Kocham tylko tak

Dla mnie ta powieść od Wydawnictwa Kobiecego to bestseller. Nie mogłam zebrać myśli po przeczytaniu. Jednocześnie czułam się szczęśliwa i bardzo smutna. Historia przepiękna, druzgocąca i prawdziwa.

Główną bohaterką opowieści jest Emerson, która pracuje w cukierni. Jej życie jest spokojne, a swoją pracę wykonuje bardzo rzetelnie. Pewnego dnia dostarcza starszej kobiecie zamówione ciastka i tam poznaje jej syna Josha. Dowiaduje się, że mężczyzna prowadzi zajęcia z terapii artystycznej, ale dziewczyna nie jest tym zainteresowana. Emerson unika sztuki, która przypomina jej o najgorszym momencie z jej życia. Będąc jeszcze w liceum wraz ze swoim przyjacielem Merekim myślała, że jej życie będzie cudowne. Że będzie mieć u boku ukochanego i będzie mogła zaistnieć w świecie artystycznym. Jednak pewnego dnia ta dwójka zostaje napadnięta zaraz po tym jak Emerson po raz pierwszy udało się sprzedać jej pierwszy obrazek. To zdarzenie wywróciło ich świat do góry nogami...

Nie sądziłam, że „Kocham tylko tak” tak mi się spodoba. Myślałam, że będzie to po prostu lekka i prosta książka, która nie sprawi, że popłaczę się jak ten przysłowiowy bóbr. Jednak okazało się inaczej. Płakałam... Nie chcę też spojlerować Wam o tym, co się dzieje w tej książce, ponieważ to jest klucz tej lektury. To ona sprawia, że jest tak piękna, gdy odkrywamy jaka jest prawda i trudno nam zaakceptować te wydarzenia. Emerson to dziewczyna, która bez wątpienia przeżyła traumę i trudno jej wrócić do normalnego życia. Mereki to dla mnie bohater, który skradł moje serce już od pierwszej chwili, gdy się pojawił, a Josh? On był opoką i spokojem, której potrzebowała Emerson. Autorka w powieści pięknie pokazała emocje, które się ze sobą przeplatają. Mamy wiele radości, które przechodzą w stan zwątpienia i wielki smutek - powiedziałabym nawet, że w pewnych momentach rozpacz. Nie mogę też za dużo opowiedzieć o bohaterach, bo znowu mogłabym zaspojlerować coś z fabuły, gdyż ich zachowania i to jak żyją bardzo się ze sobą łączy.

Styl książki jest lekki i prosty, a czyta się ją szybko. Trudno też oderwać się od tej historii, bo to nie tylko chodzi o to jaka jest ta opowieść, ale to, co ma przekazać. Czytając „Kocham tylko tak” wzruszyłam się nad ukazaniem kruchości życia. To też pokazanie jak człowiek radzi sobie z własnymi demonami, których nie może się pozbyć z głowy i z serca. Dojrzewanie oraz znajdywanie szczęścia w najmniejszych rzeczach to to, co tę powieść wyróżnia na tle innych. Bardzo emocjonalna książka.

Czy polecam? Oczywiście! Jeśli szukacie powieści, które chwytają za serce, które wydają się banalne z opisu, to jak najbardziej. Uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy, a do tego „Kocham tylko tak” ma przepiękną okładkę. A ja zastanawiam się czy czasem nie zakupię książki w języku angielskim. Pragnę ją mieć w dwóch wydaniach i będę polecała ją każdemu.

[Adres usunięty]

Nie wszystko złoto, co się świeci.

To powiedzenie z pewnością odnosi się do wielu książek, które kuszą potencjalnych nabywców piękną, oryginalną okładką, która jednak ukrywa dość słabą zawartość. Pierwszym przykładem jaki przychodzi mi a myśl są „Wyśnione miejsca” Brenny Yovanoff. Pomimo fenomenalnej okładki, która od razu skradła moje serce, książka kompletnie nie umiała się wybronić fabułą. Była nudna i kompletnie nieprzemyślana, przez co awansowała do rankingu największych książkowych rozczarowań.

Co prawda, „Kocham tylko tak” nie rozczarowało mnie aż tak bardzo, ale nie da się ukryć, że oczekiwałam czegoś więcej.

Piękna i wzruszająca historia o wychodzeniu z ciemności i próbie pogodzenia się z tym, co już nie wróci.

Emerson Hart poznała Merikiego, kiedy miała zaledwie dziesięć lat. Połączyła ich wielka przyjaźń, która z biegiem czasu przerodziła się w miłość. Kiedy dziewczyna dorosła, pewnego dnia utraciła wszystko, co było jej drogie, a Meriki nie był już chłopcem, którego pokochała.

Emerson nie może zrozumieć, dlaczego wszystko się zmieniło. Wtedy w jej życiu pojawia się Josh, który przypomina jej Merikiego. Serce Emerson zaczyna się otwierać, chociaż wydawało się, że tylko jeden chłopak ma do niego klucz. Ten, którego naprawdę kochała.

Ta historia trafi prosto do Waszego serca. To opowieść o dojrzewaniu, wybaczaniu i odnajdywaniu siebie, kiedy wydaje się, że wszystko jest już stracone.

Cała historia podzielona jest na dwie części – przeszłość i teraźniejszość. Podoba mi się to, że autorka obu tym częściom poświęciła tyle samo uwagi. Często jest tak, że jakaś historia bazuje na jakimś wydarzeniu z przeszłości. Jednak autorzy książek przeważnie nie przywiązują do tego wydarzenia zbyt dużo uwagi i poświęcają na nią kilka początkowych stron czy też jeden rozdział. W przypadku „Kocham tylko tak”, autorka dopracowała obie części.

