Kobieta w oknie

"Obserwuję, jak wokół mnie przewala się życie, i nie mam siły, by się w nie włączyć."

Thriller psychologiczny utrzymany w ciekawym klimacie, szybko się w nim odnajdujemy, dostarcza frapującej rozrywki czytelniczej. Mocna intryga, interesująco zapleciona, inspirowana nawiązaniami do starego kina, czarno-białych obrazów. Napięcie i niepokój podsycane nie poprzez bezpośrednie przekazy, ale odkrywanie kolejnych klatek z życia głównej bohaterki. W trakcie zapoznawania się z historią pojawia się chęć sięgnięcia po kultowe filmy sprzed dziesiątków lat, aby odświeżyć je w pamięci, jeszcze raz poddać się ich wrażeniom.

Autor sprytnie zaskakuje czytelnika, nie pozwala, by fabuła była przewidywalna, zręcznie podrzuca tropy mające doprowadzić do rozszyfrowania zagadki morderstwa. Thriller z elementami kryminału, a także sensacji, choć mającej klaustrofobiczną aurę. Zamknięta i ograniczona do minimum przestrzeń, zaledwie kilku aktorów na scenie, a jednak wciągający scenariusz zdarzeń, brzmienie złowieszczych sygnałów, mrocznych manipulacji i kumulujących się niedopowiedzeń. Fabuła angażuje uwagę od pierwszej do ostatniej strony, porywa pomysłową przewrotnością incydentów, zaskakującą interpretacją postaw postaci, zmianą w nastawieniu do zafałszowanej rzeczywistości w miarę odkrywania faktów .

Udany debiut, zaledwie kilka aspektów powieści nie zabrzmiało w pełni przekonująco, choćby relacja kluczowej bohaterki z jej lokatorem, czy omawianie stanu psychicznego kobiety w obecności wrogich wobec niej świadków zdarzeń. Jednakże członkowie rodziny Russellów zostali wiarygodnie sportretowani. Na rozwiązania niektórych tajemnic wpadamy w miarę szybko, posiłkując się przypuszczeniami i intuicją wyrobioną podczas czytania kilkudziesięciu thrillerów, natomiast od innych błyskotliwie odciągana jest nasza uwaga, a wyjaśnienia pojawiają się dopiero w finalnej odsłonie książki.

Anna Fox, psycholożka dziecięca, dawniej mająca wielu pacjentów, cierpi na agorafobię, odczuwa irracjonalny lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, od dziesięciu miesięcy nie zdołała wyjść z domu. Jej niepewny stan zdrowia, fizycznego i psychicznego, występowanie lęków o napadowym charakterze, spowodowane jest przeżytą niedawno tragedią. Światem kobiety staje się telewizor, internet, media społecznościowe i obserwowanie życia sąsiadów, a zwłaszcza Russellów, nowych mieszkańców dzielnicy. Jeden przerażający epizod dostrzeżony przez okno sąsiadów nakręca spiralę niebezpieczeństwa. Czy to, co dostrzegła, faktycznie miało miejsce, a może to wytwór jej wybujałej wyobraźni, efekt przyjmowania w nadmiarze alkoholu i leków, jak sugerują inni? Co jest prawdą, a co kłamstwem, iluzją i mistyfikacją? Kto jest wrogiem, a komu można zaufać?

[Adres usunięty]

Dobre thrillery to książki, po które bardzo często sięgam. Jedne spełniają moje oczekiwania bardziej a inne mnie. Ważne, aby były zaskakujące i nieoczywiste. Z wielką przyjemnością zagłębiłam się w przedpremierowy egzemplarz Kobiety w oknie, pełna nadziei i oczekiwania. Czy książka spełniła moje oczekiwania? Zdecydowanie TAK! Pytano mnie, czy jest porównywalna do Dziewczyny z pociągu - moim zdaniem jest lepsza! Kobieta w oknie jest niezwykle lekko napisana, ale fabuła daje kopa. Jest nieprzewidywalna i intrygująca, a ciarki chodzą po plecach podczas lektury. Atmosfera gęstnieje z kartki na kartkę, a klimat niedopowiedzenia i strachu udziela się czytelnikowi.

Główną bohaterką jest Anna Fox, terapeutka dziecięca, która aktualnie sama jest pacjentką i podlega terapii. Anna cierpi na agorafobię i od miesięcy nie wychodzi z domu, nie otwiera nawet okien. Anna mieszka sama, ale codziennie kontaktuje się z mężem i córką, którzy z nią nie mieszkają. Ich ścieżki rozeszły się, ale nadal utrzymują kontakt. Anna przechodzi terapię, ale również bardzo dużo pije. Udziela się na forum dla ludzi z podobnymi schorzeniami i wspiera ich. Szkoda, ze sobie nie potrafi tak pomóc.... Oprócz picia i siedzenia w internecie, jej pasją jest podglądanie sąsiadów. Okno w domu jest jej oknem na świat, które wzmacnia obiektyw aparatu fotograficznego. Wie o sąsiadach prawie wszystko - co robią , kiedy, co jedzą, z kim się spotykają i jakie mają pasje. Akurat wprowadziła się naprzeciwko nowa rodzina, Russelowie, która nie ma w oknach zasłon... Mąż, żona i syn - kim są i co robią, Anna sprawdza w necie, a także wartość ich domu. Teraz obserwuje jak żyją. Pierwszy odwiedza ją syn z prezentem w postaci świecy od matki. Potem pojawia się Jane, matka, poznają się spędzają razem czas. Pewnego razu Anna widzi przez okno kobietę z nożem w brzuchu, spływającą od krwi. Wzywa policję i wybiega z domu... Sama trafia do szpitala, pojawia się policja - ale nikt nie wierzy pijanej kobiecie. W domu pojawia się rodzina Russelów z policją, nie zgadza się tylko ich skład. Pani Russel nie jest bowiem kobietą, którą poznała Anna. Zostaje uznana za niespełna rozumu i zlekceważona. Kobieta nie odpuszcza i próbuje wyjaśnić sprawę i sama wpada w kłopoty....

Opowieść A.J.Finn klimatem przypomina filmy Alfreda Hitchcocka - jest strasznie! Niesamowity klimat udziela się czytelnikowi. Tutaj nic nie jest oczywiste i pewne, aż człowiek zaczyna zaglądać przez ramię i zerkać w swoje okno. Niesamowite wrażenie!

Kobieta w oknie to powieść, która ma swój niepowtarzalny mroczny klimat. Jest trup, którego nie ma. Jest świadek, którego nikt nie traktuje jak świadka. Jest przedziwna rodzina.... Jest przedziwna kobieta, która cierpi na agorafobię z jakiegoś powodu. Jaką traumę przeżyła, że zaszyła się w domu? O tym musicie przekonać się sami :) A mocne wrażenia macie zapewnione! Gorąco polecam!

[Adres usunięty]

Wiele niejasności. Tysiące wątpliwości. Milion tajemnic. Ale przede wszystkim, nieskończona ilość pytań. Tu wszystko było tak... dziwne, zastanawiające, podejrzane. Z jeden strony zupełnie zaufałam głównej bohaterce, ze współczuciem patrząc jak wszyscy próbowali wmówić jej coś, czego nie było, a z drugiej każda najmniejsza rzecz, która miała miejsce, budziła moje podejrzenia. Było duszno. Duszno od bezradności i bezsilności. Duszno od wątpliwości, które co chwila pojawiały się nie tylko w głowie Anny, ale i mojej. Tak naprawdę każdy był tutaj podejrzany. Każdy coś ukrywał. Każdy budził pewien... niesmak. Nikomu nie można było zaufać. A skoro tak... czy można zaufać samemu sobie?

Powiem Wam, że czułam dziwny niepokój, przytłoczenie, niemoc. Miałam wrażenie że rzeczywistość, zupełnie jak ściany pokoju, coraz mocniej zaciskają się wokół mnie, zabierając mi coraz to więcej przestrzeni. Walczyłam o wzięcie oddechu...

"Kobieta w oknie" to wciągający, mocno klimatyczny, pełen tajemnic i niepokoju thriller. Czytało się naprawdę szybko, a następujące po sobie wydarzenia nie tylko zaskakiwały, ale przede wszystkim zmuszały do myślenia. Do analizy. Do obliczania prawdopodobieństwa takiej sytuacji. Przyznam, że w pewnej kwestii miałam rację, jednak mimo wszystko pod koniec byłam w niemałym szoku! Tego się zdecydowanie nie spodziewałam.

Polecam! Myślę, że spędzicie naprawdę przyjemny czas z tą książką. Ja osobiście jestem bardzo ciekawa filmu i gdy tylko ukaże się na Netflixie - biorę się za oglądanie!

"Kobieta w oknie" to thriller autorstwa A.J. Finn'a z roku 2018, który został wydany w ponad 40 krajach. Z okazji ekranizacji książki na Netflixie, wydawnictwo WAB postanowiło wydać thriller w nowej szacie graficznej, oczywiście inspirowanej filmem. Jako ciekawostkę dodam, że w rolach głównych zobaczymy Amy Adams, Julianne Moore i Gary Oldmanem.

Ana Fox od wielu miesięcy nie wyszła za próg swojego domu, ponieważ jej problemy osobiste wykluczyły ją z normalnego życia. Świat obserwuje z okna swojego mieszka. Kobieta dokładnie wie, co słychać u jej najbliższych sąsiadów i zna ich wiele sekretów. Najwięcej uwagi poświęca rodzinie Russell, którzy niedawno się wprowadzili. Jednak pewniej nocy zobaczy coś, co zmieni jej życie na zawsze...

"Kobieta w oknie" to thriller psychologiczny, w którym fikcja przeplata się z prawdą, zagłębiamy się świat kobiety, która obserwuje życie z okna, borykając się przy tym ze swoimi problemami i nałogami. W książce znajdziemy fragment, który w całości oddaje atmosferę jaka panuje w tej historii i jak główna bohaterka postrzega samą siebie "...nikt nic nie widział, nikt nic nie wie. Oprócz mnie, zamroczonej alkoholem, odseparowanej od rodziny, pieprzącej się z lokatorem. Dziwadło dla sąsiadów. Pośmiewisko dla gliniarzy. Przypadek szczególny dla doktora. Obiekt współczucia... Pustelniczka. Żadna tam bohaterka... Jestem zamknięta. I wykluczona...". Ten krótki fragment bardzo zapadł mi w głowie, jest bardzo wymowny i trafia w punkt. Szczerze czytając ten thriller to na początku czuła małe rozczarowanie. Dopiero na półmetku fabuła zaczęła się rozwijać i wtedy dopiero wkręciłam na dobre. Całkiem fajna pozycja do ogarnięcia z wieloma zwrotami akcji i z zaskakującym zakończeniem. Na pewno z miłą chęcią obejrzę film i porównam go z książką.

"Kobieta w oknie" to thriller autorstwa A.J. Finn'a z roku 2018, który został wydany w ponad 40 krajach. Z okazji ekranizacji książki na Netflixie, wydawnictwo WAB postanowiło wydać thriller w nowej szacie graficznej, oczywiście inspirowanej filmem. Jako ciekawostkę dodam, że w rolach głównych zobaczymy Amy Adams, Julianne Moore i Gary Oldmanem.

Ana Fox od wielu miesięcy nie wyszła za próg swojego domu, ponieważ jej problemy osobiste wykluczyły ją z normalnego życia. Świat obserwuje z okna swojego mieszka. Kobieta dokładnie wie, co słychać u jej najbliższych sąsiadów i zna ich wiele sekretów. Najwięcej uwagi poświęca rodzinie Russell, którzy niedawno się wprowadzili. Jednak pewniej nocy zobaczy coś, co zmieni jej życie na zawsze...

"Kobieta w oknie" to thriller psychologiczny, w którym fikcja przeplata się z prawdą, zagłębiamy się świat kobiety, która obserwuje życie z okna, borykając się przy tym ze swoimi problemami i nałogami. W książce znajdziemy fragment, który w całości oddaje atmosferę jaka panuje w tej historii i jak główna bohaterka postrzega samą siebie "...nikt nic nie widział, nikt nic nie wie. Oprócz mnie, zamroczonej alkoholem, odseparowanej od rodziny, pieprzącej się z lokatorem. Dziwadło dla sąsiadów. Pośmiewisko dla gliniarzy. Przypadek szczególny dla doktora. Obiekt współczucia... Pustelniczka. Żadna tam bohaterka... Jestem zamknięta. I wykluczona...". Ten krótki fragment bardzo zapadł mi w głowie, jest bardzo wymowny i trafia w punkt. Szczerze czytając ten thriller to na początku czuła małe rozczarowanie. Dopiero na półmetku fabuła zaczęła się rozwijać i wtedy dopiero wkręciłam na dobre. Całkiem fajna pozycja do ogarnięcia z wieloma zwrotami akcji i z zaskakującym zakończeniem. Na pewno z miłą chęcią obejrzę film i porównam go z książką.

„Anna Fox straciła wszystko: szczęśliwą rodzinę, pracę oraz zdrowie. Od miesięcy nie postawiła stopy za progiem domu. Całe dnie spędza w Internecie, przed telewizorem lub szpiegując sąsiadów za pomocą aparatu fotograficznego. Pozbawiona własnego życia coraz bardziej zaczyna przeżywać cudze… Najwięcej uwagi poświęca Russellom, rodzinie nowej w tej okolicy i tak podobnej do tej, którą jeszcze niedawno sama miała. Jednak pewnej nocy widzi coś, czego nie powinna oglądać. Jej świat się rozpada, a na jaw wychodzą szokujące sekrety. Co jest prawdą, a co zmyśleniem? Kto jest w niebezpieczeństwie, a kto panuje nad sytuacją?”

Kobieta w oknie to literacki debiut A.J. Finna. Już teraz mogę Wam napisać, że to debiut na najwyższym poziomie, od którego nie sposób się oderwać. Autor przerwał moją złą passę, bo od jakiegoś czasu nie mogłam trafić na dobry thriller psychologiczny. Wszystkie zlewały się mnie w jedną całość, były podobne do siebie, a czasami wręcz takie same. Jednak A. J. Finn zaserwował mi historie, która okazała się literacką ucztą, od której naprawdę nie potrafiłam się oderwać i o której przez długi czas nie zapomnę.

"Podglądanie jest jak fotografowanie przyrody. Nie ingeruje się w naturę."

