Kobiety

Niesamowita książka, którą czyta się jednym tchem . Gorąco polecam. 10/10

To niezwykła książka. Nie sądziłam, że mnie zainteresuje, ale bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam.

Zawsze chętnie czytam książki, które opierają się na faktach lub w jakimś jakimś stopniu do nich nawiązują.

Tym razem Kristin Hannah zabiera nad do Ameryki lat 60-tych, Wietnamu a później znów Ameryki w latach 70-tych i 80-tych.

Może postać Frankie nie jest realna, ale bez problemu mogłaby być. Jej historia mogłaby być historią każdej z ok 10 000 tyś kobiet odbywających służbę w Wietnamie jako pielęgniarka wojenna. One tam były! Ratowały życie tym, którzy wypełniali swój patriotyczny obowiązek. A mężczyźni, którzy tam walczyli? Tyle poświęconych żyć, tyle pozostawionej pustki, ludzkich dramatów. I jak zawsze kontrowersyjne pytania: Po co to wszystko? Czy to naprawdę musiało się wydarzyć? Czy było warto?

Kristin Hannah świetnie przygotowała się do oddania ducha tamtych czasów. Opisy pracy Frankie jako pielęgniarki wojennej, życie żołnierzy w trakcie wojny i po niej, zmiana nastrojów społecznych w USA związanych z wojną w Wietnamie, Ta książka niemal przeniosła mnie w czasie. Dzięki świetnie wyważonym opisom bez problemu mogłam wyobrazić sobie poszczególne miejsca, postaci czy wydarzenia. Ja tam niemal byłam.

Blurb tej powieści w najmniejszym stopniu nie oddaje tego, co znalazłam w środku. Prawdziwe piękno tej książki polega na emocjach jakie wywołuje. Ta powieść roztrzaskała mnie emocjonalnie. Nie chciałam przerywać jej czytania. Chciałam wiedzieć jakie będą losy Frankie, razem z nią cierpiałam, płakałam, byłam zła i zrozpaczona, przeżywałam radość i szczęście, czułam adrenalinę i zmęczenie.

Ta kobieta przeżyła niezwykłą przemianę poświęcając tak wiele. Wyruszyła na wojnę mając zaledwie 20 lat. Wróciła po dwóch dźwigając nieludzki ogrom doświadczeń, ale to co ją czekało po powrocie było jeszcze gorsze. Ci, którzy przeżyli wojnę stają się innymi ludźmi. Ci szczęśliwcy, którzy wrócili z wojny... no właśnie, czy czują się szczęśliwcami. Autorka niesamowicie przełożyła termin "zespół stresu pourazowego" na życie. Pokazała jak trudno jest tym ludziom odnaleźć się po powrocie, bo są "żywymi trupami". Jak walczą o siebie, często sami.

Ta książka jest niezwykła, nie zapomnę jej na długo.

Gorąco ją polecam każdemu!

Dziękuję serwisowi [Adres usunięty] i wydawnictwu za to, że ta książka znalazła się w moich rękach!

Wyjątkowo trudna, wyjątkowo piękna, wyjątkowa...jak każda książka autorstwa Kristin Hannah. Najnowsza powieść obyczajowa „Kobiety” z dwudziestoletnią studentką pielęgniarstwa Frances „Frankie” McGrath w roli głównej. Kobiecy ideał z American Dream - piękna, poukładana, pochodząca z majętnego domu. Ambitna...jak się okazuje zbyt ambitna, bo niedługo po wyjeździe brata na wojnę do Wietnamu również postanawia wziąć w niej udział. Zgłasza się na wolontariuszkę i wyjeżdża w piekło. Od dziecka wpajano jej wraz z bratem, że honor jest najważniejszy. W ten sposób próbuje zatem udowodnić sobie, rodzicom i szybko straconemu bratu, że kobiety również mogą walczyć i być bohaterkami. Nawet jeżeli nie znajdują się bezpośrednio na polu walki Tak bardzo się myliła sądząc, że zostanie to docenione nie tylko przez Pastwo, naród ale przede wszystkim przez jej własnych rodziców. Życie dzieli się na trzy etapy. Przed wojną, w jej trakcie i po. Ten ostatni okres to „walka” lecz już na innym poziomie niż wojenny..

Ta historia jest niczym pamiętnik o dorastaniu. Zbyt szybkim, zbyt brutalnym i zbyt niebezpiecznym. O narodzie podzielonym przez wojnę. O rodzinie, która próbuje zapomnieć o tym, co ważne. O przyjaciołach, którzy są zawsze obecni. I o stracie, która boli za każdym razem i nie można go uciszyć czasem...

