Gwiazd naszych wina

Według mnie jest nie tylko książką dla młodzieży, lecz także dla dorosłych. Oczywiście 'Gwiazd naszych wina' nie jest historią łatwą, miło i zabawną. Jest to utwór mówiący o chwilach trudnych i smutnych, o śmierci, o raku, o nastolatkach, którzy walczą by żyć, by zobaczyć kolejny wschód słońca. Jest to także książka o relacjach pomiędzy osobami zdrowymi oraz chorymi na raka, o ich postrzeganiu świata, marzeniach, granicach. W powieści znajdziemy także prawdziwą przyjaźń, której nie można zapomnieć oraz o miłość, która tym razem nie ma 'happy endu'.

Życie, miłość, przyjaźń [także ta z chorobą - rakiem], walka, nadzieja, śmierć - te rzeczy tworzą magię historii opowiedzianej w książce, dzięki czemu czytając mamy łzy w oczach i 'ciepło' w sercu. Czasami uśmiechamy się czytając o coś śmiesznego lub miłego, co wydarzyło się w życiach bohaterów, by po chwili płakać wraz z nimi czytając o ich walce i o smutnych momentach, o ich marzeniach i planach na przyszłość, która tak naprawdę nigdy nie nadejdzie i oni dobrze o tym wiedzą. Autor wspaniale pokazuję potęgę przyjaźni, która nie tylko dodaje sił i motywuje do walki, lecz także daje kolejny powód do uśmiechu.

Zakończenie książki zaskakuje czytelnika, pozostawiając go z przemyśleniami i przypuszczeniami, przez co nie pozwala o sobie zapomnieć przez jakiś czas.

Zarówno w czasie czytania, jak i po przeczytaniu ostatniej kartki mamy możliwość zastanowieniem się zarówno nad treścią utworu jak i nad życiem, dlatego polecam przeczytanie 'Gwiazd naszych wina' w samotności.

Moim zdaniem jest to jedna z najbardziej niesamowitych i emocjonalnych książek. Między kolejnymi stronami znajdziemy zarówno sprawy smutne, jak i miłość oraz przyjaźń, która jest wieczna, nawet po śmierci.

Według mnie książka daje nam również jedno ważne przesłanie - powinniśmy żyć tak, jakby ten dzień byłby naszym ostatnim, jakbyśmy mieli umrzeć jutro.

Ta książka jest fantastyczna! Sięgnęłam po nią dopiero po obejrzeniu filmu, a i tak zrobiła na mnie wrażenie. Polecam ją wszystkim. Nawet tym, którzy już znają tę historię. Gdy czytałam książkę targały mną niesamowite emocje. Nawet po skończeniu lektury nie mogłam przestać płakać. Samo zakończenie książki było niesamowite. Jeszcze raz polecam!

Wspaniała historia o życiu, przyjaźni, miłości i cierpieniu. On i ona mają raka. Krótkie zdanie a wywołuje tyle emocji. Uczucia te bolą jeszcze bardziej, kiedy tragedia dotknie niepełnoletnią osobę. Młoda osoba która mogłaby cieszyć się młodością. Chciałoby się coś zrobić. Lecz gdy nie potrafimy zdziałać cudów, próbujemy sprawić, by życie chorego było wyjątkowe, by cieszył się życiem jakie mu zostało, spełnić marzenia...John Green napisał książkę, która miała ukazać młodych ludzi walczących ze straszną chorobą takimi, jacy naprawdę są, jakie są ich zainteresowania, poznają siebie nawzajem.

Ona, szesnastoletnia Hazel, cierpi na nieuleczalną formę raka tarczycy w czwartym stadium, z przerzutami do płuc, które sprawiają, że dziewczyna nie może samodzielnie oddychać. Za sprawą cudów medycyny udaje się przedłużyć jej życie, jednak wszyscy i również ona doskonale wie o tym że dzień jej śmierci nieuchronnie się zbliża. Zmuszona jest do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracjom.

On, Augustus, stoczył już swoją walkę z rakiem tkanki kostnej, który przypłacił amputacją nogi. Mimo tego jest szczęściarzem. Jego choroba jest uleczalna, prawdopodobieństwo, że już nigdy nie powróci, statystycznie wynosi 85 procent. Augustus czuje się świetnie. Towarzyszy swojemu najlepszemu przyjacielowi w walce również z rakiem. Pewnego dnia Isaac namawia Augustusa, by poszedł razem z nim na spotkanie grupy wsparcia dla dzieci z rakiem. Właśnie tu poznaje Hazel. Między tą dwójką młodych ludzi rodzi się uczucie.

Tak zaczyna się dla niej podróż, nieoczekiwana i wytęskniona zarazem, w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania: czym są choroba i zdrowie, co znaczy życie i śmierć,ile granic można pokonać, jaki ślad człowiek może po sobie zostawić na świecie.

Ulubiona książka dziewczyny staje się pretekstem, by para zjednoczyła swoje siły w poszukiwaniu pisarza, który zna dalsze losy książkowych bohaterów... Książka kończy się pozostawiając czytelników z pytaniami, na które nie uzyskają już odpowiedzi. Hazel jest normalną dziewczyną, którą miotają różne emocje. Bywają chwilę, gdy bardzo by chciała, by otoczenie wreszcie przestało patrzeć na nią jak na chorą, a zobaczyło "normalnego" człowieka. Czasem zdarza się i tak, że dziewczyna swoją chorobę manifestuje i wychodzi z założenia, że skoro ma tak mało czasu, ma prawo decydować, co z nim zrobić. Bardzo potrzebuje uczucia, jednak strasznie boi się krzywdzić bliskich.

Augustus wydaje się nieco bardziej dojrzały. Być może za sprawą własnych doświadczeń. Szanse na powrót jego choroby są znikome, dlatego całą swoją energię poświęca na pomoc bliskim, którzy nadal z nią walczą. Lecz i jemu zdarzają się chwile słabości i zwątpienia.

Razem tych dwoje tworzy bardzo specyficzną parę, która nieustannie próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemi. I, jak to zwykle z miłością nastolatków bywa, miewają oni lepsze i gorsze chwile. Pomijając brakującą nogę i maszynę do podtrzymywania oddechu, są całkiem normalni. Śmieją się i płaczą, kłócą i kochają. Po prostu żyją...

Gwiazd naszych wina to książka dla nastolatków i o nastolatkach. Człowiek chory może pozostaje człowiekiem. Ma swoje marzenia, radości, smutki, przeżywa pierwsze miłości i rozczarowania. Choroba wymusza na nim pewne zachowania, że nieustannie musi przyjmować najróżniejsze leki i odwiedzać często szpitale. Nie oznacza to jednak, że zawsze oczekuje od innych taryfy ulgowej, czasem chce być po prostu normalny. Odważna, pełna humoru i wzruszająca historia Gwiazd naszych wina to najambitniejsza i najbardziej wzruszająca powieść Johna Greena. Autor w błyskotliwy sposób zgłębia w niej tragiczną kwestię życia i miłości. Jest warta przeczytania!

Myślę, że ta książka jest cudowna i wyjątkowa - porusza do łez, nawet osoby mało wrażliwe.

Każdy z nas jest inny, dlatego też lubimy czytać książki o innej tematyce- romanse, dramaty, fantastyczne, przygodowe itp.

Jestem jednak przekonana, że ta książka może zaciekawić każdego. Poruszane są tam bardzo ważne wartości, szczególnie miłość która nie patrzy na wygład i inne nie istotne rzeczy. Każdy nastolatek mógłby brać za priorytet tę właśnie książkę. Mimo, że bardzo ciekawi mnie co wydarzyło się dalej w życiu Hazel, jestem zadowolona, że taka książka mogła powstać i mogłam ją przeczytać. Stała mi się ona bardzo bliska, ponieważ mogłam poniekąd zobaczyć siebie w postaci Hazel. Pomogła mi ona zrozumieć, że nawet będąc w bardzo trudnej sytuacji, trzeba szukać osób które nas kochają i odwzajemniać tę miłość. Posłużę się nawet słowami ks. Jana Twardowskiego "Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą"". Myślę, że te słowa tłumaczą wszystko.

Z całym zaangażowaniem mogę polecić Wam tę książkę !!!! POLECAM!!!

