Cisza białego miasta. Trylogia Białego Miasta. Tom 1

Tasio Ortiz de Zarate został osadzony dwadzieścia lat temu za podwójne seryjne morderstwa. Niedługo ma wyjść na przepustkę, a w mieście - Vitorii ponownie są mordowane osoby w wieku kończącym się na 5 lub 0. Z pewnością nie jest to przypadek i śledczy Unai López de Ayala będzie chciał odnaleźć mordercę, o ile nie jest nim Tasio. Zegar tyka, a kolejne dzieci, nastolatkowie czy dorośli giną. Kto będzie kolejną ofiarą? Ile osób w wieku idealnym dla mordercy musi drżeć ze strachu nim Ayala schwyta zabójcę?

Vitoria, niewielkie miasteczko położone na północy Hiszpanii ponownie musi drżeć ze strachu. Przecież morderca jest schwytany przed laty i odsiaduje swój wyrok, dlaczego podwójne zabójstwa powróciły? Opis tej mrocznej historii od razu mi zawrócił w głowie, a czytając o zbrodniach nie mogłam się od tej historii oderwać. Nie sądziłam, że thriller potrafi tak zawładnąć moim umysłem. A jednak...

Pani Saenz de Urturi nie można odmówić daru przyciągania czytelnika. Książka mimo swojej objętości nie straszy, a porywa do swej historii. Autorka wykorzystała tu narrację pierwszoosobową, jednak wplotła również rozdziały odnoszące się do przeszłości i mające duży wpływ na obecne wydarzenia. Wszystko to okazało się na tyle zagmatwane, że prawie do samego końca nie udało mi się odgadnąć jak mogą się potoczyć losy bohaterów, a nawet po wysnuciu kilku domysłów zostałam zaskoczona.

"Cisza białego miasta" jest niesamowicie dobrą książką, otwierającą jak mniemam jeszcze lepszą trylogię. Już nie mogę się doczekać kolejnych tomów, a dopiero co odłożyłam tę pozycję. Mam nadzieję, że pod tym względem Wydawnictwo Muza mnie nie zawiedzie i wyda je jak najszybciej!

Z pewnością nie jest to książka napisana prostym językiem. Wątki się mieszają, a fabuła obiera coraz to nowsze i bardziej niespodziewane kierunki. Właściwie nikomu nie można ufać, bo nigdy nie wiadomo kto nas zdradzi. Albo kto będzie następną ofiarą.

Książka otoczona jest klimatem magicznej Hiszpanii, a nie ma chyba rzeczy, która by mogła przyciągnąć was do niej bardziej. No może fakt, że nic tu nie jest oczywiste, prawda często okazuje się iluzją, a za podwójnymi morderstwami może stać coś więcej... Serdecznie polecam!

cos-o-[Adres usunięty]

W Vitorii hiszpańskim miasteczku dochodzi do podwójnego morderstwa. Wszystkie poszlaki wskazują na to, że zbrodnia jest odzwierciedleniem tego, co działo się dwadzieścia lat temu. Dzieje się to właśnie wtedy, gdy na przepustkę ma wyjść Tasio Ortiz de Zarate, poprzednio skazany za te zabójstwa. Mieszkańcy są przerażeni. Do tej sprawy zostaje przydzielony Unai, śledczy specjalizujący się w profilowaniu. Wraz ze swoją partnerką Estibaliz próbują zapobiec kolejnym morderstwom, po drodze natrafiając na coraz to nowsze wskazówki. Czy uda im się złapać podejrzanego? Czy gdy już będą pewni swego, wszystko obróci się o 180 stopni?

Na samym początku miałam mętlik w głowie, te wszystkie nazwy, imiona, mieszały mi się niesamowicie. Powolutku zaczęłam zagłębiać się w całą historię, starając się jak najwięcej zapamiętać i zrozumieć. Fabuła książki przeplata się pomiędzy teraźniejszością a przeszłością. Początkowo trochę mnie to dezorientowało, ale później oba czasy łączyły się w całość i wszystko nabierało sensu. Z każdą kolejną stroną czytało mi się coraz przyjemniej, uważnie śledząc wydarzenia w książce. Zaczęłam przywiązywać się do bohaterów i z wielkim zainteresowaniem chłonęłam rozdział po rozdziale. Tak dawno nie czytałam żadnego kryminału, że już zapomniałam, jak to jest, razem z bohaterami obmyślać plan działania i zastanawiać się nad tym kto zabija. Ile miałam błędnych założeń, zadawałam sobie pytania pod nosem, żeby móc wcześniej rozwikłać tę zagadkę. To był naprawdę niesamowity powrót do świata kryminałów, brakowało mi tej energii, dążenia do postawionego sobie celu, z każdą chwilą przybliżając się do odpowiedzi, a jednocześnie oddalając od niej, gdy na jaw wychodziły kolejne elementy układanki. Zdecydowanie to była cudowna wyprawa, jestem zadowolona, że w końcu sięgnęłam po tę powieść. Była to książka, którą bardzo chciałam przeczytać, a jednak ciągle spadała na dalszy plan. Zawsze sobie mówiłam, że następnym razem ją przeczytam, a ten następny raz w ogóle nie nadchodził. Z jednej strony jestem na siebie zła, że tak dobra powieść czekała tyle czasu na swoją kolej, a z drugiej, cieszę się, że właśnie teraz miałam okazję ją poznać.

