrzalszych i najbardziej potrzebnych.

[Adres usunięty]

Emocjonalny rollercoaster! Inaczej bym zacząć nie mogła!

To jedna z tych książek, które wywierają ogromny wpływ na czytelnika. Wiecie sięgając po nią miałam świadomość, o czym jest fabuła. Zdawałam sobie sprawę, że nie będzie łatwo czytać tę książkę. I nie chodzi tu o to, że jest opornie, ciężko napisana. Nie, wręcz przeciwnie. Mianowicie mam na myśli samą historię, która bagatela jest wykreowana na podstawie przeżyć samej autorki i jej rodziny. Samo to sprawia, że już od początku książkę odbiera się bardziej osobiście. Dzięki temu bohaterowie są bardzo wiarygodni i jesteśmy z Nimi zżyci od pierwszych stron.

Lily główna postać z powiesić jest dla mnie bardzo barwną i ciekawą postacią. Jest wesoła, zaradna ale przede wszystkim silna i wytrwała. Choć było jej ciężko, musiała przejść wiele, nie pozwoliła aby okropne zdarzenia z jej życia, załamały ją! Pokazuje hart ducha i pozwala mieć wiarę, że każdy z Nas poradziłby sobie w takiej sytuacji. Nie chcę Wam spoilerować, bo książka jest tak świetna, że musicie ją koniecznie sami przeczytać! Mogę jeszcze dodać, że jest to pozycja, która wzrusza tak bardzo, że serce boli... I jestem pewna, że nie tylko ja zadawałam sobie pytanie podczas czytania "Ale czemu ona go nie zostawi? Po co z nim dalej jest?", bo choć dla mnie to nie do pomyślenia, to szczerze nie wiem jak bym się zachowała w takiej sytuacji. Po przeczytaniu książki całkiem inaczej podchodzę do problemu. Nie można ocenić , nie wiedząc nic na temat drugiej osoby. Teraz bardziej rozumiem zachowanie, decyzje kobiet, które znalazły się w takim położeniu.

Podsumowując - książka jest świetna!! Ale nie dla tego, że historia jest taka "cudowna". Jest świetna, bo uświadamia, pokazuje prawdziwe oblicze takich wydarzeń, skłania do refleksji i zastanowienia się nad całym problem. Tak to książka, którą musicie przeczytać!!!!

Na rynku pojawiło się już wiele książek Colleen Hoover. I jednej rzeczy wciąż nie rozumiem. Dlaczego wydawnictwo do tej pory nie umieściło jakiejkolwiek informacji na okładce, że przeczytanie danej historii rozkruszy serce na milion maleńkich kawałeczków? Że grozi Ci odwodnienie spowodowane wylaniem morza łez i zmieni się coś w tobie nieodwracalnie? Dotychczas moim faworytem było "Maybe Someday". Czytałam je chyba ponad trzykrotnie i za każdym razem bardzo mnie wzrusza. Ale "It ends with us" całkowicie "Maybe.." przebija. Od pierwszych zdań wiedziałam, że będzie to coś wyjątkowego i niepowtarzalnego.

Lily Bloom to odważna i zdeterminowana młoda kobieta. Nie miała w życiu lekko, ciągle płynęła pod prąd. Od dziecka była świadkiem przemocy domowej stosowanej przez ojca. Sama jej nie doświadczała - całą agresję wyładowywał na matce. I to właśnie przemoc odebrała jej pierwszą, prawdziwą miłość do swojego przyjaciela Atlasa. Naszą bohaterkę poznajemy w dniu pogrzebu taty. Siedząc na dachu i rozmyślając o dość ponurych tematach poznaje Ryla - przystojnego i pewnego siebie neurochirurga.Od razu czuć między nimi chemię, a w dodatku wrażenie to potęgują przezabawne dialogi. Myślałam, że sprawy między nimi potoczą się typowo i przewidywalnie jak w innym romansach. Cóż bardziej mylnego. Wszystko pobiegnie zupełnie innym torem. Ścieżki naszych bohaterów rozejdą się.Po dość długim czasie przypadek sprawi, iż na horyzoncie znowu pojawi się młody doktor.I potem dopiero zacznie się jazda bez trzymanki. Życie, które początkowo będzie jak z bajki, szybko zmieni się dla Lily w piekło. Osoba dla niej najważniejsza, najmocniej ją zrani. W ciężkich chwilach, nie mogąc nikomu powiedzieć co się dzieje, pomoże jej Atlas. Wsparcie będzie dla niej ogromnie ważne, gdyż będzie musiała stawić czoła okrutnej prawdzie.

Książka jest niesamowicie prawdziwa, dlatego też tak bardzo wyjątkowa. Sposób w jaki Hoover opisuje zdarzenia albo emocje doświadczane przez bohaterów, niejednokrotnie powodował ścisk w moim sercu i gardle. Fabuła mną całkowicie zawładnęła. To jedna z takich historii, o których myślimy jeszcze kilka dni po skończeniu ostatniej strony. Ciągle przeżywa się ją na nowo, bo nie chce wyjść z głowy. Tylko nieliczne lektury powodują u mnie tak silne odczucia. Dla mnie must read i numer jeden swojego gatunku.

Całą recenzję znajdzie na: [Adres usunięty]

Colleen Hoover jest zwana królową romansów i całkowicie się zgadzam z tym stwierdzeniem. CoHo pisze niezwykle zmysłowe i napakowane emocjami książki, od których ciężko jest się oderwać. Zazwyczaj historie wymyśla sama, jednak w przypadku tej recenzji należy pamiętać, że historia opowiedziana w książce powstała na podstawie jej wspomnień.

Jeszcze przed podziękowaniami na końcu książki, CoHo pisze, że It ends with us to niezwykle osobista książka. Główna bohaterką jest Lily, którą poznajemy jako dorosłą kobietę, chcącą spełnić swoje marzenie o otwarciu kwiaciarni w Bostonie. Poznajemy ją w momencie kiedy ma 22 lata, ale sporą część książki zajmują jej pamiętniki, które spisywała będąc nastolatką. Dzięki tym pamiętnikom dowiadujemy się co nieco o jej pierwszej miłości – bezdomnym Atlasie, który ma wielki wpływ na dalszy rozwój akcji. Gdy akcja wraca do teraźniejszości poznajemy Ryle’a – seksownego neurochirurga, który od pierwszego spotkania szaleje za Lily. Szybko się w sobie zakochują. Ich związek mknie do przodu z prędkością świata, co skutkuje problemami, które pojawiają się w najmniej spodziewanym momencie. Lily nagle zdaje sobie sprawę, że stała się kimś, kim obiecała sobie nigdy nie być.

Uczucia i emocje, które autorka zawarła w książce sprawiają, że ciężko jest ją ocenić. No bo jak ocenić książkę, w której główna bohaterka doświadcza przemocy z rąk kogoś komu ufała? Jak ocenić taką książkę wiedząc, że autorka pośrednio doświadczyła tego samego? Naprawdę ciężko. Można chyba tylko skupić się na języku, który zachwyca. Jak już wspomniałam na początku CoHo pisze zmysłowe książki; ta zmysłowość nie objawia się mnóstwem wysublimowanych scen seksu, a raczej językową otoczką, która dodaje historii melancholii.

Autorka niezwykle prawdziwie oddała uczucia targające Lily. Bardzo spodobał mi się fakt, że nie wykłada kawy na ławę już przy pierwszych oznakach nadciągających problemów. Dozuje informacje i wskazówki, co sprawia, że czytelnik przechodzi dokładnie tę samą drogę co Lily.

Na rynku brakuje zaskakujących romansów. It ends with us jest takim romansem. Oczywiście nie mogę zapomnieć, że książka zaczęła się jak typowe romansidło – mam zaznaczonych wiele fragmentów, które mogłyby sugerować cukierkowy, czy kiczowaty erotyk. Na szczęście w drugiej części autorka się reflektuje i skupia się na meritum, dzięki czemu można odetchnąć z ulgą.

Na koniec chciałabym jeszcze złożyć CoHo ukłon za to jak zgrabnie ujęła tytuł powieści w fabule. Sam tytuł niczego nie sugeruje, wydaje się być wręcz dziwny, ale jest jeden moment w książce, gdzie „it ends with us” nabiera znaczenia. Ze mnie wycisnęło ono kilka łez.

It ends with us to wspaniały nieoczywisty romans, który tylko utwierdził mnie w moim uwielbieniu Colleen Hoover. Nie sugerujcie się proszę opisem z okładki – w ogóle nie oddaje tego co tak naprawdę się dzieje. Możecie brać tę książkę w ciemno, a i tak się nie zawiedziecie.

[Adres usunięty]

Świetna książka nie mogłam się oderwać. Płakałam zadużo razy

Wspaniałą książka. Porusza bardzo ważne tematy. Czyta się ją bardzo przyjemnie. Serdecznie ja polecam

„Czasem te osoby, które najmocniej nas kochają, potrafią też najmocniej ranić”.

Chyba każdy wie, że książki Colleen Hoover potrafią zmieść człowieka z planszy. To jest jedna z tych autorek, która zawsze zaskoczy. Tutaj nie było inaczej.

Nie da się ukryć, że ta powieść ostatnio podbiła cały internet. Gdzie bym nie spojrzała to widziałam tę piękną różowo - beżową okładkę. Dlatego w końcu musiałam poznać historię Lily Bloom i sama się przekonać, dlaczego jest taka fantastyczna, jak wszyscy mówią.

Główna bohaterka po pogrzebie swojego ojca, który znęcał się psychicznie i fizycznie nad jej matką, poznaje w dosyć dziwnych okolicznościach na pozór świetnego faceta. Lily uważa Ryle’a za ideał, nie widziała w nim żadnych minusów czy skaz. Do czasu.

Nie da się ukryć, że ja od początku sceptycznie podchodziłam do postaci Ryle’a. Wydawał mi się aż za wyidealizowany. Dobra praca, wychowany, kulturalny, miły i przystojny. No nie. Nie pomyliłam się. Człowiek z zewnątrz idealny, w środku skrywał potwora. On sam, jak i Lily próbowali go wielokornie usprawiedliwiać, ale dla takiego zachowana nie istnieje usprawiedliwienie, a tym bardziej wybaczenie.

Kolejną postacią, która również odgrywa ważną rolę w tej książce jest Atlas Corrigan. Chłopak skradł już od początku moje serce. Poznajemy go jako nastolatka i również jako dorosłego mężczyznę. Między nim, a Lily dało się zobaczyć zdrową relację wypełnioną miłością. Do tej pory ubolewam, że - porównując do Ryle’a - mieliśmy go tak mało.

Historia Lily Bloom na pewno nie jest dla wszystkich czytelników. W książce zostało poruszonych wiele ważnych tematów i problemów, z którymi niestety zmaga się wiele ludzi. Przemoc fizyczna i psychiczna, bezdomność oraz wątek miłości i to jakie niesie za sobą skutki. Jednakże, jeśli już zdecydujecie się po nią sięgnąć to, uwierzcie, nie pożałujecie.

„- Lily, możesz już przestać płynąć. Wreszcie dotarliśmy do brzegu.”

książka bardzo mi się podobała. porusza bardzo ważne kwestie, w które warto się zagłębić. jak najbardziej polecam.

Dobra książka, zresztą jak wszystkie tej autorki. Colleen Hoover doskonale pisze o miłości. Bohaterów tej historii również pokochałam, i żałuję, że nie wszystko zakończyło się po mojej jak i pewnie większości czytelników myśli...Polecam

I to kolejna książka Coollen Hoover, która mnie nie zawiodła, a wręcz przeciwnie zszokowała i wciągnęła, tak bardzo, że nie zauważyłam kiedy przeczytałam całą powieść, a po jej skończeniu czułam ogromny niedosyt i chęć wyciągnięcia się w kolejną z jej książek.

Jedna z najpiękniejszych książek jakie przeczytałam, uwielbiał Coleen Hoover, serdecznie polecam

Ciężki temat poruszony w książce, mimo wszystko ciężko było się oderwać, nic nie było koloryzowane. Cudowna książka, polecam przeczytać! ;)

To czwarta powieść tej autorki, którą miałam okazję przeczytać. Zrobiłam to z przyjemnością, spodziewając się ciekawej, wciągającej opowieści, nietypowej fabuły, bardzo dobrze skonstruowanych bohaterów, o których można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że są "bezbarwni" czy "przezroczyści". Spodziewałam się poruszenia bardzo ważnych tematów, przedstawienia istotnych problemów, chaosu w głowie zarówno podczas lektury, jak i po jej zakończeniu oraz wielu skrajnych emocji. Otrzymałam to wszystko, lecz... nic nie przygotowało mnie na to, czemu właśnie tak się stało.

Powieść jest określana jako najbardziej osobista w dorobku twórczym Colleen Hoover. Na końcu znajdują się słowa od autorki, w których czytelnik dowiaduje się, dlaczego tak w istocie jest. Tak, to niestety prawda. Czemu niestety? Bo nikt nie powinien doświadczać takich sytuacji, nikt nie powinien otrzymać możliwości na napisanie wiarygodnej historii na taki temat, a wiarygodnej, bo opartej na własnych doświadczeniach. O tym jednak za chwilę.

