Koralina

Koralina z rodzicami przeprowadza się do nowego domu, który dziewczynka postanawia zwiedzić. Poznaje sąsiadów i odkrywa drzwi, które są zamknięte. Interesuje ją, co jest za nimi. Gdy dziewczynka odkrywa, że znajduje się za nimi ściana z cegieł, jest rozczarowana, jednak za jakiś czas okazuje się, że to nie koniec tajemnic. Drzwi prowadzą bowiem do innego domu, ściana z cegieł znika. W tym drugim domu mieszka jej druga mama i drugi tata, którzy zamiast oczu mają guziki. Ich marzeniem jest, by Koralina zamieszkała z nimi...

Koralina Neila Gaimana to chyba najbardziej znana powieść autora. Główną bohaterką jest dziewczynka, która uwielbia badać. Jest ciekawa świata, drażni ją, gdy przekręca się jej imię i nie lubi się nudzić. Niestety w nowym domu rodzice nie mają dla niej czasu, dlatego Koralina nudzi się ciągle, nie pomagają nawet rozmowy z dziwnymi sąsiadami.

Fabuła skupia się na tym, co dzieje się w drugim domu. Koralina musi poradzić sobie z problemem, który postawiono na jej drodze, a który ma być pułapką, zmuszającą ją, by została w tym drugim świecie. Nie jest to jednak przyjazny świat – jej drudzy rodzice chcą ją kochać i kuszą ją smakołykami i zabawkami, ale dziewczynka czuje, że nie są dobrzy. No i te ich oczy z guzików...

Koralina odkrywa wiele tajemnic drugiego domu. Jest to przerażający świat, który pełen jest niebezpieczeństw. Mała dziewczynka jest jednak odważna i sprytna, ma też zadanie, który musi wykonać. To od niej zależy, czy jej prawdziwi rodzice będą bezpieczni. W tym drugim świecie dziwne są nie tylko guziki zamiast oczu, lecz także gadające zwierzęta i nieszczęśliwe dziecięce dusze w lustrze. To świat iluzji, który ma specyficzny klimat podsycony grozą i niepewnością.

Poza niecodziennymi zdarzeniami i postaciami, są tu też wątki bardzo ważne, na które warto zwrócić uwagę. Jednym z nich jest problem braku czasu dla dziecka. Koralina jest doskonałym przykładem córki, której rodzice nie poświęcają uwagi. W rezultacie to ona musi zadbać o ich bezpieczeństwo. Dodatkowo pojawia się też wątek oceniania innych przez pryzmat pierwszego wrażenia – z jednej strony sąsiedzi dziewczynki są specyficzni, z drugiej to oni przeczuwają, że dzieje się coś złego w ich domu.

Koralina to powieść niezwykła. Bardzo klimatyczna, ale też wywołująca ciarki na plecach podczas czytania. To powieść dla młodszych czytelników, którzy lubią nutkę tajemniczości i grozy. Urokliwa, doskonale napisana i wymyślona, zaskakująca i wciągająca. To krótka lektura, ale niesamowicie treściwa. Jeśli nie mieliście okazji czytać, zachęcam serdecznie do sięgnięcia po tę książkę.

Mimo niewielkiej objętości, Koralina to wspaniała lektura dla młodszych i starszych, mroczna, lekko groteskowa, wciągająca od pierwszych stron. Nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco zachęcić ją do sięgnięcia po nią, zwłaszcza że niedawno ukazało się jej wznowienie w nowej, cudnej oprawie graficznej.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

Koralina jest dziewczynką dla której rodzice nie mają czasu. Znamy to z doświadczenia, jak nie swojego, to bliskich. Takie czasy. Trzeba pracować by utrzymać rodzinę. Nie chodzi tu o zaniedbanie dziecka z powodu lenistwa lecz pracoholizmu. Smutne. Szczęście dziecka powinno być priorytetem każdego rodzica. I nie piszę o tym szczęściu, które się czuje po otrzymaniu prezentu, lecz o poczuciu bliskości, bezpieczeństwa, przynależności do rodziny.

Książka krótka... Bardzo. 100 stron. Dla mnie mało. Mało opisów okolicy, postaci, uczuć. Oschle. A poczucie pustki przez dziecko jest tak rozległym tematem. Oglądałam bajkę Koralina. Bardziej mi się podobała, była bardziej efektowna, oddawała ból i tęsknotę dziewczynki. W książce było to opisane po macoszemu.