"Cisza białego miasta" wgniecie Was w fotel, sprawi, że jak już będziecie pewni swego, ona Wam rzuci kolejne informacje, kolejne elementy, które wprawią Was w zakłopotanie. Po pewnym czasie nie będziecie pewni swoich domysłów, co do dalszego przebiegu fabuły. Pochłonie Was ona całkowicie i nie pozwoli odejść, dopóki nie rozwikłacie tej zagadki. Polecam ją ogromnie!

„Cisza białego miasta” to pierwszy tom „Trylogii Białego Miasta” i muszę przyznać, że rozpoczęcie uważam za bardzo udane i liczę, że kolejne mnie również nie zawiodą. Od początku do końca byłam zaciekawiona fabułą i dość prędko przeczytałam całą historię. Chociaż warto podkreślić, że nie jest to książka, która szokuje swoim zakończeniem, gdyż autorka stopniowo naprowadza czytelnika na odpowiednie rozwiązanie.

Wydarzenia są ukazywane przede wszystkim z perspektywy głównego bohatera, którego specjalizacją jest profilowanie kryminalne. Natomiast od czasu do czasu występują tu retrospekcje od 1969 roku, ukazujące losy pewnej kobiety. Z każdym kolejnym rozdziałem można dostrzec, jak to wszystko łączy się z teraźniejszymi wydarzeniami i bohaterami.

Akcja rozgrywa się w urokliwym i klimatycznym hiszpańskim mieście Vitoria. Jednak mieszkańcy zaczynają się niepokoić i żyć w strachu, gdyż za kilka dni na przepustkę z więzienia ma wyjść po dwudziestu latach mężczyzna, który został skazany za popełnione morderstwa. Dodatkowo gdy ON przebywa we więzieniu, ktoś na wolności morduje, wykorzystując dokładnie te same schematy. Ciała są ułożone w identyczny sposób, ale również można dostrzec sporo innych nawiązań do zbrodni sprzed lat, które nie były znane przez mieszkańców miasta. Sam oskarżony twierdzi, że ON jest niewinny, a na wolności nadal ktoś będzie mordował w ten sam sposób, jeśli Kraken nic z tym nie zrobi.

Nie spodziewałam się, że aż tak mnie zaciekawi ta pozycja od samego początku. Na plus zdecydowanie umiejscowienie akcji w takim klimatycznym miejscu w Hiszpanii. Nie zawsze w powieściach jestem fanką retrospekcji, ale tym razem były one naprawdę w porządku. Chociaż muszę przyznać, że nie do końca przemawia do mnie wątek miłosny w „Ciszy białego miasta”, który jak dla mnie był nieco wymuszony i mało interesujący.

Jednak sam pomysł na fabułę uważam za intrygujący, dobrze przemyślany, a autorce udało się go ciekawie poprowadzić. Pod koniec książki nie potrafiłam się oderwać, gdyż jak najprędzej chciałam poznać jej zakończenie. Jest to naprawdę bardzo dobry kryminał, ale nie nazwałabym go idealnym, bo są tu zbędne fragmenty, które nie wnoszą niczego wartościowego do samej historii.

♥ Julia

"Człowiek, nie chce widzieć tego, co ma przed oczami, dopóki go to nie stratuje."

W Vitorii, hiszpańskim mieście, dochodzi do podwójnego morderstwa. Modus operandi wydaje się taki sam jak przed dwudziestu laty, kiedy to Tasio Ortiz de Zárate polował na swoje ofiary. Jednak sprawca wciąż jest w więzieniu. Sprawą zajmuje się Unai López de Ayala aka „Kraken”, świetny inspektor i profiler. Czy jest w stanie odkryć kto stoi za sprawą morderstw? Czy pomoc od strony Tasia będzie przydatna? I jaki jest tak naprawdę cel tych zbrodni?

Na wstępie trzeba dodać, że Cisza Białego Miasta to niezły grubas, który wprowadza w osłupienie. Sama zagadka i rozwiązywanie w żaden sposób nie jest oczywiste. Są momenty które naprawdę bardzo szokują, a także łamią serce. Świetny kryminał, bardzo mroczny, ale też bardzo klimatyczny. Owszem, pojawiały się momenty, gdzie trochę za dużo dostawaliśmy opisów, szczególnie z przeszłości, ale to także miało swój urok. Czy polecam? Myślę, że fani mrocznych kryminałów znajdą coś dla siebie i będą zadowoleni.

Dodam, że jest to pierwsza część trylogii i na pewno chętnie się dowiem jakie losy przygotowała autorka dla komisarza Ayala.

Powieści czytało mi się tak dobrze głównie dlatego, że zrobiła na mnie wrażenie umiejętnie przedstawiona atmosfera baskijskiego miasta. Akcja toczy się w Vitorii w północnej Hiszpanii, stolicy prowincji Álava i wspólnoty autonomicznej Kraju Basków. Z tekstu wyłania się obraz miejsca przesiąkniętego wielowiekowymi tradycjami i miłością do swojej historii i przeszłości. Można powiedzieć, że jest ono również jednym z bohaterów, a jego losy nadal oddziałują na "współczesnych" mieszkańców. Ten nieoczywisty baskijski świat jest gorący i jednocześnie pełen chłodnych kamiennych pałaców arystokracji, wypełniają go święta, wierzenia, tradycje, zwyczaje i obchody zupełnie nam nieznane i w pewien sposób egzotyczne.

