Kiedy będziemy deszczem

Chciałam przeczytać holenderski [a więc z kręgu kulturowego bardzo słabo mi znanego] kryminał.

Okazało się, że kupiłam polską powieść obyczajową z życia prowincji [jedyny szczegół "holenderski" tejże, to okna pozbawione firanek, ale...nic z tego nie wynika. Nikt przez nie niczego ciekawego nie dostrzega we wnętrzach domostw.

Okno jest w tej powieści ważnym elementem, ale używane jest zwyczajnie - do wyglądania na zewnątrz.

Najciekawszy watek dotyczy wcale nie ludzi, a psów.

Czyta się to nieźle, ale wątek kryminalny jest tu tylko pretekstem do przytaczania tasiemcowych wynurzeń głównej bohaterki opowieści. Nie jest to Anna Karenina, toteż zakończenie razi manieryczną poprawnością.

Ogólnie, dla mnie ta książka to spory zawód.

Żyło we mnie dotychczas jakieś przekonanie. Swego rodzaju zbiór etykiet, które doczepiałam niektórym gatunkom. Kryminały były dla mnie na ten przykład zawsze albo zbyt zagmatwane, albo zbyt krwiożercze, albo zwyczajnie zbyt nudne. Rzadko kiedy autorzy potrafili zdobyć mnie wypośrodkowanym stylem. Powiedzieć, że jestem wybredna? To za mało.

Dlatego do "Kiedy będziemy deszczem" podchodziłam z rezerwą. Sprawa Ingi de Graaf wzbudzała moje wątpliwość. Kobieta zamężna, matka dwójki dzieci, mieszkanka Holandii, z urodzenia Polka. Co takiego mogło jej się przydarzyć? Takie myśli, podszyte czytelniczą pychą, przewijały się przez moją głowę.

Po raz kolejny, i na pewno nie ostatni, zostałam przywołana do porządku. Pokornie wróciłam do szeregu, bo autorka pokazała mi, że sama klasyfikacja książki do jednego z gatunków, nie ogranicza autora. Wręcz przeciwnie.

KROPLA

Mówi się, że kropla drąży skałę. To powiedzenie odzwierciedla tempo tej książki. Jest powolne. Rozlane. Jednocześnie nie nużące. Właśnie dzięki spokojnej wędrówce kropel, jakimi są słowa, możemy skupić się na meritum.

Historia, którą poznajemy, a która opowiedziana jest dłońmi Ingi de Graaf, ruchami jej nadgarstków i stuknięciami palców o klawiaturę, nie walczy o naszą uwagę ze zbrodnią. Nie musi. Jej rola nie jest ograniczona. Prócz wysunięcia motywu, ma również prawdziwie wprowadzić nas w życie Ingi. Związać nas z nią i zainteresować całkiem innym aspektem książki.

"Walczymy, uciekamy lub popadamy w odrętwienie. Kiedy rozglądam się wkoło, mam wrażenie, że mężczyźni częściej uciekają: w pracę, w swoje ważne sprawy. My, kobiety, zamarzamy. Popadamy w nieczucie, w automatyzm, bo tak łatwiej, nic nie boli w zdrętwiałej duszy. (...) Nawet jeśli zaczynamy jako wojowniczki, zdecydowane walczyć do upadłego, zwykle kończymy jako bryły lodu. W ten sposób możemy żyć dalej, nie żyjąc."

Opowieść Ingi to trochę obraz kobiety samotnej i zaniedbanej, trochę szkic dorastania i godzenia się ze zmianami i przemijaniem. Można powiedzieć, że jest to też sąd nad błądzącymi, którzy poszukują miłość i szczęścia sprzeniewierzając się przykazaniom i własnym zasadom.

Skradająca się zbrodnia jest jedynie podkładem. Tłem, które nadaje dreszczyku całej książce, ale nie zamazuje głównej idei.

DESZCZ

"Kiedy będziemy deszczem" to przede wszystkim książka o życiu.

Prostym, prozaicznym, pełnym codziennych, syzyfowych prac - życiu, które zna każda kobieta. Matka i żona. Dlatego tak łatwo utożsamić się z Ingą.

Jej sytuacja życiowa, wybory i odkładane decyzje wydają się nam tak dobrze znajome.

W każdym słowie poszukujemy sygnałów, które mogłyby naprowadzić któregoś z bohaterów na trop. Zapowiedzieć zbrodnię. Wyjaśnić jej motywy. Problem w tym, że żadnych znaczących śladów nie znajdujemy. Jeżeli postawimy się w pozycji bohaterów, nie będziemy w stanie zdefiniować źródła niepokojącego uczucia. Pozostanie ono w sferze niewyjaśnionych przeczuć.

Do czasu. Do czasu, aż kobieta znika.

"Mówią, że największą siłą napędzającą nasz byt jest miłość. Ale to kłamstwo, iluzja, życzeniowe myślenie. Miłość, choćby nie wiem jak silna, jest niczym w obliczu śmierci. (...) Śmierć zawsze przychodzi, jest niezmienna i nieubłagana, konsekwentna i nieulegająca wpływom. (...) Śmierć po prostu jest. Zawsze. Potężna siła."

Książka jest niesztampowa. Nie tylko ze względu na rozbudowany wątek obyczajowy, ale z powodu świadomości czytelnika. Poziom naszej wiedzy jest niezwykle wysoki. Już od początku możemy zorientować się, kto jest mordercą. Nie jest to powiedziane wprost, ale domyśliłam się dość szybko.

Było to dla mnie nie tylko niespodziewane. Oczekiwałam też po sobie lekkiego zmieszania. Może zniesmaczenia? Stało się inaczej. Jeszcze bardziej wciągnęłam się w książkę. Jeszcze gorliwiej poszukiwałam odpowiedzi na męczące mnie pytanie. Jaki był motyw?

ŚWIEŻOŚĆ

Bicie mojego serca kilkukrotnie przyśpieszyło. "Kiedy będziemy deszczem" rzuciła nowe światło na życie, książki i codzienność. Pozwoliła zinterpretować rzeczywistość, ponieważ właśnie o niej traktowała.

Nie jestem ekspertką w sprawie kryminałów czy thrillerów, ani ich wielką fanką, ale właśnie takie książki coraz bardziej przekonują mnie do tego gatunku. Wskazują kierunek i pozwalają zrozumieć, jak ograniczam swój umysł, gdy zamykam oczy na nowe i nieznane.

Szczerze polecam.

"Rozczarowanie to nic innego jak odczarowanie naszych nierealistycznych oczekiwań wobec ludzi, zdarzeń, sytuacji, siebie samych. Zawody są częścią życia, nieuniknioną i niedocenianą."

Nie spodziewałam się, że będzie to tak satysfakcjonująca lektura, oczekiwałam rozrywki w typowym klimacie thrillera, a otrzymałam wspaniałe studium ludzkich marzeń, pragnień i potrzeb. Rewelacyjnie czyta się tę powieść, intrygująco prowadzi przez zawiłości ludzkich losów, uczucie niespełnienia, rozczarowania, zawodu, rozgoryczenia, ale także pożądania za głosem serca, wolą odmiany, apetytem na skosztowanie ciepłych barw życia. Trudna i kręta droga dążenia do spełnienia i samorealizacji, niebezpieczne igranie z kuszącymi fantazjami, poddanie się kradzionym w ukryciu chwilom szczęścia i radości, długo oczekiwanej zauważalności.

Dominika van Eijkelenborg wykreowała niezwykły profil głównej bohaterki, bardzo wyrazisty, przekonujący i jakże podobny do wielu z nas. Czujemy, że przyglądanie się zmaganiom i wyzwaniom trzydziestopięcioletniej kobiety wciąga nas coraz bardziej, wprost nie możemy się od tej fascynującej historii oderwać, staje się nam bardzo bliska. Autorka pięknie operuje słowem, plastycznie opisuje miejsca i zdarzenia, sugestywnie oddaje emocje, czujemy ten wyjątkowy warsztat pisarski, niezwykłą umiejętność przyciągania uwagi czytelnika, angażowanie go w fabułę, wytwarzanie chęci spoglądania na własne życie z perspektywy kluczowej postaci powieści.

Inga de Graaf, Polka, matka dwójki małych dzieci, żona robiącego karierę holenderskiego maklera, żyje w kokonie zapomnienia, mydlanej bańce zwyczajności, rutyny, znużenia i przewidywalności, z których nie może się wydostać i oswobodzić, a które dryfują na lekkim podmuchu marzeń. Powszedniość ogarnia wszystkie zmysły, zakradają się depresyjne myśli, wrażenie bezsensu, ponure przemyślenia, wzmożone poczucie klęski i niepewności siebie. Zawodowe marzenia nieuchronnie odpływają wraz z przybywającymi latami. Nie jest to szczęśliwy obraz wymarzonego życia. Szara codzienność źle wpływa na psychikę kobiety. Pozorność szybko przestaje być wystarczającym substytutem. Pomimo obecności bliskich osób, pojawia się dołująca samotność.

Niespodziewanie podczas zajęć z łucznictwa Inga zaczyna przebudzać się z ogarniającego ją marazmu. Stopniowo ponownie odkrywa i definiuje siebie, zmierza ku radośniejszej stronie życia. Jednak wkrada się również niebezpieczny chaos, złowieszcze zdarzenia, mnóstwo oszustw, kłamstw, niedomówień, zatajonych tajemnic. Czy faktycznie kobieta osiąga to, o co jej chodziło? W jaki sposób przyjdzie jej zapłacić za nową tożsamość i intrygującą znajomość? Jakie ryzyko zdecyduje się podjąć w imię obrony własnych marzeń? Czy wyczuje na czas zagrożenie, dostrzeże podstępny i zwodniczy uśmiech losu? Ale teraz, najważniejszym zadaniem dla lokalnej policji staje się odnalezienie Ingi, gdyż zaginęła, nie wróciła do domu po spacerze z psem.

Świetnie odmalowana atmosfera jednego z wielu małych miasteczek Fryzji, prowincji znanej z gospodarki rolniczej i turystyki żeglarskiej. Z każdym rozdziałem wkrada się coraz większy niepokój, lęki i obawy intensyfikują się, jednak z wyjątkiem zakończenia, nie ma tu mocnych uderzeń, dynamicznej akcji i sensacyjnych wątków. I dobrze, gdyż w tej historii znajdują one małe uzasadnienie, a zaproponowana przez autorkę forma narracji i podkręcania tempa fabuły, jest bardzo obrazowa i satysfakcjonująca, prowadzona z wyczuciem, przenikliwie i pasjonująco. Thriller opiera się na intrygujących wątkach psychologicznych, licznych retrospekcjach, dociekliwym rozpoznawaniu przyczyn i interesującym dostrzeganiu skutków zdarzeń.

[Adres usunięty]

Coraz częściej sięgam po thrillery. By czuć gęsią skórkę na plecach, strach, przerażenie. Pobudzać szare komórki do intensywnego myślenia, przeżywać wydarzenia w wielkim skupieniu pozwalając prowadzić się prosto w paszczę lwa. By później w finale poskładać wszystkie puzzle w jedną całość. Lubię się bać, rozwiązywać zagadki, zaglądać w umysł bohaterów, lub wcielać się w ich postać. Widzieć wszystko ich oczami lub być cichym obserwatorem wydarzeń. Świetnie się przy takich powieściach bawię, mam zapewnioną adrenalinę, palpitacje serca, mrożącą krew w żyłach opowieść, tajemnice, sekrety, kluczę między zdarzeniami. Sięgając po ,,Kiedy będziemy deszczem" spodziewałam się emocjonującego thrillera, który wbije mnie w fotel, zapewni opowieść trzymającą w napięciu, oczekiwałam zaskakujących zwrotów akcji. Niestety zawiodłam się.

Inga- żona robiącego karierę holenderskiego maklera i matka dwójki dzieci, pewnego dnia wychodzi z psem na spacer i słuch po niej ginie. Przerażony mąż zaginionej zgłasza się na policję. Zostają wszczęte poszukiwania kobiety. Z czasem na światło dzienne wychodzą prawdy o Indze, o których mąż w ogóle nie wiedział. Czy kobieta zostanie odnaleziona? Czy poznamy przyczynę jej zniknięcia?

Otrzymałam niezbyt ciekawą kryminalną obyczajówkę w której zabrakło mi adrenaliny, zaskakujących zwrotów akcji, dreszczyku emocji. Brak tempa, monotonia, zero czegokolwiek. Historia ciągnie się niemiłosiernie. Jedynym plusem powieści jest język i styl autorki. Mimo, że często chciałam odłożyć lekturę na półkę i już nie wracać do jej historii, jednak ciągle mnie coś do niej ciągnęło. Ciekawość jak opowieść może się potoczyć i zakończyć. Plusem lektury jest niezwykła kreacja bohaterów, która moim skromnym zdaniem wyszła bardzo dobrze. Są prawdziwi, nieprzekoloryzowani, borykają się z problemami dnia codziennego, jak my sami.

Wiele osób utożsami się z główną bohaterką i z przejęciem będzie obserwować jej los, decyzje jakimi się kierowała, jakie emocje towarzyszyły jej przy wyborach odpowiednich ścieżek którymi zdecydowała się podążać.

Dodatkowo książka dostarcza refleksji. Zmusza do zastanowienia się nad tym, co jest w życiu najważniejsze. Nie zabraknie ciekawych emocji, smutnych historii o niespełnionych marzeniach, o tym jak nie popaść w monotonię życia, jak je urozmaicić i ulepszyć. Niestety książka nie zachwyciła mnie tak jak tego oczekiwałam na początku, dlatego trochę straciła w moich oczach.

Akcja została kompletnie inaczej poprowadzona, skupiła się na studium emocjonalnym głównej bohaterki, co nią kierowało, co przeżywała,zamiast przybliżyć policyjne śledztwo, a tego oczekiwałam. Ono zeszło na dalszy plan, przyćmione losem Ingi. Czytelnicy zapewne chętnie sięgną po tę powieść, ponieważ jest emocjonująca, bardzo dobrze napisana, daje do myślenia, skłania do refleksji i na pewno umili czas. Dla mnie nie była tym, czego oczekiwałam, jednak definitywnie jej nie skreślam, bo nie była też aż taka zła.

"Kiedy będziemy deszczem" to moje pierwsze spotkanie z Dominiką Van Eijkelenborg. Muszę przyznać że choć trudne, ciężkie i emocjonalne, to spotkanie bardzo udane.

Książka przypomina bardziej powieść obyczajową niż thriller, ale dzięki początkowi i emocją książki, cały czas mamy na uwadze, że zaraz, za chwilę, niemalże na naszych oczach wydarzy się coś strasznego. To przerażające uczucie, z którym trzeba sobie poradzić niemal przez całą powieść.

O czym jest książka?

"Kiedy będziemy deszczem" opowiada losy trzydziestopięcioletniej Ingi de Graaf, mieszkanki spokojnej dzielnicy, Polki, matki dwójki dzieci, żony Holendra. Dziewczyna uciekając poniekąd od swoich korzeni, podąża za miłością i przeprowadza się do innego kraju. Tam dopada ją samotność, a potem trudy codzienności i macierzyństwa, z którym musi sobie poradzić właściwie sama. Wszystko w jej życiu zmienia się, gdy trafia na zajęcia łucznictwa i poznaje tam młodego chłopaka, Robina.

