Igrzyska śmierci

Kiedy byłam wypożyczyć Igrzyska, okazało się, że ktoś już je czyta. Więc postanowiłam, że trochę sie rozejrzę i sobie poszłam. Kiedy podeszłam do lady, pani powiedziała mi, że już są IS. Przy ladzie stała starsza kobieta ok. 60 i mówi, że następna część będzie za miesiąc. Książka jest nie tylko dla młodzieży, lecz i ta osób dorosłych, co dowodzi ta pani. W ciągu 2 dni przeczytałam z zapartym tchem całą, szkoda, że następna część za miesiąc sie pojawi :c. W nocy nie mogłam przez nią spać! Choć wiedziałam jak się skończy i co będzie dalej, z filmu,(który moim zdaniem bardzo był podobny do książki), byłam nadal pod WIELKIM wrażeniem. Mały minus jednak za dialogi. Było ich bardzo mało, ciągłe przemyślenia Katniss były czasami nudne.

Dla mnie o wiele lepsza od 'Zmierzchu', który zawładną moje serce i nie chciał puścić. Aż do teraz ;)

Serdecznie POLECAM !

Muszę przyznać, że dawno nie czytałam czegoś tak wciągającego!!! Niewyspana, ale warto było - trylogia ukończona... Polecam wszystkim lubiącym uruchamiać szerokie pokłady swojej wyobraźni - "Igrzyska Śmierci", "W pierścieniu Ognia" i "Kosogłos". Jeśli masz w sobie choć odrobinę z buntownika, a jednocześnie coś z romantyka MUSISZ TO PRZECZYTAĆ! Z tym że zarezerwuj sobie weekend, gdyż czytając w tygodniu nic innego nie będziesz w stanie robić... Noc z pewnością tym razem nie będzie do spania ;)

Nieokreślona przyszłość. Tam, gdzie kiedyś istniały Stany Zjednoczone, obecnie znajduje się totalitarne państwo Panem zarządzane przez dyktatora Coriolanusa Snowa. Kraj jest podzielony na będący stolicą, bogaty Kapitol i 13 otaczających go dystryktów, istniejących w celu zaspokajania potrzeb mieszkańców Kapitolu. 74 lata wcześniej dystrykty zbuntowały się przeciwko władzy i doprowadziły do wybuchu wojny domowej, nazywanej Mrocznymi Dniami. Powstanie zostało krwawo stłumione, a Dystrykt 13 zniszczony po to, aby zastraszyć obywateli i przestrzec ich przed kolejnym zrywem. Na pamiątkę tych wydarzeń co roku organizowane są także Głodowe Igrzyska, na które każdy z dystryktów musi dostarczyć chłopaka i dziewczynę w wieku od 12 do 18 lat. Uczestnicy krwawych zawodów są zamykani na ogromnej arenie i zmuszani do walki na śmierć i życie. W tej rozgrywce może zwyciężyć tylko jedna osoba, nie wahająca się pokonać wszystkich innych zawodników...

Właśnie w tych okolicznościach poznajemy główną bohaterkę- szesnastoletnią Katniss Everdeen pochodzącą z najuboższego, Dwunastego Dystryktu. Dziewczyna odważnie zgłasza się na miejsce swojej siostry Prim, wylosowanej do wzięcia udziału w igrzyskach . Drugim zawodnikiem zostaje Peeta Mellark, syn piekarza który uratował kilka lat wcześniej Katniss i jej rodzinę od śmierci głodowej. Wkrótce oboje zostają przewiezieni do Kapitolu i przygotowywani do zawodów. Postanawiają udawać zakochanych, aby tym samym pozyskać sponsorów i zwiększyć swoje szanse na wygraną. Wkrótce potem zaczyna się walka- walka o przeżycie... Jak potoczą się losy Katniss i Peety?? Czy udawane uczucie przerodzi się w coś głębszego? Kto będzie ich sojusznikiem, a kto największym wrogiem? I kto ostatecznie zwycięży w tytułowych Igrzyskach Śmierci? Warto poznać odpowiedź na te pytania, ponieważ książka niejednym nas zaskoczy.