Głównym bohaterem jest Unai López de Ayala, zwany Krakenem, policjant-profiler. Ma za sobą (jak to w kryminałach) traumatyczne przeżycia i obsesje, które w pewien sposób go ukształtowały, ale ma też rodzinę. Mnie się chyba najlepiej czytało właśnie o bracie i dziadku Unaia, bo wprowadzili taką nutę magii, dodatkowego baskijskiego czaru. Dziadek pochodzi z długowiecznego rodu, jest silny i małomówny, jednocześnie wrażliwy i kochający. Widać, że dla bliskich i potrzebujących jest w stanie zrobić wiele. Do tego urzekła mnie ta aura tajemniczości wokół niego - jakaś niezłomność i to, że pojawia się niespodziewanie, ukazuje się Unaiowi w miejscach i sytuacjach próby, niosąc otuchę. Sam Kraken zastanawia się, czy dziadek jest jakimś baskijskim duchem, czy miewa po prostu halucynacje wywołane stresem.

Właśnie ten klimat niedomówień, lekkiej baśniowości i mrocznego miasta tak mnie oczarował. Szczególnie podobała mi się część trzecia - Władcy czasu - gdzie tych wątków historycznych, sięgających średniowiecza, jest najwięcej.

Intryga pierwszej części oscyluje wokół serii zbrodni sprzed lat, które nagle ktoś zaczyna kontynuować. I to w momencie, gdy Vitoria żyje informacją o wyjściu na przepustkę Tasia Ortiz de Zárate, który dwadzieścia lat temu został o nie oskarżony i skazany. Policja staje więc przed trudnym zadaniem odkrycia - czy Tasio jest niewinny i teraz, i dwadzieścia lat temu mordercą był kto inny, czy Tasio ma swojego naśladowcę, a może to jednak skazany zza krat kontynuuje swoją zbrodniczą działalność, kierując jakimś następcą? Policja musi się spieszyć, ponieważ morderca wybiera ofiary spośród pewnego klucza i w mieście zaczyna wybuchać panika...

Druga część była równie dobra, co pierwsza. "Rytuał wody" nie jest kontynuacją fabuły "Ciszy białego miasta", ale pewne wątki rozpoczęte w pierwszym tomie rozwijają się w drugim, nadają ton fabule. Znów zaglądamy w najdalsze, jeszcze ciemniejsze zakamarki historii. Unai jest jeszcze bardziej zaangażowany, ponieważ osobiście znał ofiarę. Co kryje się za stylizowanym na celtycki rytuał mordem?

I na koniec, tak jak wspominałam, moja ulubiona część. Też mamy morderstwa, też historię w tle. Tym razem śledzimy jednak dwie równoległe fabuły - wątek śledztwa i akcje rozgrywającą się w powieści historycznej napisanej przez pisarza ukrytego pod pseudonimem Diego Veilaz. Wszyscy chcą poznać anonimowego pisarza. Na spotkaniu autorskim pojawiają się tłumy, także Kraken - zafascynowany powieścią. Zamiast tożsamości autora, uczestnicy odkryją zwłoki biznesmena. Przyczyną śmierci jest zatrucie substancją, która w średniowieczu była używana jak viagra. Oczywiście własnie tak ginie jeden z bohaterów tej tajemniczej książki. Policjanci zaczynają pościg nie tylko za mordercą, ale starają się za wszelką cenę ustalić, kim jest autor.

Jeśli ktoś lubi taką iberyjską mentalność i książki Carlosa Ruiza Zafona, ten na pewno odnajdzie się w tej trylogii.

Naprawdę polecam.

Bardzo ciekawa, zajmująca powieść. Od samego początku historia mocno wciąga i tak trzyma do ostatnich stron. Bardzo dobrze napisana, czyta się z dużym zainteresowaniem. Raczej nie sposób przewidzieć kto jest faktycznym sprawcą. na pewno sięgnę po kolejne części.

„Cisza białego miasta” to pierwszy tom trylogii „Białego miasta”. Eva Garcia Saenz De Urturi przygotowała wyjątkową ucztę dla poszukiwaczy mocnych wrażeń. Ta książka jest gwarantem, iż nasze emocje zaleje fala ekscytacji, spływając do naszych czytelniczych umysłów niczym rozlana lawa, pozostawiając ślad, którego nie sposób wymazać z pamięci. Ten tytuł już na zawsze przywracać będzie wspomnienia genialnie skonstruowanej fabuły oraz fenomenalnego przełożenia jej na papier. A proszę mi wierzyć nie raz samo wymyślenie fabuły, nie współgra z doskonałym jej przedstawieniem. To Pani Evie udało się doskonale, dzięki czemu spijałem tę historię z wypiekami na ustach, a buzująca krew sprawiła, że przybrały one barwę tych z okładki. Przyznam, iż ta historia użądliła moje czytelnicze żądze, rozlewając w mym umyśle historię, mieszkańców hiszpańskiej Vitorii. Po wiadomości o makabrycznym morderstwie na wszystkich padł blady strach. Nie tylko zbrodnia sama w sobie zaburzyła ich spokój. Lecz przede wszystkim fakt, iż jest ona kopią zbrodni dokonanej dwadzieścia lat temu. Dodatkowo strach potęguje świadomość, że sprawca morderstwa sprzed lat, lada dzień ma wyjść na pierwszą przepustkę z więzienia. Zatem czy mieszkańcy mogą spać spokojnie? Czy strach doszczętnie sparaliżuje ich życie? Co przywrócić może spokój wśród mieszkańców? Do akcji wkracza Unai Lopez de Ayala, profiler kryminalny. Czy jednak uda mu się powstrzymać eskalację strachu? Czy uchroni mieszkańców przed kolejnymi zbrodniami? Rozpoczyna się walka z czasem, w której seryjny morderca jest o krok do przodu i to ON rozdaje karty. Ten thriller kryminalny można śmiało ułożyć na szczycie listy najlepszych książek, które w ostatnich latach znalazły się na rynku wydawniczym. I nie dziwi fakt, iż trylogia znalazła uznanie wśród wielu czytelników również w naszym kraju. Czyt-NIK przyznaje, że „Cisza Białego Miasta” to thriller kryminalny, który okrzyknąć można mianem – excelente, fenomenal, brillante! Niebawem sięgnę po „Rytuał wody” czyli drugi tom trylogii „Białego miasta”. Zrobię to z ogromną przyjemnością odrzucając w kąt domowe obowiązki, gdyż czasu mam niewiele, bowiem 26 lutego nakładem Wydawnictwa Muza pojawi się trzecia część trylogii pod tytułem „Władcy czasu”. Niech geniusz Evy Garcii Saenz de Urturi zawładnie naszymi umysłami, zalewając je wezbraną falą morderczej intrygi, którą z drżącym sercem będziemy starali się rozwikłać.

