Książę Mgły. Trylogia mgły. Tom 1

Obawiałam się, że fabuła może być nieco dziecinna i naiwna, ponieważ według opisu autora jest to książka zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych, ale tak nie było. Fabuła jest wprawdzie nieskomplikowana, ale Carlos Ruiz Zafon potrafi pisać w taki sposób, że całkowicie czułam klimat, jaki autor chciał oddać w książce i z ciekawości nie mogłam się od niej oderwać. Polecam tą książkę wszystkim, którzy chcieliby przeczytać coś krótkiego i lekkiego, ale z odrobiną tajemnicy i dreszczyku.

Carlos Ruiz Zafon to bardzo dobry autor.Polecam wszystkie napisane pozycje,przeczytałam już większość ,zaczynając od "Cień wiatru"jestem jego fanką

Akcja powieści dzieje się podczas II wojny światowej, w 1943 roku.

Zegarmistrz Maximilian Carver wraz z małżonką, synem i dwiema córkami, ze względu na bezpieczeństwo, przeprowadzają się do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku.

Dla Maxa, który właśnie obchodzi urodziny, pozostawienie przyjaciół i starego domu to prawdziwy koniec świata. Jest to normalna reakcja dziecka na zmiany, jednak ta przeprowadzka naprawdę będzie przyczyną tragicznych wydarzeń, o czym chłopiec nie mógł niestety wiedzieć.

"Tego właśnie dnia, ściskając w ręku otrzymany przed chwilą prezent i przyglądając się swojej rodzinie biegającej z walizkami po schodach, Max, nawet się tego nie domyślając, na zawsze przestał być dzieckiem."

Od samego początku, gdy tylko docierają w nowe miejsce, dochodzi do niewytłumaczalnych, niepokojących sytuacji. Chłopiec dostrzega na dworcu zaskakujący zegar, jego wskazówki się cofają. Pojawia się również dziwny kot, po zachowaniu którego można wnioskować, że po prostu na nich czekał. Początkowo dziecko to bagatelizuje, jednak gdy odnajduje w ogrodzie dziwne posągi cyrkowców, staje się coraz bardziej podejrzliwe. Dom i sad wydają się być nawiedzone.

Max i jego siostra, Alicja, poznają Rolanda, który oprowadza ich po miasteczku, a także pokazuje zatopiony wrak statku. Przedstawia dzieciom swojego dziadka, latarnika. Mężczyzna opowiada miejscowe legendy o podłym czarowniku, zwanym Księciem Mgły. Mag był podobno na tyle potężny, ze potrafił spełniać ludzkie marzenia, jednak miało to bardzo wysoką cenę.

Niestety przerażająca historia może okazać się prawdą.

Czy siły nadprzyrodzone powrócą, by wyegzekwować dawny dług?

Czy latarnik na pewno powiedział całą prawdę?

Jak wielkie niebezpieczeństwo grozi trójce przyjaciół?

"Książę Mgły" jest debiutem literackim Carlosa Ruiza Zafóna, którego większość zna z powieści "Cień wiatru" oraz "Gra Anioła". Książka została zaliczona do literatury młodzieżowej, jednak sam autor zaznacza, że starał się, by miała ona przekaz uniwersalny. Moim zdaniem doskonale mu się to udało. Każdy z nas, zarówno dziecko, jak i dorosły, znajdzie w niej coś dla siebie.

Nie jest to bowiem zwykła, banalna opowieść o przygodach młodego chłopca, walczącego z potężnym czarodziejem. To również historia o trudnych wyborach, przyjaźni, pierwszej miłości oraz stawaniu się dorosłym. Książka ma ważne przesłanie, wzbudza skrajne emocje i skłania do głębokich refleksji.

Powieść jest pełna wielu plastycznych opisów, które błyskawicznie przenoszą czytelnika w te wszystkie mroczne miejsca. Sposób w jaki opisane zostały posągi, cmentarz, a także mgła, przyprawiały mnie o ciarki. Autor umiejętnie stopniuje napięcie, przez co trzyma w niepokoju od początku do samego końca.