Igrzyska śmierci to jedna z serii młodzieżowych, skazana na sukces. Na jej podstawie powstały już dwie superprodukcje, ekranizujące „Igrzyska śmierci” i „W pierścieniu ognia”, a kolejna adaptacja- „Kosogłos. Część 1” już 21 listopada będzie miała swoją premierę w kinie. Nie jestem zdziwiona tym, że trylogia cieszy się takim powodzeniem, ponieważ ma bardzo wiele zalet. Mimo że „odkryłam” ją dopiero w tym roku, to od razu spodobała mi się i podbiła serce. Każdy może odnaleźć w tej książce coś, co mu się spodoba. Z występującymi w niej postaciami i ich odczuciami można się łatwo zidentyfikować, ponieważ dotyczą tego, co i my znamy- współczucia, miłości (a czasem nawet nienawiści), obawy o pozostawioną daleko rodzinę... Cała historia przedstawiona jest z perspektywy Katniss, więc to jej oczami poznajemy świat, w którym istnieją tak duże dysproporcje ekonomiczne, ustrój totalitarny i krwawy, coroczny proceder igrzysk. Lektura naprawdę wciąga i bardzo trudno się od niej oderwać. Najlepiej zorganizować sobie od razu czas na kolejne dwie części- trudno jest odłożyć książkę na bok bez dowiedzenia się, co dalej stało się z głównymi bohaterami. Powieść jest zarazem inteligentna, można w niej odnaleźć analogie do naszego świata- często jest interpretowana jako satyra na nową, medialną rzeczywistość. Trybuci muszą zachowywać niezbędny do przeżycia status celebryty poprzez dobre kontakty ze sponsorami, a ich poczynania na arenie nieustannie śledzą kamery. Walka zawodników o własne życie staje się spektaklem, swoistym telewizyjnym show które ogląda cały kraj. Ukazane są także najważniejsze w życiu wartości- rodzina, za którą główna bohaterka jest w stanie oddać nawet życie, prawdziwa przyjaźń, która potrafi przetrwać wszystko i miłość, dla której jest się skłonnym do poświęceń.

Niewątpliwie jest to jeden z lepszych tytułów, jaki przeczytałam w swoim życiu. O jego popularności może świadczyć fakt, że „Igrzyska śmierci" przez wiele tygodni utrzymywały się na liście bestsellerów „The New York Times", zyskując fantastyczne recenzje zarówno krytyków, jak i czytelników. Serdecznie polecam tę książkę każdemu. Wywołała u mnie wiele emocji i mogę zapewnić, że będzie tak ze wszystkimi którzy sięgną po tę powieść prędzej czy później.

Czy szukasz czegoś wartościowego?

Nie marnuj dłużej czasu cennego,

Tu znajdziesz dla siebie powieść.

A jeśli mi nie wierzysz, to mogę tego dowieść.

To wiedzą nie tylko eksperci

-bardzo popularne są „Igrzyska śmierci”.

Tytułowe zawody krwawe

mogą przypominać niewinną zabawę.

Ale zwycięzcą zostanie tylko jedno z dzieci.

Pozostałe dwadzieścia nie uniknie śmierci.

Opływać w dostatki będzie ten, kto zwycięży.

Wszystkie zaś dystrykty prezydent ciemięży.

A teraz czas przedstawić lektury główną postać:

odważną, troskliwą Katniss każdy chciałby zostać.

Życie swojej siostrze na pewno ocaliła,

kiedy na Dożynkach za nią się zgłosiła.

Drugim trybutem został Peeta- syn piekarza,

dla niego sytuacja świetna się nadarza,

Aby tę, w której od dawna jest zakochany

od jakiejkolwiek obronić rany.

Jak dalej potoczą się ich losy?

Co będzie z Kotną i jasnowłosym?

Czy udawane (dla kamer) uczucia

wymagać będą współczucia?

By poznać odpowiedź na te pytania,

Niezwłocznie weźcie się do czytania!

Czas książkę poddać ocenie:

Zdarzenia na arenie

pełne są walk, śmierci i męki.

Trudno jest książkę wypuścić z ręki,

bo akcja toczy się wartko,

Sam nie wiesz czym Cię zaskoczy.

Przekręcasz kartkę za kartką

I ledwo nadążą Twe oczy.

Powieść ma wiele zalet,

jej sukces nie dziwi mnie wcale.