Koralina z rodzicami wprowadza się do nowego domu. Nudna okolica, zwariowane stare sąsiadki, cyrkowiec z myszami za ścianą, czarny kot, zapracowani rodzice i nudaaaaaaa Koraliny. Dziewczyna nie ma nic do roboty, więc tata proponuje jej policzyć okna i drzwi. W ten sposób bohaterka odkrywa drzwi, które są zamurowane. Jednak po pewnym czasie otwierają się i kuszą dziewczynkę wymarzonym światem. Na początku bohaterka jest zachwycona osobami w nim mieszkającymi, pysznym jedzeniem, a przede wszystkim tym, że ktoś się nią interesuje, mówi jej że ją kocha i jej potrzebuje. Jest jednak w tym wszystkim coś dziwnego... Brak postaciom żyjącym w świecie za drzwiami okien dyszy... czyli oczu. Koralina jest mądrą dziewczynką więc wyczuwa podstęp i stara się wycofać. gdy otrzymuje dość niecodzienną propozycję. Jednak powierzchowne ciepło nowej rodziny ją kusi do tego stopnia, że zaczynają się pojawiać kłopoty. Córka traci prawdziwych rodziców, rusza im na pomoc z wsparciem kota, zwariowanych sąsiadek i szalonego cyrkowca. Koralina mimo braku wsparcia najbliższych instynktownie wiedziała jak się zachowywać podczas starć, więc mimo młodego wieku jest dojrzałą osobą. Świetnie sobie poradziła, nie poddawała się. Wiedziała, że dla rodziny zaciska się zęby i walczy o jej bezpieczeństwo. Na koniec doceniła to co ma, doceniła starania rodziców, wiedziała, że nie można mieć do nich pretensji.

Książka do jednej kawy, lecz pozostaje w pamięci. Prowadzi do zadumy nad priorytetami ludzi dorosłych. Ważniejsza jest kasa? Zabawki dla dziecka? Czy może poczucie dziecka, że rodzice je kochają? Książka idealna dla tych, którzy nie mają czasu, bo dużo pracują. Jak pisałam 100 stron do kawy i można się zastanowić czy syn potrzebuje kolejki za 400 zł, a córka lalki za 500 zł, a może dzieci potrzebują buziaka, poczytania bajki na dobranoc, wspólnego spaceru czy słów-kocham cię.

Polecam. Watro.

Neil Gaiman – angielski pisarz, scenarzysta i redaktor, autor licznych powieści, opowiadań i komiksów fantasy, science fiction i grozy. W "Dictionary of Literary Biography" jest wymieniony jako jeden z najwybitniejszych żyjących pisarzy fantasy, urban fantasy i s-f. W Polsce uważany za postmodernistę, mimo jego wielokrotnych oświadczeń, że nie czuje się powiązany z tym nurtem.*

To już moje trzecie spotkanie z twórczością tego autora. Kolejny raz się nie zawiodłem.

Koralina wraz z rodzicami przeprowadza się do domu, w którym jest wiele okien i czternaście drzwi. Tylko jedne są zamknięte na klucz. A gdy dziewczynka w końcu przez nie przechodzi, to… przedostaje się do świata, w którym chciałaby żyć. Tyle że piękna rzeczywistość po pewnym czasie traci swój urok…

Na początku utwór był dla mnie bardzo dziwny i tajemniczy. Nie widziałem w nim głębszego sensu, ale przyznaję, że dobrze mi się go czytało. Po pewnym czasie klimat zmienił się na groźny i mroczny (za sprawą kreacji niektórych bohaterów oraz opisów świata ich otaczającego). Od tamtego momentu książkę czytało mi się szybko i dobrze. W pewnym momencie zakręciła mi się nawet łezka w oku. Napięcie narastało, coraz mniej stron pozostawało do końca, aż… doszło do finału, który troszkę mnie zaskoczył. Autor posługuje się lekkim i prostym językiem. Ma ON bardzo ciekawy i przyjemny styl pisania. Neil Gaiman bardzo dobrze oddał atmosferę, która panowała w mieszkaniu Koraliny.