[Adres usunięty]

Nie odrazu pochwyciłam fenomen książek hiszpańskiej autorki. Przeczytałam o czym są, zahaczyłam o niejedną pozytywną recenzję, a jednak mimo zamiłowania do gatunku ominęłam na półce powieści Urturi. Co się stało, że zmieniłam zdanie? Tak najbardziej to chyba ciągłe natrafianie na tytuł: Cisza białego miasta" w połączeniu z genialna pozycja, polecam, koniecznie trzeba przeczytać. Skoro tak to, czemu nie? Może do cienkich pozycji ona nie należy, ale naprawdę rzadko zdarza mi się żałować poświęconego literaturze czasu. Poza tym nikt nie kazał mi czytać książki do końca w razie, gdybym należała do grupy osób, której powieść nie podeszła.

Hiszpańska Vitoria po raz kolejny jest wstrząśnięta zbrodnią, jaka zostaje popełniona na jej terenie. Po przeszło dwudziestu latach dochodzi tu do kolejnej łudząco podobnej jak wtedy tak zwanej podwójnej zbrodni. Mało tego na swoją pierwszą przepustkę ma wyjść oskarżony wtedy za zbrodnie Tasio Ortiz de Zarate. Mieszkańcy miasteczka wpadają w panikę, a policja ma twardy orzech do zgryzienia. Czy pojawił się naśladowca? A może to Tasio zza krat podżega do kolejnych morderstw by odwrócić od siebie uwagę? Unai López de Ayala śledczy specjalizujący się w profilowaniu oraz jego przyjaciółka i partnerka Estibaliz niezwykle biegła w wiktymologii mają pełne ręce roboty. On chce zapobiec kolejnym zbrodniom, bo jest pewien, że na tych się nie skończy, ale nowa przełożona podkomisarz Alba nie akceptuje jego metod pracy. Mimo spięć na poziomie zawodowym między Unai a Albą pojawiają się iskry. Dwuznaczna relacja utrudnia im pracę, ale nie przeszkadza w dalszym rozwoju zażyłości damsko-męskiej.

Ponieważ spirala śmierci ruszyła to Unai wraz z resztą ekipy musi zrobić wszystko by ją zatrzymać. By powstrzymać zbrodniarza od bliźniaczych morderstw i uspokoić mieszkańców Vitorii. Nie jest to łatwe, bo zbliża się Święto Białej Panienki i ludzie nie wiedzą, czy mają się cieszyć i świętować, czy może jednak uważać i darować sobie to jedno z tylu świąt, jakie można obchodzić, jeśli tylko jest się żywym...

Unai ma przed sobą podwójne zadanie. Nie tylko musi złapać mordercę, ale dodatkowo wie, że najwyższa pora by uporać się z przeszłością. Pogodzić z tym, co za nim i ruszyć do przodu.

Książka wymusza na czytelniku poświęcenia całej swojej koncentracji z dwóch powodów. Pierwszy to dynamika akcji, która cały czas stawia nas do pionu, gdyż próbujemy wyłapywać najdrobniejsze szczegóły, które mogą nam pomóc. Drugi to język: hiszpańskie nazwiska, nazwy ulic czy zabytków powodują, że człowiek na zmianę ma ochotę książką rzucić w kąt oraz czytać do ostatniej strony. Mnie zajęło trochę czasu przywyknięcie i opanowanie tych nazw, ale tam, gdzie mogłam pozostawałam przy imionach i skrótach, a w pozostałych sytuacjach zrobiłam sobie małą karteczkę ze ściągami. No cóż, czytelnik musi sobie radzić! A powieść Urturi zdecydowanie nie nadawała się do rzucenia w kąt przynajmniej według mnie. Muszę przyznać, że wciągnięcie od pierwszych stron to najlepsze co może autor zafundować swoim fanom. Kiedy nie musisz czekać aż akcja nabierze tempa, cokolwiek zacznie się dziać, bo wszystko jest już praktycznie na tak zwane dzień dobry to jedyne o czym marzysz to dużo wolnego czasu by pochłaniać kartkę za kartką. "Cisza białego miasta" już za mną, ale w tej chwili czekają na mnie "Rytuały wody", które z niecierpliwością zaczynam. Polecam każdemu!

Niech Was nie zwiedzie spokojny, może nawet trochę zmętny początek tej powieści. Im dalej, tym ciekawiej! Narracja w pierwszej osobie okazała się bardzo dobrym zabiegiem. Śledztwo widziane oczami profilera, powiązania ze śledztwem prowadzonym 20 lat wcześniej, historia z przeszłości (wstępnie zapowiadająca się na "romansidło", a finalnie zaskakująca i świetnie zgrana z teraźniejszością). Koneksje, powiązania, hierarchie odgrywają tu ważną rolę.