Nie jestem typowym „molem książkowym”. Owszem, są nieustannym elementem mojego krajobrazu jednak kalendarza w białej torebce nie wypełniają daty wyczekiwanych nowości wydawniczych a codzienność nie zamyka się w kolejnych rozdziałach. Lubię mieć wybór. Lubię wiedzieć, że kiedy „literacki duch” zapuka do drzwi moich pragnień nie przyjmę go z pustymi rękoma. Video blogger John Green dla swojego ducha jest zapewne bardzo hojny. Pierwszy raz najwyraźniej tak właśnie ugościł go w 2005 r. Wtedy też na półkach wielu księgarni można było spotkać „Szukając Alaski”. Trzeba przyznać, niezwykle udany debiut. Ne każdy, bowiem zostaje doceniony nagrodą im. Michaela L. Printza,prawda? Jakby tego było mało powrót Greena na rynek wydawniczy już rok później z powieścią „19 razy Katherine” pozwolił mu z czasem przypomnieć sobie jak to jest poczuć smak zwycięstwa w wyścigu o to prestiżowe wyróżnienie. Zaś w 2008 r. odebrał nagrodę im. Edgara Allana Poe przyznaną mu za „Papierowe miasta”. Dziś jednak mam przed sobą „Gwiazd naszych winę”, która na rynku funkcjonuje od 2012 roku. Patrzę na nią nie, dlatego, że interesują mnie nagrody, których nazw prawdopodobnie za pięć minut nie będę pamiętać. Chcę przeczytać tę książkę nie dla produkowanego filmu o tym samym tytule, który (jeśli nie zawinią gwiazdy, zobaczymy w czerwcu na ekranach kin). Dziś otwieram właśnie „Gwiazd naszych winę” przez wzgląd na pewną środową noc i sen, którego nie sposób zignorować.

Najtrudniejszy w wydawaniu na świat kolejnych recenzji jest dla mnie strach. Strach przed przywiązaniem do treści stron już przeczytanych. Odkąd zapoznałam się z notą wydawcy na temat książki Greena zaczęłam się bać. Bać się, że w życiorysie Hazel Grace zobaczę Jamie Elizabeth a hedonista Augustus stanie się dla mnie substytutem niepokornego Londona. Po pożegnaniu z czternastą stroną czuję, że po części miałam rację mimo to chcę poznać kolejne. Chcę, bo mam słabość do ekscytujących mężczyzn. Chcę, bo lubię dobre filmy i miłe małe rozczarowania.

Wielokrotnie zdarzyło mi się poszybować myślami ku śmierci. Reżyserowałam w nich swój, jakby to powiedziała Hazel Grace: „Ostatni Dobry Dzień„ jednak poza wiatrem we włosach i zaspokojonym głodem samotności na przestrzeni lat zmieniała się każda z linijek jego scenariusza. Jeśli chodzi o Hazel Grace Lancaster są dwie możliwości: a) taki scenariusz nie istniał b) była zbyt mało śmiała by komukolwiek o nim powiedzieć. Gdy się nad tym dłużej zastanowić trudno nie uznać takowego zachowania za pozbawionego sensu. Zwłaszcza w momencie, kiedy twoje życie przypomina bardziej wielkie zawody w przeciąganiu liny niż (o ironio!), oddychanie pełną piersią (Skutek uboczny raka). Ja nie mam ani raka ani (niestety) szesnastu lat a mimo to czuję, że łączy mnie z tą miłośniczką „Czasu udręki” jakaś szczególna więź. Jeśli Peter van Houten ma rację i w życiu emocjonalnym liczą się tyko miłość i strach to obie utknęłyśmy gdzieś pomiędzy. Szesnastolatka miała jednak szczęście spotkać na swej drodze dzielnego wojownika Augustusa „próżnego” Waltersa, któremu ani żadne (no prawe) marzenie ani też wulkany nie straszne. Zabrakło tylko jednego. Szansy dla jutrzejszego słońca.

Skoro już jesteśmy w temacie z cyklu: „Największe rozczarowania recenzenta"… Czy to nie dziwne, że pomachałam Hazel Grace L. na pożegnanie już parę godzin temu a ten akapit wciąż rodzi się w bólach? (Bonus życiowy). Wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam już trzy dni temu, kiedy to zobaczyłam przed sobą znajomy upór telemaniaka. Na historię nastoletniej szczęściary i jej najdzielniejszego z rycerzy patrzę w dwu wymiarze. Idąc tropem dziwacznych myśli Van Houtena: Za dużo miłości by przejść obok niej obojętnie za mało obaw by o nich nie zapomnieć. Być może to moja wina. Być może mimo usilnych starań wpadłam jednak w pułapkę zastawioną przez szelest kartek minionych. Cóż, niektóre nieskończoności są większe niż inne…

W przypadku „Gwiazd naszych winy” nota wydawcy jest zwodnicza. To nie jest kolejna książka o raku, bo książki o raku to lipa! To książka o życiu. Życiu z absolutnie wszystkimi jego skutkami ubocznymi. Życiu, które raz powie jak pięknie wygląda świat, gdy barwami miłości jest malowany a następnego ranka obudzi w Tobie odwagę by walczyć. Przy czym nie uprzedzi, gdy pięć minut później kopnie w tyłek. Kopnie tak mocno, że być może nie dasz rady wstać tylko po to by udowodnić, że świat nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem marzeń. Książka Johna Greena to piękna opowieść o poszukiwaniu. Poszukiwaniu zakończenia, które nierzadko musisz odnaleźć sam, ale rób to ostrożnie. Uważając by nie przegapić najważniejszej z gwiazd. Myślę, że historii Hazel Grace mogę zarzucać wiele, ale na pewno nie to, że brak jej autentyzmu.

Uwielbiam tą książkę jest świetna!!! :)

Jest smutna ale fascynująca, Potrafi zmusić do myślenia i do zastanowienia się nad swoim życiem. Dzięki niej zaczęłam bardziej doceniać każdy dzień.

Jest to książka, która wzrusza do łez i na długo pozostanie w mojej pamięci. Nigdy nie wiadomo kiedy spotka nas prawdziwa miłość i ile będzie trwać, ale jak już się trafia ważne żeby nie wypuścić jej z rąk i korzystać z każdej chwili Hazel i Augustus rozumieli to jak nikt inny. Obejrzałam również film, ale jak zwykle książka bez porównania lepsza. Kto nie czytał, niech sięga bez wahania po tą książkę.

Jedna z lepszych książek, które czytałam. Przedstawia ona Hazel Grace, która jest chora na raka tarczycy, spotyka pewnego dnia na spotkaniu grypy wsparcia, (które nie sprawiało jej żadnych przyjemności) Augustusa Whatersa, o rok starszego od niej chłopaka. Na początku wiodą ze sobą przyjacielskie życie, jednak pewnymi stopniami przeskakuje to w prawdziwą miłość. Rodzice Hazel (według niej) są nadopiekuńczy. Tak naprawdę, nie wiedzą ile Hazel ma jeszcze czasu...

Po długich miesiącach, Gus umiera na OIOMI-e (patrz: rozdział 21) po swoim przed-pogrzebie. Gus wiedział o tym, ze umrze. Powiedział to Hazel, gdy byli odwiedzić ich ulubionego pisarza ,,Majsetatu Udręki" (książka o raku) który okazał się totalnym dupkiem.

Książka nie przedstawia prawdziwej walki z rakiem, ale jest bardzo romantyczna, dramatyczna, i zawiera więcej (o wiele więcej) szczegółów niż film. Zapraszam do czytania :)

Jednym słowem mówiąc coś cudownego. Genialna książka, najlepsza jaką do tej pory przeczytałam. Książka nie opowiada tylko o chorobie, lecz o zwykłym życiu nastolatków. Rak nie jest tu na pierwszym planie, tylko bardziej z tyłu. W wyjątkowy sposób Green przedstawia życie, myślenie pary nastolatków na pozór przeciętnych. Jednakże to co tu jest godne naśladowania, to to, że bohaterowie żyli jak najlepiej potrafili, mimo bólu, mimo choroby, mimo świadomości, że śmierć jest im bardzo bliska. Oni byli szczęśliwi, chociaż tak naprawdę nie wiele mieli powodów do radości.

Wzruszająca opowieść godna polecenia, nie tylko młodzieży!

