- Autor: Jadwiga Wojtczak-Jarosz
- Wydawnictwo Psychoskok
- Oprawa: Miękka
- Rok wydania: 2015
- Ilość stron: 254
- Format: 14x20 cm
- Stan: nowy, pełnowartościowy produkt
- Model: 9788379003624
- Język: polski
- Podtytuł: obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały Częsć 2
- Oryginalny tytuł: Kobiety Afryki - obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały - cz. 2
- ISBN: 9788379003624
- EAN: 9788379003624
- Wymiary: 14.0x21.0x1.2 cm
Recenzje książki Kobiety Afryki obyczaje, tradycje... cz.2 (2)
- Recenzenckie Mistrzostwo ŚwiataOcena: 5/5Dodana przez Agata M. w dniu 2015-01-20Opinia użytkownika sklepuRecenzja dotyczy produktu typu: książka
6 z 10 osób uznało recenzję za przydatnąNigeria końca lat siedemdziesiątych – pogrążona w domowej wojnie (wojna Biafrańska), piękna zróżnicowana krajobrazowo i etnicznie, z drugiej strony pozwalająca na nadludzką pracę kobiet, ich okaleczanie, wykorzystywanie. Sprawa afrykańskich kobiet przewija się przez wszystkie karty książki „Kobiety Afryki - obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały”, a wspomnienia autorki stały się hołdem złożonym „kobietom Afryki”. Kobietom, które zbyt często musiały patrzeć na choroby, kalectwo i śmierć swoich dzieci, które z powodu niedożywienia i braku podstawowych witamin, nie miały szans na przeżycie. Choć akcja toczy się głównie wokół życia przybyłych na kontrakty do Nigerii naukowców – nie sposób przemilczeć również tego, co zobaczyli. Choć to opowieść fabularna, opiera się na wydarzeniach prawdziwych, każda z postaci ma swój pierwowzór z realnego świata. Przybywając do Nigerii, stykają się oni z zupełnie odmienną od europejskiej kulturą, religią oraz postawą światopoglądową. Dla człowieka z zachodu niezrozumiałym i uciążliwym jest nagminny brak wody czy prądu, zaś dla wielu Nigeryjczyków wielkim skarbem jest posiadanie białej koszuli czy butów. Co bogatsi, niczym na drogocenny skarb, polują na sprowadzane m.in. polonezy. „Kobiety Afryki - obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały” to opowieść o egzotycznym miejscu na ziemi, tak bardzo odmiennym – pięknym, a zarazem brutalnym i bezwzględnym.
- Recenzenckie Mistrzostwo ŚwiataOcena: 5/5Dodana przez Agata M. w dniu 2015-07-17Opinia użytkownika sklepuRecenzja dotyczy produktu typu: książka
4 z 8 osób uznało recenzję za przydatnąDruga Część książki „Kobiety Afryki, obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały", to zdecydowanie książka dla dorosłych. I jeśli ktoś narzekał, że w pierwszej części zbyt mało było o afrykańskich kobietach, to tu zdecydowanie o nich dużo. Autor nie szczędzi nam wrażeń i opisów drastycznych scen, nieznacznie tylko złagodzonych w dialogach dzięki empatii dyskutantów, znanych nam już z pierwszej części oraz stosowanych przez nich fachowych medycznych określeń.
W miarę czytania, stopniowo znika zasłona snu o Afryce, odkrywając to, „o czym się nie mówi". To tytuł jednego z rozdziałów, który ostatecznie zdejmuje nam z oczu różowe okulary. Nie znaczy to bynajmniej, że znika wspaniała przyroda. Mamy wodospady Wiktorii, dzikie zwierzęta żyjące na swobodzie na ogromnych przestrzeniach parku narodowego Serengeti i powulkanicznych rozległych obszarach doliny Ngorongoro. Wraz z dwójką podróżników wędrować na Kilimanjaro i schodząc podziwiamy pomarańczowy wschód słońca, a potem dochodzimy do zdrowia w hotelu nad brzegiem Oceanu Indyjskiego. Plaża jest tam cudowna, Wody Oceanu też spokojne, ale codzienne życie Człowieka Afryki bynajmniej spokojne nie są.
Głowna akcja toczy się na uniwersytecie i w szpitalu. Paradoksalne sytuacje, zdarzające się co rusz podczas zajęć ze studentami - często śmieszne, czasami straszne - wynikają z nieznajomości lokalnych obyczajów, plemiennych wierzeń i tradycji. Szpital, to wielki problem i warto zobaczyć, w kilku zdaniach trudno go opisać. To szpital, w którym szansę przeżycia mają tylko ci, którym rodzina upitrasi obok na ognisku posiłek i zaopatrzy w wodę. Woda, woda i jeszcze raz woda. Bez niej nie da się żyć. Tam, gdzie rzeki powysychały, umierają też ludzie. Chorych przywiezionych do szpitala z wypadku w ciężkim stanie zdrowia, jeśli nie są rozpoznawalni jako „ludzie ważni" kładzie się „gdzieś z boku", by nie zawadzali. Równie zagadkowe są losy pacjentów psychiatrycznych. Z tymi z kolei nie wiadomo, co zrobić, bo, jako chorzy, do szpitala mają prawo, ale rodzina nie zajmie się ich żywieniem: bo chory psychicznie, to „opętanymi przez złe moce", cokolwiek by to nie znaczyło.
Odwiedzając szpitale odkrywamy przed Czytelnikiem świat młodocianych prostytutek; ich młody wiek szokuje, chociaż jest tak charakterystyczny dla Afryki. Przecież po pięćdziesiątce, to już staruszkowie. Poznając kulisy życia prostytutek zdajemy sobie sprawę, jak bardzo w osądzie myli się prof. Wiesław Olszewski, podkreślając w swoich licznych ciekawych książkach podróżniczych, że prostytucja w Afryce to łatwy, prosty, bez wysiłkowy, w dodatku przyjemny zawód. Być może widział inną.
W szpitalach większych ośrodków uniwersyteckich postrzegamy oznaki wielkiego postępu: są instytuty badawcze, pojawia się dobra aparatura do badań diagnostycznych i naukowych;, trzeba tylko wiedzieć, co zakupić, bo pieniądze na rozwój nauki są. Zdarzają się też dobrzy lekarze, czego przykładem w książce jest świetny dermatologa, Węgier z pochodzenia. To ostatecznie głównie jego obserwacje zwracają uwagę na charakterystyczne cechy „dziwnej" choroby występującej u ludzi młodych z osłabioną odpornością. W ten sposób Czytelnik może zaobserwować pierwsze rozpoznawalne objawy AIDS w Afryce. Okres bowiem, o którym mowa, to już tylko miesiące dzielące nas od zdiagnozowania zakażeń HIV.
Ale wróćmy do streszczenia akcji, która nieoczekiwanie zbacza z głównej ścieżki, jaką były relacje między bohaterami książki, a nigeryjskimi studentami, na wątek miłosny, rozwijający się wokół osoby, która też zupełnie nieoczekiwanie, bez swej woli i starań, staje się głównym punktem zainteresowań. Oto piękna, samotna, chora dziewczyna. Wzbudza zainteresowanie nie poprzez swe starania i dopominanie się pomocy, ale – paradoksalnie – swą niezwykłą skromnością, spokojem, milczącym uporem w dążeniu do wyznaczonego celu i dumną postawą afrykańskiej kobiety. Jej pojawienie się bardziej jeszcze zbliża nas do zrozumienia wagi problemu dyskryminacji afrykańskich kobiet, nie tylko w znaczeniu jednostkowym, ale ogólnospołecznym, kulturowym i cywilizacyjnym.
Warto na koniec zwrócić uwagę na jeszcze jedną postać: na kilkunastoletniego chłopaka, który pojawia się w połowie pierwszego tomu i towarzyszy nam do końca drugiego. Mówi językiem Hausa, polski język uważając za „tak trudne świergotanie głosami cykad i żab, że nie sposób zrozumieć". Swej matki nie znał, chociaż mówi o niej: „tak piękna mogła być tylko moja matka". Mimo sieroctwa ma naturę tak pogodną, że mógłby służyć za przykład i ożywia atmosferę swym logicznym, bezpośrednim i bezproblemowym podejściem do zawiłych życiowych dylematów „białego człowieka". Jego wzruszający, przepełniony tęsknotą za kobiecym dotykiem wiersz o kochaniu, w którym czuć urok nigeryjskiej nocy i słychać echa dawnych pogańskich wierzeń, znajdzie Czytelnik w książce w przekładzie (jednak!) na język polski.