Jedenaste nie dotykaj. Moja historia przemocy

1. 

   Recenzentus NotPospolitus

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Barbara K. w dniu 2022-10-11

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Książka, która uzupełnia ogromną lukę w literaturze zajmującej się seksualnością dziecka.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Alicja K. w dniu 2022-03-15

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Zdaża się wam sięgać po biografie i pamiętniki?
   
   Ta książka jest właśnie napisan na podstawie przeżyć i doświadczeń autorki.
   
   Porusza trudną tematykę przemocy wobec dzieci stosowanej pod płaszczykiem próby wychowania tudzież naprostowania zachowania (!?) oraz skutków jakie to może za sobą pociągać. Laura Priestess porusza każdy aspekt na jaki wpywają klapsy w pupę. Jedną z najbardziej intymnych części ciała. Dlaczego nie mówi się o klapsach jako formie molestowania seksualnego? To jedna z tych lektur, które pozwalają spojrzeć na problem z innej perspektywy. Przyznaję, że otwiera oczy na nowe zagadnienia, a o których, przynajmniej ja, nie miałam pojęcia.
   
   Autorka trafnie zwraca uwagę między innymi na to, że uderzenie kobiety w pośladki traktowane jest jako molestowania, ale dziecko już nie podlega tym regułom. Wiele razy została zwrócona w tej książce uwaga na takie wykluczenia. Nie chce znowu wracać do kościoła, bo ostatnio ten wątek jakoś często się u mnie przewija, ale tutaj także Priestess wysnuła wiele trafnych spostrzeżeń, uwag na podstawie tego co sama przeszła.
   
   Ból, rozpacz i żal z powodu braku zrozumienia, także że strony najblizszych wylewają się z autorki, a mi kołatają się myśli ,,dlaczego nikt nic nie zauważył i nie próbował pomóc?"
   
   Jednak książkę czyta się dość ciężko. Z chaosu, natłoku ingormacji, różnych badań, czytelnik musi sam wyłowić historię małej Laury.
   
   Przewija się temat depresji, psychologów terapeutów, sposób radzenia sobie z traumą.
   
   Niewatpiliwie jest to wartościowa lektura.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Początkujący Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Laura P. w dniu 2021-09-13

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Kazimierz Imieliński jest uważany za guru polskiej seksuologii. W jego "Seksiatrii"bez trudu odnalazłam hasło "flagellantyzm". A po przeczytaniu definicji poczułam się jak w Matriksie. "Flagellantyzm (...) to odmiana sadyzmu przejawiająca się w chłostaniu z motywów seksualnych" - pisze w 1990 roku najwybitniejszy polski seksuolog. "Ludzie z cechami flagellantyzmu mogą uzyskać zaspokojenie seksualne jedynie poprzez chłostanie siebie lub innych osób. (...) Ponieważ UDOWODNIONO, że wskutek stosowania kar cielesnych u dzieci dochodziło do rozwoju flagellantyzmu, kary tego rodzaju w procesie wychowania zostały ZNIESIONE". What the @@@? - pomyślałam wtedy. Skoro to powszechnie wiadome, to po co ja piszę tą moją książkę, odkrywam to, co dawno zostało odkryte? W rzeczywistości problem seksualnych zagrożeń tzw. "klapsa", nadal okrywa gruba kurtyna milczenia. A za kurtyną rozgrywają się dramaty. Ich ślady napotkać można w literaturze, sztuce i kulturze, a nawet w popularnych piosenkach. Moja książka opowiada o wielu takich historiach, a także o wielu specjalistach, którzy nie bali się omawiać tego problemu, który dziś jest wyparty i okryty społecznym milczeniem. Nie potrafią o tym mówić dorośli - jak więc miałyby umieć zranione dzieci? Kampanie, mające za cel ochronę dzieci przed złym dotykiem - mówią jednogłośnie, iż wszystkie części ciała ukryte pod bielizną powinny być szczególnie chronione. Nikomu nie wolno ich dotykać. Klapsy podpadają pod tą definicję, jednak tylko nieliczni mówią o tym głośno. Są jakby wyjęte spod prawa. Może wynika to z obawy, by nie obrazić rodziców? Bo przecież większość z nich nie ma cienia intencji seksualnych. Mam nadzieję, że moja książka przyczyni się do przerwania tego tabu. Chciałabym też dodać, że jest mi bardzo przykro, gdy czytam, że moja książka jest egoistyczną zemstą. Zapewniam, że mój ojciec nie ma o niej pojęcia. Rodzina nie zna tytułu. Napisałam ją z poczucia obowiązku, by już żadne dziecko nie cierpiało z powodu tej strasznej krzywdy. Pisałam ją z przerwami dwa lata, a cała ta trauma odbiła się na moim zdrowiu, bo zaraz po premierze wykryto u mnie nowotwór. Dziękuję z całego serca wszystkim, którzy napisali pełne zrozumienia opinie. To dla mnie ogromnie ważne, dzięki nim czuję się mniej samotna. Zapraszam na [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Sylwia B. w dniu 2020-11-05