"It ends with us" rozpoczyna się typowo, znajomo, momentami aż za bardzo schematycznie. Główna bohaterka - Lily Bloom - pewnego dnia niespodziewanie poznaje Ryle'a - neurochirurga. Spotkanie wygląda na przypadkowe, a bohaterowie są pewni, że więcej się nie zobaczą. Gdy zadzwonił telefon mężczyzny, nagle się zakończyło... Jak się jednak można domyślić nie było to jedyne spotkanie tych dwojga ;) Drugie następuje podczas prac remontowych w budynku, w którym ma powstać kwiaciarnia naszej głównej bohaterki i związane jest z Alyssą - kobietą, która sama zgłosiła się do Lily i zaproponowała swoją pomoc przy prowadzeniu kwiaciarni. Co trzeba przyznać, kwiaciarni dość nietypowej i zdecydowanie niespotykanej :) Duży plus dla autorki za pomysł i ciekawą realizację :) Jeśli chodzi o kiełkującą znajomość Lily i Ryle'a, to początki były dla mnie dość trudne i może nawet trochę rozczarowujące, ale cały czas miałam nadzieję, że wszystko się rozkręci, a na schematach zostanie zbudowane coś, o czym nie da się zapomnieć; że powstanie opowieść, która pozostanie ze mną i we mnie na zawsze; że otrzymam możliwość zrozumienia siebie, przepracowania własnych doświadczeń i "uruchomienia" własnych emocji. Tak jak było do tej pory w każdej powieści Colleen Hover, którą czytałam. I... nie pomyliłam się. To jednak jedna z tych sytuacji, w których bardzo się cieszę, że nie mogę w pełni zidentyfikować się z bohaterami i nie wiem, co tak dokładnie oni czują. Mogę się jedynie domyślać i próbować zrozumieć. Ta powieść ma bowiem na celu uświadomić ludziom skalę i wagę pewnych problemów społecznych. Największy nacisk położony został na przemoc wobec kobiet, w tym przypadku - domową. Przemoc, którą stosuje mąż wobec żony. Został przedstawiony mechanizm, pewne koszmarne błędne koło, z którego wydaje się, że nie ma ucieczki. To druga książka, którą miałam okazję czytać w tym roku, dotycząca tego... zjawiska. Nie wiem, czy to odpowiednie określenie. Druga, w której autor zastanawia się i próbuje odpowiedzieć na kuriozalne pytanie: "Dlaczego ona od niego nie odeszła?". A, mimo że ono zdecydowanie nie jest właściwe, często właśnie jako pierwsze przychodzi nam do głowy... To pytanie jest po prostu źle postawione, winą obarcza się nie tę osobę, którą powinno. Nic nie usprawiedliwia przemocy. Absolutnie nic. Szczególnie w zwykłych codziennych sytuacjach. Zastanawianie się, dlaczego kobieta cały czas jest z mężczyzną, który nie traktuje jej jak człowieka, zdecydowanie nie jest właściwym pytaniem...

Colleen Hoover pokazuje kilka relacji międzyludzkich i tworzy różne postaci o rozmaitych osobowościach. Znakomicie je przedstawia i świetnie konstruuje relacje pomiędzy nimi. W tym przypadku nie mamy bardzo brutalnych scen, krwawych opisów czy wielu wulgaryzmów. Tu chodziło o coś innego - o pokazanie mechanizmu powstawania i trwania przemocy domowej - skąd się bierze, czemu przerwanie błędnego koła jest takie trudne, czemu nie można po prostu odejść? Jakie to ma znaczenie nie tylko dla tych dwojga osób, ale też ich otoczenia, ich bliskich - rodziny, znajomych?

No, i jest jeszcze Atlas, którego Lily poznała, gdy była jeszcze dzieckiem. Czytelnicy jednak poznają go z... pamiętnika głównej bohaterki. Pamiętnika również bardzo nietypowego, specyficznego ;) Pamiętnika, dzięki któremu uzyskujemy dostęp do przeszłości Lily, dowiadujemy się wielu kluczowych rzeczy z jej dzieciństwa, jej marzenia, obawy, lęki i radości. Poznajemy sytuacje, które wpływają na jej teraźniejszość. Przytoczone zostają całe fragmenty, możemy po prostu czytać pamiętnik głównej bohaterki razem z nią ;) Dzięki temu poznajemy całą historię. Wypełnione zostają pewne luki. Za pomocą historii Atlasa, Colleen Hoover porusza jeszcze jeden niezwykle istotny wątek, z którym jako społeczeństwo mamy problem, a jest nim bezdomność i stosunek do bezdomnych. Kolejnym ważnym tematem są trudne dzieciństwo niewłaściwe relacje z rodzicami. Oczywiście nie można pominąć również kwestii przyjaźni i miłości :) Nic jednak nie przygotowuje nas na to, co następuje w pewnym momencie i trwa przez dużą część powieści. Mną ta powieść wstrząsnęła i sprawiła, że po schematycznym początku, zapragnęłam schematycznego zakończenia... Schematycznego, ale oczywiście dobrego... Czy się udało? Jak ta historia się zakończyła? W której z przedstawionych relacji pojawiła się przemoc i jak to wpłynęło na pozostałe osoby? Zachęcam do przeczytania. Jeśli ktoś czytał "Nieodnalezioną" Remigiusza Mroza i boi się podobnego powalenia, to tu nie jest tak mocno i brutalnie. Jest bardziej subtelnie, ale również wstrząsająco i niewiarygodnie... Wiele refleksji, chaos w głowie, bo... tak naprawdę nie wszystko jest takie jednoznaczne, jak mogłoby się wydawać... Osobiście tuż po lekturze poczułam pustkę... Takich książek się nie ocenia, je trzeba przeżyć i dzięki nim zrozumieć przedstawiane problemy. Dzięki takim historiom łatwiej zrozumieć osoby, które doświadczają przemocy na co dzień lub znajdują się w innych nieludzkich sytuacjach, takich jak bezdomność czy nieodpowiednia sytuacja domowa, a jest ich nieprawdopodobnie wiele. Tak naprawdę trzy wymienione sytuacje nieraz są ze sobą niepokojąco powiązane... Żeby zrozumieć to chociaż w części i być może kiedyś takim osobom pomóc, nie możemy przed tym uciekać. To się dzieje nie tylko w książkach. Polecam "It ends with us" absolutnie wszystkim, bez wyjątku, naprawdę warto przeczytać! :) To nie jest bowiem powieść tylko dla tych, którzy doświadczyli takich koszmarów w swoim życiu lub cały czas ich doświadczają, a właśnie przede wszystkim dla tych, którzy zadają nieuzasadnione pytania i niewłaściwe osoby uznają za winne, chociaż często nie zdają sobie sprawy, że starają się zrozumieć problem od niewłaściwej strony. Wszyscy powinniśmy pozwolić sobie na uświadomienie. Zawsze warto starać się rozumieć innych ludzi, spróbować zrozumieć, co czują i dlaczego, tak a nie inaczej się zachowują, czasem jednak... racjonalizacja nie prowadzi do niczego dobrego. Życzę Wam udanej lektury, chaosu myśli i wielu ważnych refleksji! :)

Książka mocna, ale rewelacja. Jest pokazany problem jakim jest przemoc w rodzinie i toksyczny związek. Główna bohaterka pokazuje jak poradzić sobie z takimi przeciwnościami losu.

„Nie ma czegoś takiego jak źli ludzie. Po prostu wszyscy czasami robimy złe rzeczy.”

Lily Bloom jest troskliwą, inteligentną i przede wszystkim silną, młodą kobietą. Pewnego dnia, siedząc samotnie na dachu jednego z bostońskich apartamentowców, poznaje przystojnego neurochirurga Ryle'a Kincaida. Między bohaterami rodzi się wzajemna fascynacja i wbrew pozorom wszystko układa się naprawdę dobrze, jednak nic nie jest tak oczywiste, jak może wydawać się na pierwszy rzut oka.