O tych wszystkich wydarzeniach, dowiadujemy się z narracji książki, z tajemniczych maili bohaterki do swojej polskiej przyjaciółki Magdy, a także z narracji bacznego obserwatora kobiety. Z każdą stroną coraz bardziej zapadamy się w mroczny świat bohaterki, zastanawiając się, kim jest osoba, która pragnie skrzywdzić zagubioną kurę domową.

Co jeszcze znajdziemy w książce?

Na uwagę, zdecydowanie zasługują opisy rozpadającego się małżeństwa bohaterów, samotność jaka ich dopada, mijanie się, a także trudy macierzyństwa, o których rzadko się opowiada. Nie znajdziemy w tej książce przelukrowanej słodyczy, choć czułość jest jednym z uczuć, jakie da się zaobserwować w Indze, mimo trudności jakie napotyka.

W książce jest mało dialogów, za to dużo opisów uczuć, emocji. Jest to zabieg celowy, ponieważ największą siłą tej opowieści, to właśnie pobudzone uczucia, jak strach i lęk. Przez cała powieść w czytelniku narasta poczucie mroczności i tego że zaraz stanie się coś złego. Jest coś ciężkiego w tej historii, duży ładunek emocjonalny i poczucie nadchodzącego kataklizmu. Dałam się mu ponieść. Czy i Wy mu ulegniecie? Polecam Wam się o tym przekonać.

/ [Adres usunięty] /

Inga de Graaf, żona i matka dwójki dzieci, wychodzi pewnego dnia na spacer z psem, z którego już nie wraca. Zaniepokojony mąż zgłasza jej zaginięcie na policję. Służby są bezradne - wydaje się, że kobieta znikła bez śladu. Jedyną użyteczną poszlaką zdają się być maile wysłane przez nią do przyjaciółki, z których żaden nie doczekał się wiadomości zwrotnej. Historia, którą opowiadają te listy przedstawia zupełnie inny obraz Ingi, mroczny i pełen tajemnic. Czy jednak to wystarczy do jej odnalezienia?

Całość recenzji dostępna pod adresem: [Adres usunięty]

Inga de Graaf to młoda kobieta rozczarowana życiem, które okazało się zupełnie inne niż jej wyobrażenia. Pewnego dnia wychodzi z psem na spacer i już nie wraca. Zaniepokojony mąż zgłasza zaginięcie na policji, nie wierząc, że kobieta mogłaby porzucić rodzinę i odejść.

Policja dociera do jej maili pisanych przez Ingę do swojej przyjaciółki, które rzucają nieco światła na to, jak ona patrzyła na swoje życie. W korespondencji przewija się młody mężczyzna, który pojawił się w jej życiu. Czy zawartość maili okaże się rozwiązaniem zagadki zaginięcia Ingi?

Przyznam szczerze, że w trakcie lektury Kiedy będziemy deszczem poczułam się strasznie rozczarowana. Liczyłam na emocjonujący, trzymający w napięciu thriller, a miałam okazję przeczytać przeciętną obyczajówkę z wątkiem kryminalnym.

Brakło mi w tej książce adrenaliny, dreszczyku emocji… Ekspresji i tempa. Akcja ciągnie się niemiłosiernie. Poznajemy życie głównej bohaterki wypełnione rutyna i frustracją, przez znaczną część książki, by pod sam koniec wykrzesać z niej [historii] nieco grozy… Zdecydowanie za mało jak na gatunek, jakim ów książka być miała.

Język i styl autorki, w chwili, w której potraktuje się tę książkę jako niethriller, zdecydowanie wpływa na odbiór. Pomimo tej monotonności, jaką jest rutyna w życiu każdego z nas, da się czerpać przyjemność z lektury. Miłym wplotem w wydarzenia jest interakcja pomiędzy główną bohaterką a młodym mężczyzną. Dość przewidywalna w skutkach, jednak wnosiła trochę świeżego powietrza do całości. To samo tyczy się ostatnich rozdziałów książki, gdy na horyzoncie pojawia się rozwiązanie zagadki, a może etapy jej rozwiązywania? Wówczas akcja przyspiesza, by na końcu wyhamować.

Czy zakończenie jest zaskakujące? Biorąc pod uwagę pewne niuanse na samym końcu – owszem, jest. Ale czy faktycznie takiego zakończenia się spodziewałam… Sama nie wiem…

Autorce z pewnością zarzucić nie można kreacji bohaterów. Dopracowani pod względem psychologicznym. Mocno zarysowani. Zwyczajni ludzie.

Z Ingą zapewne niejedna kobieta byłaby w stanie się utożsamić. Tak, jak i w jej mężu niejedna odnalazłaby cechy swojego ślubnego.

Od strony graficznej Kiedy będziemy deszczem, w książce podobało mi się akcentowanie rozdziałów, które wyglądało tak:

Przyznam, że jest to nieczęsto spotykane w książkach rozwiązanie. Przynajmniej ja nie miałam tyle szczęścia, by cieszyć oko takimi urozmaiceniami.

A okładka? Klimatem idealnie oddaje wnętrze książki.

Podsumowując: Kiedy będziemy deszczem to historia kobiety, której życiem zawładnęła rutyna, z którą nie potrafiła sobie do końca poradzić. Choć próbowała, a próba ta drogo ją kosztowała. I pomimo iż nie jest to thriller, a coś z pogranicza literatury obyczajowej i kryminału, to gdzieś w tym wszystkim można odnaleźć pozytywne strony. Czy Wam też się uda, musicie przekonać się sami!

''Kiedy będziemy deszczem'' to historia trzydziestoczteroletniej kobiety, żony i matki dwójki dzieci, która pewnego wieczoru wychodzi na spacer z psem i nie wraca. Policja jest bezradna, jednak jedna z funkcjonariuszek oddnajduje e-maile, które zaginiona pisała do swojej przyjaciółki z Polski. Co się stało z Ingą? Jaki sekret skrywa? Co lub kto kryje się za jej zniknięciem? I czy zamieszany jest w to młody chłopak, którego poznała na łucznictwie? Przeczytaj, a dostaniesz odpowiedź na każde z tych pytań.

Książkę skończyłam czytać parę godzin temu. Początkowo nie byłam zachwycona. Miałam wrażenie, że składa się z samych opisów, które po czasie mnie nużyły. Jednak z czasem historia się rozwinęła i całkowicie mnie pochłonęła. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, nie tego oczekiwałam od tej książki, jednak zaskoczyła mnie pozytywnie (po 5 rozdziale!). Zakończenie było satysfakcjonujące, na takie liczyłam. Nie potrafię wyobrazić sobie innego zakończenia, takie musiało być, tak miała skończyć się ta historia. Zdecydowanie polecam, choć ostrzegam, że początek może nieco znudzić.

Weronika

Lekcja miłości

„Ludzie i psy przychodzą do naszego życia nie bez przyczyny. Przychodzą by nas ukarać, kochać, czegoś nas nauczyć. Przychodzą jak lekcje, które trzeba odrobić, jak egzaminy, które trzeba zdać” – te słowa wydadzą się prawdziwe szczególnie tym, którzy choć raz zastanawiali się nad spotkaniami z różnymi ludźmi na swojej drodze życia i którzy z tych spotkań wynieśli lekcje. Niekiedy jest ona bolesna, a niekiedy to lekcja szczęścia i miłości, która czyni każdego z nas lepszym człowiekiem. I jedne i drugie pozwalają nam wzrastać, rozwijać się, choć zdarza się tak, że za ten rozwój i zmianę płacimy wysoką cenę.

A jacy ludzie pojawili się w życiu Ingi de Graaf i jakie lekcje miała odebrać? Historię Polki, która opuściła kraj z miłości do przystojnego Holendra, a wraz z przekroczeniem granic porzuciła swoje marzenia, możemy poznać dzięki Dominice Van Eijkelenborg. Jej opublikowana nakładem Wydawnictwa Kobiecego książka „Kiedy będziemy deszczem” to wspaniałe studium rozwoju Ingi jako kobiety: żony i matki, a następnie kochanki, ale i powolna śmierć wszystkich planów i złudzeń, którymi się karmiła. To wyjątkowa książka, którą śmiało można określić mianem thrillera psychologicznego, choć pisana językiem emocji i uczuć odciska na nas piętno niczym powieść obyczajowa. Z pewnością sięgnąć po nią mogą wszyscy ci czytelnicy, którzy mają wobec lektury wysokie wymagania, ale również wielbiciele kryminałów, nie brak bowiem i takiego wątku.

Kiedy Inga wychodzi na spacer z psem i ślad po nich ginie można nabrać przekonania, że to właśnie wokół poszukiwań będzie koncentrowała się fabuła powieści. Tymczasem znalezione w komputerze kobiety listy adresowane do przyjaciółki, stają się bodźcem do powrotu w przeszłość. Poznajemy zatem historię Ingi – jej dorastanie w domu, w którym obecny był problem alkoholowy, czytamy o jej przyjaźni z Magdą i o wspólnej wyprawie na wyspę Texel, gdzie Marc de Graaf spędzał weekend z przyjaciółmi. Jesteśmy świadkami podjęcia decyzji o przeprowadzce do Amsterdamu oraz o kolejnej – tym razem do małego miasteczka Sneek, zlokalizowanego w holenderskiej Fryzji, rolniczej prowincji kraju. Stopniowo miłość Ingą a Marcem stygnie, zmienia się w codzienność, zaś początkowa fascynacja umiera przytłoczona domowymi obowiązkami oraz wychowaniem dwójki dzieci. Inga coraz bardziej dusi się w tym związku, jest coraz bardziej sfrustrowana jako żona i matka, jej serce wypełnia tęsknota za wolnością i obietnicą złudnego szczęścia. Jej przejmujące wołanie o pomoc: „Umieram z każdą minutą bardziej, umieram powoli tak wolno, że nikt nie zauważa”, rozdziera i nasze serca.

Wszystko zmienia się, kiedy Inga przypadkowo trafia na zajęcia z łucznictwa, gdzie poznaje przystojnego Robina. Mamy możliwość obserwacji nie tylko rozwijającego się uczucia, ale i niezwykłej postaci chłopaka, który mimo młodego wieku został już boleśnie doświadczony przez los. O takich ludziach jak ON mówi się, że mają „starą duszę”, a rozmowy z Robinem pozwalają uporządkować Indze jej wewnętrzny świat i targające nią emocję. Czy jednak Robin może być odpowiedzialny za jej zniknięcie? A może była to ucieczka kochanków? Kolejne pytania rodzą się podczas lektury, a mimo iż wprowadzenie przez autorkę osoby tajemniczego obserwatora sugeruje rozwiązanie zagadki, to tak naprawdę przestrzeń pomiędzy początkiem i zakończeniem wypełniona jest tak fascynującymi i poruszającymi słowami, że to właśnie na niej się koncentrujemy.

Autorka posługuje się pięknymi, poetyckimi niekiedy skojarzeniami, zaś osoby głównych bohaterów: Ingi i Robina są dowodem wielkiego talentu autorki. Te postacie żyją, oddychają, przepełnione są nadziejami i rozgoryczeniem i w żaden sposób nie przypominają laleczek z papier-mâché. Ta dynamika ich związku i emocjonalny charakter, osobiste, niemal intymne listy pisane przez Ingę, składają się na nietuzinkową książkę stanowiącą gwarancję, że o autorce niejednokrotnie jeszcze usłyszymy, a już z pewnością sięgniemy po wcześniejszą jej książkę.

Justyna Gul

Qultura słowa

"Kiedy będziemy deszczem" to fantastyczny thriller psychologiczny z doskonale wymyśloną i dopracowaną postacią głównej bohaterki Ingi. Cała książka sprawia, że czytelnik zapomina o swoim życiu, a staje się częścią wspaniałej i tajemniczej fabuły stworzonej przez Dominikę van Eijkelenborg.

Jestem na prawdę szczęśliwa, że mogłam przeczytać tę książkę.

Portret psychologiczny bohaterki przesyty realizmem sprawia, że każdy z nas odnajduje w niej siebie, a to z kolei wpływa na to jak czytelnik odbiera całą akcję. Oczywiście w pozytywnym sensie. Autorka przedstawia (trochę kontrastowo) rolę kobiety we współczesnym świecie bo życie Ingi de Graaf nie jest kolorowe. Żyje w cieniu męża i codziennej rutynie, która męczy ją. To wszystko sprawia, że u kobiety pojawiają się myśli depresyjne, brak w niej chęci do dalszej egzystencji. Jej małżeństwo wygasa, natłok obowiązków domowych i wychowanie dzieci w "złotej klatce" powoduje, że kobieta jest na granicy rozpaczy. Ale kiedy Inga zdaje sobie sprawę, że jej życie nie jest takie o jakim zawsze marzyła, stara się to zmienić. Wszystko idzie dobrze, do czasu. Kobieta wychodzi na spacer z psem, z którego już nie wraca do domu. Dużą dawką informacji o nagłym zniknięciu kobiety są maile, które Inga wymieniała z przyjaciółką. To jej mąż je odnajduje po tym jak próbuje rozwikłać zagadkę nagłego zaginięcia żony. Wszystkie służby zostają zaangażowane w poszukiwania kobiety, czy im się uda odnaleźć Ingę? Czy odkryją tajemnicę jej zniknięcia? Poznają na pewno emocje i uczucia Ingi. Książka chwyta za serce, powala na kolana i sprawia, że chce się więcej. Dawno już nie czytałam książki tak naładowanej emocjami. Z pewnością tutaj każdy, kto czytał tę książkę się ze mną zgodzi. Książka w dobry sposób przedstawia osobowość wielu ludzi, zwraca uwagę na to, że często ten kto jest uśmiechnięty na zewnątrz w środku przeżywa największy koszmar.

Pomimo, że to thriller cała akcja i budowa książki przypominała bardziej emocjonalno-refleksyjną powieść, która objawia przykrą prawdę. Nie każdemu się to spodoba, na mnie jednak, książka ta zrobiła ogromne wrażenie. Ja mogę bez żadnego "ale" polecić ją każdemu z Was.

Macierzyństwo kojarzy nam się z uśmiechniętymi mamami, szczęśliwymi czystymi dziećmi, spełnieniem marzeń, istną sielanką. Nie widzimy najczęściej tej drugiej strony medalu, poświęcenia kobiety, matki, żony. Nasze społeczeństwo na barki tej jednej roli zrzuciło bardzo, bardzo wiele...

Inga musi podołać bardzo wielu wyzwaniom, które na jej barkach zostawiło życie. Pogodzić rolę kobiety, matki, żony. W tym całym letargu żucia przepełniona codziennymi obowiązkami zapomniała o samej sobie. Zatraciła, zamroziła swoją osobowość, plany, marzenia, swoj oryginalny sposob patrzenia na świat. Całą swoją uwagę skupia na domu i dwójce potrzebujących jej dzieci, w to wszystko próbuje wplatać męża choć ich relacje już od jakiegoś czasu stały się chłodne.

Kiedy pewnego dnia dziewczyna ma dość przybijającej jej codzienności zostawia dzieci z mężem, a sama wsiada na rower i jedzie daleko przed siebie. Wtedy właśnie zauważa grupę ludzi trenujących łucznictwo. Wkrótce dziewczyna sama do nich dołącza robiąc wreszcie coś dla siebie, odnajdując powoli siebie, ponownie swoją osobowość. Tam też poznaje pewnego mężczyznę.