Frances ,,Frankie” McGrath od dzieciństwa żyła w kulcie bohaterów wojennych. Wychowywana w bezpiecznym środowisku, otoczona opieką konserwatywnych rodziców wydaje się typową reprezentantką pokolenia ówczesnych kobiet.

Kiedy rodzinę McGrath dotyka tragedia - brat Frankie ginie na wojnie, młoda pielęgniarka decyduje się dołączyć do Korpusu Pielęgniarek i trafia w sam środek piekła wojny w Wietnamie. Z niewinnej, naiwnej dziewczyny przeistacza się w kobietę o ogromnym harcie ducha, której oddanie i poświęcenie szybko zyskują szacunek przełożonych.

Z pomocą przyjaciółek, doświadczonych pielęgniarek Ethel i Barb próbuje dostosować się do nieludzkich warunków panujących w wojennej rzeczywistości. Frankie przeżywa swoją pierwszą miłość, co znacząco wpłynie na jej dalsze życie. Po powrocie z kontraktu Frances musi zmierzyć się z ostracyzmem społecznym, a co najgorsze z brakiem zrozumienia i docenienia ze strony najbliższych.

Kristin Hannah znana z tworzenia emocjonalnych historii i tym razem nie zawiodła. W swojej najnowszej książce poruszyła bolesny temat zespołu stresu pourazowego, roli kobiet na froncie wojny w Wietnamie oraz ówczesnych społecznych konwenansów. Opisuje ścieżki wyboistej drogi dochodzenia do siebie po traumatycznych wydarzeniach, próby walki o siebie i odnalezieniu swojego miejsca. Jest to również historia o sile i znaczeniu bezinteresownej przyjaźni, pełnej oddania i zrozumienia. To swoisty hołd dla kobiet, które podobnie jak mężczyźni odegrały znaczącą rolę podczas wojny w Wietnamie.

Książka zamiast kwiatka

Silne kobiety, o których historia milczy? Właśnie o takich bohaterkach, zapomnianych, zepchniętych na margines pisze Kristin Hannah w swojej najnowszej powieści zatytułowanej prosto, ale sugestywnie „Kobiety”. I czyni to tak poruszająco, angażująco i tak prawdziwie, że dzielimy z nimi przeżywane emocje, ich miłości i zdrady, przyjaźnie i odrzucenia, cierpienia i radości, bezsilności i nadzieje. Ich życie i śmierć.

Gdy wychowywana w patriotycznym duchu Frankie śladami walczącego w Wietnamie brata zgłasza się na wojnę jako sanitariuszka, okazuje się, że nie jest to powodem do dumy dla jej najbliższych, a wręcz niewygodnym faktem, który powinno się ukrywać. Ale nie tylko rodzina pragnie jak najszybciej wymazać jej udział w wojnie. Społeczeństwo ją opluwa i obraża. Również system o niej zapomina. „Przecież kobiet nie było w Wietnamie”, nie są weteranami wojennymi, więc nie przysługuje im żadna pomoc, nawet psychologiczna. A przecież i one przeżyły piekło, narażały życie, były świadkami okropności i wszechobecnej śmierci. Przecież i one straciły najbliższych, budzą się w nocy z krzykiem przeżywając ponownie koszmar, którego doświadczyły.

Czy dysharmonia pomiędzy pięknym, beztroskim życiem w słonecznej Kalifornii, a dwoma laty obcowania ze śmiercią, permanentnego strachu i zmęczenia może przejść bez echa? Czy tylko zawiązana w tym piekle przyjaźń jest autentyczna? Czy tylko te, którego tego doświadczyły są w stanie zrozumieć i dać sobie nawzajem wsparcie?

Ta powieść wciągnęła mnie bez reszty i nie traktujcie tych słów, jak wyświechtanego frazesu, bo Autorka ma prawdziwy dar nie tylko kreowania pełnokrwistych, angażujących nas w swoje losy bohaterów, sugestywnego oddania wojennej brutalności, realiów politycznych i społecznych tamtego okresu, ale przede wszystkim stworzenia fabuły, od której nie sposób się oderwać. Uderza w niej kobieca odporność i odwaga, która objawia się nie tylko na froncie, ale też po powrocie, kiedy muszą stawić czoła brutalnej, odrzucającej ich bohaterstwo rzeczywistości, walcząc o honor i uznanie ich zasług i poświęcenia.

Tę piękną i wielowarstwową powieść można uznać za hołd złożony kobietom, których rola w wietnamskim koszmarze była marginalizowana, czy wręcz zapomniana. Jest też niewątpliwie bogatym źródłem informacji przybliżających tę niechlubną kartę amerykańskiej historii. To jedna z tych powieści, która z pewnością rozdziera serce, ale po stokroć warto ją przeczytać.