Książka ta ukazuje problem, z którym boryka się naprawdę wiele teraźniejszych rodzin. Otwiera nam oczy na pewne zachowania i ukazuje, jak łatwo jest nam ocenić czyjąś postawę, jak i zaświadczyć, ze zrobiłoby się coś lepiej.

Czasami nawet nie zdajemy sobie sprawy, że o wiele lepiej jest odpuścić, poszukać szczęścia gdzieś indziej, każdy rozdział kiedyś musi zostać zamknięty. Nie musimy trwać przy czymś, aby to w końcu podziałało, niczyja krzywda nie jest tego warta.

Ludzie nie zmieniają się z dnia na dzień. Niekiedy jedynym rozwiązaniem jest po prostu odpuścić i pozwolić odejść.

Autorka poruszyła w swojej książce drażliwy temat, jakim jest przemoc domowa. Stworzyła postać Lily, dzięki której jesteśmy w stanie, choć na chwile postawić się po tej drugiej stronie i poczuć jak to boli. Uważam Lily za silną kobietę i naprawdę podziwiam ją jako osobę. Podobała mi się jej postać i jestem w stanie stwierdzić, że można się od niej wiele nauczyć.

Ryle… cóż na początku powieści naprawdę go polubiłam, wydał się wręcz idealnym kandydatem, jednakże z czasem poznajemy jego słabą stronę, która, krótko mówiąc, nie zachwyca.

Atlas. Atlas jest jednym z moich ulubionych bohaterów tej książki. Od samego początku wydawał się troskliwy i kochający, dbał o Lily i chciał dla niej jak najlepiej. Jeśli mam być szczera… do końca trzymałam kciuki za ich relację. Jak bohaterka sama wspomniała w swoich listach - zawsze było to coś więcej niż przyjaźń.

Colleen Hoover w tej książce naprawdę mnie zaskoczyła, pozytywnie zaskoczyła. Jestem pewna, że będę często wracać do tej pozycji i przypominać sobie lekcje, które z niej wyciągnęłam. Z czystym sumieniem mogę tę książkę każdemu polecić.

W momencie, w którym piszę tę recenzję jestem świeżo po skończeniu tej książki. Emocje jeszcze nie opadły, ale uważam, że to najlepsza chwila na opisanie swoich uczuć względem tej powieści. Twórczość Colleen Hoover zdecydowanie do mnie przemawia, więc sięgając po "It ends with us" wiedziałam, że się nie zawiodę. Przeczytałam dziesiątki dobrych opinii, więc moje oczekiwania były wygórowane. Na szczęścia autorka spełniła je z nadwyżką. Zapraszam do dalszej lektury.

Lily traci ojca. Mężczyzna umiera na raka po trzech latach walki. Jednak zamiast smutku dziewczyna odczuwa wyłącznie ulgę. Ulgę, że jej mama w końcu uwolniła się od człowieka, który ją bił. Po jego pogrzebie Lily wybiera się na dach apartamentowca, znajdującego się w pobliżu jej mieszkania. Tam po raz pierwszy dostrzega Ryle'a. Niewinne spotkanie przebiega zupełnie inaczej niż można się spodziewać. Zostaje odkryta naga prawda, a my poznajemy sekrety tej dwójki. Ale czy wszystkie? Jak potoczą się ich losy? I co z tym wspólnego ma Atlas, pierwsza miłość Lily? Czy przeszłość będzie determinowała teraźniejszość? Sprawdź!

"Jeśli w przyszłości... jakimś cudem znowu będziesz w stanie się zakochać... zakochaj się we mnie!"

Muszę przyznać, że trudno było mi dobrać etykiety do tego postu, bowiem zakwalifikowanie tej powieści tylko i wyłącznie jako romans byłoby deprecjonujące, ale jedynie ta kategoria wyskakiwała mi, gdy wpisywałam tytuł w wyszukiwarkę. Uważam, że to nie jest zwykła opowieść miłosna. Przedstawiona historia ma w sobie więcej wartości i porusza poważny problem. Będę na tyle dobra, że nie wspomnę o co mi dokładnie chodzi, mimo że opis na okładce zdradza za dużo i po części domyślamy się jak akcja będzie przebiegać. Radzę by go po prostu nie czytać, tylko w ciemno zapoznać się z tą książką. Sama żałuję, że na niego spojrzałam. Myślę, że wtedy dotknęłoby mnie to mocniej i byłoby jakieś zaskoczenie. Aczkolwiek nie sprawiło to, że "It ends with us" nie spodobało mi się. Wręcz przeciwnie! Jestem oczarowana, zakochana, zachwycona i po raz pierwszy aż tak wzruszona. Zostałam pochłonięta po całości, nie potrafiłam oderwać się od tej pozycji. Chwytałam po nią przy każdej możliwej okazji, obiecując sobie, że to już ostatni rozdział. Oczywiście oszukiwałam samą siebie, bo niemożliwością było oderwanie się chociaż na minutę.

Colleen Hoover posiada niezwykły dar do pisania. Uważam, że ma przyjemny, momentami prosty styl, ale chyba za tą ją uwielbiamy (lub też nie). Szybko przebrnęłam przez prawie czterysta stron. Wystarczył mi jeden dzień. Teraz pragnę wymazać sobie pamięć i zabrać się za tę książkę jeszcze raz. Czy to nie jest wystarczająca zachęta? Akcja toczyła się idealnym tempem, fabuła była dokładnie przemyślana. Jestem pełna podziwu dla autorki, której pomysły na przebieg wydarzeń są wręcz fantastyczne. Myślę, że ta lektura przemówiła do mnie jeszcze z jednego, ważnego powodu. Hoover opowiedziałam nam o swoich rodzicach. Wplątała wiele sytuacji z ich życia, co z pewnością nie było też dla niej łatwe. Wyjaśnienie, które zostawiła nam na końcu... Rozdarło moje serce po raz kolejny.

"Możesz już przestać płynąć, Lily. W końcu dotarliśmy do brzegu."

Zauważyłam, że w swoich recenzjach sporą część przeznaczam na zaprezentowanie bohaterów. Teraz postaram się opowiedzieć o nich jak najmniej. Dlaczego? Chcę byście sami ich poznali, byście nie kierowali się moimi spostrzeżeniami i wyrobili własną opinię. Przede wszystkim Lily. Naprawdę ją szanuję. Dawno nie czułam do postaci po prostu szacunku. Jest dobrym człowiekiem, niezwykle ją polubiłam oraz wspierałam na każdym kroku. Ryle był inteligentny, nie mogę tego podważyć. Wykształcony, przystojny, zabawny, pnący się po szczeblach kariery neurochirurga. Kiedy spotyka się z Lily po raz pierwszy, od razu pałam do niego sympatią. Nad Atlasem mogłabym się rozwodzić cały wieczór. Kibicowałam mu, lubiłam go. Wracając do jego przeszłości, chłonęłam słowa z zapartym tchem, chcąc więcej. W sumie mogłoby być go więcej. Niewątpliwie. Wszyscy wydają się idealni, ale nie do końca tak jest. Jedno z nich skrywa pewną tajemnicę. Złą. Sielanka szybko się skończy.