Jak łatwo wywnioskować z opisu fabuły, mamy tu do czynienia z trójkątem miłosnym (dość nietypowym, ale jednak). Wątek Merikiego i Emerson jest dość ciekawie poprowadzony. W pewnym momencie autorka zyskała u mnie dużego plusa, wprowadzając do fabuły pewien element zaskoczenia. Z kolei zaś wątek Josha i Emerson był jak dla mnie trochę przerysowany. Taki cukrowy i bajkowy. A może po prostu artyści nawet zakochują się w sposób wyjątkowy?

Sami bohaterowie byli dość sympatyczni, choć nie wydaje mi się, żeby pozostali w mej pamięci na dłużej. Emerson to oddana i wierna, choć zagubiona duszyczka, Meriki – milczący ale niezastąpiony przyjaciel, no i oczywiście Josh – typowy artysta romantyk. Taki misz – masz wszystkiego.

Równie ważnym motywem w tej książce jest motyw sztuki. Dzięki niemu wątek miłosny nie jest wypchnięty na pierwszy plan. Co prawda nie był ON nudny, ale nie zachwycił mnie tak jak np. w „Confess” Colleen Hoover. W tamtej książce dało się wyczuć tą niezwykłą więź między sztuką a człowiekiem.

Biorąc pod uwagę artystyczny klimat tej historii, oczekiwałam bardziej epickiego finału. A tu chyba bardziej już schematycznie być nie mogło. Szkoda.

Ogólnie rzecz biorąc tą książkę czyta się dość lekko. Owszem, czasem fabuła jest trochę monotonna, ale nie było aż tak źle, bym musiała na jakiś czas odłożyć książkę. Ci co oczekują jednak jakiejś wartkiej akcji, mogą być rozczarowani, gdyż pojęcie „akcja” w tej książce jest dość znikome.

„Kocham tylko tak” to historia opowiadająca o potędze miłości, która wiele daje, ale również dużo odbiera. Nie było to złe, ale po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów, spodziewałam się, że ta historia bardziej mnie poruszy, a nie że będzie to zwykła „poczytajka” na jeden wieczór.

Moja ocena: 7/10

[Adres usunięty]

LOJALNA BOHATERKA I… TRÓJKĄT?

Historia przedstawiona z perspektywy głównej bohaterki rozgrywana jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Wątki z przeszłości, dotyczące niełatwego dzieciństwa i kojącej przyjaźni, konsekwentnie rzutują na teraźniejszość, przepełnioną trudnymi wyborami, dylematami, bagażem bolesnych doświadczeń, ale i nowych perspektyw. Emerson to dziewczyna z duszą artystki, raczej tłumiąca własne talenty, pozytywna, pomocna, rozdrapująca rany przeszłości. Trudniąca się ozdabianiem babeczek w cukierni, podczas jednej z dostaw do domu poznaje Josha, który zdaje się podzielać jej pasję dotyczącą sztuki. Mężczyzna pod wieloma względami może przypominać bezgranicznie oddanego Merekiego. Tego, któremu zaufała i oddała całe swoje serce. Czy zatem w powieści mamy do czynienia z trójkątem? Gwarantuję Wam, że nie warto się zrażać i sugerować tym faktem. To nie jest zwyczajny trójkąt, a główna bohaterka nie jest niezdecydowaną, niedojrzałą emocjonalnie egoistką. Wręcz przeciwnie.

O MIŁOŚCI WIECZNEJ

Pada słowo „kocham” w tytule powieści, więc nietrudno się domyślić, że to książka o miłości. Nie tej fizycznej, skupionej na pożądaniu czy wielkich namiętnościach. Ta bywa płytka, zarówno w życiu, jak i w literaturze. Kate Sterritt postawiła na obraz uczucia skupionego na czymś więcej, na zaufaniu, zawierzeniu, uwielbieniu, na akceptacji i wsparciu – bo właśnie z tego składa się portret potęgi prawdziwego oblicza kochania. Jak zatem w tym wszystkim odnajduje się wspomniany trójkąt? Jest roztargniona Emerson, przybierająca dziwną postać, coraz bardziej frustrująca więź z Merekim i warte podarowanej szansy uczucie Josha. Przyznam, że zdemaskowałam największy element zaskoczenia tej powieści przed czasem, w wyniku czego nie spadłam z krzesła ze zdziwienia. Ale… nie odebrało mi to przyjemności czytania i nie wpłynęło na jakość przeżywanych emocji, które wciąż były żywe i wielkie.

PEŁNA EMOCJI

„Kocham tylko tak” to jedna z tych książek, które nie tylko się czyta, ale które się czuje. Umiejętna kreacja pozyskujących serce odbiorcy bohaterów angażuje w treść, w wyniku czego podawane jak na tacy, kolejne dramaty czy radości, pozostawiają po sobie ślad. Historia o przyjaźni, o akceptacji niespodzianek fundowanych przez los, o różnych obliczach życia, wybaczeniu - przeplatana wątkami dotyczącymi sztuki, zasługuje na ten rozgłos, który zrobiono wokół niej chociażby w sieci. Uważam, że każdy powinien mieć szansę ją przeczytać. Ja z pewnością nie jestem rozczarowana.

Więcej na: [Adres usunięty]

Kocham tylko tak to przejmująca opowieść o desperackiej próbie odnalezienia siebie w świecie, w którym chciałoby się nie istnieć. To również historia o niezwykłej miłość, niewiarygodnej przyjaźni i potężnej sile pasji, która potrafi uleczyć, jeżeli tylko w pełni się jej oddamy. Polecam, bo choć minimalnie przewidziałam pewne wątki, to jednak czytałam zaangażowaniem, z zapartym tchem i momentami ze łzami w oczach.