„Ty naprawdę nie rozumiesz, prawda? - rzekła. - Ja wcale nie chcę wszystkiego, czego pragnę. Nikt tego nie chce. Nie tak naprawdę. Co to za zabawa dostawać wszystko, o czym się marzy, tak po prostu? Wtedy to nic nie znaczy. Zupełnie nic.”

Z jednej strony miałem wrażenie, że książka jest trochę baśnią, zaś z drugiej są też elementy charakterystyczne dla horroru, np. wywołanie uczucia strachu.

„Koralina” opowiada o rodzinie, która niby żyje razem, ale osobno. O potrzebie miłości i jakiejś desperacji w jej poszukiwaniu, aż dochodzi do niepożądanych wydarzeń. O tym, że najbliższe osoby zawsze się kocha i zrobi się dla nich wszystko.

Główna bohaterka to dziecko, które nie wyróżnia się spośród innych osób będących w jej wieku – jest naiwna, ciekawa świata, często pyta się o różne rzeczy i ufa obcym osobom. I to dziecko bierze udział w wydarzeniach, z którymi niejeden dorosły by sobie nie poradził. Gra va banque – dostanie to, co chce albo... Bardzo często ma ona bardzo ciekawe spostrzeżenia dotyczące ludzi czy świata.

Moim zdaniem jest to odpowiednia książka dla osób mających co najmniej osiem lat. Wydaje mi się, że dzieci mogą trochę się nawet momentami przestraszyć, ale Koralina nauczy ich, że na świecie istnieje zarówno dobro, jak i zło. Łatwiej będzie im się utożsamić z główną bohaterką, niż na przykład mi – osiemnastolatkowi.

Książka podobała mi się, ale niestety nie do końca mnie przestraszyła. Pod względem formy i przesłania jest świetna. To krótki utwór, który jest bardziej wartościowy od niejednej tzw. „cegiełki”. Najbardziej spodobał mi się pomysł oraz jego wykonanie. Kreacja świata również jest ciekawa – to miejsce mroczne, skrywające wiele tajemnic. Przesłanie do mnie dotarło. Z tego co wiem, powstał animowany film familijny, który opiera się na tej historii. Na pewno go obejrzę.

Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu MAG.

Tytuł: Koralina

Tytuł oryginału: Coraline

Autor: Neil Gaiman

Seria: Gaiman

Przełożyła: Paulina Braiter

Korekta: Urszula Okrzeja

Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński

Wydanie: VI

Oprawa: twarda (z wbudowaną zakładką-sznureczkiem)

Liczba stron: 103

Data wydania: 24.05.2017

ISBN: 978-83-7480-737-1

** Źródło – Lubimy Czytać

Wielokrotnie moi znajomi twierdzili, że Neil Gaiman ma na prawdę niezłe książki. Pod wpływem impulsu, na zakupach w Empiku, w oko wpadły mi wspaniałe okładki właśnie na jego dziełach. Od tamtej pory staram się poskładać całą serię, która zaczyna się właśnie „Koraliną”.

Poznajemy kilkuletnią Koralinę, która przeprowadza się wraz z rodzicami do domu po babce. Start opowieści niby nie wyróżniający się od innych za szczególnie, jednakże nie powodujący odrazy, by odłożyć tę książkę na bok, a wręcz przeciwnie, ciekawość pcha nas w kolejne strony. Zderzamy się tam z brakiem zainteresowania dzieckiem ze strony zapracowanych rodziców (zapewne bardziej z powodu zagwarantowania pociesze wszystkiego co potrzebne, niżeli jakiejś takiej złośliwości czy też głupoty), niewidzialnymi przyjaciółmi, pragnieniem doświadczania uczuć, których nie otrzymywało się od najbliższych, a także niczym nie pohamowaną ciekawością. Książka jak najbardziej z morałem i pouczeniem, ale czy tak do końca dla dzieci ?

Mroczna strona tej historii powodowała ciary na moim schorowanym kręgosłupie jeszcze długo po tym, jak łyknęłam te pozycję w ciągu kilku godzin. Spotykamy się z nieznaną równoległą rzeczywistością, w której wszelaką mocą jest Wiedźma, która nie dość, że więzi prawdziwych rodziców Koraliny to za wszelką cenę próbuje ją przekabacić, by ta została z nią na wieczność. Kiedy jednak wabienie smakołykami, zabawami i bezgraniczną miłością Drugiej Matki (jak sama siebie określa czarownica) nie pomaga, w ramach kary, więzi Koralinę po drugiej stronie lustra, gdzie nasza bohaterka spotyka inne dzieci, którym finalnie obiecuje uratować dusze.