Polecam ją wszystkim serdecznie,

przeczytajcie tę książkę koniecznie.

Może i Was, tak jak mnie szczerze zachwyci

i swoim zakończeniem za serce pochwyci?

Słyszeliście o tym szalonym pomyśle Rosjan, by w tundrze zorganizować survivalowe reality show inspirowane "Igrzyskami śmierci"? Fajna alternatywa dla gniotów typu "Bar" i "Big Brother". Oczywiście nikt nikomu nie pozwoli rzucać w uczestników oszczepami i nie poszczuje ich zmiechami, ale samo wspomnienie bestsellera Suzanne Collins w opisie programu wzbudza silne emocje i przykuwa uwagę. Naprawdę doczekaliśmy się czasów, gdy literatura będzie wyznaczać kierunek telewizji?

Przed przeczytaniem książki byłam na "Igrzyskach śmierci" w kinie. Oglądając ten film miałam potężne wyrzuty sumienia. Ekranizacja była dobra. Nie jakoś szczególnie zachwycająca czy powalająca na kolana. Po prostu dobra. Książka jednak jest wspaniała! Wszystkie różnice między scenariuszem a powieścią działają na korzyść pierwowzoru. Przede wszystkim mam wrażenie, że ta historia rozgrywa się głównie w głowie głównej bohaterki. Film nie może oddać tego, co dziewczyna myśli o swojej matce, jak tęskni za ojcem, ile znaczy dla niej siostra, jak trudne jest wyżywienie rodziny i co dzieje się w jej głowie, gdy musi udawać szaleńczą miłość do kogoś, kto czuje to do niej naprawdę. Choć Jennifer Lawrence jest wspaniałą aktorką, samymi gestami i mimiką twarzy nie była w stanie przekazać widzom tego, jak Katniss w myślach opracowuje strategię działania, jak stopniowo zaczyna wierzyć, że jest w stanie wrócić do domu wraz z Peetą. W książce relacje Katniss i Peety podczas Igrzysk są bardziej intymne. Niemal czuje się na własnej skórze jego radość, nadzieję, zawód i złamane serce. Przeczytanie książki po obejrzeniu filmu było jak założenie okularów: wszystko nagle stało się wyraźniejsze i intensywniejsze.

Myślę, że popularność "Igrzysk śmierci" wynika stąd, że można odnaleźć tu wiele zawoalowanych odniesień do rzeczywistości. Walka z systemem. Podział świata na równych i równiejszych. Bezsilność jednostki wobec okrucieństwa ludzi, którzy siedzą na szczycie piramidy społecznej. Na Igrzyskach władze Panem testują trybutów. Cały kraj obserwuje jak przekraczają swoje granice tak długo aż tracą człowieczeństwo. Ile wytrzymają w roli zwierzyny zanim staną się łowcami? Jednak nawet triumf na arenie nie gwarantuje przeżycia, bo czy można nazwać życiem marną egzystencję Haymitcha? Mimo, że od jego udziału w Głodowych Igrzyskach minęło wiele lat, ON wciąż tkwi w tym koszmarze. Dla niego Igrzyska nigdy się nie skończyły.

"Igrzyska śmierci" okazały się wielkim bestsellerem i jak większość bestsellerów doczekał się dobrej ekranizacji. Czytelicy i widzowie na całym świecie pokochali Katniss Everdeen i z zapartym tchem śledzili jej walkę o życie i trójkąt miłosny między nią a Peetą i Gale'em. Film jednak wypada blado w porównaniu z książką. Tylko słowa zapisane przez Suzanne Collins mogą oddać cały dramatyzm tej historii.

Jestem pewna, że większość z Was słyszała o Igrzyskach śmierci autorstwa Suzanne Collins. Przez kilka ostatnich miesięcy ta trylogia robiła furorę wśród młodszych, jak i starszych czytelników. Po zapoznaniu się z wieloma pozytywnymi opiniami postanowiłam, że muszę przekonać się, jakie wrażenie wywrze na mnie pierwsza część, a później kolejne, o ile przypadną mi do gustu. Długo rozglądałam się za nimi, aż w końcu nadeszło wybawienie - okazało się, że moja koleżanka pożyczyła ją od znajomej, zatem będę miała możliwość zapoznania się z treścią tego bestsellera. Czy opłacało mi się tak długo czekać i w jakim stopniu przeczytane i usłyszane opinie, zgadzają się z moim zdaniem? O tym już za chwilę, najpierw pragnę pokrótce przedstawić fabułę Igrzysk śmierci, chociaż uniknięcie spojlerów może być nie lada wyczynem.

