Krocząc w ciemności

Genialna książka. Jednocześnie lekka i dająca do myślenia. Wywołuje uśmiech na twarzy by chwilę później wywołać dreszczyk niepokoju.

Po tych kilku ładnych latach, które upłynęły od lekrury poprzednich książek autorki (takich dwóch z owcami w rolach głównych) aż mi się cieplej zrobiło na widok tej powieści :)

ILE PCHEŁ MIEŚCI SIĘ NA CZUBKU SZPILKI

Długo Leonie Swann kazała nam czekać na swoją najnowszą powieść, oj długo. Po udanym debiucie, którym narobiła niemałego kulturalnego szumu i jeszcze lepszej jego kontynuacji, aż pięć lat kazała polskim czytelnikom wypatrywać kolejnego dzieła. Czy było warto? Jak najbardziej!

Tym razem autorka zrezygnowała z owiec, do których nas już doskonale przyzwyczaiła, ale nie porzuciła tematów zwierzęcych. Jej bohaterowie, choć w przypadku „Krocząc w ciemnościach” zdecydowanie większy niż we wcześniejszych powieściach jest udział postaci ludzkich, nie mają kopyt i nie meczą uroczo swoich niepodważalnych wniosków, za to skaczą. I to bardzo wysoko. Są nimi bowiem pchły, należące do Juliusa Birdwella. Kiedy tylko unosi się kurtyna, na scenie pojawiają się one. I on. I nic już nie jest takie, jak dotychczas. A wszystko przez to, że pewnej nocy nasze małe, bardzo skoczne stworzonka padają ofiarą mrozu, a zaraz potem w życiu bohatera pojawia się Elizabeth. W końcu z książką, jak z występem cyrkowego magika – bez kobiety się nie uda. Wszystko, co następuje potem, to szaleńcza jazda, w której splata się wszystko – i wszystko się odmienia…

Czy powyższy opis brzmi jakoś dziwnie? Chaotycznie, tajemniczo? Czy wiele rzeczy jest tu niejasnych, do wzięcia na domysł, a nie na suchy fakt? Jeśli choć odrobine tak, także odrobinę poczuliście się, jak osobą czytająca tę powieść. Kiedy sięgałem po „Krocząc w ciemnościach” nie spodziewałem się czegoś takiego. Znałem już twórczość Leonie Swann, znałem i bardzo ceniłem, a jednak, jak dobry cyrkowiec, jak prawdziwy sztukmistrz, wyjęła asa z rękawa i zaskoczyła. I to jak najbardziej pozytywnie.

W jej najnowszej powieści jest dosłownie wszystko. Są magia i fantastyka splecione z realizmem, jest wiele rzeczy podanych wprost i mnóstwo jest także niedopowiedzeń. Czytelnik trafia w świat, jakby skryty za oparami mgły, gdzie prostota splata się z filozofią. Tu nawet styl jest równie niezwykły jak sama treść. Czasami prosty, ascetyczny, czasem bogaty i rozbudowany – zawsze intrygujący i wbrew pozorom spójny.

Całość zaś urzeka i oczarowuje. Zabiera w miejsca niezwykłe i pozostawia uczucie niedosytu. A także satysfakcję. Chcecie naprawdę udanej powieści stanowiącej gatunkową hybrydę, nie musicie już dalej szukać. Swann znów udowodniła swoją klasę literacką i zaprezentowała książkę, której szybko się nie zapomina.

Polecam.

Autorka pisze w pokręcony sposób o rzeczywistym świecie. Używając ironii i karykatury przerysowuje smutki i troski tak, by wydawało się, że zmartwienia to tylko niepotrzebna strata czasu. Obawiałam się tej książki, bo nie byłam przekonana do opisu fabuły w którym rzeczywistość jest tak naprawdę bajką. W rezultacie okazało się, że powieść przyniosła mi wiele radości i chociaż autorka posługuje się bardzo prostym językiem, udało mi się w międzyczasie wyłowić kilka mądrych rad.

"Krocząc w ciemności" to niebanalna książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Wiele elementów przenika się z baśniową opowieścią, ale przesłanie które kryje się w treści doskonale odnajduje się w realnym świecie. Lektura tej książki to niesamowita przygoda dla czytelników poszukujących niebanalnych treści.

"Nikt nie jest tak po prostu tym, czym jest, i nikt nie jest dokładnie tym, co widzą w nim inni. Wszyscy jesteśmy czymś pomiędzy."

Niesamowicie interesująca i wciągająca książka, opowiadająca nieco szaloną, zwariowaną historię złotnika i tresera pcheł, który przeżywa wiele intrygujących zdarzeń ze swoimi podopiecznymi. W absurdalności opowieści kryje się jej niewątpliwy urok, który magnetycznie nas do niej przyciąga. Z jednej strony zanurzamy się w jej magicznym i eterycznym klimacie, a z drugiej doceniamy realistyczną przenikliwość i filozoficzne spojrzenie na świat. Fantasy najwyższego gatunku, baśniowe akcenty wsparte życiową mądrością, intrygująca kryminalna osnowa dynamicznej akcji i przemykający między wersami thrillerowski dreszczyk emocji. Piękny, malowniczy język narracji wsparty świetnym humorem, doskonale zgraną melodią sugestywnego słowa i nieszablonowością wykreowanego obrazu.

Czytając powieść wkraczamy w rewelacyjnie odlotowy świat, doskonale się w nim odnajdujemy, przyciąga naszą uwagę, sympatycznie kroczy się nam po uszczegółowionych wątkach. Z ogromnym entuzjazmem śledzimy poczynania fantastycznie dziwacznych bohaterów, pojawiających się coraz to bardziej osobliwych postaci i stworzeń. Mam ogromną nadzieję, że to jeszcze nie koniec znajomości z tą grupką indywidualności, że powstanie kontynuacja ich niesamowitych perypetii i niecodziennych przygód. Powieść mocno polecam, dostarcza kilka godzin nieco zwariowanego, ale wypełnionego uśmiechem zaczytania. Czym jest pchli pałac, gabinet niepamięci, zielone stworzenie o zdrowym apetycie? Kim jest starsza pani z przeszłością i stara dziewczynka bez przyszłości? Ile i jakich pcheł zdołał wytresować Julius Birdwell? "To, że inni nie chcą czegoś zobaczyć, jeszcze nie oznacza, że to coś nie istnieje!!! Wręcz przeciwnie!!!" Let's do it! :)

[Adres usunięty]