Całokształt dzieła – zakład ze złą wiedźmą, pomoc uwięzionym duszom, ratowanie rodziców oraz przyjaciel Kot, który mimo swoistego sposobu bycia. pomaga nam na dobre i złe (jak wiadomo posiadaczom kotów, to kot ma nas, nie my kota) i inny szaro – bury rozmywający się świat, składają się na prawdę na wartą przeczytania historie. Doskonale opracowana fabuła, ukazanie problematyki w relacjach rodzic – dziecko, interesująca opowieść od pierwszych stron jest strzałem w dziesiątkę dla czytelników nie tylko młodszych, ale też i starszych.

Niezależnie od tego jak jednak bardzo podobał mi się owy mały horror, nie przeczytałabym tego na dobranoc własnym dzieciakom, prędzej zapodałabym im film :)

Z "Koraliną" zetknęłam się już jakiś czas temu w internecie. Miałam wtedy mieszane uczucia, co do tej książki i szczerze mówiąc, opis niezbyt mnie zachęcił. Do przeczytania namówiła mnie w znajoma, czego nie żałuję.

Wcześniej nie czytałam nic tego autora, jedynie oglądałam film "Gwiezdny pył".

"Koralina" jest krótką opowieścią dla młodych czytelników. Pewnie gdybym przeczytała ją w podstawówce, spodobała by mi się o wiele bardziej, niż teraz.

Dziewczynka, której imię jest często mylone z Karoliną wprowadza się z rodzicami do nowego domu. Za sąsiadów ma Szalonego Starca (który podobno ma mysi cyrk) oraz dwie stare panny, będące niegdyś aktorkami. Koralina bada całą okolicę, liczy drzwi, okna, niebieskie rzeczy. Jedne z drzwi się nie otwierają, jednak po jakimś czasie okazuje się, że skrywają świat równoległy różniący się tylko jedną rzeczą - wszyscy mają guziki zamiast oczu.

Jak dla mnie wszystko działo się nieco zbyt szybko, nie zrozumiałam, dlaczego wiedźma ze wszystkich dzieci na świecie chciała akurat Koralinę, tak samo jak nie wiem do tej pory, po co więziła inne osoby.

Całość czytało mi się lekko i przyjemnie, ale nie uważam książki za rewelacyjną. To jest po prostu urocza opowieść, którą szybko się czyta, ale nie pozostaje w pamięci na dłużej.

Nie wiem co jeszcze napisać na temat "Koraliny". Trudno ocenić mi książkę, która z jednej strony jest dobra, a z drugiej niezbyt mi się podobała. Nadal mam do niej mieszane uczucia, tak samo jak przed przeczytaniem.

Przeczytałam ją w zaledwie 40 minut i wiem, że będę do niej wracała. Mam ulubione fragmenty, własną interpretację i kocham także bajkę, która widziałam wiele lat temu i często ją oglądałam (w ogóle przy egzaminach jest świetna). Jest to opowieść mroczna, tajemnicza, która nas wciąga w sam środek siebie i odkrywa coraz więcej zaskakujących wydarzeń. Koralina przeprowadza się z rodzicami do nowego domu, gdzie znajduje tajemnicze drzwi. Drzwi te prowadzą do na pozór idealnego świata i drugich rodziców z guzikami zamiast oczu. Brzmi strasznie? Jeśli nie czytaliście - przeczytajcie. Myślę, że nikt nie pożałuje tego, że sięgnął po tę opowieść. Jedyny minus jaki mogę znaleźć to długość tej fantastycznej opowieści - liczy sobie ona zaledwie 100 stron, a niesie ze sobą treści z jakich morał może wyciągnąć nawet dorosły człowiek. ig - unirosbooks

Dzieci są z natury ciekawskie. Wejdą tam, gdzie nie wolno, dotkną tego, co ukryte i zbadają niezbadane. Nie potrafią znieść nudy i ochoczo popuszczają wodze wyobraźni. Nie boją się eksperymentów i poświęcą wszystko, by pomóc bliskim. Nie wierzycie? Poznajcie Koralinę.