Główną bohaterką, a jednocześnie narratorką jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, mieszkającą w państwie Panem, którego stolicą jest Kapitol otoczony dwunastoma dystryktami. Dziewczyna mieszka w jednym z najbiedniejszych dystryktów, a mianowicie Dwunastym, nazywanym Złożyskiem. Katniss miała zaledwie jedenaście lat, kiedy jej ojciec zginął. Od tej pory dziewczyna musi troszczyć się o młodszą siostrę Prim oraz matkę, która bardzo przeżyła tragiczną śmierć męża i wpadła w depresję. Katniss radzi sobie najlepiej jak potrafi - wraz z przyjacielem Gale'em poluje na zwierzęta zamieszkujące las, wymienia się swoimi zdobyczami na targu, wchodząc w posiadanie innych wartościowych rzeczy. Jej życie jest ciężkie i obarczone ogromną odpowiedzialnością oraz wieczną troską o zdrowie i życie ukochanych osób.

Sytuacja pogarsza się, kiedy nadchodzi czas Głodowych Igrzysk - corocznego turnieju na śmierć i życie, w którym muszą wziąć udział dwie osoby (chłopak i dziewczyna) z każdego dystryktu, aby walczyć ze sobą na śmierć i życie. Zwycięzca może być tylko jeden, a zmagania dwudziestu czterech trybutów są transmitowane na żywo w całym państwie. Uczestnikiem igrzysk jest zawsze osoba między dwunastym a osiemnastym rokiem życia. Katniss ma duże szanse na to, iż zostanie wylosowana, jednak cała sytuacja przekracza jej najśmielsze oczekiwania. Organizatorzy wylosowują jej młodszą siostrę. Szesnastolatka sprzeciwia się temu i dobrowolnie zgłasza się do udziału w igrzyskach, ponieważ woli sama zginąć, niż posłać młodszą, bezbronną siostrę na pewną śmierć. Drugą osobą z jej dystryktu, która będzie walczyć o przetrwanie, okazuje się Peeta Mellark - chłopiec, który kiedyś pomógł Katniss, ratując ją przed śmiercią z głodu. Nigdy nie spłaciła tego długu, a teraz będzie musiała walczyć z nim...

Ta powieść to zręcznie ułożona historia, zawierająca gwałtowne zwroty akcji. Igrzyska śmierci bardzo podziałały na moją wyobraźnię, która zaczęła pracować na zwiększonych obrotach. Wzajemnie napędzające się zdarzenia oraz obrazy, które nierzadko wstrząsały mną, pozwoliły mi na przeżywanie każdej sytuacji wraz z bohaterami oraz wywoływały we mnie całą gamę emocji.

Utwór jest przepełniony okrucieństwem, niesprawiedliwością i brutalnością. Cała fabuła jest fikcją, ale... czy te trzy elementy, o których wspomniałam, nie cechują naszej rzeczywistości? Co prawda, nie jesteśmy zmuszani do tak drastycznych praktyk, ale sami nieraz zachowujemy się w sposób podły, niegodziwy i daleki od humanitaryzmu. Często ludzie dbają jedynie o swoje dobra i są w stanie podstawić nogę czy wbić nóż każdej osobie, która nie spełnia ich oczekiwań bądź przeszkadza im w dojściu do celu.

Igrzyska śmierci są wciągającą, a niekiedy szokującą lekturą, od której ciężko się oderwać. Suzane Collins umiejętnie stopniuje napięcie i sprawia, że czytelnik chce zapoznać się z jeszcze jedną stroną, kolejnym rozdziałem... aż trafia na trzy wyrazy - "koniec tomu pierwszego". Oczywiście, już nie mogę doczekać się momentu, kiedy będę mogła zasiąść w fotelu z W pierścieniu ognia, a później z Kosogłosem. Jestem niezwykle zaciekawiona, jak pisarka potoczyła dalsze losy bohaterów pierwszego tomu i co jeszcze wymyśliła, aby zainteresować grono czytelników.