Historia Anny wciągnęła mnie w głąb fabuły już od samego początku, a im dalej czytałam, tym więcej pytań kłębiło się w mojej głowie. Zastanawiałam się, dlaczego bohaterka żyje tak, jak żyje, dlaczego całe dnie szpieguje sąsiadów, a przede wszystkim zastanawiało mnie to, dlaczego nie mieszka ze swoją rodziną. Tych pytań naprawdę było mnóstwo i nie tak od razu uzyskałam na nie wszystkie odpowiedzi. Autor z niebywałą wprawą wodził mnie za nos, wyprowadzał w pole i przede wszystkim prowadził ze mną przysłowiową grę pozorów. Bardzo często zastanawiałam się, co w rzeczywistości jest prawdą, a co tylko ułudą. Chylę czoła przed autorem, bo uważam, że odwalił kawał dobrej roboty i przekazał w moje ręce świetny i pasjonujący thriller psychologiczny.

Narracja jest pierwszoosobowa, czyli taka, jaką lubię najbardziej. Jednak nie myślcie, że dzięki niej od razu poznacie dogłębnie bohaterkę. Tak prawdę powiedziawszy, to dla mnie prawie do samego końca była jedną wielką zagadką pełną tajemnic. Czy ją polubiłam? Oczywiście, że tak, ale przede wszystkim bardzo jej współczułam. Oczywiście w książce pojawia się sporo innych bohaterów, ale uważam, że to Anna jest najważniejsza. Poza tym pozostałe postacie ciężko było mi rozgryźć, miałam względem nich wiele zastrzeżeń i żadnej z nich do końca nie potrafiłam zaufać. Nic więcej Wam nie zdradzę, napiszę tylko, że tę powieść musicie koniecznie przeczytać, by poznać Annę i jej „dziwne” życie…

Kobieta w oknie to według mnie świetny i genialnie napisany thriller psychologiczny, który wciąga już od pierwszej strony. To książka pełna sekretów oraz tajemnic, która trzyma w napięciu do samego końca.

To naprawdę świetna książka, do której pewnie wrócę jeszcze niejeden raz!

Gorąco polecam!

Niedawno czytałam książkę, w której bohaterka podglądała innych przez kamery internetowe, tymczasem A.J. Finn wykorzystał ten sam motyw, ale przy użyciu aparatu fotograficznego. Kto i kogo podglądał?

Anna Fox ma trzydzieści osiem lat i mieszka w Harlemie, dzielnicy Nowego Jorku. Ma do dyspozycji duży dom - swoją ostoję, twierdzę, ale i coś na kształt więzienia. Pewien dzień, niemal rok temu, spowodował, że kobieta cierpi na agorafobię. To był koszmarny czas - straciła nie tylko rodzinę, pracę, ale jednocześnie możliwość swobodnego wyjścia na zewnątrz. Urazy fizyczne, depresję oraz zespół lęku pourazowego próbuje uleczyć terapią, rehabilitacją oraz różnymi lekami... Cóż tego kiedy zapija je winem...

Zamroczona tabletkami oraz alkoholem dostrzega niepokojącą scenę rozgrywającą się w salonie domu Russellów, nowych sąsiadów. Próbuje pomóc, próbuje pokonać swoje lęki i słabości, ale... NIKT jej nie wierzy! Nie ma dowodów, nie jest wiarygodna a cała sprawa wydaje się być ogromnie poplątana. A może jej się to zwyczajnie przyśniło? Co jest prawdą? Kto kłamie? A to jeszcze nie koniec zaskakujących zdarzeń...

Co wydarzyło się ubiegłej zimy w życiu rodzinnym Anny? Gdzie swoje źródło ma jej agorafobia? Dlaczego bohaterka nie stara się wyjść z problemów zdrowotnych, żyjąc według wskazówek prowadzących ją osób i oszukuje? Czuje się winna? Czy jej podejrzenia dotyczące wydarzeń w domu sąsiadów znajdą poparcie w jakichkolwiek faktach? A może zwariowała?

Chwilami akcja książki jest ogromnie powolna. Teoretycznie niewiele się wtedy dzieje, ale czytelnik poznaje w tym czasie przeszłość Anny, jej aktualne przemyślenia, rozterki a także może skupić się na ujawnianych stopniowo detalach. Tylko czy pomogą nam one odkryć prawdę? Bardzo długo nie domyśliłam się, kto tak naprawdę jest winny szaleństwu bohaterki w stosunku do wydarzeń u sąsiadów. Miałam dużo pomysłów, ale nie udało mi się odkryć intrygi jaką uknuł A.J. Finn w tym thrillerze. Bynajmniej nie w całości.

Autor podarował swojej bohaterce uwielbienie do oglądania czarno-białych filmów, których nawet dialogi, Anna zna już na pamięć. To było dla mnie chyba najtrudniejsze podczas lektury, ponieważ nie znam wspominanych tytułów i nijak nie rozumiałam nawiązań. Jak dla mnie to jedyny minus tej książki. Podoba mi się pomysł na tak skonstruowaną fabułę, zakręcone wydarzenia, poszukiwanie prawdy i niepewność w kwestii tego, kto mówi prawdę a kto kłamie.

Podsumowując - "Kobieta w oknie" to thriller powoli stopniujący napięcie, w którym każdy detal ma znaczenie i by odnaleźć drogę do prawdy, należy zebrać informacje do koszyka jak poziomki. Historia niecodzienna, poplątana, myląca tropy i pełna niespodzianek oraz tajemnic. Niedokończone myśli umykające w nicość oddalają nas od uchwycenia tego, co ważne, by otrzymać - jak wykwintnie podane danie główne - finalne rozwiązanie. Jeśli tak wygląda debiut Finna to ja już zapisuję się na kolejny wytwór jego wyobraźni!

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Sięgając po „Kobietę w oknie” w ogóle nie spodziewałam się, że tak bardzo przypadnie mi do gustu. Słyszałam o niej co prawda wiele pozytywnych opinii, jednak moje doświadczenie podpowiadało mi, że te najbardziej polecane pozycje niestety zbyt często okazują się być zupełnym nieporozumieniem. Dlatego do „Kobiety w oknie” podeszłam z dużą rezerwą. Nie chciałam już na początku nastawić się, że przeczytam dobrą książkę, aby potem się nie rozczarować. Na szczęście debiutancka powieść A. J. Finna okazała się być jedną z tych, które bez względu na nastawienie czytelnika nie rozczarowują.

„Szaleństwo jest wtedy, Fox - przypomniał mi Wasley, parafrazujący Einsteina - kiedy wielokrotnie powtarzasz tę samą czynność, za każdym razem oczekując innego rezultatu.”

Moim zdaniem „Kobieta w oknie” jest naprawdę niezłym thrillerem psychologicznym, z którym można bardzo przyjemnie spędzić czas. Intryguje, trzyma w napięciu i nie raz jest w stanie mocno zaskoczyć czytelnika. Co prawda zaczyna się dość spokojnie, przez co początek niektórym może wydawać się odrobinę nużący, aczkolwiek kiedy akcja rozkręci się już na dobre to nie można się od niej oderwać. Autor naprawdę sprytnie stopniuje akcję i przez prawie cały czas bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, podsuwa mu mylne tropy, zachęca do spekulowania, a wszystko po to by na sam koniec okazało się, że nic z tego w co wierzył nie było prawdą.

Czytając opinie na temat tej powieści bardzo często można spotkać się ze stwierdzeniem, że sposób w jaki została poprowadzona narracja albo sama fabuła przypomina coś co już gdzieś było. Jest to bardzo słuszna obserwacja, bo jak sam autor w jednym z wywiadów wspomniał w tej książce bawił się różnymi motywami oraz schematami charakterystycznymi dla tego gatunku, przez co nie jest ona zbyt oryginalna czy odkrywcza. Moim zdaniem jednak w żaden sposób nie umniejsza to przyjemności z czytania, a nawet wręcz przeciwnie. Uważam ten zabieg za naprawdę ciekawy.

„Gdybym miała wszystkie te lata pracy z dziećmi, całe to doświadczenie skondensować do jednej nauki, brzmiałaby ona tak: dzieci są wyjątkowo odporne. Są w stanie znieść zaniedbanie i przeżyć wykorzystywanie, wytrzymują, a nawet rozwijają się w sytuacjach, w których dorośli łamią się jak drzewa podczas burzy.”

Jeśli zamierzacie sięgnąć po „Kobietę w oknie” to moim zdaniem warto sobie najpierw zarezerwować dzień lub dwa na spokojne czytanie, bo książkę te jest naprawdę ciężko odłożyć i jeszcze ciężej o niej zapomnieć. Gorąco polecam!

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Kobieta w oknie” autorstwa A.J. Finn.

Szukaj mnie na:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Czy szpiegowanie jest czynem spostrzeganym negatywnie? To pytanie zadałam sobie po przeczytaniu „Kobiety w oknie”. Główna bohaterka cierpi na bardzo uciążliwą chorobę – agorafobię. To sprawiło, że została uziemiona w domu, bez pracy, bez rodziny, po prostu sama. Jednym z niewielu zajęć staje się szpiegowanie sąsiadów... ale co się dzieje, gdy pewnej nocy dostrzega coś przerażającego? Wytwór jej wyobraźni? Połączenie leków z alkoholem? A może to, co widziała wydarzyło się naprawdę?

Główna bohaterka była dla mnie bardzo intrygującą i pełną tajemnic postacią, którą obdarzyłam ogromnym współczuciem. Zagłębiając się w lekturę, zastanawiałam się, do czego zdolny jest człowiek, a mam na myśli kłamstwa, bezczelność, wrogość oraz sytuacje, w których Anna bez zastanowienia przekraczała próg drzwi i wychodziła na zewnątrz nie zwarzywszy na swój lęk. Zrozumiałam również, jak silne emocje są w stanie kierować ludźmi.

Książka pisana jest w formie dziennika. Powoli rozwijająca się akcja nie jest przypadkowa. Dzięki niej choć trochę możemy poznać życie Anny, a jak to mówią „diabeł tkwi w szczegółach.” Dlaczego o tym mówię? Gdy już myślałam, że rozwiązałam zagadkę, to nagle okazywało się, że nie miałam racji. Skupiłam swoją uwagę na banalnych i podstawowych wątkach, co zgubiło moją czujność, dlatego po przeczytaniu tej książki wróciłam do pewnych scen, aby zobaczyć, gdzie popełniłam błąd.

„Kobieta w oknie” to niesamowity thriller psychologiczny. Pomimo nagonki medialnej, mogę stwierdzić, że książka jest bardzo emocjonującą lekturą, która niesamowicie wciąga. Co więcej. Autor bawi się z czytelnikiem w kota i myszkę, uświadamiając, że jest wiele istotnych rzeczy, których nie dostrzegamy.