Doskonale zostały opisane relacje między rodzeństwem. Ze względu na różnicę wieku, dzieci prawie nie utrzymują z sobą kontaktu. W zasadzie nic o sobie nie wiedzą, mimo, iż mieszkają pod jednym dachem. Niemniej jednak młodszy brat troszczy się o Alicję i cieszy się jej szczęściem. Poznana tajemnica, a także ciężkie wybory, jakich musieli dokonać sprawiają, że powstaje między nimi wyjątkowa więź, która zbliży i połączy ich na zawsze.

Ze względu na wiek głównych bohaterów, bardzo przeżywałam ich przygody. Zarówno dzieci, jak i starzec, są przecież zupełnie bezbronni, zdaje się ,że nie mają żadnych szans w walce z magią. Współczułam im i z całego serca życzyłam, by wszystko skończyło się dobrze. Co do postaci Księcia Mgły mam jednak mieszane uczucia. Nie da się ukryć, że to osoba okrutna i bezwzględna, ale czy naprawdę jest całkowicie zły? Stoi ON przecież na straży przestrzegania zasad. Pragnie ukarać ludzi, żyjących w przekonaniu, że im się wszystko należy za darmo.

"Ale błędem, poważnym błędem jest wiara w to, że można ziścić swoje marzenia, nie dając nic w zamian. Nie wydaje ci się? Powiedzmy, że nie byłoby to sprawiedliwe. Angus chciał zapomnieć o pewnych zobowiązaniach, a tego nie można tolerować."

Uświadamia on, jak wielką wartość ma dane słowo i że należy go pilnować. Prawdą jest przecież, że gdy człowiek czegoś pragnie, zapewnia, iż będzie w stanie zrobić wszystko, by osiągnąć wymarzony cel. Niestety potem, gdy już osiągnie szczęście, zapomina o złożonej obietnicy i za wszelką cenę próbuje się wyplątać z układu i uniknąć zapłaty. Myślę, że magik, mimo, iż czyni wiele zła, w pewnym sensie symbolizuje sprawiedliwość.

"W dniu, w który Jacob Fleischmann utonął, uświadomiłem sobie, że Książę Mgły nigdy nie odszedł. Odsunął się w cień, czekając, cierpliwie, bez pospiechu, aż jakaś siła ponownie sprowadzi go na świat żywych. A nie ma potężniejszej siły niż obietnica..."

Zakończenie powieści zaskakuje, nie można go niestety określić szczęśliwym, nie wyjaśnia także wielu wątpliwości.

Jeżeli lubicie książki pełne tajemnic, niespodziewanych zwrotów akcji i mrocznego klimatu, to "Książę Mgły" z pewnością wam się spodoba i spędzicie z nim przyjemne chwile. Mimo, iż historia jest dość krótka, będziecie trzymani w napięciu przez wszystkie jej strony, a na końcu pozostaniecie w niedosycie i niepokoju.

Gorąco polecam

Klasycznie książki Zafona, w tym oceniany Książę Mgły, to podróż na granicę realności i wyobraźni. Konieczna lektura nie tylko dla miłośników fantasy!

Carlos Ruiz Zafón to hiszpański pisarz, którego nie trzeba przedstawiać molom książkowym. Jego powieści czytane są na całym świecie, a każda z nich spotyka się z ogromnym zainteresowaniem. Z tego względu, jak przystało na osobę uzależnioną od książek, doszłam do wniosku, iż muszę zapoznać się z twórczością tego pisarza, ponieważ warto byłoby mieć coś do powiedzenia na jej temat. Wybór padł na powieść pod tytułem "Książę Mgły", będącą pierwszym utworem, który wyszedł spod pióra Zafóna.

W 1943 roku Maximilian Carver, pracujący jako zegarmistrz, wraz ze swoją żoną oraz trójką dzieci - trzynastoletnim Maxem, piętnastoletnią Alicją i ośmioletnią Iriną - przeprowadza się do niewielkiej i pozornie spokojnej osady rybackiej, znajdującej się na wybrzeżu Atlantyku. Dom, którego nowymi mieszkańcami zostają Carverowie, jeszcze kilka lat wcześniej był letnią nadmorską rezydencją należącą do szanowanego londyńskiego chirurga Fleischmanna. Od samego początku w domu oraz jego okolicy zaczynają dziać się dziwne, trudne do wytłumaczenia zdarzenia...