Podobało mi się! Bardzo. Szczególnie ta część, w której wszystkie wątki zaczynają się ze sobą łączyć-tu szczere ukłony dla Autorki. Z przyjemnością sięgnę po kolejne części tej serii.

Eva Garcia Saenz de Urturi – to nazwisko warto zapamiętać. Autorka książki „Cisza białego miasta” jest jedną z najbardziej popularnych hiszpańskich pisarek. I wcale mnie to nie dziwi, dlatego, że pisarka na to miano zasługuje w stu procentach. Książka totalnie mną zawładnęła, zauroczyła i pozostawiła pewien niedosyt. I całe szczęście, że jest ona pierwszą częścią trylogii, ponieważ te pięćset parę stron (które czyta się szybko i płynnie) to w tym przypadku wciąż za mało. Mogłabym ją czytać, czytać, czytać…

Co mnie w niej tak urzekło? Prawdopodobnie wszystko. Po pierwsze styl autorki, po drugie bohaterowie – ciekawi, prawdziwi i nieprzerysowani. Kolejny plus to opisana historia, która jest intrygująca, wciągająca, po prostu ciekawa. A do tego inteligentny i sprytny morderca. Jedynie na początku, zanim zagłębiłam się w tę całą hiszpańską atmosferę, którą stworzyła autorka, nie do końca byłam przekonana czy to faktycznie będzie dobra powieść. To były pierwsze strony. Nie wiedziałam jeszcze, jak bardzo się pomyliłam, bo dalej jest tylko coraz lepiej — znacznie niż lepiej. Nie spodziewałam się, że książka ta wzbudzi we mnie aż tyle emocji.

A o czym jest ten thriller?

Muzyka, śpiew, tłumy ludzi na ulicach i wszechobecna radość. Miasto Vitoria rozpoczęło uroczystości związane z obchodami święta ku czci Virgen Blanca – Białej Panienki, gdy w Starej Katedrze odnalezione zostają zwłoki pary dwudziestolatków. Ułożenie ciał i inne symbole pozostawione w miejscu zbrodni wskazują nawiązanie do serii morderstw, które wstrząsnęły miastem dwadzieścia lat temu. A skazany za nie Tasio Ortiz de Zarate wkrótce ma wyjść z więzienia na przepustkę. Czyżby mordercą okazał się ktoś inny? A może Tasio z pomocą wspólnika rozpoczyna to, co zaczął wiele lat wcześniej? I co może mieć wspólnego z tym wszystkim jego brat bliźniak?

Narratorem książki jest przebywający w śpiączce inspektor z Wydziału Kryminalnego Unai Lopez de Ayala. To on, wraz z inspektor Estiabaliz Ruiz de Gauna, prowadzą dochodzenie w sprawie tajemniczych morderstw. Oboje specjalizują się w profilowaniu kryminalnym i są dobrzy w swoim fachu. Mimo to czas ucieka, a morderca wciąż jest nieuchwytny. Giną kolejne osoby. I tylko jedno jest pewne — morderca jest inteligentny, natomiast zbrodnie są przeprowadzane w sposób perfekcyjny z dbałością o każdy szczegół…

„Cisza białego miasta” łączy w sobie wiele gatunków literackich i z pewnością trafi w gusta nawet najbardziej wybranych czytelników. Ja jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Gorąco polecam i z niecierpliwością czekam na kolejne tomy.

Z ręką na sercu powiem Wam, że to najlepszy thriller, jaki przeczytałam w tym roku. A że autorka poprzeczkę ustawiła bardzo wysoko trudno może być ją przeskoczyć.

Hiszpańskie miasto Vittoria. W przeddzień hucznej lokalnej uroczystości zostaje zamordowana para dwudziestolatków. Następnego dnia w taki sam sposób ginie para dwudziestopięciolatków. Schemat odpowiada morderstwom popełnianym przed dwudziestu laty. Kto stoi za zbrodniami, skoro morderca siedzi w więzieniu?

Para inspektorów próbuje znaleźć psychopatę i zapobiec śmierci kolejnych mieszkańców miasta. Każda wysuwana hipoteza okazuje się jednak chybiona, a perfekcyjny w swoim szaleństwie morderca, wyprzedza ich zawsze o krok...

Wydawać by się mogło, że to już było. Znany schemat. Seryjny morderca, policjanci na tropie, dużo niewiadomych, zaskakujące zwroty akcji... Dlaczego więc akurat ta książka jest moim zdaniem tak dobra?

Urzekł mnie styl autorki, która narrację przekazała głównemu bohaterowi, inspektorowi Ayala, facetowi z charakterem i... kulką w głowie.

Tu od początku wiemy jak historia się kończy, ale trzeba przeczytać 570 stron żeby odkryć dlaczego. Zabieg ten, dość niespotykany, sprawił, że gdybym tylko mogła pochłonęłabym książkę w jeden wieczór.

Bohaterowie są tak rewelacyjnie wykreowani, tak prawdziwi, że zaangażowałam się w ich losy bez reszty, przemierzając z nimi wąskie hiszpańskie uliczki.

Mroczny klimat, kojarzącej się przecież z ciepłem i słońcem, Hiszpanii, przywodzi na myśl najlepsze skandynawskie kryminały.

Krótko mówiąc jest mrocznie, intrygująco i szalenie zaskakująco. Kolejne części trylogii biorę w ciemno.