BooksFantazja

W LABIRYNCIE STRACONYCH SZANS

Głośno jest ostatnio o kilku debiutach, które zawojowały literacki rynek. Opowiem dziś o jednym z nich. A.J. Finn -"Kobieta w oknie", Wydawnictwo W.A.B, 2018, tłumaczenie Jacek Żuławnik. Anna Fox od wielu miesięcy nie wychodzi z domu. Jej świat się rozpadł, kiedy doszło do tragicznego wypadku. Anna nie ma już pracy, nie ma rodziny. Ma tylko dom, kolekcję starych filmów, zapas wina, psychotropów i ...okno. Kobieta całe dnie spędza w oknie obserwując sąsiadów i fotografując ich życie. Jest też aktywna w internecie, gdzie udziela psychologicznych porad. Anna nie wychodzi z domu od miesięcy. Jedyne osoby z jakimi ma kontakt to jej lokator, a także terapeutka i psychiatra, którzy składają jej wizyty domowe. Oprócz podglądania bliżnich Anna spędza czas także na piciu. Zasadniczo nie ma pory dnia, która według niej nie byłaby dobra, by sięgnąć po szklaneczkę. Targana lękami, wyrzutami sumienia i samotnością kobieta stopniowo pogrąża się w psychozie. Pewnego dnia jest świadkiem morderstwa. Problem w tym, że domniemana ofiara okazuje się całkiem żywa, a kobieta, którą widziała Anna rzekomo nigdy nie istniała. Nikt jej nie wierzy. Jednak ona wie, co widziała. Wie także, że nie przestrzega dawkowania leków i pór ich przyjmowania, a wina wypija z każdym dniem coraz więcej... Co jest prawdą , a co złudzeniem? Czy Annie grozi niebezpieczeństwo? Jak bardzo bezpieczny z pozoru świat można zbudować na kłamstwie? "Kobieta w oknie" to powieść niesamowita. Stanowi wnikliwe studium psychologiczne chorej i uzależnionej kobiety. Kobiety, która w reakcji na stratę zamknęła się przed całym światem. Poznajemy Annę na przykładzie zapisu zdarzeń jak w pamiętniku. Zgłębiamy cykl jej dnia. Stopniowo zagłębiamy się w jej myśli i lęki, a wszystko to po to, by po chwili okazało się, że autor prowadzi z nami pewną grę. Tu nic nie jest takim na jakie wygląda. Czytanie tej książki przypomina spacer przez labirynt. Idziemy pozornie prostą drogą, by za chwilę bardzo ostry zakręt rzucił nas w zupełnie przeciwnym kierunku. Wszystkie takie zwroty są bardzo dobrze przemyślane. I choć już nam się wydaje, że znamy bohaterkę, że możemy ją zrozumieć, to za chwilę kolejny zwrot , który uświadamia nam, że tu nic nie jest oczywiste. Akcja toczy się powoli. To nie jest thriller dla miłośników wartkiej akcji i szybkich scen. "Kobieta w oknie" to wysublimowana opowieść, w której każdy szczegół odgrywa ważną rolę. W tym stopniowym pogrążaniu się w szaleństwie, w tej rozpaczliwej samotności i przerażliwym smutku jest jakaś poetyckość. A.J Finn niczym malarz tworzy dla nas plastyczny i przejmujący obraz autodestrukcji. Krok po kroku odnosimy wrażenie jakbyśmy wraz z bohaterką tonęli w otchłani lęku. Niesamowite jest to jak bardzo przemyślana i dopracowana jest ta książka. Tutaj każde słowo, każdy detal są na swoim miejscu. A smakowanie tej książki to prawdziwa uczta. Anna Fox to bez wątpienia jeden z najlepiej wykreowanych portretów psychologicznych w literaturze ostatnich lat. Prawdziwy majstersztyk przenikliwości i zrozumienia umysłu, który dąży ku zatraceniu. Ta postać jest tak szczegółowo dopracowana, że nawet po odłożeniu książki jej obraz zostaje nam pod powiekami. Jest trochę tej Anny w każdym z nas. Duma, tęsknoty i strach, z którymi często sobie nie radzimy. Wszystkie te emocje, które rządzą nami nawet , gdy wcale tego nie chcemy. Ta siła i ta małostkowość jednocześnie. Chęć funkcjonowania w społeczeństwie okraszona egoizmem. W sposób naprawdę wnikliwy zagłębia się Finn w ten pokręcony umysł chorej kobiety, która przestała sobie radzić w życiu na skutek strasznej traumy. Ta książka to prawdziwa emocjonalna bomba. Wszystko to, co miało zostać w ukryciu powoli wypełza. Wędrujemy wraz z Anną przez skomplikowane drogi jej umysłu, poznając ją , a jednocześnie wiedząc o niej coraz mniej. Mnie się ta podróż bardzo podobała i mogłabym dosłownie pochłonąć tę powieść, gdyby nie przykry fakt, że muszę chodzić do pracy. Za każdym razem, gdy musiałam ją odłożyć , niecierpliwie wyczekiwałam chwili, gdy powrócę do lektury. Powieść wyjątkowa. Oryginalna, pięknie napisana bogatym, soczystym językiem. Istna rozkosz dla każdego, kto ceni mądrze napisane, nie epatujące przemocą historie. Opowieść, która wciąga nas w spiralę strachu i prowadzi do zaskakującego finału. Po przeczytaniu "Kobiety w oknie" czuję niedosyt. To jest prawdziwe mistrzostwo, które dało mi mnóstwo radości. Powieść młodego, debiutującego pisarza. Jeśli ktoś tak mocną pozycją rozpoczyna swą literacką drogę, to poprzeczkę stawia bardzo wysoko. W tej powieści jest tak wiele wspaniałych elementów, że nie sposób je wszystkie wymienić w kilku słowach. Język - piękny, rozbudowany, specyficznie urzekający. Bohaterka - barwna, niejednoznaczna, niełatwo poddająca się ocenom. Klimat, który mogliby wspólnie stworzyć i King i Hitchcock. Budowanie napięcia i zaskakujące, ale naturalne i niewymuszone zwroty. To wszystko składa się na powieść niejednoznaczną, niepokojącą, wciągającą i niebanalną. A.J Finn niczym sztukmistrz wyciągający królika z kapelusza odsłania przed nami coraz to nowe karty jednocześnie ciągle mając asa w rękawie. Bardzo podoba mi się także to, że Anna jako fanka starego kina, jest naprawdę przekonywująca , gdy ogląda filmy i mówi o nich. Tak udana psychologiczna powieść z dreszczykiem na dodatek okraszona twarzami Judy Garland i Vivien Leigh jest prawdziwą perełką w zalewie thrillerów. Czasem zdarza się, że jeśli jakaś książka ma wielką reklamę, a jest debiutem, to zaglądam na blogi , by poczytać jakie wywołuje emocje. Nie wpływa to na moją opinię. Po książkę i tak sięgnę, ale lubię po napisaniu własnej recenzji stwierdzić, to co zaraz napiszę."Kobieta w oknie" ma mnóstwo pozytywnych ocen, ale spotkałam się także kilkukrotnie z opinią, że jest nudna. Nudna? To potwierdza, że nie jest to książka dla mało wyrobionych czytelników, którzy być może za wyżyny literackie uważają powieści z roznegliżowanymi i pozbawionymi głów młodzieńcami na okładkach. "Kobieta w oknie" to majstersztyk. Powieść przejmująca smutkiem, strachem , odrzuceniem, która od pierwszych stron zachwyca i powoli wciąga w misternie splecioną sieć. Piękna pozycja wśród fali książek banalnych i podobnych do siebie. Nie jest łatwa w odbiorze, nie ma tu trupa w każdej szafie, a język jest piękny i wyrafinowany i z całym przekonaniem te książkę polecam. Ocena może być tylko jedna i jest to 5. Na 6 przyjdzie jeszcze czas, gdyż autor pracuje już nad kolejną powieścią, a uważam, że skoro ktoś debiutuje z takim przytupem, to dalej będzie już tylko miażdzył dobrymi i dojrzałymi książkami. Diabeł diabelsko poleca .

"Wiem, co widziałam..."

Anna Fox, która z zawodu jest psychologiem dziecięcym, lubi podglądać swoich sąsiadów mieszkających po drugiej stronie skweru. Uwielbia robić im zdjęcia i po prostu wiedzieć co u nich słychać. Jednak kobieta nie pójdzie do sąsiadów w odwiedziny, ponieważ cierpi na agorafobię (boi się przebywania na otwartej przestrzeni). Pewnego dnia, zaglądając przez okna do nowych sąsiadów, Anna widzi kobietę dźgniętą nożem. Wydawałoby się, że już od roku jej życie było wywrócone do góry nogami, ale to wydarzenie znowu miesza Doktor Fox w głowie. I najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt jej nie wierzy...

"Kobieta w oknie" to książka, która bardzo mi się podobała i wciągnęła mnie w wir wydarzeń już od pierwszych stron. Narracja była prowadzona ciekawie, dlatego nawet jeśli przez dłuższy czas nie było dialogów, nie omijałam żadnych opisów - za co daję ogromnego plusa. Zdecydowanie zgadzam się z komentarzem Stephena Kinga, który jest na tyle okładki: "Nieodkładalna"!

Tajemnica martwej kobiety spędzała sen z powiek nie tylko Annie Fox, ale również mnie. Wciąż tylko bałam się, że zakończenie mnie nie zadowoli i niestety muszę przyznać, że nie jestem nim w 100% usatysfakcjonowana. Jednak z drugiej strony: skłamałabym gdybym powiedziała, że spodziewałam się dokładnie takiego obrotu spraw.

Jestem osobą, którą łatwo manipulować podczas thrillerów, chociaż staram się myśleć nieszablonowo. W przypadku "Kobiety w oknie" niektóre tajemnice rozwiązałam w połowie czytania książki, a pozostałe do końca zostały jedną wielką niewiadomą. Zapewne osoby bardziej doświadczone w czytaniu tego typu historii domyślą się zakończenia.

Myślę, że przeczytam kiedyś tę książkę jeszcze raz, ponieważ znając rozwiązania zagadek kompletnie inaczej spojrzę na zachowania bohaterów.

Podsumowując: nie jest to genialna powieść, ale na pewno warto jest dać jej szansę. Jeśli szukasz ciekawego thrillera, który dosłownie czyta się sam i jest napisany lekkim piórem, to "Kobieta w oknie" jest dla Ciebie!

Martwa, ale nie całkiem umarła. Obserwuję, jak wokół mnie toczy się życie, i nie mam siły, by się w nie włączyć"

Intrygujący tytuł, zachęcające blurby, okładka, którą widziałam na wielu zdjęciach zamieszczanych na Instagramie i sporo opinii zarówno zwolenników książki, jak i jej przeciwników. Takie wyzwania lubię najbardziej - skrajne czytelnicze emocje i równie skrajne oceny. Już nie raz i nie dwa przekonałam się, że to co innych nie porywa u mnie wzbudza zachwyt i odwrotnie.

Anna Fox od miesięcy nie wyszła z domu. Całe jej życie to Internet, telewizor i aparat fotograficzny, za pomocą którego szpieguje sąsiadów. Dziesięć miesięcy temu, ta była psycholog dziecięca, zachorowała na agorafobię. Zaburzenie to jest odwrotnością klaustrofobii i charakteryzuje się panicznym, irracjonalnym lękiem przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, przed wyjściem z domu czy ogólnie przed tłumem. Każdy dzień Anny wygląda podobnie. Rady udzielane na forum internetowym skupionym wokół ludzi chorujących na to samo zaburzenie neurologiczne co ona, gra w wirtualne szachy, namiętnie oglądane klasyczne czarno-białe thrillery, nauka francuskiego, ćwiczenia fizyczne, terapia psychiatryczna i leki psychotropowe popijane alkoholem - to jej codzienność. Odcięta od świata, znieczulona lekami i wypijanym litrami merlotem, żyjąca w kapsule wiecznego zamroczenia jest pewnej nocy, tak przynajmniej jej się wydaje, świadkiem morderstwa. Anna widziała jak jej sąsiadkę pchnięto nożem, tylko że nikt, łącznie z policją, nie chce w te jej zapewnienia uwierzyć. Makabryczna rzeczywistość czy wytwór jej wyobraźni? Prawda czy fałsz?

Zdana na własne siły i umysł, który jak sama to określiła - dawniej może i przypominał segregator, ale dziś jest jak luźny plik kartek, które rozwiewają się przy byle przeciągu - sama postanawia rozwikłać tę zagadkę. Powoli, w miarę zagłębiania się w historię ostatnich miesięcy życia Anny, wiele luk i nieścisłości udaje nam się uzupełnić. Poznajemy jej życie i przyczynę choroby. Kibicujemy jej, współczujemy a czasem patrzymy na jej ruchy z politowaniem.

Lubię w książkach tę atmosferę niepewności, niedopowiedzenia i świadomości istnienia cieni przeszłości, które kryją się w każdym kącie. Autor już od pierwszych stron powieści serwuje nam prawdziwą ucztę niedomówień. Zagłębiając się w czytaną historię, stopniowo zatracamy tę niewidzialną barierę między rzeczywistością a ułudą. Z łatwością dajemy się ponieść prądowi zdarzeń, nie do końca będąc pewnym czy w tej chybotliwej łódeczce jesteśmy bezpieczni i czy ktoś nią w ogóle steruje. Do samego bowiem końca nie byłam pewna czy podróż ta zakończy się sukcesem, czy spektakularna porażką.

Stephen King na okładce "Kobiety w oknie" napisał tylko jeden wyraz - Nieodkładalna. Nie zawsze zgadzam się z blurbami, które znanymi nazwiskami autorów, zachęcają do zakupu tej czy innej pozycji, lecz w tym przypadku, gdyby nie mnóstwo poza czytelniczych obowiązków, nie odłożyłabym tej książki aż do ostatniej jej strony. Śmiało mogę powiedzieć, że jest to jeden z lepszych debiutów jakie ostatnio czytałam. Mnie ta książka oczarowała.

"Czuję się zupełnie do niczego. Czuję się, jakbym poszła do kina, film się skończył, zapaliły się światła, wszyscy wyszli już z sali, a ja dalej tam siedzę i próbuję zrozumieć, co się właściwie wydarzyło"

Wrotka Czyta

Znacie to uczucie, kiedy jakaś rzecz was prześladuje? Wychodzicie z autobusu, a tam ONA. Włączacie Facebooka, a tam ONA. Idziecie do pracy, a na biurku szefa znów ONA. Moja prześladowczyni, czyli Kobieta w oknie - A.J. Finna, długo musiała mnie śledzić i zachęcać bym zdecydowała się po nią sięgnąć. W końcu, trochę dla świętego spokoju, by móc wyrobić sobie zdanie o tak popularnym tytułu zaczęłam ją czytać i oto moja opinia.

Przyznam szczerze, że po jej przeczytaniu musiałam chwile poczekać z napisaniem tej recenzji. Myślałam, że jestem odporna na czynniki zewnętrzne jednak zachwyty, których byłam świadkiem sprawiły, że dość krytycznie podeszłam do tej lektury. Stąd potrzebowałam kilka dni i odcięcia się od tego co myślą o niej inni. Dla mnie była to książka po prostu dobra. Nie wybitna, nie okropna. Bardzo zgrabny debiut, który skłania mnie do śledzenia poczynań autora, gdyż kolejna pozycja może dorównać reklamie, którą zafundowano Kobiecie w oknie.

Moją ulubioną częścią książki jest jej początek. Poznanie bohaterki, jej świata i pobocznych postaci. Autor napisał go w taki sposób, że dość naturalnie odkrywał przed nami wszystkie fakty dotyczące Anny i jej życia. Dzięki temu rozglądałam się po otoczeniu i snułam domysły. Czy w tym momencie poznałam mordercę czy ofiarę? Czy Anna mnie okłamuje? Co ma oznaczać to wydarzenie? Ze szczerym zainteresowaniem śledziłam pierwsze rozdziały, by dojść do punktu, w którym jedna z ważniejszych tajemnic się rozwiąże i dowiem się kto umrze. Niestety późniejsze rozdziały nie okazały się zbyt ekscytujące. Dużo informacji zostało podanych na tacy, przez co zabrakło możliwości pobawienia się ciut dłużej w detektywa.

Najgorszym jednak wydarzeniem z drugiej części książki okazał się fakt, że naprawdę przestałam lubić Anne. Jak też ona mnie denerwowała. Cały szacunek, który żywiłam do niej na poczatku książki uleciał. W którymś momencie już nawet mnie interesowało czy bohaterka miała rację, chciałam po prostu żeby przestała biadolić.

Na szczęście pod koniec rozwiązania zagadki znów wróciła Anna z początków, dzięki czemu zakończenie było naprawdę wbijające w fotel. Zastanawiam się, czy wcześniejsze ujawnienie różnych faktów nie miało sprawić, że czytelnik miał stracić czujność. Dzięki temu ostatecznego rozwiązania nie dało się przewidzieć, bo skoro wcześniej dość logiczne okazały się odpowiedzi na różne zagwozdki, to czemu w ostatecznym rozrachunku miałoby być inaczej?

Stąd biorąc pod uwagę wszystkie jej wady i zalety stwierdzam, że był to dobry thriller. Nie czułam, że jest nieodkładalny (chociaż dzięki krótkim rozdziałom wyjątkowo szybko się go czytało). Jednak spełnił moje warunki dla tego gatunku, więc miło spędziłam przy nim czas. Z pewnością mój odbiór by się zmienił, gdyby ta książka nie została przed premierą uznana “książką roku”. Jednak może dla niektórych ten tytuł okażę się słusznie przyznany.

Lubię przeczytać „polecajki” na okładkach książek. Jest to często argument, który pomaga przy wyborze lektury. Kiedy wzięłam do ręki „Kobietę w oknie” i zobaczyłam polecajkę Stephena Kinga, którą ujął w jednym słowie, wiedziałam, ze zapowiada się dobra lektura. Stephen King napisał – Nieodkładalna. I tak właśnie było!