Na szczęście pozwoliłam sobie na opisanie bohaterów pobocznych. Przynajmniej troszeczkę. Od dawna nie miałam jakiejkolwiek więzi z kimś, kto liczy się mniej w całej historii. Brakowało mi tego w innych dziełach. Alyssa, Marshall, nawet mama Lily, czy przyjaciele Atlasa. Są po prostu świetni. Prawdę mówiąc w niektórych z nich czasami wątpiłam, ale na szczęście postępowali słusznie. Moje obawy nie zostały spełnione i chwała ci za to, pani Hoover. Ale wracając. Wprowadzali humor, uśmiech i z niektórych odzywek baaardzo się śmiałam. Byli najlepszym tłem książki, o jakim można marzyć. Nie spodziewałam się.

Podsumowując, "It ends with us" na pewno trafi na listę moich ulubionych jednotomówek. Nie potrafiłam wskazać minusów, bo one nie istnieją. Możliwe, że inni umieli by je wskazać. Ja naprawdę nie byłam w stanie. Zostałam oczarowana i jeszcze długo pobędę pod wpływem tego czaru. Nie przesadzam. Zachęcam do przeczytania, polecam gorąco. Nie zamierzam już lać wody, bo ta recenzja to wyłącznie same pochlebstwa. Aż do znudzenia, prawda? Musicie mi to wybaczyć! Jeszcze raz przypominam, aby nie czytać opisu z tyłu książki.

[Adres usunięty]

Zapoznałam się już z większością nowości i książek Colleen Hoover, jednak, jak przyznaje sama autorka, ,,It ends with us" jest zupełnie inna.

Książka została częściowo oparta i inspirowana przeżyciami z dzieciństwa samej autorki. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Mąż znęca się nad Wami fizycznie, a Wy nic z tym nie robicie w trosce o dziecko. Jego przyszłość, przecież to ostatni raz. Matka Lily Bloom żyje w takim związku, bojąc się, że nie podołałaby finansowo. Nic więc dziwnego, że w momencie śmierci męża, burmistrza, zdawałoby się, człowieka, który powinien być przykładem dla innych, jedyna córka nie potrafi powiedzieć na jego temat dobrego słowa. Po jakimś czasie Lily przenosi się do Bostonu, spełnia swoje marzenie, zakładając nietuzinkową kwiaciarnię. W tym samym czasie po raz kolejny spotyka Ryle'a Kincaida. Czy historia z przemocą się powtórzy?

Muszę przyznać, że większość książek autorstwa Colleen Hoover mi się podobała, aczkolwiek nie przez wszystkie przebrnęłam płynnie. Pamiętam, że były takie publikacje, w których męczył mnie styl, niedostosowana interlinia. O dziwo, mimo nielekkiej tematyki, poruszanej w ,,It ends with us" pochłonęłam ją w dwa wieczory. Poznajemy Lily, dziewczynę, kobietę, zakładającą własną firmę, ale wciąż pamiętającą czasy, kiedy była dzieckiem, nastolatką. Wydarzenia z tego okresu przesuwają się jak w kalejdoskopie, doskonale zdaje sobie sprawę, czym grozi pierwszy cios i ciągnięcie tego dalej. Chyba więc nie ma powodów, by świadomie wpakować się w taki związek, prawda?

Poznajemy bohaterów, którzy nie są czarno-biali. Każdy z nich ma w sobie coś dobrego, pozytywnego. Jednak, jak to w prawdziwym życiu bywa, czasem emocje biorą górę nad rozsądkiem i nie jesteśmy w stanie zapanować nad swoimi czynami. Colleen Hoover stworzyła książkę dla osób, które nie czują się bezpiecznie we własnym domu, ale i dla tych, którzy nie wyobrażają sobie takiej sytuacji. To powieść uniwersalna, ale z głębokim przesłaniem. Warto ją przeczytać, by zawsze wiedzieć, że nigdy nie jest za późno, by powiedzieć DOŚĆ.

*** [Adres usunięty] ***

"- Ktoś kiedyś mi powiedział, że nie ma czegoś takiego, jak źli ludzie. Po prostu wszyscy czasami robimy złe rzeczy. Wryło mi się to w pamięć, bo to prawda. Wszyscy mamy w sobie trochę dobra i trochę zła."

Bohaterowie tej książki są tym, co sprawiło, że nie boję się przyznać, ale zakochałam się w tej historii i sposobie pisania Colleen Hoover. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i już po pierwszych stronach wiedziałam, że nie będzie ostatnie. Lily Bloom jest niesamowicie "prawdziwa" - to urokliwa, odważna, nieposkromiona i dążąca wytrwale do swoich celów dwudziestopięciolatka. Historia jej życia pozostawia wiele do życzenia - przemoc w domu, agresywny i impulsywny ojciec, który nie tylko podnosił rękę na jej własną matkę, ale również potrafił agresję skierować w kierunku swojej córki, która starała się matkę chronić. Oraz jej pierwsza miłość, która z wielu powodów nie miała szans na happy end, a mimo tego odcisnęła swoje piętno na jej sercu i całym późniejszym życiu. Jednak mimo atmosfery w jakiej wzrastała, a może właśnie dzięki niej - Lily wyrosła na niezależną, silną kobietę, gotową walczyć nie tylko o swoje marzenia, ale również o siebie samą. Przyznam szczerze, że jest to pierwsza bohaterka żeńska, która autentycznie wzbudziła moją sympatię i nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia - mimo, że czytając obawiałam się kilkukrotnie, że Hoover "zawali sprawę" i zrobi z niej kogoś, kim czułam, że nigdy nie mogłaby być, to koniec końców nie zawiodłam się na autorce - od pierwszych stron do ostatnich poprowadziła swoją główną bohaterkę w sposób "mistrzowski" i stąd jej autentyczność.

Jak już wspomniane zostało w opisie książki, w życiu Lily ważną rolę odgrywa dwóch mężczyzn - jej pierwsza miłość, która po latach wraca do jej życia i tak jak kiedyś ona uratowała Atlasa Corrigana, tak tym razem to właśnie ON staje się jej wybawieniem. Atlasa polubiłam "od pierwszego wejrzenia". Jego tragiczna historia, bezdomność, rozpacz i samotność ujęły mnie od pierwszych zdań listów Lily do Ellen Degeneres, w których opisywała sposób w jaki się poznali, oraz jak rozwijała się ich znajomość. Niesamowicie ucieszył mnie fakt, że pomimo iż jego życie dalekie było od ideału? Atlas nigdy się nie poddał i w każdej sytuacji potrafił się odnaleźć, doceniając każdy pozytyw, jakby tych negatywów w jego życiu w ogóle nie było. Poczułam ulgę i autentyczną radość, kiedy ścieżki Lily i Atlasa znowu się przecięły. Świadomość, że ułożył sobie życie? Że spełnia się i żyje ze swojej pasji? Były niczym "wisienka na torcie", chociaż może idąc tropem myślenia Tomasza Hajto, powinnam napisać "truskawką na torcie"? :)

Najmniejszą moją sympatię już właściwie od pierwszej sceny wzbudził Ryle Kincaid. Wydawałoby się, cóż w tym dziwnego? W końcu jest przecież "złym charakterem", agresywnym mężem, który nie panując nad emocjami i tym co robi krzywdząc ukochaną kobietę i żadne "przepraszam" tego nie zmieni. Ktoś mógłby pomyśleć, że Hoover jest naprawdę "okrutna", w końcu stworzyła McDreamy'ego - świetnego neurochirurga u progu wielkiej kariery, megaprzystojnego, bogatego, po prostu ideał. Jak zatem mogła zrobić z kogoś tak wspaniałego jednocześnie potwora? No cóż, w końcu najciemniej jest zawsze pod latarnią, prawda? Któż mógłby przypuszczać, że ten "młody bóg" jest jednocześnie niepanującym nad swoimi emocjami monstrum? Jednak mi w Rylem nie pasowało coś już od samego początku - pewne jego zachowania, cechy charakteru, taka trochę 'rysa na szkle'... Po prostu czułam, że z nim jest coś nie tak.

