Krew, która nas dzieli

Edyta Prusinowska w swojej nowej powieści "Krew, która nas dzieli" stworzyła coś zupełnie odmiennego niż większość książek o wampirach dostępnych na rynku. To świeże spojrzenie na ten popularny temat.

Wampir, który brzydzi się krwi? To naprawdę coś innego. Naszym wampirem jest Henry, który jest typem wrażliwca, zaczytującego się w poezji.

Mamy rownież Dakotę, która zmaga się z problemami finansowymi. Jednak jej trudności nie są wyjątkowe - wiele młodych ludzi boryka się z podobnymi problemami. Dakota próbuje znaleźć sposób, by wydostać się z opresji.

Autorka wplata w fabułę tematy bardziej uniwersalne, takie jak przyjaźń, miłość i śmierć. To wciągające spojrzenie na te aspekty życia, które zwykle są pomijane w książkach o wampirach. Porusza również w zabawny sposób temat okresu i stara się, aby nie był to temat tabu.

Historia Dakoty i Henry'ego przyciąga od pierwszych stron. Bohaterowie są intrygujący, a ich relacje dostarczają zarówno emocji, jak i zabawnych momentów. Miałam obawy, co do tego, czy takie wampiry mi się spodobają, bo zazwyczaj zaczytuję się w innym rodzaju książkach z takim motywem. Natomiast lekkość i zabawna nuta powieści naprawdę mi się spodobała.

To lekka, przyjemna lektura na wieczór. "Krew, która nas dzieli" to książka, która kreuje fascynujący świat i dostarcza czytelnikowi wiele emocji.

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki, poprzednio czytałam książkę "Opowiem o Tobie gwiazdą", która mi się podobała, dlatego postanowiłam ponownie sięgnę po powieść spod pióra pisarki, a mianowicie po "Krew, która nas dzieli", która totalnie urzekła mnie swoją szatą graficzną. Jest to powieść z gatunku literatury młodzieżowej z elementami fantastyki, w postaci wampiryzmu oraz ciekawostkami medycznymi. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się nadwyraz szybko, ja pochłonęłam ją w jeden wieczór i nie odłożyłam póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana i dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie zostali w świetny sposób wykreowani. Historia została przedstawiona z perspektywy obojga postaci co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Oboje od początku bardzo polubiłam - Dakotę za jej determinację w dążeniu do celu, a Henrego za aurę tajemniczości, która wokół niego się roztaczała. Byłam ogromnie ciekawa jak autorka dokładnie poprowadził ich relację i przyznaję, że to co otrzymałam na kartach powieści naprawdę mi się podobało. W książce nie brakuje zagadek, sekretów oraz świetnych plot twistów, których ja osobiście się nie spodziewałam. Ponadto autorka w swojej powieści porusza wiele istotnych i trudnych tematów, które tak naprawdę mogą spotkać każdego z nas. Mowa między innymi o stracie bliskiej osoby, samoakceptacji czy radzeniu sobie z przeciwnościami losu. Muszę przyznać, że miło spędziłam czas z tą książką i czekam na więcej! Polecam!

💕 Nie czytałam poprzednich książek Prusinowskiej, więc nie miałam pojęcia co może mnie spotkać. Jako, że jestem okładkową sroką to wiedziałam, że muszę mieć tę książkę *nawet jeśli miałaby podzielić los Addie LaRue i po prostu ładnie wyglądać na półce*. Na szczęście, zostałam miło zaskoczona!

💕 Po pierwsze, ta książka musi mieć drugą część! *okej, na Empiku jest informacja, że to pierwszy tom serii, wiec już jestem spokojna*. Autorka zostawia czytelnika w takim momencie, że większość wątków nie ma rozwiązania. Po drugie, naprawdę nieźle się bawiłam. 'Krew, która nas dzieli' przypomina 'Zmierzch': małe miasteczko, zżyta społeczność i... nowa uczennica 😈

💕 Do ok. 200 strony, nie potrafiłam się oderwać od książki - tę część przeczytałam za jednym podejściem. Dopiero ta druga połowa dostała u mnie kilka minusów [Adres usunięty]. za wepchnięcie informacji/wątków, które nikomu do niczego nie były potrzebne *chyba, że będą miały swoje miejsce w kontynuacji - wtedy będę się pokornie kajać*. Im bliżej końca, tym odczuwałam większy chaos. Jednak epilog był niczego sobie! Nawet, jeśli go sobie zaspojlerowałam sprawdzając liczbę stron🙃 I jeszcze nazwa firmy ojca Henry'ego - Krvinos - za pierwszym razem jak ją przeczytałam to wybuchnęłam śmiechem. To tak jakby ktoś się zastanawiał nad moim poczuciem humoru😅

💕 Podobał mi się cały wątek poświęcony biologii - czuć, że nie jest to typowa zapchajdziura bądź element, który ma przyciągnąć czytelnika, a finalnie jest go tyle, co kot napłakał. Jako fanka wszelkich medycznych seriali, jestem bardzo ukontentowana👌🏻 Muszę przyznać, że *mały spojler!* szukanie antidotum na wampirzy jad jest ciekawsze niż rozpoznawanie faz mitozy na komórkach cebuli🤣🤭

💕 A! Polecam czytać słuchając playlisty - znakomicie podkręca taki lekko mroczy/dark academia klimat. Najcudowniejsze jest jednak to, że okładka ma swoje uzasadnienie w fabule💝