Pewnego dnia dziewczyna wychodzi na spacer ze swoim psem i już z niego nie wracają. Zaniepokojony jej zniknięciem mąż zawiadamia lokalną policję. Trwają poszukiwania dziewczyny. Co skrywają w sobie emaile? Kim jest młody tajemniczy mężczyzna? Jakie tajemnice skrywała jeszcze Inga?

Książka "Kiedy będziemy deszczem" to dość specyficzny thriller. Od samego początku czujemy na swojej skórze niepokój, strach, tajemnicę, towarzyszące nam uczucie, że zaraz, za chwilę zdarzy się coś złego, niedobrego.

Ksiązka pokazuje również smutną stronę macierzyństwa, samotną matkę, która poświęciała swoje plany, marzenia dla dwójki dzieci. Pokazuje zaciśnięte zęby, przez matkę, która próbuje podołać wszystkim domowym obowiązkom, która stale jest przytłoczona chaosem w domu, stertą prania, gotowaniem, która w tym wszystkim zapomniała o sobie, o byciu kobietą. Jej dzień jest do dnia podobny. Dom, dzieci, zakupy, pranie, sprzątanie gotowanie czyli idealna kura domowa. Macierzyństwo, które nie wygląda jak w reklamie pieluszek Pampers gdzie widzimy uśmiechniętą, szczęśliwą kobiete, która ma zrobioną fryzurę, paznokcie, makijaż, a jej dziecko równiez jak z obrazka jest szczęśliwe, wesołe i nie doskwierają mu jakiekolwiek problemy i choroby. Życie Ingi nie wygląda tak optymistycznie, tak kolorowo, mimo, że jej osobowośc właśnie taka była- jak piękny, dostojny, barwny tak. Całą siebie poświęciła dla macierzyństwa i męża.

Kiedy dziewczyna to sobie uświadamia, ma wrażenie, że budzi się z długiego, bolesnego snu. Powoli zaczyna czuć, odbierać bodzce, widzieć słońce i kolory ponownie.

Dośc smutna atmosfera, która przebija się przez kartki książki sprawia, że czytelnik przenosi się do wymiaru Ingi, czuje jej emocje, czuje jej strach, rozczarowanie, zmęczenie, czuje też zakazaną zdradę.

Nie będę ukrywać, że książka w dośc specyficzny sposób mną wstrząsnęła, sprowadziła w pewien sposób na ziemię i uświadomiła jak wiele my kobiety poświęcamy dla naszych mężów i rodzin. Zdajemy soebie sprawę, że mamy bardzo wiele na swoich barkach, że rówież czasami tak jak nasza bohaterka czujemy samotność, przytłoczenie codziennymi obowiązkami. I kiedy w nasze życie zawita jeden promień słońca, nastawiamy twarz aby złapać więcej i więcej. Złapać ile tylko się da aby wystarczyło ponownie na zimne i ciemne chwile...

Czytałam wiele różnych, dobrych thrillerów. Każdy z nich dotykał innych, specyficznych emocji. Inaczej grał na strunach mojej duszy. W tym wypadku również tak było. Moja dusza zagrała tym razem zupełnie nowe emocje, emocje dość osobiste, emocje tak silne, że słowa zatrzymują się w gardle i nie chcą przejść dalej.

Pewnych decyzji nie da się cofnąć

Jej życie zaczęło stopniowo przypominać złotą klatkę – piękną na zewnątrz, a ciasną i zimną wewnątrz. Każde zachłyśnięcie się świeżym powietrzem traktowała jako ucieczkę, chwilę zapomnienia. Mimo to czuła, że jest obserwowana. Że czyjeś oczy śledzą jej najmniejszy ruch. I chociaż starała się to zignorować, wytłumaczyć sobie, że to nic takiego, podświadomie chyba zdawała sobie sprawę, że to się może źle skończyć. Wówczas spotkała go w ciemnej uliczce...

„Kiedy będziemy deszczem” autorstwa Dominiki van Eijkelenborg mogę krótko podsumować jednym słowem: wyjątkowa. Wyjątkowa jak jej okładka, która w pierwszej kolejności przyciągnęła moją uwagę. Przyznaję, że na początku spodziewałam się czegoś innego. Główna bohaterka książki, Inga, znika w tajemniczych okolicznościach, dlatego sądziłam, że fabuła skoncentruje się na jej poszukiwaniach, na procedurach policyjnych. Jednak wątek kryminalny rozwinął się tak naprawdę pod koniec, co w rezultacie dało nam powieść nie sensacyjną, a obyczajową, naszpikowaną wieloma emocjami. To nie tylko historia o czyimś zaginięciu – to historia o kobiecie, która czuje, że znalazła się na tym etapie życia, który nie daje żadnych możliwości czy perspektyw.

Inga jest Polką, która wyprowadziła się na stałe do Holandii, ponieważ właśnie stamtąd pochodził jej mąż. O ile się zorientowałam, sama autorka także podążyła do tego kraju za miłością, dlatego mamy tutaj element autobiograficzny, który świetnie dopełnił fabułę. Widać było, że pisarka znakomicie porusza się w swoim świecie przedstawionym, jest w nim wręcz zadomowiona. Mimo to muszę przyznać, że mniej więcej do setnej strony czułam się nieco... znużona? Początek był całkiem zgrabny, bo od razu wiedzieliśmy, że Inga zaginęła, a dopiero później cofnęliśmy się w czasie, żeby się przekonać, jak do tego doszło. Autorka musiała jakoś rozkręcić historię i potrzeba było na to czasu, co nie zmienia faktu, że po kilkudziesięciu stronach zaczęłam się zastanawiać, czy ciągle będzie tak nudno. Jak bardzo się pomyliłam!

Po magicznej setnej stronie „Kiedy będziemy deszczem” pochłonęło mnie całkowicie. Coraz bardziej podobał mi się piękny styl Dominiki van Eijkelenborg (choć miejscami nieco zbyt poetycki, np. w mailach, które regularnie pisze Inga), a przede wszystkim sama opowieść wciągała mnie mocniej z każdym kolejnym zdaniem. Obserwowałam, jak trzydziestokilkuletnia Inga dusi się w małżeństwie, w którym nie było już śladu po dawnym uczuciu. Patrzyłam, jak cierpliwie usiłuje wychować dwójkę dzieci, jak rozpaczliwie potrzebuje odpoczynku, chwili wytchnienia, którą ostatecznie znalazła w lekcjach łucznictwa. Tam poznaje również Robina – młodego, energicznego, choć nieco zamkniętego w sobie chłopaka. Robin udziela jej kilku wskazówek co do strzelania z łuku, później oboje wpadają na siebie podczas spaceru... I życie Ingi stopniowo się zmienia.

Muszę powiedzieć, że od dawna nie doświadczyłam tak potężnej chemii między dwójką bohaterów. To chyba nie jest żaden spoiler, zapewne domyśliliście się, co się stanie z Ingą i Robinem, kiedy tylko o tym wspomniałam. Ten wątek był dość przewidywalny, ale to nie wyklucza ogromnych emocji, jakich mi dostarczył. Autorka genialnie budowała napięcie między tymi postaciami: zwracała uwagę na szczegóły, jak drobne gesty czy spojrzenia, tak że czytelnik niemal czuł, jak bardzo musiało być naelektryzowane powietrze między nimi. Niektóre sceny czytałam z wypiekami na policzkach, po prostu nie mogłam z dystansem podchodzić do tego, co się działo. Co najlepsze, do całej sprawy związanej z zaginięciem pisarka wraca dopiero pod koniec – przez wiele rozdziałów śledzimy zatem rozwój relacji Ingi i Robina, angażujemy się w rodzinne problemy ich obojga, poznajemy niesamowitego psa Pirata. Jednocześnie nad kolejnymi wydarzeniami unosi się widmo tego, co ostatecznie musiało się stać: Inga zostaje porwana. Muszę przyznać, że bardzo spodobał mi się taki zabieg.

Rozbudowana psychologia postaci, cudowne opisy uczuć, dbałość o najmniejsze detale – to wszystko zdecydowanie ujęło mnie w tej książce. Co do sprawcy porwania, zaczęłam się go domyślać na długo przed rozwiązaniem, ale nie przeszkadzało mi to. Z zapartym tchem dotarłam do punkt kulminacyjnego, który usatysfakcjonował mnie w pełni. Nie wszystko dostało dobre zakończenie, jednak nie czułam przez to rozczarowania, wprost przeciwnie: to tylko podkreśliło naturalność, z jaką została napisana ta historia.

„Kiedy będziemy deszczem” to powieść niezwykła. Nie przypuszczałam, że zrobi na mnie tak duże wrażenie. Suma bardzo ładnego stylu, dużego ładunku emocji i świetnie wykreowanych bohaterów zapewniła autorce sukces.

"Najśmieszniejsze jest to, że tak naprawdę każda miłość przypomina kicz. Wszyscy jesteśmy tacy sami, gdy się zakochujemy, niezależnie od wieku, stanu konta bankowego, wykształcenia. Wszyscy zakochujemy się w ten głupi, kiczowaty, przesłodzony, melodramatyczny sposób, dajemy się omotać, pozwalamy, by świat się zacieśnił do jednej osoby, by się wokół niej obracał, aż do mdłości, aż do zaerotów głowy..."

Mówi się, że nie powinno się oceniać książki po okładce. Jednak czasami jeden rzut oka na oprawę graficzną, tytuł czy krótki opis potrafi sprawić, że czujesz, iż musisz sięgnąć po daną książkę. Po prostu coś wewnątrz woła, jakby z nadzieją, że historia zawarta na tych tajemniczych kartkach, całkowicie Cię pochłonie. Właśnie takie uczucie towarzyszyło mi, gdy pierwszy raz zobaczyłam okładkę książki "Kiedy będziemy deszczem" Dominiki van Eijkelenborg. Poczułam, że muszę po nią sięgnąć - bo ta przepiękna kolorystyka, te krople, wyglądające niemal jak łzy i już ten sam tytuł, który dla kogoś, kto od zawsze lubi deszcz, był jak magnes. Najlepsze jest jednak to, że kompletnie nie spodziewałam się tego, co zaserwowała mi autorka. Otrzymałam coś wspaniałego: ogrom emocji ujawniający się śmiechem, chwilami grozy oraz łzami wzruszenia. To najlepsze rozpoczęcie czytelnicze roku, jakie mogłam sobie wymarzyć.

Inga de Graaf - główna bohaterka książki to kobieta rozczarowana dotychczasowym życiem. Czuje, że wpadła w pewnego rodzaju rutynę i nic nie przynosi jej szczęścia... Któregoś dnia wychodzi na spacer z psem, z którego już nie wraca. Zaniepokojony mąż zgłasza zaginięcie, gdyż nie wierzy, że Inga mogłaby tak po prostu porzucić rodzinę. Jednak ślady odkryte w jej korespondencji rzucają nowe światło na tę tajemniczą sprawę. Prowadzą bowiem do dawnej przyjaciółki kobiety oraz pewnego, młodego mężczyzny... Jak zatem potoczą się losy kobiety? Kim okaże się być tajemniczy młodzieniec? Czy Inga uciekła z kochankiem czy faktycznie stało jej się coś złego? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po książkę "Kiedy będziemy deszczem".

Jedyne słowo, jakie przychodzi mi na myśl po przeczytaniu tej książki to piękna. Ta historia chwyciła mnie za serce całkowicie. Sprawiła, że poczułam ogrom emocji i wprost nie mogłam się od niej oderwać. Chociaż wykryłam tutaj rzecz, jaka może stanowić dla kogoś mały minusik, to mimo wszystko uważam, że to jedna z lepszych książek, jakie do tej pory czytałam. Nakreślając od razu tę drobną wadę - po przeczytaniu krótkiego opisu, książka wydawała mi się być trzymającym w napięciu thrillerem, a jednak tego nie było. Jak dla mnie to jak już bardziej thriller psychologiczny czy też powieść obyczajową z wątkiem kryminalnym. Dlatego jeżeli spodziewacie się thrillera pokroju pisanych chociażby przez Cobena, to tutaj takiego nie dostaniecie, chociaż muszę przyznać, że ostatnie rozdziały spokojnie dały radę i bardzo, ale to bardzo trzymały mnie w napięciu.

Przechodząc natomiast dalej, nie sposób nie wspomnieć o specyficznej budowie książki. Całość rozpoczyna moment, w którym czytelnik dowiaduje się, że Inga zaginęła, po czym zaserwowana zostaje historia, jaka miała miejsce wcześniej, aż znowu pojawia się powrót do chwili, w której policja robi, co może, by odnaleźć kobietę. Dodatkowo całość pisana jest poniekąd w dwóch narracjach. Maile, jakie Inga wysyłała do dawnej przyjaciółki pisane są w narracji pierwszoosobowej, z kolei pozostałe wydarzenia - w trzecioosobwej. Może Wam się teraz wydawać, że łatwo się pogubić, prawda? Jednak nie martwcie się - wszystko zlepia się tutaj w logiczną całość i o żadnym pogubieniu się w historii nie ma mowy. Jak dla mnie pomysł na taką, a nie inną strukturę książki, był genialny. Natomiast co do stylu, którym posługuje się autorka, muszę przyznać, że jestem pełna podziwu. Od samego początku przypadł mi do gustu. Był taki lekki w odbiorze sprawiając, że tę książkę się nie czytało, a pochłaniało. Jednocześnie ten styl trafił do mnie, bo był pełen emocji. Przelewały się one tutaj w tak wielu słowach, zdaniach sprawiając, że co rusz miałam ochotę zaznaczać jakieś fragmenty. Szczególnie emocjonalne były właśnie wiadomości, jakie Inga wysyłała do swojej przyjaciółki - o niektórych rzeczach pisała tak, jak sama śmiało mogłabym napisać.

Jednak jak już wspomniałam na początku, najbardziej urzekły mnie w tej historii emocje. Jest ich tam mnóstwo i nie jest się w stanie od nich uchronić. Sama nie spodziewałam się, że ta opowieść będzie w stanie lekko mnie rozwalić. Nie pomyślałabym, że jak przez dobre czterysta stron świetnie się trzymałam, tak końcowe fragmenty wycisnęły z moich oczu łzy wzruszenia. Jest to nieco trudno historia, która w pewnym sensie może zniesmaczać. Owiana jest nutą zakazanej zdrady, a to z kolei jest czymś, czego nie akceptuję. Mimo to autorce udało się mnie urzec i zastanawiając się dlaczego, zrozumiałam, że zobaczyłam w tej historii tak wiele pięknych prawd o życiu. Uświadamia ona bowiem, że nigdy nie wiadomo co nas czeka. Pokazuje, że czasami nawet trudne relacje są w stanie jakoś się poukładać. Uświadamia, że czasami trzymamy w sobie wiele blizn i chociaż nie pokazujemy ich na zewnątrz, to są gdzieś w środku nas, wypalając wciąż na nowo naszą duszę. Pokazuje, jak łatwo jest się zagubić w tym naszym życiu i jak ciężko potem na nowo odnaleźć. Sporo miejsca poświęca też relacji człowiek - zwierzę, bo znajdziemy tutaj psa Pirata, który był poniekąd strażnikiem Ingi. I może jestem czasami za dużą romantyczką, ale to, co jeszcze mnie urzekło to fakt, że zobaczyłam w tej historii przesłanie dotyczące istnienia bratnich dusz... Bo nawet jeżeli coś rozdzieli je na ziemi, to kto wie, co będzie potem - wtedy, "kiedy będziemy deszczem"? Wspaniała historia, którą polecam każdemu.

Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze. Inga jawiła się jako kobieta, która pragnęła w swoim życiu wielu rzeczy, a w pewnym momencie zagubiła się na tyle, by szukać czegoś, co ponownie tknie w niej tę zagaszoną iskrę. Była jednocześnie tak krucha emocjonalnie, że w jakimś stopniu myślę, że mogłabym znaleźć z nią nić porozumienia. Inne, istotne postacie tej historii to Marc - mąż kobiety, który był bohaterem, wobec jakiego przyjmowało się raczej neutralną postawę oraz Robin - który cóż, mnie osobiście przyciągał, być może swoją tajemniczością, a jednocześnie niezwykłą dojrzałością emocjonalną. Stąd też uważam, że autorka świetnie wykreowała swoje postacie.

Podsumowując, "Kiedy będziemy deszczem" to książka, która chwyta za serce. Jak dla mnie to piękna powieść z wątkiem kryminalnym, który mimo tego, że było go niewiele, to gdy już się pojawiał, niezwykle trzymał w napięciu, a rozwiązanie jakie ze sobą niósł było niezwykle zaskakujące. Polecam Wam zatem sięgnięcie po tę książkę, bo uwierzcie mi - warto!

Większość z Was zaczytuje się już w zimowo-świątecznych historiach i ja również już po takie sięgam. 🥰 Ale mam jeszcze w zanadrzu ciekawy, lekki thriller na jesienną słotę. 🍂 Bliżej mu do powieści obyczajowej z romansem w tle, ale nie brakuje tu również mrocznego klimatu. 🖤

•

Inga ze wszystkich sił stara się być idealną matką i żoną. I o ile z dziećmi radzi sobie świetnie, to z mężem, nie układa się już tak kolorowo. Kiedyś potrafili rozmawiać ze sobą godzinami na wszystkie tematy. Byli sobie bardzo bliscy. A teraz ich relacja jest chłodna, obojętna. Odzywają się do siebie, kiedy jest to niezbędne, a ich dyplomatyczne stosunki są coraz bardziej przytłaczające. Pewnego dnia Inga nie wytrzymuje napięcia i wychodzi z domu. Przypadkiem trafia na zajęcia z łucznictwa, gdzie poznaje Robina. Chłopak pomaga jej na zajęciach i mimo dzielącej ich różnicy wieku, zbliżają się do siebie. Początkowo ich przyjaźń nie przeszkadza Marcowi. Sam nawet polubił młodego mężczyznę, który pomagał jego żonie w codziennych sytuacjach, zapraszał ich na festiwale i uczył psa dyscypliny. Relacja Ingi i Robina zmierzała jednak w niebezpiecznym kierunku. Zrozpaczona postanowiła zerwać z nim kontakt i uciec w życie rodzinne. Los jednak miał wobec niej inne plany. Kobieta nagle znika.

•

Klimatyczna, nieco melancholijna opowieść o życiu, miłości i zdradzie. Nasiąknięta emocjami, niosąca za sobą przekaz, który każdy z nas odczyta na swój sposób. Mnie się podobało. Wprawdzie spodziewałam się czegoś innego, ale to co dostałam, było przyjemne i satysfakcjonujące. 💙

•

Za egzemplarz dziękuję @[Adres usunięty]ce . ❤️

Nie bez powodu ten gatunek określany jest jako literatura piękna, bo historia ta właśnie taka jest – pokaleczona, rozpaczliwa, podszyta warstwą nostalgii, a ja w tym dostrzegam niebywałą estetykę działającą na moje zmysły. „Kiedy będziemy deszczem” nie jest książką dla każdego. Ta opowieść może zmęczyć, jest bogata w kilkustronicowe opisy, przemyślenia, wiadomości. Jej odbiór będzie zależeć od etapu życia, w jakim znajduje się w tym momencie czytelnik. Od tego, czy jest szczęśliwy, jakie tęsknoty i pragnienia targają nim w chwili, gdy otworzy książkę. Autorka wykreowała nie fabułę, ale emocje, które obmywały moje myśli jak tytułowy deszcz, ba!, czułam się, jakbym wpadła pod wodospad refleksji. Odrobinę w tej historii thrillera, mała nuta kryminału, ale to tylko tło, jeden z wątków. Bo to relacje, skomplikowane, duszące uczucia odgrywają najważniejszą rolę. Więzi międzyludzkie, więzi między człowiekiem a zwierzęciem zobrazowane w niesamowity sposób podkreślający oddanie i lojalność. To opowieść o bajecznym życiu, które zmienia się w codziennie śniony koszmar, o nagłym przebudzeniu i spokojnym zapadaniu w kolejny sen. O życiu, które jest pasmem wzlotów i upadków, połączonych ze sobą nierozerwalnie przeciwieństw, które wynikają jedno z drugiego. I o miłości – otwierającej oczy, duszę, umysł i ciało. Takiej, która porywa i uspokaja, niszczy i wznosi, leczy i truje – ot, paradoksy. Kiedy wydaje się, że to mógłby być już koniec, ta opowieść toczy się dalej, zmierza ku całkiem innemu zakończeniu, które mnie ukontentowało, ale które mi się nie podobało. Tak, znów sprzeczność. I żeby spiąć to ostatnią klamrą przeciwności – „Kiedy będziemy deszczem” to wizja losu, którego się obawiamy, na który patrzymy z niepokojem i lękiem, ale jednocześnie skrycie pragniemy o doświadczeniu takich emocji. Po tej treści powolnie się sunie, obracając w ustach każde wykwintne zdanie, nie zdając sobie sprawy, że te pięćset stron to tylko krótka, intensywna w doznania przebieżka, a nie długi spacer.

Kupiłam tą książkę, ponieważ zaintrygował mnie jej przewrotny tytuł. Zdecydowanie się nie zawiodłam. Lektura utrzymana jest w klimacie tajemnicy, lęku i niepokoju. Momentami jest smutna, porusza czytelnika i zaskakuje. Mimo panującej mrocznej atmosfery miałam chęć czytać dalej i dalej. Nie mogłam się od niej oderwać. Piękna historia, napisana w sposób prosty i przystępny. Na pewno spodoba się wszystkim tym, którzy lubią powieści obyczajowo-psychologiczne. Czytając można doświadczyć całego spektrum różnych emocji. Dla mnie jest to prawdziwa ukryta perełka, do której pewnie jeszcze kiedyś wrócę.

Inga to matka dwójki dzieci, która nie do końca czuję się szczęśliwa w swojej obecnej sytuacji życiowej. Poznaje Robina, który jest od niej młodszy. Nawiązują nić porozumienia i dzielą się wspólną pasją, jaką jest łucznictwo. Ich znajomość zaczyna nabierać tempa, i żadne z nich nie wie jak się zatrzymać.

Moja kolejna pozycja od @[Adres usunięty]ce to nie lada gratka dla czytelnika, który ceni sobie dość dobrze wykreowane postacie, które wręcz mącą w głowie. Zaszyłam się z z tą książką pod kocem i nie chciałam jej kończyć. Zaczyna się jak thriller - zaginęła kobieta, Polka mieszkająca w Holandii, żona i matka. Wychodząc na spacer z psem... już nie wróciła...

Jednak dla mnie to nie był thriller, a powieść obyczajowa/psychologiczna. Czy to źle? Nic z tych rzeczy. Postać Ingi będzie mi jeszcze długo chodzić po głowie.

Został przedstawiony tu świat Ingi, życie niespełnionej matki i żony. Kobiety, którą codzienność, ilość obowiązków i zadań, przytłoczyła do takiego stopnia, że chciała zniknąć. Jej mąż żył obok, był, ale dekoracją w domu. Temat dla mnie bardzo ciekawy, sama jestem mamą, żoną z mnóstwem obowiązków, które nie zawsze ogarniam. W niektórych momentach, kiedy Inga się frustrowała ja ją rozumiałam,bo sama często jestem w takich stresujących sytuacjach. I to sprawiło, że ta powieść mnie wciągnęła do samego końca.

Fabuła tutaj płynie wolno, nie ma wielkich zwrotów akcji bo autorka opisuje prawie każdy żmudny dzień/miesiąc Ingi. Co jakiś czas Inga pisze do kogoś mejle. Książka liczy ponad 500 stron i jest w niej o wiele więcej opisów niż dialogów,więc czytałam ją zdecydowanie dłużej. Akcja dochodzeniowa zaczęła się pod koniec historii. Nie było to jakoś bardzo zaskakujące i zdecydowanie pierwsza połowa bardziej mi się podobała.

Nie zawsze wszystko ma szczęśliwe zakończenie. Ta powieść jest napisana życiem, bez koloryzowania i naciągania rzeczywistości, pozostawiła we mnie jakąś melancholię. Polecam na zimny jesienny wieczór!

Dominika Van Eijkelenborg jest autorką kilku książek, które zostały wydane na polskim rynku. Myślę, że jest z czego wybierać, bo o jej książkach jest głośno. Już od dłuższego czasu interesowałam się jej dorobkiem i postanowiłam skusić się na ,,Kiedy będziemy deszczem". Bardzo zainteresowała mnie jej fabuła i liczyłam na naprawdę ciekawą historię. Już od samego początku spodziewałam się zaginięcia z okładki, jednak na jakieś pogłębienie tego wątku musiałam dość długo czekać i nie okazał się ON dla mnie specjalnie satysfakcjonujący. Nie mam porównania z innymi wydaniami, więc nie wiem co sądzić o tej pozycji na tle pozostałych. O czym jest ,,Kiedy będziemy deszczem"?

Inga mieszkała w Krakowie, wywodziła się z Polski. Miłość jednak okazała się silniejsza niż rodowe przywiązanie. Straciła pracę, przyjaciółka i współlokatorka planowała założenie rodziny. Inga postanowiła dać szansę uczuciu i przenieść się do partnera za granicę. Przy przeprowadzce doszło do pierwszego poronienia Ingi, następnie mieli jeszcze dwójkę dzieci, jednak kobieta czuła, że w ich małżeństwie nie wszystko jest w porządku. Jej życie miało się zmienić wtedy gdy przypadkowo trafiła na pewnego psa. Od tamtej chwili w życiu bohaterki nic już nie miało być takie samo.

Liczyłam na to, że już od samego początku akcja potoczy się bardziej w kierunku zaginięcia. Niestety, na lekkie rozwinięcie tej sprawy przyszło nam czekać dość długo. Książka podobała mi się pomysłem na fabułę, ale jej wykonanie nie do końca mnie zachwyciło. Dużą rolę miał w nim pies, podobało mi się jego tresowanie, więź łącząca Ingę z innym, dużo od niej młodszym mężczyzną. Autorka nie ujawniała z przeszłości bohaterów wszystkiego od razu, więc to uważam za plus tego wydania. ,,Kiedy będziemy deszczem" Dominiki Van Eijkelenborg to pozycja, która może się spodobać, mi podobał się pomysł na fabułę. Nie do końca za to przekonujący był dla mnie wątek zaginięcia. Nie znaczy to jednak, że dla innych odbiorców ta książka nie okaże się bardziej satysfakcjonująca.

Dominika van Eijkelenborg to z pochodzenia Polka, która teraz spełnia się w Holandii. Jej powieści są znane z tajemniczości i sekretów. Mając w przeszłości skomplikowany romans, umie napisać dobrą powieść na ten temat.

Główna bohaterka książki ma na imię Inga. Ma męża i dwójkę małych dzieci. Rodzinę dopełnia pies. Pewnego dnia Inga wychodzi na spacer z nim i już nie wraca.

Między śledztwem prowadzonym przez lokalną policję, książkę urozmaicają wstawione e-maile Ingi do jej przyjaciółki.

Mąż Ingi nie daje sobie rady z dziećmi i wciąż ma nadzieję na powrót żony. Po pewnym czasie dowiadujemy się o tajemniczym mężczyźnie, który mógł maczać palce w życiu Ingi.

Książka „Kiedy będziemy deszczem” jest tajemnicza, pełna zagadek. Czytający nie może się od niej oderwać, ponieważ jak najszybciej chce rozwiązać tajemnicę zaginięcia głównej bohaterki. Niestety, gdybym miała wybór, nie wybrałabym jeszcze raz tej książki, gdyż thrillery to nie moje klimaty.

Oliwia, lat 16

źródło: [Adres usunięty]

To miała być zupełnie inna książka... macie tak, że zakładacie z góry o czym będzie książka? Po okładce, po opisie? Ja tak robię, ale to tylko domysły, nigdy nie ma to wpływu na wybór książki. Ani na ocenę.

Tym razem miała być powtórka z "Zaginionej dziewczyny": kobieta znika, mąż jest podejrzany, ona ma tajemnicę a ON problem. Nawet zaczęło się od wydarzeń na policji. Tyle tylko, że zamiast śledztwa był opis codzienności zaginionej kobiety, trudy dnia codziennego, a ja jako matka łączyłam się z nią w bólu.

Wszystko to przeplatane było listami do przyjaciółki, pełnymi zwierzeń i tajemnic. Książkę czytałam z przyjemnością ogromną i lekkością, wydarzenia niosły mnie od strony do strony... Co prawda spodziewałam się już kto będzie czarnym charakterem, ale jednak gdy w końcu dotarłam do punktu kulminacyjnego zaciskałam zęby z nerwów i z jeszcze większym zaangażowaniem przerzucałam strony.

Książka dla każdej mamy zmagającej się z wychowaniem dzieci, która czasem ma zwyczajnie wszystkiego dość - czasem lubię poczytać, że nie tylko ja mam ochotę zamknąć drzwi i uciec...

Książka dla fanów zagadek... kto ją obserwuje, kto jej zagraża, czy ktoś jej zagraża, czy tylko ona zagraża sama sobie?!

Książka dla każdego, kto lubi poczytać o prawdziwym życiu, bo przecież ta historia mogła przydarzyć się każdemu...

Sięgając po nią chciałam po prostu przeczytać jakiś tam kryminał a dostałam historię pełną emocji i zrozumienia, która pochłonęła mnie od pierwszych stron. Serdecznie polecam kobietom, ale i warto by mężczyźni po nią sięgali- może da im coś do zrozumienia. Do sięgnięcia po tę książkę jak w większości przypadków skłonił mnie tytuł i okładka. Kiedy będziemy deszczem wydaje się być romantycznym stwierdzeniem. Byłam ciekawa jak się to odniesie do kryminału. Okładka też jest piękna. Ma w sobie barwy które lubię i jakoś tak komponuje się z tytułem. Wszystko razem stworzyło mroczną tajemnicę, którą chciałam poznać i cieszę się, że ją odkryłam, bo książka jest dla mnie fenomenalna.