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   To bardzo trudna historia, swoiste rozliczenie się autorki z traumatycznymi wydarzeniami z dzieciństwa, które odbiły się piętnem na jej dorosłym życiu.
   
   Dyskusja na temat klapsów jako metody wychowawczej trwa już od dawna. Mimo tego, nadal popularne są stwierdzenia, że „pupa to nie szklanka”, a 61% polskiego społeczeństwa aprobuje taki sposób radzenia sobie z potomstwem. Autorka dzieli się z czytelnikiem swoimi przeżyciami z dzieciństwa. Opisuje jaki wpływ na jej dorosłe życie miało bicie, którego doświadczyła, jak kształtowała się jej seksualność. Laura Priestess określa siebie w dzieciństwie jako „seksualnie dojrzałą kobietę uwięzioną w ciele małej dziewczynki”. Niestety z problemem musiała się zmagać sama, w poczuciu osamotnienia, niezrozumienia, a także wstydu.
   
   Muszę przyznać, że ogromnym zaskoczeniem była dla mnie informacja o wpływie klapsów na kształtowanie się seksualności dzieci. Mam świadomość, jak zła jest to metoda wychowawcza, jaka poniżająca dla malucha, ale nigdy nie rozpatrywałam tego w kontekście problemów w seksualnością, życiem intymnym w dorosłości. Przyznam, że historię czytałam z ogromnym zainteresowaniem, jednak męczyły mnie liczne cytaty i odwołania do innych źródeł. Na uwagę z pewnością zasługują ilustracje, przepełnione emocjami, wstrząsające.
   
   Jedenaste nie dotykaj to trudna książka, pokazująca seksulane aspekty klapsów, które według mnie są tematem tabu. To ważna pozycja i mam nadzieje, że otworzy drogę do dalszej dyskusji na temat przemocy wobec dzieci, zrozumienia, że nawet „niewinny” klaps może wyrządzić ogromną krzywdę delikatnej psychice najmłodszych. Dodam też, że bardzo podziwiam autorkę, że odważyła się na podzielenie się z czytelnikami tymi bolesnymi przemyśleniami.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Izabela W. w dniu 2020-10-30

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Poruszająca książka o niełatwej tematyce, spisana na podstawie przeżyć i doświadczeń autorki, która zgodziła się wpuścić czytelnika do najbardziej intymnych zakamarków swojej duszy.
   
   Autorka porusza trudny temat wpływu bicia, którego doświadczała w dzieciństwie, często w miejsca intymne, na jej późniejsze problemy z seksualnością. Dopiero kiedy dorosła, zrozumiała i uświadomiła sobie, że jako dziecko była „seksualnie dojrzałą kobietą uwięzioną w ciele małej dziewczynki”.
   
   Z badań wynika, że 61 % polskiego społeczeństwa aprobuje klaps jego metodę wychowawczą, zaś blisko 33 % uważa, że bicie "jeszcze nikomu nie zaszkodziło". Gdzie zatem poszanowanie do nietykalności cielesnej oraz intymności? Czy ktoś, kto bije zastanawia się nad tym? Osobiście jestem zdania, że bicie nigdy nie będzie dobrą metodą wychowawczą i każdy powinien to zrozumieć.
   
   "Psychika dziecka jest krucha jak szklanka, delikatna jak drogocenna porcelana. Gdy raz się rozbije, można ją posklejać, ale rysy i miejsca sklejenia będą zawsze widoczne. Cały problem w tym, że nie można pójść do sklepu i kupić sobie nowej. Dlatego tak wielkie znaczenie ma, by do seksualnej intymności dziecka odnosić się z najwyższym szacunkiem i najwyższą ostrożnością."
   