Czy kiedykolwiek podczas czytania jakiejś książki, nie mogliście się oderwać ? Czytaliście ją cały czas, by w końcu dowiedzieć się, jakie jest zakończenie ? ,,Cisza białej nocy" z pewnością sprawi że nie będziecie się mogli od niej oderwać na wiele godzin.

W Starej Katedrze w Vitorii zostają znalezione zwłoki pary dwudziestolatków - kobiety i mężczyzny. Oboje mają pożądlone gardła. Do śledztwa zostają przydzieleni profiler kryminalny Unai Lopez de Ayala i Estibaliz Ruiz de Gauna. Z czasem ofiar przybywa, a sprawa zaczyna stawać się podobna do tej, która dwadzieścia lat temu wstrząsnęła Vitorią. Jednak w przypadku tamtych zabójstw, morderca został złapany, a teraz ma wyjść na swoją pierwszą przepustkę. Kto jest mordercą ? Czy Tasio Ortiz de Zarate został słusznie skazany dwadzieścia lat temu ? Czy śledczym uda się rozwikłać tę zagadkę, zanim zginą kolejne osoby ?

Gdy postanowiłam przeczytać powieść ,,Cisza białej nocy" Evy Garcii Saenz de Urturi spodziewałam się ciekawego thrillera, który wciągnie mnie na parę godzin. Tak więc miałam parę rzeczy do prasowania i chciałam ugotować obiad trochę później, po tym, jak zapoznam się, chociaż trochę z tą powieścią. Obiecałam sobie, że gdy już zaspokoję swój czytelniczy głód, wrócę do tej lektury i ją dokończę wieczorem. I od razu Was uprzedzam ! Jeśli chcecie zabrać się za tę powieść, przygotujcie sobie parę godzin wolnego i dopiero wtedy zacznijcie rozwiązywać kryminalną zagadkę razem z Unai. W przeciwnym razie nici z pracy, którą zaplanowaliście sobie na później. Ta książka tak wciąga, że nie mogłam się od niej oderwać. Musiałam przeczytać całym ciągiem książkę, która ma ponad pięćset pięćdziesiąt stron. I z mojego prasowania nici ...

(...)

,,Cisza białego miasta" to bardzo dobry thriller kryminalny. Zazwyczaj, podczas czytania powieści, które zawierają w sobie wątek kryminalny, od razu zgaduję, kto jest mordercą i zwykle mam rację. Z tego powodu też zbytnio nie lubię sięgać po kryminały, bo i po co czytać paręset stron, skoro i tak znam odpowiedź na główne pytanie już na samym początku lektury. Tymczasem autorka nieustannie zwodzi czytelnika. I to jak ! Do ostatnich stron nie wiemy, kto jest mordercą. Autorka nie podaje nam już na samym początku wszystkich potencjalnych morderców, nie mamy w czym przebierać, na kogo stawiać. Wszystko rozwija się w czasie i nawet, gdybyśmy chcieli od razu na samym początku przewidzieć, kto jest tym, kogo poszukujemy nie jesteśmy w stanie tego uczynić. Po prostu nie mamy wszystkich informacji, razem z Unai po kolei rozwikłujemy zagadkę. Muszę przyznać, że niezmiernie cieszy mnie fakt, że autorka postawiła w tej powieści na narrację pierwszoosobową, bo całą zagadkę rozwikłujemy po kolei, nie mamy źródła informacji w postaci wszechwiedzącego narratora, co jest niezmiernie ważne, jeśli chcemy sami pogłówkować nad zagadką, jaką zadaje nam autorka. Na dodatek sam sposób poprowadzenia akcji i jej ciągły rozwój również zasługują na naprawdę wielkie brawa. Teraz, emocje zdążyły już opaść, ale gdy czytałam tę powieść, co chwila moje czułam na przemian zdziwienie, strach i euforię, a moje serce biło naprawdę szybko, jeszcze co najmniej godzinę po zakończeniu tej powieści. Już teraz zaczynam się zastanawiać, co będzie się działo w drugiej części, bo skoro już przy czytaniu tej pozycji towarzyszyły mi takie emocje, to doprawdy zaczynam się zastanawiać, co się będzie działo dalej.

Eva Garcia Saenz de Urturi stworzyła doskonały thriller kryminalny, w którym nie brakuje ciekawych bohaterów i zbrodni idealnych. Muszę przyznać, że chyba pierwszy raz od jakiegoś czasu książka zrobiła na mnie takie wrażenie. Emocje, jakie towarzyszyły mi podczas jej czytania sprawiły, że nie mogłam jej przerwać, a to już ewidentnie ukazuje, jaką powieścią jest ,,Cisza białego miasta". Wątki są ze sobą powiązane, niczego tutaj nie brakuje, nie ma luk, dzięki czemu cała powieść idealnie się łączy. Główni bohaterowie również sprawiają, że historię czyta się z jeszcze większym zaciekawieniem. Autorka nie boi się rozwijać kolejnych wątków, i chociaż podczas całej powieści jest ich naprawdę wiele, to wszystkie są pozamykane, nie mamy tutaj znaków zapytania, a cała historia jest bardzo dobrze przemyślana, na tyle, że nie możemy właściwie do niczego się uczepić. Przez ponad pięćset sześćdziesiąt stron powieść czyta się z przyśpieszonym biciem serca i nieustannym zaciekawieniem. Ja z czystym sumieniem mogę polecić Wam tę książkę i już nie mogę się doczekać kolejnej części z serii Trylogia Białego Miasta.

Całą recenzję przeczytasz na blogu [Adres usunięty]

"Tutaj kończy się twoje polowanie, tutaj zaczyna się moje."