[Adres usunięty]

Z pewnością mogę nazwać tę książkę, jedną z moich ulubionych. To, ile emocji we mnie wywołała, jest trudne do opisania. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Podoba mi się jak autorka, wykreowała charakter głównej bohaterki. Książka ma wiele zwrotów akcji, przez co nie można się od niej oderwać. Dawno nie wciągnęłam się tak w żadną książkę. Polecam ją wszystkim z całego serca.

„Igrzyska śmierci” autorstwa Suzanne Collins można porównać w tej chwili do klasyki. Aż wstyd się przyznać, że nie miałam okazji przeczytać tej książki, pomyślałam, że trzeba to nadrobić, skoro kinematografia już dawno za mną, a temat, chociaż ciężki to i ciekawy. Nadarzyła się okazja, kiedy Wydawnictwo Media Rodzina pokusiło się o wydanie trylogii w nowej, jubileuszowej odsłonie, a ona przykuła moje spojrzenie. Autorka karierę rozpoczęła w 1991 roku, jako twórczyni telewizyjnych programów dla dzieci. O czym opowiadają „Igrzyska śmierci”?

Na gruzach Ameryki Północnej powstało nowe państwo o nazwie Panem. Jest cudowne i wspaniałe, pełne bogactwa i przesytu, jednak dalej nie jest tak kolorowo. Panem jest stolicą okolicy, która jest podzielona na trzynaście dystryktów, które nie we wszystkim zgadzały się z władzą, aby skutecznie stłumić rebelię i niezadowolenie władza posunęła się do strasznych rzeczy. Dystrykt trzynasty został zmieciony z powierzchni ziemi, a wszyscy ludzie wymordowani. Pamięć ludzka bywa ulotna, więc zadbano i o to, aby upamiętnić ten czas, a wręcz go celebrować, zostały stworzone, więc Głodowe Igrzyska. Każdego roku z każdego z dystryktów zostaje wylosowana para młodych ludzi w wieku od dwunastu do osiemnastu lat stając mięsem armatnim, uczestnikiem igrzysk. Wystarczy jedynie przetrać, zwycięzca Głodowych Igrzysk może być tylko jeden. Czy aby na pewno? Nie jest łatwo siedzieć i obserwować śmierć bliskich, znajomych, ludzi, którzy mają przed sobą całe życie, a ono właśnie może się zakończyć. Katniss Everdeen dokonała znacznie więcej niż ktokolwiek przed nią, zgłosiła się zamiast siostry ukazując tym samym, że człowieczeństwo w bestialskich warunkach nie wymarło.

„Igrzyska śmierci” to pierwszy tom cyklu i wprowadzenie, a zarazem doskonałe ukazanie świata, w którym przyszło żyć bohaterom. Narratorką powieści jest szesnastoletnia Katniss, widzimy świat z jej perspektywy, wspólnie z nią uczymy się działań Kapitolu, jego bezwzględności. Próżność, jaką emanuje Panem w porównaniu z tym, jak żyją ludzie w dystryktach. Przesyt i marnotrawstwo w połączeniu z biedotą i głodem. Inne realia, inna rzeczywistość, przepaść między nimi wydaje się być zbyt głęboka, aby się zasklepiła, nawet, jeśli w ich żyłach płynie ta sama czerwona krew. Często zastanawiam się, czy autorka chciała nas przestrzec przez możliwością życia właśnie w takiej, a nie w innej przyszłości. Zdecydowanie „Igrzyska śmierci” należą do takiej literatury, która pozostaje w myślach na długo.

Książka bardzo ciekawa tak samo jak pozostałe części. Jednym słowem Polecam.

Specjalnie nie opisuję pojedynczych książek, tylko zamykam klamrą trylogię, bo fala emocji, która mi towarzyszyła z każdym tomem była coraz większa i pochłaniałam z zainteresowaniem kolejne części, nie mogąc doczekać się co będzie dalej. Mowa tutaj o "Igrzyskach śmierci", "W pierścieniu ognia" oraz "Kosogłosie" autorstwa Suzanne Collins. Ileż miałam hipotez, ile domysłów - wszystko na nic! Super pomysł, zaskakujące zwroty akcji, humor, niekiedy uśmiałam się do łez 🤣 Język jest prosty, szybko się je czyta ale biorąc pod uwagę, że trylogia została napisana przede wszystkim dla nastolatków, można to potraktować jako plus. Fajnie napisana książka o świecie odległym od rzeczywistości dla społeczeństwa. Czytało się lekko i szybko z ciekawością co czeka dalej głównych bohaterów. Poleciłabym trylogię przede wszystkim młodzieży, ale także osobom starszym. W sumie to każdemu 😆 To nie jest kolejna modna lektura typu "Zmierzch" czy "50 twarzy". Polecam przeczytać a później obejrzeć film :)

zapraszam na mój profil książkowy: [Adres usunięty]

Żałuje że tak późno ją zaczęłam czytać, bo już po kilkunastu stornach wiedziałam że będzie szczytować na mojej liście ulubieńców

Igrzyska Śmierci to książka do której musiałam się przekonać. Od dawna próbowałam się przekonać i w końcu się przełamałam ! I wciągnęło mnie to! Trylogie pochłonęłam podczas weekendu. Zachwycił mnie stworzony przez Suzanne Collins świat i bohaterowie. W pewnych momentach można doszukiwać się do powiązań z totalitaryzmem i Holocaustem. Katniss, Peeta i Gale są bohaterami, którzy przeciwstawiają się panującemu prezydentowi i próbują odzyskać swoje "Ja". Opowieść o miłości, poświęceniu, rodzinie oraz jak mała rzecz tak jak jagody może zmienić losy Dystryktów. Katniss - dziewczyna, która igra z ogniem wznieciła iskrę. Czy pożar się rozprzestrzeni? I czy warto ryzykować ?

Bogate i wpływowe miasto Kapitol, po buncie dwunastu dystryktów postanawia je ukarać, organizując coroczne Igrzyska Śmierci- dwóch trybutów w wieku od 12 do 18 lat- chłopak i dziewczyna z każdego dystryktu, zostaje wylosowanych do uczestnictwa w krwawej walce na śmierć i życie. Jest to wydarzenie, które ogląda w telewizji całe Panem.

Katniss Everdeen była 16-letnią dziewczyną pochodzącą z niezamożnej rodziny z dystryktu 12. Miała młodszą siostrę i matkę, która po tragicznej smierci ojca zamknęła się w sobie, przez co Katniss stała się głową rodziny. Zaprzyjaźniła się z Gale'm i codziennie rano chodzili do lasu na nielegalne polowania. Pewnego dnia, gdy główna bohaterka nie miała czego przynieść do domu, pomógł jej Peeta Mellark- syn piekarza- specjalnie przypalając chleb, aby matka kazała mu go wyrzucić i dał go Katniss.

Kiedy nadszedł dzień losowania trybutów, wszyscy obywatele dystryktu 12. zebrali się na głównym placu. Effie Trinket (prowadząca) włożyła rękę do pojemnika z losami dziewczyn, by po chwili ją wyjąć i przeczytać ,,Primrose Everdeen". Przerażona Prim zaczęła iść w stronę sceny, gdy nagle jej siostra (Katniss) wyszła z tłumu i powiedziała, że zgłasza się na ochotnika, i że pójdzie zamiast Prim. Wszyscy zebrani byli z niej dumni. Potem nadeszła pora na chłopaka, który okazał się być Peeta'ą. Mieli stawić czoła 23 innym trybutom z reszty dystryktów. Nie mieli pojęcia, co im się przydarzy.

Jest to książka specyficzna, ponieważ jest pisana w pierwszej osobie, do czego trzeba się przyzwyczaić. Bardzo mi się podobała, ponieważ była bardzo realistyczna, ale też miała elementy fantastyczne.