Nie lubię powieści młodzieżowych. Denerwuję się czytając o problemach nastolatków z pryszczami czy kolejnym, dziesiątym z rzędu chłopakiem. Mam dość na samą myśl o narzekaniu na przeciwności losu, które zazwyczaj w porównaniu z realnym życiem są niczym. Bardzo bałam się sięgnąć po książkę Johna Greena pt. " Gwiazd naszych wina", bo obawiałam się, że będzie to kolejna książka, która wyda mi się po prostu niewarta uwagi i zostanie odłożona po przeczytaniu jednego rozdziału. Jednak coś ciągle mnie do niej przyciągało: słyszałam wiele pozytywnych opinii o książce i autorze, przeglądając Instagram widziałam zdjęcia dziewczyn z tą właśnie powieścią i postanowiłam zaryzykować. Zdobycie książki też było dla mnie nie lada wyzwaniem- pytałam w bibliotekach- wszystkie egzemplarze były wypożyczone, pytałam w księgarniach- nie było ani jednej dostępnej sztuki. W końcu zamówiłam ją na stronie księgarni internetowej i po kilku dniach wyczekiwania zabrałam się do lektury. Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron wiedziałam, że to opowieść dla mnie. Wiedziałam, że znajdę w niej to, czego poszukuję w książkach, wiedziałam, że John Green zostawi mi możliwość dopatrywania się drugiego dna. Postać Hazel Grace od początku mnie intrygowała. W jej wypowiedziach widziałam wielką mądrość i dystans w podejściu do samej siebie i swojej chory. Podziwiałam jej poczucie humoru oraz to, że pomimo cierpienie potrafiła nie użalać się nad sobą, nie chcą dawać swoim bliskim powodów do smutku. Dla mnie był to heroizm- sama mówiła, że gorsze od umierania na raka jest posiadanie dziecka, które na tego raka umiera. Na swojej drodze spotyka chłopaka, zabójczo przystojnego Augustusa Watersa. Jest ON bardzo ciekawą, barwną i mądrą osobą. Boi się zapomnienia, czasami myśli filozoficznie i kocha Hazel nad życie. Bardzo spodobało mi się podejście Johna Greena do tematu chory- łatwo można było napisać książkę o tragedii, o tym, jaki to los jest okrutny a nastolatkowie nieszczęśliwi. Mógł tak zrobić i byłoby to uzasadnione. Zrobił jednak coś zupełnie innego- pomieszał tragizm z komizmem. Dobre pióro pozwoliło mu na uzyskanie lekkiego stylu, na pomieszanie myśli filozoficznych z lekką ironią i nieco lekceważącym podejściem młodych ludzi do tego, co ich spotkało. Pomyślałam, że takie zachowanie Hazel i Augustusa pozwalało mi przetrwać. Przecież oboje byli młodzi, chcieli żyć normalnie, kochali i mieli marzenia. Uświadomiła sobie, że choroba nie wymazuje człowieczeństwa. Dla mnie " Gwiazd naszych wina" jest nie tyle książką o śmierci, co o życiu. Ktoś zapyta jak to o życiu? Ja odpowiadam- normalnie- ci młodzi ludzie, nauczyli mnie dążyć do realizacji swoich marzeń i doceniać to, czym obdarza mnie los! Nauczyli mnie tego, że przeciwnościom należy stawiać czoła i iść odważnie do przodu a nie stać w miejscu i narzekać! Jeszcze jedno bardzo mnie zafascynowało: NIGDY wcześniej nie zastanawiałam się, co dzieje się z bohaterami po skończeniu książki. NIGDY nie myślałam, jak dalej toczy się ich życie. Peter von Houten powiedział, że życie bohaterów kończy się wraz z zakończeniem powieści- tak właśnie wcześniej myślałam. Jednak od czasu, w którym przeczytałam "Gwiazd naszych wina" zaczęłam myśleć, co potem dzieje się z postaciami. Dla mnie zakończenie tej książki jest piękne... Tyle dobrych słów o Hazel, napisanych piórem Gusa. Jednak kiedy przeczytałam mowę pożegnalną do końca nie mogłam dojść do siebie. Jeszcze nigdy nie płakałam czytając jakąś książkę- tym razem po moich policzkach popłynęły po prostu strumienie łez, chodziłam jak struta, szukając zajęcia, nie mogłam skupić się jednak na niczym. Wcześniej śmiałam się widząc obrazki na Bestach mówiące o rozpaczy po skończeniu książki- teraz naprawdę je zrozumiałam. Powieść Greena trafiła do mnie jak żadna inna dotąd. Po jej skończeniu trzy dni rozważałam wszystko to, co było tam napisane. Nie chciałam czytać nic innego, nie potrafiłam. Ta książka zafascynowała mnie, odkryła we mnie wielkie pokłady skrywanych uczuć. Dla mnie John Green jest geniuszem. Jego lekkość stylu pozwoliły mi poczuć się bardzo blisko Hazel, Augustusa i ich rodzin. Czytając zadawałam sobie pytania: jak JA poradziłabym sobie z cierpieniem? Czy byłabym tak dzielna jak Hazel? Czy byłabym w stanie tak kochać i poświęcać się jak Augustus? Jak na wieść o chorobie zareagowaliby moi rodzice i przyjaciele? Recenzja powinna zawierać lekką krytykę- niestety, w tej książce nie znalazłam niczego, co by mi się nie podobało. Dla mnie książka jest genialnym dziełem genialnego pisarza. Polecam ją każdemu: młodzieży jak i dorosłym. Uczy życia, wrażliwości i zaciętości w dążeniu do realizacji marzeń. Przywraca wiarę, że prawdziwa miłość istnieje, że są ludzie, którzy potrafią poświęcić wszystko, dla ukochanej osoby. Mimo smutnego zakończenia, przepełnia nadzieją. Pozwala docenić, że możliwość kochania jest przywilejem. Bez wahania mogę powiedzieć, że ta książka stała się moją ulubioną. Polecam ją naprawdę wszystkim, a ja z przyjemnością sięgnę po pozostałe historie Johna Greena.

"Gwiazd naszych wina" to bardzo poruszająca książka, wywołująca morze łez. Przeczytałam ją jednym tchem. Film też oglądałam (nie raz), ale książka porusza na swój wspaniały sposób. Po przeczytaniu książki inaczej patrzę na osoby chore. Historia jest niebanalna, odmienna od wszystkich romansideł, które przeczytałam. Ukazuje stronę choroby również od tej gorszej strony, ale miłość we wszystkim pomaga, pociesza. Miło jest wiedzieć, że masz kogoś, kto się Tobą zaopiekuje, komu możesz o wszystkim powiedzieć, wypłakać się w jego ramię. Serdecznie polecam osobom lubiącym powieści romantyczne, a osoby wrażliwe ostrzegam, żeby przygotowały sobie zapas chusteczek... Opowieść warta jest naszego czasu... Jestem molem książkowym, a ta jest jedną z najlepiej wspominanych przeze mnie książek... Przeczytajcie ją koniecznie!!!

Osobiście uważam , że książka jak i film są bardzo do siebie podobne , jednak książka jest bardziej szczegółowa. Mogłabym rzec fenomenalna. Polecam tę książkę szczególnie kobietom. Ta książka zmieniła moje zdanie na temat osób chorujących na raka. Płakałam jak nigdy. Z całego serca ją polecam.

Fantastyczna książka, która ukazuje nam jak ciężkie jest życie chorej na raka, a zarazem jak wspaniałe. Kiedy kupowałam tę książkę byłam bardzo podekscytowana, gdyż słyszałam wiele opinii na jej temat. Powiem wam prawdę, żadna recenzja nie oddaje piękna tej książki. Miłość w tej powieści choć nastoletnia, jest bardzo przejmująca. Historia Hazel i Gusa jest niezwykle wzruszająca, i każdemu kto zobaczy tę książkę polecam kupić, bez zastanowienia.

Hazel choruje na raka i nie rozstaje się ze swoją butlą tlenową . Mama pewnego dnia stwierdza , że jej córka ma depresję i zapisuje córkę do grupy wsparcia prowadzonej przez faceta z przebytym nowotworem jąder w piwnicy kościoła . Tam dziewczyna poznaje Augustusa - jednonogiego chłopaka , który trzyma w ustach niezapalone papierosy , kontempluje nad sensem bytu jednonogich prawiczków względem kompletnych kończynowo ludzi . Hazel zaprzyjaźnia się z nim i za sprawą niedokończonej książki niejakiego van Houtena zakochuje się w nim . Mimo iż czas i śmierć doganiają ich szybciej niż oni uciekają to starają się żyć każdą chwilą , tak jakby ona mogła normalnie oddychać , a ON nie miał kostniakomięsaka...

Nie wiem jak wyrazić moje uczucia wobec tej książki,bo fenomenalna,niezwykła,majstersztyk to dużo,dużo za mało.Ryczałam przy niej jak bóbr , śmiałam się jak dziecko i krzyczałam , żeby nie stało się to co się niestety stało . Ta książka wstrząsnęła mną tak , że musiałam po niej odreagować jakiś tydzień-nie potrafiłam się zabrać za kolejną . Nawet pisząc teraz tę recenzję chce mi się płakać...

"Czasami trafiasz na książkę, która przepełnia cię dziwną ewangeliczną gorliwością oraz niezachwianą pewnością, że roztrzaskany na kawałki świat nigdy już nie będzie stanowił całości, dopóki wszyscy żyjący ludzie jej nie przeczytają. Ale są też dzieła takie jak to, o których możesz opowiadać innym, książki tak rzadkie i wyjątkowe, i twoje, że dzielenie się nimi wydaje się niemalże zdradą."

"Gwiazd naszych wina" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jonathana Greena. Sięgnęłam po nią gdyż ostatnio dużo było szumu na temat filmu i postanowiłam przed jego obejrzeniem przeczytać książkę. Myślałam , że to będzie denna książka o kolejnych dzieciakach z rakiem , która w ogólnym zamierzeniu miała wzruszyć.Jakże ja się pomyliłam...Już od pierwszych stron wiedziałam,że będzie to książka przełomowa w moim życiu.Nie jest to opowiastka o biednej,małej dziewczynce kruchej jak porcelana,leżącej cały czas w szpitalu. To opowieść o mocno narysowanej bohaterce , która dzięki charyzmatycznemu i lubiącemu metafory Augustusowi Watersowi-przyjacielowi przez raka-staje się dojrzałą i cieszącą się każdym dniem Hazel Grace,która mimo butli z tlenem i żyłek w jej nosie uwierzyła w końcu w swoje wewnętrzne piękno.