Główną bohaterką książki jest Anna Fox. Kobieta straciła wszystko co miała – rodzinę, zdrowie oraz pracę. Całe dnie spędza w domu, nie ruszając się z niego na krok. Czas spędza w internecie, oglądając stare, czarno-białe filmy lub stojąc przy oknie. Szpieguje sąsiadów. Podgląda ich. Śledzi ich życie. Robi im zdjęcia. Przez to, że straciła własne życie, zagłębia się w życie innych, obcych jej ludzi.

Pewnego dnia tuż obok wprowadza się rodzina Russellów. To małżeństwo z jednym dzieckiem, czyli taka rodzina, jaką jeszcze niedawna Anna miała sama. Może właśnie dlatego całą uwagę zaczęła poświęcać właśnie im.

Jednak niewinne podglądanie doprowadza do tego, że pewnej nocy widzi coś czego nie powinna zauważyć. Od tej pory jej świat zmienia się jeszcze bardziej. Fakty mówią jedno, ludzie wokół drugie, a Anna jest przekonana, że widziała coś całkiem innego. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie ma podstaw aby jej wierzyć, bo kto będzie wierzył kobiecie, która od roku nie wychodzi z domu, a wino spożywa w ilościach hurtowych?

Do tej pory akcja książki wprowadzała nas w świat Anny, powoli i nieśpiesznie, pozwalając poznać nam jej codzienność, rytuały dnia. Ale od teraz wydarzenia nabierają tempa.

Odkąd Anna zobaczyła coś, czego widzieć nie powinna, książka, jak obiecał King jest nieodkładalna.

Finn napisał naprawdę dobry thriller, bardzo intrygujący i bardzo wciągający. Ja czytając książkę nie dałam rady się od niej oderwać, cały czas chciałam wiedzieć co będzie dalej, co wydarzy się na następnej stronie.

Jeśli chcecie poznać tajemnice tej powieści to koniecznie po nią sięgnijcie.

Jeśli chcecie poznać tajemnice tej powieści to koniecznie po nią sięgnijcie.

[Adres usunięty]

Kobieta w oknie to literacki debiut młodego autora, A.J. Finna. Zachwalany jeszcze przed premierą, opiewany mianem światowego fenomenu, porównywany do najlepszych thrillerów psychologicznych, jakie kiedykolwiek zostały wydane. Książka zdobyła uznanie sławetnych autorów, takich jak Stephen King, Tess Gerritsen czy Gillian Flynn. Jednym słowem zachwytów co nie miara, a niestety każdy czytelnik wie, jak zgubne to czasami bywa. Jak wielkie budzi to w nas nadzieje, a potem niemiłe rozczarowanie, gdy okazuje się, że książka jest po prostu dobra. Nic więcej. Jak zatem jest z Kobietą w oknie?

Główną bohaterką jest niemal czterdziestoletnia kobieta, Anna Fox. Degeneratka, która lubi mieszać leki z alkoholem. Każdy wieczór świętuje drinkiem albo winem, a od miesięcy nie wyszła poza drzwi swojego domu. Jej dnie wypełniają filmy, internetowe życie oraz szpiegowanie sąsiadów. Obserwuje rozgrywającą się codzienność przez okno, a najwięcej uwagi poświęca nowej rodzinie Russellów. Któregoś dnia staje się jednak świadkiem czegoś, czego widzieć nie powinna. Jednak czy aby na pewno? Może tylko jej się przewidziało? Może ogłupiły ją leki, może to tylko senne koszmary?

W pewnym momencie zaczęłam się obawiać, czy nie znajdę tej książki otwierając lodówkę. Gotując obiad. Karmiąc kota. Otaczała mnie zewsząd – rzucała się w oczy w każdej księgarni, bo jakżeby inaczej, skoro ogromna ilość egzemplarzy stała niemal wszędzie; słychać było o niej w radio, codziennie, gdy pracowałam w laboratorium; nie brakowało jej w trakcie przeglądania Internetu. Wiecie, że co za dużo to niezdrowo? Przesyt bywa naprawdę męczący, wręcz zniechęcający. Ale tym razem dałam mu się skusić i w końcu po nią sięgnęłam. Zaczęłam czytać i… poczułam lekkie zażenowanie. Czemu ktoś tak mocno reklamuje książkę będącą kopią Dziewczyny z pociągu? Powieść Pauli Hawkins była zdecydowanie przereklamowana i wcale nie okazała się być takim arcydziełem, na jaki ją kreowano. Dlatego byłam całkowicie zdezorientowana, jednak coś sprawiło, że brnęłam w to dalej…

Im dalej w las, tym więcej drzew. W tym przypadku jednak okazało się, że to całkiem przyjemne drzewa, a nie te, które utrudniają nam dotarcie do oświetlonej słońcem polany. Choć nie da się zaprzeczyć podobieństwom pomiędzy powieściami Hawkins i Finna, to Kobieta w oknie po prostu wygrywa z Dziewczyną z pociągu. Anna Fox nieco przypomina Rachel – jest zagubiona, straciła pracę, nie ma nikogo bliskiego, lubi alkohol, zachowują się dosyć podobnie. Jednak sama fabuła w tej powieści została skierowana na zupełnie inny tor, a główna bohaterka była świadkiem czegoś bardziej konkretnego, czegoś mocniejszego, niż miało to miejsce w przypadku podróży pociągiem. I to już ma ogromne znaczenie, bowiem dobrze pamiętam moment, w którym dowiedziałam się, co tak naprawdę widziała Rachel – to było wielkie rozczarowanie. W tym przypadku było lepiej, choć też nie idealnie.

W powieści tej nie brakuje zaskakujących zwrotów akcji czy chwil pełnych napięcia. Autor dobrze sobie radzi z dawkowaniem emocji oraz wszelkich informacji, potrafi mącić czytelnikowi w głowie, choć początkowo ten drugi może mieć pewność, że odkrył sedno sprawy. Ja tak miałam – byłam przekonana, że książka ta mnie niczym nie zaskoczy, że przewidziałam zakończenie, że sama dotarłam do prawdy i to po 2/3 książki. Dzięki Ci panie Finn, że było inaczej! Tutaj faktycznie nic nie jest tym, czym się wydaje być. Naprawdę spodobał mi się kierunek, w którym autor podążył, choć i tak czułam lekki niedosyt, zwłaszcza w związku z zakończeniem – zdecydowanie zbyt szybkie, jakby nagle ucięte.

W ogólnym rozrachunku Kobieta w oknie to całkiem dobry thriller psychologiczny, choć zdecydowanie nie idealny i nie najlepszy, jaki czytałam. Z pewnością będzie to odpowiednia książka dla fanów tego gatunku, choć osobiście nie czuję się w pełni usatysfakcjonowana tym, co otrzymałam. Lektura była jak najbardziej w porządku, druga część znacznie podniosła mnie na duchu i sprawiła, że przestałam ją postrzegać jak kopię Dziewczyny z pociągu, ale biorąc pod uwagę wszystkie te ody pochwalne i naglące reklamy, spodziewałam się po prostu czegoś więcej.

[Adres usunięty]

Najlepsza książka stycznia według portalu Goodreads, debiut, który wstrząsnął książkosferą. Początkujący pisarz, którego nazwisko zapisało się w pamięci wielu osób. Kobietę w oknie wprost musiałam przeczytać - zapraszam was na wrażenia po lekturze.

Agorafobia - irracjonalny lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, wyjściem z domu, wejściem do sklepu, tłumem, miejscami publicznymi, samotnym podróżowaniem, wywołany obawą przed napadem paniki i brakiem pomocy. Częstą cechą epizodu jest występowanie lęku napadowego. Objawami towarzyszącymi zaburzeniu są również często: depresja, natręctwa i fobia społeczna. Odwrotnością agorafobii jest klaustrofobia (lęk przed przebywaniem w ciasnych lub zamkniętych pomieszczeniach).- Tekst pochodzi z portalu Wikipedia.

Anna Fox to trzydziestoośmioletnia psycholożka dziecięca, której życie wywróciło się do góry nogami. Jeszcze rok temu żyła pełnią życia, miała przy sobie ukochaną córeczkę i męża. Teraz jest zupełnie sama i nie potrafi wyjść z domu - cierpi na agorafobię. Czas spędza na piciu merlota, rozgrywaniu internetowych partyjek w szachy, udzielaniu wsparcia online osobom cierpiącym na tą samą chorobę co ona - oraz podglądaniu sąsiadów. Samotność i depresja doskwiera kobiecie i pomimo swojego wykształcenia i doświadczenia zawodowego, nie jest ona w stanie pomóc samej sobie.

Pod pseudonimem A.J. Finn kryje się Daniel Mallory, autor teksów publikowanych na łamach Los Angeles Times czy Washington post. To rodowity nowojorczyk, który przez dziesięć lat mieszkał w Londynie, ale miłość do miasta, które nigdy nie śpi zmusiła go do powrotu. Mężczyzna przez lata zmagał się z depresją - doświadczenia mężczyzny nadały powieści rzeczywistego, wstrząsającego obrazu człowieka walczącego z poczuciem beznadziejności. Kobieta w oknie to mocny debiut, którego prawa do publikacji wykupiono aż w 40 krajach, a 20th Century Fox planuje nakręcić adaptację filmową.

Per aspera ad astra.

Przez trudy do gwiazd.

Ostatnimi czasy w literaturze pojawiło się sporo dziewczyn (Zaginiona dziewczyna, Dziewczyna z pociągu, Dziewczyna w lodzie, Ta dziewczyna) i kobiet (Kobieta w czerni) - zatem nic dziwnego, że sam tytuł powieści jakoś niezbyt mnie zachęcił, jednakże blogosfera umie zachęcić i kolejny raz to zrobiła. Zdecydowanie Kobieta w oknie to powieść, którą mogę ocenić na plus; debiut, który mogę określić słowami: bardzo dobry. Może sama fabuła nie jest wyjątkowo imponująca i wciągająca, co kreacja głównej bohaterki oraz utrzymanie powieści w klimacie klasycznych filmów noir. Po raz kolejny miałam okazję zetknąć się z niewiarygodnym narratorem. Im bliżej poznajemy dr Fox tym mniej wiarygodną osobą jest. Anna nie dość, że bierze bardzo mocne leki, to w dodatku miesza je z alkoholem. Zatem, czy można jej ufać? Czy Anna faktycznie wie, co widziała? Niejednokrotnie miałam w głowie mętlik. Zachowanie, choroba i skłonności doktor Fox nie pozwalały mi w pełni jej ufać. Zadziwiły mnie umiejętności manipulacji emocjami A.J. Finna - początkowo miałam obojętny stosunek do głównej bohaterki, potem wywoływała we mnie złość. Fakty odkryte z przeszłości kobiety gryzły się z moimi poglądami. Gdy kolejny raz na jaw wyszła prawda, a raczej niesprecyzowane fakty, ogarnęła mnie litość, a oczy zaszły łzami.

W powieści króluje atmosfera gęsta od tajemnic, zgubionych momentów i niedopowiedzeń. Życie w izolacji, kompletnym zamknięciu dodatkowo może powodować zaburzenia. Wykluczona z życia społecznego, osamotniona Anna Fox musiała nauczyć się żyć od nowa - od podstawowego uzupełniania zawartości lodówki, wykupywania leków drogą online, po rehabilitację i terapię psychologiczną. Kobieta w oknie to nie tylko wciągający thriller psychologiczny ale również książka, która w doskonały sposób przedstawia chorobę, jaką jest agorafobia oraz styl życia osób, które na nią cierpią.

A.J. Finn zaskakuje kreacją bohaterów, którzy wraz z rozwojem fabuły odkrywają swoje prawdziwe oblicza. Annie można wiele zarzucić, ale niestety, jest to postać wzbudzająca współczucie - kobieta, która walczy o resztki swojej świadomości. Co może być gorszego od utraty zdrowych zmysłów? Od momentu, w którym przestajesz sobie ufać, a obok Ciebie nie ma nikogo, kto mógłby Cię poprowadzić przez te trudne chwile?

,,Dawniej mój umysł przypominał segregator. Dziś jest jak luźny plik kartek, które rozwiewają się przy byle przeciągu."

Powieść nakręca główna bohaterka - jej fobia, lęki, emocje i przeszłość. To ona jest czynnikiem i tłem zdarzeń. To ona tworzy tę powieść. Niesamowite jest również to, jak jedno zdanie, które pojawiło się w książce zupełnie zmieniło sens wydarzeń, które miały miejsce wcześniej. Pomimo faktu, że akcja niemalże non stop dzieje się w jednym miejscu, czytelnik się nie nudzi. Kobieta w oknie zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie.

WIĘCEJ NA: [Adres usunięty]

Książka Kobieta w oknie jest niewątpliwie trzymającą w napięciu sensacją, kryminałem, ale nade wszystko thrillerem psychologicznym. To zdecydowanie przeważa, zważywszy na treść. Czytelnik musi nastawić się na dość ekstremalne emocje, które wypływają

z wydarzeń i sytuacji wykreowanych w niniejszej powieści.

Główną bohaterką jest niejaka Anna Fox, która z określonych powodów boi się wyjść

z domu. Jest osaczona pewną fobią z tym związaną.

Całymi dniami, siedząc w domu, "ogarnia" - jak to się teraz modnie nazywa - Internet, telewizję, ale przede wszystkim obiektyw aparatu fotograficznego. Jej pasją jest obserwacja cudzego życia i jego fotografowanie. Proces podglądania, bo tak to należy nazwać, odbywa się oczywiście przez okno. Anna jest na bieżąco z sąsiadami, ich życiem, relacjami wewnętrznymi w ich rodzinach. Wie, kto, kiedy się wyprowadza, wprowadza, kto i kiedy wychodzi do pracy, o której godzinie z niej wraca, etc. To wszystko relacjonowane jest jakoby pamiętnik - relacja w pierwszej osobie. To jeszcze bardziej potęguje doznania czytelnicze.

Bohaterka, należy wspomnieć, ma problemy z alkoholem. Biorąc pod uwagę leki, które zażywa - jest to podwójne ryzyko. Jest to także powód, że nie każdy jej wierzy w to co ona mówi. Mieszka z lokatorem Davidem, który pomaga jej przy czynnościach wymagających wyjścia z domu. Jej lęk przed otwartą przestrzenią kilkakrotnie w ciągu trwania akcji zostaje wystawiony na ciężką próbę. Wszystko wzmaga się w momencie, gdy w oknie sąsiadów, pewnego razu dostrzega coś, czego nie chciałaby widzieć. Sytuacja dotyczy rodziny Russellów. Powiem tylko tyle, że stanowią oni ważny element rozwoju i rozwiązania pewnej sytuacji. Więcej musicie sami przeczytać. Tak samo zresztą, jak o pewnej tajemniczej Jane, a w zasadzie dwóch kobietach o tej samej tożsamości. Treść jest szokująca, a zakończenie jeszcze bardziej. Im bliżej do końca tym akcja pędzi coraz szybciej. Skończywszy czytać czytelnik może pozostać przez pewien czas w stanie takiej swoistej stagnacji umysłowej

i refleksji psychologicznej.