   Jeśli mam szczerze powiedzieć, to nigdy nie pomyślałabym, aby klapsa w pupę dziecka traktować jako coś seksualnego. Poniżającego tak, ale nie w kontekście seksualnym. Dlatego książka tak była dla mnie sporym zaskoczeniem.
   
   To bardzo osobiste wyznanie dorosłej już kobiety oraz tego, czego doświadczyła w dzieciństwie. Autorka wskazuje na bierność otoczenia, brak nadziei na jakąkolwiek pomoc i zrozumienie. Z kart książki wyziera samotność i niemy krzyk o pomoc. To, co może oburzać, to rola i odpowiedzialność w tym temacie Kościoła. Instytucja ta potępia jakąkolwiek formę seksualności u dzieci, a sam przyzwala na przemoc wobec nich.
   
   "Bezpiecznie jest myśleć i mówić to, co wszyscy, należeć do nowoczesnego, współczesnego stada. Nie jest dobrze wychodzić z tłumu i mówić niewygodną prawdę."
   
   To wyczerpująca emocjonalnie lektura, która otwiera oczy na wiele kwestii związanych z przemocą wobec dzieci. Autorka porusza temat skutków klapsów w późniejszym życiu, seksualności dzieci, masturbacji dziecięcej, spankingu - praktyki BDSM. Takich przykładów jak historia Laury jest wokół nas więcej. Za zamkniętymi drzwiami rozgrywa się niejeden dramat dziecka. Hipokryzja, zakłamanie, gra pozorów dla ludzi z zewnątrz (bo przecież musimy wyglądać na porządną rodzinę).
   
   Zrozumienie, akceptacja, poczucie bezpieczeństwa, miłość, szacunek - tego wszystkiego potrzebuje dziecko od rodzica. Bez tych elementarnych podstaw trudno będzie mu nawiązać zdrowe relacje z innymi ludźmi oraz to w jaki sposób będzie postrzegać samego siebie. Towarzyszyć mu będzie nie tylko niska samoocena, poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, ale i winy oraz wstydu. A przecież to oprawca powinien się wstydzić i ponieść konsekwencje swoich czynów.
   
   Autorka przedstawiając swoje tezy, nie narzuca nam swoich racji, pozwala nam mieć swoje zdanie. Przywołuje wiele przykładów dawania klapsów z różnych źródeł: [Adres usunięty]. z tekstów naukowych, publicystyki, opinii psychologów, sztuki czy literatury. Dla mnie "50 twarzy Greya" jest nietrafionym przykładem, gdyż raz - jest to fikcja literacka, a dwa - bohaterka godzi się na takie traktowanie z własnej woli. A w sferze seksualności jest wszystko dozwolone, o ile oboje partnerzy się na to godzą. Minusem jest również przywoływanie po kilka razy tych samych cytatów. To sprawiło, że po prostu je omijałam. Oprócz tego jest też sporo innych dzieł czy nazwisk, które z kolei doskonale obrazują ten problem - historie Markiza de Sade, Leopolda von Sacher-Masocha, Jeana-Jacques'a Rousseau czy Adolfa Hitlera.
   
   "Wszyscy jesteśmy uwikłani w otaczającą nas kulturę, a nasza wolność i zdolność do własnych osądów jest w dużej mierze ograniczona, choć nie zdajemy sobie z tego sprawy."
   
   Zabrakło mi także jakiejś szerszej wzmianki na temat samej Laury Priestess jako osoby i jej rodziny. Chodzi mi po prostu np. o to, czym zajmuje się na co dzień, jakie ma zainteresowania itp., ale zdaję sobie sprawę, iż nie to było najważniejszym celem tej publikacji.
   
   "Jedenaste nie dotykaj" jest intymnym, bolesnym obrazem zmuszającym do dyskusji na temat wpływu klapsów wymierzanych dzieciom na kształtowanie ich tożsamości seksualnej. Lekturę tej książki polecam każdemu rodzicowi, jak i tym, którzy dopiero je planują, nauczycielowi, a nawet księdzu.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 2 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję