Krawiec

„Krawiec” był reklamowany jako powieść kryminalna, ale po przeczytaniu tej książki, śmiało mogę stwierdzić, że morderstwo jest tu zaledwie dodatkiem do całości. Wątek kryminalny, owszem jest, ale moim zdaniem pojawia się tylko po to, żeby autorka mogła przedstawić fascynującą historię, która korzeniami sięga drugiej wojny światowej. Na pierwszy plan tego nietypowego kryminału, wysuwa się przede wszystkim wątek obyczajowy. Nie jest to zarzut, bo ja bardzo lubię, gdy oprócz rozwiązywania kryminalnej zagadki, mogę się sporo dowiedzieć o miejscu akcji i życiu prywatnym bohaterów.

„Krawiec” rozpoczyna się szokującym morderstwem, popełnionym na poznańskim Łazarzu. W śledztwo zostaje wciągnięta dziennikarka śledcza, która przebywa akurat na urlopie. Alicja nie ma łatwego zadania, bo ofiarą brutalnego mordu padła staruszka, która mieszkała samotnie i nie miała wrogów. Sposób, w jaki została zamordowana, jednoznacznie wskazuje, że tło zbrodni nie było rabunkowe. Morderstwo było raczej aktem nienawiści, bo ktoś pozbawił życia wiekową kobietę z wyjątkowym okrucieństwem.

Początek książki zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Ciekawa sprawa kryminalna, którą podejmuje się rozwiązać dziennikarka śledcza Alicja Rucka, prawie czterdziestoletnia kobieta pełna tajemnic i sprzeczności, mieszkająca ze swoją babcią i rudą kotką. Niesamowite więzi, które łączą Wandę i jej dorosłą wnuczkę, wprost mnie zauroczyły. Wokół nich zgromadzona została cała plejada przesympatycznych starszych ludzi, którzy wzbudzili mój niekłamany zachwyt. Największe wrażenie zrobiły na mnie ich wspaniałe relacje. Są to kochający, tolerancyjni, wyrozumiali, żyjący bez uprzedzeń, staruszkowie, mający na wszystko swoje wytłumaczenie. Może jedynie małe zastrzeżenie miałabym do tego, że ich życie wydaje się chwilami zbyt idealne.

Błyskawicznie przeczytałam połowę książki, żeby potem utknąć, bo w pewnym momencie, nic się nie dzieje, co mogłoby przyspieszyć akcję „Krawca”. Sarkastyczny język bohaterki i te jej ciągłe porównania, które początkowo mnie bawiły, zaczęły mnie trochę męczyć, bo na co dzień raczej nikt nie posługuje się takim językiem. Do tego Alicja kręci się w kółko i nie potrafi wpaść na jakiś konkretny trop, który pozwoliłby jej na rozwiązanie sprawy. W notatniku dopisuje do listy podejrzanych kolejne osoby, żeby zaraz z stamtąd je wykreślić. Niezrozumiały dla mnie był kompletny bark zaangażowania policji, przecież w brutalny sposób została zamordowana staruszka, a oni brak postępów w śledztwie tłumaczą tym, że kobieta czekała na śmierć, bo się nie broniła. Bardziej absurdalnego tłumaczenia w życiu nie słyszałam.

Czytając tę historię, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że brutalne morderstwo opisane na wstępie, było jedynie pretekstem do opowiedzenia zupełnie innej historii. Tej z czasów drugiej wojny światowej, dawno zapomnianej, która jednak żyje w pamięci najstarszych świadków. Powolna akcja pozwoliła mi natomiast przyglądać się poczynaniom wszystkich bohaterów z różnych perspektyw. Prowadzić także bardzo mozolne śledztwo w sprawie morderstwa, które w zasadzie nikogo oprócz Alicji nie interesuje, żeby na koniec stwierdzić, że autorka jest świetną obserwatorką, która swoje spostrzeżenia i emocje zgrabnie przelała na papier. Chwilami ta opowieść jest zabawna, chwilami bardzo poważna, a na wierzch stopniowo wypływa także przeszłość Alicji, która wcale nie była kolorowa. Łatwo zrozumieć, dlaczego dorosła czterdziestoletnia kobieta ze skłonnością do dziwacznych porównań, jest osobą samotną, wciąż mieszkającą z babcią, która się o nią troszczy i rozpieszcza. Mimo zachwytu nad książką nie przekonały mnie motywy mordercy, bo okrucieństwo w stosunku do staruszki było nieadekwatne do tego co zrobiła. Co w tej historii mnie ujęło, to wspaniale przedstawiona relacja babci Wandzi z Alicją, a moje serce skradła niesforna ruda kocica o dość oryginalnym imieniu Mielonka. Wrażenie na mnie zrobił doskonale oddany klimat Poznania i Katowic, chociaż autorka na wstępie zastrzega sobie, że topografie tych miast nie są prawdziwe w stu procentach. Choć mogłyby być.