Czasami mam wrażenie, że zbyt pochopnie oceniamy innych ludzi. Nie wiemy prawie nic o nich, a od razu wyrażamy swoje zdanie. Na czym je opieramy? Na plotce opowiedzianej przez dziesiątą osobę, na grze pozorów albo na ocenie teraźniejszej sytuacji, nie biorąc w ogóle pod uwagę przeszłości czy przyszłości? Jest to dość surowy sąd, ale myślę, że większość z nas właśnie tak się zachowuje. Przez to zapominamy o osobach, które potrzebują naszej pomocy i wręcz o nią błagają. Są tymi dziwakami, których się omija, przechodząc na drugą stronę ulicy. Dlaczego na to pozwalamy?

Anna ma pewien problem ze swoim zdrowiem psychicznym. Nie może wychodzić z domu, bo przytłacza ją całe otoczenie, przez co dostaje napadów niepohamowanej paniki. Już od dziesięciu miesięcy nie opuszcza murów swojej posiadłości i nie otwiera nawet okien. Takie życie nie jest jej wymarzonym życiem, ale musi sobie z tym poradzić. Dlatego całymi dniami ogląda czarno-białe filmy, gra w szachy, udziela porad na forum i za pomocą aparatu podgląda swoich sąsiadów. Doskonale zna ich codzienne rytuały i problemy, mimo że nawet nie zna wszystkich imion. To jej sposób na poradzenie sobie z własnym ja. Jednak wszystko się zmienia, gdy wprowadzają się nowi sąsiedzi. Zaczyna mieć na ich punkcie obsesję i z jeszcze większym zapałem obserwuje ich poczynania. Pewnego dnia widzi coś, czego nie powinna. Nie milczy, tylko stara się uratować ludzkie życie i wszystko wyjaśnić. Lecz kto uwierzy chorej psychicznie kobiecie, która bierze leki, jak się jej podoba i jeszcze w dodatku jest alkoholiczką? Ale Anna doskonale wie, co widziała...

Każdy, kto śledzi premiery książkowe, to wie, że "Kobieta w oknie" wywołała olbrzymie poruszenie wśród czytelników. Jest to bestseller, o którym mówi każda księgarnia, prawie każdy blogger i cała Polska. Zazwyczaj staram się unikać takich perełek, bo nastawiam się zbyt dobrze na nie, a okazuje się, że oddziaływanie reklamy jest silne, ale niekoniecznie prawdziwe. Tym bardziej że już spotkałam się z kilkoma raczej negatywnymi opiniami. Dlatego właśnie nie nastawiałam się na ten thriller jakoś bardzo pozytywnie. Po prostu chciałam sprawdzić o co ten cały szum i jak ja odbiorę historię, która podobno zapiera dech w piersiach. Teraz jestem już po lekturze i jestem bardzo z tego powodu zadowolona.

Jestem zachwycona tym, co wykreował autor. Jest to pewnego rodzaju pętla, bo dziwnie wygląda psycholog, który jest psychicznie chory, ale nadal stara się chociaż wirtualnie pomagać ludziom. Nie wiem, czy wam już wspominałam, ale od niedawna jestem studentką psychologii i taka literatura wyjątkowo mnie interesuje. Chcę pogłębiać swoją wiedzę i w sposób typowo naukowy, i przez właśnie takie książki. Dlatego pomysł przypadł mi od pierwszych stron do gustu. Poza tym przyciąga swoją niesztampowością. Spotkaliście się wcześniej z czymś takim?

Styl autora również jest dobry, ponieważ wyróżnia się na tle innych i jest przy tym dopracowany, a to jest dla mnie ważne i zawsze zwracam na to uwagę w książkach. W dodatku występuje pierwszoosobowa narracja, która w tym przypadku wręcz doskonale się sprawdza. Dzięki niej mogłam dostrzec, w jaki sposób płynną myśli Anny i powoli poznawać przyczyny jej choroby. W końcu agorafobia nie bierze się znikąd.

Tak jak wcześniej już wspomniałam – od pierwszych stron zastałam wciągnięta w całą historię. Wielokrotnie czytałam, że wszystko się rozkręca dopiero w połowie, więc byłam nastawiona na początkową nudę. W moim przypadku w ogóle tak nie było. Co prawda nie miałam przy sobie żadnych rozpraszaczy, bo akurat wtedy siedziałam samotnie przez kilka godzin w autobusie, ale nie czułam znużenia, co jest dużym plusem. "Kobieta w oknie" okazała się dla mnie w pewien sposób przewidywalna, ale zaraz i nieprzewidywalna. Na początku przyszedł mi pewien pomysł, który nawet się wydawał dobrym pomysłem, ale czym dalej czytałam, to dochodziła do wniosku, że to w ogóle niemożliwe. Końcówka mnie zaskoczyła, bo miałam rację. Pewnie niektórych czytelników zirytowałoby to, ale dla mnie było ciekawą mieszanką uczuć. Przy tym cała opowieść trzyma w napięciu i jest wyjątkowo ciekawa pod względem psychologicznym. To nie tylko pewien problem Anny, ale też innych ludzi, którzy nie chcą się nawet przed samym sobą przyznać, że jest coś nie tak z ich psychiką.

Anna jest wyjątkowo specyficzną postacią. Czasami zachowywała się po prostu tak beznadziejnie, że moja irytacja sięgała zenitu. Mimo to polubiłam ją całym sercem. Miałam problem, żeby zaakceptować jej postępowanie, ale z czasem zrozumiałam ją i zaczynałam zdawać sobie sprawę, jakiej wagi jest to problem i z czym bohaterka musi się zmierzyć. Moją uwagę przykuł również David. Nie pojawiał się ON często, ale wystarczająco by mnie zafascynować. Może nie jest to typowa postać do lubienia, ale na pewno wywołuje pewnego rodzaju sympatię. Ale jak już mowa o sympatii, to Ethan, czyli młody sąsiad Anny, sprawia, że wszyscy go lubią i chcą się nim zaopiekować. Miałam dokładnie takie same odczucia i zaczęłam go uwielbiać, choć przyznam, że Ethan też potrafi czasami zaskoczyć.

"Kobieta w oknie" okazała się bardzo dobrym thrillerem. Takim, dla którego warto poświęcić trochę swojego czasu i razem z bohaterką poszukać odpowiedzi na trudne pytania. Przy tym nie jest książką wyłącznie dla rozrywki. Daje wiele do myślenia i właśnie to sprawia, że tak dobrze się ją czyta.

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa W.A.B miałam możliwość zapoznania się z debiutancką powieścią A.J. Finna. Książka nawoływała mnie z każdego możliwego miejsca, co świadczyć może o jej popularności lub też doskonałym marketingu.

Główna bohaterka Anna Fox jest, a raczej była psychologiem dziecięcym jednak od niespełna roku cierpi na agorafobię. Jest ona wynikiem traumatycznego przeżycia. Samo zaburzenie, na jakie choruje powoduje u niej lęk przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, podróżowaniem, jak również lęk przed tym, iż na otwartej przestrzeni nie uzyska od nikogo oczekiwanej pomocy. Anna zażywa dość spore dawki leków, które mają jej pomóc w miarę normalnym funkcjonowaniu, gdyż depresja oraz fobie i natręctwa to objawy towarzyszące agorafobii, jednak popija je nagminnie sporymi ilościami wina.

Cóż pozostaje człowiekowi zamkniętemu w czterech ścianach? Internet, fora, gry, oraz filmy to główne zajęcia Anny. Jednak jest jeszcze jena rozrywka, której oddaje się nasza główna bohaterka. Obserwacja sąsiadów. Wszelkie zwyczaje podglądanych przez nią osób są jej dobrze znane. Jednak obecnie jej uwagę przekłuli Rossellowie nowi mieszkańcy dzielnicy. Pewnego dnia Anna w oknie ich domu widzi makabryczną scenę zbrodni. Co zrobi? Czy to, co widziała jest jawą czy snem?

Jak na debiut to musze stwierdzić, że jest ON niezwykle udany i z całą pewnością będę śledziła twórczość A.J. Finna. Ograniczenie fabuły do mieszkania Anny, oraz zawężenie ilości bohaterów sprawia, że akcja jest mniej przewidywalna. Wszystkie opisane emocje są wręcz namacalne. Autor momentami używa krótkich, prostych zdań, przez co mamy poczucie, że wątek przyspiesza. To niewątpliwie duży atut tej książki. Niezaprzeczalnie stwierdzić można również, że A.J. Finn jest miłośnikiem starych filmów. Wzmianki o nich znajdziecie na wielu kartach książki. Jednych może to denerwować (gdyż jest tego naprawdę dużo), inni zachęceni wzmiankami mogą sięgnąć po któryś z przytoczonych tytułów. „Kobietę w oknie” polecam, ponieważ jest to dobrze skonstruowany thriller, ale….

No właśnie, ale. Szczerze mówiąc miałam ochotę odłożyć ją na półkę i z całą pewnością byłby to mój błąd, jednak przez ponad 150 stron nic się nie działo. Jak wspomniałam wcześniej akcja toczy się w zamkniętej przestrzeni, przez co ta jedna trzecia książki ciągnie się niemiłosiernie. Nie macie wyjścia. Po prostu musicie przez to przebrnąć. Rozumiem, że jest to umyślny zabieg, by nakreślić tło późniejszej akcji, nie mniej nie jednego jest to w stanie zniechęcić do dalszej lektury. Ja skróciłabym to przynajmniej o 60 stron, a zagęszczenie akcji jeszcze bardziej dodałoby pikanterii całej historii.

Książkę polecam. Z cała pewnością po delikatnej modernizacji i liftingu mogłaby dostać solidną 9, dlatego twórczość autora będę obserwowała.

Pozdrawiam

A.

[Adres usunięty]

Anna Fox jest z zawodu terapeutką dziecięcą. Od dziesięciu miesięcy nie potrafi opuścić swojego mieszkania. Ma agorafobię - lęk przed otwartą przestrzenią. Wszystkie sprawy załatwia przez internet czy telefon lub korzysta z pomocy Davida, wynajmującego mieszkanie w piwnicy. Rozstała się z mężem lecz codziennie kontaktuje się z nim i ich córeczką. Anna całe dnie spędza na oglądaniu czarno - białych filmów, graniu w szachy oraz udziela się na forum. O swoich sąsiadach wie wszystko, podgląda ich za pomocą aparatu fotograficznego. Naprzeciwko niej wprowadza się rodzina, małżeństwo z nastoletnim synem. Kobieta jest nimi coraz bardziej zafascynowana i cieszy się kiedy odwiedza ją ich syn Ethan a nieco później jego matka Jane. Pewnego dnia w domu Russelów zauważa zakrwawioną Jane z nożem w brzuchu. Nikt nie chce uwierzyć kobiecie, która silne leki miesza z alkoholem. Odtąd Anna nie wie co jest prawdą a co wytworem jej wyobraźni tym bardziej, że Jane Russell nie jest osobą, którą poznała. Co tak naprawdę widziała Anna?

Książka rozpoczęła się dość spokojnie więc od razu wiedziałam, że zaraz coś się stanie i jak się okazało miałam rację. Anna straciła wszystko a teraz jest zamknięta w ograniczonej przestrzeni i przepełniona przerażeniem. Tworzy własne historie osób, które obserwuje. W pewnym momencie widzi jednak o jedną rzecz za dużo i odtąd nic już nie będzie takim, na jakie wygląda.

Autor powoli zapoznaje nas z Anną, poznajemy jej historię i stopniowo odkrywamy sekrety. Kreacja bohaterki jest precyzyjnie przemyślana i zasługuje na dużą pochwałę. Przenosimy się w jej zalękniony świat fobii, z którym radzi sobie nadużywając alkoholu i lekarstw. Nie wiadomo dokładnie co jest prawdą a co wyobrażeniem i całą historię czytamy w wielkim napięciu. Kto tutaj tak naprawdę i kogo okłamuje?

Lęki i fobie zostały świetnie oddane. Choroba przeszkadza Annie w prowadzeniu normalnego życia. Wir wydarzeń z jakim będziemy mieć do czynienia zapiera dech. Historia jest nieprzewidywalna i w pewnym momencie sama dałam się zamieszać. Nie wiedziałam kto jest bardziej pogubiony - Anna czy ja. Autor sprytnie kieruje akcją i stopniuje napięcie. Książka pochłonęła mnie tak, że przeczytałam ją w jeden dzień. Jest bardzo wciągająca i przy czytaniu towarzyszył mi pewien dreszczyk emocji. Choć rozkręca się powoli w pewnym momencie nabiera tempa. wszystkie wątpliwości rozwiewają się dopiero w samym zakończeniu, które mnie zaskoczyło i nie podejrzewałam, że tak może się to zakończyć.

"Kobieta w oknie" to świetny thriller, który wciąga i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Jestem nią całkowicie usatysfakcjonowana. Autor bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, podsuwa mylne tropy i w końcu sami przestajemy wierzyć głównej bohaterce. A może ona cały czas miała rację?

[Adres usunięty]

Na rynku wydawniczym roi się od różnego rodzaju thrillerów, przez co nieraz można dostać oczopląsu od coraz nowszych tytułów. W ostatnim czasie zrobiło się dość głośno o "Kobiecie w oknie", dlatego byłam niezmiernie ciekawa, jakie wrażenie wywrze na mnie.

Anna Fox mieszka sama w ogromnym domu, z którego nie wychodzi od pewnego feralnego wydarzenia, jakie spowodowało u niej agorafobię. Całe miesiące spędza na oglądaniu starych filmów, nadużywaniu alkoholu oraz nieco obsesyjnym podglądaniu sąsiadów. Baczną uwagę zwraca na Russellów - pewnego dnia w ich oknie widzi coś, co burzy jej do tej pory w miarę uporządkowane życie. Wszyscy wmawiają Annie, że to nie miało miejsca... jednak czy można im wierzyć, skoro nawet nie ufa się samej sobie?