- Okay - powiedział, gdy minęła cała wieczność. - Może "okay" będzie naszym "zawsze".

- Okay - zgodziłam się.

Boże , ta książka wciąż wywołuje we mnie tyle emocji - nie mogę się wciąż pogodzić z zakończeniem.Ponadto John Green zręcznie ukartował całą historię z van Houtenem . Tak jak jego książka urywa się wpół zdania tak samo jest z "Gwiazd naszych wina"-nie wiadomo co się stało z Hazel,Izaakiem ani samym van Houtenem . Ale historię trzeba kiedyś skończyć - nawet jeśli trzeba wtedy pozostawić setki pustych stron...

Chyba najbardziej wzruszającymi momentami były przedpogrzebowa przemowa Hazel oraz list,który Hazel dostaje pod koniec książki. Musiałam kilka razy zamykać książką i się wypłakać , bo litery rozmazywały mi się przed oczami.To nie jest zwykła książka-nie opowiada tylko o tragedii dziecka z rakiem-to opowieść o pięknie i brzydocie życia , o tym , że przed każdą tęczą musi spaść deszcz. Jest w niej tyle prawdy,tyle wspaniałych sentencji...Moim zdaniem John Green jest jednym z najlepszych pisarzy . W genialny sposób połączył zabawne dialogi przyćmiewające prawdziwy , tragiczny wydźwięk książki z tym co w książce najważniejsze - niepowtarzalnością .

"Wydawało się, że to było całe wieki temu, jakbyśmy przeżyli krótką, ale mimo to nieskończoną wieczność. Niektóre wieczności są większe niż inne."

Co do ulubionej postaci - oczywiście Gus . Zakochałam się w nim jak Hazel . Tak łatwo potrafił rozśmieszyć lub wzruszyć . Mimo nieuleczalnej choroby żył jak każdy normalny człowiek - nie dziubał losu łyżeczką tylko zagarniał garściami . Uwielbiałam jego sposób bycia , jego zakochanie w Hazel i troska o nią . Czarne chmury wisiały nad jego głową,ale ON widział je jak białe.

Polecam tę książkę każdemu kogo spotkam . Można w niej odnaleźć siebie , rozrywa serce żeby wlać w nie zmianę . Ja po jej lekturze stałam się zupełnie innym człowiekiem . Inaczej patrzę na życie i staram się nie marnować ani chwili i podążać za marzeniami . Bo co się stanie , jeśli i mnie spotka tragedia nowotworu? Ile będę miała czasu , żeby spełnić to , co odkładałam na później ? Naprawdę,"Gwiazd naszych wina" zmieni was nie do poznania . Tę powieść stawiam w moim umyśle - co do tej pory się nigdy nie zdarzyło-ponad Harry'm Potterem . Dziękuję panu Johnowi Greenowi za to,co mi dał dzięki opisaniu losów Hazel i Augustusa.

"-Nie zabijają, dopóki ich nie zapalisz - powiedział, kiedy samochód zatrzymał się przy nas. - A ja nigdy żadnego nie zapaliłem. Widzisz, to metafora: trzymasz w zębach czynnik niosący śmierć, ale nie dajesz mu mocy, by zabijał."

Szczerze polecam tą książkę. Gdy ją czytałam płakałam, ona mnie nauczyła patrzenia na świat w inny sposób... :)

Hazel, cierpiąca z powodu raka szesnastolatka już niczego w życiu nie oczekuje. Jedyne czego pragnie to spokoju ale tylko do czasu... W grupie wsparcia poznaje Augustusa, który niewiele starszy też już raz wygrał z niszczycielskim rakiem. Ich relacja jest coraz bliższa, a Gus nie tylko ukrywa przed Hazel okrutną prawdę, ale jednocześnie spełnia jej największe marzenie.

Z pewnością jest to książka młodzieżowa, biorąc pod uwagę wiek bohaterów. Porusza okropnie trudny temat raka. Choć mówi się dość swobodnie o nowotworach, to zawsze jest obawa, jak zachować się wobec chorej osoby. Dwójka młodych ludzi nie musi nic udawać. Oboje wiedzą z czym się borykają. Oboje są świadomi, że nie będzie im dane dożyć starości. Oboje walczą fizycznie i psychicznie o każdy dzień. Książkę tę wielu z was określiło, jako jedną z najbardziej wzruszających. Nie wiem już, czy coś jest więc ze mną nie tak? Czułam smutek związany z wydarzeniami w książce, ale nie działała ona na mnie aż tak mocno, jak myślałam. Płakałam przy wielu książkach. Autorzy za pomocą słów przekazywali mi czasem ogrom emocji, ale w tej pozycji tak się nie stało. Mam takie odczucia, jak przy "Pamiętniku" Sparksa. Obie nie są złe, ale super dobre niestety też nie. Spróbuje obejrzeć film, żeby się przekonać, czy wersja stworzona przez reżysera bardziej mniej poruszy.

Uwielbiam tego typu książki. Ba. Kocham. Jedyny minus na który miałam wpływ.. To obejrzenie filmu przed przeczytaniem książki. Książka jest fantastyczna. Chciałabym zapomnieć o tym co w niej było aby znów ja przeczytać i czuć to samo. Pomijając to że od połowy książki łzy cisną się na policzka - wszystko wina tego, że wiesz jakie będzie zakończenie. . Polecam z całego serca

❤️

Świetna opowieść o prawdziwej przyjaźni i miłości. Ukazuje też walkę młodych osób (i ich rodzin) z chorobą nowotworową oraz ich dystans do siebie, którego tak brakuje wielu ludziom. Ta książka bardzo mnie wzruszyła - płakałam dwa razy i nie mogłam zasnąć. Śmiało mogę ją zaliczyć do rodzaju tych nielicznych, do których z pewnością chciałabym wracać i mieć ją w swoje biblioteczce, by w wolnej chwili po nią sięgać. Daje do myślenia i sprawia, że jeszcze bardziej doceniamy to, co mamy.

Książka pt. ,,Gwiazd naszych wina" to jedna z niewielu, które zapadły mi głęboko w pamięć. Jest bardzo wzruszająca, ale również romantyczna i zabawna. Jeśli ktoś czytał jej opis może z niego wywnioskować, że książka aż razi smutkiem i melancholią, ale to nie prawda.Od samego początku główni bohaterowie świetnie się dogadują i spędzają ze sobą niemal każdą wolną chwilę przez co wynikają z tego różne zabawne sytuacje. Książka jest momentami smutna i może doprowadzić do łez, ale na tym polega jej urok- autor świetnie połączył elementy smutne i wesołe, dlatego książka jest taka spójna. Naprawdę można ją przeczytać na jednym wdechu. Kolejnym atutem tej książki jest fabuła. Poruszane są w niej problemy świata dzisiejszego, które wielu ludzi błędnie postrzega. ,,Gwiazd naszych wina" to książka dla młodzieży (świetnie sprawdzi się jako prezent), ale i dla dorosłych. Polecam również, aby po przeczytaniu książki obejrzeć film ;-)

Po co tak naprawdę pisać recenzję książki Gwiazd naszych wina, skoro wszyscy już dobrze wiedzą; o czym jest, kim jest Green oraz to, jak historia się skończy? Nie mniej jednak, muszę się uzewnętrznić i coś czuję, że moja recenzja może być nieco chaotyczna.

Hazel Grace choruje na raka i musi walczyć o każdy oddech. Nie ma przyjaciół, możliwe, że i nie ma prawdziwych znajomych, lecz wszystko się zmienia, gdy poznaje Augustusa. Przystojny chłopak, który postanawia się nią zainteresować. To historia o wszystkim co nas otacza i pomimo swojego pesymistycznego wydźwięku, ma w sobie iskierkę nadziei i nietuzinkowego humoru.

Możliwe, że wszystko zepsułam, gdy obejrzałam ekranizację przed przeczytaniem książki. Ale taki już mój los, będąc z związku z mężczyzną, który książek nie czyta. Nigdy, naprawdę nigdy nie płakałam tak ogromnie, jak na ekranizacji. Poruszyła mnie dogłębnie, a przecież ja nie płaczę. Byłam jednak ciekawa czy książka będzie dla mnie również wyciskaczem łez. Okazało się, że nie popłynęła żadna łza, ale pomimo tego, poczułam ukłucie, gdzieś tam pod żebrami, a może pod mostkiem? Nie wiem, jednak wzruszyła mnie w inny, mentalny sposób.