Myślę, że spodobała mi się głównie ze względu na głównych bohaterów. Ona, Inga, Polka, która zakochuje się w Marcu i wyjeżdża za nim do Holandii. Tam zakładają rodzinę. Mają dwójkę dzieci i masę obowiązków. Tracą to, co najważniejsze. On, ciągle zapracowany, nie zwraca uwagi na żonę, nie poświęca jej czasu, o wszystko ma pretensje. Ona czuje się nie szczęśliwa, brak jej tego, czego kobieta potrzebuje by kwitnąć i nagle pojawia się ktoś kto sprawia, że przy nim czuje się lepiej. Jak to się dalej potoczy i gdzie tu miejsce na wątek kryminalny? Dowiedzcie się sami. Obiecuję Wam, że warto. Rozczarowani nie będziecie.Idealne połączenie wielu motywów to kolejna rzecz, za którą cenię sobie tę historię. Wątek miłości, małżeństwa, przyjaźni, zdrady, zbrodni, wychowywania dzieci, lekcji łucznictwa a nawet tresury psa- wszystko to w jednej książce i to idealnie razem skomponowane. Nie ma tu miejsca na nudę. Autorka ma świetny styl i książkę czyta się bardzo szybko. Dużo się w niej dzieje, mimo iż akcja z początku nie wydaje się być szybka. Wszystko dzieje się we własnym tempie i jest ono właściwe. Dobry pomysł na fabułę i ciekawa kreacja bohaterów. Typowo kobiecy kryminał z nutką uczuć. Dla mnie jest to połączenie idealne.Najbardziej jednak cieszył mnie fakt, że momentami utożsamiałam się z bohaterką. Jestem od niej o 14 lat młodsza, nie mam męża ani dzieci, ale pewne wartości dla kobiet są uniwersalne. Myślę, że każda z nas zrozumiałaby się z Ingą. Dodatkowym plusem jest sposób w jaki książka została napisana. Fabuła jest retrospekcją, co już czyni historię ciekawszą. Dalej normalna akcja jest przeplatana fragmentami mejli, które Inga pisała do swojej koleżanki, a stanowią one swego rodzaju pamiętnik- dobry pomysł, bo czytelnik nie ma czasu by, któraś część zaczęła go nudzić.Mnie to wszystko oczarowało. Spędziłam z tą lekturą miłe chwile. Przeżywałam tę historię całą sobą i życzę Wam byście też tego doświadczyli. Sięgnijcie po tę powieść koniecznie.

Inga od dziecka tworzy w wyobraźni świat, w którym bardzo często zatraca się myląc rzeczywistość z wyobrażeniami. Pomaga jej to przetrwać chwile, które najchętniej od razu wymazała by z pamięci. Zupełnie inna od brata, który ucieka w towarzystwo, ona sama zamyka się we własnych wyobrażeniach i przemyśleniach. Dorosłość wzmacnia jej poczucie własnej wartości i pozwala na ucieczkę od przeszłości. W czasie pobytu w Holandii, gdzie będąc studentką latem pracuje sezonowo, poznaje człowieka, który jest nią z każdym dniem coraz bardziej zafascynowany. Czy różnice kulturowe pozwolą na stworzenie idealnego związku a demony przeszłości schowane zostaną do szafy?

„Kiedy będziemy deszczem” to z jednej strony powieść ogromnie emanująca emocjami, a z drugiej bardzo statyczna. Autorka ukazuje rzeczywistość poprzez listy pisane przez główną bohaterkę do swojej przyjaciółki, która pośrednio pełni rolę powiernika, który ani nie pochwali ani nie zgani, jak i przez przedstawienie codzienności głównej bohaterki. Młoda mama, marząca o tym, aby spełnić się zawodowo, często z trudem znosi uroki tak podobnych do siebie dni. Opieka nad dziećmi, coraz bardziej oddalający się mąż,mechanizm wykonywanych czynności, wszystko to powoduje, że z każdym dniem to co kochała, co jej się podobało, wydaje się szare i nic nie warte. Jedna niespodziewana chwila zmienia całkowicie jej życie. I znów pewna nierealność miesza się z tym co codzienne.

Podoba mi się jak bardzo starannie autorka stworzyła portrety bohaterów powieści. Dzięki temu czytelnikowi wydaje się, że bardzo dokładnie ich zna, i spodziewa się pewnych ich zachowań a jednak zostaje wyprowadzony w pole. Świat odczuć, emocji, jest tak głęboki, że trudno pozostać na niego obojętnym. Miłość może zaskoczyć wszędzie i poprowadzić takimi ścieżkami, na które nikt nie jest przygotowany, tak samo jak i bohaterowie powieści. Nie umiejący nazywać swoich uczuć, gubiący się we własnych emocjach. I on, ten, który wszystko widzi, analizuje, porównuje, ocenia. On, któremu wydaje się, że ma prawo wymierzać sprawiedliwość. Niebezpieczny i podstępny, tajemniczy i strofujący.

Muszę przyznać, że zwiodła mnie trochę reklama tego tytułu jako powieści sensacyjnej. Tak naprawdę otrzymałam dobrą powieść psychologiczno-obyczajową z wątkiem sensacyjnym w tle. Na dodatek, właśnie ON wydawał mi się znajomy, bardzo podobne klimaty poznałam już w „Obserwatorze” Ch. Link. Nie przeszkadza mi to jednak stwierdzić, że przeczytałam ją z wielką przyjemnością, widząc jak wielką rolę autorka przywiązała do każdego słowa. Powieść, choć momentami monotonna wciąga, porusza wiele aktualnych problemów, daje dużo możliwości do osobistych porównań czy przemyśleń. Na pewno pełna emocji głównych bohaterów, którzy próbują radzić sobie z nimi nie zawsze w odpowiedni sposób. Czy poradzą sobie ze swoją codziennością? Polecam.

Wszystko zaczyna się od pewnych e-maili, ale czy na pewno? Książka Kiedy będziemy deszczem stawia wiele pytań, powoduje gonitwę myśli i polemikę z własnymi standardami moralnymi. Poruszyła mnie i zaskoczyła, a przede wszystkim skłoniła do rozważań na temat macierzyństwa, małżeństwa i wyborów w życiu.

Mąż zgłasza zaginięcie żony, przykładnej matki, która dzielnie opiekuje się swoimi pociechami. Nic nie zapowiada emocjonującej wyprawy do psychiki bohaterki, ani zwrotów akcji, jakie zaskoczą czytelnika. Policjantka zajmująca się sprawą, znajduje na komputerze zaginionej skasowaną korespondencje e-mailową. To, od tego momentu wkraczamy do świata Ingi, który nie jest ani tak spokojny, ani tak idylliczny jakby to mogło się wydawać w pierwszym momencie.

Inga, Polka która mieszka w Holandii z mężem i dwójką dzieci, posiada piękny dom w małym miasteczku, przyjaźnie uśmiechniętych sąsiadów i pustkę w sercu. Młoda kobieta utknęła gdzieś pomiędzy gotowaniem obiadu, a wyjściem z dziećmi na spacer.

Z urywek wspomnień dowiadujemy się o jej dzieciństwie z ojcem alkoholikiem, pierwszych miłościach, wyprawie do Holandii i poznaniu Marca, jej obecnego męża. Jednak przeszłość jest jedynie preludium do czasów obecnych.

W listach do przyjaciółki Inga de Graf opisuje ciemne strony macierzyństwa, rozczarowanie życiem, którego wcale nie wybrała, a które zaskoczyło ją monotonnością i szarością. Poznajemy kobietę, którą przytłoczyła codzienność, a macierzyństwo stało się dla niej kotwicą, która nie koniecznie trzyma ją w bezpiecznym porcie. Historia Ingi, to również rozpad małżeństwa, powolna znieczulica, która rośnie miedzy coraz bardziej obcymi sobie ludźmi mieszkającymi pod jednym dachem. Coraz mniej spojrzeń, coraz więcej pracy, wzajemne pretensje i milczenie. Jednak taki stan rzeczy przerywa coś, a raczej ktoś, kto wnosi w życie Ingi utracony powiew młodości.

Czytając kolejne strony widzimy zmianę bohaterki, jej powolne przepoczwarzanie się, wychodzenie do świata. Od chwili pierwszego spotkania z młodym człowiekiem, świat Ingi zaczyna walić się w posadach, a jednocześnie próbuje ona zbudować coś nowego. Czy jej się uda?

czytaj-na-[Adres usunięty]

Od niedawna lubuje się w thrillerach, które skrywają głęboko w sobie tajemnicę. Uwielbiam strona po stronie odkrywać, o co tak naprawdę chodzi w danej powieści, doskonaląc swoje umiejętności śledcze :) "Kiedy będziemy deszczem" zaintrygowało mnie już samym opisem, ponieważ od pierwszych zdań odczułam ciekawość oraz ogromną chęć poznania owej historii. Miała w sobie coś, co mnie do niej przyciągało - i jak się okazało - wciągnęło na długie, interesujące godziny.

Główna bohaterka powieści od samego początku jest osobą niezwykle tajemniczą, skrytą i pomimo swojej częściowej nieobecności - wprowadza w książce wiele emocji i mrocznych intryg. Wydarzenia, które mają miejsce na kartach owej powieści nie są zwyczajne, a osoby przewijające się w życiu głównych postaci mają wiele znaczenie, pomimo, że początkowo wydają się przypadkowymi świadkami. Tak naprawdę w opowieści "Kiedy będziemy deszczem" nic nie jest przypadkowe, a akcja została dokładnie przemyślana i złożona w porywającą, wciągającą całość.

Początkowo wydawać się może, że akcja została "napchana" przypadkowymi wydarzeniami, osobami oraz nic nie znaczącymi faktami. Ja natomiast od dawna nie nabieram się na takie zabiegi w thrillerach, bo wiem, że w takich książkach praktycznie wszystko ma znaczenie. Tym razem również tak było. Ogólny zarys powieści jest dość popularny - ktoś znika, a potem dzieją się różne, dziwne rzeczy. Mimo wszystko, w owej książce oprócz zaginięcia równocześnie mają miejsce również inne sytuacje, a to, co dzieje się później, jest zagadką, którą ciężko rozwiązać i przewidzieć jej następstwa. To coś, czego potrzebowałam.

Z twórczością autorki spotykam się po raz pierwszy, jednak muszę przyznać, że było to bardzo przyjemne i udane spotkanie. Styl pisania bardzo mi odpowiadał, a historia, która została stworzona, porwała mnie i wciągnęła niespodziewanie szybko. Wszystko było przemyślane, bohaterowie ciekawi, wydarzenia zespolone a tajemnica zadziwiająca i bardzo zaskakująca. Całość oczarowała mnie swoim niepowtarzalnym, mrocznym klimatem, który towarzyszył mi przez całą powieść. Zostałam mile zaskoczona.

Inga jest żoną oraz matką dwójki dzieci. Pochodzi z Polski, ale z powodu małżeństwa przenosi się do Holandii. Pewnego dnia wychodzi z domu z psem i już nie wraca. Akcja powieści przenosi nas do czasu sprzed jej zaginięcia. Czytelnik poznaje jej myśli oraz emaile pisywane do przyjaciółki. Okazuje się, że w jej życiu pojawił się pewien młody chłopak, który porządnie namieszał w jej na pozór poukładanym świecie.

Bardzo zawiodłam się na tej książce. Miałam nadzieję na trzymający w napięciu thriller, ze stopniowo rozwijającą się akcją oraz enigmatyczną zagadką, a dostałam obyczajówkę z niekończącymi się opisami oraz przemyśleniami kobiety, która nie radzi sobie w roli matki i żony w obcym dla niej kraju. Praktycznie cała książka jest o jej życiu przed zaginięciem, z małą domieszką maili, które pisywała do swojej przyjaciółki i pracy policji nad jej odnalezieniem. Mimo, iż powieść mnie nudziła, to czytałam ją do samego końca, ponieważ byłam ciekawa, co tak właściwie się stało oraz dlaczego powieść zyskała miano thrillera. Dopiero ostatnie sto stron zaciekawiło mnie i nieco podniosło mą ocenę na jej temat.

Historia jest bardzo ciekawa, ale została według mnie źle poprowadzona. Brakuje w niej akcji i emocji. Główna bohaterka jest irytująca, nie potrafi poradzić sobie z problemami, wręcz ucieka przed nimi. Zamiast ratować swój związek, rozmawiać z mężem, wiecznie naburmuszona spędzała czas poza domem z nowym przyjacielem. Nie wie czego chce, wkurzając wszystkich dookoła. O wiele bardziej spodobał mi się Robin – ekstrawertyczny, wyróżniający się z tłumu młody człowiek, z sercem na dłoni i głową pełną pomysłów.

Jestem wymagająca, jeśli chodzi o thrillery, kryminały i horrory. Oczekuję od tego typu pozycji dawki adrenaliny, stopniowo budowanego napięcia, tajemniczości, ciekawych bohaterów. Tego wszystkiego zabrakło mi w tej pozycji, choć nie można jej zarzucić braku akcentu psychologicznego. Być może nastawiając się na książkę obyczajową, oceniłabym ją lepiej. Czytałam poprzednią książkę autorki i pamiętam, że w jej przypadku bardzo podobał mi się początek, za to druga połowa zepsuła tę pozycję, w „Kiedy będziemy deszczem” było zupełnie odwrotnie. Być może, jeśli będę miała możliwość przeczytać trzecią powieść autorki spodoba mi się ona w całości. Kto wie, w końcu do trzech razy sztuka.

Podsumowując, według mnie książkę można przeczytać, ale nie jest to pozycja, do której wróciłabym ponownie i która to utkwi mi na długo w pamięci. Podliczając zaobserwowane przeze mnie plusy i minusy jej bilans wypada średnio, przeciętnie.

Sensualna, słodko-gorzka, napisana językiem, który można porównać do gorącego aksamitu.

W jeden dzień przeczytałam 360 stron, a uwierzcie że praca i opieka nad dzieckiem, które nie chodzi chwilowo do przedszkola nie ułatwia znalezienia wolnej chwili.

Ale ta książka to złoto. Zachłysnęłam się tą opowieścią: "Kiedy będziemy deszczem" Dominiki van Eijkelenborg.

Odnajdujemy w niej kilka wcieleń (tej samej) kobiety: córkę alkoholika, oddaną, nieidealną matkę, odartą ze złudzeń żonę, łaknącą czyjejś obecności kobietę. Odkrywamy karty samotności, rozgoryczenia, nadziei, niemej wściekłości, buntu, pragnienia miłości. Jest tu wszystko.

Język powieści jest doskonały, a wiecie już, że jestem cholernie wymagająca jeśli chodzi o język powieści które czytam i nie lubię zdawkowości, potoczności, wulgarności. Ten język ujął mnie delikatnością, wyrozumiałością, pewną efemerycznością. To jednocześnie język, który znamy często ze swojej głowy, kiedy czujemy się samotni, kiedy czujemy że życie wymyka nam się z rąk, kiedy żałujemy dokonanych wyborów, kiedy czujemy że moglibyśmy być lepsi, czując że ktoś inny poradziłby sobie lepiej.

Pisząc o miłości/zdradzie/romansie bardzo łatwo otrzeć się o trywializowanie i wschodzenie w oklepane schematy. Tutaj opisywaną miłość czujemy w trzewiach. Głęboko, dojmująco i boleśnie.

Dawno już nikt tak pięknie nie pisał o miłości. I o samotności. O tęsknocie i bezwarunkowej miłości, nie tylko takiej łączącej ludzi.

Genialna powieść.

Zaczerpnęłam oddechu na początku i wstrzymywałam go do samego końca.