Akcja powieści toczy się dość spokojnie, a wręcz nieco mozolnie, przez co bardzo mocno możemy wczuć się w psychikę głównej bohaterki, choć nie ukrywam, iż niekiedy czułam znudzenie. Do tego mój poziom irytacji nieraz sięgał zenitu, kiedy po raz kolejny Anna mieszała mocne leki z dużą ilością alkoholu, niejednokrotnie pomijając jakąś dawkę farmaceutyków, aby później wziąć je podwójnie. Z drugiej strony nie chciałabym jej osądzać, wszak człowiek bardzo różnie zachowuje się pod wpływem okropnych wydarzeń, jakie go spotykają.

Pokładałam ogromne nadzieje w A.J. Finn i kibicowałam jej, kiedy docierałam do zakończenia, mając nadzieję, że w końcu moje podejrzenia legną w gruzach i zostanę zaskoczona. Niestety okazało się, iż moja nieufność oraz zmysł obserwacji po raz kolejny mnie nie zawiodły, więc dobrze wytypowałam osobę stojącą za wszystkimi dziwnymi wydarzeniami dziejącymi się na kartach powieści. Zdaje się, że dopiero niedawno zaczęłam sięgać po thrillery i kryminały, zatem nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w tej kwestii, jednak strasznie ciężko mnie zaskoczyć. Szkoda, aczkolwiek nie tracę nadziei... Może w końcu jakiś autor sprawi mi niespodziankę.

Nie ukrywam, że książka nie wywarła na mnie piorunującego wrażenia, jakiego oczekiwałam zarówno po entuzjastycznych opiniach oraz blurbach znanych pisarzy. Czasami wydaje mi się, iż może zbyt wysoko powiesiłam poprzeczkę, chociaż tak naprawdę zależy mi jedynie na napięciu utrzymującym się przez całą opowieść oraz zakończeniu wywołującym ciarki na plecach i wypowiedzeniu słów: "nawet nie brałam tego pod uwagę!". "Kobieta w oknie" jest przyjemnym thrillerem, aczkolwiek zabrakło mi fajerwerków wystrzeliwujących po zamknięciu ostatniej strony.

[Adres usunięty]

Ta powieść miała być prawdziwym objawieniem... Miała być, ale czy faktycznie była?

Prawa do opublikowania tej historii jeszcze przed oficjalną premierą sprzedano do 40 krajów. Musicie przyznać, że już taka informacja budzi zainteresowanie powieścią. Co w niej jest tak dobrego, że tyle państw postanowiło zaryzykować i wydać powieść A.J.Finn? Najwidoczniej coś niesamowitego. Pierwsze, co pomyślałam po przeczytaniu tej informacji to to, że fajnie, że jesteśmy w tym elitarnym gronie ; że dobrze, iż Wydawca chce, żeby Polska nie była z tyłu, tylko podążała z trendami i nowościami. Żeby czytelnicy sami nie domagali się zakupienia praw do tej powieści.

A potem dopadły mnie wątpliwości, bo przecież opis wcale nie zapowiada żadnej bomby.

Wiem, co widziałam...

Więc zabrałam się za czytanie.

10 stron. Ziewanie. 20 stron. Ziewanie. Po kolejnych kilku miałam już strach w oczach, że jednak zostałam oszukana.

Aż tu nagle drgnęłam. O, coś zaczęło się dziać! Akcja powolutku się rozpędzała, co prawda jeszcze nie pędziła jak szalona, ale jednak. A potem z każdą kolejną stroną było już tylko lepiej.

Przyznaję - czytałam lepsze powieści, tak jak i czytałam gorsze i duuuużo gorsze. W "Kobiecie w oknie" najbardziej chyba podobało mi się (mimo słabego początku) budowanie napięcia wokół akcji i... kłamstwo. Tym autor zdecydowanie się uratował. Bo Wy jeszcze tego nie wiecie, ale tu nie wszystko jest takie, jak na początku się wydaje. Ten efekt zaskoczenia jest wkomponowany w idealnym momencie. Tak jakby wszystko działo się we właściwym czasie. Tylko dla kogo? Dla nas, czytelników czy dla nich, bohaterów?

Jednak ta powieść ma też jeden, spory minus, który mógł zniszczyć wszystko. Opisy. Ja lubię, kiedy coś się dzieje. W dobrym thrillerze musi być akcja. Muszą być emocje, krzyki, krew, a nawet trup (lub kilka). Nie twierdzę, że tego tu nie ma, ale autor musi zdać sobie sprawę, że opisy ( w tym przypadku m.in. tego, co ogląda bohaterka) bywają zbędne i kompletnie niepotrzebne. Jak ja miałam chwilami tego dość!

To chyba spowodowało, że na początku nie polubiłam Anny. Nie nawiązała się między nami nić porozumienia. Chociaż z czasem zaczęłam ją trochę rozumieć. Wiele przeszła, więc to normalne, że prawie nikomu nie ufała. Dlaczego dla mnie miałaby zrobić wyjątek?

Nie wiem czy zgodzić się z Tess Gerritsen, która twierdzi, że to najbardziej porywający thriller od czasu Zaginionej dziewczyny, bo tej książki nie czytałam. Ale muszę się z nią zgodzić, że A.J.Finn to zapowiedź mistrza, o ile na przyszłość będzie unikał pewnych błędów.

Na pewno nie zgodzę się z Kingiem, który twierdzi, że ta powieść jest nieodkładalna, bo jest. Ja czytałam ją trzy dni.

Nie zgodzę się też z Nicci French, która o "Kobiecie w oknie" mówi - prawdziwie fenomenalny debiut. Tak, jest dobry, ale bywały lepsze.

Najbliżej jest mi do opinii Gillian Flynn, która twierdzi, że ta książka jest zdumiewająca, porywająca i niesamowita. Gdyby zredukować ilość stron naprawdę taka by była!

Trochę tę książkę skrytykowałam, ale to wcale nie świadczy o tym, że jest według mnie przereklamowana. Ma swoje plusy i minusy. Pewnie znajdą się osoby, dla których wady, które zauważyłam ja, będą zaletami i na odwrót. Wydaję mi się jedynie, że błędem jest fakt, że ten debiut został okrzyknięty od razu niemal dziełem idealnym. A.J.Finn ma potencjał. Ba! Ogromny potencjał, musi jednak trochę jeszcze popracować nad odpowiednim tempem i rozpoczęciem z przytupem, którego tutaj niestety nie było.

Absolutnie nie żałuję czasu, który poświęciłam Annie. Jestem też przekonana, że jeżeli tylko autor zdecyduje się na kolejną publikację, ja będę jego czytelniczką, bo pomysły ma świetne, troszkę gorzej z wykonaniem.

Po prostu przedobrzył - to niestety najczęstszy grzech debiutantów. Mają jednak o tyle dobrze, że mogą liczyć na przebaczenie. Ja Finnowi przebaczam, ale będę miała go na oku 😉

"Kobieta w oknie" to pozycja, która od samego początku niesamowicie mnie intrygowała. Kiedy tylko pojawiły się jej pierwsze zapowiedzi nabrałam pewności, że prędzej czy później moje czytelnicze drogi skrzyżują się z twórczością tego autora. Całe szczęście stało się to bardzo szybko i już kilka tygodni przed premierą mogłam cieszyć się lekturą tej książki. Od pierwszych stron miałam jakieś dziwne przeczucie, że będzie to niezapomniana i fascynująca historia, która ogromnie mnie zachwyci. Czy rzeczywiście tak się stało? Jakie wrażenie zrobiła na mnie "Kobieta w oknie"? Czy warto zapoznać się tą powieścią? Zapraszam do przeczytania dalszej części recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Anna Fox do niedawna była szczęśliwą kobietą. Niestety okazało się, że w ułamku sekundy można stracić prawie wszystko. Bohaterka od kilku miesięcy nie wychodzi z domu. Całe dnie spędza w Internecie, przed telewizorem lub szpiegując sąsiadów za pomocą aparatu fotograficznego. Pozbawiona własnego życia coraz bardziej zatraca się w cudzym. Najwięcej czasu poświęca obserwacji Russell'ów - rodzinie, która niedawno wprowadziła się do domu obok. Pewnej nocy widzi coś czego zdecydowanie nie powinna była oglądać. Co jest prawdą, co kłamstwem, a co wymysłem wyobraźni? Kto znajduje się w niebezpieczeństwie? Kto jest złym charakterem, a kto ofiarą?

Fabuła "Kobiety w oknie" początkowo bardzo mocno przypominała mi "Dziewczynę z pociągu". Obawiałam się trochę, że będzie to powielona historia, w której autor zmienił mało istotne szczegóły, ale zdecydował się na wyraźne podobieństwo do światowego bestsellera. Szybko okazało się, że choć pewne elementy obu tych powieści są niewątpliwie zbliżone, to całość ma ze sobą niewiele wspólnego. Według mnie "Kobieta w oknie" jest lepsza od "Dziewczyny z pociągu". Fabuła jest zdecydowanie bardziej intrygująca i fascynuje czytelnika już od pierwszych stron. Historia głównej bohaterki wywołuje w nas ciągłe napięcie, a autor nieustannie mnoży kolejne pytania dotyczące aktualnie toczących się wydarzeń. Całą powieść poznajemy z perspektywy Anny Fox, a A. J. Finn świetnie wykorzystuje fakt, że bohaterka ma problemy zdrowotne. Czytelnik cały czas zastanawia się co jest prawdą, a co kolejnym wytworem niestabilnego umysłu. Do samego końca nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić co tak naprawdę dzieje się w życiu zarówno Anny jak i rodziny Russell'ów.

Główna bohaterka wywołuje w nas bardzo wiele sprzecznych emocji. Z jednej strony ogromnie jej współczułam z uwagi na to czego doświadczyła, z drugiej jednak Anna niesamowicie mnie irytowała, ponieważ pomimo wyraźnych zakazów i przeciwwskazań łączyła silne leki ze znaczącą ilością alkoholu, co mocno wpływało zarówno na jej zdrowie jak i postrzeganie rzeczywistości. Pomijając uczucia, które w nas wywołuje, Anna jest doskonałym przykładem tego jak traumatyczne doświadczenia mogą wpłynąć na nasze dalsze życie. Jej historia pokazuje jak łatwo ze zdrowej, silnej kobiety można stać się szarą myszką, która boi się wyjść z domu i nie potrafi zapanować nad chęcią sięgnięcia po kieliszek z winem. Autor bardzo mocno zagłębia się w psychikę głównej bohaterki co jest dla mnie ogromnie ważne i traktuję to jako potężną zaletę tej powieści.

Język, którym posługuje się autor jest prosty i łatwy w odbiorze. "Kobieta w oknie" to powieść, w której dominują dialogi nadające niesamowitą dynamikę całej historii. Książkę czyta się niezwykle szybko i bardzo trudno się od niej oderwać. Muszę przyznać, że już dawno nie trafiłam na tytuł, który w całości by mnie pochłonął. Każdą kolejną stronę przewracałam drżącymi palcami wstrzymując oddech w oczekiwaniu na to co za chwilę się wydarzy. Odniosłam wrażenie, że autor doskonale orientuje się co zrobić, aby wyprowadzić czytelnika w przysłowiowe pole i bez mrugnięcia okiem to robi.

Warto wspomnieć, że "Kobieta w oknie" jeszcze przed premierą miała bardzo silną akcję promocyjną co dla wielu czytelników jest po prostu powodem, aby unikać takiej powieści. Na rynku pojawiło się już kilka świetnie wypromowanych tytułów, które dla większości okazały się dużym rozczarowaniem. Całe szczęście jeśli chodzi o twórczość A. J. Finn'a, wszystkie słowa zachwytów rozpowszechniane przez dział promocji były jak najbardziej na miejscu. Książka okazała się świetna i jestem pewna, że odniesie ona ogromny sukces nie tylko wśród miłośników thrillerów.

Podsumowując - "Kobieta w oknie" to thriller, który mrozi krew w żyłach i nie pozwala o sobie zapomnieć. Doskonale skonstruowany i dobrze przemyślany. Tutaj nie ma miejsca na pomyłkę. Autor od początku do końca podsuwa nam fałszywe tropy i kiedy wydaje się, że w końcu odkryliśmy tę misternie ukartowaną intrygę, dzieje się coś co całkowicie burzy nasze przemyślenia. Polecam przede wszystkim miłośnikom thrillerów, ale także tym, którzy uwielbiają grzebać w cudzych umysłach.

~~ [Adres usunięty] ~~

Przyznam szczerze i bez bicia, że miałam dwa do niej podejścia. Jakiś czas temu odłożyłam ją po przeczytaniu kilkunastu stron, zwyczajnie nie byłam w stanie czytać dalej, czułam się po prostu znużona nią. Wróciłam do niej kilka tygodni później i w ostatni weekend „pochłonęłam” ją prawie na przysłowiowy raz. Głównie dlatego, że chciałam przekonać się, o co tutaj właściwie chodzi. Anna Fox cierpi na chorobę wynikającą ze stresu pourazowego i z tego powodu nie jest w stanie opuścić murów swojego domu, na swój sposób jest jego więźniem. Żeby zabić nudę podgląda swoich sąsiadów i opowiada o nich swojemu mężowi podczas licznych „rozmów telefonicznych”. Pewnego dnia widzi to, czego nie powinna i od tego momentu jej i tak już zagmatwany świat? Staje na głowie - nikt jej nie wierzy, każdy traktuje ją jak mniej lub bardziej (nie)szkodliwą wariatkę, która coś sobie ubzdurała i próbuje wszystkich przekonać do swoich racji. W pewnym momencie zaczęłam podejrzewać jednego z bohaterów o maczanie palców w jej domniemanym szaleństwie i cóż, nie pomyliłam się. Książka jako thriller sprawdza się - są zwroty akcji, szaleństwo, niedopowiedzenia i niepokój, jednak nie skradła mojego serca. Jeśli lubicie ten gatunek? To POLECAM Wam z czystym sumieniem, ale nie oczekujcie, „przyciśnięci” promocją tego tytułu, nie wiadomo czego, ot kolejny mniej lub bardziej ciekawie skonstruowany thriller. I tyle ☺️

Dobry thriller powinien być zaskakujący. Dobry thriller powinien być nieprzewidywalny. Powinien zmylić czytelnika. Powinien trzymać w napięciu przez cały czas. Czy okrzyknięta fenomenem roku "Kobieta w oknie" jest dobrym thrillerem? Czy spełnia powyższe warunki? Tak. A nawet więcej. Raczej sceptycznie podchodzę do powieści, które są nadmiernie zachwalane przez media. Jednak przyznaję, że książka A.J. Finna zasługuje na wszystkie pochwały. Anna Fox jest psychologiem. A raczej była. Zrezygnowała z pracy, wyłączyła się z życia. Ma słabość do starych, czarno-białych thrillerów, wina i różnej maści leków. Żyje w ciągłym letargu. Mieszka sama, wynajmując suterenę lokatorowi, Davidowi. Ma zdiagnozowaną agorafobię. Zamiast wychodzić z domu podgląda swoich sąsiadów. Szczególnie jej uwagę zwraca rodzina Russellów. To ich obserwuje najczęściej. Z zapoznawczą wizytą przychodzi do niej nastoletni Ethan, a później jego matka. Pan Russell jest osobą, która nie chce nawiązywać nowych kontaktów, jest zamknięty w sobie i nie życzy sobie, by jego syn przebywał z Anną. Zwłaszcza, że pewnego razu Anna widzi morderstwo dokonane na Jane Russell. Zgłasza to na policję. Wybiega mimo panicznego lęku z domu, by ratować sąsiadkę. Policja jednak jej nie wierzy. TO że nadużywa alkoholu, leczy się psychiatrycznie sprawia, że nie jest wiarygodna. Oliwy do ognia dolewa Russell, mówiąc, że czuje się przez Annę szpiegowany, obserwowany. Przy okazji na jaw wypływa tajemnica, skrywana przez naszą bohaterkę, dotycząca jej rodziny. Sekret ten pogrąża ją całkowicie w oczach policji i sąsiadów.