[Adres usunięty]

WIELKIE ZASKOCZENIE

Przez większość książki miałam wrażenie, że recenzja, którą właśnie piszę, będzie tą negatywną. Wiele mi zgrzytało, a w szczególności główna bohaterka i jej zachowanie. Trójkąty miłosne nigdy nie należały do moich ulubionych, więc byłam wściekła widząc, że Emerson się w coś takiego pakuje. Jak jednak możecie się domyślać, stało się coś, co zmieniło moje zdanie. Co? Przeczytałam tę książkę do końca, nie pozwalając, by moje pochopne oceny z góry przekreśliły daną historię. W pewnym momencie bowiem wszystko zostało wyjaśnione - karty wyłożono na stół i wszystko zrozumiałam. Zachowanie bohaterki zaczęło mniej denerwować i trójkąt miłosny jakoś mniej przeszkadzał. Ale co takiego zmieniło moje zdanie? Nie zdradzę, przekonajcie się sami. Ja dodam tylko, że taki zwrot akcji był całkiem niezłym rozwiązaniem i uratował moją opinię o tej książce, bo ten wątek został całkiem zgrabnie poprowadzony. Dzięki temu będę o niej myślała zdecydowanie bardziej pozytywnie, niż w początkowych stadiach lektury.

Jakie były zgrzyty? Mam wrażenie, że trochę zbyt szybko się to wszystko stało, nasza bohaterka zbyt łatwo pakuje się w ramiona Josha (bo umówmy się, to żaden spoiler, skoro już opis okładkowy zapowiada, że Josh wejdzie pomiędzy Emerson a Merekiego). Autorka mogła też sobie darować sceny seksu, ale dziękuję, że nie była w nich aż tak wylewna i nie opisywała ich ze wszelkimi szczegółami - nie jestem fanką erotyki w książkach.

Ostateczne odczucia więc mam mieszane - było trochę elementów na tak i trochę na nie. Kilka rzeczy mnie denerwowało, a kilka jak najbardziej wzruszyło.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na dwie części: pierwsza z nich jest zdecydowanie krótsza i opowiada przeszłość dziewczyny, zaś druga - jej teraźniejszość. W ramach obu części mamy jeszcze podział na numerowane rozdziały, w których narrację powierzono Emerson. W pewnym stopniu pomaga nam to poznać lepiej bohaterkę, ale z czasem okazuje się, że ma ona przed nami więcej tajemnic, niż by nam się mogło wydawać.

Jeśli chodzi zaś o styl pisania, to z jednej strony był prosty w odbiorze, ale z drugiej nie pasowało mi kilka zwrotów. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, ale momentami bohaterka brzmiała tak... małomiasteczkowo? "Gdyśmy" i tym podobne. Nie jestem jednak pewna, czy to jakiś nawyk tłumacza, czy po prostu miało to ukazać korzenie dziewczyny. Mi niestety trochę to zgrzytało, nawet jeśli nie było w tym żadnych błędów językowych.

PODSUMOWUJĄC

Kocham tylko tak to książka, o której nie bardzo wiem co myśleć. Z jednej strony pojawiło się trochę zgrzytów, o których zresztą wspomniałam wyżej, a z drugiej było to zaskakujące zakończenie, którego się całkowicie nie spodziewałam. Patrząc jednak na całokształt, zakwalifikowałabym tę powieść do typowych romansów, więc jeśli takiej książki oczekujecie, to warto sprawdzić, czy będą to Wasze klimaty. Jeśli jednak potrzebujecie czegoś więcej, to może Wam czegoś w tej historii brakować. Miłość, strata, druga szansa - tak opisać można tę opowieść w kilku słowach. Ja mam co do niej neutralne odczucia, a jakie będą Wasze? Dajcie znać po lekturze!

Tekst pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

Wysokie oceny na Goodreads i Lubimy czytać (odpowiednio 4.17 i 7.99), przyjemna dla oka i baaaardzo wakacyjna okładka, do tego całkiem intrygujący opis - "Kocham tylko tak" Kate Sterritt wydawało mi się solidnym kandydatem do miana najlepszej książki na lato 2018.

Wiem już jednak, że jedynie na "wydawało mi się" się skończy.

Emerson poznała Merekiego gdy byli jeszcze dziećmi. Na początku łączyła ich "tylko" przyjaźń, ale im starsi się stawali, tym silniejsze były ich uczucia. Zostali więc parą, a przyszłość, którą planowali, wydawała się być niemal na wyciągnięcie ręki.

A wtedy coś się wydarzyło.

Coś, co podzieliło Emerson i Merekiego. Coś, co sprawiło, że między nimi pojawiła się przepaść i przerażająca cisza, a sama Emerson zaczęła dostrzegać w Joshu, przypadkowo poznanym mężczyźnie, kogoś więcej.

Czy można jednak kochać - tak prawdziwie - więcej niż raz...?

Powiem wprost - oczekiwałam od tej książki znacznie więcej niż finalnie dostałam. Spodziewałam się czegoś, co wstrząśnie mną tak bardzo jak "Promyczek" Holden; czegoś, co zmiażdży mnie emocjonalnie z subtelnością walca drogowego i czegoś, co po prostu na dłużej ze mną zostanie. W końcu właśnie to obiecywały te wszystkie optymistyczne recenzje, prawda?