Wiem, że znów napisze o ekranizacji, ale ona mną wstrząsnęła, jednak książka jest bardzo dobra na swój całkowicie inny sposób i cieszę się, że będzie ozdabiać moją biblioteczkę. Czy uważam, że Pan Green jest arcytwórcą? Nie mogę tego stwierdzić po przeczytaniu dwóch jego książek, ale nie mniej sądzę, że ma w sobie coś oryginalnego i nie dziwię się, że tyle osób sięga po jego pozycje. Ale wiem jedno, przy kolejnej ekranizacji na początek przeczytam książkę, czyli czas wyruszyć do Papierowych miast.

Książka przedstawia smutną, a zarazem pouczająca historię o wielu aspektach życia. I co z tego, że pisanie książek o ludziach zmagających się z rakiem jest teraz na topie. Nie ma tutaj czegoś nadzwyczajnego, ot tak moda. Ale sposób, w jaki Pan Green kreuje swoje postacie, jak przeprowadza dialogi i przede wszystkim jak świetnie radzi sobie ze stworzeniem bohaterów wrednych jest tutaj arcydziełem. To dopiero jest sztuka by stworzyć bohatera, do którego nie pała się sympatią. Chyba nie muszę wspominać, iż jest nim pisarz występujący w tej książce? Kto go nie lubi, ręka do góry!

Obojętnie czy chcecie, czy nie chcecie, musicie tę historię przeczytać, by przyjąć odpowiednie stanowisko w tej sprawie. Ja książkę polecam, bo nie był to wcale stracony czas.

Hazel to nastolatka, która nie rozstaję się z Philipem, a jej dni upływają na oglądaniu American Next Top Model. Często spędza noce na czytaniu, bo wie, że rodzice nie będą jej rano budzić. Nikt nie robi jej wyrzutów sumienia, kiedy chodzi cały dzień w piżamie i odmawia jedzenia obiadu. Taka sytuacja mogłaby się wydawać wymarzona wielu zbuntowanym nastolatkom, a pewnie także niwktórym dorosłym. Jednak czy takie myśli dalej zaprzątałyby Wam głowę, gdybyście wiedzieli, że Philip to urządzenie, które umożliwia dziewczynie oddychanie, po tym jak rak w najbardziej zaawansowanym stadium zjadł jej płuca?

Rodzice dają Hazel dużo swobody, bo nie wiedzą ile czasu jej jeszcze zostało. Nie mają pojęcia, ile dni przyjdzie im spędzić wspólnie na pozornej beztrosce. Bohaterka ma tylko jeden obowiązek, regularne uczestnictwo w spotkaniach grupy wsparcia, dla osób chorych na raka. Nastolatka szczerze ich nienawidzi, a do prowadzącego pozbawionego jaj (dosłownie i w przenośni) pała prawdziwą niechęcią. Prawdopodobnie zabrzmi to dosyć banalnie, ale wszystko zmienia się tego dnia, kiedy na spotkaniach dla chorych spotyka Augustusa.

Powieść bynajmniej nie należy do banalnych. Co prawda, nie brakuje tutaj zabawnych chłopięcych zalotów i dziewczęcych flirtów, jednak to tylko strzępy nastoletniej niewinności, która towarzyszy zdrowym nastolatkom. Na łamach książki obserwujemy, jak rodzi się między nimi uczucie, o wiele silniejsze od szczenięcej, przelotnej miłości. Przede wszystkim opiera się bowiem na podobnych doświadczeniach i wspólnej walce, która ich jednoczy. Miłość jest dla nich jeszcze jednym powodem, który daje im siłę, by codziennie, czasami z trudem, podnosić się z łóżka.

„Gwiazd naszych wina” nie zalicza się do tych powieści, które opierają się na szalonej akcji. Zamiast tego autor oferuje nam książę pełną wzruszeń, wstrząsającą czytelnikiem do głębi. Przypomina, że niczego nie możemy być pewni, bo wszystko możemy bardzo łatwo stracić. Niczego nie dostajemy na wieczność, przede wszystkim zaś zdrowia. Green wskazuje, jak ważny problem wciąż stanowi walka z rakiem, jak wiele jeszcze ta choroba skrywa przed nami tajemnic.

Podczas czytania nasuwało mi się wiele pytań. Dlaczego akurat oni. W końcu to była taka piękna miłość. Przecież niedawno się odnaleźli, dopiero zakochali. Pierwszy raz od lat byli szczęśliwi. I mieli dopiero naście lat…

Ta fikcyjna powieść zrobiła na mnie większe wrażenie, niż niejedna prawdziwa historia. Wskazała na ważne rzeczy, o których w pośpiechu zapomniałam. Pokazała, że nasz wiek czasami nie ma żadnego znaczenia, bo nie ma żadnych przeciwwskazań, żeby to starsi uczyli się od młodszych. Mówi się, że nigdy nie ma dobrego czasu na umieranie, zazwyczaj nie wiemy też, ile czasu jest nam dane. Dlatego cieszmy się z tego, co mamy i szanujmy życie, takim, jakie jest. Bo mamy je tylko jedno.

Opowieść o Hazel i Gusie. Obydwoje mają raka, obydwoje nie przejmują się tym i starają się żyć pełnią życia. Nie będę rozwodzić się nad fabułą, wydawać się może banalna jednak zakończenie naprawdę może zaskoczyć. Dla wrażliwych- polecam zaopatrzyć się w opakowanie chusteczek :) Warta przeczytania!

Wzruszająca opowieść o nastolatkach skazanych na cierpienie poprzez walkę z chorobą. Ból, cierpienie, nierówna walka, samotność ale również pierwsza miłość i przyjaźń to wszystko znajdziecie w tej pięknej książce. Bohaterowie niestety nie mają beztroskiego życia nastolatków, lecz zmagają się ze śmiertelna chorobą. Augustus niestety przegrał tą nierówną walkę a Hazel nadal zmaga się z chorobą ale również ze stratą ukochanego chłopaka.

Muszę przyznać, że razem z bohaterami płakałam i wkurzałam się na świat dlaczego tak młodzi ludzie zmagają się z takimi chorobami i niestety odchodzą, zostawiając pogrążonych w bólu bliskich.

Piękna choć przepełniona bólem i żalem historia.

To, ile emocji wywołała we mnie ta książka, jest trudne do opisania. Bohaterowie są świetnie wykreowani-można poczuć się trochę jak w ich skórze. Dzięki tej książce zrozumiałam, jak wyglądają realia tak poważnej choroby, jaką jest nowotwór. Powieść jest napisana językiem, który się wygodnie czyta. Podsumowując, uważam, ze bardzo warto ją przeczytać i wszystkim ją gorąco polecam!

książka swietna, dużó niespodziewanych oraz śmiesznych momentów, ale zasmuca 4/5 gwiazdek

Ta książką jest wyjątkowa !!!

Opowiada historię Hazel która jest chora na raka. Z tego powodu unika w jakiś sposób kontaktu z rówieśnikami,przyjaźni ponieważ stara się ograniczyć liczbę osób które będą cierpieć po jej odejściu. Woli czytać swoją ulubioną powieść lub oglądać ,,America's Next Top Model". Uczestniczy ona jednak w grupie wsparcia dla chorej młodzieży w Dosłownym Sercu Jezusa. Tam poznaje Augustusa który także jest chory jednak po amputacji nogi choroba ustała, przyszedł do grupy wsparcia na prośbę przyjaciela Isaaca.

Ich historia zapiera dech w piersiach. Mimo tego,że prędzej oglądałam film kilkakrotnie to książka wciągnęła mnie bez opamiętania. Pokochałam tą książkę mimo, że nie do końca wiedziałam na początku czego po niej oczekiwać ponieważ średnio podoba mi się styl tego autora. Jednak po przeczytaniu tej książki stwierdzam że na pewno wrócę do niej jeszcze nie raz. Jest to jedna z niewielu książek przy których płakałam, nie poleciała mi łezka , tylko na prawdę się popłakałam, nawet film mną tak nie wzruszył co zazwyczaj u mnie działa odwrotnie( często płaczę na filmach,jednak przy książkach zdarza się to dość rzadko). Bohaterowie są cudowni a ich historia przepiękna. Prawdziwe uczucie choć krótkie pokazuje prawdziwą miłość; ,,Na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, dopóki śmierć ich nie rozłączy ".

Książkę czyta się przyjemnie i szybko, idealna na chłodne jesienne wieczory w kocu z herbatką. Jestem pewna że każdy kto sięgnie po tą książkę nie pożałuje tego !!!Na koniec jeszcze kilka moich ulubionych cytatów:

,, Zakochałem się w tobie i nie zamierzam sobie odmawiać prostej przyjemności wyznania prawdy. Kocham cię i wiem, że miłość jest tylko wołaniem w próżni, a zapomnienia nie da się uniknąć, że wszyscy jesteśmy skazani i nadejdzie dzień, kiedy cały nasz wysiłek obróci się w pył, wiem, że słońce pochłonie jedyną ziemię, jaką mamy, a ja cię kocham."