"...świetny merlot,który pani piła, leki, które pani brała i film, który pani oglądała, wprawiło panią w taki nastrój, że zobaczyła pani coś, co tak naprawdę się nie zdarzyło..."

Tym czasem okazuje się, że nie ona jedna ma swoje sekrety. Co się wydarzyło naprawdę? Co jest prawdą, a co halucynacjami chorej kobiety? Na te pytania pozna odpowiedź tylko ten, kto doczyta książkę do końca. Nie można bowiem domyślić się tego wcześniej niż ujrzy się ostatni rozdział. Nie chcę przesadzać, ale to naprawdę fenomenalny thriller. Oby więcej takich lektur wpadało w moje ręce.

Jedną z najbardziej wyczekiwanych premier tego roku jest książka A.J. Finn Kobieta w oknie, do której to przylgnęło określenie, że jest ona książką "nieodkładalną". Sama do takich określeń i megapremier podchodzę zawsze z dystansem, a zwłaszcza po lekturze Dziewczyny z pociągu, która była naprawdę słaba konstrukcyjnie.

Anna Fox cierpi na agorafobię, czyli lęk przed otwartymi przestrzeniami. Od miesięcy próbuje to leczyć, jednak niestety nie jest w stanie zrezygnować z czerwonego merlota, który pogłębia jej lęki. Jej jedynym towarzyszem jest kot Punc, lokator David, fizjoterapeutka oraz psychiatra, który odwiedza ją w domu. Ponadto odbywa tajemnicze rozmowy przez telefon ze swoją rodziną, która z niewyjaśnionych przyczyn z nią nie mieszka. Jej rozrywką jest oglądanie starych filmów, a także obserwowanie sąsiadów. Pewnego dnia do domu po drugiej stronie skweru wprowadza się nowa rodzina, którą bacznie postanawia obserwować przez wizjer swojego nikona. w zapowiadający się w dość tradycyjny sposób wieczór jest świadkiem morderstwa u nowych sąsiadów. Postanawia za wszelką cenę udowodnić światu, że wydarzenie miało miejsce. Niestety połączenie psychotropów i alkoholu robi z niej osobę niewiarygodną dla policji.

O ile element alkoholu i morderstwa skojarzył mi się od razu z książką Pauli Hawkins, o tyle dalszy rozwój fabuły, jej logika spowodowały, że faktycznie od historii nie mogłam się oderwać. Pomijając fakt, że jest to książka, która pokazuje, że każdy może być wiarygodnym świadkiem i każdemu zgłoszeniu trzeba się wnikliwie przyjrzeć, powieść A.J. Finn pokazuje czym jest samotność. Mimo, że jest to thriller psychologiczny jest to piękna, mądra powieść, która z pewnością będzie jednym z najważniejszych tytułów tego roku.

Premiera książki zaplanowana jest na 2 lutego 2018 r., a ja już teraz zachęcam Wam do szukania tej książki w przedsprzedaży. Gwarantuję, że przegapicie niejedną śnieżycę za oknem.

Sensacje wydawnicze, które przed premierą wykupują wydawnictwa na całym świecie, sprawiają że mam wysypkę uczuleniową i trzymam się od takich dzieł z daleka. Z racji tego, że takie powieści zazwyczaj nic sobą nie przedstawiają, a że reklama dźwignią handlu jest od zawsze, trzeba jakoś zareklamować coś aby to sprzedać naiwnym czytelnikom. Wielokrotnie dałem się nabrać na szumnie zapowiedzi na okładce i zawsze sobie obiecuję, że to już ostatni raz, ale po jakimś czasie staje się to co się stać musi-sensacyjny debiut znowu puka do moich drzwi.

Tym razem pod postacią książki"Kobieta w oknie".

Anna Fox, po pewnym niebezpiecznym wypadku tkwi sama w wielkim domu, pozbawiona zdrowia i szczęścia. Jej jedyną rozrywką jest internet i telewizja. Lubi także śledzić sąsiadów przy pomocy aparatu fotograficznego. Pewnego razu poznaje sympatyczną rodzinę mieszkającą po przeciwnej stronie ulicy. Po jakimś czasie siedząc jak zwykle z aparatem w ręku zauważa jak ktoś morduje poznaną wcześniej sąsiadkę. Nikt jej jednak nie wierzy, tym bardziej kiedy po interwencji policji, rzekomo zamordowana kobieta zgłasza się na posterunek. Problem w tym że nie jest to osoba którą Anna poznała wcześniej. Kto ma rację. Czy Annie coś się przewidziało, czy mamy tu do czynienia z intrygą, która ma głębsze podteksty? I dlaczego rodzina Anny nie mieszka z nią? Przekonajcie się sami.

Całkiem interesująca powieść, którą przeczytałem z pewną dozą zaciekawienia. Przypomina klasyczny już film"Okno na podwórze", tym razem z rolą kobiecą. Całkiem niedawno czytałem "Czasem kłamię" i pewne komponenty przypominające ową powieść można odnaleźć również tutaj. Pomijając te elementy, które coś mi przypomniały, intryga zawarta na kartach tej książki może wciągnąć. Jednak wyjaśnienie sprawy nie sprawiło mi żadnej trudności. Tu nie ma zaskoczenia, pomyślałem nawet-no proszę jednak zgadłem.

Życie Anny skończyło się wiele miesięcy temu. Straciła szczęście rodzinne, posypała się jej kariera, wyjście z domu okazało się wysiłkiem ponad siły. Dziś jedynie obserwuje z ukrycia sąsiadów, za dużo pije, zbyt wiele czasu spędza w Internecie. I widzi coś, czego nie powinna nigdy zobaczyć. Tylko czy rzeczywiście to zobaczyła?

Finn wprowadza nas w swoją opowieść interesująco, choć niespiesznie. Zaprasza do świata Anny, jednak robi to z pewnym dystansem. Stopniowo pozwala nam poznać bohaterkę, poobserwować jej codzienność, zrozumieć mechanizmy rządzące jej światem. Snuje historie w swoim tempie, nie szokuje tajemnicami, zwrotami akcji, nie przygotowała wielu niespodzianek- a przynajmniej nie w pierwszej części książki. Tę zdecydowanie poświęciła zarysowaniu swej postaci, bo śmiało można rzec, że „Kobieta w oknie” to taki teatr jednego bohatera. Na naszych oczach Anna się zmienia, przechodzi przez różne stany emocjonalne, pada i się podnosi. Czy ostatecznie zwycięży?

Nie mogę powiedzieć, bym czuła się oszukana, bo z powieściowego opisu jawnie wynika, że choć książka zapowiada się mocno i mrocznie, jej akcja, przynajmniej początkowo, będzie spokojna. Dawno nie spotkałam się z powieścią, w której tyle miejsca zostało poświęcone na przedstawienie postaci. Czy mam o to do autorki żal? Nie, choć na początku nie doceniłam tego faktu, a lektura nieco mi się dłużyła. Poznałam natomiast Annę. Wiele razy zastanawiałam się, kim ona rzeczywiście jest. Albo raczej jaka jest. Z pewnością to bohaterka, wobec której nie można pozostać obojętnym. Pozytywna czy negatywna? Ciężko powiedzieć. Osobowość Anny jest dużo bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Co ciekawe, to nie jedyny aspekt powieści, który jasno podkreśla, że świat wykreowany przez Finn nie jest taki oczywisty, jak można by pomyśleć. Zwyczajnie nie można dopatrywać się w nim jednoznaczności. Autorka wiele ukrywa między wersami, całą złożoność tematu kryje w prostocie historii. Wydaje się, że akcja biegnie wolno, a może nawet wyhamowuje, tymczasem z tym spokoju jest metoda, a w jasnym komunikacie zawarte zostało więcej niż można było się spodziewać. Niezwykłe okazało się dla mnie to, co przeoczyłam czytając pospiesznie, w oczekiwaniu na rozwój wypadków. Tak bardzo spieszyłam do zwrotów akcji, że nie zauważyłam, co działo się pod moim nosem. Finn oferuje nam wielką subtelność, której niekoniecznie się spodziewamy. W tym spokoju kryje emocje, zwraca się w stronę psychologii postaci. Z wielką gracją daje nam pstryczka w nos.

Zagłębiając się w lekturę, oczekujemy, kiedy coś się wydarzy, bo wiemy, że coś musi nastąpić. Czytamy szybko, niecierpliwie, nie doceniając tego, co otrzymujemy od autorki. I nagle sytuacja zmienia się całkowicie. Wszystko, co wydawało się oczywiste, przestaje takim być. Fabuła zaczyna zaskakiwać ukazanymi przemilczeniami, drobiazgami, na które nie zwróciliśmy uwagi, zwrotami akcji, a w końcu dramatycznym finałem. To napięcie charakterystyczne dla thrillerów poczułam dopiero w drugiej części książki. Dopiero w drugiej części tak naprawdę zrozumiałam, jak istotna była w tym kontekście ta część pierwsza- tak przeze mnie niedoceniona. Poczułam się szczerze zaskoczona tym odkryciem. Nie zdawałam sobie sprawy… że tak mi się podobało.

Tak, jak wspomniałam, Finn pisze spokojnie, niespiesznie, zdaje się tym delektować, a może zwyczajnie wie, że dzięki temu zaskoczy nas w najmniej oczekiwanym momencie, jeszcze mocniej. Nie próbuje niczego udowodnić, nie zaskakuje brutalnością czy scenami przesadnie mrocznymi. Wszystko wydaje się opierać na psychice oraz zachodzących w niej zmianach. Czy to dobrze? Myślę, że tak.

Nie jest łatwo pisać o tej książce. I wydaje mi się, że wcale nie jest łatwo ją docenić. Ma jednak wiele uroku, potrafi sprawić, że spojrzymy na pewne sprawy inaczej, zawahamy się. A to szalenie istotne.

„Kobieta w oknie” zaciekawiła mnie opisem. Mocno skojarzyła mi się z filmem Okno na podwórze Alfreda Hitchcocka (czytając książkę odkryłam fascynację głównej bohaterki czarno-białymi filmami thrillerami i kryminałami, więc zapewne autorka również jest ich fanką), który to film od zawsze był dla mnie jednym z najlepszych w swoim gatunku.

Dlatego też śmiało sięgnęłam po książkę A.J. Finn, pewna, że przygoda z nią nie może się nie udać.

Akcja powieści rozpoczyna się od przedstawienia Anny, lekarki – psycholożki, która po bliżej niewyjaśnionym wydarzeniu zaczęła cierpieć na głęboką agorafobię. Kobieta nie wychodzi z domu, nie otwiera nawet okien. Jej „oknem” na świat jest internet oraz aparat fotograficzny, za pomocą którego podgląda swoich sąsiadów.

Wszystko płynie wolnym rytmem, od jednego leku do drugiego, od jednego kieliszka wina do następnego, aż naprzeciw Anny wprowadza się nowa rodzina - Russsellowie. I wtedy jej i tak skomplikowane życie wywraca się do góry nogami, bo pewnego wieczoru widzi coś, czego nie powinna. Gdy próbuje o tym opowiedzieć policji i najbliższym, nikt jej nie wierzy, tym bardziej, że kobieta po traumatycznych przeżyciach nie jest stabilna emocjonalnie.

Ale Anna jest pewna co widziała…

Początek powieści, to wprowadzenie czytelnika w świat Anny. A trzeba przyznać, że to bardzo depresyjne, smutne i pełne bólu miejsce.

Autorka krok po kroku odkrywa tajemnice swojej bohaterki, nie zdradzając czytelnikowi za szybko jej sekretów i nie wyjaśniając wszystkiego na samym początku.

Taki zabieg potęguje niepewność i wzbudza ciekawość, sprawia, że czytelnik ma czas aby snuć własne domysły.

Przyznam, że przez chwilę obstawiałam kompletnie inne rozwiązanie tajemnicy Anny, choć bardzo szybko domyśliłam się jednak, jaką prawdę skrywa kobieta.

Mimo to początek powieści był dla mnie okropnie nużący i bywały chwile, że gdybym nie była zobowiązana do napisania recenzji, to książkę bym odłożyła na półkę bez szans na to, że kiedyś do niej wrócę i dokończę czytać.

Na szczęście, dla mnie zobowiązanie się do czegokolwiek, rzecz święta, więc chcąc nie chcąc czytałam dalej.

I bardzo dobrze się stało, bo w pewnej chwili akcja przyspiesza i rozkręca się do tego stopnia, że nie mogłam się od książki oderwać i zarwałam sporą część nocy, żeby przeczytać ją do końca.

Autorka ma lekkie pióro, ale pisze bardzo obrazowo i przekonywująco. Potrafiła stworzyć mroczny świat fobii Anny, dobrze odmalować jej nadużywanie alkoholu mieszanego z lekami, do tego przejmująco przedstawić jej stan psychiczny i emocjonalny.