Minipowieść, mieszcząca się w granicach fantasy, zaskoczyła mnie mrokiem i klimatem grozy. Oczywiście jest to porcja horroru dla dzieci (z pewnością nie najmłodszych, gdyż gwarantuje koszmary senne przez kilka tygodni) i przed podsunięciem jej własnej latorośli radzę samemu przeczytać. Autorowi nie można odmówić talentu i wyobraźni do kreowania niesamowitego świata fantazji.

Na nieco ponad stu stronach kryje się historia małej dziewczynki, która znajduje za ścianą alternatywny świat i musi wniknąć poza jego granice, by ocalić to, co dla niej najcenniejsze. Poznawaniu przygód Koraliny towarzyszy niepokój, graniczący z autentycznym strachem, a od samej książki nie można się oderwać. Mimo niewielkiej ilości stron autorowi udało się stworzyć konkretne, barwne postaci, otaczający ich świat i mroczna tajemnicę wymagająca rozwikłania. Wszystkie elementy fabuły współgrają ze sobą, a język autora trafi do każdego czytelnika. Jest na tyle prosty, by nie zdziwić najmłodszych i na tyle plastyczny, by oczarować dorosłych.

Nie znam pozostałych dzieł autora, ale jeśli książka uważana za jedną ze słabszych, zrobiła na mnie tak piorunujące wrażenie, to aż boję się wyobrażać sobie, jakie są pozostałe. Cóż więcej mogę napisać, po prostu przeczytajcie.

Podsumowując: Koralina okazała się bajką dla dorosłych, która przestraszyła mnie bardziej niż czytane ostatnio thrillery. Neil Gaiman, doskonale znany innym czytelnikom, dla mnie okazał się odkryciem roku. Podczas lektury niejednokrotnie poczułam dreszcz niepokoju i z każdą kolejną stroną coraz mocniej przecierałam oczy ze zdziwienia. Minie wiele czasu zanim pozycję te podsunę córce, ale bez wątpienia kiedyś ten moment nastąpi. I bez zastanowienia pozbyłam się z domu wszystkich czarnych guzików i zardzewiałych kluczy.

KORALINA – DRZWI DO MAGICZNEJ LEKTURY

Moja przygoda z „Koraliną” zaczęła się od znakomitego filmu, jaki powstał na jej podstawie. Nie sięgnąłem po niego dlatego, że powstał na podstawie dzieła Gaimana – autora, owszem, lubiłem, ale nie byłem jakimś jego wielkim fanem, a z powodu reżysera, który wcześniej nakręcił uwielbiane przez mnie „Miasteczko Halloween” wyprodukowane przez Tim Burtona. Minęło jednak wiele lat, zanim w moje ręce trafił powieściowy pierwowzór, ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Szczególnie, że to naprawdę znakomita książka dla dużych i małych.

Koralina wraz z rodzicami wprowadza się do nowego domu. Wszystko, co tu na nią czeka jest świeże, niezwykłe i interesujące. Nowi, czasami bardzo dziwni sąsiedzi zamieszkujący inne części budynku, wielki ogród otaczający go ze wszystkich stron, zwierzęta... Chociaż lato tego roku jest wyjątkowo zimne i brzydkie, zafascynowana wszystkim dziewczynka z ochotą bada to, co ją otacza. Kiedy jednak pewnego dnia deszczowa pogoda wymusza na niej zostanie w domu Koralina decyduje się sprawdzić co znajduje się w czterech ścianach. Szybko odkrywa, że jest tutaj dwadzieścia jeden okien, sto pięćdziesiąt trzy niebieskie przedmioty, i czternaście drzwi, z których jedne prowadzą donikąd, bo zostały zamurowane, kiedy podzielono budynek. Ale nie jest to wcale prawda. Jeszcze tej samej nocy dziewczynka przekonuje się, że coś, co wyszło zza nich przemyka po domu. Co to może być? Skąd się wzięło? Wkrótce odkrywa, że za drzwiami kryje się zupełnie inny świat. Miejsce będące lustrzanym odbiciem naszego, dziwne, ale wydające się być spełnieniem marzeń. Tu pełno jest smakołyków i dziwów, a rodzice, w odróżnieniu od jej prawdziwych, wiecznie zajętych pracą, naprawdę się nią interesują. Można by wręcz powiedzieć, że aż za bardzo, ale czy Koralina w porę zorientuje się co się dzieje? Czy uniknie tragedii? A może odegra w tym wszystkim jeszcze większą rolę niż kiedykolwiek mogłaby się spodziewać?