Ta cudowna książka to nie tylko rozrywka: to obraz świata do którego istnienia nigdy nie możemy dopuścić, to źródło mądrości, które mogą stać się naszym mottem. Nie znajdziemy tam monotonii w w której wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Uczą nas tego że ludzie przychodzą i odchodzą, że czasami trzeba poświęcić czyjeś życie żeby uratować setkę innych. Nie zobaczymy tam wyraźnej walki dobra ze złem w której zawsze wygrywa to pierwsze bez żadnych strat. Książka nie pokazuje obrazu w którym miłość przezwycięża wszystko. Jedyny element oceniający czyny to ich konsekwencje. Plusem są bohaterowie. Nie są oni przesłodzeni ani wyidealizowanii. Popełniają błędy, uczą się do nich przyznawać i starają się je naprawiać, ale są na tyle odważni żeby rzucić wyzwanie rzeczywistości

Igrzyska Śmierci osiągnęły ogromny sukces i to nie bezpodstawnie. Suzanne Collins to wspaniała autorka, która do wspaniałej wartkiej akcji potrafi dodać wątek miłosny. Książka spotkała się z wieloma pozytywnymi opiniami, a nawet doczekała się ekranizacji filmowej. Potrafi trzymać w napięciu i wzruszać do łez . Rzadko spotykam się z negatywnymi opiniami o tej książce, może dla tego, że ciężko znaleźć minusy choć czasem się zdarzają.

Książka opowiada o dyktatorskim kraju Panem gdzie władzę stanowi wyłącznie prezydent. 73 lata przed wydarzeniami opisanymi w książce dystryktu postanowiły wszcząć bunt, ten okres nazwano Mroczny Dniami. Kapitol postanowił zmieść z powierzchni ziemi dystrykt 13, który nie chciał się poddać. Aby upamiętnić te dni i powstrzymać mieszkańców przed kolejnymi rebeliami ustanowiono Głodowe Igrzyska. 12 dystryktów co roku musi wylosować mężczyznę i kobietę w wieku od 12 do 18, którzy stoczą pojedynek na śmierć i życia, a zwycięzca morze być tylko jeden.

Jest to jedna z moich ulubionych serii książek, którą mogę polecić każdego kto kocha książki opowiadające o tym co morze się stać jeśli człowiek nadal będzie dążyć do samo destrukcji.

Miasto Panem, zbudowane na ruinach Ameryki Północnej, podzielone na 13 dystryktów oraz czternastą, stolicę zwaną Kapitolem. Jednak z biegiem lat, rządne krwi władze stały się zbyt bezlitosne. Obywatele 13 dystryktów zbuntowali się, zapoczątkowując okres w historii nazwany Mrocznymi Dniami. Zduszono jednak powstanie, a na przypomnienie ludziom, że tak naprawdę są niczym zaczęto co roku urządzać Głodowe Igrzyska, a 13 dystrykt zmieciono z powierzchni ziemi. Od tej pory pozostałe dwanaście dystryktów było co roku nękanych widmem losowania podczas dożynek, kiedy trybuci: jeden chłopak i jedna dziewczyna w wieku od 12 do 18 lat musieli stoczyć bratobójczą walkę na arenie stając się atrakcją mieszkańców Kapitolu niebiorących udziału w losowaniu.

Pewnego razu jednym z trybutów staje się główna bohaterka książki - Katniss Everdeen, występująca jako ochotniczka, chcąc uratować swoją siostrę. Mająca wprawę w polowaniu i zastawianiu wnyków z powodu utrzymywania owdowiałej matki oraz dwunastoletniej siostry z leśnych dóbr, dziewczyna ma szanse na przetrwanie walcząc z przeciwnikami. Razem z szesnastoletnim Peetą Mellarkiem, chłopakiem z jej rocznika, wyrusza w podróż do stolicy, gdzie krótki czas wszyscy trybuci trenują oraz zdobywają sponsorów. Trafiając na arenę Katniss musi dokonać niemożliwego, nie chce umrzeć, ale jednocześnie, z biegiem wydarzeń nie chce pozwolić na śmierć "chłopca, który podarował jej chleb". Czy uda jej się przezwyciężyć uważane niepokonane władze? To każdy już musi odkryć sam.