No właśnie. Doceniam oczywiście pomysł Sterritt na fabułę i na, hm, chowany przez nią za pazuchą plot twist, ale kurczę, pani Sterritt, trochę logiki! Mniej więcej po czterdziestu, może pięćdziesięciu stronach do głowy przyszło mi rozwiązanie całej zagadki, ale że kolejne zdarzenia całkowicie je negowały, to je wykluczyłam. Tymczasem nieco później okazuje się, że BUM, to rozwiązanie JEDNAK jest tym właściwym i nic to, że niektóre wydarzenia mu przeczą, pf, kto by się tam przejmował tym, żeby książka trzymała się przysłowiowej kupy -_- Do tego niemiłosiernie przeszkadzało mi poetyzowanie na siłę i górnolotne frazy wsadzane w usta dzieci (czy też nastolatków); momentami było ckliwie aż do przesady, niestety. Nie wiem czy to kwestia tłumaczenia, czy po prostu autorki, ale styl Sterritt - w moim odczuciu - jest mało swobodny. Brakuje jej tej lekkości pióra, którą tak cenię, jest za to za bardzo "podręcznikowa". Bohaterowie wypowiadają się niczym żyjący w czasach epoki Romantyzmu, a tempo ich relacji (zwłaszcza Josha i Emerson) jest szybsze niż bolid Formuły 1.

I nie, wcale nie przesadzam.

Plus należy się jednak za próby wplecenia do książki elementów związanych ze sztuką, w miarę zgrabne zakończenie i niezły w gruncie rzeczy zamysł na historię. Co prawda szkoda, że nie wyszło tak świetnie jak wyjść miało, ale cóż...

Doceniam intencje ;)

"Kocham tylko tak" Kate Sterritt to momentami zbyt ckliwa historia

miłosna, która prawdopodobnie spodoba się fankom niezbyt realistycznych opowieści i która - jestem prawie pewna - podbije serca miłośniczek "Tysiąca pocałunków" Tillie Cole. Jest za bardzo patetyczna i troszkę niedopracowana jeśli o przebieg wydarzeń chodzi. Kate Sterritt ma zdecydowanie dobre pomysły, ale nie umie ich niestety umiejętnie rozwijać.

A szkoda.

Emerson nigdy nie miała idealnego życia. Jej mama się nią nie interesowała, a ojca nigdy nie poznała. Jej przybrany brat uprzykrza jej życie. Dziewczyna marzy jedynie o tym, aby jak najszybciej wyrwać się ze swojego rodzinnego miasta i zacząć nowe życie wraz ze swoim najlepszym przyjacielem Merekim. Na drodze już dorosłej Emerson staje Josh. Dzięki chłopakowi jej serce znowu zaczyna szybciej bić. Czy dziewczyna pozwoli swojemu sercu otworzyć się na nową miłość?

"Kocham tylko tak" jest jedną z książek, które od pierwszego spojrzenia na nie przyciągają uwagę swoim wyglądem. Trzeba przyznać okładka tej historii, jest niesamowicie urocza. Przyciąga wzrok. Poniekąd sięgnęłam po tę pozycję ze względu na grafikę. Musicie to przyznać, książka prezentuje się niezwykle letnio.

Długo zwlekałam z sięgnięciem po tę pozycję. Sama nawet nie wiem czemu. Wszyscy dookoła zaczęli ją zachwalać i mówić, jaka jest świetna a mi raptownie odeszła ochota na czytanie jej. Jednak po kilku dniach powróciła mi ochota na nią, więc bez zastanowienia sięgnęłam po tę lekturę i nie zawiodłam się!

Cały czas czytając książkę, miałam wrażenie, że zaraz coś się wydarzy. Pewna kochana osóbka ostrzegła, że w książce pojawi się wątek, który nie do końca może mi się spodobać (nie zdradzę Wam, o co konkretne chodzi), przez co bałam się, co autorka wymyśliła, a czytając, siedziałam jak na szpilkach i czekałam, kiedy nastąpi ten moment.

Mogłoby się wydawać, że książka jest lekka, przyjemna i nic niewnosząca do naszego życia. Ot historia jakich wiele już wydanych na naszym rynku wydawniczym, ale nie. Ta historia ma w sobie coś poruszającego i chwytającego za serce.

"Kocham tylko tak" to książka, która porusza i chwyta za serce. Autorka przedstawia nam historię miłości i starty, która nie zawsze jest łatwa. Moim zdaniem jest to piękna, ale też dość trudna powieść. Cieszę się, jednak że po nią sięgnęłam, bo zdecydowanie było warto.

Podziwiam pomysł autorki na to, jak poprowadziła pewien wątek w tej książce. Czytałam ją najspokojniej w świecie i myślałam, że nic już nie jest w stanie mnie zaskoczyć, aż tu nagle nastąpił jeden wielki zwrot akcji. Naprawdę!! Czegoś takiego się nie spodziewałam, ale niesamowicie się cieszę, że autorka na to wpadła (swoją drogą podziwiam też ten pomysł), bo dzięki temu książka nie jest całkowicie przewidywalna i nudna.

No dobrze wspomniałam, że książka nie jest tak do końca przewidywalna dzięki pewnemu wątkowi. Jednak myślę, że część książki jest odrobinę banalne. Autorka jak w większości romansów w swojej książce kieruje się pewnymi schematami.

Kate Sterritt jak na autorkę romansów przystało, cechuje się bardzo lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem. Mimo że książka porusza i chwyta za serce, a także porusza temat straty, jest lekka. Dzięki prostemu piórze autorki historia praktycznie sama się czyta. Zdecydowanie polecam fankom romansów. Moim zdaniem lektura jest idealna na wakacyjny dzień spędzony na plaży lub na upalny dzień spędzony w cieniu z lemoniadą w dłoni.

~Zaczytana Anielka~

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Emerson nie miała najłatwiejszego dzieciństwa. Mieszkała z matką, przyszywanym bratem i ojczymem. I muszę przyznać, że matka oraz jej starszy przyszywany brat, Trent, byli okropni. Trent jej dokuczał, potrafił dać z jej liścia przy jej matce, a ta nawet nie reagowała. Ba, potrafiła przyznać mu nawet rację. No i według niej dziewczynka w przyszłości powinna wyjść za kasiastego mężczyznę, tak będzie najlepiej.