,,Ból domaga się, byśmy go odczuwali"

,,Wszechświat chce, by go zauważono. Ale my też chcemy być zauważeni przez wszechświat,chcemy,żeby wszechświat nie miał w [motyla nóżka] tego, co się z nami dzieje"

,,To nasza tylko,nie gwiazd wina"

,,Złamać można praktycznie wszystko,nawet serca.Lekcje, których udziela nam życie, nie przynosi mądrości, lecz blizny i zrosty"

,,Pisanie grzebie, a nie wskrzesza "

,,Wszystko co złote krótko trwa"

,,Istnieje nieskończony szereg liczb między zero a jeden.Jest jedna dziesiąta,dwanaście setnych(..) i nieskończony zbiór różnych innych.Oczywiście między zero a dwa czy między zero a milion znajduje się większy nieskończony szereg liczb. Ponieważ niektóre nieskończoności są większe od innych"

Jest to zdecydowanie piękna, wzruszająca, ale też bardzo bolesna historia. Porusza ona temat nowotworu. Okropnej choroby, na którą nie ma skutecznego lekarstwa. Owszem, w niektórych przypadkach można pomóc osobie chorej w uśmierzaniu bólu, a art "wyciszyć" tego cichego zabójcę, ale niestety ON zawsze pozostaje już w człowieku. Może zdąży uaktywnić się na nowo, a może nie, ale myślę, że strach w podświadomości zawsze zostaje.

.

Książka to pięknie opowiedziana historia młodych ludzi, których życie jest pełne bólu i cierpienia, ale potrafią oni nie tylko narzekać, a czerpać ile się da. Przyjaźń opisana w książce jest piękna, mocna i prawdziwa. Ta historia skradła moje serce, jest życiowa aż do bólu. Polecam.

Zapraszam również na Instagram

[Adres usunięty]

oraz na stronę @Ksiazkowa_nutka na Facebooku

Książka jest super cudowna historia chorobie i miłości która jest silniejsza niż wszystko pokazuje że ważne są chwilę i trzeba cieszyć się każda minuta życia Genialna opowieść wzruszająca

Książka ta opowiada o miłości i również chorobie Hazel i Augustusa. Szesnastolatka choruje na raka. Ma trudne życie i nie jest z niego zadowolona. Ma wyrzuty sumienia. Uważa, że gdyby nie jej zdrowie matka mogłaby wiele więcej zrobić dla siebie. Co jakiś czas dziewczyna chodzi na spotkana do Dosłownego Środka Serca Jezus i słucha jak inni dostrzegają swoją chorobę. Pewnego razu spotyka tam Gusa. Jest ON przyjacielem Isaaca, który przez raka stracił wzrok i nie tylko. Augustus był kiedyś chory, ale został wyleczony. Jako zdrowy człowiek spostrzega świat inaczej. Jest przystojny i ma niesamowite poczucie humoru i duży dystans do siebie, jak i do innych.

Zapraszam na całą recenzję tutaj:

[Adres usunięty]

Bez wątpienia jest to książka o ciekawej a zarazem trudnej tematyce.. Hazel główna bohaterka to szesnastoletnia dziewczyna chora na raka dziewczyna. W pewnym momencie dziewczyna popada w depresję. Mama zapisuje ją na zajęcia do grupy wsparcia. Pewnego dnia dziewczyna poznaje tam chłopaka który stoczył również walkę z ciężką chorobą. Między tą dwójką niemal natychmiast wiąże się nic przyjaźni, która z czasem przeradza się w coś więcej. Powieść jest interesująca i warta przeczytania. Czytając tę książkę przeżyjecie niesamowitą przygodę tak realnie jakbyście byli wśród bohaterów.

Sięgnęłam po tą książkę kierując się wielkim łaał w internecie na jej temat.

Jednak ja chyba jestem za bardzo wybredna bo na mnie tego wielkiego ,,łał" nie zrobiła.

Owszem, historia ciekawa, wręcz z życia wzięta. Jednak spodziewałam się czegoś... sama nie wiem.

Może to wina języka w jakim jest napisana ? nie jest typowy.

John Green w ostatnich latach stał się jednym z najpopularniejszych autorów powieści dla młodzieży. Jak czterdziestoletniemu facetowi udało się dotrzeć do hermetycznie zamkniętych przed dorosłymi umysłów nastolatków?

Towarzystwo osoby śmiertelnie chorej jest dla większości z nas krępujące. Krępujemy się do tego stopnia, że wygadujemy bzdury, które pogarszają tylko sytuację. Chodzi o to, że wydaje nam się jakby umieranie było ich całym życiem, a tak wcale nie jest. Oni też mają swoje pasje, marzenia i drobne paranoje. Hazel, Gus i Isaak zaakceptowali swoje choroby, choć trzeba przyznać, że to, co ich spotkało było wyjątkowo niesprawiedliwe. Żartują ze swojego umierania, bo pomaga im to oswoić się z nieuniknionym.

„Świat nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem marzeń.”

W tej powieści jest wiele takich drobnych elementów, w których się zakochałam. Uwielbiam to, że Augustus nazywał Hazel obydwojgiem imion. Hazel Grace brzmi poetycko. Podobał mi się jej list miłosny, obalenie teorii Maslowa i upodobanie Gusa do metafor. Tak inteligentne nastolatki nie zdarzają się w normalnym życiu. Nawet, jeżeli ich idee to gwiazdy, których nie potrafią złożyć w konstelacje. A może umieranie sprawia, że dorastają szybciej?

W swojej mowie pożegnalnej Isaak powiedział: „…kiedy naukowcy z przyszłości zawitają w moim domu z mechanicznymi oczami i każą mi je wypróbować, powiem im, żeby się odwalili, bo nie chcę oglądać świata bez niego.” I wcale mu się nie dziwię. Gdybym znała Augustusa Watersa, też trudno byłoby mi zaakceptować jego śmierć. Jednak mimo, że go nie znałam, nie przeszkadzało mi to w szlochaniu do końca książki, a nawet odrobinę dłużej.

Myślę, że kluczem do sukcesu Johna Greena jest to, że wół nie zapomniał jak cielęciem był. Autor nie ocenia, ale zdaje się rozumieć motywacje młodych ludzi u progu dorosłości. Nie robi z nich infantylnych półgłówków, a myślące samodzielnie, choć czasem rozchwiane emocjonalnie, to jednak mimo wszystko inteligentne jednostki. Nie poklepuje po ramieniu i nie zapewnia, że wszystko będzie dobrze. W zamian przekonuje, że „niektóre nieskończoności są większe niż inne”.

John Green to zdecydowanie nie mój autor.

Papierowe Miasta totalnie nie w moim stylu.

MIMO TO

Wpierw obejrzałam film potem przeczytałam książkę, wiem zła kolejność, ale tak się trafiło mimo to film mi niczego nie odebrał, a książka po prostu trochę dodała. Temat smutny i poruszający, ale to jak przedstawione jest życie Hazel i Gus'a pokazuję, że każdy może być szczęśliwy i zdecydowanie nie definiuje nas stan zdrowia.

Książka tak jak i film bardzo mi się podobała, autor szczerze i dotkliwie oddał nam cząstkę siebie za co jestem mu ogromnie wdzięczna.

Książka napisana jest z inteligentnym humorem i bez zbędnego słodzenia pokazuję prawdziwy obraz choroby.

Polecam każdemu kto lubi sobie od czasu do czasu popłakać

Gwiazd naszych wina - John Green - recenzja

Sięgając po książkę Johna Greena „Gwiazd naszych wina”, przygotowałam się na kolejną młodzieżową opowieść, która wypełni mój wolny czas, nie wnosząc żadnych zmian do mojego życia. Byłam w błędzie.

Główną bohaterką jest Hazel Grace - czytająca książki i oglądająca „America’s Next Top Model”. Jednak jest coś, co różni ją od „typowej” nastolatki. Choruje na raka i w codziennym życiu towarzyszy jej Philip - aparat tlenowy. Jest samotna, mimo to próbuje żyć normalnie. Pewnego dnia udaje się do grupy wsparcia. Jedno spotkanie odmienia całe jej życie. Czym jest życie? Czym jest śmierć? Jaki ślad człowiek może po sobie pozostawić? Odpowiedzi na te pytania poszukuje Hazel podczas niezwykłej podróży.

Autor doskonale ukazuje wartości w życiu, skłania nas do refleksji nad swoim życiem. Pokazuje, że życie jest krótkie i kruche oraz warto cieszyć się z każdej, najmniejszej rzeczy. Lektura przykuwa uwagę ze względu na swój prosty, lecz niebanalny język, oddający w pełni uczucia bohaterów. „Gwiazd naszych wina” na długo pozostanie w mojej pamięci, jest to niecodzienna powieść, w której każdy czytelnik doskonale się odnajdzie i zazna do głębszego przeżycia.