Pierwszy raz spotkałam się z tak poprowadzoną narracją w kryminale, gdzie w zasadzie nie ma żadnych tropów, które naprowadziłyby mnie na ślad mordercy. Podobnie, jak bohaterka prawie do samego końca nie miałam pojęcia kto i dlaczego. Fabuła książki jest jednak przemyślana, autorka nic tu nie zostawiła przypadkowi. Magdalena Szydeł po mistrzowsku prowadzi historię zabójstwa w kierunku drugiej wojny światowej, by w końcu zgrabnie połączyć przeszłość z teraźniejszością. „Krawiec” to nie jest kryminał dla tych, którzy lubią dynamiczną akcję, czy nieoczekiwane zwroty akcji, bo tutaj tego nie znajdzie, wszystko toczy się powoli, swoim tempem. Jest to niecodzienna opowieść, którą autorka powoli przędzie, niczym wytrawna prząśniczka, by na końcu czytelnik poczuł, że ta książka jest taka, jak oczekiwał. Nie zabraknie w niej także wielu problemów, z jakimi boryka się nasze społeczeństwo, czyli brak tolerancji, traktowanie przedmiotowe bezdomnych, poszukiwanie własnej tożsamości. Autorka porusza bardzo ważne kwestie, ale moim zdaniem było ich trochę za dużo, bo przysłaniały chwilami to, co w kryminale powinno być najważniejsze, czyli morderstwo i złapanie sprawcy. Pomimo tego uważam, że to mądra i dojrzała powieść, którą warto przeczytać. Chociażby z tego względu, żeby się samemu przekonać, jak naprawdę wygląda ta nasza tolerancja, bo lektura tej książki wystawia ją na próbę. Czytanie „Krawca” wymaga wielkiego zaangażowania i skupienia, bo wszystko, o czym pisze Magdalena Szydeł, jest ważne. Nie jest to ten typ powieści, którą można połknąć jednym haustem i bezrefleksyjnie sięgnąć po następną. Trzeba ją przemyśleć, przetrawić, zastanowić się nad tym co autorka chciała przekazać. Bardzo dobry debiut, uwrażliwionej na problemy społeczne autorki, napisany ładnym językiem z dobrze wykreowanymi postaciami, zwłaszcza babci Wandy, osoby pełnej entuzjazmu, życiowej mądrości i dystansu, o której perypetiach czytałam z uśmiechem na twarzy. Na uwagę zasługuje także przedstawienie postaci głównej bohaterki Alicji, kobiety twardo stąpającej po ziemi, której życie nie rozpieszczało. Kobiety, która nie wierzy w intuicję, bo dla niej liczy się tylko to, co widzi. Lubi fakty, które przy odrobinie wysiłku intelektualnego można połączyć w logiczną całość i ta właśnie cecha pozwoliła zakończyć jej śledztwo z poczuciem dobrze spełnionego zadania.

Krawiec to z pewnością niezwykle wciągający kryminał. Magdalena Szydeł zaintrygowała mnie opowiedzianą historią niemal od pierwszej strony. Z zainteresowaniem śledziłam rozwój śledztwa, w którym często trafialiśmy na mylne tropy. Fabuła i cała intryga została ciekawie skonstruowana, bardzo przemyślana. Już opis pierwszego, brutalnego morderstwa przyprawiał o dreszczyk niepokoju. Duży plus za cięty język oraz świetne poczucie humoru, co zawsze bardzo wysoko sobie cenię. Jedyny minus to zwalniająca momentami akcja.

Autorka stworzyła wyjątkowe postaci. Alicja to z pewnością niezwykle intrygująca kobieta. Mimo prawie czterdziestu lat mieszka z babcią. Ma za sobą traumatyczne przeżycia, z którymi nie do końca potrafi sobie poradzić. Do gustu bardzo przypadła mi jej babcia Wanda oraz jej starsi przyjaciele. Urzekli mnie swoją życiową mądrością, zaradnością.

Krawiec zawiera bardzo rozbudowaną część obyczajową, co mi osobiście przypadło do gustu. Autorka zwróciła uwagę na kilka ważnych problemów społecznych takich jak na przykład aktywizacja osób starszych czy równe traktowanie osób z odmienną orientacją seksualną.

Krawiec to debiut literacki Magdaleny Szydeł, który otwiera cykl Złe miasta. Jestem bardzo ciekawa, kolejnych części i z pewnością będę śledzić, jak autorka rozwinie swój wyjątkowy talent. Zdecydowanie polecam!