**

IG/Bookstagram: Lady.Stawrogin

“ Są dwa rodzaje bólu. Ten którego źródło jest widoczne, który pozostawia blizny, i ten w twoim wnętrzu, niezlokalizowany dziwny w którego epicentrum nie możesz wbić zębów paznokci, ostrza. Możesz go tylko na, chwilę zagłuszyć ”

Inga mieszka w Holandii. Przeprowadziła się tam Kiedy Zakochała się w Marcu.Kobieta ma dwójkę dzieci, jednak jej życie w pewnym momencie, staje się do nie do zniesienia. Ciągle starał się być wzorową mamą i żoną. Rozpaczliwie szuka zrozumienia pomocy ucieczki i zapomnienia. W pewnym momencie pozorne życie które stworzyła jest ponad jej siły Pewnego dnia znika. Danie mi męża wiodła zupełnie zwyczajne życie. Była kochającą żoną i matką, jednak korespondencja mailowa którą zostawiła zdaje się temu zupełnie przeczyć.

Kiedy przeczytałam opis wiedziałam że muszę sięgnąć po Kiedy będziemy deszczem. Jak tylko zaczęłam czytać fabuła wydawała mi się chwilami naprawdę nudna. Nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Chwilami myślałam, że to zdecydowanie nie jest książka dla mnie. Jednak z każdą stroną ta historia wciągała mnie coraz bardziej. Na szczęście fabuła w końcu nabrała tempa. Nie spodziewałam się że będę przy niej płakać i to aż dwa razy. Główna bohaterka ma bardzo głębokie przemyślenia na temat życia, więc wpadło sporo wartościowych cytatów.

"Kiedy będziemy deszczem" to książka, która opowiada o życiu Ingi, łączy w sobie nie tylko zagubienie, i zrezygnowanie głównej bohaterki ale również pewnien rodzaj mroku i tajemnice.

Czy macie czasami takie momenty w życiu, że pragniecie zostawić wszystko za sobą i uciec? Bo przytłacza Was codzienność, a cały swój czas poświęcacie tylko dzieciom i obowiązkom domowym i nie ma ku temu końca, aż wreszcie mówicie dość?

.

Trudy macierzyństwa i rutyna, która zakrada się w małżeństwo i codzienność, dopaść może każdą kobietę. Dochodzą do tego obowiązki, które tylko się mnożą i ciągle napływają nowe wyzwania związane z dorosłym życiem. Za duży nadmiar obowiązków, presja i odpowiedzialność ciążąca na kobiecie mogą doprowadzić do załamania nerwowego, a ucieczka w ramiona innej osoby, to tylko kwestia czasu. Osoby, która potrafi przede wszystkim wysłuchać, sprawić, aby pojawił się uśmiech na twarzy i co najważniejsze sprawił, że poczujesz się odprężona i wolna. To wszystko czuła i przeżywała główna bohaterka Inga.

.

Ta książka od samego początku zabiera nas w szczegółowe opisy z życia Ingi, jej myśli i odczucia bohaterka spisuje w formie listów skierowanych do przyjaciółki. Staniecie się świadkami jej wielkiej przemiany, tej wewnętrznej przemiany, która do tej pory była tylko więźniem w swoim ciele i duszy. Inga straciła wiarę w siebie i stanęła w pewnym punkcie w swoim życiu i nie potrafiła zrobić kolejnego kroku naprzód. Pewne okoliczności i nowa znajomość zapali w niej dawną iskierkę i zacznie cieszyć się nawet z tych najmniejszych rzeczy, tym samym dowartościowując się od nowa.

.

W niektórych sytuacjach i emocjach Ingi, widziałam samą siebie sfrustrowaną matkę, która nie radzi sobie z dwójką własnych dzieci i ma wszystkiego po dziurki w nosie. Uważam, że każda z nas może odnaleźć, chociaż maleńką cząstkę siebie w tej kobiecie. Nie liczcie na zwykły dramat psychologiczny z romansem w tle, wplątany został tu również wątek kryminalny związany z tajemniczym zniknięciem Ingi, próby poszukiwania jej, walka z czasem i emocjonalny finał.

.

Przygotujcie się na duże ilości opisów, tych szczegółowych fragmentów z życia Ingi bałam się najbardziej, bo nastawiona byłam, że moje czytanie książki ewidentnie się wydłuży i wynudzi mnie, za nim dojdę do jej połowy. Bądźmy też szczerzy, że objętościowo robi wrażenie i tym samym wzbudza przerażenie. Nic bardziej mylnego, czytało się ją o dziwo bardzo szybko, może dlatego, że jest to mieszanka wielu gatunków, taki czytelniczy misz masz. Nie spodziewałam się tutaj wątku o psich czworonogach, w niektórych momentach psy wręcz zawładnęły tą książką. Autorka pięknie ukazała wątek przyjaźni i oddania zwierząt do swoich właścicieli, nie wspominając już o samym zakończeniu, które wycisnęło ze mnie morze łez.

.

Książka z trudnymi wyborami, skrywanymi tajemnicami, zakazaną przyjaźnią i niepowtarzalnym klimatem.

"Rozczarowanie to nic innego jak odczarowanie naszych oczekiwań wobec ludzi, zdarzeń, sytuacji, samych siebie. "

Po przeczytaniu "Kiedy będziemy deszczem" mam huragan myśli w głowie. Przez bardzo długi czas będzie ona jeszcze krążyć w mojej głowie, poruszając myśli, często zahaczając o serce. To jedna z tych lektur, które zaczynając czytasz, nie spodziewasz się jak wiele emocji Ci dostarczy. Patrząc na pierwsze strony książki, wiedziałam jedynie że styl jakim posługuje się autorka jest inny, niespotykany, jednocześnie niepozwalający odłożyć książki na dłużej. Jestem pełna podziwu pomysłu na fabułę, ale również jego wykonania. Bo mam wrażenie, że to właśnie styl autorki odpowiada za tak wielkie wrażenie, jakie na mnie wywołała ta opowieść.

Poruszyło mnie jak Dominika van Eijkelenborg opisała to co nie powinno, a jednak dotyka wielu z nas: samotność wśród ludzi, uczuciach ulokowanych w zakazanych relacjach i wyborach, które są trudne.

Wielu z nas żyje w iluzji szczęśliwych rodzin i partnerstwa, myślę że ta książka pozwoli otworzyć szerzej oczy i dostrzec prawdę.

Nie będę rozpisywać się o bohaterach i szczegółach fabuły, bo chciałabym żebyście tę książkę przeżyli po swojemu, abyście mogli na każdego z bohaterów spojrzeć swoimi oczami, nadać mu własne cechy i spróbować nie oceniać na samym początku, pozwolić sobie odkryć karty jakie przygotowała dla nas autorka.

Wspomnę tylko o zakończeniu, które bardzo mi zaskoczyło swoją mądrością i zawartym w nim emocjami.

Polecam tę książkę każdemu z was, ja już wiem, że to będzie jedna z lepszych w 2022 roku!

Inga prowadzi na pozór szczęśliwe i poukładane życie. Dwoje dzieci, kochany mąż. Niestety, pod tą piękną otoczką kryje się ogrom smutku, rozczarowania i bólu… Coś co dla innych jest pięknym obrazkiem, obraca się przeciwko niej i kobiecie zaczyna brakować tlenu. Zatracenie się w codziennej rutynie, brak perspektyw na jakąkolwiek zmianę. Czy z poczucia obowiązku można stracić własną tożsamość?

Pierwszy bardzo istotny element, który może zmylić czytelnika - to nie jest thriller! Nie ma w nim typowego dla tego gatunku dreszczyka emocji, ani odpowiedniego napięcia. Sprawa zaginięcia kobiety, to tak naprawdę jeden z wątków pobocznych, ponieważ główna fabuła oparta jest na relacji kobiety, która trwa w nieszczęśliwym związku.

Z pewnością jest to historia pełna refleksji i zadumy. Nie da się jej czytać po łebkach… Zatopieni w lekturze trwamy i przeżywamy rozterki bohaterów. Przeważają w niej opisy odczuć bohaterów, przez co akcja rozwija się w umiarkowanym tempie. Autorka pokazała nam, że nawet będąc wśród ludzi można być samotnym. Obnaża również prawdę, że codzienne życie nie zawsze jest usłane różami. Macierzyństwo oraz małżeństwo też ma swoje ciemne strony i nawet w najlepszym związku mogą zdarzyć się gorsze dni…

Czy warto jest szukać szczęścia wiedząc, że inne serce będzie przez to krwawić?

To ważna książka i bardzo się cieszę, że jakimś cudem, przypadkiem udało mi się na nią trafić. Porusza ważne tematy takie jak wypalone uczucie w długoletnim małżeństwie czy próbę zmierzenia się z byciem idealną matką. Jest tu samotność, jest brak zrozumienia, jest bezradność. I pewnego dnia główna bohaterka Inga znika. Gdzie się podziała? Co kryje zniknięcie kobiety? Rewelacyjny utwór z wątkiem kryminalnym. Dodatkowo piękny klimat holenderskiego miasteczka w tle. Mimo iż książka jest długa, czyta się ją zaskakująco szybko. Prawdopodobnie właśnie dlatego, że wciąga czytelnika od pierwszych stron. To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i póki co jestem bardzo z niego zadowolony.

Moje pierwsze spotkanie autorką, wypadło dość specyficznie. Oczywiście nastawiałam się na mocno wciągający thriller, a dostałam niespieszną powieść obyczajową.

To niezwykle klimatyczna, mroczna opowieść o kobiecie, której sekrety i tajemnice wyłaniają się z każdą stroną.  Atmosfera jest ciężka, mroczna, a podczas czytania towarzyszy nam ciągły niepokój. Co do samej fabuły, to byłam zaciekawiona, chociaż są tu momenty przegadane i wtedy ta powieść trochę mi się dłużyła. Jednak ten stateczny, choć plastyczny styl, na pewno znajdzie swoich fanów.

Było poprawnie, chociaż to, że czytanie przeciągało się w czasie, trochę tej powieści ujmuje. Mimo tego, nie żałuję sięgnięcia po nią i wejścia w rolę obserwatora ludzkich zachowań.

𝙼𝚢ś𝚕𝚒𝚜𝚣, ż𝚎 𝚖𝚒ł𝚘ść 𝚝𝚘 𝚜𝚔𝚛𝚣𝚢𝚍ł𝚊, 𝚔𝚝ó𝚛𝚎 𝚞𝚗𝚒𝚘𝚜ą 𝚌𝚒ę, 𝚐𝚍𝚢 𝚜𝚔𝚘𝚌𝚣𝚢𝚜𝚣. 𝙰𝚕𝚎 𝚠 𝚛𝚣𝚎𝚌𝚣𝚢𝚠𝚒𝚜𝚝𝚘ś𝚌𝚒 𝚖𝚒ł𝚘ść 𝚓𝚎𝚜𝚝 𝚝ą 𝚙𝚛𝚣𝚎𝚙𝚊ś𝚌𝚒ą, 𝚠 𝚔𝚝ó𝚛ą 𝚜𝚔𝚊𝚌𝚣𝚎𝚜𝚣.

💧 Życie Ingi staje się nie do zniesienia. Przytłacza ją małżeństwo, w którym nie ma śladu po dawnym uczuciu. Macierzyństwo, w którym stara się być wzorową matką. Rozpaczliwie szuka pomocy, ucieczki, zapomnienia...

Pewnego dnia Inga znika. Według męża wiodła zupełnie zwyczajne życie w ich zupełnie zwyczajnym holenderskim miasteczku. Jednak trop jej korespondencji mailowej, na którą natrafia policja, zdaje się temu przeczyć. Kim jest tajemniczy mężczyzna, o którym pisze?

💧 Opis książki obiecuje thriller bądź kryminał - NIC. BARDZIEJ. MYLNEGO.

To dziwne połączenie powieści psychologicznej z obyczajówką i romansem. A początek i koniec śledztwa zamyka ten twór *epilog wyłączam z tej wyliczanki bo to niemalże opowiadanie*

💧 Dużo opisów, mało dialogów - a jak już są, to takie trochę, hm... Sztuczne? Albo wyciągnięte z książek sióstr Brontë *od razu zaznaczam, że lubię klasykę, ale ten styl we współczesnym kryminale nie odnajduje się zbyt dobrze*, a akcja 'Kiedy będziemy deszczem' to XXI w.!

💧 Do tego jeszcze czułam podskórnie jakieś moralizatorskie nuty. ZAPŁACISZ ŚMIERCIĄ ZA ZDRADĘ, CHOĆ PRAWIE NIC O TOBIE NIE WIEM. To idealnie podsumowuje całą fabułę, która miała potencjał, lecz ON gdzieś po drodze wyparował.

💧 Suche opisy dnia codziennego ukazujące monotonię życia Ingi mogły być podstawą do pokazania czytelnikowi jak wpływa to na ludzką psychikę i do czego doprowadza. Tutaj było tylko zaznaczone, że nie takiego życia chciała Polka. I tyle🤷🏻‍♀️

💧 Chyba najbardziej jestem rozczarowana tym, że opis obiecywał mi dobry thriller, a zostałam z niczym🙈 To wznowienie i jest zaznaczone, że książka została trochę rozbudowana. Aż strach pomyśleć jak wyglądała wcześniej. Niestety, ale nie polecam👎🏻

Nikt nie znika ot tak, zawsze jest jakaś przyczyną, ale często pozostaje niezauważona. Klucz do odpowiedzi na pytanie „dlaczego?” tkwi w niej, jednak czasami zostaje dostrzeżona po fakcie. Ucieczka? A może coś złego miało miejsce? Kolejne pytania jedynie nakręcają spiralę strachu o najbliższą osobę, nadzieja splata się z przerażeniem, zwłaszcza gdy wciąż są same niewiadome.

Prawda nie zawsze jest wyzwoleniem, niekiedy bywa tylko pierwszym krokiem z wielu do tego, czego się tak naprawdę pragnie. Matka, żona, przyjaciółka, wychodzi z psem i znikają oboje. W domu czeka na nią mąż z dziećmi, znajomi również nie rozumieją co się stało. Policja wszczyna dochodzenie i staje przed więcej niż zagadką kryminalną. Kim jest zaginiona? Inga to oddana rodzinie kobieta, wiodąca spokojne życie, niczym nie zwracające uwagi nikogo. W takim mieście jak Sneek nie ma poważnych przestępstw, więc sprawa jest intrygująca, zwłaszcza gdy śledczy zapoznają się z jej korespondencją. Jednak ona nie odpowiada na podstawowe pytanie gdzie teraz znajduje się Inga, komplikuje jedynie obraz, który zdołano stworzyć z relacji najbliższego otoczenia. Co faktycznie działo się za zamkniętymi drzwiami jednego z wielu domów w spokojnej okolicy? O czym nie mówiła nikomu Inga? Jej życie było iluzją czy przedstawieniem? Czy to, co opisuje pchnęło ją do dramatycznej decyzji? Ucieczka bywa czasem jedynym wyjścia od wszystkiego co rani, jest ponad siły i odbiera chęci zmiany tego, co jest źródłem problemów? A jeśli coś umyka zespołowi dochodzeniowemu? Nawet najspokojniejsza miejsca mają ciemniejszą stronę, czy i Sneek do nich należy?