„Koralina” to taka gaimanowska wersja „Alicji w krainie Czarów”, przepuszczona przez filtr opowieści grozy i dziwactw, których nie powstydziłby się Tim Burton. Nie myślcie jednak, że to powtórka z rozrywki. Neil Gaiman nie zrobił remake’u historii o dziewczynce, która trafiła do magicznego świata – złożył hołd klasyce; i to hołd wzorcowy, który sam kiedyś będzie taką właśnie klasyką. „Koralina” zatem to znakomicie poprowadzona, świetnie napisana książka, która, jak to najlepsze dzieła dla dzieci, spodoba się także dorosłym. Zresztą czytelnik zależnie od wieku inaczej odczytywał będzie przedstawioną tu treść.

Co więcej Gaiman z prostej opowieści o małej dziewczynce i niezwykłym świecie zrobił rasową powieść grozy. Dla młodych, to prawda, nie przeraża więc, a jedynie niepokoi (podobnie zresztą, jak czyni to wiele baśni), ale jej klimat po prostu urzeka. I chociaż całość jest napisana prosto, a fabuła także nie należy do skomplikowanych, „Koralina” to jedna z tych książek, którą warto jest polecić każdemu. Nic dziwnego, że została nagrodzona Hugo i Nebulą dla najlepszej noweli, a także zdobyła Bram Stoker Award za najlepszą książkę dla dzieci. Szkoda tylko, że polska edycja nie zawiera onirycznych ilustracji Dave’a McKeana, z którym Gaiman pracował także przy „Sandmanie”, ale z drugiej strony to konkretne wydanie wygląda bardzo dojrzale i wprost zachwyca okładką, więc trudno jest na nie narzekać.

Jeśli więc szukacie znakomitej i mądrej książki dla młodszych czytelników, takiej, którą sami także przeczytacie z przyjemnością, sięgnijcie po „Koralinę”. Gaiman po raz kolejny potwierdził tu swoją pisarską klasę, a całość jest po prostu niesamowita. Polecam gorąco – ta książka to drzwi prowadzące do magicznej lektury.

[Adres usunięty]

Koralina, nie Karolina, razem z rodzicami przeprowadza się do nowego domu. Nie mieszkają tam sami. Nad nimi mieszka wąsaty staruszek, który zajmuje się tresurą mysiego cyrku, ale nikomu nie pozwala go zobaczyć. Szaleniec! Na parterze zaś mieszkają panna Spink i panna Forcible, które zajmują się hodowlą niezliczonej liczby starzejących się już szkockich terierów. Dawno, dawno temu były aktorkami, czym uwielbiają się szczycić i przekomarzać między sobą. Jednak dzień po przeprowadzce, gdy Koralina postanawia zwiedzić cały dom i przy okazji przeliczyć wszystko co możliwe, odkrywa coś niezwykłego. W nowym mieszkaniu jest dwadzieścia jeden okien i czternaścioro drzwi. Trzynaścioro z nich otwiera się całkiem zwyczajnie. Czternaste zaś zamknięte jest na klucz. Gdy Koralinie wreszcie udaje się je otworzyć, dziewczynka odkrywa przejście do innego świata. To jakby inny dom, ale ten sam, w którym mieszka z rodzicami. Okazuje się jednak, że pozory mylą. Początkowo nowo odkryte mieszkanie wydaje jej się cudowne. Pyszne posiłki i nowi... rodzice, którzy poświęcają jej więcej czasu niż jej właśni. Za wszelką cenę chcą sprawić, by Koralina została ich córeczką, której tak bardzo pragnęli. Chcą wprowadzić w niej diametralne zmiany, schować i nigdy nikomu nie oddać. W lustrach zaś kryją się nieszczęśliwe dzieci, zagubione dusze i coś jeszcze...