„Przeszłość ma to do siebie, że lubi doganiać teraźniejszość. Nie musi jej nawet wyprzedzać. Wystarczy, że się z nią zrówna. Spojrzy w oczy i zada stare pytania, przypomni dawne wątpliwości, odkurzy minione troski. Tyle jeszcze potrafi. Na to wciąż ją stać. Przeszłość dobrze wie, jak pozbawić teraźniejszość bezpieczeństwa i spokoju. I nie zawaha się tego zrobić”.

Upalne lato na poznańskim Łazarzu. W jednej z kamienic znalezione zostaje ciało brutalnie zamordowanej staruszki. Alicja Rucka, dziennikarka „Codziennika” na prośbę szefa redakcji przerywa urlop i udaje się na miejsce zbrodni. Tajemnicze morderstwo, równie tajemniczej Anny Tabioły intryguje Alicję na tyle, że rozpoczyna własne, nieoficjalne śledztwo. Z Mikołajem Zimnym, młodym niedoświadczonym dziennikarzem u boku, zaczyna zagłębiać się w przeszłość Anny Tabioły i krok po kroku odkrywać jej skrywane przed światem tajemnice. Wszystkie tropy prowadzą Alicję do zamkniętej społeczności katowickiego Nikiszowca. Dodatkowo praca przy tej sprawie przywołuje przykre wspomnienia z przeszłości dziennikarki, z którą ta nie potrafi się uporać. Przymusowy wyjazd do Katowic to dla Alicji nie tylko szansa na wyjaśnienie sprawy tajemniczego morderstwa, ale także na nawiązanie relacji z dawno niewidzianym ojcem, który niegdyś opuścił rodzinę i tam zamieszkał.

„Krawiec” Magdaleny Szydeł to kryminał z silnie rozwiniętym wątkiem obyczajowym, poruszający ważne problemy społeczne. Świetnie udało się Autorce oddać klimat zarówno Poznania, jak i Katowic, mimo że topografie tych miast, jak informuje na początku, nie są w stu procentach prawdziwe.

Główny wątek powieści, poprowadziła Szydeł po mistrzowsku. Dokładnie go przemyślała, skroiła i uszyła. Zafundowała czytelnikowi mnóstwo mylących tropów, powoli, ale systematycznie rozbudzała jego ciekawość. Genialnie połączyła ze sobą dwie przestrzenie czasowe, serwując rozwiązanie zagadki, które sięga czasów II wojny światowej i niewątpliwie zaskakuje. W tej historii nie ma wystających, niepotrzebnych nitek, przeszłość i teraźniejszość idealnie się ze sobą splotły, dając odpowiedzi na wszystkie nurtujące pytania.

Równolegle z wątkiem kryminalnym poznajemy życie i problemy głównych bohaterów. Aby zrozumieć i polubić Alicję również będziemy musieli cofnąć się w czasie. To bowiem tragiczne doświadczenia z przeszłości sprawiły, że zamieszkała w ciepłym, pachnącym ciastem mieszkaniu babci Wandy. Pod jej czujnym, opiekuńczym, kochającym okiem próbuje podnieść się i stanąć na nogi. Szydeł stworzyła całą galerię niebanalnych, wyrazistych postaci, których nie sposób nie polubić. Podobała mi się szczególnie grupa seniorów na czele z babcią Wandą. Ich entuzjazm, empatia, życiowe doświadczenie i mądrość bardzo mnie ujęły.

Autorka nie ucieka od tematów trudnych: homofobii, szukaniu własnej tożsamości, braku tolerancji, bezdomności.

„[motyla nóżka] mnie to, że moje życie osobiste musi być sto razy bardziej osobiste niż życie innych ludzi. Że nie mogę opowiedzieć o sobie w domu, w pracy ani u fryzjera. [motyla nóżka] mnie, że w dwudziestym pierwszym wieku wciąż jestem traktowany jak wybryk natury, jak choroba i zaraza. Że każdego dnia odbiera mi się godność. Że nie mogę kochać tego, kogo chcę, bez wstydu i poczucia winy” - mówi jeden z bohaterów.

Piękny Łazarz, bezdomny żali się Alicji: „Wszystkim się wydaje, że jestem nikim. A to nieprawda. Mówią, że jestem nikim, a codziennie nadają mi nowe imiona: parch, brudas, śmieć, wszarz, gnida. Udają, że nie istnieję, a jednak odsuwają się ode mnie, czując, jak śmierdzę. Są przekonani, że nic nie mam, a potem kradną mi buty. […] To inni ludzie nie dają mi zapomnieć, kim jestem. A ja marzę o tym, żeby być nikim”.