Jeśli chodzi o bohaterów drugoplanowych? Jestem zachwycona, że Hoover potrafi wykreować ich w taki sposób, że nie przytłaczają głównych charakterów, będąc jednocześnie bardzo ważnymi postaciami w całej historii. Allysa, siostra Ryle'a, oraz jej mąż - Marshall? Ujęli mnie od samego początku i bardzo się cieszę, że pomimo tego, iż są rodziną Kincaida? Potrafili spojrzeć na sytuację Ryle'a i Lily z dystansem, stając po stronie tej prawdziwej "ofiary" w ich związku, będąc dla niej niesamowitym wsparciem, oraz po prostu prawdziwymi przyjaciółmi.

Mimo, że książkę skończyłam czytać wczoraj wieczorem, to w dalszym ciągu mam głowę wypełnioną myślami, a serce przepełnione emocjami. Zawsze ciężko jest zmierzyć się w książce z problemem społecznym, który tak na dobrą sprawę dotyka wiele kobiet na całym świecie, będąc "samym życiem", a nie wytworem wyobraźni pisarza. Właśnie skończyłam oglądać najnowszy program Martyny Wojciechowskiej opowiadający o kobietach żyjących w Pakistanie - narażonych na gniew swoich mężów, bądź ich rodziny - objawiający się wylaniem kwasu na ich twarze, albo podpaleniem. XXI wiek... Ostatnio oglądałam program "Uwaga", tematem akurat tego odcinka była historia kobiety dosłownie zatłuczonej na śmierć przez swojego męża. ZA.TŁU.CZO.NEJ. Wyobrażacie to sobie? Jaka nienawiść musi targać człowiekiem, że jest w stanie pobić "ukochaną osobę" dosłownie na śmierć? Zawsze wtedy pojawia się w mojej głowie jedno, nurtujące pytanie - DLACZEGO OD NIEGO NIE ODESZŁA? Nie wiem, nie umiem na to pytanie odpowiedzieć, nie umiem sobie też wyobrazić co może powodować kobietą, że mimo bólu i cierpienia na jakie naraża siebie, ale częstokroć również swoje dzieci, decyduje się pozostać z oprawcą.

"Ludzie będący świadkami takich sytuacji często się zastanawiają,

dlaczego kobieta wraca do swojego oprawcy. Czytałam

gdzieś, że osiemdziesiąt pięć procent kobiet wraca do roli ofiary.

To było, zanim zdałam sobie sprawę, że sama jestem ofiarą przemocy.

Gdy poznałam te dane, pomyślałam, ze te kobiety są głupie

i słabe. Co najmniej raz pomyślałam tak o własnej matce.

Ale czasami kobiety wracają po prostu dlatego, że kochają.

Kocham mojego męża, Ellen. Kocham go z wielu powodów. Żałuję,

że stłumienie uczuć do człowieka, który mnie krzywdzi, nie jest

takie proste, jak mi się kiedyś wydawało. Powstrzymywanie serca

od wybaczenia komuś, kogo kochasz, jest tak naprawdę o wiele

trudniejsze niż samo wybaczenie."

Książka Hoover daje do myślenia - stawia pytania i zmusza nas do odpowiedzi. Czy gdyby to, co spotkało Lily zdarzyłoby się którejś z nas, czy postąpiłybyśmy tak, jak zawsze nam się wydawało, że z oczywistych powodów byśmy właśnie zareagowały? Czy po pierwszym uderzeniu umiałybyśmy spojrzeć obiektywnie na to, co się dzieje? Z dystansem tak niezbędnym do racjonalnego podejścia do rzeczywistości? Czy jednak emocje, miłość do oprawcy zepchnęłyby "alert w głowie" gdzieś na jej tyły? Czy mimo miłości i przywiązania do ukochanego, potrafiłybyśmy powiedzieć "dosyć" i odejść? To, co urzekło mnie w tej książce to właśnie jej autentyczność - owszem akcja dzieje się w niesamowitym Bostonie a główni bohaterowie "nie klepią biedy", więc ciężko powiedzieć, że są "typowymi zjadaczami chleba", jednak styl Hoover, sposób w jaki kreuje świat w swojej książce sprawia, że czyta się ją jednym tchem - autentycznie wczuwając się w opowiadaną przez autorkę historię. Bardzo zżyłam się z Lily, Allysą, Atlasem i wiem, że jeszcze nie raz wrócę do lektury tej pozycji. I niesamowicie cieszę się, że pomimo tragedii opisanej w książce, Lily doczekała się szczęśliwego zakończenia. Celowo pominęłam wiele szczegółów - takich jak prawdopodobne podłoże agresji Ryle'a, jak życie ułożył sobie Atlas, w jaki sposób Allysa i Lily w ogóle się spotkały, co dokładnie działo się w życiu Lily, kiedy jej świat zaczął się walić? Te oraz inne odpowiedzi chcę, żebyście znaleźli sami, mam nadzieję zakochując się w tej historii tak samo, jak ja, a może nawet mocniej. Dodatkowy ukłon dla Wydawnictwa za to, że na końcu książki umieszczone zostały telefony alarmowe dla kobiet zmagających się z przemocą w naszym kraju. Ja odkładam "It Ends with Us" na półkę już buszując po Internecie szukając najkorzystniejszej ceny poprzednich książek Hoover, a Was zapraszam do księgarń już 11.10. Warto! :)

Cudowna książka, chociaz miałam obawy co do niej, bo inna książka autorki nie przypadła mi do gustu, to ta jest świetna i już od pierwszej strony zakochałam się w historii i ta miłość rosła z każdą kolejną.

Lily Bloom jako nastolatka została doświadczona przez los. Przemoc w rodzinie nie była dla niej obcym tematem. Oparcie znalazła w chłopaku, który sam potrzebował pomocy. Niestety okrutny los rozdzielił przyjaciół. Jako już dorosła kobieta przeprowadza się do Bostonu i spełnia swoje marzenie otwierając nietypową kwiaciarnie. Poznaje również bardzo przystojnego lekarza, który szybko znajduje miejsce w jej sercu. Ich małżeństwo jednak nie do końca jest sielanką. Choć Lily obiecywała sobie, że nigdy nie będzie taka jak jej matka, powoli zaczyna zdawać sobie sprawę, że jest zupełnie taka sama. Po latach w jej życiu ponownie pojawia się dawny przyjaciel. Czu uda mu się pomóc Lily tak, jak ona kiedyś pomogła jemu?