"Są ludzie, którzy przez chwilę lub przez całe życie starają się podciąć ci skrzydła, podczas gdy inni pomagają ci w nauce latania."

W tym trudnym okresie poznała Merekiego - chłopaka, który lubił wędkować. Zaprzyjaźnili się i szybko stali się nie rozłączni. Mereki bronił ją przed innymi, a z czasem ta dwójka się zakochała w sobie. Mieli plany, by zaraz po szkole wyjechać na studia. Dopingował Emerson w sztuce, bowiem dziewczyna była artystką.

Ale wszystko się zmieniło, kiedy na nich ktoś napadł, a ją prawie zgwałcili. Od tego wydarzenia mija pięć lat. Nic nie jest takie jak było, a na drodze Emerson pojawia się Josh, który budzi w niej na nowo uczucia. Ale czy Emerson będzie w stanie porzucić Merekiego?

Musicie mi uwierzyć, że jeśli przeczytaliście ten opis, to nie do końca ON mówi prawdę. Z tym na książce jest zupełnie tak samo. Wydaje mi się, że jest to celowy zabieg, ja go też zastosowałam, bo kiedy prawda wyszła na jaw byłam w szoku. I to mnie złamało.

"Jeśli zbudujesz wieżę życia z rzeczy, które cię uszczęśliwiają, twoje życie będzie pełne barw i światła, ale jeśli zlekceważysz swoje pasje i nie będziesz inwestować w odpowiednie rzeczy i odpowiednich ludzi, życie będzie płaskie i nudne. Będziesz żyć w ciemnościach."

Emerson jest zagubiona. Nie rozumie, co się stało, że między nią a Merekim nie jest tak jak dawniej. Czuje się samotna, a przecież wciąż go kocha tak jak kiedyś. To przecież ON był jej pierwszym we wszystkim. Porzuciła sztukę, pracowała w różnych miejscach, a teraz piekła i dekorowała babeczki. Dzięki tej pracy poznaje Josh'a, bowiem jego matka jest klientką Emerson. Od pierwszej chwili między nimi iskrzy. Kobieta boi się swoich uczuć, uważa, że nie powinna, bo przecież ma miłość swojego życia. Ale Josh zaprasza ją na zajęcia ze sztuki terapeutycznej. A ona w końcu na nie się udaje. Tam powoli wraca do żywych, powoli otwiera się na nowo na sztukę. A Josh próbuje się z nią umówić.

Josh jest uparty i jeśli chodzi o Emerson to łatwo się nie poddaje. Coś w niej go intryguje. Kilka razy próbuje się z nią umówić, aż w końcu zrządzenie losu sprawia, że mu się udaje. Jest opiekuńczy, dużo potrafi wyczytać z zachowania czy gestów. Ciężko mu zrozumieć dziewczynę, bowiem ta raz się przed nim otwiera, by za chwilę na nowo zamknąć. Jednak ich uczucia zmierzają w tę samą stronę, ale czy Emerson będzie potrafiła podjąć właściwą decyzję?

A Mereki? Powiem szczerze, że go nie znosiłam. Zastanawiałam się, co takiego się stało w między czasie, że tak bardzo się zmienił? Nie odzywał się do Emerson, nie okazywał jej uczuć, przez większość dnia pracował. Potrafił ją ignorować. Był totalnym przeciwieństwem tego Merekiego z dzieciństwa. Jednak kiedy prawda wyszła na jaw, złamała mi serce. I niestety, nie zostało poskładane na nowo, bo się nie dało. Spojrzałam na tę historię zupełnie inaczej.

"Niczyje życie nie jest czarno-białe. Wszyscy mamy swoje szare strefy - niepewność, wady, niedoskonałości, tajemnice. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i w tym kryje się piękno."

Styl Kate Sterritt jest prosty i łatwy w odbiorze. Doskonale przedstawiła uczucia Emerson, z którymi musiała się zmierzyć. Nie zdarzyło mi się, bym kartkowała strony.

Pod koniec książki płakałam. Cała historia jest bardzo emocjonalna i do tej pory nie mogę przestać jej przeżywać. Kocham tylko tak pokazuje, że miłość może dawać, ale może również wiele odbierać.

"Myślę, że po niektórych stratach nie sposób jest dojść do siebie. Choćbym nie wiem, co robiła i jak się starała podążać do przodu, ból jest zbyt wielki i umysł nie pozwala, by serce wyzdrowiało."

Rozpoczynając, chciałam powiedzieć, że po cichu modliłam się, żeby ta książka została wydana w Polsce. Miałam okazję ją przesłuchać na audiobooku w angielskiej wersji i gdy zobaczyłam, że w premierach letnich znajduje się ta książka, nie mogłam uwierzyć, że to się stało naprawdę. Moje małe, wprawdzie nieistotne marzenie, by polscy czytelnicy poznali się z tą książką, spełniło się. Dlatego z radością otworzyłam książkę, by zatopić się w tej historii na nowo.

Zabierając się za tę książkę na pewno nie spodziewałam się TAKICH emocji. W pewnym momencie książka dosłownie zostawiła mnie z otwartą buzią, po prostu tak się zdziwiłam i nie wiedziałam czy to naprawdę możliwe!