Wciągnęło mnie, i to bardzo. Narracja swobodnie wkręca w scenariusz zdarzeń, zajmująco, z wyczuciem, a przy tym zgrabnie i z wdziękiem. Wyjątkowo spodobał mi się styl pisania, sprytnego angażowania czytelnika, budowania zajmującej intrygi, która potrafi zaskoczyć, uderzyć w nuty niecierpliwego pochłaniania książki, wystawić odbiorcę na intensywne emocje. Fabuła otulona w miasteczkowy klimat, rytuały codziennego życia, trzymania się tradycji i dbania o kulturę. Przyjemnie przenosimy się do Vitorii, serca Kraju Basków, przechadzamy uliczkami, poznajemy zabytki i obserwujemy festiwalową zabawę. Ale i w pogodnej i radosnej muzyce lokalnej społeczności mogą pojawić się dźwięki, które nie współbrzmią dobrze z towarzyszami, wywołują dyskomfort słuchania, drażnią mieszkańców, powodują, że zakrywają oczy, zasłaniają uszy, zamykają usta, a przede wszystkim starają się uciec od niepokoju i strachu. Jak to możliwe, że odsiadujący wyrok zabójca nagle ponownie zaczyna siać postrach? Kto jest odpowiedzialny za bestialskie podwójne morderstwa ze szczególnie makabryczną oprawą, aranżacją i sygnaturą, będące wierną kopią tych sprzed dwudziestu lat, uwzględniające wzrost wieku ofiar wraz z historyczną chronologią regionu? Czy miasto znów czeka zaprogramowana seria zabójstw, latami obmyślanych przez zbrodniczy umysł przewyższający ilorazem inteligencji każdego, kto próbuje go powstrzymać?

Sprawą, najważniejszą w karierze, zajmuje się Unai López de Ayala, inspektor wydziału kryminalnego, specjalista profilowania, wzywany do dochodzeń z udziałem seryjnych morderców, gwałcicieli i recydywistów. Ciekawie wykreowana postać, z tragicznymi elementami przeszłości, zadziornym charakterem i buntowniczą duszą. Partnerką w śledztwie jest ambitna i wytrwała Estibaliz Ruiz de Gauma. I o ile Ayala wzbudził we mnie pozytywne emocje, polubiłam jego sposób bycia, tak Gauma była jedynie niewyraźnym cieniem, urozmaiceniem do tworzenia dialogów i nadawania dynamiki akcji. Natomiast jestem pod wrażeniem sprawności oplatania wątków, sprawiania, że czytelnik często redefiniuje przybliżaną historię, doskonale bawi się w wysuwanie przypuszczeń i snucie domysłów. Nieco raziły mnie pewne mało prawdopodobne drobne aspekty, mało realne wyjaśnienia, marazm ze strony policji, który można by było realniej umotywować, czy zbyt szybkie otrząsanie się bohaterów z bolesnych emocji. Jeśli przymknie się na to oko, a co nie wydaje się zbyt trudne, to przygoda czytelnicza mocno wciąga. Sporo się dzieje, z jednej strony wydarzenia koncentrują się na społeczności lokalnej, ale z drugiej chętnie obserwujemy coraz bardziej intrygujące życie prywatne kluczowej postaci. Zrelaksowałam się przy książce, pospieszne czytanie, którym kieruje pragnienie poznania, co będzie dalej. Wyczekuję drugiego tomu trylogii licząc na równie emocjonujący relaks w kryminalnej odsłonie.

[Adres usunięty]

Zaczynając czytać książkę autora którego nie znam zawsze z uwagą czytam jego notkę biograficzną. Dowiedziałam się z niej między innymi,

że pani Eva García Sáenz de Urturi na potrzeby tej powieści ukończyła kurs kryminologii i medycyny sądowej. W książce widzimy efekty profesjonalizmu autorki jak i jej WIELKI talent. Cieszę się, że jest to pierwsza część trylogii, i już czekam na kontynuację.

Uwielbiam tak złożone thrillery, pełne mrocznych tajemnic i zaskakujących zwrotów akcji. Przyznam się że chwilami chciałam przechytrzyć samego śledczego "Krakena" i na własną rękę wydedukować kto jest mordercą. Nic z tego - morderca był zawsze krok przed nami.

Akcja powieści toczy się w Vitorii, malowniczym hiszpańskim miasteczku pełnym historycznych miejsc i zabytkowych budynków,a także kolorowych murali, zdobiących niektóre kamienice aż po same dachy. Mieszkańcy podtrzymują tradycje i licznie biorą udział w ich celebrowaniu.

Obchodzone święto na cześć Białej Panienki wybrał sobie morderca jako tło dla swoich zbrodni. TO trwające przez 6 dni święto Fiestas de la Virgen Blanca. Rozpoczyna się od rytuału opuszczeniu po linie postaci przedstawiającej postać dawnego prowincjusza z rozłożonym nad głową parasolem i wiwatowaniu tłumów mieszkańców miasta zgromadzonych na placu.Jakże łatwo mordercy pozostać niezauważonym w tym tłumie.

Na "liście śmierci" potencjalnych ofiar jest zbyt dużo, by wszystkich objąć ochroną. Zgadzam się że ta powieść spędza sen z powiek, ponieważ nie sposób jej odłożyć .Zaciekawia do tego stopnia, że zaczyna się żyć tymi wydarzeniami i dopingować śledczego do szybszego rozwiązania sprawy. Mnie osobiście przypadł do serca dziadek śledczego "Krakena" , bardzo ciepły i pełen miłości staruszek ,który swoją prawie mistyczną mądrością wspierał wnuka nie tylko w pracy ale i w codziennym życiu.