"(...) pewne obrazy z dzieciństwa zostają w albumie pamięci wyryte niczym fotografie, niczym sceneria, do której człowiek zawsze wraca pamięcią, choćby upłynęło nie wiadomo jak wiele czasu." *

Max oraz Alicja zaprzyjaźniają się z Rolandem, spędzając z nim coraz więcej czasu, a w końcu poznając także jego dziadka. Victor Kray opowiada im o legendarnym Kainie, zwanym Księciem Mgły, który jest w stanie spełnić każde ludzkie życzenie, w zamian za co żąda całkowitego posłuszeństwa. Zły czarownik znowu daje o sobie znać. Czego zapragnie teraz?

"Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować." **

"Książę Mgły" to lektura, którą czyta się błyskawicznie i ze stale rosnącym zainteresowaniem. Niezwykle plastyczny język, jakim posługuje się Carlos Ruiz Zafón, sprawia, że podczas lektury czułam się, jakbym pływała pośród liter, wyrazów i całych zdań... Styl pisarza zasługuje na ogromne uznanie, zachęcając do sięgania po kolejne powieści. Przyznam jednak, że początkowo irytował mnie styl wypowiadania się malej Iriny oraz nastolatków, który zupełnie nie pasował do tak młodych osób. Zdania wypływające z ust bohaterów byłyby bardziej wiarygodne, gdyby pisarz wprowadził więcej uproszczeń do ich języka, nie używając górnolotnych słów.

Carlos Ruiz Zafón napisał "Księcia Mgły" z myślą o młodszych czytelnikach, zaznaczając jednak, iż pokłada również nadzieje w starszych osobach, wierząc, że powieść przypadnie im do gustu. Nastolatką już nie jestem i zaliczam się do grona dorosłych moli książkowych, ale mogę z czystym sumieniem uspokoić pisarza, zapewniając o tym, iż powieść może spodobać się również starszym, czego jestem żywym przykładem.

"Książę Mgły" to magia, tajemnica, napięta atmosfera oraz masa niewytłumaczalnych zdarzeń. Ta lektura to także piękna opowieść o przyjaźni, pierwszej miłości, odwadze i dążeniu do poznania prawdy, często niezwykle trudnej do przyjęcia. Jest to również historia ukazująca bezwzględność otaczającego świata, który nigdy nie zapomni obietnic, jakie mu złożyliśmy, prędzej czy później upominając się o swoje.

Nie ukrywam, że niezwykle rzadko sięgam po książki fantastyczne, gdzie na pierwszy plan wysuwają się zaskakujące wydarzenia przepełnione magią. Raczej nie gustuję w takich powieściach, ponieważ jestem zwolenniczką literatury faktu. Jednak książki w stylu "Księcia Mgły" sprawiają, że zaczynam coraz bardziej przekonywać się do takich utworów. Tajemnicze zdarzenia i nieoczekiwane zwroty akcji powodowały, że czytałam z duszą na ramieniu, obawiając się tego, co mogę znaleźć na kolejnych stronach. Dreszczyk emocji towarzyszący lekturze przyczynił się do rosnącego zainteresowania i chęci poznania zakończenia. Cieszę się, że moja przygoda z Zafónem rozpoczęła się właśnie od jego debiutanckiej powieści, ponieważ wiem, że jego kolejne książki zachwycają jeszcze bardziej. Skoro jedna powieść wzbudziła we mnie tyle emocji, to na samą myśl o kolejnych spotkaniach z tym autorem, usta samoistnie układają się w szeroki uśmiech. W tej lekturze zabrakło mi czegoś, co mam nadzieję znaleźć w kolejnych powieściach Carlosa Ruiza Zafona.

* cytat ze str. 12

** cytat ze str. 38

[Adres usunięty]