Ta książka już od pierwszych stron łamie serce i aż do końca nie można się wyleczyć. Jestem wrażliwa na takie rzeczy i po prostu często miałam ochotę płakać, nie mogłam znieść tego jaki los spotkał głównych bohaterów. Emerson od dziecka miała ciężkie życie z nienawidzącą matką i bratem, który się nad nią znęcał z kolegami. Dziewczynka próbowała odnaleźć siebie w sztuce nad rzeką, gdzie spotkała Ki. Ich przyjaźń była taka piękna, że aż serce mi się krajało. W końcu odkryli, że łączy ich coś więcej. Coś pięknego. Co trzeba trzymać i nigdy nie puścić. Aż spotkała ich tragedia i książka przybrała inny obrót...

Minęło 5 lat, a Emerson nie może się pozbierać. A Ki... no, z nim też nie jest dobrze. Dziewczyna pracuje w sklepie z babeczkami i któregoś dnia spotyka Josha, artystę, który widzi jej złamaną duszę. I chce pomóc jej się uzdrowić. Już samo to po raz kolejny złamało moje serce. Ich więź i to co się działo w tej książce. Ta książka jest po prostu przepiękna i pełna emocji. Moje słowa są zbyt proste, by to wszystko wyrazić. Najważniejsze pytanie było... dlaczego Josh skoro masz Ki, który jednak i tak nie był sobą? Nie winiłam Emerson. Zasłużyła na to. Tylko po prostu było mi tak smutno, szczególnie, gdy cała prawda wyszła na jaw. Emerson była taka samotna...to co łączyło ją z Ki było takie prawdziwe i mocne, nierozerwalne, że nie mogłam uwierzyć w to co się stało. Nie mogłam. I kocham Josha za to jakim był chłopakiem. Emerson miała szczęście, że w swoim życiu spotkała takie cudowne osoby. No ale należało jej się to, skoro tyle przeżyła.

Książka jest NIESAMOWITA. Tę książkę powinien przeczytać każdy i teraz mówię na serio, bo te emocje trzeba doświadczyć na własnej skórze.

Powieść "Kocham tylko tak" podzielona jest na dwie części, które przedstawiają główną bohaterkę jako dziecko oraz jako dorosłą już kobietę. W części pierwszej czytelnik poznaje Emerson jako młodą, niezbyt lubianą dziewczynkę, która ma problemy w domu i nie dogaduje się z przybranym bratem. Odnajduje spokój i piękno w sztuce, którą zaczyna powoli poznawać przy pomocy przypadkowo spotkanych ludzi. Jedyna osoba, która staje w jej obronie i spędza z nią dużo czasu jest Mereki - dorastający chłopak doceniający życie i spotykanych w nim osobowości. Dwoje nastolatków tworzy swój własny świat nad rzeką, w którym oboje oddają się swoim pasjom, powoli się zakochując.

Druga część książki to opowieść o Emerson Hart układającej sobie życie. Dziewczyna niestety porzuciła sztukę, malowanie obrazów - uśpiła swoją artystyczną duszę na skutek przykrych przeżyć w przeszłości. Na co dzień pracuje w cukierni i tworzy różnokolorowe babeczki. Pewnego dnia na jej drodze staje Josh, który prowadzi warsztaty i leczy psychikę ludzi za pomocą sztuki. Okazuje się, że chłopak jest bardzo podobny do Merekiego i przynosi Emerson niezwykle dużo ciepła i powoli rodzącego się uczucia. Młoda kobieta staje przed trudnym wyborem życiowym, który może zaważyć na jej przyszłości i dotychczasowym zamknięciu w sobie.

"Są ludzie, którzy przez chwilę lub przez całe życie starają się podciąć ci skrzydła, podczas gdy inni pomagają ci w nauce latania."

Cała opowieść jest niezwykle piękna i magiczna. Bohaterka staje przed trudnym wyborem życiowym i z opisu wydawać by się mogło, że musi wybrać między dwoma mężczyznami. Sedno powieści jest jednak całkiem inne, a decyzja nie dotyczy właśnie tego. Przedstawiona historia jest wzruszająca i pięknie opisana. Autorka pokazuje ciemne strony życia Emerson, jej walkę z wrogami, momenty uskrzydlenia a także pięcia się na wyższe szczeble. Powieść ta jest bardzo realistyczna i pokazuje siłę, przekazuje moc do działania.

Wykreowani bohaterowie są niezwykle prawdziwi, realistyczni, a czytelnik ma możliwość poznać ich przeszłość, która ma duże znaczenie w ich obecnym życiu. Są idealnie dopasowani do klimatu tej powieści, która nie jest ani przesłodzona ani zbyt wymyślna. To prosta historia dająca do myślenia, pozwalająca docenić codzienność oraz drugiego człowieka. Ma w sobie wiele przesłań, które każdy musi wyciągnąć sam dla siebie. Piękna opowieść.

Książkę od samego początku czytało mi się bardzo przyjemnie i szybko, bo napisana jest językiem prostym i łatwym w zrozumieniu. Historia się rozrastała, poznawałam przeszłość Emerson oraz powody, dla których jest ona właśnie taka. Gdy miałam w głowie już swoje podejrzenia co do zakończenia owej powieści, autorka zrzuciła na mnie pewien fakt jak grom z jasnego nieba. To sprawiło, że na całą opowieść spojrzałam całkiem inaczej. Wszystko nabrało głębszego sensu i stało się dużo piękniejsze, pomimo panującego chwilami smutku. Książka bardzo mi się podobała i będę o niej myślała jeszcze długo.

„Kocham tylko tak” to przykład jednej z tych książek, które przykuwają wzrok samą okładką. W moim przypadku tak właśnie było, sami przyznajcie – ona jest cudowna! Taka delikatna i... no podoba mi się! I – nawiązuje do fabuły ;) Zauważyliście to? Po tej okładce spodziewałam się jakiegoś lekkiego romansu, w sam raz na lato. Bo ona mi się kojarzy z latem! A jak było w rzeczywistości?