Kameralna, cicha, oszczędna w wydarzenia, lecz przejmująca pod każdym względem historia, która wyszła spod pióra Dominiki Van Eijkelenborg nie pozostawia obojętnym i zwraca uwagę na to, co dzieje się często, lecz tak naprawdę dostrzegane jest gdy bywa za późno. Zniknięcie młodej kobiety odkrywa jej prawdziwą egzystencję, nie tak daleką od tej znanej mężowi, lecz równocześnie odległą od jego wyobrażeń. „Kiedy będziemy deszczem” jest intymnym studium człowieka, stąpającego nad przepaścią, wiedzącego o tym, próbującego zaradzić osuwaniu się w nią, lecz czy skutecznie? To jedna strona tej historii, pełna smutku, rozczarowania, lęków i bólu, wszystkiego tego, co kryje się codziennym murem, za jaki ci najbliżsi nie mają wstępu, a jeśli uda im się zajrzeć to nie zauważają najważniejszego. Drugą stanowi to, co wydarza się w punkcie zwrotnym gdy nagle wychodzą na jaw sekrety i prawda, inna od tej widocznej i dostrzeganej. Pisarka wyciąga na światło dzienne intymne emocje, wspomnienia, wydarzenia oraz myśli i refleksje. Wydaje się, że już wiadomo kim była główna bohaterka, lecz czy na to nie za późno? No i wciąż pozostaje bez odpowiedzi pytanie co stoi za jej zniknięciem, powodów jest wiele, lecz czy któryś ma pokrycie w rzeczywistości? Czegoś nikt nie widzi, chociaż tak dużo nie jest tajemnicą, jakiś ostatni element pozostaje w ukryciu. Kiedy i kto go odnajdzie? Nie będzie już za późno? Zakończenie jakie przygotowała autorka jest zaskakujące, rozpisane na raty, dające finał takie same jak cała lektura czyli pokazujące jak różnymi drogami człowiek podąża człowiek.

"KIEDY BĘDZIEMY DESZCZEM" DOMINIKA VAN EIJKELENBORG Wydawnictwo Kobiece #kiedybedzieszdeszczem #domikavaneijkelenborg #wydawnictwokobiece

Spodziewałam się mocnego thrillera z mrocznymi sekretami, niestety tym razem się zawiodłam, bo sensacji była tylko namiastka reszta to sentymentalna opowiastka obyczajowa, mało tu akcji, bardziej wspomnienia i odczucia, niektóre fragmenty ciągnięte na siłę.

Inga porzuca swój świat dla miłości, jest w obcym miejscu, znając jedynie swojego partnera, stawia wszystko na jedną kartę, bo ma nadzieję, że dzięki temu będzie szczęśliwa. Lata mijają, a jej romantyczna dusza przeżywa katusze, bo nic nie jest już kolorowe, przychodzi rutyna i wszystko zaczyna być szare, jej dzieci ją nie cieszą, nie mają wspólnych tematów z mężem, przychodzi zmęczenie i zniechęcenie. Gdy pojawia się nowe hobby i otoczenie, kobieta znika w niewyjaśnionych okolicznościach, wychodzą na jaw sekrety i drugie życie Ingi.

Powiem szczerze, że rzeczywiście gdy Inga znika zaczyna się coś dziać i dopiero w tym momencie książka zaczęła mnie wciągać i pomimo, że ten wątek szybko się zakończył, widziałam jego skutki na poszczególnych bohaterach i ich przemianę wewnętrzną. Jeżeli chodzi o całokształt to pewne aspekty mnie nudziły, mogło parę fragmentów być pominiętych, ale... przedstawienie miłości, mocnej więzi emocjonalnej, palety uczuć, przeżycie traumy i wsparcie te czynniki działają na duży plus, bo w pewnym momencie niektóre sprawy mnie zaskoczyły i doprowadziły do łez. Powiem tak jeśli szukasz mocnego thrillera psychologicznego to nie ta książka, ja ją zaliczam do obyczajówki, bo Inga ma nie lada dylemat moralny. A znajdą się takie osoby, które zauważą Twoje potknięcie i będą chcieli wymierzyć Ci karę na własną rękę.

Na książkę skusiłam się, po przeczytaniu opisu. Miałam nadzieję, na trzymającą w napięciu, z kroplą kryminału powieść, a jak było?

Inga - żona i matka, która prowadzi zwyczajne życie. Czuje się w tym źle, jakby się dusiła, bo mąż nigdy nie ma czasu, cały czas jest w pracy, nawet w domu. Pewnego dnia jej życie się odmienia, przez całkowity przypadek, na przejażdżce rowerowej. Nic nie wiedziała o łucznictwie, ale to była odskocznia od codzienności i miłe towarzystwo. Później znalazł się pies..... i kolega do wspólnych spacerów. Więcej nie będę zdradzać, bo książkę fajnie się czyta. Wciąga i za każdym wyjściem byłam ciekawa czy to już ten moment i zadzieje się to najgorsze.

Książka jest dość gruba, 500 stron, ale dość szybko się czyta, jeśli mamy więcej czasu. Choć jest napisana tak, że trzeba się orientować o kim teraz jest, bo rozdziały są, ale w nich są połączone dwie osoby. Jest Inga, jej myśli, rozmowy a pod koniec już bez odstępu, tylko od akapitu nowego ktoś inny, ktoś kto ją obserwuje. Mi to nie przeszkadzało, po prostu trzeba się wciągnąć i zacznie się to spokojnie odróżniać. Nie przeszkadzała mi taka forma.

Miła odmiana, po takich lżejszych książkach, z klimatem, z trudnymi wyborami, zakazanej przyjaźni i skrywanych tajemnicach.

Wzrok przyciąga też okładka, choć niestety widać na niej odciski palców ;) to te krople fajnie nawiązują do książki. Oczywiście wyjaśni się skąd tytuł, bardzo fajnie to zostało ujęte.

Dzień dobry moi Kochani. Przychodzę do Was z recenzją książki „Kiedy będziemy deszczem” Dominika van Eijkelenborg.

Na pozór szczęśliwe małżeństwo. Kochająca żona, idealny mąż, wspaniali rodzice… Pomimo tak sielankowego obrazka, Inga pewnego dnia znika. Oczywiście głównym podejrzanym w zaginięciu żony staje się mąż. Z każdą kolejną strona dowiadujemy się, że kobieta nie była wcale tak szczęśliwa w relacji z mężem. W ich związku było czuć stagnacją, pewnego rodzaju znużenie.

Niestety nie mogę Wam zdradzić więcej. Uważam, że byłoby to po prostu zbrodnią. Z każdą kolejną stroną czytelnik po prostu jest „pochłaniany” przez historię. Nie mogę Wam tego zepsuć.

Jakie mam odczucia po lekturze „Kiedy będziemy deszczem”? – mieszane. Z jednej strony ciekawa, intrygująca historia. Relacja człowiek – pies, to po prostu majstersztyk. Wplątanie do obyczajówki wątku kryminalnego również uważam za ogromny plus. Przedstawienie naprawdę trudnych relacji międzyludzkich – wow. Brak użycia jakichkolwiek schematów. Jednakże podczas lektury książki miałam nieodparte wrażenie, ze wszystko mogłoby się potoczyć w zupełnie inny sposób, za sprawą jednej (na pewno trudnej) rozmowy. Niestety wtedy nie byłoby tak pięknej i wyruszającej powieści…

Ja osobiście będą ją polecać każdemu (pomimo, iż zdaję sobie sprawę, że nie jest to książka dla każdego).

"Są takie chwile, że mam ochotę krzyczeć. Siedzimy przy tym samym stole, każde z nas pogrążone w swoich sprawach, obecni nieobecni."

Pierwsze i najważniejsze, nie sugerujcie się opisem i nie liczcie na trzymający w napięciu thriller, ponieważ się rozczarujecie. Co prawda historia zaczyna się w sensacyjnym stylu, gdy bez śladu znika kobieta, która wyszła z psem na spacer, ale to tylko tyle, gdyż cała reszta to raczej powieść obyczajowa z aspektem psychologicznym. W głównej mierze skupia się ona na obserwacji codziennego życia bohaterów oraz uczuciach jakie im towarzyszą, a nie na samej akcji jako takiej. Autorka w dosyć powolnym tempie snuje swoją opowieść, starając się przybliżyć czytelnikowi, odpowiedź na pytanie, co tak naprawdę stało się z Ingą.

"Kiedy będziemy deszczem" to ciekawa pozycja o odkrywaniu siebie na nowo oraz o wydarzeniach i ludziach, które zmieniają nasze życie na zawsze, i która zdecydowanie bardziej do gustu przypadnie fanom obyczajówek.

Czytacie książki, które określane są jako literatura piękna? Jeśli o mnie chodzi, raz czy dwa razy spróbowałam i niestety, ale ten rodzaj książek jest nie dla mnie. To coś jak obyczajówka, w której prawdy życiowe można spotkać na co drugiej stronie książki… Jak najbardziej rozumiem osoby, które taką literaturę uwielbiają, bo ona zmusza ich do refleksji, odnajdują w nich cząstkę siebie etc. – i to jest piękne. Ale jeśli o mnie chodzi, to po prostu ich nie czytam ( może dlatego za książkami świątecznymi też nie za bardzo przepadam ).

„Kiedy będziemy deszczem” to przykład takiej właśnie książki. Historia kobiety, która popada w tzw. rutynę małżeńską – niezrozumienie ze strony partnera, wychowywanie dzieci praktycznie w samotności, taka szara rzeczywistość dnia codziennego. Kto z nas jej nie zna i nie wie o co chodzi, prawda?

„Więc mam trzydzieści cztery lata, dwoje dzieci, męża, zawalony zabawkami dom, zachwaszczony ogródek, zero perspektyw i wszystkiego dość. I znów użalam się nad sobą.”

„Ukrywamy blizny na ciele i te niewidzialne, bolące miejsca w sercu. Zasłaniamy bransoletkami, rękawami, uśmiechem, bezmyślną paplaniną. Wstydzimy się przyznać do bólu, do emocji, uczuć. Wszystko, co nieprzyjemne, jest społecznie nieakceptowane. Boimy się etykietki. Boimy się izolacji. Wolimy samotność.”

„Macierzyństwo i małżeństwo odbierają nam kobietom, tożsamość. Zamieniamy się w automaty czynne całą dobę, wypełniające swoje obowiązki, dbające o potrzeby wszystkich wokół. Stajemy się tłem, niewidocznym mechanizmem, dzięki któremu wszystko działa, jak należy. Jesteśmy rozczarowane, sfrustrowane, zmęczone, zgorzkniałe.”

Takich przykładowych cytatów, mogłabym wypisywać jeszcze wiele. A ja naprawdę rzadko kiedy zwracam na takie rzeczy uwagę, podczas czytania książki. Pierwsze strony bardzo mnie zaciekawiły – żona i matka dwójki dzieci, ginie w niewiadomych okolicznościach. Wychodzi z psem na spacer i już z niego nie wraca…Następie mamy skok w przeszłość i poznajemy wydarzenia poprzedzające owe porwanie, czyli dowiadujemy się kim jest Inga, jak żyje, co robi na co dzień, a do tego jako przerwy między rozdziałami dostajemy spora dawkę jej osobistych przemyśleń i tego co tak naprawdę siedzi w jej głowie. Coś na zasadzie pamiętnika, w którym wylewa ona wszystkie swoje żale. I właśnie w tych jej refleksjach, ja sama odnalazłam sporo samej siebie. Byłam w stanie ją zrozumieć… No i dobra. To pewnie zapytacie, co mi się w tej książce w takim razie nie podobało. Otóż, pomimo wszystko, tych jej pretensji do całego świata było trochę za dużo. Cała akcja książki gdzieś ginie w natłoku myśli głównej bohaterki i miliona pięknych opisów przyrody. W momencie gdy zaczęłam czytać o tresurze psa i o dziennym wyprowadzaniu go na spacer, całkowicie straciłam zapał do czytania. I właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że ta książka to nie thriller, którym myślałam od samego początku, że jest, a właśnie literatura piękna! Tak czasem się zdarza, kiedy zamiast opisem, człowiek kieruję się okładką…

Przeczytanie tej książki zajęło mi dość sporo czasu, tym bardziej, że ma ona ponad 500 stron. Ale w końcu zebrałam się w sobie, dobrnęłam do końca i patrząc na całość historii, niczym szczególnym mnie ona nie zaskoczyła, bo niektóre wydarzenia były już od samego początku do przewidzenia. Jednakże historia sama w sobie nie była zła. Wycięłabym z niej jakieś 150 stron i myślę, że wtedy moja ocena byłaby wyższa … Tyle opisów, przemyśleń… Ale może tak być powinno, bo w końcu to literatura piękna, po którą raczej nie sięgam ;) Nie będę Wam książki odradzać, bo myślę, że znajdzie ona na pewno swoich zwolenników, jednakże jeśli tak jak ja, myślicie, że to thriller, to od razu mówię, że go tu nie znajdziecie… Literatura obyczajowa z dobrze zarysowanym portretem psychologicznym głównej bohaterki – tak bym to ujęła ;) życiowa, przygnębiająca, klimatyczna i rozwleczona…

Muszę zacząć od tego, że po opisie tej pozycji spodziewałam się zupełnie czego innego niż to co zastałam podczas czytania. Nie zawsze fabuła książek idzie zgodnie z naszymi oczekiwaniami, ale też niekoniecznie jest to coś złego. Często autorzy pozytywnie zaskakują nas rozwojem fabuły, który jest daleki od naszych przewidywań. Niestety w przypadku Kiedy będziemy deszczem autorstwa Dominika van Eijkelenborg tak nie było i bardzo się rozczarowałam podczas lektury.

Na początku poznajemy główną bohaterkę Ingę, która zdaje sobie sprawę, że jej życie nie potoczyło się zgodnie z planami i nie za bardzo może to już zmienić. Pewnego dnia kobieta znika, a na jaw wychodzą nieznane fakty. Pomysł na historię był ciekawy, jednak reszta pozostawiała wiele do życzenia. Dobrym tego przykładem jest wątek zaginięcia Ingi, który bardzo szybko się rozwiązał, a do okazał się bardzo słabo umotywowany i nie zbyt wiarygodny.

Tak samo jak rozumiałam dlaczego Inga przestała odnajdywać się w swoim własnym życiu oraz nie dziwiło mnie to, że ma dość monotonnej codzienności, tak jednak nie potrafiłam zrozumieć pewnych wyborów, których dokonała. Podobne odczucia miałam względem jej męża Marca, który na koniec po wszystkim bardzo łatwo wrócił do normalności.

Do minusów książki trzeba też zdecydowanie zaliczyć jej długość. Cała historia mogła zostać spokojnie przedstawiona na 300 - 400 stronach, a nie ponad 500! Nie rozumiem, po co w treści pojawiały się maile pisane przez Ingę, które tak naprawdę nic nie wnosiły, a za to strasznie wydłużały akcję. Co więcej, całe zakończenie powieści mogło być rozegrane w jednym epilogu. Tymczasem zostało to rozwleczone na około 70 stron, gdzie oprócz głównych bohaterów dodatkowo pojawiały się fragmenty z perspektywy postaci, które nie miały praktycznie żadnego znaczenia dla fabuły.

Podsumowując, Kiedy będziemy deszczem dla mnie okazało się bardzo słabą książką z mało interesującą i wolno tocząca się akcją. Pomysł na historię może i był całkiem ciekawy, ale jego ostateczne wykonanie zdecydowanie nie wyszło. Niestety nie mogę Wam polecić tej lektury, ponieważ z pewnością znajdziecie coś lepszego do czytania z tego gatunku.

Tym razem muszę przychylić się do recenzji Pani Michaliny F.