Magdalena Szydeł ma lekkie pióro, a język którym się posługuje choć prosty jest zwyczajnie ładny. Bywa żartobliwie, zabawnie, ale też całkiem poważnie, refleksyjnie i smutno.

Jeżeli szukacie kryminałów osadzonych we współczesnych, dużych aglomeracjach, ale z zagadkami, których rozwiązanie kryje się w przeszłości, lubicie dobrze poznać bohaterów, ich życie i motywacje, a przy tym cenicie sobie wrażliwych na problemy społeczne pisarzy to zdecydowanie powinniście sięgnąć po literacki debiut (!) Magdaleny Szydeł. „Krawiec” to pierwszy tom serii „Złe miasta” i ja z niecierpliwością czekam na kolejny.

Jako , że uwielbiam debiuty byłam tej pozycji bardzo ciekawa. Czy w pełni mnie usatysfakcjonowała?

Książka zaczyna się dość mocnym akcentem - mamy tu morderstwo starszej kobiety. Zbrodnię oryginalną i niecodzienną.

Sprawę próbuje rozwikłać dziennikarka Alicja Rucka przy pomocy młodszego kolegi po fachu. Tajemnicze trójkąty zostawione na ciele ofiary prowadzą śledztwo do katowickiego Nikiszowca - miejsca pełnego tajemnic.

Główny wątek autorka poprowadziła fenomenalnie. Mnóstwo mylących tropów, stopniowanie napięcia i gęsia skórka przy rozwiązaniu to te rzeczy za które uwielbiam kryminały. Książka zapewniła mi wiele ciekawych emocji i to zdecydowanie jest jej głównym plusem.

Nie wszystko jednak mi tutaj zagrało. Jak już wiecie, nie jestem fanką połączenia kryminału z obyczajowką. Zbyt dużo było tutaj scen poświęconych wydarzeniom nie związanym ze śledztwem. Trochę mnie to przytłaczało i odbierało chęci dalszego czytania. Mam tu na myśli długie fragmenty rozważań głównej bohaterki i babci nad ciastami czy też rozmowy z głodną kotką. Trochę zepsuło to niestety klimat całej powieści.

Jestem pewna , że osobom które lubią wgłębiać się w codzienne życie bohaterów książka bardziej przypadnie go gustu. Ja jednak zostanę przy swojej ukochanej wersji - stricte kryminał.

Roztrzepana Alicja Rucka to czterdziestolatka, która nie potrafi zapanować nad swoim życiem. Cały czas przekracza wyznaczone granice przez co jest szorstka z charakteru i mało lubiana. Gdy w niedalekiej kamienicy dochodzi do morderstwa Alicja na własną rękę chce odkryć tajemnice oraz złapać zabójcę. Niestety sprawa cały czas się coraz bardziej komplikuje przez co Rucka traci nadzieję, na chociażby znikomy sukces w śledztwie. Okazuje się, że morderca cechuje się tym, że na miejscu zbrodni pozostawia wiele tajemniczych trójkątów. Jakiś czas później zostaje znaleziona kolejna ofiara specyficznego człowieka odpowiedzialnego za zabójstwa wcześniej wspomnianych osób.

Kiedy dostał propozycję współpracy recenzenckiej na książkę „Krawiec” automatycznie wiedziałam, że wchodzę w to. Dawno nie czytałam książki, która wywoływałaby we mnie tyle skrajnych uczuć. W niektórych momentach byłam bliska płaczu lecz za kilka minut mocno się śmiałam przez co wydarzyło się w książce. Zdecydowanie autorka zaskoczyła mnie nietuzinkową fabułą. Jestem fanką kryminałów, mimo to łatwo jest mnie zaskoczyć świetnym pomysłem na kreację książki.

Nie muszę tu dużo mówić, bohaterowie w niektórych momentach byli lekko denni i irytujący lecz wydaje mi się, że był to planowany zabieg. Książka pokazuje nam także ważne wartości jakimi charakteryzują się dani bohaterowie oraz świat przedstawiony. Alicja była świetnie wykreowaną postacią, która dała radę mnie w sobie rozkochać. Książka w wielu momentach była niczym najlepsza komedia kryminalna jaką kiedykolwiek czytałam. Po komedie z wątkiem kryminalnym sięgam zazwyczaj w zimę lecz mimo to „Krawiec” był świetną letnią przygodą. Z całego serduszka polecam Wam tę książkę i niczym na baczność wyczekuję kolejnej części. Nie rozczarujecie się, zapraszam zapoznania się z „Krawcem”. Ogromny plus dla autorki za humor oraz dystans do siebie.

Polecam!