Colleen Hoover słynie z pięknych miłosnych historii, które jednocześnie są trudne. Porusza tematy bardzo życiowe i opowiada o nich w tak piękny sposób, że nie raz czytając łezka kręci się w oku i serce pęka. Tym razem skupiła się na przemocy domowej. Ohh... Co to była za historia. Wywołała we mnie mnóstwo różnorodnych emocji, często sprzecznych ze sobą. Wydawałoby się, że Lily lepszego życia nie mogła sobie wymarzyć. Własny biznes, który sprawia jej ogromną satysfakcję; przystojny mąż, w dodatku lekarz. Czego chcieć więcej? Mówi się, że wszystko co dobre szybko się kończy i tak właśnie jest w tym przypadku. Lily musi dokonać wyboru. Nie jest to oczywiście łatwy wybór. Cierpi, lecz nadal nie traci nadziei, że coś się zmieni. Nam łatwo jest oceniać ofiary przemocy domowej. Ci, którzy jej nie doświadczyli myślą, że trzeba po prostu odejść od swojego oprawcy. Gdyby to było takie proste... I to właśnie pokazała nam Colleen Hoover. Pokazała obraz sytuacji z perspektywy ofiary. Jej dylematy, nadzieje, ból i cierpienie. Lily okazała się mądrą i odważną kobietą, lecz nie wszystkich na tę odwagę stać. Autorka po raz kolejny poruszyła moje serce. Uwielbiam jej książki i nie mogę się doczekać kiedy przeczytam kolejną. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać tej historii, serdecznie polecam.

Główną bohaterką jest Lily, która ma około 25 lat i poznaje Reyla neurochirurga, który wprost mówi jej, że mu chodzi tylko o przygodę na jedną noc. Ona zdecydowanie woli stały związek. W ten sposób ich znajomość na razie się kończy.

Narazie gdyż Lily otwiera własną kwiaciarnię i zatrudnia dziewczynę, która jak się później okazuje jest siostrą Rayla. Tak wiec chcąc nie chcąc trafiają na siebie. Po pewnym czasie, wbrew jego zasadom stają się parą. Główna bohaterka ma wrażenie, że to największe szczęście jakie ją spotkało.

Lily zawsze dziwiła się mamie czemu nie odejdzie od ojca, który ją bił. Teraz sama na własnej skórze przekonuje się jak to jest. Za pierwszym razem mu wybaczyła, za drugim też, przy trzecim uciekła do przyjaciela z dzieciństwa, który do tej pory się w niej kocha.

Książka rewelacyjna. Czyta się bardzo szybko i jest wciągająca. Porusza trudny temat, jakim jest przemoc w rodzinie. Główna bohaterka sama napisała w pamiętniku, że zawsze dziwimy się jednej stronie. Czemu nie odejdą, i dlaczego często mają poczucie winy? Lecz czemu nie mówi się o tej osobie która wyrządza tak wiele zła. Książka naprawdę godna polecenia. A ja napewno sięgnę po nie jedną historię napisaną przez tą autorkę.

„Żyjemy tylko przez określony czas, więc musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, żeby jak najlepiej wykorzystać dane nam lata. Nie powinniśmy ich marnować na czekanie na coś, co wydarzy się w odległej przyszłości albo nie wydarzy się w ogóle?”

Mam wrażenie, że to będzie jedna z moich najkrótszych recenzji. Książka jest tak bardzo osobista, że nie do pomyślenia jest, że autorce starczyło odwagi, by przelać to na papier.

Sama mam do niej osobiste odczucia i czytając ją wczoraj wieczorem, przez dwie godziny kręciłam się w łóżku, nie mogąc dojść do siebie. Przeczytanie nieco ponad 350 stron zajęło mi mniej niż 24 godziny. Gdzie przy ogarnięciu wszystkiego w domu i dwóch łobuziaków to jest nie lada wyczyn.

Więcej na: [Adres usunięty]

Przeczytałam tyle pochlebnych recenzji na temat tej książki, że kiedy tylko nadszedł dzień premiery, zamówiłam ją bez wahania. Bałam się trochę fali emocji, o których pisało wiele osób. Ale przecież o to chodzi. Wciągałam się powoli, może przez akcję, która jak dla mnie rozwijała się troszkę w ślimaczym tempie. Ale w końcu "pyknęło" i sobotni wieczór był już tylko dla tej książki. Nie płakałam nad tą pozycją, nie wypaliła w mojej głowie jakiegoś szczególnego znaku, ale stwierdzam jednak iż jest bardzo mądra i prawdziwa. Pokazuje temat przemocy domowej w innym niż czarno-białym świetle. Podoba mi się Lily, jest silną i bardzo mądrą kobietą. Cóż poradzić, że podzieliła los swojej matki... W końcu kochała prawdziwą miłością człowieka, który równie mocno potrafił ją skrzywdzić. Łatwo bowiem stać z boku i oceniać. Gorzej, gdy podobna historia dotyka nas i już nic nie jest takie jasne i klarowne. A osoba Atlasa... Cóż, to naprawdę wyjątkowa postać. Od początku zdobył moją sympatię i wierzyłam, że jednak odegra mocno rolę "wybawiciela". To co polubiłam w tej książce, to jej autentyczność. Nie ma bezsensownych scen, oderwanych od rzeczywistości pomysłów, przejaskrawionych postaci i miałkich charakterów. Wszystko ze sobą współgra. Tak jakby ta przykra historia działa się za drzwiami sąsiadów. Nie wiem na ile ta książka pomoże w podkreśleniu zła jakie niesie za sobą przemoc i czy komukolwiek pomoże. Ale jeśli to będzie choćby jedna osoba, to będzie to ogromny sukces.

Przyznam, że czytając popłakałam się. Uważam, że książka była rewelacyjna, więc każdy powinien zapoznać się z historią Lily.

Lily Bloom jest mocno stąpającą po ziemi kobietą. Nie poprzestaje na marzeniach, tylko z determinacją realizuje swoje cele. Udało jej się otworzyć kawiarnię, którą prowadzi z pełnym pasji zaangażowaniem, co owocuje wieloma sukcesami. Oparcie znajduje w swoim starym przyjacielu Atlas’ie, który jest jej niezwykle oddany, gdyż kobieta była przy nim, gdy bardzo potrzebował wsparcia.

W końcu przychodzi czas i na miłość. Lily spotyka niezwykle powabnego kardiochirurga, Ryle’a. Między tym dwojgiem zawiązuje się nić sympatii, która błyskawicznie przeradza się w związek. Z pozoru wszystko idzie w dobrą stronę, ale to tylko pozory...