Przebrnęłam i sama się przekonałam, że "Kiedy będziemy deszczem" rozczarowuje. Miało być mrocznie i niepokojąco. A było bardzo przeciętnie.

Nie znalazłam tutaj tempa, akcji, grozy, strachu. To nie jest trzymający w napięciu thriller na miarę Charlotte Link, którą można polecać "w ciemno".

Jednym słowem fascynująco nie było. Nie tego oczekiwałam ale dla czytelników lubiących nieoczywiste thrillery (bo w mojej ocenie zbrodnia jest tutaj jedynie tłem) - polecam.

Dominikę miałam okazję poznać już jakiś czas temu dzięki jej pierwszej powieści "Czuły punkt", który zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Był to też powód dla którego nie zastanawiałam się długo czy sięgnąć po jej kolejną pozycję jak tylko ją ujrzałam. I choć ta okazałą się być zupełnie inna to ma w sobie to coś.

Inga de Graaf jest z pozoru szczęśliwą matką i żoną. Mają psa, z którym jest trochę problemów, ale wszystko wydaje się układać. Niestety pewnego dnia kobieta wychodzi z Piratem na spacer i już nie wraca...

"Więc to już oficjalne. Tal, prowadzę podwójne życie. Sekretne drugie życie, równoległe do tego pierwszego, społecznie akceptowanego, wystawionego na pokaz jak muzealny eksponat. [...] Moje życie ma dwie strony, jedną - pieszczoną przez światło dnia - i drugą - ciemną i ukrytą. I ja mam dwie twarze, a może sto." *

Jej mąż Marc zgłasza zaginięcie żony na policji. W trakcie śledztwa odkryta zostaje korespondencja Ingi i na jaw wychodzą tajemnice kobiety, a ślady prowadzą do jej przyjaciółki oraz młodego mężczyzny...

Książka jest o tyle inna od większości, że mamy zarys zaginięcia kobiety, a potem przenosimy się w przeszłość. Powieść to wspomnienia kobiety oraz e-maile, które pisze do swojej przyjaciółki. W nich zwierza się z życia codziennego. Z trosk, smutków, problemów czy rozterek. Inga tylko w pojedynczych momentach czuje się szczęśliwa - nie kiedy jest z rodziną, ale gdy towarzyszy jej pewien młody mężczyzna. Widzimy jak bardzo człowiek może być samotny mimo, że ma bliskich, ma rodzinę.

Jedno jest pewne. Nie jest to typowy thriller na jaki się w pewnym sensie na stawiłam. To książka psychologiczna. Świetnie ukazane studium ludzkich marzeń i rozterek, potrzeb i pragnień. Dominika stworzyła niesamowity charakter głównej bohaterki. Inga dzięki temu wydaje się być wielowymiarowa i wyrazista. Ale przede wszystkim podobna do wielu z nas. Po prostu ludzka, a nie papierowa.

Muszę przyznać, że książka mimo, że ma trochę minusów to jednak zaskakuje. Nie wszystkiego bym się spodziewała, nie wszystko odczytałam jak należy. Momentami źle poprowadzonej pozycji brak emocji i akcji, która najbardziej nabiera tempa za połową może zniechęcić niecierpliwego czytelnika, który albo odłoży pozycję albo nisko ją oceni. Ja ostatnio nauczyłam się dawać książkom drugą szansę i w większości przypadków się to opłaca. Tu było jak dla mnie warto.

* - Cytat z "Kiedy będziemy deszczem" Dominika Van Eijkelenborg, str. 7

Bardzo rzadko czytam kryminały, ale ten wyjątkowo mnie zainteresował.

Małe miasteczko w Holandii i para młodych ludzi, bardzo w sobie zakochanych.

Ona Polka z pochodzenia, przyjechała po studiach do Holandii, aby zarobić trochę grosza przy tulipanach.

On – Holender zauroczony dziewczyną, a szczególnie jej płynnym angielskim, ale Polska wydawała mu się krajem odległym, o którym nic nie wiedział i kojarzył go jedynie z Rosją i komunizmem.

Po jakimś czasie młodzi wzięli ślub i zamieszkali w pięknym domu. Pierwsza urodziła się Isa, a później Nick.

Pewnego razu Inga de Graaf wyszła z domu na spacer z psem i ślad po niej zaginął. Mąż zgłosił zaginięcie na policję i rozważano różne opcje: może Inga miała kochanka? Wszak była uwikłana w jakąś relację na boku.

Inga dużo e- maili wysyłała do swojej przyjaciółki Magdy, w których dogłębnie się zwierzała ze swoich problemów małżeńskich.

Ale przecież Magda od kilku lat nie żyła, bo zmarła na raka piersi, a Inga nie potrafiła przyjąć tego do wiadomości.

Czy więc Inga była nieszczęśliwa w tym małżeństwie, i mógł być zamieszany w to zniknięcie mąż jej - Marc?

A może wiedział o jej romansie z innym mężczyzną?

A może wreszcie Inga uciekła z kochankiem? Zostawiając dzieci?

I wreszcie ostatnia opcja - morderstwo!

Drogi czytelniku zachęcam Cię do rozwikłania tej trudnej zagadki, a jednocześnie do odkrywania nowych pasji Ingi i jej zamiłowania do zwierząt.

Piękna historia - akcja z każdą chwilą staje się coraz bardziej ciekawa.

Książka zmusza czytelnika do refleksji: kiedy śmierć podchodzi tak blisko, co wtedy robimy?

Mówi się, że największą siłą jest miłość, ale nawet miłość opiera się świadomości, że to co kochamy, może zostać nam odebrane. Śmierć zaś jest silniejsza od miłości, bo przychodzi zawsze i jest niezmienna, nieubłagana i konsekwentna.

Zachęcam do lektury. Przeczytajcie - naprawdę warto!

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Piękne słowa, miły styl, strasznie ciekawa (a strach to słowo klucz) zagadka.

Co tu dużo mówić - dobra lektura

Powiem szczerze, że jest to dziwna powieść.

Zaciekawiła mnie recenzja na stronie wydawnictwa mówiąca: "Cudo w nieco makabrycznej formie".

Nie wiem czy forma była makabryczna, ale na pewno wciągająca. Przeżywałam wraz z Ingą de Graaf jej żal, rozpacz, miłość. Wszystko.

A na końcu? Bomba zakończenie. Ja polecam szczerze i uważam, że to super środek pomiędzy thrillerem, a taką typowo książką kobiecą. Fajne.

Nowa książka Dominiki van Eijkelenborg to połączenie opowieści o zderzeniu wyobrażeń dotyczących małżeństwa i macierzyństwa z rzeczywistością, wzruszającej i nieprawdopodobnej historii miłosnej, pogoni za młodzieńczymi marzeniami oraz wątku kryminalnego. Innymi słowy – ta książka ma w sobie wszelkie zadatki na to, by zachwycić Czytelnika i na długo zapaść w pamięć.

Inga, młoda Polka spędzająca wakacje w Holandii, poznaje Marka, zauroczonego nią od pierwszej chwili. Ich znajomość, pomimo dzielącej młodych odległości, stopniowo ewoluuje i pewnego dnia Inga staje się panią de Graaf, na stałe zamieszkując w kraju tulipanów. Jej początkowe wyobrażenia o sielskim życiu na obczyźnie szybko mijają pod naporem codziennej rutyny i natłoku obowiązków, a osamotnienie w obcym miejscu coraz bardziej daje się we znaki. Sfrustrowana, niepotrafiąca pogodzić się z otaczającą rzeczywistością kobieta pewnego dnia spotyka na swej drodze młodszego o trzynaście lat chłopaka, w którego milczeniu i samotności dostrzega własne odbicie. Znajomość, początkowo nosząca znamiona przyjaźni, zaczyna ewoluować w coś więcej. Inga i jej młody przyjaciel nie są świadomi, że ich poczynania śledzą czujne oczy samozwańczego strażnika moralności, w którego głowie dźwięczy echo jednego słowa: UKARAĆ, Ukarać, ukarać…

Dla mnie to było idealne wplecenie wątku kryminalnego do historii typowo obyczajowej, dzięki czemu akcja nabrała tempa, zwłaszcza pod koniec utworu. Motyw planowanego przestępstwa nie wysuwał się na pierwszy plan, nie był nachalny, co więcej – długo czekał, by się ujawnić, a jednocześnie Czytelnik przez cały czas był świadomy jego istnienia. Tak jakby wątek kryminalny drażnił się z Czytelnikiem – nie, jeszcze nie teraz, poczekaj troszeczkę… Autorce dzięki temu zabiegowi udało się utrzymać napięcie na wysokim poziomie, stopniowo przechodząc na jego wyższe pułapy.

Przyznaję, że skusiła mnie okładka i tytuł, bo kryminały to niezupełnie moja bajka. Ale kryminał podany w taki sposób to zupełnie inna sprawa. To było takie czytelnicze katharsis, niepozwalające oderwać się od lektury, dające chwilę wytchnienia dopiero po scenie kulminacyjnej. Wielki plus za cytaty, których zaznaczyłam w książce naprawdę sporo i którymi chcę się z Wami poniżej podzielić. Cytaty piękne i tak życiowo smutne, jak zresztą cała ta historia. Moim zdaniem „Kiedy będziemy deszczem”, dzięki konstrukcji swojej fabuły, trafi w gusta zarówno miłośników obyczajówek, jak i kryminałów. To po prostu porządna książka, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Książka, która może okazać się bestsellerem.

Ulubione cytaty:

„W ciemnościach błędnych i życiowych potknięć wciąż mi tego brakuje (…). Twojego nieoceniającego, uważnie słuchającego ucha, do którego szepczę nawet w myślach tylko po to, by usłyszeć samą siebie”

„Zadziwiające, jak łatwo uczymy się spychać siebie w czeluść tylko po to, by przyjmować formy akceptowalne przez innych”

„Nawet miłość opiera się na świadomości, że to, co kochamy, może zostać nam odebrane. Dopiero zdając sobie z tego sprawę, kochamy intensywnie, kochamy na zawsze, kochamy całym sobą. Tylko gdy wiemy, że „zawsze” ma granice”

„Nauczyłem się, że ból przesłania wszystko: głosy innych i swój własny”

„Tak łatwo jest kochać kogoś, z kim nie trzeba dzielić brzydszej strony życia, z kim nie trzeba zmagać się z pułapkami codziennej rutyny”

„Jestem w takim dziwnym momencie życia. Za młoda, by zapomnieć o marzeniach, o potrzebie pasji i przygody, i za stara, by móc się im beztrosko oddać. Nadal tak wiele pragnę, a już tak mało mogę. Nie chcę dać się życiu oswoić, ugłaskać”

„Rozczarowanie to nic innego jak odczarowanie naszych nierealistycznych oczekiwań wobec ludzi, zdarzeń, sytuacji, siebie samych”.

[Adres usunięty]

Ona jedna przeciwko całemu światu- nieposkromionym dzieciom, niespełnionym nadziejom, nieszczęściom małżeńskim. Rozdarta między tym, czego by chciała, a tym do czego się zobowiązała. Kuszona perspektywą lepszego jutra.

„To było wszystko co jej pozostało po marzeniach i oczekiwaniach? To było życie, które wybrała? Rzeczywistość złożona z miliona prostych czynności, których nikt nie zauważał, które pożerają jej cały czas i wszystkie siły witalne. Pusty pokój, dni przepełnione, a sprawiające wrażenie pustych, nieobecny mąż”.

„Kiedy będziemy deszczem” to książka, po której spodziewałam się czegoś zupełnie innego- samej realizacji tematu, więcej mrocznych tropów, bardziej skomplikowanego śledztwa policyjnego. Elementy te zostały zastąpione, a raczej zdominowane, wątkami związanymi z rodziną, macierzyństwem, spełnieniem zawodowym i prywatnym. I muszę przyznać, że zamiana ta wyszła autorce jak najbardziej na korzyść.

Inga nie jest szczęśliwa. Matczyne obowiązki, słaby kontakt z partnerem, brak przyjaciół coraz bardziej ją uwierają. Kobieta odczuwa narastające zmęczenie i stres, którego nie sposób rozładować. Chętnie dzieli się szczegółami w niezwykle osobistych mailach. Przyznam szczerze, że momentami czułam się bardzo przytłoczona, a nawet lekko przerażona jej wyznaniami. Miałam wrażenie, jakby to na mojej szyi zaciskała się pętla zbudowana z rodzinnych powinności, a ciężary spadały na moje ramiona bez żadnego ostrzeżenia. Dawno nie czytałam powieści przedstawiającej macierzyństwo w taki sposób- nie jako spełnienie marzeń, a proces, który faktycznie może zmęczyć, obciążyć, sprawiać, że rodzi się w nas bunt.

Autorka stworzyła bardzo emocjonalną i smutną powieść, określającą rolę wielu kobiet w dzisiejszych czasach. To osobisty, przepełniony refleksjami, goryczą i niespełnionymi marzeniami portret kury domowej, samotnie zamkniętej w wieży zbudowanej z niedomówień i złamanych obietnic. Kolejne rozdziały mocno mnie zastanawiały i sprawiały, że popadałam w coraz większą złość, jednocześnie obawiając się, że moje życie mogłoby również tak kiedyś wyglądać i zastanawiając się, co zrobić, by do tego nie dopuścić.

„Macierzyństwo i małżeństwo odbierają nam, kobietom, tożsamość. Zamieniamy się w automaty czynne całą dobę, wypełniające swoje obowiązki. Stajemy się tłem, niewidocznym mechanizmem, dzięki któremu wszystko działa, jak należy”.

Przeminione marzenia i dni wypełnione frustracją stają się dobrym fundamentem do stworzenia dziwnej, niepokojącej i nieprzyszłościowej relacji. Obserwujemy zalążki tego uczucia, z jednej strony ciesząc się, że bohaterka będzie mogła liczyć na pomocne ramię i odrobinę wsparcia, z drugiej jednak pragnąc ją ostrzec i odciągnąć od niej tego mężczyznę. Co najważniejsze autorka nie oferuje nam płomiennego romansu, a ta zdrada nie boli. To pochmurna i deszczowa historia poprzetykana promieniami szczerego uczucia, które zdarza się raz w życiu.

Ta historia może nas zasmucić, nie brak w niej gorzkich fragmentów, niesie ze sobą łzy, złość, obawy. Znalazłam wszystko, mnóstwo emocji i pragnień, choć nadzieja na lepsze jutro została starannie ukryta. To z pewnością jedna z tych powieści, którą każdy czytelnik odbierze inaczej, doszukując się w niej wielu plusów, ale też braków, jakie można by policzyć na minus- zależnie od tego, czego oczekujemy i jak bardzo jesteśmy elastyczni wobec przekazanej nam treści.

Spodziewałam się interesującego policyjnego śledztwa, bo na takie autorka zrobiła mi apetyt na początku książki. Tymczasem konstrukcja powieści okazała się zgoła inna- śledztwo rozpoczyna i zamyka powieść, gubiąc się w codzienności Ingi. Taki obrót akcji nieco mnie zaskoczył, ale niekoniecznie mi przeszkadzał. Liczyłam również na więcej elementów charakterystycznych dla thrillera, ale może takie stonowane tło nie jest najgorszym pomysłem. Eijkelenborg zachowała się całkowicie fair oferując prostą, a jednak emocjonalną i refleksyjną historię, mądrze i składnie napisaną, uzupełnioną pełnowymiarowymi bohaterami i nostalgiczną otoczką.