Neil Gaiman pisze książki lepsze, pisze książki gorsze, ale jednego nigdy nie można mu odebrać, nawet w tych kiepskich tytułach - magii. Niezwykłej, klimatycznej, w żadnym stopniu nie przypominającej tej z Harry'ego Pottera. Neil Gaiman ma swój własny styl, ten, za który go podziwiam. I choć "Koralina" nie do końca skradła moje serce, gdyż jestem już troszkę za duża na takie horrorki skierowane do dzieci, i za przesadę uważam opinie dorosłych, którzy zarzekają się, że niezmiernie bali się czytając tę powieść, to nadal uważam, że autor jest mistrzem w kreowaniu świata i budowaniu napięcia, klimatu grozy. "Koralina" właśnie tym mnie zaskoczyła. To dziecięce dark fantasy pobudza wyobraźnię i z pewnością przyczyniło się do wielu sennych koszmarów dzieciaków. A mnie zaintrygowało, wciągnęło i lekko rozczarowało, gdyż nastawiłam się na nieco mocniejszą powieść.

"Koralina" to zaledwie stu-stronicowa książka, od której nie sposób się oderwać. Tę książkę albo połyka się w całości albo porzuca po kilku stronach i nigdy się do niej nie wraca. Uważam też, że nie jest to najlepsza książka, gdy planuje się rozpoczęcie przygody z twórczością tego autora. No, chyba że ma się maksymalnie 13 lat!

Reasumując, ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, czy ta książka Neila Gaimana trafi do moich ulubionych. Z jednej strony świetny klimat, cudowny pomysł, a z drugiej za mało strachu. Przyznaję jednak, że niepokój w trakcie czytania był - i to nie raz! A więc "Koralina" to dobra książka. Kolejna z serii w nowych okładkach Dark Crayon. Przepiękna, twarda oprawa robi swoje. Książka prezentuje się pięknie. To już kolejna z tej serii w mojej biblioteczce. Nie spocznę dopóki dopóty nie zbiorę całej kolekcji! U mnie również trafia do polecanych!

Izabela Nestioruk

Dom jest miejscem, które kojarzy nam się z bezpieczeństwem i rodziną. Tam nikt nam nie zrobi krzywdy, zawsze będziemy mogli liczyć na wsparcie i miłość najbliższych. Jest to coś pewnego i oczywistego dla większości z nas. Jednak nie każdy dom jest tak przyjemny i przytulny. Niektóre mieszkania są puste i pozbawione jakiegokolwiek wydźwięku miłości i radości. Każdy jest zajęty sobą, własną pracą i problemami. Nie ma czasu dla dzieci, a one pozostają samotne...

Koralina wraz z rodzicami przeprowadza się do starego domu. Są wakacje, ona jest oddalona od wszystkich swoich przyjaciół. Jej rodzice są pochłonięci swoją pracą i nie poświęcają jej w ogóle czasu. Musi sama znaleźć sobie zajęcie, dlatego postanawia zostać badaczem. Zwiedza okolice domu oraz odwiedza sąsiadów, odkrywając dziwne fakty o nich. Wszystko się zmienia, gdy na dworze zaczyna padać deszcz i dziewczynka musi pozostać w mieszkaniu. To właśnie wtedy zaczyna je dokładnie oglądać i odkrywa dość zaskakującą rzecz. Czy Koralina jest w stanie pokonać swoją ciekawość? Czy prawdziwa miłość rodzicielska istnieje naprawdę czy tylko w pragnieniach dzieci?

Oglądałam kiedyś ekranizację "Koraliny". Wtedy nie zdawałam sobie w ogóle sprawy, że jest to animacja na podstawie książki. I jak mam być szczera, to bardzo mi się nie podobała. Była z pogranicza horroru dla dzieci, co mnie przerażało bardziej niż typowe horrory, z którymi na co dzień spotykamy się w telewizji. Jednak kiedy się dowiedziałam, że jest to powieść Gaimana, czyli w moim umyśle tego od "Gwiezdnego pyłu", od razu zapragnęłam zapoznać się z literacką wersją tej historii. Byłam ciekawa, jak naprawdę ujął to pisarz, którego uważam za wybitnego. "Koralina" spełniła wszystkie moje oczekiwania, lecz nadal nie należy do moich ulubionych opowieści.