Książkę polecam szczególnie młodym ludziom, którym wydaje się, że mogą żyć wiecznie, a także tym którzy szukają sensu swojego życia.

Magda, lat 17

źródło:[Adres usunięty]

"Gwiazd naszych wina" była pierwszą od kilku miesięcy powieścią obyczajową, którą przeczytałam. Zdecydowanie wolę fantastykę, jednak od czasu od czas i ja potrzebuję swego rodzaju wytchnienia i zagłebienia się w coś innego.

"Na początku było słowo..." - doskonale pasuje to do mojej sytuacji, gdyż u mnie na początku był... fragment. O powieści nie słyszałam wcale wcześniej, więc te kilka dostepnych stron przeczytałam bez jakiejkolwiek wiedzy na temat autora oraz całej powieści. Dopiero potem dowiedziałam się, że TO JOHN GREEN, a JEGO POWIEŚĆ została ogłoszona "najlepszą powieścią młodzieżową roku 2012" przez "The New Your Times". Z reguły takie teksty odpychają mnie już na samym początku, jednak po lekturze fragmentu musiałam przeczytać całość!

Narratorką powieści jest Hazel Graze Lancaster. Dziewczyna ma 16 lat i od długiego czasu choruje na raka. Jeśli akurat nie musi udać się do szpitala, dni mijają jej na oglądaniu America's Next Top Model, a także czytaniu książek. Jej ulubioną jest "Cios udręki" Petera Van Houtena (powieść ta odgrywa w dziele Greena znaczącą rolę, jednak nie zdradzę dlaczego). Za namową rodziców Hazel uczęszcza również na spotkania grupy wsparcia wraz ze swoim przyjacielem Izaakiem, który ma nowotwór oczu. Właśnie tam poznaje Augustusa Watersa, z którym połączy ją uczucie.

Śmiało mogę napisać, że tym, co spodobało mi się w powieści, jest nastawienie bohaterów do ich chorób. Podchodzą oni do tego w sposób bardzo ironiczny. Nie można więc im współczuć Ja czułam najprawdziwszy podziw, a ten zabieg naprawdę gra na emocjach, gdyż w trakcie czytania marzymy tylko o tym, aby nasi ulubieńcy byli... bezpieczni. I autentycznie boimy się tego, co może się kryć na nastepnej stronie.

Najlepiej wykreowaną postacią w powieści jest Gus Waters. Inteligentny chłopak z poczuciem humoru. Lubi trzymać w ustach niezapalonego papierosa ("Widzisz, to taka metafora: trzymasz w zębach czynnik niosący śmierć, ale nie dajesz mu mocy, by zabijał" - czyż to nie genialne?).

Język powieści jest lekki, jednak nie naiwny. Nie jest za prosty, stoi na wysokim poziomie, a książkę czyta się bardzo szybko i z prawdziwym zainteresowaniem. Każda kartka skrywa Magię przez duże M. Ja osobiście uważam, że powieść zostawia ślad na sercu i długo czas po przeczytaniu będzie się o niej myśleć. W trakcie lektury myślałam, że będę jedną z tych osób, które nie zapłaczą, jednak pomyliłam się - łzy były, a stopniowo coraz więcej i więcej. Nie skłamię więc, jeśli napiszę, że książka w 100% zasłużyła na tytuł "najlepszej książki". Autorzy piszą to, co im wyobraźnia i atrament na stalówkę przyniesie - i niekoniecznie jest to dobre - ale John Green stworzył coś naprawdę pięknego. Z pewnością sięgne jeszcze po inne jego powieści. Polecam każdemu. Za tą piękną, błękitną grafiką skrywa się coś, co trafia w serce!

Cały świat zwariował na punkcie książki "Gwiazd naszych wina", która chwyciła za serce także polskich czytelników. Na blogach roi się od ogromu pozytywnych recenzji przepełnionych zachwytami nad geniuszem tej powieści. Lektura zbiera same wysokie oceny, co sprawia, iż coraz więcej osób pragnie zapoznać się z historią Hazel oraz Augustusa, nastolatków obarczonych poważną chorobą. Sława "Gwiazd naszych wina" sprawiła, że ja również postanowiłam przekonać się o świetności tej książki, pragnąc sprawdzić, jakie wrażenie wywrze na mnie.

Hazel Grace Lancaster jest szesnastolatką, której nie dane jest cieszyć się beztroską młodością, jakiej zdaje się nie doceniać duża część młodzieży. Dziewczyna ma nowotwór tarczycy z przerzutami do płuc. Jej życie można jedynie przedłużyć o kilka dni, tygodni, miesięcy czy lat - choroba jest zbyt zaawansowana, aby mieć nadzieje na kilkudziesięcioletni żywot. Towarzyszem Hazel, nieustannie trwającym przy jej boku, jest Philip będący butlą z tlenem. Wszystko zaczyna się zmieniać, kiedy na spotkaniu grupy wsparcia Hazel spotyka Augustusa Watersa, nastolatka chorującego na kostniakomięsaka. Każdy kolejny dzień uświadamia ich, że są stworzeni dla siebie, a wszystko to, co ich łączy, nie może zostać zaprzepaszczone. Jednak czy los okaże się na tyle łaskawy, aby pozwolić nastolatkom pielęgnować rodzące się uczucie?

"(...) żarłocznych ambicji ludzi nigdy nie zaspokajają spełnione marzenia, ponieważ zawsze pojawia się myśl, że można by było wszystko zrobić ponownie i lepiej." *

Człowiek chory na tak złośliwą chorobę, jaką jest rak, codziennie staje przed arcytrudnymi zadaniami. Chemioterapia może, chociaż nie musi, pomóc, ale wiąże się z wieloma dolegliwościami w trakcie, które są niezwykle nieprzyjemne. Osoba z nowotworem każdego dnia wstaje z nadzieją, ale i obawą o własne życie, ponieważ nie wie, czy właśnie dzisiaj nie dowie się, że rak rozprzestrzenił się w organizmie. Nie ma pojęcia, ile jeszcze przed nią czasu, jak wiele chwil może spędzić z ukochanymi osobami, a ponadto - czy będzie dała radę wstać z łóżka czy zjeść śniadanie, nie wymiotując po krótkiej chwili. Życie człowieka chorego na raka jest przesiąknięte bólem, łzami, niedopowiedzeniami, strachem, wieczną niepewnością, jak również tęsknotą za dawnym życiem pozbawionym raka.

"Czasami trafiasz na książkę, która przepełnia cię dziwną ewangeliczną gorliwością oraz niezachwianą pewnością, że roztrzaskany na kawałki świat nigdy już nie będzie stanowił całości, dopóki wszyscy żyjący ludzie jej nie przeczytają. Ale są też dzieła takie jak to, o których możesz opowiadać innym, książki tak rzadkie i wyjątkowe, i twoje, że dzielenie się nimi wydaje się niemalże zdradą." **

Nie ukrywam, że napisanie tej opinii kosztowało mnie bardzo dużo. Ciężko pisać o książce, o której inni napisali już wszystko. W związku z tym, ja również nie umieściłam tutaj niczego odkrywczego, co rzuciłoby nowe światło na "Gwiazd naszych wina". Wielu czytelników osobiście poznało już tę historię, a ci, którzy jeszcze nie mieli okazji, na pewno, prędzej czy później, sięgną po tę lekturę. Sami przekonają się, że łatwiej czyta się o tak poważnych i trudnych tematach, co i tak nieraz sprawia trudność, niżeli mówi się bądź opisuje swoje wrażenia. Książka wywarła na mnie pozytywne wrażenie, chociaż nie zawładnęła moim sercem tak, jak spodziewałam się tego. Zabrakło mi tego czegoś, aby móc uznać ją za genialną powieść, wspaniałą w każdym calu. Po lekturze został pewien niedosyt, który jednak nie martwi mnie zanadto.

"Gwiazd naszych wina" to wzruszająca i piękna, chociaż smutna, opowieść, która nakłania do refleksji nad własnym istnieniem. Tak często nie doceniamy tego, co posiadamy, zapominając, że niektórych cieszy każdy najmniejszy element życia, ponieważ doskonale wiedzą, że zostało im go już bardzo niewiele. Ludzie zbyt często skupiają się na wszelkich niedoskonałościach i wadach otaczającego świata, nie doceniając małych przyjemności. Warto cieszyć się życiem i brać z niego całymi garściami, gdyż nigdy nie wiadomo, kiedy będziemy musieli odejść.

* cytat ze str. 302

** cytat ze str. 39

[Adres usunięty]

W książce "Gwiazd Naszych Wina" autorstwa Johna Greena poznajemy szesnastoletnią Hazel Grace, która choruje na raka płuc. Jej życie polega na oglądaniu powtórek programów "Top Model" i czytaniu tej samej książki - Ciosu Udręki. Zawsze towarzyszy jej Philip (butla z tlenem), ponieważ nie może samodzielnie oddychać. Hazel chce żyć w swoim świecie, nie dopuszczając do niego nikogo. Pewnego dnia, na spotkaniu grupy wsparcia poznaje Augusta Watersa, który całkowicie zmienia jej życie.

"Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje."

To jest z tych książek, którą czytali chyba wszyscy. Kiedyś oglądałam film i wyłam jak bóbr, długo chodziła za mną książka, aż w końcu nadszedł jej czas.

Bez sensu przedstawiać treść, napomnkne tylko, że głównym tematem jest zmierzenie się chorobą, paskudną i upierdliwą, jaką jest rak.

Choroba cywilizacyjna XXI wieku.

Ta powieść jest niezwykła. Z [Adres usunięty]y oelna dramatu umierających nastolatków, a z drugiej pełna miłości I jednocześnie akceptacji. Miłości do życia przede wszystkim i akceptacji rzeczywistości.

Dużo tutaj kontaplacji nad małymi rzeczami, których na codzień nie dostrzegamy, a które budzą w nas emocje lub zachwyt, nad sensem życia na ziemi, nad tym co jest po śmierci.

Nastolatkowie pogodzeni ze swoim losem nie uciekają od temtu, są na takim etapie, że żartują że swojej choroby.

Przez ksiazke sie płynie, są śmieszne dialogi, ciekawi i autentycznie bohaterowie. Co wcale nie oznacza, że książka należy do łatwych. Ostatnie rozdziały przepłakałam.

Hazel choruje na raka, który sprawia, że jej płuca właściwie nie nadają się do użytku. Podczas jednej z sesji grupy wsparcia poznaje nijakiego Augustusa Watersa, nieco od niej starszego, przystojnego chłopaka z amputowaną nogą. Między tym dwojgiem rodzi się bliska relacja, a tym, co ich spaja jest książka bez zakończenia, które obydwoje pragną poznać.

Szczerze mówiąc, nie bardzo wiem, od czego zacząć. Co znajdę w tej książce wiedziałam mniej więcej już wcześniej, za sprawą filmu i w gruncie rzeczy, nie jestem pewna co mnie podkusiło, by sięgnąć po tą historię. Może jednak zacznę od najbardziej ogólnikowych rzeczy, mianowicie - od tytułu.

Gdy pierwszy raz usłyszałam słowa Gwiazd naszych wina przed oczyma ujrzałam celebrytów pijących wino. Na prawdę, nie potrafiłam się skapnąć o co w tym tytule chodzi. Dopiero po czasie, rozkładając te słowa na czynniki pierwsze, dotarło co mnie co autor miał na myśli. Przynajmniej według mnie zlepek tych słów brzmi niezwykle pretensjonalnie i odrzuca mnie tym. Mimo to, o dziwo, nie jest to najgorsza nazwa własna w całej tej historii. O nie. Tytuł książki czytanej przez Hazel - Cios Udręki - sprawił, że nie mogłam zrobić zdziwionej miny i nie zaśmiać się, gdy go usłyszałam. Na prawdę, kto nazywałby tak książkę, na dodatek traktującą o chorych osobach...?

No bo tak, tak, cała akcja kręci się wokół ludzi chorych na raka, czytających książkę, której główna bohaterka również na to choruje. Boże, jakie to urocze, prawda? Oni chorzy, umierają, ale walczą, tak bardzo walczą, i jeszcze ta książka! Ich marzenie, by się dowiedzieć, jak się kończy! Gwiazd naszych wina to książka, która poza beznadziejnym tytułem na siłę stara się z nas wycisnąć tkliwość i empatie skierowaną ku głównym bohaterom.

Czy jej się to udaje? W wielu przypadkach tak, w moim - nie. Wiedziałam, czego się spodziewam i właściwie dokładnie to dostałam. Wyciskacz łez, tak piękny, że aż nienaturalny i przerysowany z bohaterami w których istnienie za nic w świecie nie mam zamiaru uwierzyć, a tym bardziej wczuwać się w ich charaktery.

Spokojnie, spokojnie, wiem, narzekam, i to bardzo, ale nie uważam, aby to była jakaś tragiczna pozycja. To czytadło już zaspokoiło i będzie zaspokajać literackie potrzeby wielu młodych ludzi, w czym nie widzę nic złego. To historia napisana prostym stylem, który wprawdzie mnie czasem swoją prostotą nawet rozśmieszał, ale większości powinien się spodobać. Przez ten sposób pisania, książka Greena wciąga, akcja płynie i nie trzeba wcale wiele czasu na przeczytanie jej. Na pewno dla wielu to świetna pozycja, aby odpocząć po męczącym dniu. Niestety, przepraszam - nie należę do tego targetu i panu Greenowi nie udało się mnie nią omamić.

Jak wspomniałam, nie wierzę w bohaterów. Hazel to dość prosta dziewczyna, ale w zasadzie poza chorobą pozbawiona wad. Lubi amerykańską wersje Top Model, uczy się, chce żyć, ale przy tym rozumie swoją chorobę, nie panikuje i nie załamuje się przez nią. Jest doskonała w swojej zwyczajności, co bez wątpienia jest jednym z powodów sukcesu tej książki. Niestety, ja nigdy z takimi postaciami się nie utożsamiałam. Tak jest i tym razem.

A co z naszym przystojnym Augustutem? Gdyby nie rak, który pozbawił go nogi, nazwałabym go zwykłym podrywaczem. Tutaj jest po prostu podrywaczem bez nogi, który przypadkiem w młodzieńczy sposób się zakochuje, stając się istnym księciem z bajki... Niestety, choć bajki lubię, nie mam najmniejszego zamiaru w nie wierzyć. Bywa irytujący, jednak generalnie, wraz z Hazel są po prostu typowymi, przesłodzonymi bohaterami, którzy właśnie przez to przesłodzenie są w stanie wpaść w gusta dużej rzeszy dziewczyn.

Jedyną postacią, jaką mogę szczerze pochwalić jest Van Houten. Iii... teraz może pojawić się spoiler, także kto nie czytał, niech przejdzie dalej. Człowiek ten to autor Ciosu Udręki. z którym Hazel i Augustus chcą się spotkać, aby zdradził im zakończenie tej historii. I uwaaga, ON przepięknie wyjaśnia im, że to tylko fikcja i w gruncie rzeczy, nie było innego zakończenia, niż ten, który dostali. Czyż to nie doskonałe? Tak prosto z mostu powiedzieć coś takiego osobom, które jak głupie owce wierzyły, że coś jednak tam jest, zastanawiając się, co autor miał na myśli. I proszę bardzo, Van Houten informuje, że nie miał na myśli kompletnie nic (no, przynajmniej utrzymuje to do prawie-końca historii, co niestety nieco ostudziło mój entuzjazm). Wielkie brawa dla tego pana, taka osoba powinna chodzić po nauczycielach polskiego, a nie :P Oczywiście, rozumiem, nie postąpił względem naszych bohaterów zbyt miło, jest wrednym alkoholikiem i generalnie nie jest zbyt pozytywnie przez Greena wykreowany, ale chyba właśnie dlatego jest najciekawszą postacią w całej historii.

Oj, już widzę, że się rozpisałam :) Wybaczcie, już naprawiam swój błąd i kończę powoli. Gwiazd Naszych Wina to na pewno świetna książka dla tych młodszych oraz nieco mniej dojrzałych czytelników. Ja znajduje w niej jednak tylko kolejną, zwykłą historię, próbującą wycisnąć łzy na każdym kroku, która nie rozwija mnie w żadnym stopniu. By nie było, nie nudzi, nie sprawia, że przez jej brak logiki mam ochotę walić głową w ścianę, ale jest po prostu zwykła. Zwyczajna... Czy więc warto po nią sięgać? Tak, o ile należycie do targetu i potraficie zżyć się i wcielić w prostych, acz zdecydowanie wyidealizowanych ludzi. Jeśli jednak tak jak ja wolicie nieco inną oraz chyba dojrzalszą literaturę, możecie sobie tą pozycje odpuścić.

''Gwiazd naszych wina'' to niesamowita książka dla młodzieży. Oprócz przesłodzonej historii miłosnej czytelnik znajdzie tutaj również namiastkę prawdziwego - okrutnego życia osób chorych na raka i nie tylko. Ta książka w doskonały sposób pokazuje jak trudno jest pogodzić się ze stratą bliskiej nam osoby. Opowiada o miłości dwojga wspaniałych nastolatków, którym życie dało porządnie w kość..

Hazel i Augustus spotykają się po raz pierwszy na spotkaniu grupy wsparcia i od początku wiadomo, że ich znajomość nie zakończy się na jednym spotkaniu. Ich historia przeplatana jest chwilami grozy, spowodowanymi chorobą dziewczyny. W pewnym momencie wydaje się, że już nic nie zagraża ich miłości ..... aż tu nagle nawrót choroby Augustusa burzy ten ''poukładany'' świat.....

To książka, która odmieniła moje spojrzenie na świat. Przekonała mnie do tego, że nie wolno się poddawać .