Po każdej zbrodni, stając przy zwłokach, śledczy Kraken bezgłośnie wypowiada swoją modlitwę:

"Tutaj kończy się twoje polowanie, tutaj zaczyna się moje"

Na ile skuteczny będzie i czy zapobiegnie kolejnym zbrodniom? Tego dowiecie się czytając tą fascynującą książkę. Tylko uprzedzam - grozi zarwaniem nocy, bo kiedy zacznie się czytać trudno oderwać się od lektury.

[Adres usunięty]

Miałam ostatnio przyjemność spędzić czas z egzemplarzem przedpremierowym znakomitego hiszpańskiego thrillera Cisza białego miasta napisanej przez Evę Garcia Saenz de Urturi. Dawno nie czytałam powieści, gdzie w idealny i tak znakomity sposób zostały połączone wątki zbrodni, seryjnego mordercy z historią i tajemnicami kraju Basków. Opowieść jest niezwykle klimatyczna i do szpiku kości hiszpańska.

Autorka zaprasza nas do niewielkiego hiszpańskiego miasteczka Vitorii, gdzie przed dwudziestu laty miała miejsce seria morderstw na parach osób, zawsze płci męskiej i żeńskiej - najpierw niemowląt, potem 5-latków, 10-latków i 15-latków z charakterystycznymi dla tej części Hiszpanii z długimi i złożonymi nazwiskami. Pary znajdowano nagie, ułożone w charakterystyczny sposób z dłońmi na policzkach. Winny, znany archeolog Tasio Ortiz de Zarate, został ujęty i osadzony przez własnego brata bliźniaka, Ignacia, który pracował jako policjant. Aktualnie zbliża się czas jego wyjścia z więzienia po odbyciu kary i nagle w starej katedrze w centrum miasta zostaje znaleziona para 20-latków ułożonych i zamordowanych w podobny sposób jak przed laty....

Na miejsce zbrodni zostaje wezwany śledczy profiler Unai Lopez de Ayala, który wraz ze swoją partnerką Estibaliz Ruiz de Gauna ma poprowadzić tą sprawę. Oboje świetnie znają sprawę sprzed lat i są przerażeni powrotem miejscowego potwora. Czy to naśladowca Tasia, czy też jego współpracownik? Prowadzenia sprawy nie ułatwia fakt, że w miasteczku trwa świątecna feta na cześć Białej Panienki i w Vitorii jest mnóstwo ludzi. Tasio kontaktuje się z inspektorem Ayala i próbuje nakłonić go do współpracy. Do ekipy śledczych dołącza podkomisarz Alba Salvatierra, którą Unai poznał jako biegaczkę Biancę. Okazuje się, że sprawa ma głębsze dno i sięga wstecz do korzeni Tasia i Ignacia i odkrywa tajemnice ich rodziny. Giną kolejne pary mieszkańców Vitorii 25-latkowie. 30-latkowie, 35-latkowie. Kiedy nadchodzi kolej 40-latków na Unaia kładzie się cień strachu - za kilka dni kończy ON 40 lat... Czy będzie kolejną ofiarą?

Cisza białego miasta to opowieść, która sprawia, że czytelnik przestaje zwracać uwagę na to, co się wokół niego dzieje. Zostaje porwany przez wir wydarzeń, które mają miejsce w Vitorii, a opowieść jest tym bardziej niesamowita, że opowiada nam ją policjant leżący w szpitalu w śpiączce z kulą w głowie - jest nim Unai. Czy policjantowi i jego rodzinie uda się wyjść cało z opresji? Kto okaże się seryjnym mordercą znakomicie znającym historię i artefakty Vitorii? Przeczytajcie - czeka was moc emocji!

Cisza białego miasta moim zdaniem bije na głowę powieści Dana Browna - jest rewelacyjnie napisana, bardzo prawdziwa i niezwykle klimatyczna. Znalazłam ogromną przyjemność podczas jej lektury, nie tylko z powodu fabuły, ale również pięknego języka, jakim posługuje się autorka. Polecam gorąco!!! O tej powieści na pewno będzie głośno! A mnie ogromnie cieszy jedna rzecz, że to dopiero pierwszy tom trylogii - ciekawe, co przeczytamy w kolejnych... Ja już nei mogę się doczekać!!!

[Adres usunięty]

O tej książce, jest naprawdę głośno. „Cisza Białego Miasta” znalazła się z bardzo gorącym i pozytywnym odbiorem. Eva García Sáenz de Urturi, potrafi wprowadzić nas czytelników w niezwykły klimat Hiszpanii, z trzymającym w napięciu kryminałem w tle.

Vitoria, malownicze miasto w północnej Hiszpanii. Właśnie tu dochodzi do morderstwa dwóch młodych osób , które zostały zamordowane w identyczny sposób, w jaki dochodziło do zbrodni ponad dwadzieścia lat temu. Sprawa musi zostać wyjaśniona, jak najszybciej, gdyż wzbudza duże kontrowersje. Inspektor Unai Lopez de Ayla,wraz z podkomisarz Estibaliz w dość niekonwencjonalny sposób, próbuje odnaleźć sprawcę mordów. Śledztwo zostaje przedstawione, w rewelacyjny sposób który nie pozwala oderwać się od książki.

Zachęcam was, do jak najszybszego zapoznania się z pierwszym tomem, tej niecodziennej trylogii. Oprawa wydawnictwa, robi wrażenie dodając książce „kropkę nad i”. Podsumowując zostaje wierną fanką, tego cyklu.