Muszę przyznać Neilowi Gaimanowi, że zawsze potrafi mnie zaskoczyć. Co by nie napisał, to i tak jest to oryginalne i niepowtarzalne. Używa w swoich powieściach podobnych motywów, ale mimo to zachowuje unikatowość każdej książki. Są one od siebie tak odmienne, że po prostu nie mam pojęcia, skąd pisarz bierze na nie pomysły. Raz spotykamy się z opowieścią pełną gwiazd, innym razem z horrorem, a jeszcze następnym obserwujemy bogów, którzy nie chcą zostać zapomniani. Nie mogę skojarzyć, by jakikolwiek inny pisarz ośmielił się, aż tak przekraczać własne granice wyobraźni.

Jak już nieraz i nie dwa wam wspominałam, Gaiman wykazuje się bardzo charakterystycznym stylem. Za każdym razem gdy zapoznaję się z jego książkami, czuję się, jakbym wracała do dobrze znanej krainy, gdzie spotka mnie wiele przygód, o których nawet nie śniłam. Będę powtarzać w nieskończoność, że jest to wybitny baśniarz, nie bojący się żadnego tematu. Opowiada z pasją i pełnym zaangażowaniem. Wierzy w to, co mówi i sprawia, że my też chcemy w to uwierzyć. Wszystkie jego historie to po prostu wielkie metafory – nasze rzeczywiste życie ukryte za zasłoną magii i marzeń dzieci oraz dorosłych. Gaiman sprawia to wszystko za pomocą języka, który po prostu uwielbiam. Nie jest ON wyjątkowo skomplikowany, ale za to wymagający. Pisarz daje wiele od siebie i tego również wymaga od nas.

Fabuła "Koraliny" jest wyjątkowo mroczna. I tym razem nie jest to ten przyjemny rodzaj skrywania tajemnic, który odczuwałam podczas czytania "Księgi cmentarnej". Jest to horror w prawdziwej odsłonie, choć nie czuje się tego od pierwszych stron. On ma nas przerazić i dać wiele do myślenia. Trzyma w napięciu i sprawia, że chcemy dalej czytać, bo musimy dowiedzieć się, jak potoczą się losy Koraliny, jednak jesteśmy tym też zbyt przerażeni, by przewracać kolejne strony książki. Nie da się dokładnie przewidzieć, co się stanie. Możemy się spodziewać dobrego zakończenie, ale w takim samym stopniu również złego, wręcz tragicznego. Oczywiście "Koralina" to nie jest powieść Stephena Kinga, która zmraża krew każdemu. Co nie zmienia faktu, że ma w sobie więcej z horroru niż bajki.

Każdy bohater jest przedstawiony karykaturalnie, co ja osobiście uwielbiam i bardzo doceniam ten zabieg. Jest ON na granicy fantazji, ale też zbyt bolesnej prawdy, by mówić ją na głos. Sama Koralina też jest niezwykłą postacią, lecz niestety nie polubiłam jej zbytnio. Była zbyt wścibska. To nie była ta ciekawość, która ciągnie dzieci, tylko wręcz chore odkrywanie świata i zaspokajanie nudy. Niemniej podziwiam ją za odwagę. Potrafiła walczyć o swoje, nie poddawała się nawet w najtrudniejszych sytuacjach i dokładnie wiedziała, czego chce. A jest to rzadkie wśród baśniowych bohaterów. Największą moją uwagę zwrócił Kot. Po prostu jestem nim oczarowana. I nie chodzi dokładnie o sam jego charakter, tylko kreację jego postaci. To co ukazał Gaiman na podstawie zwykłego zwierzęcia przekracza czasami moje granice wyobraźni.

Tematyka jest mieszanką wszystkiego – przerażająca i przeurocza. To co ukazuje gryzie się ze sobą dokładnie tak jak w naszym prawdziwym życiu. Możemy tam zaobserwować pozory, ale również bezwarunkową miłość dziecka, które nawet gdy zostanie zdradzone nadal jest gotowe oddać wszystko za ten pierwiastek najpiękniejszego uczucia na świecie.

"Koralina" jest kolejną powieścią Gaimana, w której można rzecz, że się zakochałam. Nie jest ona jego najlepszą książką, co nie zmienia faktu, że i tak wybitną. Jeśli jesteście otwarci na świat i lubicie poznawać to co nieznane i często zapomniane, jest to opowieść stanowczo dla was.