„It ends with us” jest czwartą książką Hoover, którą miałam okazję przeczytać. Jak do tej pory jedynie „Maybe someday” totalnie mnie zachwyciło, co się zmieniło po przeczytaniu jej najnowszego dzieła, które okazało się fenomenalne. Zupełnie nie spodziewałam się tego, że ta pozycja przebije moją dotychczasową ulubienicę.

Hoover swoją powieścią dotyka mocno kontrowersyjnego i delikatnego tematu, jakim jest przemoc występująca w związkach. Z założenia osoby, które powinny dbać o szczęście swoich partnerów dopuszczają się ich względem psychicznego albo fizycznego znęcania się. Miłość jest toksyczna, gdy oślepia do tego stopnia, że nie widzimy, iż dostarcza nam jedynie przykrości i bólu. Wykorzystywanie takiej słabości i oddania jest wyjątkowo podłą grą uczuć, która ma niszczycielską moc. Poruszenie tego tematu, było dla autorki wyjątkowo ciężkie, gdyż bliska jej osoba wplątała się w taki zatruwający związek.

Książka jest napisana w lekkim i przystępnym stylu, toteż zagłębienie się w powieść już od pierwszym stron jest czystą przyjemnością. Bardzo podoba mi się to, że Helen w swoich historiach stroni od erotycznie wulgarnych i ordynarnych sytuacji oraz iście prostackich dialogów bohaterów. Relacje, jakie buduje pomiędzy bohaterami zawsze są subtelne i autentyczne. Tą historią Hoover pokazała wyjątkową klasę. Całkowicie przytłoczyła mnie intensywnością rozdzierającej serce treści.

Helen Hoover ma swoje wzloty i upadki, ale ta książka… wzniosła ją na wyżyny!

Bardzo fajna i polecam osoba które szukają ciężkiej miłości i wątków śmiesznych

ta książka jest cudowna! niedość, ze jest napisana językiem, który się dobrze czyta, to jest jeszcze BARDZO wciągająca, bohaterzy są wykreowani po prostu cudownie. historie Lily Bloom przeżywałam razem z nią, a wątki jej przeszłości były moimi ulubionymi częściami całej powieści:). książka porusza ważne tematy, o których się na codzień nie rozmawia. daje ona dużo do myślenia. zdecydowanie mogłabym ja nazwać jedna z moich ulubionych książek:)

Może zacznę tak ze nie nastawiałam się na wielkie wow względem tej książki ale powiem ze mnie porwała bez pamięci. Bardzo ciężki temat a zarazem piękna historia. Uwaga można uronić łezkę w niektórych momentach polecam!

Przeczytałam,popłakałam się...nie będę pisać o czym jest Książka,bo zrobili to inni. Chce napisać tylko tyle,że ta książka jest rewelacyjna, pokazuje Nasza rzeczywistość,że musimy dokonywać wyborów które nie są dla Nas łatwe.

Lily Bloom pokazuję,że mimo miłości do drugiego człowiek trzeba wybrać rozum i poczucie bezpieczeństwa.

Colleen Hoover tą książką pokazała,że w życiu warto myśleć o sobie i o tym,że trzeba być silnym "po prostu płyń dalej..."

Polecam każdemu tą książkę!!

Coś co od razu zauroczyło mnie w tej książce, to bohaterowie. To ludzie tacy jak my, nie łatwo ich od razu określić, to osoby bardziej złożone. Autorka stworzyła naprawdę ciekawe i wyjątkowe postaci. Lily to kobieta, którą już od samego początku można polubić i aż do samego końca z zaciekawieniem śledzimy jej losy. To także osoba, która może nas zainspirować, to co ją spotyka, oraz to jak radzi sobie w danej sytuacji naprawdę może nas skłonić do refleksji i wywołać chęć zrobienia czegoś ze swoim życiem, zyskania odwagi. Ale nie zapominajmy także o męskim bohaterze. Ryle to osoba wobec której możemy mieszane uczucia, jednak mimo skaz które pojawiają się w ich związku i winy która leży po jego stronie, nadal darzymy go pewną sympatią, oraz współczuciem.

Ta książka zdecydowanie zdobyła moje serce, zakochałam się w niej. To powieść która zaskakuje, porusza w nas wiele emocji. Czasami sprawia też, że stajemy się wściekli, źli, bezradni... czytając ją na pewno będziecie przeżywać z bohaterami te dobre, ale także złe chwile. Historia Lily i Ryla może was skłonić do refleksji, zainspirować do zmian w swoim życiu, pocieszyć, a także wzruszyć. To perełka wśród romansów, z dodatkiem dramatu, z dużą porcją emocji.

"It ends with us" nie jest na pewno nudnym romansem, jakich teraz wiele. Nie nazwałabym tej książki także jedną z tych które przeczytamy, a później o nich zapomnimy. Ten tytuł na pewno na długo pozostanie w mojej pamięci, ponieważ autorka bardzo mnie urzekła tą historią... stworzyła coś rewelacyjnego, co moim zdaniem wiele osób powinno poznać i dać się oczarować.

cudowna książka, mega poruszająca, polecam przeczytać

Vera Wayne, Prawdziwa historia życia:

Dzielę się tym świadectwem z partnerami cierpiącymi na problemy w związku. Mój mąż zostawił mnie 3 lata temu. Zostałem ranny i potrzebowałem pomocy, więc poszukałem w Internecie i natrafiłem na stronę, na której zobaczyłem, że dr Ogundele pomagał innym osobom z podobnymi problemami. Skontaktowałem się z nim i zrobił dla mnie specjalne zaklęcie. Ku mojemu zdziwieniu po 24 godzinach mąż wrócił do domu. W ten sposób ponownie się spotkaliśmy i w mojej rodzinie jest dużo miłości, radości i pokoju. Możesz również skontaktować się z dr Ogundele na WhatsApp lub Viber: +27638836445. Jestem żywym świadectwem jego pracy, ten człowiek jest super.

Świetna książka o głębokim przekazie. Bardzo polecam :-))

Zdecydowanie zgadzam się ze stwierdzeniem z okładki, że gdyby złamane serce mogło przybrać jakąś formę, stałoby się tą książką. Jest po prostu wspaniała. Jedna z najlepszych, jakie kiedykolwiek czytałam. Przeczytałam jednym tchem, a łzy same cisnęły się do oczu. Zdecydowanie nie takiej historii się spodziewałam. Porusza bardzo ważne i ciężkie tematy, na które dzięki niej spojrzałam w kompletnie inny sposób. Pokazuje, że popełniamy błędy, których obiecaliśmy sobie nigdy w życiu nie popełnić i zaczynamy rozumieć powody, dla których inni je popełniają. Wszelkie decyzje i dylematy bohaterów dały mi wiele do myślenia, a samo zakończenie, chociaż słuszne, pozostawiło mnie z wielkim ciężarem na sercu. Nie mogłam się pozbierać przez kilka dni. Po skończeniu chce się od razu zacząć ją czytać od nowa. Zdecydowanie jeszcze nie raz do niej powrócę. Od It Ends With Us zaczęła się moja przygoda z Colleen Hoover, jej styl pisania niezwykle do mnie przemawia, przyjemnie się ją czyta, wręcz pochłania, a każda jej powieść w jakiś sposób porusza serce.