Przede wszystkim ta książka jest nieco... dziwna. A przynajmniej taka myśl mi się nasunęła po skończeniu. Było ckliwie, pięknie i wciągająco, ale tak... inaczej. Ale do rzeczy. O czym to w ogóle jest? Bohaterką, a zarazem narratorką jest młoda Emerson Hart, dziewczyna, której ukochany milczy od kilku lat. Dlaczego? Ona sama tego nie rozumie i ja początkowo też. Wkurzałam się na niego, zastanawiałam się, co takiego się stało, że mimo iż trwają przy swoim boku, to towarzyszy im cisza z jego strony. To było... niecodzienne, ale i intrygujące.

Kiedy na horyzoncie pojawia się Josh, Emerson sama nie wie, co powinna zrobić, jednak coś ją do

niego ciągnie. Ta dwójka dobrze się rozumie, dzieli wspólną pasję, więc to tylko kwestia czasu, aż zostaną przyjaciółmi. Polubiłam Josha, jest ON takim zwyczajnym facetem, miłym, pomocnym, który wierzy w to, że to co robi pomaga innym ludziom, co właściwie jakby nie było jest prawdą. Aż dziw, że nadal jest kawalerem! Z czasem zaczęłam im kibicować, chciałam, żeby Emerson zostawiła Merekiego, z którym relacja wyglądała mi na powoli wkraczającą na toksyczne tereny, żeby otworzyła swoje serce na Josha i to z nim się związała.

Podczas fragmentów, w którym Emerson była z Joshem, cały czas tliła się we mnie pewna niepewność, czy to ten moment, w którym wystąpi jakaś drama, drama związana z trójkątem? Bo byłam święcie przekonana, że owy trójkąt miłosny będzie! Wiecie co? NIE BYŁO GO. Od razu uspokajam tych, którzy nie lubią tego wątku – w tej książce go nie ma. Jak? Nie ma mowy, nie zdradzę tego. Powiem tylko tyle, że w pewnym momencie przeżyłam szok w najczystszej postaci i cała złość na Merekiego nagle się ulotniła nie wiadomo gdzie. Po prostu wszystko zrozumiałam. I wybaczcie, ale nie uwierzę, jeśli ktoś się tego wcześniej domyślił, bo autorka to tak dobrze... hmm wykreowała (?), że no cóż, szok, niedowierzanie i szczena na podłodze ;P

Ogólnie w „Kocham tylko tak” toczy się akcja nie tylko z teraźniejszości, ale Kate Sterritt przenosi nas także w przeszłość, do czasów dzieciństwa i okresu u progu dorosłości Emerson i Merekiego, daje nam szansę poznać ich relacje, to, co ich łączyło. Można zobaczyć co sprawiło, że Emerson jest taka, a nie inna, co ją ukształtowało. Podobało mi się takie podejście do sprawy i szacun dla autorki za pomysł, za wykonanie.

„Kocham tylko tak” momentami wydaje się nieco cięższe, ale czyta się bardzo szybko, autorka dysponuje lekkim i przyjemnym stylem, co tylko ułatwia czytanie. Barwni bohaterowie, ciekawa i pogłębiona fabuła, której początki mają miejsce kilkanaście lat wstecz... no i ten zwrot akcji. Przyznam, że wydał mi się nieco dziwny, czy też wątpliwy, ale tak na dobrą sprawę... mimo że nie jestem ekspertką, więc nie wiem, czy tak się może faktycznie zdarzyć, to myślę, że ziarnko prawdy w tym może być. Ta historia jest naprawdę dobra i w sumie na lato idealna.

[Adres usunięty]

Nie przychodzi mi nic innego do głowy, jak słowo PIĘKNA historia. Niech nie zmyli was okładka (jak mnie na początku), bo to nie będzie łatwa, wakacyjna książka. To pełna bólu, cierpienia, odrodzenia i nadziei powieść. Ciężko mi napisać coś sensownego, kiedy skończyłam ją chwilę temu i dalej jestem pełna emocji i podziwu dla autorki.

"- Jeśli zbudujesz wieżę życia z rzeczy, które cię uszczęśliwiają, twoje życie będzie pełne barw i światła, ale jeśli zlekceważysz swoje pasje i nie będziesz inwestować w odpowiednie rzeczy i odpowiednich ludzi, życie będzie płaskie i nudne. Będziesz żyć w ciemnościach."

Emerson od dziecka uciekała do "swojego świata", w którym każdy był taki sam. Życie z matką, która nie przepada za swoim dzieckiem i przybranym bratem, który ją wyśmiewa i dręczy, nie było ani łatwe, ani miłe. Kiedy więc jako dziesięciolatka poznaje niejakiego Merekiego/Ki, praktycznie od razy łączy ich przyjaźń, która kilka lat później przeradza się w zauroczenie, zakochanie, pierwszą i prawdziwą miłość. Los z nich jednak kpi, bo dzień który okazuje się jednym z najlepszych, staje się też jednym z najgorszych..

Mija pięć lat a Emerson dalej żyje w "przeszłości" z Ki. Pracując w sklepie z babeczkami, jedno zamówienie odmieni jej dotychczasowe życie. Poznając Josha coś w niej zaczyna się łamać, a ona sama zaczyna wychodzić ze skorupy, w której żyła ostatnie kilka lat. Tylko co Josh ma z tym wspólnego? Przecież jej serce należy do Ki.

"Kocham tylko tak" została podzielona na dwie części. Pierwsza część opowiada o Emerson jako dziecku, a potem jako nastolatce. Ta część jest o sile przyjaźni, pierwszej miłości i odkrywaniu swoich pasji. Uchwycone zostało wszystko co w tych latach najważniejsze. Siła miłości, bliskości drugiego człowieka, uczenie się siebie, odnajdywanie się w pasji, odkrywanie talentów.