Moja przygoda z tą książką zaczęła się jakieś dwa lata temu, od tego czasu czytałam ją jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem od nowa poznawałam jej bohaterów i zastanawiałam się nad podjętymi przez nich decyzjami. Zabrałam się za nią przypadkiem, wieczorem biorąc ją z półki kuzynki, lecz kiedy zaczęłam ją czytać skończyłam niespodziewanie dopiero następnego ranka, w tym czasie przeżyłam niezapomniane przygody, czułam się tak jakbym sama przebywała w tym świecie przyszłości, na ruinach teraźniejszej Ameryki Północnej. Towarzyszące głównej bohaterce oraz wielu zdarzeniom emocje przepływały z całą swoją mocą również przeze mnie. Chociaż czytałam ją tak krótko, długo trwało zanim do końca otrząsnęłam się z otumanienia i myśli jakimi zajęła mnie ta książka. Naprawdę warto zacząć przygodę z tą trylogią, wszystkie jej części są coraz to bardziej fascynujące i zaskakujące.

Książka fantastyczna!!! Zawiera wszystko to co książka powinna zawierać. Pot krew łzy - walka o własne życie zmienia się w fantastyczny sposób. Trzyma w napięciu do samego końca. Fikcyjna miłość dodaje książce wiele dramatyzmu, gdyż walka o własne życie zamienia się w bój o dwójkę poniekąd bliskich sobie osób. Książka godna uwagi. Polecam

Powieść Suzanne Collins pokazuje czytelnikowi świat wojny, dyktatury oraz systemu totalitarnego, jednocześnie nie nudząc odbiorcy.

Po nieustających walkach świat jest zniszczony. Jedyna cywilizacja to pozostałości po Ameryce - Państwo Panem.Wytwarza się w nim rząd, który ingeruje we wszystkie dziedziny życia obywateli, i tak poddanemu już zaostrzonym rygorom posłuszeństwa. Kraj dzieli się na 12 dystryktów oraz Kapitol, czyli rząd wraz z najbogatszymi mieszkańcami Panem. Aby upamiętniać czasy wojny oraz pokazać zależność dystryktów od Kapitolu, organizuje ON co roku Głodowe Igrzyska, podczas których mieszkańcy dystryktów składają w ofierze nastoletniego chłopca oraz dziewczynę. Mają oni podczas Igrzysk walczyć ze sobą na śmierć i życie na arenie, z której tylko jedna osoba może wyjść żywa. Cała walka jest emitowana przez ogólnokrajową telewizję i prezentowana jako talk-show. Podczas 74. Igrzysk Śmierci na arenę trafia główna bohaterka - Katniss Everdeen, która w 12. dystrykcie zostawia siostrę, matkę oraz najlepszego przyjaciela i swoją miłość - Gale'a. Katniss musi pokonać pozostałych 23 uczestników w tym swojego partnera z dystryktu, Peetę, aby wrócić do domu z bogactwem i sławą. Do tego wszystkiego Kapitol chce, żeby wybrańcy z 12. dystryktu udawali zakochanych w sobie po uszy i stworzyli sojusz. Sprawy się komplikują kiedy uczucia chłopaka okazują się prawdziwe...

Oto krótki zarys fabuły, która wciąga bez reszty. Jednak ja oceniam ją na B. Dlaczego? Ponieważ wydaje mi się trochę niedorzeczna. Czemu społeczeństwo przez ponad 70 lat pozwala na zabijanie dzieci lub czemu ludzie w przyszłości ubierają się jak tania wersja Lady-Gagi? Pomijając te fakty, książka jest świetna. Pokazuje, że nie zawsze władza dba o społeczeństwo, a czasem wręcz przeciwnie. Do przeczytania powieści jak najbardziej zachęcam. Natomiast na wielkie A zasługuje okładka oraz samo wydawnictwo. Książka jest bardzo solidnie wykonana, a jej oprawa graficzna w 100% oddaje ducha fabuły. Dlatego wielkie gratulacje dla wydawnictwa Media Rodzinna.

Na całym świecie wszyscy mówią o tym jak ta książka jest wspaniała. Ludzi się tym tak bardzo fascynują, a ja? Mi się to w ogóle nie podobało. Narracja jest okropna, a bohaterowie jeszcze gorsi. Główna bohaterka jest bardzo irytująca. Jedynym bohaterem, którego polubiłam to oczywiście Peeta. Taki niby nie pozorny syn piekarza, a jednak mimo wszystko przeżył igrzyska.

Nie będę się rozpisywać. Wszystko wyraziłam powyżej. Nie polecam. Rzadko się zdarza, iż trafiam na złą książkę. Wszystkie jej recenzje były bardzo pozytywne, więc bardzo się zawiodłam.