A.J. Finn stworzyła bohaterkę złamaną przez życie, na skraju całkowitego upadku, takiego, z którego nie sposób już się podnieść.

Wprowadziła również kilkoro bohaterów drugoplanowych, którzy odegrali mniejsze lub większe role w fabule, choć nie poświęciła im zbyt wiele czasu, akcja koncentruje się na głównej bohaterce.

Czy polubiłam główną bohaterkę? Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Na pewno ogromnie jej współczułam i żal mi było, że spotkała ją taka tragedia, choć czym więcej autorka odkrywała jej sekretów, tym bardziej żal ustępował rozczarowaniu.

Mimo pewnej przewidywalności (zakładam, że nie tylko ja domyśliłam się pewnych rozwiązań w fabule), książkę po początkowych trudnościach czytało mi się bardzo dobrze i szybko. Byłam niesamowicie ciekawa, które z moich podejrzeń okażą się trafione, a które były tylko strzałami kulą w płot.

Dlatego prócz chęci rozwiązania zagadki, do przodu gnała mnie również ciekawość.

Autorka stworzyła w swojej powieści ciekawy klimat, klaustrofobiczny, pełen niepewności co jest prawdą, a co tylko urojeniem schorowanego umysłu.

Fajnie również pokazała, jak z pozoru nic nieznaczące detale naprowadziły Annę na właściwy trop. Przyznam szczerze, że nie wszystkie takie niuanse wyłapałam.

Co więcej autorka dawała czytelnikowi i Annie pewne wskazówki, co do tożsamości złoczyńcy, a jednak i Anna i ja dość późno zorientowałyśmy się, kto nim jest.

Lekturę Kobiety w oknie uważam za udaną i cieszę się, że nie zrezygnowałam z jej czytania. Powieść okazała się całkiem udaną rozrywką i ciekawym thrillerem, który gdy już mnie porwał, to nie wypuścił do ostatniej strony.

Zdecydowanie mogę ją polecić, a sama zapewne skuszę się na kolejną książkę A.J. Finn, bo mimo iż kryminał/thriller, to nie mój ulubiony gatunek literacki, to jednak ta powieści zdecydowanie przypadła mi do gustu.

Ten kto lubi kryminały i thrillery poczuje się mile zaskoczony, ponieważ początek nowego roku to przede wszystkim ciekawe propozycje właśnie z tego gatunku. Cieszę się, że podobne powieści rosną w siłę - przede wszystkim przy tego typu historiach (napisanych z pomysłem) nie da się nudzić. "Kobieta w oknie" to propozycja, która na pierwszy rzut oka intryguje dobrze rokującym potencjałem. Czy w pełni wykorzystanym? Postanowiłam się przekonać.

Historia na pierwszy rzut oka wydaje się typowa - bohaterka zapomina o świecie zewnętrznym i zamknięta w czterech ścianach swojego domu podąża wzrokiem za życiem swoich sąsiadów. Z aparatem w ręce zaczyna dostrzegać coś więcej niż ludzie przemijający w pędzie codzienności i to wyróżnia Annę Fox spośród grona innych. Jednak to nie prawda, kobieta pojawia się na pierwszym planie przede wszystkim przez wzgląd na swoją fatalną sytuację - straciła wszystko: rodzinę, pracę, zdrowie i nie pozostało jej nic innego jak marnie egzystować w towarzystwie telewizora i komputera. Nie ma własnego życia, zatem wybiera to którym żyją jej sąsiedzi. Wszystko zmienia się z dniem zamieszkania w okolicy nowej rodziny - Russellowie niespodziewanie zmienią dotychczasowe życie Anny nie do poznania.

Fabuła oparta została o pierwszoosobową narrację, ale inną niż znane nam do tej pory. Anna w dużej mierze relacjonuje każdy szczegół i wydarzenie jakby notowała wydarzenia maszynowo i bez angażowania głębszych emocji. Nie jest to sympatyczna opowieść o wszystkim a konkretne sprawozdanie z aktualnie rozgrywanych wydarzeń. Muszę przyznać, że spodobał mi się takie zabieg, ponieważ wprowadził do książki sporą dozę napięcia. Nie miałam pojęcia co wydarzy się na kolejnej stronie, ponieważ Anna nie ujawniała mi zbyt wielu informacji wybiegających choćby odrobinę w przyszłość - wszystko było opisywane z dokładnością do tu i teraz, więc pozostałam uwięziona w umyśle głównej bohaterki i podczas lektury byłam zdana na jej prywatną obserwację. A była ona nie lada wyzwaniem, bo kobieta pokiereszowana przez życie miała w głowie sporo niepoukładanych myśli. Nie jest to jednak wadą historii - wręcz przeciwnie! - taka niespodziewana przeszkoda w poznawaniu kolejnych wydarzeń przysłużyła się do zwiększenia napięcia.

Pewnego dnia Anna dostrzega coś, czego absolutnie nie powinna widzieć. I od tego rozpoczyna się cała pokręcona historia. Trudno jednoznacznie stwierdzić kto kłamie a kto mówi prawdę, bo zdania są podzielone a bohaterowie skrzętnie zatajają prawdę. Czytelnik powoli zaczyna dostrzegać wypływające na światło dnia szokujące sekrety i w powietrzu co raz częściej można wyczuć niebezpieczeństwo. To wszystko jest jednak udostępniane czytelnikowi z bolesną ospałością, by wszystko w swoim czasie wkroczyło na scenę. Rodzina Russellów pociąga za sznurki i sprawia, że Anna tańczy jak marionetka na scenie pełnej niedomówień i sekretów. A ona, jako bohaterka podatna na życie sąsiadów - mimo, że wie co widziała - zaczyna wątpić we własny pogląd na sprawę.

Trzeba chwili by zrozumieć co się czyta, ale kiedy już nastroicie się do książki, dostrzeżecie urok debiutu A.J. Finn. Przyznaję, że "Kobieta w oknie" szokuje i zmusza do intensywnego myślenia a nim się obejrzymy fabuła gwałtownie zmienia tory. To mroczny thriller pełen niepewności, w którym każde wydarzenie ma kilka znaczeń a do czytelnika należy odkrycie myśli przewodniej. Szok, niedowierzanie, zaskoczenie - oto propozycja dla wszystkich miłośników książek tego gatunku.

Anna Fox z zawodu jest terapeutka dziecięcą. Mająca niegdyś wielu małych pacjentów, teraz pozostająca praktycznie bez pracy. Kobieta cierpi na wyjątkowo uciążliwą chorobę, jaką jest agorafobia. Na myśl o wyjściu na zewnątrz i znalezieniu się na otwartej przestrzeni, odczuwa wręcz irracjonalny lęk. Z tego też powodu od wielu miesięcy nie wyściubiła nosa z domu. Niedawno przeżyta tragedia doprowadziła do tego, że oprócz napadów lękowych kobieta przyjmuje leki popijając je alkoholem. Jej jedynymi zajęciami po stracie szczęśliwej rodziny i pracy, są Internet, telewizor bądź aparat fotograficzny, za którego pomocą szpieguje swoich sąsiadów. Pozbawiona własnego życia coraz bardziej przeżywa i wczuwa się w cudze. Jej szczególną uwagę przyciąga rodzina mieszkająca naprzeciwko i stosunkowo nowa w tej okolicy, Russellowie. Bardzo przypominają jej oni rodzinę, którą jeszcze do niedawna sama posiadała. Życie sąsiadów zdaje się być idealne, bez żadnej skazy. Jednak pozory mylą. Pewnej nocy, przez okno ich domu dostrzega coś przerażającego, coś czego na pewno nie powinna była ujrzeć. Od tego momentu Anna już sama nie wie co jest prawdą, a co wytworem jej otępiałej lekami wyobraźni – jak sugerują inni.

A.J. Finn stworzyła naprawdę fajny psychologiczny thriller, z iście mrocznym klimatem. Daje nam możliwość choć po części zasmakowania życia Anny, powolnie i mozolnie przedstawia jej życie, rzeczywistość, nękające ją lęki. Dlatego też początkowa akcja jest dość ospała, ale po czasie rusza z kopyta. Autorka rozpoczyna z czytelnikiem grę w kotka i myszkę, początkowo uspokaja naszą czujność, żeby później podrzucać nam jakieś tropy, które sprawiają, że mamy wrażenie jakobyśmy rozwikłali tę zagadkę. Nic bardziej mylnego, wszystkie spekulacje i domysły zostają rozwiewane. Finalny obrót sprawy i rozwiązanie tajemniczych wątków naprawdę zaskakuje. Autorka uzmysławia nam, że sprzed naszych oczu umyka wiele pozornie nieistotny rzeczy i, że nawet najdrobniejszy szczegół może wiele znaczyć. Koniec końców, jest to naprawdę emocjonująca i porywająca lektura.

Wciągnęła mnie od samego początku, a pod koniec nie mogłam się od niej oderwać nawet na 5 minut. Zaskakująca, utrzymającą cały czas napięcie. Co kilka stron dowiadywałam się, że moje domysły są mylne. Bardzo dobry thriller.

Chciałam się oderwać od różnych książek i sięgnęłam po thriller psychologiczny A. J. Finn "Kobieta w oknie"

Historia opowiada nam o Annie Fox, która od kilkunastu miesięcy choruję na agorafobię czyli chorobliwym lękiem przed otwartą przestrzenią, tłumem czy nie znanymi miejscami.

Dziewczyna całymi dniami spędza czas w domu, biorąc leki popijając dużymi dawkami wina. Do jej codziennych zajęć jest udzielanie porad na forum, wizyty z terapeutką i podglądanie i śledzenie sąsiadów.

Pewnego dnia na przeciwko wprowadza się rodzina Russell i okazuję się, że to jest główny dom, któremu się przygląda z ciekawością.

Zaczynają się dziać przeróżne rzeczy, których nie jest w stanie kontrolować. Z naprzeciw zobaczyła kobietę, która zostaję skrzywdzona. Dzwoni po pomoc jednak nikt jej nie wierzy.

Czytając książkę wymyślałam przeróżne teorię, które w żaden sposób się nie sprawdziły. Chciałam dowiedzieć się kto stoi za tą sprawą i czy naprawdę bohaterka nie wymyśla tej całej historii. Historia była bardzo ciekawa i skłaniała do refleksji. W pewnym momencie nie wiedziałam czy to jest prawda czy nie.

Kolejna książka sensacyjna, w której więcej jest tajemnic i niedomówień niż pewności co do zdarzeń?

Anna Fox to młoda kobieta, która z dnia na dzień została pozbawiona wszystkiego. Jej spokój ducha i poczucie bezpieczeństwa zostało zachwiane do tego stopnia, że zachorowała na agorafobię. Jej jedynym zajęciem jest obecnie śledzenie życia sąsiadów przez aparat fotograficzny. Aparat, który może uchwycić największe, ludzkie dramaty.

Obiecujący thriller psychologiczny, który miał do ostatnich stron trzymać w niepokoju – w rzeczywistości okazał się być przeciętną lekturą, która nie dostarczyła żadnych wyjątkowych wrażeń.

„Odwracam klepsydrę stojącą na biurku i przyglądam się, jak piramidka z piasku zdaje się pulsować, kiedy przesypujące się ziarenka żłobią w niej dołek. Mnóstwo czasu. Prawie rok. Od niemal roku nie wychodzę z domu.”

Początkowe zainteresowanie fabułą straciło na znaczeniu, gdy już w połowie książki zorientowałam się o co tak naprawdę chodzi w całej tej zagadkowej akcji. Pierwsze kłamstwo, czy potknięcie – pierwsze uderzenie zdrowego rozsądku. Z każdym kolejnym było już tylko łatwiej o prawdę. Jestem zdania, że thrillery powinny stopniowo budować napięcie, by zakończenie wgniotło w fotel czytelnika. Zdobywać jego uwagę, mącić w głowie kolejnymi kłamstwami i tajemnicami, by sam już nie wiedział co jest prawdą, a co tylko manipulacją. Tutaj tego nie otrzymałam.

Ciekawym aspektem całej powieści jest sama postać Anny Fox, która mnie zafascynowała już od pierwszych stron. Ciekawiła mnie konstrukcja charakteru psycholożki, która sama potrzebuje leków, by móc normalnie (choć to nie jest odpowiednie słowo w tym przypadku) funkcjonować w społeczeństwie. Dr Fox na grupie internetowej dawała specjalistyczne porady ludziom w podobnej sytuacji, choć sama nie była w stanie rozwiązać swoich problemów i zaakceptować pewnych wydarzeń, które na zawsze zmieniły jej życie. Ponadto znając doskonale skutki uboczne i zastrzeżenia co do leków, skutecznie łamała przeciwwskazania lekarza.

Tym samym całą swoją uwagę skupiłam na głównym charakterze, zamiast poświęcać ją akcji, która powolnym krokiem doprowadza do rozwiązania. Powolnym, wręcz ślimaczym tempem brnęłam przez spokojną lekturę i tylko raz moje serce zabiło mocniej. Tylko jedna tajemnica zbiła mnie chwilowo z pantałyku. I choć muszę przyznać, że się jej nie spodziewałam, to chyba jednak bardziej mnie zasmuciła niż zszokowała.

Przez całą książkę współodczuwałam cierpienie bohaterki. Rozżalona śledziłam jej losy, choć momentami wstyd mi było, że myślę o niej jak o histeryczce, która jest kowalem własnego losu i sama przyciąga do siebie kłopoty, by później się bać. Całe szczęście takie chwile nie zdarzały się często, więc w większym stopniu jej współczułam niż obwiniałam.

Nie wiem jednak, czy taka była funkcja tej książki. Miałam nie wierzyć głównej bohaterce, miałam się bać o jej życie i w każdym dostrzegać cień psychopaty, który chciałby ją skrzywdzić, by w ostateczności wytypować jednego podejrzanego. I to błędnie – w końcu nie zawsze można wierzyć własnym oczom, a nic nie jest tym, czym się wydaje [słowa z okładki]. Niestety, nie tym byłam tutaj zainteresowana. I całe szczęście, bo nie miałabym większego problemu, by wskazać winnego.

W SKRÓCIE:

Plusy: Dobra charakterystyka psychologiczna bohaterów.

Minusy: Tylko jeden element zaskoczenia, duża przewidywalność i powolna akcja.

Dla kogo: Dla osób, które potrzebują oderwania od sensacyjnych pościgów, w których akcja goni akcję. Dla osób, które nie mają większego doświadczenia w thrillerach psychologicznych.

Recenzja znajduje się na stronie [Adres usunięty]