Druga część natomiast, to ta bardziej emocjonalna, wpływająca na czytelnika i łamiąca serca. Opowiada o Emerson jako dorosłej kobiecie, próbującej poradzić sobie z przeszłością i teraźniejszością. Żyjąca w zaprzeczeniu, rozpaczy, samotności i bólu. W tej części autorka ukazała "naprawę" siebie, wrócenie do sztuki i ponowne otwarcie serca.

Kate Sterritt bardzo dobrze uchwyciła zmianę jaka zaszła w bohaterce. W pierwszej części to jeszcze nastolatka, więc jej (i Ki zresztą też) zachowanie miejscami jest infantylne i irytujące, jednak mi to nie przeszkadzało i wydało mi się bardzo naturalne. W drugiej części infantylność znika i czuć dojrzałość bijącą od Emerson. Każdy bohater został wykreowany z dokładnością i starannością, dzięki czemu wypadają realnie.

Nie byłam przygotowana na tak dobrą powieść, więc jestem bardzo zadowolona z zaskoczenia, które dostałam. Autorka praktycznie do końca jedną kwestię zostawiła otwartą i zżerała mnie ciekawość o co chodzi i co się stało. Dopiero z czasem zaczęłam rozumieć, a jak padło wyjaśnienie, siedziałam z otwartymi ustami nie wierząc, że Pani Sterritt udało się mnie tak zmanipulować i "oszukać" - co dla mnie było ogromnym plusem. Zakończenie natomiast zostawiło mnie we łzach, bo nie ma możliwości by się nie wzruszyć (szczególnie dla takich wrażliwców jak ja). Dlatego awaryjnie zaopatrzcie się w paczkę chusteczek, bo istnieje możliwość, że i z was wyciśnie łzy.

Jestem zachwycona, wzruszona i niesamowicie szczęśliwa, że mogłam tę książkę przeczytać. Dziękuję wydawnictwu za wydanie jej, bo jeśli o mnie chodzi, to jedna z lepszych powieści przeczytanych w tym roku.

"Kocham tylko tak" to jak wspomniałam na początku, pełna cierpienia, ale i nadziei książka. Nie wahajcie się przed sięgnięciem po nią, bo to jedna z tych książek, które zostają z czytelnikiem na długo.

Ta książka jest naprawdę niezwykłym doświadczeniem. Miejscowa infantylność głównych bohaterów w niczym nie przeszkadza, a jedynie pokazuje jaka jest ta pierwsza, nastoletnia miłość oraz jakie to uczucie, gdy człowiek oddaje serce drugiej osobie. Widać odrębność między pierwszą a drugą częścią. Zmienia się sama Emerson i to od 101 strony tak naprawdę zaczyna się kwintesencja tej bolesnej historii. Strona 101 jest nieodpalonym ładunkiem emocjonalnym, na który z pewnością żadna z Was nie była przygotowana.

Nie potrafiłam przeczytać tej książki szybko, normalnie wystarczyłby mi jeden dzień, a tutaj czytanie zajęło mi trzy dni. Musiałam dawkować sobie poznawanie kolejnych stron, odetchnąć na kilka chwil. I nie, to nie jest idealnie napisana powieść. Ale jest w niej coś takiego, koło czego nie można przejść obojętnie. I wywołuje e m o c j e, a skoro je wywołuje - znaczy, że jest warta poznania i zasługuje, żeby ją docenić.

Kocham tylko tak ogromnie mnie wzruszyło, płakałam mimo tego, że już wcześniej zerknęłam gdzieś do środka, gdzieś na końcówkę (nie róbcie tego!). Nie mogłam zrozumieć zaistniałej w książce sytuacji, dlatego ciekawość zwyciężyła. A mimo to płakałam przynajmniej w czterech miejscach... Polecam gorąco, warto. Tylko odpowiednio wybierzcie porę na poznanie Emerson (najlepiej, gdy nikogo nie będzie w domu, żeby nie patrzyli się na Was dziwnym wzrokiem). I przygotujcie sobie chusteczki (a najlepiej cały wagon).

całość na: filizanka-z-[Adres usunięty]

Ożeż w mordę misia! Co to było?! Kompletnie nie spodziewałam się tak dobrej pozycji! Liczyłam raczej na lekkie, niezobowiązujące romansideł ko z irytującymi i płytkimi bohaterami, które jednak umili mi wieczór. Jak mogłam się tak pomylić? „Kocham tylko tak” w żadnym razie nie można tak określić. Ta książka jest po prostu piękna. I nie mówię tu tylko o tej obłędnej okładce.

Kate Sterritt napisała cudowną historię, która poruszyła mnie do głębi. Jestem nią totalnie zauroczona, zresztą jak i bohaterami. Wszyscy oni są pełnokrwiści i wiarygodni, z łatwością wzbudzali sympatię. Przeżywałam ich losy z pełnym zaangażowaniem i rozbiciem emocjonalnym. Pewne ich zachowania były dla mnie niekiedy nie zrozumiałe, ale to nadawało im tej osobliwości. Całość została przedstawiona w lekkim i przyjemnym stylu, co tylko ułatwiało błyskawiczne pochłanianie stron. Nawet nie wiem, kiedy dobrnęłam do końcowych stron. Wiem jedynie, że nastąpiło to zbyt szybko i to chyba jedyny minus tego wszystkiego. Nie spodziewałam się tak zaskakujących obrotów sytuacji, czy tak miażdżących wydarzeń. To zdecydowanie coś więcej, niż mdła poczytajka. Myślę, że jeszcze niejednokrotnie, z czystą przyjemnością, do niej wrócę.